Zackie oh

Ανάληψη ευθύνης – Επίθεση στο ΑΤ Ζωγράφου

Posted on by tracesoffire

Κινούμενοι δείκτες ρολογιών διαβαίνουνε σκυφτοί τις γκρίζες μητροπόλεις. Από τάφο σε τάφο. Από κελί σε κελί. Από ιδιώτευση σε ιδιώτευση. Από πόρτα σε πόρτα. Πόρτες σκυφτές κι αυτές, χαμηλωμένες, καταδικασμένες να καταρρέουν αν στην ώρα τους δε δουν τους δείκτες να περνάνε. Κι ο χρόνος να καταπίνει τους δείκτες, σαν οι αριθμοί που δείχναν να ήταν κάτι το ασήμαντο και συμβατικό, σαν σημασία από πάντα νά ‘χε απλώς το να διαβαίνουνε σκυφτοί. Κάποιοι δείκτες σπάσανε, και γι’ αυτούς τους δείκτες κάθε ήσυχη μέρα είναι κι ένας ακόμη θάνατος μιας τους πτυχής. Γι’ αυτό και παίρνουν τα κορμιά τους παρέα και τριγυρνάνε στα στενά που τους πνίγουν από παιδιά. Ο εχθρός είναι εκεί, σε φρούρια που διασφαλίζουν την κυρίαρχη τάξη και ομαλότητα. Ένα απ’ αυτά τα φρούρια, το Α.Τ. Ζωγράφου, επιλέξαμε να στοχοποιήσουμε και να του επιτεθούμε εμπρηστικά τα ξημερώματα εκείνης της 14ης Σεπτέμβρη.

Κεφάλαιο και κράτος έχουνε συνέχεια. Στο αιώνιό τους πάνθεον: η ιδιοκτησία, το επιχειρείν, η απρόσκοπτη ροή του εμπορεύματος, το χρήμα που παράγει περισσότερο χρήμα. Μπορεί οι τακτικές για την εδραίωση των άνωθεν ν’ αλλάζουν αναλόγως της κυβερνητικής διαχείρισης, μα η στρατηγική παραμένει ίδια. Και όλα τα τσουτσέκια που φορούν τη στολή του νόμου, της τάξης και της ασφάλειας, αποτελούν την ένοπλη εμπροσθοφυλακή του συμπλέγματος αυτού. Αποτελούν μόνιμη πληγή για την αισθητική και τα συναισθήματά μας. Γι’ αυτό και πάντα υπάρχουν λόγοι να επιτιθόμαστε στις υποδομές και τα σώματά τους. Γι’ αυτό και περισσεύουν οι αιτίες για να είμαστε εκεί, για να τους θυμίζουμε πως όταν εμείς επιλέγουμε τους όρους της σύγκρουσης είναι ευάλωτοι. Και δε θα πάψουν να είναι, ακόμη και μετά τις 1500 προσλήψεις στις “μάχιμες μονάδες” τους.

Αντιλαμβανόμαστε ως ξεκάθαρα κλισέ τις εξαγγελίες της κυβέρνησης Ν.Δ. για εφαρμογή του δόγματος “νόμος και τάξη”, “ασφάλεια για τους πολίτες”, “τέλος τα άβατα”, “ανάπτυξη κι ευημερία”. Μέσω της στρατηγικής της έντασης δύναται μοναχά να επιτύχει την εντονότερη ανάδειξη των εγγενών αντιφάσεων του κεφαλαίου και την όξυνση της κοινωνικής πόλωσης. Κόκκινα χαλιά για επενδύσεις και “ανάπτυξη”, μπατσοκρατία και στρατιωτικοποίηση ολόκληρων γειτονιών, αντεργατικά νομοσχέδια, ρατσιστικές πολιτικές υποτίμησης και απαξίωσης των μεταναστ(ρι)ών, εξευγενισμός και βίαιη τουριστικοποίηση περιοχών στον βωμό της αισχροκέρδειας, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, επιθέσεις στα κινήματα, εκκενώσεις καταλήψεων, συλλήψεις και διώξεις αγωνιστ(ρι)ών, στρατόπεδα συγκέντρωσης και απελάσεις για τον μεταναστευτικό “πλεονάζοντα” πληθυσμό: η επιθετικότητα της δεξιάς κλιμακώνεται σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού πολέμου.

Οι εχθροί μας, σαφώς, δε μας χρωστάνε τίποτα παρά μόνο πόλεμο, και η συνειδητοποίηση αυτή μας φέρνει μπροστά στην ευθύνη των ατομικών και συλλογικών μας επιλογών. Και είναι αυτή η ευθύνη κι αυτές οι επιλογές που μένουν ως μια αποτύπωση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας που ήμασταν σε θέση ν’ αγγίξουμε με τα γυμνά μας χέρια. Την αξιοπρέπεια και την ελευθερία των ατόμων που πήραν στα χέρια τους το κουφάρι τους και δεν το άφησαν να λεηλατηθεί απ’ τις κυρίαρχες δυνάμεις αυτού του κόσμου. Που η θέλησή τους γι’ αυτά που επιθυμούν τα έφερε αντιμέτωπα με τα πιο αγνά και ταυτόχρονα ωμά τους συναισθήματα στα πλαίσια μιας καθημερινής ενδοσκόπησης. Είμαστε οι ειλικρινείς σχέσεις που χτίζουμε μεταξύ μας. Είμαστε οι βαθύτεροι πόθοι που γνωστοποιούμε ο ένας στην άλλη. Για όλες και όλους εμάς που είμαστε ενεργό κομμάτι των αντιστάσεων του σήμερα και του αύριο αποτελεί στοίχημα βαρύνουσας σημασίας να μην πνιγούμε στον βούρκο της μεμψιμοιρίας και να μη διστάσουμε μπρος στην τρομοϋστερία που εξαπολύει η εκάστοτε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση.

Οφείλουμε να δώσουμε ηχηρό και αιχμηρό παρόν στις μάχες που έπονται

Μονάχα οι πράξεις μας αποδεικνύουν αυτό που θελήσαμε

ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΗΣΑΜΕ ΟΛΑ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Στέλνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους αιχμάλωτους συντρόφους Ντίνο Γιαγτζόγλου, Γιάννη Δημητράκη και Κώστα Σακκά, όπως επίσης και στους 3 απ’ το Παγκάκι του Πάρκου στη Γερμανία

Δεν ξεχνάμε τους πεσόντες του κοινωνικού πολέμου, δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου / της Zackie Oh

υγ.: Τα θερμά μας συγχαρητήρια στους “ήρωες” της ΕΛ.ΑΣ. για τον επαγγελματισμό τους. Αφενός για τη συναδελφική τους “αλληλεγγύη” όταν άφησαν μόνο του τον μπατσάκο που αυτομόλησε στο απέναντι πεζοδρόμιο, ρίχνοντας και δύο κρότου-λάμψης σχεδόν πάνω του. Και αφετέρου για την “ψυχραιμία” που διαγραφόταν στον ιδρώτα και τα τρεμάμενα χέρια του προαναφερθέντος μπατσάκου που στόχευε με το όπλο του προς το μέρος μας σε ευθεία γραμμή πυρός. Επίσης, το θερμό μας καλωσόρισμα στον νέο αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ., κ. Καραμανλάκη, ο οποίος έσπευσε στο σημείο λίγο μετά την επίθεση για το απαραίτητο συναδελφικό μπέιμπι σίτινγκ.

Αναρχικές Συμμορίες Μητροπολιτικής Ταραχής

(Πηγή: athens.indymedia.org)

 

No comments yet

ATENAS, GRECIA: REIVINDICACIÓN POR ATAQUES EN ILISIA Y KOLONAKI

Posted on by tracesoffire

En el momento en que te das cuenta de que la “escoria”, los suicidas y los asesinados de este mundo son las figuras más vivas, más vívidas de él, ese es el punto en que te das cuenta de su construcción estructural de valores y su violencia. Hemos sido destruidos muchas veces por la frialdad en los ojos de las personas que nos rodean, hemos sido destruidos lenta y brutalmente mientras experimentábamos la muerte cotidiana. Desde el tiempo muerto del trabajo asalariado, la aspiración de cada actividad, desde la automatización de la producción, el congelamiento de las miradas sin pasión hacia el dolor, desde la miserable supervivencia, los gritos de lo desconocido en el espejo, hasta nuestra transformación en datos cuantitativos para la biotecnología moderna, a la depresión psicológica y la tristeza que cierra totalmente las ventanas del placer, del juego, de la interacción social genuina. Se crea todo un complejo autoritario, que reproduce la muerte, reproduce la autoridad de la economía, del estado, del patriarcado, de la nación, reproduciendo los valores de sumisión, de encierro, de superioridad social, de normas y estigmas que producen.

Durante la madrugada del martes 6 de noviembre, atacamos de golpe al Tahidromiko Tamieftirio de Eurobank, en la calle Afxentiou en Ilisia, destruyendo cámaras, rompiendo todas las ventanas y el cajero automático.

Además, durante la madrugada del domingo 11 de noviembre, atacamos de manera exitosa una joyería en Kolonaki, en la esquina de las calles Skoufa y Massalias, rompiendo las ventanas y la entrada de la tienda.

Todas esas gemas y joyas de oro que no estaban destinadas a ninguno de nosotrxs se expusieron a la noche del centro metropolitano. Nos recordaron la exposición que sentimos cuando caminamos solos en las calles, nos recordaron la exposición que cada uno de nosotros siente hacia las cosas sociales y no. Eso es para todxs ustedes: padres, jefes, proxenetas, griegxs y a su gente. Recolectamos nuestros dolores, nuestras limitaciones, nuestros enojos, nuestras quejas, nuestros deseos sexuales, y aquí estamos; nos regocijamos. Ojalá el momento siempre fuera tan poco importante, pero al mismo tiempo tan importante como lo fue durante el momento en que las ventanas del banco se rompieron de manera armónica y caótica. Nosotrxs sincronizamos el uno para el otro para recuperar algunos segundos de vida. Retomemos nuestra diversión, aunque sea un poco, por esas manos que nos fueron dadas vigorosamente, por esas miradas que aún nos cazan, por esos escritorios de la universidad y las horas de trabajo que nos succionan, por estas faldas que nos gustaría, nos gusta vestir, pero nunca nos atrevimos a hacerlo, por nuestros pensamientos pervertidos, por nuestros deseos en espera, por nuestros valores no expresados.

Vivimos repetidamente el día de la marmota, en el desagradable olor de la cuneta metropolitana que nos absorbe y nos arroja como máquinas, con roles, con ejecuciones de los que nos infligieron desde el día en que nacimos. Y, de acuerdo con las normas éticas, elegimos la sumisión total a los ladridos agresivos de los dominantes de este mundo. Con algunas excepciones, las elecciones de quienes se enfrentaron contra la dominación, la violencia y la muerte. Como punto de refuerzo de la lucha antiautoritaria, nos gustaría mencionar algunas fallas de la guerra social, dedicándoles las líneas superiores y la acción presente.No para honrarlos como tótems sagrados, como recuerdos intocables, solo como simeología histórica, sino como ágiles guerrerxs vivxs, como detonadores de la duda social y personal, como puntos de aumento y expansión de la conciencia insurreccional, como punto de partida de la creación y vinculación de las relaciones, y también como producción de formas y contenidos radicales.

– Alexis Grigoropoulos, cayó muerto por una bala de un policía en Exarchia, el 6 de diciembre de 2008.
– Sebastian Oversluij, muerto por las balas de un guardia de seguridad durante un robo a un banco en Chile, el 11 de diciembre de 2013.
– Zack Kostopoulos / Zackie Oh, asesinado por una multitud de jefes, jefes de hogar griegos y policías, el 21 de septiembre de 2018.
– Mikhail Zhlobitskiy, quien terminó su vida en un atentado con bomba en las Agencias Secretas de Rusia (FSB), el 31 de octubre de 2018.

Ps: Compañero Dimitris, que tenga un buen viaje. Vivirás para siempre en nuestras luchas.

TRADUCCIÓN: INSTINTO SALVAJE

No comments yet

Responsibility claim for hit-n-run attacks in Ilisia and Kolonaki

Posted on by tracesoffire

At the point that you realize that the “scum”, the suicidals and the killed ones of this world are the most alive, the most lively viberating figures of it, that’s also the point that you realize its construct of values and its structural violence. We ‘ve been destructed many times by the coldness in the eyes of the people around, we ‘ve been destroyed slowly and brutally while experiencing the everyday death. From the dead time of wage labour, the sucking of every livelyhood from the automization of production, the freezing passionless gazes towards pain, from the miserable survival, the screaming encountering of the unknown in the mirror, to our transformation into information quantums for modern biotechnology, to the psychological depression and the sadness that totally locks the windows of pleasure, of playing, of genuine social interraction. A whole authoritarian complex is created, reproducing death, reproducing the authority of economy, of the state, the patriarchy, the nation, reproducing the values of submission, of self-enclosure, of social elevation, of producing normativities and stigmas.

During the early hours of Tuesday 6th of November, we attacked by hit-n-run the Tahidromiko Tamieftirio of Eurobank, in Afxentiou street in Ilisia, destroying the cameras, breaking all of the windows and the ATM.

Also, during the early hours of Sunday 11th of November, we attacked by hit-n-run a jewelery shop in Kolonaki, at the corner of Skoufa and Massalias street, breaking the windows and the entrance of the store.

All these gems and golden jewelery that were not meant for any of us, got exposed to the night of the metropolitan center. They reminded us of the exposure we feel when we walk alone in the streets, they reminded us of the exposure that each one of us feels towards the social dos and don’ts. That is for all of you – fathers, bosses, pimps, greeks, and those of your people. We collected our pains, our suppressions, our angers, our whinings, our sex drive, and here we are ; we brushed out. If only the time was always so unimportant but at the same time extremely important as it was during the moment in which the windows of the bank were harmoniously and chaotically broken down. We synchronized the one for the other to steal back some seconds of life. Let’s take back our fun – even for a little bit – for those hands that were vigorously laid on us, for those stares that still hunt us, for those university desks and the labour-hours that suck us out, for these skirts that we would like to wear but we never dared to, for our perverted thoughts, for our awaiting desires, for our unexpressed values.

We repeatedly live in the day of the marmot, into the disgusting smell of the metropolitan gutter that sucks us in and throws us out as machines, as roles, as executions of those that were inflicted on us from the day we were born. And, according to ethical norms, we chose the total submission to the aggresive barkings of the dominants of this world. With some exceptions, the choices of whom were faced with supression, violence and death. As a point of renforcement of the anti-authoritarian struggle, we would like to mention some fallens of the social war, dedicating to them the upper lines and the present action. Not to honour them as holy totems, as untouchable memories, only as historical simeology, but as lively war hawlings, as detonators of social and personal doubt, as points of rising and expansion of insurrectional conciousness, as starting point of the creation and bonding of relations, and also as production of radical shapes and contents.

– Alexis Grigoropoulos, fell dead by a cop’s bullet in Exarchia, on the 6th of December 2008.

– Sebastian Oversluij, fell dead by security guard’s bullets during a robbery of a bank in Chile, on the 11th of December 2013.

– Zack Kostopoulos / Zackie Oh, lynched to death by a crowd of bosses, greek householders and cops, on the 21st of September 2018.

– Mikhail Zhlobitskiy, who ended his life in a bombing attack in the Secret Agencies of Russia (FSB), on the 31st of October 2018.

Ps: Comrade Dimitris, have a nice journey. You will live forever in our struggles.

(Source: athens.indymedia.org)

No comments yet

Ανάληψη ευθύνης για καταδρομικές επιθέσεις στα Ιλίσια και το Κολωνάκι

Posted on by tracesoffire

Στο σημείο όπου κατανοείς πως τα “απόβλητα”, οι αυτόχειρες και οι εκτελεσθείσες αυτού του κόσμου αποτελούν τις πλέον ζωντανές και ζωηρά παλλόμενες μορφές του, στο σημείο αυτό κατανοείς και την αξιακή του συγκρότηση και τη δομική του βία. Μας συνέθλιψε πολλάκις το ψύχος στα μάτια των διπλανών, καταστραφήκαμε αργά και βασανιστικά βιώνοντας τον καθημερινό θάνατο. Απ’ το νεκρό χρόνο της μισθωτής σκλαβιάς, την απορρόφηση κάθε ζωτικότητας απ’ τον αυτοματισμό της παραγωγής, τα ανατριχιαστικά απαθή βλέμματα μπρος στον πόνο, απ’ τη μίζερη επιβίωση, το σπαραχτικό αντίκρισμα του αγνώστου στον καθρέπτη, ως τη μετατροπή μας σε κβάντα πληροφοριών για τη σύγχρονη βιοτεχνολογία, ως τον ψυχολογικό μαρασμό και τη θλίψη που κλειδαμπαρώνει τα παράθυρα της ηδονής, του παιχνιδιού, της ποιοτικής κοινωνικής συσχέτισης. Ένα ολάκερο εξουσιαστικό σύμπλεγμα διαρθρώνεται, αναπαράγοντας τον θάνατο, αναπαράγοντας την εξουσία της οικονομίας, του κρατισμού, της πατριαρχίας, του έθνους, αναπαράγοντας τις αξίες της υποταγής, της ιδιώτευσης, της κοινωνικής ανέλιξης, της παραγωγής κανονικοτήτων και στιγματισμών.

Ξημερώματα Τρίτης 6 Νοέμβρη, επιτεθήκαμε καταδρομικά στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο της Eurobank, στην οδό Αυξεντίου στα Ιλίσια, αχρηστεύοντας τις κάμερες, σπάζοντας όλες τις τζαμαρίες και το ΑΤΜ.

Επίσης, ξημερώματα Κυριακής 11 Νοέμβρη, κάναμε καταδρομική επίθεση σε κοσμηματοπωλείο στο Κολωνάκι, στη γωνία Σκουφά και Μασσαλίας, σπάζοντας τις βιτρίνες και την είσοδο του καταστήματος.

Όλα εκείνα τα ρουμπίνια και τα χρυσαφικά που κανένα από εμάς δεν άρμοζε να φορά, βρέθηκαν εκτεθειμένα στη νύχτα του μητροπολιτικού κέντρου. Μας θύμισαν την έκθεση που νιώθουμε όταν περπατάμε μοναχές στον δρόμο, μας θύμισαν την έκθεση που καθένα από εμάς νιώθει απέναντι στα κοινωνικά πρέποντα και μη. Αυτό είναι για όλους εσάς – πατεράδες, αφεντικά, νταβατζήδες, ελληναράδες, και αυτούς του συναφιού σας. Συλλέξαμε τους πόνους, τις καταπιέσεις, τους θυμούς μας, τις γκρίνιες μας, τις καύλες μας, και να που ξεσπάσαμε. Και να που μέρα με τη μέρα ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να δρούμε – προέκυψε ως αναγκαιότητα. Μακάρι ο χρόνος να ήταν πάντα τόσο ασήμαντος και συνάμα απίστευτα σημαντικός όσο ήταν τη στιγμή που αρμονικά και χαοτικά σπάγανε οι τζαμαρίες της τράπεζας. Συγχρονιστήκαμε όλα μαζί, το ένα για το άλλο, για να ξεκλέψουμε δευτερόλεπτα ζωής. Να πάρουμε πίσω το κέφι μας, έστω και για λίγο, για εκείνα τα χέρια που απλώθηκαν αβυσσαλέα πάνω μας, για εκείνα τα βλέμματα που μας στοιχειώνουν ακόμα, για τα πανεπιστημιακά έδρανα και τις εργατοώρες που μας ξεζουμίζουν, για τις φούστες που θέλαμε να φορέσουμε αλλά δεν τολμήσαμε, για τις σκέψεις μας τις ανώμαλες, για τα θέλω μας τα ανεκπλήρωτα, για τα αξιακά μας τα ανεκδήλωτα.

Ζούμε κατ’ επανάληψη τη μέρα της μαρμότας μες στη δυσώδη αποφορά του μητροπολιτικού έλους που μας καταβροχθίζει και μας ξερνά ως μηχανές, ως απρόσωπους ρόλους, ως επιτελέσεις των όσων εκ γεννησιμιού μας ανατέθηκαν. Και, κατά το έθος, επιλέξαμε τη σύνολη υποταγή στους υλακτισμούς των κυρίαρχων του κόσμου. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι επιλογές των οποίων αντιμετωπίστηκαν με φίμωση, βία και θάνατο. Ως σημείο αναζωπύρωσης της επαναστατικής φλόγας, ως συνέχιση του αντιεξουσιαστικού αγώνα, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε περιπτώσεις πεσόντων του κοινωνικού πολέμου, αφιερώνοντάς τους τις παραπάνω γραμμές και την παρούσα δράση. Όχι τιμώντας τους ως ιερά τοτέμ, ως απρόσιτη μνήμη, ως απλή ιστορική σημειολογία, αλλά ως ζωντανά πολεμικά αλυχτίσματα, ως πυροκροτητές κοινωνικής και προσωπικής αμφισβήτησης, ως σημεία ανάδυσης και επέκτασης των εξεγερτικών συνειδήσεων, ως αφετηρία συγκρότησης και σύσφιξης σχέσεων, αλλά και παραγωγής ριζοσπαστικών μορφών και περιεχομένων.

– Αλέξης Γρηγορόπουλος, νεκρός από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια, στις 6 Δεκέμβρη του 2008.

– Sebastian Oversluij, νεκρός από σφαίρες σεκιουριτά σε απαλλοτρίωση τράπεζας στη Χιλή, στις 11 Δεκέμβρη 2013.

– Ζακ Κωστόπουλος / Zackie Oh, που λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου από πλήθος αφεντικών, ελληναράδων νοικοκυραίων και μπάτσων, στις 21 Σεπτέμβρη 2018.

– Mikhail Zhlobitskiy, που έδωσε τέλος στη ζωή του σε βομβιστική επίθεση στις Μυστικές Υπηρεσίες της Ρωσίας (FSB), στις 31 Οκτώβρη 2018.

Υγ: Σύντροφε Δημήτρη, καλό ταξίδι. Θα ζεις πάντα στους αγώνες μας.

(Πηγή: athens.indymedia.org)

No comments yet