Responsibility claim for hit-n-run attacks in Ilisia and Kolonaki

At the point that you realize that the “scum”, the suicidals and the killed ones of this world are the most alive, the most lively viberating figures of it, that’s also the point that you realize its construct of values and its structural violence. We ‘ve been destructed many times by the coldness in the eyes of the people around, we ‘ve been destroyed slowly and brutally while experiencing the everyday death. From the dead time of wage labour, the sucking of every livelyhood from the automization of production, the freezing passionless gazes towards pain, from the miserable survival, the screaming encountering of the unknown in the mirror, to our transformation into information quantums for modern biotechnology, to the psychological depression and the sadness that totally locks the windows of pleasure, of playing, of genuine social interraction. A whole authoritarian complex is created, reproducing death, reproducing the authority of economy, of the state, the patriarchy, the nation, reproducing the values of submission, of self-enclosure, of social elevation, of producing normativities and stigmas.

During the early hours of Tuesday 6th of November, we attacked by hit-n-run the Tahidromiko Tamieftirio of Eurobank, in Afxentiou street in Ilisia, destroying the cameras, breaking all of the windows and the ATM.

Also, during the early hours of Sunday 11th of November, we attacked by hit-n-run a jewelery shop in Kolonaki, at the corner of Skoufa and Massalias street, breaking the windows and the entrance of the store.

All these gems and golden jewelery that were not meant for any of us, got exposed to the night of the metropolitan center. They reminded us of the exposure we feel when we walk alone in the streets, they reminded us of the exposure that each one of us feels towards the social dos and don’ts. That is for all of you – fathers, bosses, pimps, greeks, and those of your people. We collected our pains, our suppressions, our angers, our whinings, our sex drive, and here we are ; we brushed out. If only the time was always so unimportant but at the same time extremely important as it was during the moment in which the windows of the bank were harmoniously and chaotically broken down. We synchronized the one for the other to steal back some seconds of life. Let’s take back our fun – even for a little bit – for those hands that were vigorously laid on us, for those stares that still hunt us, for those university desks and the labour-hours that suck us out, for these skirts that we would like to wear but we never dared to, for our perverted thoughts, for our awaiting desires, for our unexpressed values.

We repeatedly live in the day of the marmot, into the disgusting smell of the metropolitan gutter that sucks us in and throws us out as machines, as roles, as executions of those that were inflicted on us from the day we were born. And, according to ethical norms, we chose the total submission to the aggresive barkings of the dominants of this world. With some exceptions, the choices of whom were faced with supression, violence and death. As a point of renforcement of the anti-authoritarian struggle, we would like to mention some fallens of the social war, dedicating to them the upper lines and the present action. Not to honour them as holy totems, as untouchable memories, only as historical simeology, but as lively war hawlings, as detonators of social and personal doubt, as points of rising and expansion of insurrectional conciousness, as starting point of the creation and bonding of relations, and also as production of radical shapes and contents.

– Alexis Grigoropoulos, fell dead by a cop’s bullet in Exarchia, on the 6th of December 2008.

– Sebastian Oversluij, fell dead by security guard’s bullets during a robbery of a bank in Chile, on the 11th of December 2013.

– Zack Kostopoulos / Zackie Oh, lynched to death by a crowd of bosses, greek householders and cops, on the 21st of September 2018.

– Mikhail Zhlobitskiy, who ended his life in a bombing attack in the Secret Agencies of Russia (FSB), on the 31st of October 2018.

Ps: Comrade Dimitris, have a nice journey. You will live forever in our struggles.

(Source: athens.indymedia.org)

Ανάληψη ευθύνης για καταδρομικές επιθέσεις στα Ιλίσια και το Κολωνάκι

Στο σημείο όπου κατανοείς πως τα “απόβλητα”, οι αυτόχειρες και οι εκτελεσθείσες αυτού του κόσμου αποτελούν τις πλέον ζωντανές και ζωηρά παλλόμενες μορφές του, στο σημείο αυτό κατανοείς και την αξιακή του συγκρότηση και τη δομική του βία. Μας συνέθλιψε πολλάκις το ψύχος στα μάτια των διπλανών, καταστραφήκαμε αργά και βασανιστικά βιώνοντας τον καθημερινό θάνατο. Απ’ το νεκρό χρόνο της μισθωτής σκλαβιάς, την απορρόφηση κάθε ζωτικότητας απ’ τον αυτοματισμό της παραγωγής, τα ανατριχιαστικά απαθή βλέμματα μπρος στον πόνο, απ’ τη μίζερη επιβίωση, το σπαραχτικό αντίκρισμα του αγνώστου στον καθρέπτη, ως τη μετατροπή μας σε κβάντα πληροφοριών για τη σύγχρονη βιοτεχνολογία, ως τον ψυχολογικό μαρασμό και τη θλίψη που κλειδαμπαρώνει τα παράθυρα της ηδονής, του παιχνιδιού, της ποιοτικής κοινωνικής συσχέτισης. Ένα ολάκερο εξουσιαστικό σύμπλεγμα διαρθρώνεται, αναπαράγοντας τον θάνατο, αναπαράγοντας την εξουσία της οικονομίας, του κρατισμού, της πατριαρχίας, του έθνους, αναπαράγοντας τις αξίες της υποταγής, της ιδιώτευσης, της κοινωνικής ανέλιξης, της παραγωγής κανονικοτήτων και στιγματισμών.

Ξημερώματα Τρίτης 6 Νοέμβρη, επιτεθήκαμε καταδρομικά στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο της Eurobank, στην οδό Αυξεντίου στα Ιλίσια, αχρηστεύοντας τις κάμερες, σπάζοντας όλες τις τζαμαρίες και το ΑΤΜ.

Επίσης, ξημερώματα Κυριακής 11 Νοέμβρη, κάναμε καταδρομική επίθεση σε κοσμηματοπωλείο στο Κολωνάκι, στη γωνία Σκουφά και Μασσαλίας, σπάζοντας τις βιτρίνες και την είσοδο του καταστήματος.

Όλα εκείνα τα ρουμπίνια και τα χρυσαφικά που κανένα από εμάς δεν άρμοζε να φορά, βρέθηκαν εκτεθειμένα στη νύχτα του μητροπολιτικού κέντρου. Μας θύμισαν την έκθεση που νιώθουμε όταν περπατάμε μοναχές στον δρόμο, μας θύμισαν την έκθεση που καθένα από εμάς νιώθει απέναντι στα κοινωνικά πρέποντα και μη. Αυτό είναι για όλους εσάς – πατεράδες, αφεντικά, νταβατζήδες, ελληναράδες, και αυτούς του συναφιού σας. Συλλέξαμε τους πόνους, τις καταπιέσεις, τους θυμούς μας, τις γκρίνιες μας, τις καύλες μας, και να που ξεσπάσαμε. Και να που μέρα με τη μέρα ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να δρούμε – προέκυψε ως αναγκαιότητα. Μακάρι ο χρόνος να ήταν πάντα τόσο ασήμαντος και συνάμα απίστευτα σημαντικός όσο ήταν τη στιγμή που αρμονικά και χαοτικά σπάγανε οι τζαμαρίες της τράπεζας. Συγχρονιστήκαμε όλα μαζί, το ένα για το άλλο, για να ξεκλέψουμε δευτερόλεπτα ζωής. Να πάρουμε πίσω το κέφι μας, έστω και για λίγο, για εκείνα τα χέρια που απλώθηκαν αβυσσαλέα πάνω μας, για εκείνα τα βλέμματα που μας στοιχειώνουν ακόμα, για τα πανεπιστημιακά έδρανα και τις εργατοώρες που μας ξεζουμίζουν, για τις φούστες που θέλαμε να φορέσουμε αλλά δεν τολμήσαμε, για τις σκέψεις μας τις ανώμαλες, για τα θέλω μας τα ανεκπλήρωτα, για τα αξιακά μας τα ανεκδήλωτα.

Ζούμε κατ’ επανάληψη τη μέρα της μαρμότας μες στη δυσώδη αποφορά του μητροπολιτικού έλους που μας καταβροχθίζει και μας ξερνά ως μηχανές, ως απρόσωπους ρόλους, ως επιτελέσεις των όσων εκ γεννησιμιού μας ανατέθηκαν. Και, κατά το έθος, επιλέξαμε τη σύνολη υποταγή στους υλακτισμούς των κυρίαρχων του κόσμου. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι επιλογές των οποίων αντιμετωπίστηκαν με φίμωση, βία και θάνατο. Ως σημείο αναζωπύρωσης της επαναστατικής φλόγας, ως συνέχιση του αντιεξουσιαστικού αγώνα, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε περιπτώσεις πεσόντων του κοινωνικού πολέμου, αφιερώνοντάς τους τις παραπάνω γραμμές και την παρούσα δράση. Όχι τιμώντας τους ως ιερά τοτέμ, ως απρόσιτη μνήμη, ως απλή ιστορική σημειολογία, αλλά ως ζωντανά πολεμικά αλυχτίσματα, ως πυροκροτητές κοινωνικής και προσωπικής αμφισβήτησης, ως σημεία ανάδυσης και επέκτασης των εξεγερτικών συνειδήσεων, ως αφετηρία συγκρότησης και σύσφιξης σχέσεων, αλλά και παραγωγής ριζοσπαστικών μορφών και περιεχομένων.

– Αλέξης Γρηγορόπουλος, νεκρός από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια, στις 6 Δεκέμβρη του 2008.

– Sebastian Oversluij, νεκρός από σφαίρες σεκιουριτά σε απαλλοτρίωση τράπεζας στη Χιλή, στις 11 Δεκέμβρη 2013.

– Ζακ Κωστόπουλος / Zackie Oh, που λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου από πλήθος αφεντικών, ελληναράδων νοικοκυραίων και μπάτσων, στις 21 Σεπτέμβρη 2018.

– Mikhail Zhlobitskiy, που έδωσε τέλος στη ζωή του σε βομβιστική επίθεση στις Μυστικές Υπηρεσίες της Ρωσίας (FSB), στις 31 Οκτώβρη 2018.

Υγ: Σύντροφε Δημήτρη, καλό ταξίδι. Θα ζεις πάντα στους αγώνες μας.

(Πηγή: athens.indymedia.org)

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη

(Λάβαμε 29/11/18)

Ο Δεκέμβρης συνεχίζει να είναι ένας μηνάς που φέρει τη σφραγίδα της μνήμης της εξέγερσης των αναρχικών που υψώνονται απέναντι στην απροκάλυπτη διαμάχη οποιασδήποτε μορφής εξουσίας. Ο Δεκέμβρης του ’18 είναι ο μηνάς που συμπληρώνονται 10 χρονιά από τη συμπλοκή του συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου στο δρόμο και τη δολοφονία του από σφαίρες της αστυνομίας στη γειτονιά των Εξαρχείων, στην Ελλάδα το 2008. Επίσης, είναι ο μηνάς, που 5 χρονιά πριν, ο σύντροφος Sebastián Oversluij πεθαίνει χτυπημένος από σφαίρα μισθοφόρου της εξουσίας κατά την διάρκεια απαλλοτρίωσης τράπεζας το 2013 στη Χιλή.

Γιατί η μνήμη των δικών μας νεκρών είναι το καύσιμο που ξυπνάει τη φλόγα της δίκης μας ζωής για διαρκή εξέγερση, γιατί ο Μαύρος Δεκέμβρης ακόμη μια φορά είναι το σημείο συνάντησης της πολύμορφης δράσης και της αντανάκλασης μας, της δύναμης μας σε αυτή την άνιση μάχη και της δράσης μας σήμερα κόντρα στον καθεστωτικό εχθρό, που είναι η δύναμη του κόσμου της ιεραρχίας, του φασισμού, της πατριαρχίας,του σπισισμού, και των διάφορων εκφράσεων των ανώτερων τάξεων, από κάποιους, απέναντι σε άλλους

Για άλλη μια φορά, ο Μαύρος Δεκέμβρης εξακολουθεί να είναι ένα κάλεσμα για επικοινωνία των εξεγερμένων με την άγρια φωτιά της επιθετικής δράσης εναντίον του κράτους.

Εις μνήμη των νεκρών μας.

Επιθετική αλληλεγγύη με τους συντρόφους που είναι υπό καταστολή στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Χιλή, τη Ρωσία, την Ιταλία, την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη, επιδιώκουμε να ζήσει η αναρχία!

Μετάφραση Traces of Fire

Santiago, Chile – On the plunder and damage in some ‘education centres’

hdfsfdsdfshgdfshdfhd-544x371
Claim:
We are part of what the press call ‘vandalism’, we are part of what citizens call delinquency, we are the individuals who tend to break the murderous routine with small actions, individuals for whom self-compassion and mercy have given way to tangible reality, a reality that shows its worst face in everyday life, a life that is crying out for destruction so as to give space to the overwhelming impetus of autonomy and total freedom.
In a context of struggle, plunder and destruction become essential for insurgents, rebels and anyone who is against the system; undoubtedly spontaneous and organized practice will always be there. As secondary, technical and university students are begging the State for improvements in education, the minorities that long for sedition continue to annoy the authorities and to foment widespread disorder. (1)
Without thinking twice we take advantage of certain situations that we’ve been targeting for a while – at different times and contexts – the ‘education centres’ in Santiago of Chile, we plundered them, destroyed them and occupied them in order to spread the seed of anarchy in many ways; we took advantage of this for individual purposes and also – and mainly – for political anti-authoritarian projects. There was no exception this year, we plundered electrical appliances and various equipment which will help us in future political actions. We stole them from the promoters of inequality, morality and power. (2) For our part we’re satisfied, even if we will aim higher and higher, there are plenty of places.
Plunder and destruction are political exercises that make us smile in complicity with our affinity ones as we put them into action against the target chosen during the organization of an action. Routine is being broken up, we leave no space to authority’s lovers or those who play politics and go to the police and protect the property of others who ruin their lives with huge debts.
It’s time we became faster, we expect nothing nor do we have anything to expect from education and its puppets (comrades, leaders, directors, politicians); we negotiate nothing nor do we have anything to negotiate with the State/Capital; we need to start acting towards the exacerbation of the conflict with power so as to see it being destroyed in front of our eyes.
In memory of anarchist-nihilist comrade Sebastián Oversluij Seguel, who together with unknown persons emptied a room of a great many computers and electrical appliances for political purposes in the Juan Gómes Millas campus, Universidad de Chile, on 19th November 2010. (3)
Without any doubt such an inspiring story calls us to dedicate our raids and destructive gestures to Pelao Angry, who fell in an expropriation action in Pudahuel on 11/12/2013.
SEBASTIÁN O SEGUEL ILLEGAL GANG
WINTER, JULY – $HILE 2016
(1) We’ve been appreciating disorder, plunder and destruction during students’ demonstrations since 2006, with continuity in autumn 2008 and a decrease in intensity in 2011, which has lasted to this day with variable presence and strength. Throughout all these years, unquestionably, with an anarchist/anti-authoritarian fighting presence that left no one indifferent.
(2) Municipio de Santiago: the damage amounts to over 1,300 millions [of Chilean pesos]
(3) Extract form the second edition of the book ‘Promesa de Guerra’, December 2015.
———————-
Croceneranarchica.org via contrainfo
Translated from Italian by act for freedom now!