ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΣΧΕΔΙΟ ΝΕΜΕΣΙΣ
[ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ]
i) Ένα κτήνος δίχως καρδιά, με πολλά κεφάλια
Στην Ιταλία, στην ένοπλη εμπειρία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, αναφερόταν συχνά η «επίθεση στην καρδιά του κτήνους/κράτους». Με τη φράση «καρδιά του
κράτους» εννοούσαν την ανώτατη βαθμίδα εξουσίας. Στα πλαίσια αυτής της
αντίληψης, οργανώθηκε μία από τις πιο σημαντικές ενέργειες του αντάρτικου πόλης, η απαγωγή του Aldo Moro.
Έχει όμως η εξουσία καρδιά; Ως αναρχικοί θεωρούμε ότι η εξουσία δεν είναι μόνο κάποιες ισχυρές ελίτ που κινούν τα νήματα απ’ το παρασκήνιο. Η εξουσία είναι επίσης ένα δίχτυ σχέσεων, μέσα στην κοινωνία, που κατεβαίνει ακόμα και στους χώρους της ιδιωτικής μας ζωής (ιεραρχικές σχέσεις, ρατσισμός, πατριαρχία κ.ά.) και φτάνει μέχρι τον πυρήνα των συναισθημάτων μας. Αυτό, όμως, δεν είναι άλλοθι για όσους αρνούνται τον ένοπλο αγώνα, λέγοντας πως «δεν μπορείς να πυροβολήσεις μια κοινωνική σχέση, αλλά πρέπει να την ανατρέψεις εκ των έσω»…
Το γεγονός ότι η εξουσία δεν έχει καρδιά, δεν σημαίνει ότι δεν έχει κεφάλι. Οι
πολιτικοί,
οι πλούσιοι,
οι μεγαλοεκδότες,
οι αξιωματούχοι
του αστυνομικοστρατιωτικού μηχανισμού και οι δικαστές αποτελούν τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς που στέλνουν τη ζωή μας καθημερινά στο απόσπασμα. Αυτοί είναι τα κεφάλια της εξουσίας. Και τα κεφάλια δεν είναι αλεξίσφαιρα.

ii) Η Θέμις έχει… θέμα
Οι δικαστές είναι μία από τις πιο διεφθαρμένες κλίκες της εξουσίας. Πίσω από τα
ανέκφραστα πρόσωπα και τη μεταλλική φωνή που εκφωνούν τις αποφάσεις τους, κρύβονται ανθρωπάκια γεμάτα κόμπλεξ και απωθημένα. Συνήθως οι δικαστές προέρχονται από συντηρητικούς οικογενειακούς κύκλους, από τους οποίους κληρονομούν το δικαστικό αξίωμα. Οι δικαστές ενώ είναι στερημένοι από την πραγματική ζωή, τελικά γίνονται κριτές της ζωής.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τους φοβισμένους που παίρνουν την εξουσία.
Εκδικούνται όσους δεν διάλεξαν να ζουν φοβισμένοι. Πέρα από τους συμβολισμούς, οι δικαστές παράγουν το δίκιο της εξουσίας. Άθελά του το
ομολόγησε ο σταυροφόρος εναντίον των αναρχικών και πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος με αφορμή το νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες δήλωσε πως «οι δικαστές πρέπει να δικάζουν με βάση το νόμο και το σύνταγμα κι όχι με το τι θέλει η κοινωνία».
Το δίκιο της εξουσίας, λοιπόν, είναι τα μνημόνια, οι περικοπές σε μισθούς και
συντάξεις, οι κατασχέσεις υπέρ των τραπεζών, να κρίνονται νόμιμες και
συνταγματικές, ενώ οι απεργίες και οι συγκεντρώσεις να χαρακτηρίζονται παράνομες και καταχρηστικές. Το δίκιο της εξουσίας είναι να προσφέρει το χάδι του νόμου σε μαφιόζους επιχειρηματίες (π.χ. υπόθεση Κούνεβα 2009), σε “τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις” μπάτσων και στους βασανισμούς κρατουμένων μέχρι θανάτου (υπόθεση Καρέλι 2014), ενώ η μπότα της καταστολής να εκκενώνει καταλήψεις.
Παράλληλα η απληστία των δικαστών, δεν έχει όριο. Ως ιδιοκτήτες της
βιομηχανίας του δίκιου της εξουσίας, διευθύνουν σκάνδαλα, με σκοπό το κέρδος.
Σχεδιάζουν “νόμιμα” σκάνδαλα, όπως η αλαζονεία να νομοθετούν για τον εαυτό
τους, θεσμοθετώντας ειδικό μισθολόγιο μπόνους και φοροαπαλλαγές (μόνο το 2006 το Μισθοδικείο αποφάσισε τον τριπλασιασμό των αποδοχών των προέδρων των τριών ανώτατων δικαστηρίων). Οργανώνουν παράνομα σκάνδαλα, μέσω της ύπαρξης παραδικαστικών κυκλωμάτων που ρυθμίζουν το “δίκαιο” ανάλογα με τη χρηματική προσφορά. Πολυτελής κατοικίες δικαστών, κρυφοί τραπεζικοί λογαριασμοί, βαλίτσες με μετρητά που αλλάζουν χέρια σε ανακριτικά γραφεία, είναι το αντίβαρο στη ζυγαριά της “τυφλής” δικαιοσύνης.

iii) Γιατί χτυπήσαμε την Τσατάνη
Εδώ συναντάμε την εισαγγελέα Γ. Τσατάνη. Θρησκόληπτη, με στενές σχέσεις σε
εκκλησιαστικούς κύκλους με “βαθιές τσέπες”, η Τσατάνη είχε μεριμνήσει κι αυτή για τη διευκόλυνση-κουκούλωμα του σκανδάλου του Βατοπεδίου. Πρόθυμη να εξυπηρετήσει την παράταξη της Ν.Δ. θάβοντας στα αζήτητα την υπόθεση του σκανδάλου των εξοπλιστικών του πρώην υπουργού Αμύνης και προέδρου της Ν.Δ. Β. Μεϊμαράκη. Σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών της, τόσο ο άντρας της, όσο και η κόρη της προωθήθηκαν και πολιτεύτηκαν με τη Ν.Δ… με παταγώδη όμως αποτυχία.
Συνένοχη, για τη συνέχιση του δικαστικού πραξικοπήματος της ομηρίας της Εύης
Στατήρη, συζύγου του Γ. Τσάκαλου, μέλους της Σ.Π.Φ. Ένας εκβιασμός των
δικαστικών αρχών εναντίον συγγενικών προσώπων των συντρόφων μας, με
σκοπό τους να τους καθυποτάξουν και να τους εκδικηθούν. Η εισαγγελέας Γ.
Τσατάνη είχε κρίνει ως απαράδεκτη την αίτηση αποφυλάκισης της Εύης (που τελικά κέρδισε την ελευθερία της, μετά από απεργία πείνας).
Μέλος της εγκληματικής οργάνωσης του παραδικαστικού κυκλώματος που
καλύπτει τα ίχνη μεγαλοεπιχειρηματιών που ευθύνονται για την οικονομική δικτατορία. Με διευθυντικά στελέχη του κυκλώματος την πρώην εισαγγελέα του
Αρείου Πάγου (εκλεκτή και συντοπίτισσα του Χ. Αθανασίου) Ευτέρπη Κουτζαμάνη και τον πρώην προϊστάμενο εισαγγελέα Εφετών (γνωστό και ως “παναθηναϊκάκια” από τις συνομιλίες του πρώην πρωθυπουργού Α. Σαμαρά) Ισίδωρο Ντογιάκο, η Tσατάνη απέσπασε τη δικογραφία Βγενόπουλου και την απενεργοποίησε αρχειοθετώντας την.
Για αυτούς και για όλους τους λόγους του κόσμου επιλέξαμε και χτυπήσαμε τη
Γεωργία Τσατάνη. Οι σύντροφοι του πυρήνα μας, που ανέλαβαν την εκτέλεση της επίθεσης, αναζήτησαν και εντόπισαν την εισαγγελέα και το σπίτι της. Επειδή έμενε σε πολυκατοικία στην οδό Ιπποκράτους 112 και υπήρχε κίνδυνος να τραυματιστούν άσχετοι άνθρωποι απ’ το στόχο μας επιλέξαμε να τοποθετήσουμε εκρηκτικό μηχανισμό μέτριας ισχύος με 3kg εκρηκτικής ύλης και διπλό σύστημα
χρονοκαθυστέρησης. Γνωστοποιούμε στους ανθρώπους, που έχουν την ατυχία να είναι γείτονες δικαστικών, ότι οι δικαστές είναι στόχοι του αντάρτικου πόλης για τις βρώμικες υπηρεσίες που παρέχουν στην εξουσία. Για αυτό να τους
απομονώσουν και να τους κάνουν σαφές ότι είναι δακτυλοδεικτούμενοι και
ανεπιθύμητοι στη γειτονιά. Οι σύντροφοι που τοποθέτησαν τη βόμβα, αφού
επιβιβάστηκαν στο όχημα διαφυγής, πραγματοποίησαν δύο προειδοποιητικά
τηλεφωνήματα και απομακρύνθηκαν από την περιοχή.

iv) Δικαστές στην υπηρεσία της αντεπανάστασης.
Τον τελευταίο καιρό, η δικαστική εξουσία φαίνεται να χάνει το “αλάθητο του πάπα” με το οποίο είχε χρίσει τον εαυτό της. Τα άδυτα της δικαστικής μαφίας είναι διάτρητα από εσωτερικές ίντριγκες και ανταγωνισμούς, εξυπηρέτηση
επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων, διαρροή e-mail για την τοποθέτηση δικών τους ανθρώπων σε δικαστικά αξιώματα, παράνομο πλουτισμό… Η συντηρητική κλίκα των δικαστών, που είχε γαντζωθεί στα ανώτερα κλιμάκια της δικαιοσύνης τόσα χρόνια, παραγκωνίζεται πλέον από την κυβερνητική πολιτική εξουσία που θέλει να τοποθετήσει μια πιο “μετριοπαθή” δικαστική τάξη στην ηγεσία της δικαιοσύνης. Όμως η σύγκρουση των δύο εξουσιών είναι σύγκρουση αποχρώσεων και όχι ρήξης. Η δικαστική και πολιτική εξουσία μπορεί να συγκρούονται, αλλά μοιάζουν με τα κεφάλια του κέρβερου. Αλληλοδαγκώνονται, αλλά ανήκουν στο ίδιο σώμα…
Γιατί αυτό που δε θα αλλάξει ποτέ, είναι πως η δικαιοσύνη θα αποτελεί πάντα ένα
εργαλείο κοινωνικού ελέγχου και το φόβητρο της εξουσίας για όποιον την
αμφισβητεί. Ιδιαίτερα το 2015-2016 κορυφώθηκε η δικαστική αντεπαναστατική
εκστρατεία. Η δικαστική μαφία εκδικήθηκε τους φυλακισμένους αντάρτες πόλης που παραμένουν αμετανόητοι και δεν προσκυνούν την εξουσία. Προφυλάκισε και άσκησε διώξεις στους συγγενείς των συντρόφων της Σ.Π.Φ. Γεράσιμου Τσάκαλου, Χρήστου Τσάκαλου και Γιώργου Πολύδωρου, για συμμετοχή στην απόπειρα απόδρασης από τις φυλακές Κορυδαλλού, καταδίκασε σε ισόβια τον Νίκο Μαζιώτητου Επαναστατικού Αγώνα, για την έκρηξη στην Τράπεζα της Ελλάδας και αρνείται πεισματικά να δώσει άδεια στον Δημήτρη Κουφοντίνα της 17Ν. Οι δικαστές όταν έχουν απέναντί τους αντάρτες πόλεων δε δικάζουν μόνο άτομα, αλλά συνολικά την επιλογή του ένοπλου αγώνα. Γιατί αυτό που φοβάται η εξουσία είναι η κάνη ενός όπλου, στο όνομα της ελευθερίας, να τη σημαδεύει στο κεφάλι.

v) Χωρίς εξουσία… Χωρίς δικαστές.
Η δικαιοσύνη στηρίζει το άλλοθι της ύπαρξής της στην εγκληματικότητα.
Εμφανίζεται ως ο τιμωρός απέναντι στο “έγκλημα”. Όμως στην πραγματικότητα
είναι ο προστάτης της εξουσίας. Γιατί είναι η ίδια η εξουσία που δημιουργεί το
“έγκλημα”. Αν δεν υπήρχαν οικονομικές ανισότητες, εκμετάλλευση από τα
αφεντικά, κοινωνικός αποκλεισμός, κανιβαλικά πρότυπα πλουτισμού, τότε το
“έγκλημα” δε θα είχε ρίζες. Οι περισσότεροι παραβατικοί και “εγκληματίες”, θέλουν αυτό που διαφημίζει το σύστημα… πλούτη και δύναμη, χωρίς το τίμημα της μισθωτής εργασίας. Συχνά η ηθική τους δε διαφέρει από των μικροαστών… συντηρητικά πρότυπα, σεξισμός, ρατσισμός, θεοποίηση του χρήματος.
Ως αναρχικοί θέλουμε έναν κόσμο που οι δουλικές αξίες αυτής της κοινωνίας δε
θα περιφέρονται στοιχειώνοντας τη ζωή μας. Επιθυμούμε ένα κόσμο δίχως
εξουσία, δίχως ιδιοκτησία, δίχως χρήμα, που οι άνθρωποι μέσα από ένα κοινοτικό τρόπο ζωής θα μοιράζονται τα υλικά αγαθά που θα παράγουν οι ίδιοι και δε θα τα κρατάνε κλειδωμένα. Δεν θα χρειαζόμαστε επαγγελματίες δικαστές και ειδικούς των νόμων, γιατί οι νόμοι θα καταργηθούν και θα υπάρχει ένας κώδικας αξιών που θα μοιράζονται οι κοινότητες. Αξίες του αγώνα, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας…
Φυσικά γνωρίζουμε ότι αυτό δε θα καταργήσει τις ρήξεις ή τις διαφορές που
μπορούν να προκύψουν μέσα σε μια κοινότητα ανθρώπων. Όμως και πάλι αυτό δε θα είναι αρμοδιότητα κανενός επαγγελματία δικαστή για να το λύσει, αλλά των ατομικοτήτων που συγκροτούν την κοινότητα και μπορούν να υπερασπίσουν τον ατομικό και συλλογικό αξιακό τους κώδικα ακόμα και με την αυτοδικία. Όλα αυτά μοιάζουν εξαιρετικά απλοϊκά, για το σημερινό άνθρωπο, καθώς έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με ένα σύνθετο τρόπο. Όμως αυτός ο σύνθετος τρόπος σκέψης του “πολιτισμένου κόσμου” έχει οδηγήσει στα τέρατα του παραλογισμού που ζούμε σήμερα, που εκατό άνθρωποι συγκεντρώνουν στα χέρια τους τον πλούτο του μισού πληθυσμού της γης.

vi) Απ’ τη θεωρία στην πράξη
Ξέρουμε πως είναι πολλά αυτά που χρειάζεται να ειπωθούν για τον τρόπο που
φανταζόμαστε μια ζωή δίχως εξουσία. Όμως θεωρούμε πως δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις και συνταγές. Εμείς οι ίδιοι μέσα στην πορεία του αγώνα, θα ανακαλύπτουμε όλο και πιο πολύ απελευθερωμένες πτυχές της ύπαρξής μας και έτσι θα σκιαγραφούμε τη διάθεση και το όραμά μας για έναν αναρχικό τρόπο ζωής. Σε αυτό όμως που πρέπει να είμαστε πολύ συγκεκριμένοι είναι ο αγώνας στο εδώ και τώρα και η οργάνωσή του. Όσοι πιστεύουν στην αναρχία, οφείλουν να χρησιμοποιούν τα βίαια μέσα για την προώθησή της και να μην ψάχνουν μόνο στα βιβλία και στα πληκτρολόγια για άσφαιρα πυρά.
Υπάρχουν σύντροφοι που θεωρούν ότι ο ένοπλος αγώνας είναι ο τρόπος
πραγμάτωσης της αναρχικής επανάστασης στο εδώ και τώρα και άλλοι που
αντιλαμβάνονται τον ένοπλο αγώνα ως στρατηγική επιλογή για το πέρασμα στην
επανάσταση. Για εμάς είναι και τα δύο. Είναι ο συνδυασμός του δημόσιου και του παράνομου, των ένοπλων ομάδων και των συνελεύσεων, των αντάρτικων
χτυπημάτων και των συγκρουσιακών διαδηλώσεων, των προκηρύξεων και των
αφισών, με την πυξίδα μας πάντα να δείχνει στην ένοπλη αναμέτρηση με το υπάρχον.
Πάντα ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ. Δεν πιστεύουμε σε προφητείες για την έλευση των αντικειμενικών συνθηκών που θα έρθει η επανάσταση. Θεωρούμε ότι οι επιλογές μας διαμορφώνουν νέες συνθήκες. Σε αντίθεση με τις
κομμουνιστικές οργανώσεις των περασμένων δεκαετιών που ανακηρύσσουν την
εργατική τάξη ως το μόνο επαναστατικό υποκείμενο, εμείς θεωρούμε ότι ο καθένας μπορεί να γίνει επαναστατικό υποκείμενο. Γιατί ο καθένας είναι οι επιλογές του. Για αυτό ένας αναρχικός οφείλει να είναι πάντα σε εγρήγορση. Να επιλέγει προσεκτικά τους στόχους του, ώστε κάθε επίθεση να απελευθερώνει όσο το δυνατόν περισσότερα επαναστατικά νοήματα, καθώς και να βραχυκυκλώνει τον εχθρό, αποδεικνύοντας τα τρωτά του σημεία, τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις του.
Στις 15-16 Νοεμβρίου επισκέπτεται την Ελλάδα ο απερχόμενος αμερικανός
πρόεδρος των ΗΠΑ Barack Obama. Η αριστερή κυβέρνηση, που μέχρι χθες
διαδήλωνε κάτω από το σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», τώρα θα
τον υποδεχθεί με τιμές. Η φιέστα της εξουσίας θα μετατρέψει την Αθήνα σε μία
πόλη υπό στρατιωτική κατοχή, με χιλιάδες μπάτσους στους δρόμους να επιβάλλουν την ισχύ του καθεστώτος. Οι αναρχικοί, ως ο μόνος εσωτερικός εχθρός της εξουσίας, μπορούμε να γίνουμε ο καταλύτης της σύγκρουσης και να τους χαλάσουμε τη γιορτή… Μπορούμε να τους επιστρέψουμε ελάχιστη από τη βία που ασκούν καθημερινά πάνω μας… τη βία της οικονομικής κρίσης, των πολέμων στη Μέση Ανατολή, των δολοφονιών στην Παλαιστίνη, του φασισμού στην Ουκρανία, των συγκρούσεων στην Αφρική, των στρατοπέδων συγκέντρωσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση… Όμως η οργάνωση επιθέσεων και συγκρούσεων, κατά την επίσκεψη του αμερικανού προέδρου, δεν θέλουμε να περιοριστεί σε μια περιστασιακή εκτόνωση, περιμένοντας την επόμενη διαδήλωση, την επόμενη απεργία, τον επόμενο πόλεμο…
Το σαμποτάζ της επίσκεψης του αμερικανού προέδρου μπορεί να είναι η αρχή
της δημιουργίας ενός οργανωμένου αναρχικού κινήματος, με σκοπό την επίθεση
στο εδώ και τώρα και την καταστροφή του κράτους και της εξουσίας.
Εμείς θέλουμε να ξαναβάλουμε τη λέξη «αναρχία» στα στόματα, στην καρδιά και
στο μυαλό μας. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να φτιάξουμε υποδομές αυτομόρφωσης για να αναλύουμε τον εχθρό και τους σχεδιασμούς του, να στηρίζουμε τις αναρχικές διαδικασίες και συνελεύσεις για να επικοινωνούμε με τους συντρόφους, να μοιραζόμαστε σκέψεις, ιδέες, προτάσεις και να δημιουργούμε ανοιχτούς τόπους συνάντησης με ανθρώπους που δεν χωράνε στον κόσμο της εξουσίας και παράλληλα να οργανώσουμε παράνομες ένοπλες υποδομές και πυρήνες άμεσης δράσης, που θα πραγματοποιούν επιθέσεις, θα χτυπούν τον εχθρό και θα αποτελούν μια πρόταση
για το πέρασμα από τη θεωρία στην πράξη για τη διαρκή αναρχική επανάσταση
«…και μόλις φτάσουμε στον σκοπό μας, θα τον μετατοπίσουμε λίγο πιο πέρα
ακόμα, για να συνεχίσουμε τον αγώνα».
ΑΝΑΡΧΙΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/FAI-IRF
11/11/2016

(Πηγή : athens.indymedia)

Η σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα έχει οικοδομήσει ένα κόσμο στον οποίο οι συνειδήσεις των πολιτών διαμορφώνονται με βάση τις υποχρεώσεις που φέρουνε για την ομαλή λειτουργία του υπάρχοντος και τις ψεύτικες ανάγκες που πασχίζουν να καλύψουν καθημερινά. Η κυριαρχία από την μία στοχεύει στο να καταστήσει την καθημερινότητα απόλυτα ελεγχόμενη και από την άλλη να διευρίνει τα οικονομικά οφέλη της. Έτσι καταφεύγει στην θεσμοθέτηση των μεθόδων επίλυσης των αναγκών.

Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, βασισμένα σε αυτό, μεταφέρουν κόσμο από τα σπίτια τους στις δουλειές τους, στους χώρους κατανάλωσης, στους χώρους διασκέδασης και πάλι πίσω, μέσα σε μία επαναλαμβανόμενη και ρομποτοποιημένη καθημερινότητα. Τα μισοκοιμησμένα βλέμματα των εργαζομένων στα πρωϊνά δρομολόγια, τα αγχωμένα τελευταία ξεφυλίσματα της ύλης από τους φοιτητές στα λεωφορεία με προορισμό τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, το ασφυκτικά γεμάτο 78Ν από τη Βαλαωρίτου για τους χώρους κατοικίας, τα κυριακάτικα δρομολόγια της Τσιμισκή γεμάτα με καταναλωτές που θα εκμεταλλευτούν ακόμη μία μέρα για τα ψώνια τους, αντικατοπτρίζουν τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που εχθρευόμαστε:τον μαζικό συνωστισμό στα αστικά κέντρα, και την ηθική υποχρέωση να παραμένουμε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, όταν μοιραζόμαστε μόνο μερικά εκατοστά και δεν ανταλλάζουμε ούτε μισή κουβέντα.Αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα μιας κοινωνίας που διαρκώς βιάζεται για να καλύψει με τον, πιο κενό περιεχομένου τρόπο, το 24ωρό της.

Φυσικά η εξουσία προσπαθεί διαρκώς να εξωραϊζει την καταπιεστική πραγματικότητα και να την κάνει όσο λιγότερο ορατή γίενται. Σ’ αυτό αποσκοπεί και η κατασκευή του μετρό στην πόλη, μιας και τα πιο πτακτικά, γρήγορα και “άνετα” δρομολόγια, έρχονται να “θεραπεύσουν” τουλάχιστον προσωρινά το καθημερινό στρες της βιασύνης και του συνοστισμού και να κρύψουν υπογείως την σαπίλα του αστικού τοπίου.

Τα οδικά δίκτυα των μητροπόλεων δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από μία μικροκλίμακα του παγκόσμιου δικτύου συγκοινωνιών, εμπορευμάτων και ανθρώπων. Η εξάπλωση της ανθρώπινης κυριαρχίας και η αποικιοποίηση νέων κόσμων, από τους εξερευνητές των αυτοκρατοριών, άνοιξαν τους δρόμους για την δημιουργία δικτύων που εξαπλώνονται απ’ την μία άκρη του πλανήτη στην άλλη. Η δίψα της εξουσίας για κέρδος και επικυριαρχία πάνω στην φύση και τον άνθρωπο τοποθετεί τα πάντα προς εκμετάλλευση της. Η αποικιοκρατία (σύγχρονη ή μη) προσφέρει νέα εδάφη προς εξόρυξη πρώτων υλών, αναγκαίων για την διατήρηση και συνέχεια του καπιταλισμού, νέες στρατιές σκλάβων στα χέρια του κεφαλαίου, και επεκτείνει τις επιχειρηματικές διακρατικές δυτνατότητες. Το οδικό δίκτυοι, συμπεριλαμβανωμένων του εναέριου, του θαλάσσιου και του υπόγειου, προσφέρουν την λύση στην ζήτηση και προσφορά των προϊόντων και των μετακινήσεων τους σε όλο τον κόσμο. Τα αποψηλωμένα δάση με τα κατακρεουργημένα οικοσυστήματα είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης δραστηριότητας. Στην θέση των δασών και των φυσικών τοπίων τώρα στέκονται επιβλητικά οι αυτοκινητόδρομοι, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και κάθε είδους υπόγειας σύραγγας για την μεταφορά των αγαθών στα αστικά κέντρα. Αυτά τα δίκτυα από μόνα τους αποτελούν κομμάτι της κερδοσκοπίας τους κεφαλαίου.

Όλα τα τεχνοβιομηχανικά προϊόντα αλλά και οι θεσμοί που στηρίζουν το υπάρχον, έχουν ένα κοινό. Η εξέλιξη και εξάπλωση τους στηρίζονται στην λειτουργία μιας αλυσίδας θεσμών και μηχανισμών όπου σαν καλά λαδομένο γρανάζι, θέτουν σε λειτουργία την εξουσιαστική μηχανή στο σύνολό της. Οι μηχανισμοί της κυριαρχίας πρέπει να ειδωθούν ως κάτι ενιαίο και συνολικό, όπου χτυπώντας έναν, πλήττεις και ως ένα βαθμό και το σύνολο. Έτσι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι ένας εκφραστής των οδικών δικτύων, οι κεραίες και οι ηλεκτροδοτικοί σταθμοί του ηλεκτρικού δικτύου, και πάει λέγοντας… Βλέποντας την απελευθέρωση συνολικά, ασκούμε και την επίθεσή μας συνολικά, σπάζοντας τα γρανάζια μέχρι το τέλος της επικυριαρχικής μηχανής.

Στη Θεσσαλονίκη “παραδοσιακά” την εξέχουσα θέση όσον αφορά τη διαχείριση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, κατέχει ο ΟΑΣΘ. Με ένα ιδιότυπο καθεστώς βάση του οποίου ένα μεγάλο ποσοστό των υπαλλήλων του ΟΑΣΘ είναι και μέτοχοι, η εταιρία έχει επιτύχει να δομήσει ένα στρατό ανθρώπινου δυναμικού διαρκώς έτοιμου να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Ελεγκτές, σεκιούριτι, και οδηγοί, με την συμβολή μπάτσων και ρουφιάνων επιβατών, δεν θα διστάσουν να τραμπουκίσουν και να ασκήσουν βία σε λαθρεπιβάτες αλλά και σε όσους διαρηγνύουν την κοινωνική κανονικότητα. Ο τραμπουκισμός νεαρής από υπαλλήλους του ΟΑΣΘ στον τερματικό σταθμό του Χαριλάου, η βίαιη αποβίβαση μεταναστών και ομοφυλόφιλων από χρυσαυγίτη οδηγό, η δολοφονία του Καναούτη από ελεγκτές στο τρόλλευ, και ακόμη περισσότερο όλα τα αδημοσίευτα περιστατικά μαγκιάς και ξυλοδαρμών,αποτελούν αιτία πολέμου και καταδεικνύουν τον εχθρικό ρόλο αυτού του συρφετού ανθρώπων. Δεν θα μπορούσαμε προφανώς ούτε στο ελάχιστο να δούμε με θετικό μάτι τους “αγώνες” και τις κινητοποιήσεις τους. Αντίθετα, υποσχόμαστε πως όσο αυτοί “κάνουν απλά τη δουλειά τους” άλλο τόσο και εμείς θα εργαζόμαστε πυρετωδώς για να τους κόψουμε τον αέρα και να τους εξορίσουμε από τα πόστα τους μια και καλή.

Αν κάτι μας εξώθησε στο να τοποθετήσουμε εκρηκτικούς μηχανισμούς σε ενα γραφείο ανταλλαγής και αγοροπωλησίας μετοχών του ΟΑΣΘ στη Τούμπα και στο εργοτάξιο του ΜΕΤΡΟ στην Δελφών (πού την υπεργολαβία του εχεί αναλάβει η ΕΛΛΑΚΤΩΡ Α.Ε, εταιρεία του Μπόμπολα γνωστός για την συνδρομή του στον τομέα της αναπτύξης οπού με εταιρείες εξορύξεων χρυσού, αιολικών παρκών και ηλεκτρικού ρεύματος εκμεταλλεύεται και καταστρεφεί την φυσή) δεν είναι ούτε οι αυξήσεις στις τιμές των εισητηρίων ή το γεγονός πως οι μαζικές μετακινήσεις έχουν αντίτιμο, ούτε μόνο ο ρόλος των ελεγκτών σε ΟΑΣΘ και Μετρό. Αλλά, είναι, πολύ περισσότερο ο ρόλος που επιτελούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ως θεμελιώδης υποδομή του υπάρχοντος. Δεν αρκούμαστε μόνο στο πρόταγμα της λαθρεπιβίβασης, αλλά στην επίθεση με στόχο την καταστροφή τους. Γι’ αυτό και κλείνουμε το μάτι σε όλες τις ενέργειες που τα στοχοποιούν, από τα σαμποταρισμένα με κόλλες ακυρωτικά και τους σπασμένους σταθμούς ΜΕΤΡΟ και ΗΣΑΠ, μέχρι τα σπασμένα γραφεία του ΟΑΣΘ, τα καμμένα τρόλλευ και τους αιμόφυρτους ελεγκτές.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΩΡΑ

Η επιλογή της επίθεσης και της υλικής αντιπαράθεσης με την κυριαρχία χαράζει τα όρια μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων. Οι λόγοι για τους οποίους ως αναρχικοί επιλέγουμε να χτυπήσουμε την εξουσία στις διάφορες πτυχές της είναι απ’ την μία η έμπρακτη υλοποίηση των συνειδήσεών μας κι απ’ την άλλη η επιταγή για διάνοιξη απελευθερωτικών προοπτικών μέσα σε ένα διάχυτα εξουσιαστικό κοινωνικό πεδίο. Ξεφεύγοντας από τους γεωγραφικούς και χρονικούς περιορισμούς σε συγκεκριμένα σημεία και στημένα ραντεβού με το κράτος, οργανωνόμαστε σε ομάδες επίθεσης, με αντιεξουσιαστικούς και ισότιμους δεσμούς, σχεδιάζουμε λεπτομερώς και υλοποιούμε αποφασιστικά ενέργειες οι οποίες θα καταδείξουν το ρόλο του εχθρού σε κάθε πιθανό σημείο της μητρόπολης και θα μας καταστήσουν ανεξέλεγκτους και επικίνδυνους απέναντι τους. Υλοποιούμε ενέργειες οι οποίες θα διαταράξουν την κοινωνική ομαλότητα και θα διατηρήσουν άσβηστη την σπίθα του κοινωνικού πολέμου. Αυτή τη σπίθα που πυροδοτεί εξεγέρσεις και μετατρέπεται σε απελευθερωτική πυρκαγιά.

ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ
ΝΑ ΓΊΝΟΥΜΕ ΣΥΜΜΈΤΟΧΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ

Αναρχικές Ομάδες διατάραξης κοινωνικής ειρήνης

(Πηγή : athens.indymedia)

“Οπλιστείτε και γίνετε βίαιοι, όμορφα βίαιοι, μέχρι όλα να ανατιναχτούν. Γιατί να θυμάστε ότι οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια εναντίον των προωθητών της ανισότητας είναι απολύτως δικαιολογημένη μέσα στους αιώνες ατελείωτης βίας που έχουμε δεχθεί απ’ αυτούς. Οπλιστείτε και πολεμήστε τη κρατική τρομοκρατία-κάψτε, συνωμοτήστε, σαμποτάρετε και να είστε βίαιοι, όμορφα βίαιοι, φυσικά βίαιοι, ηθελημένα βίαιοι.” Μ.Morales

Ο εγκλεισμός αποτελεί την πιο επιθετική ενέργεια της κρατικής μηχανής απέναντι στους αμφισβητίες της κανονικότητας που διαχέουν την εξεγερτική δράση. Ένα από τα βασικά οχήματα για την πραγμάτωση αυτής της συνθήκης είναι τα συστήματα παρακολούθησης και ασφάλειας τα οποία συνιστούν τμήματα του ψηφιδωτού του γενικευμένου κοινωνικού ελέγχου. Ο τελευταίος εξυπηρετεί την ανάγκη της εξουσίας να εξασφαλίσει την ακεραιότητά της και την παραπέρα διαιώνισή της, εμφανιζόμενη ως άτρωτη τόσο στους υπηκόους της όσο και στους πολέμιους της.
Την ίδια στιγμή επιχειρεί να εδραιώσει την παρουσία της μέσω της κοινωνικής ειρήνης και της γαλούχησης της άμορφης μάζας στο δόγμα “ησυχία, τάξη και ασφάλεια”. Ωστόσο βέβαια, ο όχλος αυτός δεν είναι άμοιρος ευθυνών, καθώς βρίσκεται σε αμφίδρομη σχέση ,ε το θεσμό της εξουσίας, διότι όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς αυτός δεν έχει επιβληθεί από ένα “αόρατο χέρι”, από μια ελίτ. Έχει μπολιάσει βαθιά στις συνειδήσεις της κοινωνίας, έχει εγκαθιδρυθεί από την πλειοψηφία με την σιωπηλή αποδοχή της μειοψηφίας. Το εξουσιαστικό μοντέλο έχει επιλεχθεί ως το βασικό γρανάζι οργάνωσης και εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνικής μηχανής.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο σύγχρονος σιδηροδέσμιος σκλάβος έχει αποφασίσει αν και κλειδοκράτορας των δεσμών-τύχης του αντί να απελευθερωθεί, πετά το κλειδί αναβάλλοντας επ’ αόριστον στο χρονικό διηνεκές την ατομική του εξέγερση.
Ασφυκτιώντας με αυτήν την κατάσταση επιδιώκουμε να “κάψουμε” την ασφάλεια της κρατικής μηχανής, να έρθουμε σε σύγκρουση με το υπάρχον, να συνεισφέρουμε στην πόλωση και την ευρύτερη κοινωνική αποσταθεροποίηση και δρώντας στο εδώ και στο τώρα να προτάξουμε τις αρνήσεις μας και την επιθετική μας βούληση ενάντια στο φόβο και στην αδράνεια. Ούτως ή άλλως η ανάγκη μας για επίθεση αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο για το δηλητήριο πάσης φύσεως εξουσίας.

Ξημερώματα Τρίτης 8/11 μπαχαλέψαμε την πρόσοψη καταστήματος συστημάτων ελέγχου στην Χαριλάου.

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ SCRIPTA MANENT ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΣΤΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΗΣ FAI

Εραστές του αντικοινωνισμού

(Πηγή : athens.indymedia)