Germany: ‘In Spite Of Their Separation’ – call for action & solidarity from Rigaer94

We are writing to you from the threatened houseproject Rigaer 94 in one of Berlins once notorious squatting neighbourhoods. Our contexts might be worlds apart or really close but the reality we lived last year bears the prints of the same systematically oppressive system. In solidarity with all threatened projects, individuals and emancipatory struggles , we would like to better connect our structures and work on a closer link based on support, in our struggles.

Let’s keep walking this path together, but first a short summary of the recent past and our situation.

Last year saw us, the neighbourhood and people around, on the receiving end of much police repression, starting with the declaration by the state that our street and neighbourhood was a danger zone (Gefahrengebiet), giving the police extra search and detain powers and a green light for constant street harassment of anyone fitting their vision of a ‘leftist’, not white or somehow not normative person (this evolved into almost anyone being controlled, no matter how they presented).

This saw a massive rise in police riot vans cruising the streets, meaning constant conflicts for the neighbourhood, and in our efforts to fight for a autonomous and cop free area.

Rigaer 94 was at the centre of these conflicts, as the state and its cops declared it the crux of militant struggle.

This tactic can be seen in the wider context of reactionary imposed controls and intimidation, such as states of emergency and curfews, employed as constant stress factors (and data mining) to those against the aggressive progression of gentrification and public control.

In the beginning of the year, a traffic cop was confronted on the street while trying to give out parking tickets, seven hours later, 500 or more cops were used to raid our house.

Some days later we were raided again, this time after a bag of rubbish was thrown from a window, as cops were going through the nearby house dumpsters (this was a ‘life threatening attack’).
In response to these attacks, we made a call for 1 million euros of damage to the state and its structures to meet any attack on left radical spaces. This was consistently met.
The state was set on trying to destroy our structures and continued to put on pressure, but we never let them get on top of us.
The last attempt by them to crush our spirit was in the summer. A massive police operation was organised to evict the bottom story
(„Kadterschmiede“ bar andWorkshop) of our project. This plan was concocted by the police chief and the interior minister, who then approached the owner for the final ok.
The house was surrounded 24/7 by cops, who fenced off the front entrance and occupied the attic, stairways and yards. They protected private contractors who started a process of clearing and gutting the bottom story and attic. They were then helped by private security to control the coming and going of people from our house. The narrative given to the media was that the bottom story was going to be renovated and rented as housing for refugees. This was of course proven to be a lie and a divisive tactic by the state, who was trying to manipulate the public opinion and crush left struggle with some of its own pitfalls.
This occupation lasted three weeks.
(This is a more detailed text from the time)

In the summer we saw the occupation of our home and project come to an end from the combination of inspirational street actions and a court process. 

The court hearing concluded that the police action was ‘illegal’ and we had some sort of squatters rights to the contested areas of the house. Whether or not this action was ‘legal’ or ‘illegal’ in the eyes of the courts was and is of no concern to us, but in that moment it meant the state had to eat its own laws and go home.
Of course it would not let go so easily, and there has now been an appeal by the house owner to obtain an eviction order. In their legal way.
This court process will happens today,Thursday Febuary 2nd, and we do not expect to ‘win’.
Once the owner has this eviction paper, the earliest they could evict with due notice is two weeks after the court decision.If their first attempt fails they can theoretically try again at anytime in the future with no prior warning.

The solidarity in response to the past attacks on Rigaer 94 was incredibly powerful.

To read everyday of the actions that had happened in the night before, filled us with the strength and fire that we needed to continue this fight. The forms of resistance within the „Day X“concept were as diverse as the people showing it. The streets were full of action, but not only for us, as the struggle against gentrification is international and these and other actions have inspired and been inspired by movements from all over.

This is our strength against the repressive state and its structures – decentralized actions and autonomous organising that the state cannot even come close to keeping watered down and sated.

This is the pressure we can exert on the apparatus of capital and state.

Selforganized spaces such as Kadterschmiede in Rigaer 94 have to be defended!

We want to keep fighting not just for our housing project but for all those threatened by state violence and oppression- all those fighting for living spaces, all those sitting in prisons, all those fighting for their own autonomous futures, all those who are fighting just to live.

All evictions are Day X.

Day X will only bring us together again and strengthen and extend our networks of rebellion.

Day X means Chaos

Teilt unsere Wut!

Every heart is a revolutionary cell.
See you on the streets.

R94

(Via : insurrectionnewsworldwide)

Βερολίνο: Κείμενο και δράσεις ενάντια στην κοινωνική ειρήνη (Γερμανία)

Ενώ η κατάσταση στο επαναστατικό βόρειο τμήμα του Friedrichshain είναι ήρεμη προς το παρόν και έχουμε χρόνο για να οικοδομήσουμε την Rigaer 94 πάλι ξανά, ο κοινωνικός πόλεμος γύρω μας συνεχίζεται με την κανονική του ένταση. Λάβαμε νέα σχετικά με τις κρατικές επιθέσεις σε ανθρώπους και καταλήψεις στη Θεσσαλονίκη. Εδώ κι εκεί αγωνιζόμαστε ενάντια στη κοινωνική δημοκρατία και αντιμετωπίζουμε τον κοινωνικό πόλεμο με πολύμορφο αγώνα. Είτε με τον Μαύρο Ιούλη είτε με τις καθημερινές μας τοπικές συγκρούσεις, συμμετέχουμε σε ένα κοινό αγώνα που κερδίζει δύναμη στην αμοιβαιότητα του.

Σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, η ελληνική πολιτεία φαίνεται να χτυπά με μια γενική επίθεση εναντίον των αυτόνομων δομών. Στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, οι αυτό-οργανωμένες δομές μεταναστών γίνονται όλο και περισσότερο είδος προς εξαφάνιση. Το κράτος, καθώς εκπληρώνει την λειτουργία του ως διευθυντής των μεταναστευτικών ρευμάτων,επιτίθεται σε όσους προσπαθούν να κινητοποιηθούν, καθοριζόμενοι από τους εαυτούς τους, σε έναν κόσμο εκμετάλλευσης και καταπίεσης και σε αυτούς που δεν θα υποκύψουν στην εξουσία του.

Τρεις καταλήψεις στη Θεσσαλονίκη εκκενώθηκαν και πάνω από εκατό άτομα συνελήφθησαν. Ένας άνθρωπος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της εκκένωσης [Διόρθωση που λάβαμε: μία ημέρα μετά τις τρεις εκκενώσεις, μια νεαρή γυναίκα μετανάστρια πέθανε λόγω ιατρικής αμέλειας σε ένα από τα κρατητήρια του κράτους στη Θεσσαλονίκη.]. Στην Αθήνα, καταλήψεις οι οποίες χρησιμοποιούνται από τους μετανάστες, επίσης, απειλούνται με εκκένωση. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα φόβου, καθώς καταπιέζονται εκείνοι που αυτό-οργανώνονται και επιτίθενται κατά της εξουσίας και του κράτους.

Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το αριστερό ριζοσπαστικό, σοσιαλιστικό κόμμα το οποίο υποστηρίζεται επίσης από γερμανικές αριστερές ομάδες και προσκαλείται σε εκδηλώσεις-συμφιλίωσης του «κινήματος», όπως η 1η Μαΐου.

Για τους αριστερούς που είναι σοκαρισμένοι και έκπληκτοι από τις ενέργειες αυτές της ελληνικής κυβέρνησης – τι περιμένατε; Για να σκεφτείτε ότι ποντάρετε τόσο πολύ σε αυτό και σε όλες τις άλλες αριστερές κυβερνήσεις που τώρα είστε και πάλι σε απόλυτη δυσπιστία και μουρμουρίζετε εν χορώ “, αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα!”.

Το μάθημα για άλλη μια φορά – οι κλόουν στην κορυφή της ιεραρχίας δεν ενδιαφέρονται για σας ή τα σοσιαλδημοκρατικά ιδανικά σας. Αυτές οι επιθέσεις θα έπρεπε να αναμένονται και πρόκειται να συναντηθούν με εξίσου εξουθενωτικές απαντήσεις. Δεν έχουμε καμία πίστη στην άδεια λαϊκιστική πολιτική τους και θα πρέπει να αναδειχθεί αυτό που πραγματικά είναι. το να περιμένεις οτιδήποτε από αυτά τα κόμματα είναι σαν να τους δίνεις τη δύναμη να συνεχίσουν να χέζουν πάνω σου. Τρέφονται με την κοινωνική μας ενοχή και τις συμπόνιες. Πρέπει να αγωνιστούμε για να εξαλείψουμε αυτή τη δύναμη. Η προσπάθειά μας για να οργανωθούμε και να ζήσουμε αυτόνομα είναι φυσικά μια απειλή απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Το κράτος θα διασπείρει ανθρωπιστική ρητορική μέχρι να χτυπήσει η πραγματικότητα της απώλειας μερικής από την δύναμη του. Η κρατική στήριξη των μεταναστών και των προσφύγων και κάθε σενάριο “ελευθερίας” είναι ρηχή προπαγάνδα. Οποιαδήποτε προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε την αυτονομία συναντιέται με τη βία και την καταστολή και αυτό πρέπει να αναμένεται.Οποιαδήποτε περιοχή στην οποία οι άνθρωποι αυτό-οργανώνονται, δημιουργούν νέες δομές και προσπαθούν να καταστρέψουν τις κρατικές διαιρέσεις και να τις αντικαταστήσουν με τα δική τους, καθορισμένα από τους εαυτούς τους, προτάγματα είναι μια άμεση απειλή για το κράτος.

Μπορείτε να περπατήσετε κατά μήκος μιας προ-οργανωμένης γραμμής διαμαρτυρίας, αλλά απομακρυνθείτε περαιτέρω και έτσι οι περίφημες ελευθερίες σας ξαφνικά θα “εξαφανιστούν”. Το κράτος δεν θα σας επιτρέψει να έχετε κάτι που δεν σας έχει ήδη εκχωρηθεί. Θα πρέπει να το πάρετε.

Το μόνο θεμέλιο της κοινωνικής δημοκρατίας και όλων οι κηρύκων της κοινωνικής ειρήνης είναι ο ρόλος τους στη διαχείριση της κοινωνίας. Καθήκον τους είναι να εξακριβώσουν τις κοινωνικές διεργασίες και να εντοπίσουν τους βασικούς παράγοντες, ώστε να δοκιμάζονται και να αγοράζονται με υποσχέσεις εξουσίας. Η υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προήλθε ακόμη και από “αναρχικούς” κύκλους, προέκυψε από την πάλη για «αντί-εξουσία». Αριστερά κόμματα εξακολουθούν να στρατολογούν νέα μέλη έχοντας εμμονή με την ιδέα της ενοποίησης όλων των διαφορετικών μορφών επίθεσης και με την αντίσταση σε μια ομάδα ή οργάνωση.

Υπήρξαν επίσης πολλές προσπάθειες από την κοινοβουλευτική δημοκρατία, σχετικά με τις συγκρούσεις γύρω από Rigaer Straße, να χρησιμοποιούν «επίδοξους αντάρτες» για να κατευθύνουν τον αγώνα σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ειδικά στην περίπτωση του Κόμματος των Πρασίνων, το οποίο έχει εμφανιστεί και προσπαθεί να παρέμβει σε κάθε συνάντηση γειτονιάς από την αρχή του έτους.

Με αυτόν τον τρόπο, ο τόπος αγώνα μας μετατρέπεται σε ένα μέρος για την πολιτική, ακόμα κι αν το μίσος μας προς τους πολιτικούς είναι το θεμέλιο για την αυτό-οργάνωση και για την αυτό-άμυνα μας απέναντι σε επιθέσεις.

Το πράσινο κόμμα στο Βερολίνο έχει καλέσει την Riager 94 και τους γείτονές της σε διαπραγματεύσεις με «σημαντικούς ανθρώπους” ξανά και ξανά. Αυτές οι προσκλήσεις έχουν απορριφθεί επανειλημμένα. Αλλά οι ισχυροί ξέρουν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να συνεχίσουν να ψάχνουν λίγο περισσότερο μέχρι να βρουν κάποιον αρκετά πρόθυμο ή τουλάχιστον αρκετά ανίδεο, να βγει μπροστά και να μιλήσει για λογαριασμό ολόκληρης της γειτονιάς. Πρέπει να ακονίσουμε τις αισθήσεις μας, έτσι ώστε να εντοπίσουμε αυτές τις προσφορές από τους ισχυρούς προτού αυτοί να κάνουν οποιαδήποτε ζημιά. Αυτή η αναζήτηση ξεκινά από μέσα μας.

Σε μια επαίσχυντη απεικόνιση, οι πολιτικοί από το κυβερνών Κόμμα των Πρασίνων στη πραγματικότητα συγκρίνουν τις τρεις εβδομάδες πολιορκίας της Straße Rigaer με τα γεγονότα γύρω από την απόπειρα εκκένωσης της κατάληψης Ohlauer School στο Kreuzberg πριν από δύο χρόνια. Το σχολείο είχε χρησιμοποιηθεί κυρίως από μετανάστες και παράνομους αγωνιστές της ελευθερίας. Η στρατηγική της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση των αυξανόμενων ριζοσπαστικών δομών, περιλάμβανε όχι μόνο βάναυση καταστολή και αστυνομική τρομοκρατία, αλλά και αρκετές προσφορές για ειρηνικές λύσεις. Με αυτή τη στρατηγική κατάφεραν να καταστρέψουν την κατάληψη Oranienplatz στο Kreuzberg, όπου κάποιοι άνθρωποι από το κίνημα συμφώνησαν να διαπραγματευτούν με την κυβέρνηση. Αυτό τους οδήγησε στη πραγματικότητα να στηρίζουν την αστυνομία καθώς εκτελούσε την εκκένωση της Oranienplatz.

Αλλά η Ohlauer School αντιστάθηκε με επιτυχία, αφού οι μαχητές κατέλαβαν τη στέγη και απείλησαν να πηδήξουν εάν η αστυνομία έμπαινε στη κατάληψη. Τέλος, οι καταληψίες κατέληξαν σε συμφωνία με το Κόμμα των Πρασίνων, οι οποίοι ήθελαν να αποφύγουν τα οράματα των νεκρών σωμάτων στο Kreuzberg που θα συνδέονταν με το κόμμα τους. Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, πολλοί από τους μαχητές ήρθαν αντιμέτωποι με καταστολή και απέλαση, η οποία αποδυνάμωσε τις ριζοσπαστικές δομές. Ακόμα και σήμερα, η κυβέρνηση συνεχίζει να ανεβαίνει με ατέλειωτα γελοία ψέματα για να προσπαθήσει να καθαρίσει το σχολείο από τους τελευταίους εναπομείναντες καταληψίες. Αυτός ο παραλογισμός φαίνεται στην τελευταία απαίτηση τους να εκκενώσουν το σχολείο, προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για ένα κρατικά ελεγχόμενο στρατόπεδο προσφύγων.

Η ίδια στρατηγική χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της εκκένωσης της Rigaer 94, στην οποία οι υφιστάμενες συγκρούσεις και αντιφάσεις στο εσωτερικό των διαφόρων ριζοσπαστικών αγώνων, χρησιμοποιήθηκαν για να προσπαθήσουν να δημιουργήσει βαθιές διαιρέσεις. Λέγοντας ότι η “Kadterschmiede” θα μετατραπεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες από τη Συρία, προσπάθησαν να υπονομεύσουν οποιαδήποτε προσπάθεια γινόταν για να συνδυάσει τους αγώνες πίσω από το ίδιο οδόφραγμα και να δημιουργηθεί μια πολύ πιο ισχυρή δύναμη αντίστασης.

Όσον αφορά αυτό, η Rigaer 94 έγραψε:
«Πρέπει να ομολογήσουμε, ότι η αστυνομία είχε καλούς λόγους να αναπτύξει αυτό το ύπουλο σχέδιο της μετακίνησης προσφύγων στην kadterschmiede. Η πάλη ενάντια στον εξευγενισμό και την αστυνομία έχουν μια ισχυρή ιστορία στη γειτονιά. Αλλά οι μάχες κατά του ρατσισμού είναι μια άλλη ιστορία. Εδώ έγκειται η σκοτεινή πλευρά της αυτόνομης πολιτικής: λειτουργεί στο πλαίσιο της ευρύτερης κοινωνίας, κάνει παραχωρήσεις προς την πλειοψηφία για να κερδίσει απήχηση και προδίδει τον εαυτό της σε κατακερματισμένους αγώνες. Φυσικά, αγωνίζονται και για μια αντιρατσιστική γειτονιά. Αλλά στην περίπτωσή μας, όταν κατηγορηθήκαμε ότι δεν θέλουμε πρόσφυγες στο περιβάλλον μας, έπρεπε και οι συνδέσεις μας και εκτός της γειτονιάς να υψώσουν τη φωνή τους για να εξαλείψουν αυτές τις κατηγορίες. Αν ήταν μια ενεργή ως προς τον αντιρατσισμό και λιγότερο δυτικοευρωπαϊκή γειτονιά (συμπεριλαμβανομένων εμάς), δεν θα υπήρχε βάση για αυτό το επιχείρημα. ”

Η Rigaer 94 κάλεσε για έναν Μαύρο Ιούλη, σαν μια στρατηγική ενάντια στην διαδικασία κοινωνικής ειρήνης και αρμονίας.Αυτή η άτυπη οργάνωση συσπείρωσε πολλές ομάδες και μετατράπηκε σε άμεσες δράσεις.

Ο Μαύρος Ιούλης είχε μια ξεκάθαρη στρατηγική επίδραση, με την επακόλουθη αποκέντρωση των επιθέσεων,γονατίζοντας την αστυνομία του Βερολίνου. Ενώ η αστυνομία έπρεπε να εστιάσει τις δυνάμεις της, κυρίως στη πολιορκημένη κατάληψη και τη γύρω περιοχή – συν να δημιουργήσει μια ισχυρή μονάδα έρευνας 14 ατόμων,των οποίων η μόνη «επιτυχία» ήταν να συλλάβει έναν από τους δικούς τους κατασκόπους – πολλές ομάδες, μεγάλες και μικρές, έφτασαν το στόχο ζημιάς € 10.000.000. Για τρεις εβδομάδες μέχρι την τελευταία νύχτα της πολιορκίας, τα πράγματα καιγόντουσαν και γκρεμιζόντουσαν – και όχι μόνο στο Βερολίνο.

Το πιο σημαντικό και μεγαλύτερης διάρκειας αποτέλεσμα από το στρατηγικό στόχο να ανακαταληφθεί η Rigaer Straße, ήταν η στιγμή που ο φόβος νικήθηκε. Ενώ εμείς εκτελούμε τις επιθέσεις μας και αγωνιζόμαστε καθημερινά, πρέπει να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις στις οποίες το κράτος θα προσπαθήσει να μας χωρίσει και να σπάσει τα πνεύματα μας. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες, μέρες ή και χρόνια, η άτυπη αναρχική επίθεση θα συνεχίσει να δίνει κουράγιο στις τελευταίες γωνιές της γης. Είτε πρόκειται για μέσα από τα σιδερένια κάγκελα του Moabit, του Κορυδαλλού ή τα κελιά απομόνωσης στην Κολωνία.

Στέλνουμε επαναστατικούς χαιρετισμούς στους φυλακισμένους αγωνιστές της Θεσσαλονίκης, καθώς και στον Aeron και στον Balu στο Moabit και τη Lisa στην Κολωνία. Χρησιμοποιώντας τις πιο ήρεμες νύχτες για να μετατρέψουμε τους τοίχους του Rigaer Straße σε καμβάδες αλληλεγγύης για αυτούς και για όλους εκείνους που φυλακίστηκαν.

Έχουμε υψώσει τις γροθιές μας σε όλους τους αγωνιστές της ελευθερίας στις ελληνικές καταλήψεις και την Ohlauer Straße στο Βερολίνο!

(Μετάφραση : Traces of Fire)

(Κείμενο τα αγγλικά : nostate.net)

Ανάληψη ευθύνης

Στις 27/7 οι δυνάμεις καταστολής του κράτους εισέβαλαν στις καταλήψεις Στέγης Μεταναστών Ορφανοτροφείο, στην Καρόλου Ντηλ (Hurriya) καθώς και στην
κατάληψη στην οδό Νίκης στην Θεσσαλονίκη κατόπιν εντολής του κλήρου, του δήμου και ιδιοκτητών. Η μια εκ των καταλήψεων καταστράφηκε ολοσχερώς προκειμένου να μην αξιοποιηθεί ποτέ ξανά από ανθρώπους που αρνούνται την υπάρχουσα καθεστωτική νόρμα η οποία μετουσιώνεται μέσα από τη διάχυτη υποτέλεια και εθελοδουλία που επιβάλλεται τόσο από το κράτος όσο και από τους αγαστούς συνεργάτες τους.

Η εκκλησία και οι ακόλουθοι της, πιστοί δογματιστές ανθρωπιστικών ψευδαισθήσεων, επιχειρούν να επιβάλλουν μια κανονικότητα στην οποία όσοι φλερτάρουν με την ελευθερία και την καταστροφή της διάχυτης εξουσίας δεν έχουν καμία θέση. Γιαυτό το λόγο είμαστε πεπεισμένοι πως ουδεμία ανακωχή με το κράτος, τους θεσμούς και το σύνολο των μηχανισμών του μπορεί να επιτευχθεί και ούτε πρέπει στην πορεία μας για τη διάχυση της αναρχίας και της καταστροφής του υπάρχοντος. Θεωρούμε πως η όξυνση του πολέμου
απέναντι στους κρατικούς μηχανισμούς θα πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού αγώνα και η δράση μας δεν θα έπρεπε να είναι επακόλουθο της
καταστολής αλλά απόρροια των ατομικών μας επιθυμιών.

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την τοποθέτηση εμπρηστικού μηχανισμού στην
μονή αγίου Νικολάου στα εξάρχεια ως ελάχιστη απάντηση στις εκκενώσεις καθώς και ως συνεισφορά στο κάλεσμα για έναν Μαύρο Ιούλη από τους συντρόφους της Rigaer 94 στη Γερμανία.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις 

Αλληλεγγύη στην κατάληψη “Biblioteca Kaos” στο Πόρτο Αλέγκρε στη Βραζιλία που απειλείται με εκκένωση

Για έναν Μαύρο Ιούλη

χαοτικά νεφελίμ

(Πηγή : athensindymedia)