[Αθήνα] Ανάληψη ευθύνης για συντονισμένες επιθέσεις το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη 2019

 

“Όταν μπορούμε να επιτεθούμε, πρέπει να δείχνουμε ανήμποροι. Όταν χρησιμοποιούμε τις δυνάμεις μας, πρέπει να δείχνουμε αδρανείς. Όταν είμαστε κοντά, πρέπει να κάνουμε τον εχθρό να πιστεύει ότι είμαστε μακριά. Όταν είμαστε μακριά πρέπει να τον κάνουμε να πιστεύει ότι είμαστε κοντά. Ρίχνε δολώματα για να παραπλανείς τον εχθρό. Προσποιήσου αταξία και τσάκισέ τον. Αν έχει ανώτερες δυνάμει, απόφυγέ τον. Αν είναι ευερέθιστος, προσπάθησε να τον ερεθίσεις. Να υποκρίνεσαι ότι είσαι αδύναμος, ωστέ να γίνεται αλαζόνας. Αν ξεκουράζεται, μην τον αφήνεις σε ησυχία. Αν οι δυνάμεις του είναι ενωμένες, διέσπειρέ τες. Κάνε επίθεση όταν είναι απροετοίμαστος. Να εμφανίζεσαι εκεί που δεν σε περιμένει.

Σουν Τζου

11 χρόνια από το βράδυ που καθόρισε (έτσι ή αλλιώς) μια ολόκληρη γενιά, όπου ο καθένας έπρεπε να πάρει θέση σε μία πόλη που δεν κοιμόταν, 11 χρόνια από τότε που πιστέψαμε πως όλα είναι δυνατά όταν η ΛΥΣΣΑ προχωράει μαζί με την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ …

11 χρόνια μετά κρατάμε γερά το κόκκινο νήμα μιάς εξέγερσης η φλόγα της δε λέει να σβήσει. Που δε λέει να σβήσει παρά το βάρος των αντιεξεγερτικών πολιτικών, που επιβλήθηκαν με καθολική ισχύ, τα πρώτα χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Που δεν έσβησε μέσα στην εξαθλίωση και το κοινωνικό τσαλαπάτημα των χρόνων της “κρίσης”. Που δεν έσβησε ούτε στα χρόνια που το “συριζαϊκο καρότο” επιχειρούσε να ενσωματώσει και να υποτάξει αποτελεσματικότερα από το κατασταλτικό μαστίγιο.

Η φλόγα της εξέγερσης παραμένει αναμμένη μέσα στις νέες συνθήκες μάχης που έχουμε μπρος μας. Συνθήκες άμυνας των απειλούμενων δομών αγώνα. Συνθήκες αντεπίθεσης απέναντι στην καθεστωτική επίθεση που δέχεται η τάξη μας. Αντεπίθεση που πρέπει να δομείται σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά.

Η “μάχη των Εξαρχείων” δεν είναι παρά ένας συμβολισμός, τόσο για την εξουσία όσο και για τον κόσμο του αγώνα. Αλλού στοχεύουν τα think tanks με την “αντι-ανομία” ρητορική τους : στο σπάσιμο των κοινωνικών αντιστάσεων, στην εξάπλωση του φόβου και την υποταγής. Και από την άλλη τα δικά μας “Εξάρχεια” είναι οι εστίες αντίστασης στο κοινωνικό πεδίο.

Αυτό μας δίδαξε ο Δεκέμβρης. Ότι η εξέγερση παίρνει οξυγόνο μέσα από τη διάχυσή της. Και ξέρουμε πως σε αυτό θα κριθούν οι μάχες που δίνονται, οι μάχες που έρχονται.

Το “μπαλάκι” θα πεταχτεί πίσω, κάνοντας “Εξάρχεια” όλη την πόλη. Διαχέοντας την αντίσταση. Χτυπώντας την “παντοδυναμία” τους εκεί (και όταν) το περιμένουν το λιγότερο. Επιστρέφοντας τον φόβο !

Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη

κι αυτή η νύχτα ήταν του Αλέξη!

Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρη 2019 επιτεθηκαμε συντονισμένα σε 30 κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους σε 13 διαφορετικές γειτονιές της πόλης μας:

  • Τράπεζα Eurobank και Σκλαβενίτης, οδός Πανόρμου, Αμπελόκηποι
  • Τράπεζα Πειραιώς, οδός Κερκύρας, Κυψέλη
  • Τράπεζα Eurobank, οδός Δυρραχίου, Σεπόλια
  • ΑΤΜ Εθνική και My Market, οδός Γ.Παπανδρέου, Ζωγράφου
  • Εθνική Τράπεζα και ΑΒ Βασιλόπουλος, λεωφόρος Ειρήνης, Πεύκη
  • 2 ΑΤΜ τράπεζας Πειραιώς, λεωφόρος Πεντέλης, Βριλήσια
  • Τράπεζα Πειραιώς, Hondos Centrer, Berska, Man/Maneti και Boss, οδός Αγ.Ιωάννου, Αγία Παρασκευή
  • Λέσχη Απόστρατων Αξιωματικών, Χολαργός
  • ΕΥΔΑΠ, ΑΒ Βασιλόπουλος, Σκλαβενίτης, ΟΠΑΠ και Goodys, λεωφόρος Θηβών, Ίλιον
  • Κωτσόβολος, λεωφόρος Βουλιαγμένης, Ηλιούπολη
  • Εθνική Τράπεζα, οδός Αγίου Δημητρίου, Μπραχάμι
  • LIDL και JYSK, οδός Ιασωνίδου, Ελληνικό
  • Τράπεζα Πειραιώς, Marks n’ Spencer, Σκλαβενίτης, 2 εταιρίες Security και ένα όχημα Security, λεωφόρος Βουλιαγμένης, Γλυφάδα.

(Πηγή: athens.indymedia.org)

Σαντιάγο, Χιλή: Πυρπολημένο φορτηγό για τον Μαύρο Δεκέμβρη από τους Incendiaries Complicit in Sabotage FAI-FRI

(Λάβαμε 29/12/18)

Ο Μαύρος Δεκέμβρης σημαίνει δράση και μνήμη, και όπως κάθε πρωτοβουλία για άμεση επίθεση, ζωντανεύει και συνεχίζει όταν υπάρχει θέληση να περάσουμε από τα λόγια στην πράξη – να σπάσουμε την κανονικότητα της καπιταλιστικής κοινωνικής κανονικότητας και την άνεση της αστικής ζωής.

Πάντα σε ετοιμότητα για δράση, απελευθερώνουμε τον εαυτό μας από τον καταναλωτικό πυρετό και τα πρότυπα συμπεριφοράς που επιβάλλονται από την κοινωνική τάξη με τις παραδόσεις του τέλους του έτους. Και έτσι, με το σχεδιασμό, την πονηριά και με ορισμένες προφυλάξεις, η αναρχική επίθεση δεν σταματά ποτέ.

Γι’ αυτό το λόγο στις 28 Δεκεμβρίου πυρπολήσαμε ένα φορτηγό στην πόλη Σαντιάγο, σε ένα προάστιο της λεγόμενης «μεσαίας τάξης». Η δράση αναφέρθηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τώρα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε: δεν ήταν βραχυκύκλωμα, ήταν σκόπιμη πυρκαγιά που έκαναν τα αναρχικά χέρια στη μέση της νύχτας στους δρόμους της αηδιαστικής πόλης τους.

Βάζοντας φωτιά σε ένα φορτηγό επιτίθεσαι στις μεγάλες μηχανές και δομές που συμβάλλουν στην καταστροφή της γης, βάζεις φωτιά στις ιδέες της προόδου και του πολιτισμού. Είναι η συμβολή μας στη συνεχή αναστάτωση ενάντια στο έργο IIRSA-COSIPLAN και στη κατασκευή χιλιάδων χιλιομέτρων δρόμου που καταστρέφουν τα οικοσυστήματα για να διευκολύνουν τη διέλευση φορτηγών γεμάτα εμπορεύματα και να επιταχύνουν την πρόοδο της πόλης που μολύνει τη ζωή μας.

Με το κάψιμο ενός φορτηγού, στέλνουμε επίσης σήματα καπνού σαμποτάζ σε αλληλεγγύη με την εξέγερση στο Mapuche και στον αγώνα τους για αυτονομία και έδαφος. Επειδή το αίμα του Camilo Catrillanca αναφλέγει την εξέγερση ενάντια στον κοινό μας εχθρό που είναι το κράτος και το κεφάλαιο.

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη αυτής της δράσης ως μέρος της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, εργαλείο για μια διεθνή επικοινωνία μεταξύ των αντιεξουσιαστών μέσω της άμεσης επίθεσης, στέλνοντας χαιρετισμούς με τη φωτιά σε κάθε πυρήνα και κάθε ατομικότητα που επιδιώκει την καταστροφική δράση ενάντια στον πολιτισμό και την τεχνολογία, τις δομές του και τους ανθρώπους που ευθύνονται άμεσα για την καταπίεση.

Με τη δράση μας αγκαλιάζουμε τους συντρόφους Juan Aliste, Marcelo Villaroel, Joaquin García και Sol Vergara. Facundo Jones Huala, τον μαχητικό Celestino Cordova και όλους τους αδερφούς και αδερφές που αντιστέκονται στις φυλακές και τις κοινότητες, στους συντρόφους της Αργεντινής που παραμένουν αξιοπρεπείς εντός και εκτός της φυλακής μετά την πρόσφατη κατασταλτική επιχείρηση του Νοεμβρίου· τον Alfredo Cospito, τον Nicola Gai και όλους τους συντρόφους που βρίσκονται στη φυλακή και αντιμετωπίζουν δίκες στην Ιταλία, την συντρόφισσα Lisa στην Ισπανία. Τον Ντίνο Γιαγτζόγλου, τους συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, την Άγγελικη Σπυροπούλου, και όλους τους φυλακισμένους συντρόφους στην Ελλάδα και σε όλους όσους βρίσκονται στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Βραζιλία, την Ινδονησία, τη Γερμανία, την Ισπανία, τη Ρωσία και ολόκληρο τον κόσμο που συνεχίζουν να παλεύουν εναντίον όλων των μορφών κυριαρχίας.

ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕ ΤΟΝ SEBASTIÁN OVERSLUIJ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ ΣΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ  ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Incendiaries Complicit in Sabotage – Informal Anarchist Federation / International Revolutionary Front (FAI-FRI)

Μετάφραση Traces of Fire

 

 

Ανάληψη ευθύνης για καταδρομικές επιθέσεις στα Ιλίσια και το Κολωνάκι

Στο σημείο όπου κατανοείς πως τα “απόβλητα”, οι αυτόχειρες και οι εκτελεσθείσες αυτού του κόσμου αποτελούν τις πλέον ζωντανές και ζωηρά παλλόμενες μορφές του, στο σημείο αυτό κατανοείς και την αξιακή του συγκρότηση και τη δομική του βία. Μας συνέθλιψε πολλάκις το ψύχος στα μάτια των διπλανών, καταστραφήκαμε αργά και βασανιστικά βιώνοντας τον καθημερινό θάνατο. Απ’ το νεκρό χρόνο της μισθωτής σκλαβιάς, την απορρόφηση κάθε ζωτικότητας απ’ τον αυτοματισμό της παραγωγής, τα ανατριχιαστικά απαθή βλέμματα μπρος στον πόνο, απ’ τη μίζερη επιβίωση, το σπαραχτικό αντίκρισμα του αγνώστου στον καθρέπτη, ως τη μετατροπή μας σε κβάντα πληροφοριών για τη σύγχρονη βιοτεχνολογία, ως τον ψυχολογικό μαρασμό και τη θλίψη που κλειδαμπαρώνει τα παράθυρα της ηδονής, του παιχνιδιού, της ποιοτικής κοινωνικής συσχέτισης. Ένα ολάκερο εξουσιαστικό σύμπλεγμα διαρθρώνεται, αναπαράγοντας τον θάνατο, αναπαράγοντας την εξουσία της οικονομίας, του κρατισμού, της πατριαρχίας, του έθνους, αναπαράγοντας τις αξίες της υποταγής, της ιδιώτευσης, της κοινωνικής ανέλιξης, της παραγωγής κανονικοτήτων και στιγματισμών.

Ξημερώματα Τρίτης 6 Νοέμβρη, επιτεθήκαμε καταδρομικά στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο της Eurobank, στην οδό Αυξεντίου στα Ιλίσια, αχρηστεύοντας τις κάμερες, σπάζοντας όλες τις τζαμαρίες και το ΑΤΜ.

Επίσης, ξημερώματα Κυριακής 11 Νοέμβρη, κάναμε καταδρομική επίθεση σε κοσμηματοπωλείο στο Κολωνάκι, στη γωνία Σκουφά και Μασσαλίας, σπάζοντας τις βιτρίνες και την είσοδο του καταστήματος.

Όλα εκείνα τα ρουμπίνια και τα χρυσαφικά που κανένα από εμάς δεν άρμοζε να φορά, βρέθηκαν εκτεθειμένα στη νύχτα του μητροπολιτικού κέντρου. Μας θύμισαν την έκθεση που νιώθουμε όταν περπατάμε μοναχές στον δρόμο, μας θύμισαν την έκθεση που καθένα από εμάς νιώθει απέναντι στα κοινωνικά πρέποντα και μη. Αυτό είναι για όλους εσάς – πατεράδες, αφεντικά, νταβατζήδες, ελληναράδες, και αυτούς του συναφιού σας. Συλλέξαμε τους πόνους, τις καταπιέσεις, τους θυμούς μας, τις γκρίνιες μας, τις καύλες μας, και να που ξεσπάσαμε. Και να που μέρα με τη μέρα ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να δρούμε – προέκυψε ως αναγκαιότητα. Μακάρι ο χρόνος να ήταν πάντα τόσο ασήμαντος και συνάμα απίστευτα σημαντικός όσο ήταν τη στιγμή που αρμονικά και χαοτικά σπάγανε οι τζαμαρίες της τράπεζας. Συγχρονιστήκαμε όλα μαζί, το ένα για το άλλο, για να ξεκλέψουμε δευτερόλεπτα ζωής. Να πάρουμε πίσω το κέφι μας, έστω και για λίγο, για εκείνα τα χέρια που απλώθηκαν αβυσσαλέα πάνω μας, για εκείνα τα βλέμματα που μας στοιχειώνουν ακόμα, για τα πανεπιστημιακά έδρανα και τις εργατοώρες που μας ξεζουμίζουν, για τις φούστες που θέλαμε να φορέσουμε αλλά δεν τολμήσαμε, για τις σκέψεις μας τις ανώμαλες, για τα θέλω μας τα ανεκπλήρωτα, για τα αξιακά μας τα ανεκδήλωτα.

Ζούμε κατ’ επανάληψη τη μέρα της μαρμότας μες στη δυσώδη αποφορά του μητροπολιτικού έλους που μας καταβροχθίζει και μας ξερνά ως μηχανές, ως απρόσωπους ρόλους, ως επιτελέσεις των όσων εκ γεννησιμιού μας ανατέθηκαν. Και, κατά το έθος, επιλέξαμε τη σύνολη υποταγή στους υλακτισμούς των κυρίαρχων του κόσμου. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι επιλογές των οποίων αντιμετωπίστηκαν με φίμωση, βία και θάνατο. Ως σημείο αναζωπύρωσης της επαναστατικής φλόγας, ως συνέχιση του αντιεξουσιαστικού αγώνα, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε περιπτώσεις πεσόντων του κοινωνικού πολέμου, αφιερώνοντάς τους τις παραπάνω γραμμές και την παρούσα δράση. Όχι τιμώντας τους ως ιερά τοτέμ, ως απρόσιτη μνήμη, ως απλή ιστορική σημειολογία, αλλά ως ζωντανά πολεμικά αλυχτίσματα, ως πυροκροτητές κοινωνικής και προσωπικής αμφισβήτησης, ως σημεία ανάδυσης και επέκτασης των εξεγερτικών συνειδήσεων, ως αφετηρία συγκρότησης και σύσφιξης σχέσεων, αλλά και παραγωγής ριζοσπαστικών μορφών και περιεχομένων.

– Αλέξης Γρηγορόπουλος, νεκρός από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια, στις 6 Δεκέμβρη του 2008.

– Sebastian Oversluij, νεκρός από σφαίρες σεκιουριτά σε απαλλοτρίωση τράπεζας στη Χιλή, στις 11 Δεκέμβρη 2013.

– Ζακ Κωστόπουλος / Zackie Oh, που λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου από πλήθος αφεντικών, ελληναράδων νοικοκυραίων και μπάτσων, στις 21 Σεπτέμβρη 2018.

– Mikhail Zhlobitskiy, που έδωσε τέλος στη ζωή του σε βομβιστική επίθεση στις Μυστικές Υπηρεσίες της Ρωσίας (FSB), στις 31 Οκτώβρη 2018.

Υγ: Σύντροφε Δημήτρη, καλό ταξίδι. Θα ζεις πάντα στους αγώνες μας.

(Πηγή: athens.indymedia.org)

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ

Ο χρόνος είναι σχετικός. Δεν υπόκειται αφ’ εαυτού του σε κατηγοριοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις. Η κατανομή των χρονικών διανυσμάτων σε δεκαετίες, αιώνες, χιλιετίες είναι προϊόν της ανθρώπινης ανάγκης να σχηματοποιεί, να δημιουργεί πλαίσια που γίνονται αντιληπτά ως “ιστορικές” περίοδοι, ή ως χρονικά ορόσημα τα οποία έχουν ένα διαφοροποιημένο αντίκτυπο στο συνειδησιακό εύρος κάθε ατομικότητας. Άλλες φορές ερμηνευτικό, άλλες πολιτικό κι άλλες καθαρά συναισθηματικό, χωρίς καν αυτό να μπορεί να φιλτραριστεί με ορθολογικούς όρους.
Τη στιγμή λοιπόν που γράφονται αυτές οι γραμμές αρχίζει και πλησιάζει εκείνη η χρονική στιγμή που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τις μεγάλες εκείνες μέρες και νύχτες του Δεκέμβρη του 2008, μέρες και νύχτες που φωτίστηκαν από τις πύρινες φλόγες του μίσους και της εκδίκησης για τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Για κάποιους ίσως είναι ένα ένας ακόμα χρόνος από εκείνα τα γεγονότα, για κάποιες ίσως είναι μια επέτειος που χρόνο με το χρόνο ξεθωριάζει, σβήνεται και χάνεται. Για κάποιους άλλους, για το κομμάτι μιας γενιάς που πέρασε πολλές κόκκινες γραμμές αποτελεί το σφράγισμα μιας δεκαετίας από το σημείο μηδέν, από την μέρα εκείνη όπου τα πράγματα πήραν μία τροπή που έδειχναν ότι μπροστά στον ορίζοντα ανοίγει ένας δρόμος πιθανόν χωρίς επιστροφή. Μιλώντας για εμένα είναι μία δεκαετία από την οποία τον ένα μόνο χρόνο πρόλαβα να ζήσω ελεύθερος, τον δεύτερο σε καθεστώς παρανομίας και τα υπόλοιπα οκτώ σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Επομένως η συνειδητοποίηση ότι ο χρονικός ορίζοντας μιας ολόκληρης δεκαετία εξαντλείται, δε μπορεί παρά να επιφέρει μία δυνατή αλληλουχία συναισθηματικών εξάρσεων και κυρίως μία τεράστια φόρτιση σε κάποιους ανθρώπους που αρνηθήκαμε πεισματικά να δεχτούμε ότι ο Δεκέμβρης ήταν μόνο ένας μήνας. Γιατί για κάποιους ανθρώπους η εξέγερση εκείνη κράτησε λίγο παραπάνω.

Δεν αποφάσισα ωστόσο να τοποθετηθώ δημόσια τόσο για όλα αυτά, όσο για να διεκδικήσω εκείνο το μικρό μερίδιο που μου αναλογεί στην πολιτική και ιστορική αποκατάσταση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, του νεαρού, του μαθητή, του 15χρονου, φίλου για κάποιους, νεαρό μέλος μιας ευρύτερης μεγάλης παρέας για άλλους, αλλά και συντρόφου για πολλούς.
Είθισται ως κινηματική παράδοση και της αναρχίας και της αριστεράς, όταν ένα πρόσωπο από την κοινότητα του αγώνα χάνεται να αναλαμβάνει την τιμητική του προσφώνηση το πιο οικείο, φιλικό και πολιτικό περιβάλλον του, να μιλήσει για το πρόσωπό αυτό, τις απόψεις, τα πιστεύω, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τα προτερήματα ή και τα όποια ελαττώματά συμπληρώνουν τις ανθρώπινες αντιφάσεις που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Μέσα από αυτήν την τιμητική προσφώνησή αναλαμβάνουν να εκθέσουν στον υπόλοιπο κόσμο όσο το δυνατόν περισσότερο την προσωπικότητα του προσώπου που χάθηκε από κοντά μας, να εκφράσουν την λύπη, την οδύνη, την οργή ίσως, για την απώλεια του από δίπλα μας αλλά και ταυτόχρονα από τα χαρακώματα του αγώνα.
Η περίπτωση όμως του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι ίσως από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις, που όσο κι αν έχουν μιλήσει οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, αλλά και οι λιγότερο κοντινοί, όσο κι αν έχει εκφραστεί το στενό αλλά και ευρύτερο φιλικό και συντροφικό του περιβάλλον σχετικά με το ποιος ήταν, ποια ήταν η προσωπικότητά του, ποιες οι θέσεις του και οι απόψεις του, έχουν ωστόσο αγνοηθεί συστηματικά με πείσμα και με ακατάληπτη εμμονή. Όχι μόνο έχουν αγνοηθεί με ξεκάθαρα απροκάλυπτο και χυδαίο τρόπο, αλλά οι φωνές τους έχουν σκεπαστεί κιόλας με μία συστηματική καταγραφή της ιστορίας έτσι όπως βολεύει την κάθε πλευρά που μιλάει πάνω στο θέμα, καταγραφές που εξυπηρετούν την κατασκευή μεγάλων εύπεπτων αφηγήσεων βασισμένες σε μια εργαλειακά λαϊκίστικη πολιτική εξωστρέφειας. Από την πρωτη στιγμή έχουν αρνηθεί να γίνουν δεκτές οι μαρτυρίες ανθρώπουν του περίγυρου του σχετικά με το ποιός ήταν ο Αλέξανδρος. Ακόμα και η προσωπική μαρτυρία του στενού του φίλου και συντρόφου, καθότι αναρχικός και ο ίδιος ως μαθητής από τα 15 του, Νίκου Ρωμανού μέσα από την επιστολή του “Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή” έχει αγνοηθεί από πολλές πλευρές εντός του κινήματος σαν να μην υπήρξε ποτέ. Έτσι έχει καταντήσει ως κυρίαρχη αφήγηση των γεγονότων στο κοινωνικό να έχει μείνει η ιστορία που μιλάει για ένα δεκαπεντάχρονο νεαρό μαθητή που βγήκε στα Εξάρχεια ένα Σάββατο για τη γιορτή του συμμαθητή του και πού κατέληξε να πέσει θύμα ενός αστυνομικού που πυροβόλησε δολοφονικά εναντίον μιας παρέας παιδιών που “αυθαδίασε” στο πρόσωπο της εξουσίας. Η πραγματικότητα για την επίσημη αποτύπωση της οποίας παλεύουμε πολλά άτομα όλα αυτή τη δεκαετία, είναι πολύ μακριά από αυτή τη νερόβραστη σούπα που σερβίρεται ως καταγραφή των γεγονότων.

Ο Αλέξανδρος ήταν ένας νεαρός σύντροφος που ξεκίνησε να ασχολείται με την αναρχία και τους αγώνες της ήδη από το Φλεβάρη του 2008. Άρχισε να δίνει δυναμικά το παρόν σε διάφορες κινηματικές διαδικασίες,  συνελεύσεις μαθητών αλλά και γενικά στα Εξάρχεια, και ειδικά στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, αποτελώντας κι ο ίδιος με τη δική του παρέα επίσης νεαρών ατόμων, κομμάτι της λεγόμενης “παρέας της Μεσολογγίου”, η οποία βρισκόταν σε δυσμένεια για αρκετό κόσμο εντός του αναρχικού χώρου την εποχή εκείνη. Η παρέα αυτή των νεαρών συντρόφων/ισσών που εμφανίστηκε περίπου εκείνη την εποχή αποτελούνταν από ένα εξαιρετικό ενθουσιώδες μπούγιο παιδιών με αστείρευτη ενεργητικότητα, ζωντάνια και θέληση για συμμετοχή σε δράσεις, αρκετά πολύβουο και ζωηρό ώστε σύντομα να γίνει γνωστό σε όλα τα Εξάρχεια Μιλάμε για μια εποχή μετά τους κυβερνητικούς ανασχηματισμούς που ακολούθησαν τις εκλογές του 2007, όπου το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε αναλάβει από κοινού ο τότε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και νυν πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος και ο απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού ναυτικού Παναγιώτης Χηνοφώτης. Η αντικατάσταση αυτή επρόκειτο να δώσει άλλο αέρα στο συγκεκριμένο υπουργείο και συγκεκριμένα μία αλλαγή τακτικής στο ζήτημα της καταστολής. Από το προηγούμενο δόγμα μηδενικής ανοχής Βουλγαράκη – Πολύδωρα, με το ανελέητο κυνηγητό των ΜΑΤ μέχρι και το Λόφο του Στρέφη, τα μαζικά πογκρόμ, προσαγωγών πέριξ της πλατείας, τις στρατοπεδευμένες διμοιρίες μέσα στην καρδιά των Εξαρχείων, της πρώτης εφαρμογής των πεζών περιπολιών ,της σκληρής και αιματηρής καταστολής των φοιτητικών διαδηλώσεων και των μαζικών συλλήψεων και ξυλοδαρμών ακόμα και αλληλέγγυων στα δικαστήρια, υπήρξε μια διάθεση αποκλιμάκωσης. Οι διμοιρίες αποτραβήχτηκαν, ακόμα και αυτή των γραφείων του ΠΑΣΟΚ και για ένα διάστημα φάνηκε πως η πολιτική επιδίωξη του Υπουργείου έτεινε περισσότερο προς μια λογική του κατευνασμού των “μπαχαλάκηδων” σε μία περίοδο όπου ο κοινωνικός ανταγωνισμός είχε ενταθεί πάρα πολύ το προηγούμενο διάστημα.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο μπορούμε να αντιληφθούμε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου ως ένα νεαρό αναρχικό σύντροφο, αρκετά ενθουσιώδη και ενεργητικό, με μια αστείρευτη θέληση για δράση παίρνοντας κι ο ίδιος μέρος μαζί με μια μεγαλύτερη παρέα εξίσου νεαρών δραστήριων ατόμων σε προκλήσεις εναντίον της εξουσίας και της καταστολής εντός των στενών ορίων των Εξαρχείων. Καταστάσεις ωστόσο που προκαλούσαν και μία μεγάλη κινηματική γκρίνια η οποία δεν πρωτοτυπούσε καθόλου, όπως δεν πρωτοτυπεί και τώρα. Τα ίδια επιχειρήματα που ακούγονται σήμερα ακούγονταν και τότε. Αντί για “ακίνδυνη επαναλαμβανόμενη γραφικότητά του Σαββατοκύριακου” είχαμε το κλασικό “Σαββατιάτικο ξεκαύλωμα” και αντί του “επί Σαμαρά αυτά δεν θα τα σκεφτόσασταν καν” είχαμε το “επί Βουλγαράκη-Πολύδωρα δε θα τα τολμούσατε αυτά”. Εντελώς ίδια ήταν τα επιχειρήματα γκρίνιας για τις “κλούβες που γυρίσανε πισω” και όπως επίσης το διαχρονικά πιο άθλιο κατηγορώ εναντίον της αναρχικής νεολαίας αυτό το “σε δυο χρονάκια εσείς θα είσαστε σπιτάκια σας”. Με τη διαφορά ότι ενώ ο Αλέξανδρος ήταν ξεκάθαρα μέσα σε πολλά απο αυτά που διαχρονικά υποτιμούνται καθ’ αυτόν τον τρόπο, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι νεολαίοι της ηλικίας αυτής μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες, όπως και ο σύντροφος Μιχάλης Καλτεζάς το 1985, δε γύρισε σπιτάκι του σε δυο χρονάκια. Τι θά ήταν ο Αλέξανδρος αν ζούσε; Αυτό δεν το ξέρουμε με σιγουριά ούτε μπορούμε να το υποθέσουμε. Θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε οτιδήποτε. Να είχε πάει πράγματι σπίτι του, να είχε εγκαταλείψει την αναρχία, να είχε “ωριμάσει πολιτικά” και να έκραζε τα “μπάχαλα” ή και να είχε μείνει στην κατεύθυνση μιας εξεγερτικής τάσης της αναρχίας. Θα μπορούσε οτιδήποτε που δεν το ξέρουμε και δε θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που ξέρουμε σίγουρα όμως είναι πως έπεσε νεκρός από τα πυρά μπάτσου, ένα Σάββατο βράδυ στις 6 Δεκέμβρη του 2008 στην οδό Μεσολογγίου μέσα στα Εξάρχεια. Ενός μπάτσου που αρνήθηκε να μετανιώσει στο Εφετείο λέγοντας πως πυροβόλησε εναντίον ενός αναρχικού δίνοντας ταυτόχρονα το πολιτικό σκεπτικό της πράξης του το οποίο αναιρεί την αφήγηση περί ενός απλού άφρονος μπάτσου-δολοφόνου .

Αυτό το οποίο συνέβη, και όλα αυτά τα οποία επακολούθησαν εγγράφονται λοιπόν στην ιστορία του κοινωνικού ανταγωνισμού. Στην ιστορία ενός δυναμικού πολύμορφου πολυσυλλεκτικού κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά εντός του οποίου υπάρχουν διαλεκτικές συνδέσεις μεταξύ της διαχρονικής αντιμπατσικής οργής εντός των Εξαρχείων και της γενικότερης όξυνσης του επιπέδου της ανατρεπτικής κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητας. Είναι κατανοητό το γιατί μοχθούν επί 10 χρόνια κάθε λογής προοδευτικοί, αριστεροί, κοινοβουλευτικοί και μη, κάθε λογής προοδευτικοί, ακαδημαϊκοί, εγκληματολόγοι, ψυχολόγοι και λοιποί απολογητές του δημοκρατικού καθεστώτος (όπως εσχάτως η ανεκδιήγητη Ζωή Κωνσταντοπούλου που με θράσος τόλμησε να χαρακτηρήσει στο Εφετείου του Κορκονέα , ως πλαστή την προ τριετίας επιστολή του συντρόφου Νίκου Ρωμανού) να αποσυνδέσουν τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου από αυτή την εξίσωση. Είναι κατανοητό γιατί ο ίδιος ο θεσμικός τους ρόλος απαιτεί να προωθούν την αποριζοσπαστικοποίηση σε κάθε κοινωνικό πεδίο, σε κάθε μεγάλο ή μικρό κοινωνικό γεγονός. Αυτό που δεν είναι εύκολα κατανοητό σε μία πρώτη ανάγνωση είναι το γιατί επιθυμεί το ίδιο ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου προχωρώντας σε μια πεισματική άρνηση να αναγνωρίσει την πολιτική στράτευση του Αλέξανδρου ως αναρχικού/αντιεξουσιαστή μαθητή. Θα μπορούσε να είναι η προσκόλληση σε μία πιο λαϊκίστικη αφήγηση προς επιδίωξη πρόκλησης ευρύτερων κοινωνικών συμπαθειών , είναι όμως μόνο αυτό; Δυστυχώς μέσα σε όλα αυτά τα 10 χρόνια έχει προκύψει περίτρανα η διατύπωση ότι προφανώς και δεν είναι μόνο αυτό. Δεδομένης της προσωπικότητας του Αλέξανδρου, με ποιες παρέες άραζε, ποιους φίλους είχε, σε ποια σκηνικά χωνόταν, πράγματα δηλαδή που κάποιοι εντός του χώρου δεν θα τα συγχωρήσουν ποτέ, η επίσημη παραδοχή της πολιτικής του ιδιότητας θα σημαίνει μία αλληλουχία πολιτικών τετελεσμένων τα οποία κρίνονται ανεπιθύμητα, κι ένα από αυτά θα είναι φυσικά αυτομάτως η παραδοχή ότι σε όλη αυτή την αντιμπατσική οργή, που εδώ και πάνω από 4 δεκαετίες εκφράζεται στα Εξάρχεια, έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά και συνδέεται διαλεκτικά με τον ευρύτερο κοινωνικό ανταγωνισμό. Η αφαίρεση λοιπόν της πολιτικής ιδιότητας του Αλέξανδρου υπακούει,όσο λυπηρό και οικτρό και αν ακούγεται ακούγεται, σε μία εξυπηρέτηση συγκεκριμένης πολιτικής ατζέντας που διακατέχεται από φανατική εμπάθεια σε συγκεκριμένες λογικές και πρακτικές. Το πόσο τραγική και ηθικά μεμπτή είναι μία τέτοια επιλογή μπορεί κανείς να το αντιληφθεί αν απλά φανταστεί πόσο αποκρουστικό θα ήταν να υπάρχουν πολιτικές τάσεις μέσα στο ευρύτερο κίνημα, που θα αρνούνταν την πολιτική ιδιότητα προσώπων που έχουνε εκλείψει από την κοινότητα του αγώνα σε διάφορες εποχές, και που σίγουρα κάποιος κόσμος τις πένθησε βαθύτατα, και που θα αναγνώριζαν μόνο την επαγγελματική ή κοινωνική: εργάτης, πατέρας κτλ.

Με αυτή τη μικρή συμβολή δεν έχω καμία αυταπάτη ότι θα αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί, ότι θα μνημονεύεται εντός του χώρου μας ο Αλέξανδρος ως αναρχικός και ότι κάποιοι θα ρισκάρουν να δημιουργηθούν ανεπιθυμητά για τους ίδιους πολιτικά τετελεσμένα. Είναι όμως μία τοποθέτηση συνεπής σε μια ευρύτερη συλλογική προσπάθεια χρόνων για τη δημιουργία προϋποθέσεων ώστε να φαίνεται ξεκάθαρα η πολιτική αθλιότητα των επιλογών που αρνούνται μέχρι σήμερα κάτι τέτοιο. Από τη δική μου μεριά με όλο το συγκινησιακό βάρος που έρχεται να φέρει αυτή η χρονιά ως το επισφράγισμα μιας ολόκληρης εποχής θα ήθελα να χαιρετίσω τον χαμένο μας σύντροφο, αυτόν που ήταν πάντοτε παρόν μαζί μας σε όλα εκείνα που ακολούθησαν, με το νεανικό του χαμόγελο που έσβησε τόσο γρήγορα, να γνέφει συνωμοτικά και να μας κλείνει το ματι στις καλές εποχές, στις επιτυχίες, στις μέρες και τους μήνες που τραντάχτηκε η κανονικότητα, αλλα και στις στραβές, τις αποτυχίες, τα κυνηγητά, τις παρανομίες, τις φυλακές. Μπορει μια δεκαετία να φτάνει στο τελος της, ένας κύκλος να κλείνει και να αφήνει πίσω μια ολόκληρη εποχή, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που θυμομαστε, πονάμε ακόμα και η καρδιά μας παραμένει μια αρμαθιά απο ξυράφια.

Δε λέμε αντίο. Δέκα χρόνια είναι λίγα. Δε στέγνωσε ακόμα το αίμα, ούτε τα δάκρυα και ούτε έσβησε το μισος.
Μονάχα φωνάζουμε με τις μικρές ή μεγάλες μας φωνές ΕΚΔΙΚΗΣΗ για να μη σταματήσει ποτέ να θυμάται ό κόσμος ότι τους νεκρούς μας δεν τους κλαίμε απλά, δεν τους αφήνουμε πίσω, τους κουβαλάμε βαθιά μέσα μας και ας βαραίνουν τα βήματα μας.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ  ΜΑΘΗΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ
ΝΕΚΡΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της ΣΠΦ

(Πηγή: the-blast.espivblogs.net)

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη

(Λάβαμε 29/11/18)

Ο Δεκέμβρης συνεχίζει να είναι ένας μηνάς που φέρει τη σφραγίδα της μνήμης της εξέγερσης των αναρχικών που υψώνονται απέναντι στην απροκάλυπτη διαμάχη οποιασδήποτε μορφής εξουσίας. Ο Δεκέμβρης του ’18 είναι ο μηνάς που συμπληρώνονται 10 χρονιά από τη συμπλοκή του συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου στο δρόμο και τη δολοφονία του από σφαίρες της αστυνομίας στη γειτονιά των Εξαρχείων, στην Ελλάδα το 2008. Επίσης, είναι ο μηνάς, που 5 χρονιά πριν, ο σύντροφος Sebastián Oversluij πεθαίνει χτυπημένος από σφαίρα μισθοφόρου της εξουσίας κατά την διάρκεια απαλλοτρίωσης τράπεζας το 2013 στη Χιλή.

Γιατί η μνήμη των δικών μας νεκρών είναι το καύσιμο που ξυπνάει τη φλόγα της δίκης μας ζωής για διαρκή εξέγερση, γιατί ο Μαύρος Δεκέμβρης ακόμη μια φορά είναι το σημείο συνάντησης της πολύμορφης δράσης και της αντανάκλασης μας, της δύναμης μας σε αυτή την άνιση μάχη και της δράσης μας σήμερα κόντρα στον καθεστωτικό εχθρό, που είναι η δύναμη του κόσμου της ιεραρχίας, του φασισμού, της πατριαρχίας,του σπισισμού, και των διάφορων εκφράσεων των ανώτερων τάξεων, από κάποιους, απέναντι σε άλλους

Για άλλη μια φορά, ο Μαύρος Δεκέμβρης εξακολουθεί να είναι ένα κάλεσμα για επικοινωνία των εξεγερμένων με την άγρια φωτιά της επιθετικής δράσης εναντίον του κράτους.

Εις μνήμη των νεκρών μας.

Επιθετική αλληλεγγύη με τους συντρόφους που είναι υπό καταστολή στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Χιλή, τη Ρωσία, την Ιταλία, την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη, επιδιώκουμε να ζήσει η αναρχία!

Μετάφραση Traces of Fire

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη

(Λάβαμε 1/12/17)

Με τον αναρχικό Sebastián Oversluij στην μνήμη μας, τέσσερα χρόνια από το θάνατο του στην μάχη στη Χιλή κατά τη διάρκεια μιας απόπειρας απαλλοτρίωσης τράπεζας τον Δεκέμβριο του 2013.

Με τις καρδιές μας να χτυπάνε δυνατά, θυμόμαστε τον αναρχικό σύντροφο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, επτά χρόνια από τη δολοφονία του στα Εξάρχεια, από σφαίρες μπάτσων το 2008.

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη!

Ενώ ο δημοκρατικός και πολιτισμένος ολοκληρωτισμός εξελίσσεται, επεκτείνοντας τους μηχανισμούς ελέγχου και επιτήρησης, καταστρέφοντας εδάφη, επιτίθεται σε απελευθερωμένους χώρους και κυνηγάει αντάρτες σε ολόκληρο τον κόσμο, επιβάλλοντας τιμωρίες και μακρόχρονες ποινές φυλάκισης εναντίων των εχθρών της κυριαρχίας.

Ενώ στην Ιταλία οι σύντροφοι μας, ξεκινούν βλάσφημες επιθέσεις εναντίων των δικαστών και παραμένουν αμετανόητοι για τις αναρχικές τους πεποιθήσεις κατά τη διάρκεια της δίκης από την κατασταλτική επιχείρηση Scripta Manent.

Ενώ χιλιάδες αιχμάλωτοι στην Ελλάδα κινητοποιούνται ενάντια στον νέο ασφυκτικό σωφρονιστικό κώδικα.

Ενώ στη Χιλή το κράτος προσπαθεί να χτυπήσει εκδικητικά με μακρόχρονες ποινές στη δίκη εναντίων των αναρχικών Juan Flores, Nataly Casanova και Enrique Durán.

Ενώ στην Αργεντινή, όπου ακόμα μπορείτε να αισθανθείτε την οργή και τον πόνο για τη δολοφονία του συντρόφου Santiago Maldonado, και τότε που οι μπάτσοι δολοφόνησαν τον μαχητή του Mapuche Rafael Nahuel, ενώ η κυβέρνηση στρατιωτικοποιεί τα εδάφη της για την προετοιμασία της επόμενης συνόδου κορυφής του G20.

Ενώ στη Βραζιλία, η αστυνομική υπηρεσία προσπαθεί να σταματήσει τον αναρχικό αγώνα μέσω της επιχείρησης Erebo, κατηγορώντας τους συντρόφους, τους αναρχικούς χώρους και τις βιβλιοθήκες ότι βρίσκονται πίσω από τις όμορφες εμπρηστικές επιθέσεις που τα τελευταία χρόνια έχουν εξαπλωθεί σκοπίμως ενάντια στις έδρες των πολιτικών κομμάτων, στα αστυνομικά στρατόπεδα και στις δομές του κράτους.

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, σε διάφορα μέρη του πλανήτη, οι αναρχικοί σύντροφοι εξερευνούν πρακτικές και προσβλητικές απαντήσεις στη συνεχή επιθετικότητα που αντιπροσωπεύει την ίδια την ύπαρξη εξουσίας και κυριαρχίας.

Από την αξιοπρέπεια των φυλακισμένων που αγωνίζονται στις φυλακές της Βουλγαρίας, μέχρι τα πυρπολημένα αυτοκίνητα στη Γαλλία και στο κάλεσμα για δράση στην Τσεχική Δημοκρατία. Από τη Λευκορωσία στην Αυστραλία, από το Μεξικό στο Βέλγιο και τη Γερμανία. Από τη Βολιβία στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Φινλανδία, τη Ρωσία, την Ινδονησία, την Ισπανία και ολόκληρο τον κόσμο, η επιθυμία για την ελευθερία εκφράζεται δυνατά, συνωμοτικά με δράσεις χωρίς αφεντικά ή ιεραρχίες, ανοίγοντας το δρόμο προς την αναρχία στο εδώ και στο τώρα.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Δεκέμβρης εξακολουθεί να αποτελεί πρόσκληση για επικοινωνία των ανταρτών μέσω της ένθερμης και επιθετικής δράσης κατά της εξουσίας.

Για όλους τους συντρόφους μας φυλακισμένους και διωκόμενους. Για όλους εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και επιτίθενται κατά της κυριαρχίας  στις δομές της και στους εκπροσώπους της.

Ίσως η αλληλεγγύη με τους συντρόφους μας να γίνει πράξη. Ίσως η μνήμη του Sebastián Oversluij και του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου να πυροδοτήσει οδοφράγματα και να τροφοδοτήσει πυρκαγιές και εκρήξεις ενάντια στην εξουσία και τους υπερασπιστές της. Αφήστε τον εχθρό να νιώσει την πολιορκία της εξέγερσης σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κελί και σε κάθε γωνιά.

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη, ζήτω η αναρχία!

(Μετάφραση Traces of Fire)

Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στην ΟΠΚΕ στα Εξάρχεια στις 16/12

2-1

Την Τρίτη 6 Δεκέμβρη, με αφορμή την 8η επέτειο από την δολοφονία του αντιεξουσιαστή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από μπάτσους, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, θαμώνες και κάτοικοι των Εξαρχείων επέλεξαν να σπάσουν την κανονικότητα των μίζερων ζωών που τους επιβάλλουν τα κοινωνικά πρότυπα και να αντισταθούν στην κρατική καταστολή. Κάθε χρόνο τη μέρα αυτή η γειτονιά των Εξαρχείων περικυκλώνεται από τα κρατικά σκυλιά προκειμένου να εμποδιστεί το εκδικητικό μένος όσων κρατάνε τον δρόμο μαχόμενοι. Αυτή την φορά όμως η αντίσταση των εξεγερμένων ήταν πιο οργανωμένη και συντονισμένη από ποτέ, σε συνέχεια της δυναμικής απάντησης που δόθηκε στο κράτος με τις συγκρούσεις της 15 και 17 Νοέμβρη. Η αντικρατική επίθεση ήταν λυσσαλέα και αυτό φάνηκε από το ότι παρά τις δολοφονικές ρίψεις πλαστικών σφαιρών και δακρυγόνων σε ευθύα βολή, οι ένστολοι φασίστες πέρασαν τα πύρινα οδοφράγματα αργά το βράδυ όταν ο περισσότερος κόσμος και ειδικά ο οργανωμένος είχε αποχωρήσει. Η νίκη μας αυτή πλήγωσε τους κρατικούς δούλους, οι οποίοι έβγαλαν τα κόμπλεξ και τα απωθημένα τους στους συλληφθέντες εκείνης της βραδιάς. Η θρασύδειλη βία και η προσπάθεια εξευτελισμού από βαρβάτους έλληνες άντρες προς συντρόφους και συντρόφισσες αποδεικνύει την πικρή τους ήττα. Τον δικό τους σιχαμερό ρόλο στην καταστολή των εξεγερμένων έπαιξαν και τα δικαστικά σκουλήκια που για λογαριασμό όλων των κρατικών αρχών στέρησαν την ελευθερία σε τρεις συλληφθέντες, προφυλακίζοντάς τους. Η πολιορκεία των Εξαρχείων εντάθηκε ήδη πριν τις 6 Δεκέμβρη, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις εισβολές ομάδων ΔΙΑΣ και τον έλεγχο μεταναστών. Συνεχίστηκε και μετά, κυρίως με την παρουσία ΟΠΚΕ στην περιοχή.
Εμείς απαντήσαμε στους δολοφόνους ανηλίκων με το υλικό που έχουν μάθει να γεύονται όλα αυτά τα χρόνια: τη φωτιά. Το απόγευμα της Παρασκευής 16/12 επιλέξαμε να χτυπήσουμε τους λεβέντες της ΕΛΑΣ, που έχουν τοποθετηθεί στην Καλλιδρομίου και Οικονόμου με προσχηματικό σκοπό να προστατεύουν το εκεί υποκατάστημα σούπερ μάρκετ. Φυσικά, όποιος γνωρίζει έστω και λίγο την περιοχή των Εξαρχείων κατανοεί ότι η ΟΠΚΕ που έχει τοποθετηθεί εκεί υπηρετεί άλλες βλέψεις, όντας μέρος ενός συνολικού σχεδίου για τον έλεγχο της γειτονιάς.
Η δράδη της συγκεκριμένης μονάδας τα προηγούμενα χρόνια στην ύπαιθρο και ειδικά στα Δυτικά προάστια της Αθήνας είχε μοναδικό σκοπό τους στρατιωτικούς ελέγχους σε νεολαίους, εξαθλιωμένους και μετανάστες. Οι γελοίες αφορμές που βρίσκουν για να εγκαθιδρύσουν καθεστώς τρομοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων θα απαντώνται με βενζίνη και φωτιά στα κεφάλια τους. Οι ένστολοι οπκέδες έδειξαν τις τεράστιες ικανότητές τους όταν στο θέαμα των 15 μολότωφ που έφταναν καταπάνω τους ούρλιαζαν και έτρεχαν πανικόβλητοι πίσω από ΙΧ.
Οι συγκρούσεις και η διάχυση εξεγερσιακών καταστάσεων πρέπει να γίνουν καθημερινή πρακτική. Η 6η Δεκέμβρη ας «φωτίζει» την μητρόπολη κάθε βραδυ μέχρι την ελευθερία και την αναρχία.

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ 6ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Αναρχικοί/ες (αυτοί που την έπεσαν ακριβώς εκεί, ακριβώς έτσι)

(Πηγή : athens.indymedia)

Λειψία, Γερμανία: Εμπρησμός σε 3 μπατσικά οχήματα στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου

17 27 37

Τις βραδινές ώρες της 06/12 βάλαμε φωτιά σε τρία (μπατσικά) οχήματα στη Λειψία. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, για μας η αφορμή ήταν η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβριο του 2008 από Έλληνες αστυνομικούς στην Αθήνα.

Τίποτα δεν έχει συγχωρεθεί – κανείς δεν έχει ξεχαστεί.

Χαρήκαμε πολύ που μάθαμε πως  το ίδιο βράδυ στο Βερολίνο, μερικοί άνθρωποι έβαλαν φωτιά στην πόρτα της Αστυνομικής Υπηρεσίας.

Επίσης ένα σούπερ νέο ήταν πως πριν από λίγες εβδομάδες, ένας αστυνομικό αυτοκίνητο πυρπολήθηκε μπροστά από το σταθμό στο Connewitz – ήταν κάτι που χρειαζόταν να γίνει.

Περιμένουμε μια ευχάριστη κινητοποίηση κατά της G20.

Κάτω όλα τα κράτη – θάνατος στη Γερμανία!

(Μετάφραση mpalothia.net)

(Πηγή insurrectionnewsworldwide.com)

Χανιά : Ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου

(Λάβαμε 16/12/16)

Ένεκα της ημέρας της μαύρης επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Ε.Κορκονεα  κάποιοι σύντροφοι επιλέξαμε να δώσουμε ένα διαφορετικό νόημα στη νύχτα αυτή με το να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στο πλαίσιο της σύγκρουσης . Ως ένδειξη ελάχιστης διαμαρτυρίας  ενάντια σε όλα αυτά που ζούμε αλλά και στην καταναλωτική μανία των Χριστουγέννων με τη βοήθεια εμπρηστικής ύλης και της θέλησης μας φύγαμε από τις συζητήσεις και τις αερολογίες του καφενείου και περάσαμε  στην πράξη. Λίγο πριν αρχίσει η πορεία βάλαμε φωτιά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο που βρίσκεται στην πλατεία Αγοράς στα Χανιά και το οποίο πρεσβεύει την καταναλωτική φρενίτιδα που κατακλύζει τα μυαλά των ζωντανών-νεκρών αυτής της χώρας  και όχι μόνο. Μόλις ξεκίνησε να καίγεται, ομάδα καταστηματαρχών που δεν κινδύνευσαν τα μαγαζιά τους, έσπευσε να σβήσει τη φωτιά με λάστιχα και κουβάδες, χωρίς να μπορούν   τα μικροαστικά τους μυαλά να κατανοήσουν της φύση της πράξης αυτής με αποτέλεσμα μόνο ένα κομμάτι του δέντρου να καεί. Κάθε Χριστούγεννα οι εθελόδουλοι πολίτες  μετρούν από την αδειανή τους τσέπη  τα ψίχουλα που τους  πετάνε οι μεγαλοαστοί  για να ζήσουν  και σαν ένα μεγάλο κοπάδι προβάτων, κατακλύζουν τις πολυεθνικές ψωνίζοντας άψυχη ύλη, όχι από ανάγκη αλλά από συνήθεια . Εμείς ως αναρχικοί δηλώνουμε ότι δεν θα είμαστε παρόντες στις χριστουγεννιάτικες φιέστες της πόλης όχι μόνο διότι θεωρούμε τις χριστουγεννιάτικες «προσφορές» ένα ακόμα παιχνίδι  κερδοφορίας των από πάνω αλλά επειδή η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι πάνω από κάθε μέσο συναλλαγής. Ο δήμαρχος της πόλης Τάσος Βάμβουκας και το σινάφι του  με ακόμα μια χρονιά στην καρέκλα θεωρεί ότι η πόλη πρέπει να είναι γιορτινά ντυμένη, ασχέτως  αν στα παγκάκια των πλατειών της  άνθρωποι κοιμούνται υπό αντίξοες συνθήκες και φτάνουν στο σημείο να πεθαίνουν από κρύο και ασθένειες. Είμαστε ενάντια σε οποιονδήποτε κρατικό ή μη μηχανισμό που σκοπό έχει να διαφεντεύει τις ζωές μας.
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΨΩΝΙΑ-ΖΩΗ ΘΕΛΟΥΜΕ!

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΗΝΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ!

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Αναρχικοί/ες

KOMOTHNH – ΟΣΟ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥΣ

Όπως και στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας έτσι και στην Κομοτηνή καλέστηκε πορεία για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Επιλέξαμε να μην συμμετάσχουμε σε μία πορεία που τείνει να γίνει σαν τον επιτάφιο της επετείου της 17 Νοέμβρη.
Έτσι αφού οργανωθήκαμε κατεβήκαμε στο δρόμο εκείνη την ημέρα με τα δικά μας χαρακτηριστικά. Σαν σχέδιο είχαμε βάλει 3 στόχους:
1. Επιλέξαμε να γίνει η σύγκρουση στην αρχή της πορείας για να έχουμε το στοιχείο του αιφνιδιασμού, μιας και οι περισσότερες συγκρούσεις γίνονται κατά της διάρκεια ή στο τέλος μιας  πορείας, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία σε όποιον ήθελε να συμμετάσχει. Επίσης θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε την πορεία για την διάσπαση των δυνάμεων καταστολής..
2. Να μην καταφέρουν οι μπάτσοι να πατήσουν το πόδι τους στον πεζόδρομο, κάτι που έγινε πέρυσι, με αποτέλεσμα να υπάρξουν 2 συλλήψεις.
3. Να προξενήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες φθορές στο κτήριο της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Την ώρα που κατεβήκαμε στο δρόμο, η πορεία δεν εμποδίστηκε και ξεκίνησε κανονικά. Εμείς παραμείναμε στο σημείο για περίπου μιάμιση ώρα, στήσαμε οδόφραγμα και το εμπλουτίζαμε, ενώ κάναμε αλλεπάλληλες επιθέσεις με πέτρες, μπογιές και μολότοφ στο κτήριο της περιφέρειας.
Έχοντας οι δυνάμεις καταστολής δύο μέτωπα καθώς η πορεία εξελισσόταν, αυτοί που έμειναν απέναντί μας, περίπου 30 ασφαλίτες στα γύρω στενά και 2 τζιπάκια οπκε με οπκίτες ντυμένους ματ! μαζί με ένα ασφαλίτικο στη πίσω πλευρά της περιφέρειας, δεν τόλμησαν όχι απλά να πατήσουν τον πεζόδρομο, αλλά ούτε καν να πατήσουν το πεζοδρόμιο της δικιά τους πλευράς καθώς το κτήριο δεχόταν καταιγισμό από πέτρες, μπογιές και μολότοφ. Κάποιοι λιγοστοί λίτες που ξεπρόβαλαν δεν τόλμησαν να κάνουν καμία κίνηση απέναντι μας, ενώ οι μηχανές της ομάδας αηΔίας που προσέγγισαν το σημείο έφυγαν κακήν κακώς!

Στέλνουμε ένα αντάρτικο σινιάλο στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς  και δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας σε όλα τα φυλακισμένα Συντρόφια μας!
Επίσης δηλώνουμε Αλληλεγγύη και Συνενοχή σε Όλους τους συλληφθέντες της 6 Δεκέμβρη και ιδιαίτερα στους 3 προφυλακιστέους.
Όσο για τα σκουπίδια της ελας που τόλμησαν τα βασανίσουν τα συντρόφια που συνελήφθησαν την ημέρα εκείνη , θέλουμε να τους υπενθυμίσουμε πως έχουν ονόματα και διευθύνσεις και πως ο κόσμος είναι μικρός και η Ελλάδα ακόμα μικρότερη.
Τέλος δεν ξεχνάμε τα συντρόφια που διώκονται για την υπόθεση “Scripta Manent” στην Ιταλία και κατηγορούνται για επιθέσεις της FAI, καθώς και τους Monicca Camballiero και Fransisco Solar από την Ισπανία.
Την ημέρα εκείνη είχαμε τις σκέψεις μας στον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Η μνήμη του παραμένει ζωντανή μέσα από τις φωτιές μας. Επίσης οι σκέψεις μας ταξίδευαν στην μνήμη του χιλιανού συντρόφου Sebastian Oversluij Seguel, ο οποίος έπεσε νεκρός από σφαίρες σεκιουριτά κατά την διάρκεια απαλλοτρίωσης τράπεζας στο Σαντιάγο στις 11/12/2013.

Δύναμη σε όλους τους πυρήνες της FAI/IRF