δυό στάλες στα τσιμέντα/
για την καταιγίδα/
αυτή που ξέσπασε ολόγυρα/
κι εκείνη που έρχεται.
* αυτοκόλλητο που κολλιέται σε αθήνα και θεσσαλονίκη
** στένσιλ που βάφτηκε στην Πορεία αλληλεγγύης στ_ς εξεγερμέν_ς της Χιλής παρέα με συνθήματα σε ελληνικά και ισπανικά
μετεωρολογικό ινστιτούτο Claudia López Benaiges
(Πηγή: athens.indymedia.org)
Εσείς, που μας καταληστεύσατε απ’ τα πάντα, που μας επιβάλλετε τον οδυνηρό έλεγχο της συστηματικής επιτήρησης και των ένστολων φονιάδων, εσείς, θα ήσασταν οι ίδιοι που θα επικαλούνταν ψεύδη περί συγχώρεσης. Μας αρπάζετε από ταράτσες και σπίτια, από δρόμους και πλατείες, δικάζετε, διατάζετε, φυλακίζετε. Παίζετε και κερδίζετε. Μα δε θα το δεχτούμε.
Ενόσω η πόλη φεγγοβολάει απ’ τις φλόγες που χορεύουν, κι όχι μονάχα απ’ τα αναθεματισμένα φώτα της αιχμαλωσίας, στα μάτια σας γεννιέται ο φόβος.
Σήμερα είναι οι συνεργάτες σας, οι υποδομές σας, τα καταραμένα οχήματα που θα χρησιμοποιήσετε για να μας κυνηγήσετε, όμως, ανά πάσα στιγμή ενδεχομένως να είστε εσείς.
Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, εννέα εμπρηστικοί μηχανισμοί τοποθετήθηκαν κάτω από ισάριθμα οχήματα σε μια αντιπροσωπεία της Citroen στην Αθήνα, καθώς αποτελεί μία απ’ τις πολλές που εξοπλίζουν υλικά το σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας ώστε να μας καταδιώκει και να μας δένει.
Το δίκτυό σας θα βρίσκεται υπό απειλή, οι σύμμαχοί σας θα πυρπολούνται, θα σιγουρέψουμε το ότι θα υποφέρετε.
Δε συγχωρούμε.
Ως την ολική συντριβή της αστυνομίας και των βρωμερών της υποστηρικτών.
(Πηγή: athens.indymedia.org)
“Όταν μπορούμε να επιτεθούμε, πρέπει να δείχνουμε ανήμποροι. Όταν χρησιμοποιούμε τις δυνάμεις μας, πρέπει να δείχνουμε αδρανείς. Όταν είμαστε κοντά, πρέπει να κάνουμε τον εχθρό να πιστεύει ότι είμαστε μακριά. Όταν είμαστε μακριά πρέπει να τον κάνουμε να πιστεύει ότι είμαστε κοντά. Ρίχνε δολώματα για να παραπλανείς τον εχθρό. Προσποιήσου αταξία και τσάκισέ τον. Αν έχει ανώτερες δυνάμει, απόφυγέ τον. Αν είναι ευερέθιστος, προσπάθησε να τον ερεθίσεις. Να υποκρίνεσαι ότι είσαι αδύναμος, ωστέ να γίνεται αλαζόνας. Αν ξεκουράζεται, μην τον αφήνεις σε ησυχία. Αν οι δυνάμεις του είναι ενωμένες, διέσπειρέ τες. Κάνε επίθεση όταν είναι απροετοίμαστος. Να εμφανίζεσαι εκεί που δεν σε περιμένει.”
Σουν Τζου
11 χρόνια από το βράδυ που καθόρισε (έτσι ή αλλιώς) μια ολόκληρη γενιά, όπου ο καθένας έπρεπε να πάρει θέση σε μία πόλη που δεν κοιμόταν, 11 χρόνια από τότε που πιστέψαμε πως όλα είναι δυνατά όταν η ΛΥΣΣΑ προχωράει μαζί με την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ …
11 χρόνια μετά κρατάμε γερά το κόκκινο νήμα μιάς εξέγερσης η φλόγα της δε λέει να σβήσει. Που δε λέει να σβήσει παρά το βάρος των αντιεξεγερτικών πολιτικών, που επιβλήθηκαν με καθολική ισχύ, τα πρώτα χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Που δεν έσβησε μέσα στην εξαθλίωση και το κοινωνικό τσαλαπάτημα των χρόνων της “κρίσης”. Που δεν έσβησε ούτε στα χρόνια που το “συριζαϊκο καρότο” επιχειρούσε να ενσωματώσει και να υποτάξει αποτελεσματικότερα από το κατασταλτικό μαστίγιο.
Η φλόγα της εξέγερσης παραμένει αναμμένη μέσα στις νέες συνθήκες μάχης που έχουμε μπρος μας. Συνθήκες άμυνας των απειλούμενων δομών αγώνα. Συνθήκες αντεπίθεσης απέναντι στην καθεστωτική επίθεση που δέχεται η τάξη μας. Αντεπίθεση που πρέπει να δομείται σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά.
Η “μάχη των Εξαρχείων” δεν είναι παρά ένας συμβολισμός, τόσο για την εξουσία όσο και για τον κόσμο του αγώνα. Αλλού στοχεύουν τα think tanks με την “αντι-ανομία” ρητορική τους : στο σπάσιμο των κοινωνικών αντιστάσεων, στην εξάπλωση του φόβου και την υποταγής. Και από την άλλη τα δικά μας “Εξάρχεια” είναι οι εστίες αντίστασης στο κοινωνικό πεδίο.
Αυτό μας δίδαξε ο Δεκέμβρης. Ότι η εξέγερση παίρνει οξυγόνο μέσα από τη διάχυσή της. Και ξέρουμε πως σε αυτό θα κριθούν οι μάχες που δίνονται, οι μάχες που έρχονται.
Το “μπαλάκι” θα πεταχτεί πίσω, κάνοντας “Εξάρχεια” όλη την πόλη. Διαχέοντας την αντίσταση. Χτυπώντας την “παντοδυναμία” τους εκεί (και όταν) το περιμένουν το λιγότερο. Επιστρέφοντας τον φόβο !
Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρη 2019 επιτεθηκαμε συντονισμένα σε 30 κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους σε 13 διαφορετικές γειτονιές της πόλης μας:
(Πηγή: athens.indymedia.org)
Ξημερώματα της 12/10 διαταράξαμε την ασφάλεια και την τάξη σε μια φιλήσυχη γειτονιά όπως είναι τα Μελίσσια. Με μπουκάλια στα χέρια και με την ακαταμάχητη θέληση για επίθεση στο εδώ και το τώρα, επιτεθήκαμε στο ΑΤ Πεντέλης, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά, πως οι μπάτσοι είναι πιο ανήκανοι από ποτέ. Όλα όσα γράφτηκαν και διαδόθηκαν, στα ΜΜΕ, ήταν μια επίδειξη εντυπωσιασμού και αποτελεσματικότητας των κρατικών μηχανισμών καταστολής ώστε ο πολίτης να νιώθει ότι το “κακό” νικήθηκε και πλέον μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Η επίθεση αυτή δεν έγινε συμβολικά ή ως ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά ως μια πράξη πολέμου ενάντια στο κράτος.
Δεν επιτιθόμαστε στους μπάτσους ως ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στην καταστολή και την “βιαιότητα” τους. Δεν ενστερνιζόμαστε αυτήν την άποψη, διότι μας φέρνει πάντα στη θέση του θύματος. Θεωρούμε τους εαυτούς μας, ξεκάθαρα, εχθρούς του κράτους και της εξουσίας του και αυτομάτως δεν περιμένουμε από αυτούς καμία δίκαιη μεταχείριση, δικαιοσύνη, ευγένεια ή ανθρωπιά. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μπάτσοι. Υπάρχουν μόνο μπάτσοι και εξουσιαστές.
Βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο με το κράτος, γι’αυτό επιτιθόμαστε και θα επιτιθόμαστε με κάθε ευκαιρία. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε μέχρι να εκκενωθεί μία ακόμη κατάληψη ή να συμβεί ένας ακόμη φόνος από μπάτσους ή ένας πολιτικός κρατούμενος να ξεκινήσει μία ακόμη απεργία πείνας. Δεν περιμένουμε κανένα κάλεσμα από τον αναρχικό χώρο για να λάβουμε δράση. Το θεωρούμε αυτονόητο. Δεν πιστεύουμε – ούτε και θέλουμε – πως οι καταστροφικές μας επιθυμίες και το πάθος μας πρέπει να περιοριστούν, λόγω των συνθηκών, είτε να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθούμε. Η κατάλληλη στιγμή για να επιτεθούμε ήταν χθες.
Πολλοί νέοι σύντροφοι (και κάποιοι όχι τόσο νέοι που δείχνουν να ξεχνούν εύκολα) έζησαν και επαναπαύτηκαν με την κυβέρνηση του Συριζα, άφησαν τους εαυτούς τους να υποκύψουν στον φόβο από την προπαγάνδα και τον απειλητικό λόγο της Νέας Δημοκρατίας. Άφησαν τους εαυτούς τους να αρρωστήσουν από τις φήμες και τον γενικευμένο πανικό. Πολλοί από εμάς ξέχασαν τα “ένδοξα” χρόνια του παρελθόντος όπου υπήρχαν συγκρούσεις, από μεριάς μας, κόσμος στους δρόμους και στα οδοφράγματα με πολύωρες συγκρούσεις με τους μπάτσους. Καταλήψεις, δυναμικά μπλοκ σε πορείες, νυχτερινές δράσεις κτλπ. Ξέχασαν ή δεν γνώριζαν πως η καταστολή δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά κάτι σύμφυτο σε κάθε κυβέρνηση, με μόνη διαφορά τον τρόπο εφαρμογής της. Ο Συριζα το εφάρμοσε διακριτικά (τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της θυτίας του), όμως κατάφερε να αποσυντονίσει μεγάλο μέρος κοινωνικής σύγκρουσης και να “πνίξει” σχεδόν τα πάντα σε μια κατάσταση ειρήνης. Για εμάς άλλαξαν μόνο οι μορφές και οι στρατηγικές. Κάθε κυβέρνηση, κάθε πολιτικό κόμμα, κάθε αντιπροσώπευση της επιβληθείσας τάξης είναι και θα είναι ο στόχος μας.
Η ΝΔ δειξήγαγε μια καμπάνια βασισμένη στην προπαγάνδα, τα fake-news και τις υπερβολές. Πιστεύουν πως στρατιωτικοποιώντας την πόλη θα πετύχουν κάτι, όμως δεν κατάφεραν να σταματήσουν τις επιθέσεις κατά των ομάδων ΜΑΤ, είτε άλλες δράσεις στην περιοχή των Εξαρχείων. Δεν κατάφεραν να σταματήσουν τίποτα και ας γέμισαν την γειτονιά με ΜΑΤ 24/7, μπάτσους με πολιτικά ρούχα ακόμη και με συνεχώς υπτάμενα drones. Ταυτόχρονα, δεν κατάφεραν να σταματήσουν ούτε το ναρκεμπόριο ή οποιαδήποτε άλλα εγκλήματα που διαπράτονται καθημερινά σε αρκετές περιοχές της Αθήνας. Στην πραγματικότητα, η εγκληματικότητα αυξήθηκε. Το μόνο που κατάφεραν να κάνουν είναι να κρύψουν από την κοινή θέα πολλά από αυτά τα γεγονότα.
Η επίθεση στο ΑΤ Ζωγράφου και η δική μας ενάντια στο ΑΤ Πεντέλης κατέριψαν την προπαγάνδα της Ν.Δ, καθώς δεν είναι άξιοι να προστατέψουν ούτε τα αστυνομικά τους τμήματα.
Ένας ακόμα λόγος που επιλέξαμε σαν στοχοθεσία το ΑΤ Πεντέλης είναι γιατί πιστεύουμε ότι είναι πολύ σημαντικό να εξαπλώσουμε τη σύγκρουση έξω από τα Εξάρχεια και το κέντρο της Αθήνας γενικά. Αυτή τη στιγμή, τα Εξάρχεια είναι το επίκεντρο της προσοχής και της “ασφάλειας”, και πιστεύουμε ότι συγκεντρώνοντας τις επιθέσεις και τις συγκρούσεις σε ένα μόνο μέρος της πόλης μόνο αρνητικές επιπτώσεις θα έχει παρά θετικές. Δεν θέλουμε βέβαια σε καμία περίπτωση να μην αναγνωρίσουμε την ιστορικότητα και την πρακτική αξία των Εξαρχείων, ούτε να τα παραδώσουμε αμαχητί. Δεν μας αρκεί να περιοριστούμε στον μικρόκοσμο των Εξαρχείων. Είναι πολύ εύκολη και αποτελεσματική, η επιτήρηση για το κράτος, με το να συγκεντρώνει τα ταραχοποιά και ανεπιθύμητα στοιχεία της κοινωνίας, σε μια περιοχή της μητρόπολη.
Τα Εξάρχεια δεν είναι ένα ζωντανό μουσείο πολιτικού ακτιβισμού ή μια νησίδα εναλλακτισμού και υποτηθέμενης “ελευθερίας”, γιατί αν μιλάμε υπό αυτούς τους όρους τότε θέλουμε να τα κάψουμε συθέμελα μαζί με αυτούς που τα ρομαντικοποιούν και τα φετιχοποιούν. Στόχος μας λοιπόν είναι, να γίνουν όλες οι γειτονιές της πόλης κέντρα εξέγερσης και επίθεσης. Τα ψέματα τελείωσαν και όλοι όσοι θελουν να αποκαλούν τους εαυτούς τους εχθροί του συστήματος, ήρθε η ώρα να λερώσουν τα χέρια τους και να αφήσουν τα πάρτυ και το ρεφορμισμό στην άκρη. Γιατί στα λόγια και στα κείμενα είμαστε όλοι συγκρουσιακοί και επικίνδυνοι αλλά οι πράξεις μας καθρεφτίζουν ποιοι πραγματικά είμαστε. Επιθυμία μας είναι να εξαπλώσουμε τη σύγκρουση πέρα από κάποια οικοδομικά τετράγωνα και μερικούς δρόμους. Να καταρίψουμε τα όρια που βάζουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας, χωρίς να μας κυριεύει ο τρόμος, την κρατική προπαγάνδα όπως επίσης και τις άρρωστες και υπερβολικές φήμες που κάποιοι δειλοί διαδίδουν.
ΜΕΧΡΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΦΛΩΡΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΑΣ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΤΗΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ – ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Μηδενιστική ταξιαρχία
PD1: Οι πληροφορίες που κυκλοφόρησαν τα ΜΜΕ, αναφέροντας πως οι μπάτσοι καταδίωξαν και προσήγαγαν τους ανθρώπους που πραγματοποίησαν την επίθεση είναι απολύτως ψεύτικες. Φτάσαμε μέχρι την είσοδο του Α.Τ. και καθώς καίγαμε τα οχήματά τους και την είσοδο, οι μπάτσοι που είχαν βάρδια δεν έκαναν τίποτα πέρα απ’το να ουρλιάξουν και να κρυφτούν. Αφού εξαφανιστήκαμε στις σκιές, ακολουθώντας το σχέδιό μας, κάθε συμμετέχοντας της επίθεσης διέφυγε απ’την περιοχή χωρίς κανένα πρόβλημα. Για ακόμη μια φορά οι μπάτσοι, ανήκανοι και άχρηστοι ως συνήθως, προσήγαγαν όποιον τυχαίο βρήκαν στην περιοχή, όπως συνηθίζουν να κάνουν.
PD2: Αλληλεγγύη με τα εξεγερμένα αδέρφια/αδερφές της Χιλής όπου για μια ακόμα φορά μπάτσοι και στρατός προσπαθούν να καταστείλουν το πάθος για εξέγερση, σε ότι μας βυθίζει στην εξαθλίωση. Μια ζεστή αγκαλιά σε όσους, που παρά τους νεκρούς και τα πυρά, δεν το βάζουν κάτω δείχνοντας πως η θέληση για ελευθερία είναι ανίκητη.
PD3: Ας κάνουμε αυτόν τον χειμώνα πολύ ζεστό. Ούτε βήμα πίσω.
(Πηγή: athens.indymedia.org)
Εδώ και δύο περίπου εβδομάδες οι καταπιεσμένοι της Χιλής έχουν ξεχυθεί και καταλάβει τους δρόμους της χώρας, πραγματοποιώντας πολύμορφες επιθέσεις σε μονάδες καταστολής, κρατικές δομές και επιχειρήσεις. Η απάντηση του κράτους στις εξεγερτικές τους διαθέσεις αν και περιείχε δεκάδες θανάτους και βιασμούς, χιλιάδες τραυματισμένους και συλληφθέντες δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να πτοήσει το μένος των εξεγερμένων.
Σήμερα 30 Οκτωβρίου στη 13:00, στο πλαίσιο της διεθνούς εβδομάδας δράσεων αλληλεγγύης στον εξεγερμένο λαό της Χιλής, σπάσαμε τις προσόψεις ενός καταστήματος ΕΛΤΑ, μιας τράπεζας Πειραιώς και της “βιτρίνας” εξαναγκαστικής πορνείας γυναικών, “Χωριάτικο”. Κόψαμε την κυκλοφορία με αναμμένους κάδους στα δύο ρεύματα της Πατησίων -γεμίζοντας τον δρόμο με εκατοντάδες τρικάκια- επιδιώκοντας την σύγκρουση με τους μπάτσους. Η συμπλοκή με τα κρατικά σκουπίδια κράτησε για αρκετή ώρα κατά την οποία έκαναν την εμφάνιση τους ματ και κάποιοι ταχύτατοι στο τρέξιμο διάδες. Το ροζ είναι από τα αγαπημένα μας χρώματα. Ελπίζουμε να αρέσει εξίσου και στους ματατζήδες μιας που θα αναγκαστούν να γυρίσουν στη γαδά με ροζ στολή.
Χρησιμοποιήσαμε το πανεπιστημιακό ίδρυμα της ΑΣΟΕΕ σαν ορμητήριο, με τον ίδιο τρόπο που έχουν επιλέξει πολλές φορές οι Χιλιανοί σύντροφοι να ξεκινήσουν τις επιθέσεις τους προς αστυνομικές δυνάμεις. Αντιλαμβανόμαστε τα πανεπιστημιακά ιδρύματα όχι σαν ακαδημαϊκά άσυλα αλλά σαν καταφύγια κάθε λογής καταπιεσμένων, πεδίο οργάνωσης εξεγερμένων και ορμητήριο επιθετικών ενεργειών. Ο καλύτερος τρόπος για να εκφραστεί η αλληλεγγύη είναι η πραγματοποίηση επιθετικών δράσεων. Δεν θέλουμε να αναλωθούμε σε μακροσκελείς αναλύσεις επί αναλύσεων. Έτσι κι αλλιώς ακούμε τους συντρόφους μας από μακριά να οργανώνονται και να επιτίθενται. Δεν θα πούμε λέξη παραπάνω. Αφήνουμε αυτούς και τις φωτιές τους να μιλήσουν και για μας.
Για κάθε εξεγερμένη ψυχή, δεκάδες πέτρες στα κεφάλια των μπάτσων
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΧΙΛΗ ΣΤΕΙΛΤΕ ΚΑΘΕ ΜΠΑΤΣΟ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ
Αναρχικοί/ές
(Πηγή: athens.indymedia.org)
Κινούμενοι δείκτες ρολογιών διαβαίνουνε σκυφτοί τις γκρίζες μητροπόλεις. Από τάφο σε τάφο. Από κελί σε κελί. Από ιδιώτευση σε ιδιώτευση. Από πόρτα σε πόρτα. Πόρτες σκυφτές κι αυτές, χαμηλωμένες, καταδικασμένες να καταρρέουν αν στην ώρα τους δε δουν τους δείκτες να περνάνε. Κι ο χρόνος να καταπίνει τους δείκτες, σαν οι αριθμοί που δείχναν να ήταν κάτι το ασήμαντο και συμβατικό, σαν σημασία από πάντα νά ‘χε απλώς το να διαβαίνουνε σκυφτοί. Κάποιοι δείκτες σπάσανε, και γι’ αυτούς τους δείκτες κάθε ήσυχη μέρα είναι κι ένας ακόμη θάνατος μιας τους πτυχής. Γι’ αυτό και παίρνουν τα κορμιά τους παρέα και τριγυρνάνε στα στενά που τους πνίγουν από παιδιά. Ο εχθρός είναι εκεί, σε φρούρια που διασφαλίζουν την κυρίαρχη τάξη και ομαλότητα. Ένα απ’ αυτά τα φρούρια, το Α.Τ. Ζωγράφου, επιλέξαμε να στοχοποιήσουμε και να του επιτεθούμε εμπρηστικά τα ξημερώματα εκείνης της 14ης Σεπτέμβρη.
Κεφάλαιο και κράτος έχουνε συνέχεια. Στο αιώνιό τους πάνθεον: η ιδιοκτησία, το επιχειρείν, η απρόσκοπτη ροή του εμπορεύματος, το χρήμα που παράγει περισσότερο χρήμα. Μπορεί οι τακτικές για την εδραίωση των άνωθεν ν’ αλλάζουν αναλόγως της κυβερνητικής διαχείρισης, μα η στρατηγική παραμένει ίδια. Και όλα τα τσουτσέκια που φορούν τη στολή του νόμου, της τάξης και της ασφάλειας, αποτελούν την ένοπλη εμπροσθοφυλακή του συμπλέγματος αυτού. Αποτελούν μόνιμη πληγή για την αισθητική και τα συναισθήματά μας. Γι’ αυτό και πάντα υπάρχουν λόγοι να επιτιθόμαστε στις υποδομές και τα σώματά τους. Γι’ αυτό και περισσεύουν οι αιτίες για να είμαστε εκεί, για να τους θυμίζουμε πως όταν εμείς επιλέγουμε τους όρους της σύγκρουσης είναι ευάλωτοι. Και δε θα πάψουν να είναι, ακόμη και μετά τις 1500 προσλήψεις στις “μάχιμες μονάδες” τους.
Αντιλαμβανόμαστε ως ξεκάθαρα κλισέ τις εξαγγελίες της κυβέρνησης Ν.Δ. για εφαρμογή του δόγματος “νόμος και τάξη”, “ασφάλεια για τους πολίτες”, “τέλος τα άβατα”, “ανάπτυξη κι ευημερία”. Μέσω της στρατηγικής της έντασης δύναται μοναχά να επιτύχει την εντονότερη ανάδειξη των εγγενών αντιφάσεων του κεφαλαίου και την όξυνση της κοινωνικής πόλωσης. Κόκκινα χαλιά για επενδύσεις και “ανάπτυξη”, μπατσοκρατία και στρατιωτικοποίηση ολόκληρων γειτονιών, αντεργατικά νομοσχέδια, ρατσιστικές πολιτικές υποτίμησης και απαξίωσης των μεταναστ(ρι)ών, εξευγενισμός και βίαιη τουριστικοποίηση περιοχών στον βωμό της αισχροκέρδειας, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, επιθέσεις στα κινήματα, εκκενώσεις καταλήψεων, συλλήψεις και διώξεις αγωνιστ(ρι)ών, στρατόπεδα συγκέντρωσης και απελάσεις για τον μεταναστευτικό “πλεονάζοντα” πληθυσμό: η επιθετικότητα της δεξιάς κλιμακώνεται σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού πολέμου.
Οι εχθροί μας, σαφώς, δε μας χρωστάνε τίποτα παρά μόνο πόλεμο, και η συνειδητοποίηση αυτή μας φέρνει μπροστά στην ευθύνη των ατομικών και συλλογικών μας επιλογών. Και είναι αυτή η ευθύνη κι αυτές οι επιλογές που μένουν ως μια αποτύπωση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας που ήμασταν σε θέση ν’ αγγίξουμε με τα γυμνά μας χέρια. Την αξιοπρέπεια και την ελευθερία των ατόμων που πήραν στα χέρια τους το κουφάρι τους και δεν το άφησαν να λεηλατηθεί απ’ τις κυρίαρχες δυνάμεις αυτού του κόσμου. Που η θέλησή τους γι’ αυτά που επιθυμούν τα έφερε αντιμέτωπα με τα πιο αγνά και ταυτόχρονα ωμά τους συναισθήματα στα πλαίσια μιας καθημερινής ενδοσκόπησης. Είμαστε οι ειλικρινείς σχέσεις που χτίζουμε μεταξύ μας. Είμαστε οι βαθύτεροι πόθοι που γνωστοποιούμε ο ένας στην άλλη. Για όλες και όλους εμάς που είμαστε ενεργό κομμάτι των αντιστάσεων του σήμερα και του αύριο αποτελεί στοίχημα βαρύνουσας σημασίας να μην πνιγούμε στον βούρκο της μεμψιμοιρίας και να μη διστάσουμε μπρος στην τρομοϋστερία που εξαπολύει η εκάστοτε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση.
Οφείλουμε να δώσουμε ηχηρό και αιχμηρό παρόν στις μάχες που έπονται
Μονάχα οι πράξεις μας αποδεικνύουν αυτό που θελήσαμε
ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΗΣΑΜΕ ΟΛΑ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Στέλνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους αιχμάλωτους συντρόφους Ντίνο Γιαγτζόγλου, Γιάννη Δημητράκη και Κώστα Σακκά, όπως επίσης και στους 3 απ’ το Παγκάκι του Πάρκου στη Γερμανία
Δεν ξεχνάμε τους πεσόντες του κοινωνικού πολέμου, δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου / της Zackie Oh
υγ.: Τα θερμά μας συγχαρητήρια στους “ήρωες” της ΕΛ.ΑΣ. για τον επαγγελματισμό τους. Αφενός για τη συναδελφική τους “αλληλεγγύη” όταν άφησαν μόνο του τον μπατσάκο που αυτομόλησε στο απέναντι πεζοδρόμιο, ρίχνοντας και δύο κρότου-λάμψης σχεδόν πάνω του. Και αφετέρου για την “ψυχραιμία” που διαγραφόταν στον ιδρώτα και τα τρεμάμενα χέρια του προαναφερθέντος μπατσάκου που στόχευε με το όπλο του προς το μέρος μας σε ευθεία γραμμή πυρός. Επίσης, το θερμό μας καλωσόρισμα στον νέο αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ., κ. Καραμανλάκη, ο οποίος έσπευσε στο σημείο λίγο μετά την επίθεση για το απαραίτητο συναδελφικό μπέιμπι σίτινγκ.
Αναρχικές Συμμορίες Μητροπολιτικής Ταραχής
(Πηγή: athens.indymedia.org)
Ξημερώματα της 22ης Μαίου, 10 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales, τιμήσαμε τη μνήμη του όπως εμείς ξέρουμε. Επιτεθήκαμε με λύσσα και αρκετή βενζίνη στους μπάτσους επί της Πατησίων. Φωνάχτηκαν συνθήματα και κάηκε μια σημαία προκλητικά μπροστά στα μάτια τους, κάτι που τους πείραξε πολύ όπως φάνηκε. Ανταποκριθήκαμε με αυτό το τρόπο στο κάλεσμα για ένα Μαύρο Μάιο και στέλνουμε την αλληλεγγύη μας σε όλα τα εξεγερμένα αδέρφια ανά τον κόσμο.
Δύναμη και αλληλεγγύη στον έγκλειστο Βασίλη Φάτση ο οποίος ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας την ελευθερία που του στερούν εδώ και 4 μήνες.
Δύναμη στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα
Μέχρι να μαυρίσουμε όλους τους μήνες του χρόνου
ΥΓ: Αυτό ήταν το αρχικό κείμενο, αλλά μας πρόλαβαν τα ευχάριστα νέα για την αποφυλάκιση του Βασίλη Φάτση, τον οποίο βέβαια βαραίνουν σκληροί περιοριστικοί όροι, καθώς και για τη λήξη της απεργίας πείνας του Δ Κουφοντίνα. Χαιρόμαστε για την έκβαση του αγώνα τους, γιατί είναι μια πρώτη νίκη, αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στο δρόμο ώστε να γίνουμε ο χειρότερος εφιάλτης του συστήματος και της κοινωνίας.
(Πηγή: athens.indymedia)
Γιασεμιά κι αμυγδαλιές ανθίζουν απ’ τα βόλια και τις πληγές στα κορμιά των πεσόντων αδερφών μας. Οι καρποί της αυτοδικίας κουρνιάζουν στα κλαδιά, έτοιμοι να θρέψουν τις άπληστες για ζωή. Απ’ το αίμα μέσα σταλάζει η πίκρα, γίνεται λίπασμα για την οργή. Οι πευκοβελόνες σωριάζονται και αγκαλιάζουν την τιμή να ζεις ως αρνητής της υποτέλειας. Τα κύματα ορθώνονται και αγκαλιάζουν την τιμή να πεθαίνεις πολεμώντας. Τα ύδατα ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της σιωπής, γίνονται φωτιά, κι ένα βράδυ σαν την 29η Μάρτη ξεχύνονται λυτρωτικά. Είναι εκεί ακριβώς όπου οι νεκρές και οι νεκροί μας συντροφεύουν κάθε βήμα μας. Εκεί όπου ο Sebastian Oversluij, ο Λάμπρος Φούντας, ο Mauricio Morales, ο Σπύρος Δραβίλας, η Anna Campbell, ο Δημήτρης Αρμακόλας, ο Javier Recabarren, όλα τα συντρόφια μας που φύγανε, σαλεύουν απ’ τις φλόγες ψηλαφίζοντας το αιώνιο.
Τη νύχτα της 29ης Μάρτη 2019, στείλαμε λίγες φλόγες αλληλεγγύης στα συντρόφια μας στη Χιλή με αφορμή τη μέρα του Νεαρού Μαχητή. Βρεθήκαμε όλα μαζί, κρεμάσαμε πανό στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, συγκρουστήκαμε με τους μπάτσους για μερικές ώρες, επιτιθέμενα με μπουκάλια και πυροτεχνήματα. Φωκώσαμε ένα αμάξι* και επιτεθήκαμε στους πυροσβέστες που ήρθαν να το σβήσουν. Χαρήκαμε που μάθαμε ότι δυο μπάτσοι έφαγαν σφαίρες στις οδομαχίες που έλαβαν χώρα το ίδιο βράδυ στο Σαντιάγο. Θα είμαστε πάντα με τις περιθωριακές και τους κουκουλοφόρους που καταλαμβάνουν τους δρόμους στη Χιλή και παντού, για να επιτεθούν στους μπάτσους και να βάλουν φωτιά στην πόλη και τις αξίες που αντιπροσωπεύει. Να γίνουν όλες οι μέρες 29 Μάρτη.
*Παρά τα όσα λένε τα μήντια, η φωτιά δεν ήταν ατύχημα από χαζά παιδιά. Κάποια άτομα από εμάς χρησιμοποίησαν μικρούς εμπρηστικούς μηχανισμούς για να προκαλέσουν ανάφλεξη στο ντεπόζιτο. Το πράξαμε στη μνήμη της φίλης μας Anna που σκοτώθηκε πέρσυ πολεμώντας τις κρατικές δυνάμεις του τουρκικού στρατού. Τη θυμόμαστε, όχι ως μάρτυρα ή ηρωίδα, αλλά ως φίλη που, παρά τα ελαττώματά της, η σπίθα μέσα της μας οδήγησε σε αυτή τη στιγμή.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΧΙΛΗ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΦΥΛΑΚΗ
κάποια χαζά παιδιά της ταραχής
Υ.Γ.1: Μη βρίζετε πουτάνες, γουρούνια και μουνιά.
Υ.Γ.2: Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στο Πολυτεχνείο και πέριξ, έγιναν 2 συλλήψεις. Στη βία της κρατικής καταστολής να απαντάμε με βία.
(Πηγή: athens.indymedia)
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Συγκέντρωση ενάντια στην τσικνοπέμπτη
28/02/2019 στις 13:00, στη Βαρβάκειο αγορά (επί της Αθηνάς)
ΣΚΑΤΑ ΣΕ ΕΘΝΟΣ/ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ/ΚΡΕΑΤΟΦΑΓΙΑ
Δαμάλα Fera
(Πηγή: athens.indymedia)
Στο σημείο όπου κατανοείς πως τα “απόβλητα”, οι αυτόχειρες και οι εκτελεσθείσες αυτού του κόσμου αποτελούν τις πλέον ζωντανές και ζωηρά παλλόμενες μορφές του, στο σημείο αυτό κατανοείς και την αξιακή του συγκρότηση και τη δομική του βία. Μας συνέθλιψε πολλάκις το ψύχος στα μάτια των διπλανών, καταστραφήκαμε αργά και βασανιστικά βιώνοντας τον καθημερινό θάνατο. Απ’ το νεκρό χρόνο της μισθωτής σκλαβιάς, την απορρόφηση κάθε ζωτικότητας απ’ τον αυτοματισμό της παραγωγής, τα ανατριχιαστικά απαθή βλέμματα μπρος στον πόνο, απ’ τη μίζερη επιβίωση, το σπαραχτικό αντίκρισμα του αγνώστου στον καθρέπτη, ως τη μετατροπή μας σε κβάντα πληροφοριών για τη σύγχρονη βιοτεχνολογία, ως τον ψυχολογικό μαρασμό και τη θλίψη που κλειδαμπαρώνει τα παράθυρα της ηδονής, του παιχνιδιού, της ποιοτικής κοινωνικής συσχέτισης. Ένα ολάκερο εξουσιαστικό σύμπλεγμα διαρθρώνεται, αναπαράγοντας τον θάνατο, αναπαράγοντας την εξουσία της οικονομίας, του κρατισμού, της πατριαρχίας, του έθνους, αναπαράγοντας τις αξίες της υποταγής, της ιδιώτευσης, της κοινωνικής ανέλιξης, της παραγωγής κανονικοτήτων και στιγματισμών.
Ξημερώματα Τρίτης 6 Νοέμβρη, επιτεθήκαμε καταδρομικά στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο της Eurobank, στην οδό Αυξεντίου στα Ιλίσια, αχρηστεύοντας τις κάμερες, σπάζοντας όλες τις τζαμαρίες και το ΑΤΜ.
Επίσης, ξημερώματα Κυριακής 11 Νοέμβρη, κάναμε καταδρομική επίθεση σε κοσμηματοπωλείο στο Κολωνάκι, στη γωνία Σκουφά και Μασσαλίας, σπάζοντας τις βιτρίνες και την είσοδο του καταστήματος.
Όλα εκείνα τα ρουμπίνια και τα χρυσαφικά που κανένα από εμάς δεν άρμοζε να φορά, βρέθηκαν εκτεθειμένα στη νύχτα του μητροπολιτικού κέντρου. Μας θύμισαν την έκθεση που νιώθουμε όταν περπατάμε μοναχές στον δρόμο, μας θύμισαν την έκθεση που καθένα από εμάς νιώθει απέναντι στα κοινωνικά πρέποντα και μη. Αυτό είναι για όλους εσάς – πατεράδες, αφεντικά, νταβατζήδες, ελληναράδες, και αυτούς του συναφιού σας. Συλλέξαμε τους πόνους, τις καταπιέσεις, τους θυμούς μας, τις γκρίνιες μας, τις καύλες μας, και να που ξεσπάσαμε. Και να που μέρα με τη μέρα ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να δρούμε – προέκυψε ως αναγκαιότητα. Μακάρι ο χρόνος να ήταν πάντα τόσο ασήμαντος και συνάμα απίστευτα σημαντικός όσο ήταν τη στιγμή που αρμονικά και χαοτικά σπάγανε οι τζαμαρίες της τράπεζας. Συγχρονιστήκαμε όλα μαζί, το ένα για το άλλο, για να ξεκλέψουμε δευτερόλεπτα ζωής. Να πάρουμε πίσω το κέφι μας, έστω και για λίγο, για εκείνα τα χέρια που απλώθηκαν αβυσσαλέα πάνω μας, για εκείνα τα βλέμματα που μας στοιχειώνουν ακόμα, για τα πανεπιστημιακά έδρανα και τις εργατοώρες που μας ξεζουμίζουν, για τις φούστες που θέλαμε να φορέσουμε αλλά δεν τολμήσαμε, για τις σκέψεις μας τις ανώμαλες, για τα θέλω μας τα ανεκπλήρωτα, για τα αξιακά μας τα ανεκδήλωτα.
Ζούμε κατ’ επανάληψη τη μέρα της μαρμότας μες στη δυσώδη αποφορά του μητροπολιτικού έλους που μας καταβροχθίζει και μας ξερνά ως μηχανές, ως απρόσωπους ρόλους, ως επιτελέσεις των όσων εκ γεννησιμιού μας ανατέθηκαν. Και, κατά το έθος, επιλέξαμε τη σύνολη υποταγή στους υλακτισμούς των κυρίαρχων του κόσμου. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι επιλογές των οποίων αντιμετωπίστηκαν με φίμωση, βία και θάνατο. Ως σημείο αναζωπύρωσης της επαναστατικής φλόγας, ως συνέχιση του αντιεξουσιαστικού αγώνα, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε περιπτώσεις πεσόντων του κοινωνικού πολέμου, αφιερώνοντάς τους τις παραπάνω γραμμές και την παρούσα δράση. Όχι τιμώντας τους ως ιερά τοτέμ, ως απρόσιτη μνήμη, ως απλή ιστορική σημειολογία, αλλά ως ζωντανά πολεμικά αλυχτίσματα, ως πυροκροτητές κοινωνικής και προσωπικής αμφισβήτησης, ως σημεία ανάδυσης και επέκτασης των εξεγερτικών συνειδήσεων, ως αφετηρία συγκρότησης και σύσφιξης σχέσεων, αλλά και παραγωγής ριζοσπαστικών μορφών και περιεχομένων.
– Αλέξης Γρηγορόπουλος, νεκρός από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια, στις 6 Δεκέμβρη του 2008.
– Sebastian Oversluij, νεκρός από σφαίρες σεκιουριτά σε απαλλοτρίωση τράπεζας στη Χιλή, στις 11 Δεκέμβρη 2013.
– Ζακ Κωστόπουλος / Zackie Oh, που λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου από πλήθος αφεντικών, ελληναράδων νοικοκυραίων και μπάτσων, στις 21 Σεπτέμβρη 2018.
– Mikhail Zhlobitskiy, που έδωσε τέλος στη ζωή του σε βομβιστική επίθεση στις Μυστικές Υπηρεσίες της Ρωσίας (FSB), στις 31 Οκτώβρη 2018.
Υγ: Σύντροφε Δημήτρη, καλό ταξίδι. Θα ζεις πάντα στους αγώνες μας.
(Πηγή: athens.indymedia.org)