ATENAS, GRECIA: REIVINDICACIÓN POR ATAQUES EN ILISIA Y KOLONAKI

En el momento en que te das cuenta de que la “escoria”, los suicidas y los asesinados de este mundo son las figuras más vivas, más vívidas de él, ese es el punto en que te das cuenta de su construcción estructural de valores y su violencia. Hemos sido destruidos muchas veces por la frialdad en los ojos de las personas que nos rodean, hemos sido destruidos lenta y brutalmente mientras experimentábamos la muerte cotidiana. Desde el tiempo muerto del trabajo asalariado, la aspiración de cada actividad, desde la automatización de la producción, el congelamiento de las miradas sin pasión hacia el dolor, desde la miserable supervivencia, los gritos de lo desconocido en el espejo, hasta nuestra transformación en datos cuantitativos para la biotecnología moderna, a la depresión psicológica y la tristeza que cierra totalmente las ventanas del placer, del juego, de la interacción social genuina. Se crea todo un complejo autoritario, que reproduce la muerte, reproduce la autoridad de la economía, del estado, del patriarcado, de la nación, reproduciendo los valores de sumisión, de encierro, de superioridad social, de normas y estigmas que producen.

Durante la madrugada del martes 6 de noviembre, atacamos de golpe al Tahidromiko Tamieftirio de Eurobank, en la calle Afxentiou en Ilisia, destruyendo cámaras, rompiendo todas las ventanas y el cajero automático.

Además, durante la madrugada del domingo 11 de noviembre, atacamos de manera exitosa una joyería en Kolonaki, en la esquina de las calles Skoufa y Massalias, rompiendo las ventanas y la entrada de la tienda.

Todas esas gemas y joyas de oro que no estaban destinadas a ninguno de nosotrxs se expusieron a la noche del centro metropolitano. Nos recordaron la exposición que sentimos cuando caminamos solos en las calles, nos recordaron la exposición que cada uno de nosotros siente hacia las cosas sociales y no. Eso es para todxs ustedes: padres, jefes, proxenetas, griegxs y a su gente. Recolectamos nuestros dolores, nuestras limitaciones, nuestros enojos, nuestras quejas, nuestros deseos sexuales, y aquí estamos; nos regocijamos. Ojalá el momento siempre fuera tan poco importante, pero al mismo tiempo tan importante como lo fue durante el momento en que las ventanas del banco se rompieron de manera armónica y caótica. Nosotrxs sincronizamos el uno para el otro para recuperar algunos segundos de vida. Retomemos nuestra diversión, aunque sea un poco, por esas manos que nos fueron dadas vigorosamente, por esas miradas que aún nos cazan, por esos escritorios de la universidad y las horas de trabajo que nos succionan, por estas faldas que nos gustaría, nos gusta vestir, pero nunca nos atrevimos a hacerlo, por nuestros pensamientos pervertidos, por nuestros deseos en espera, por nuestros valores no expresados.

Vivimos repetidamente el día de la marmota, en el desagradable olor de la cuneta metropolitana que nos absorbe y nos arroja como máquinas, con roles, con ejecuciones de los que nos infligieron desde el día en que nacimos. Y, de acuerdo con las normas éticas, elegimos la sumisión total a los ladridos agresivos de los dominantes de este mundo. Con algunas excepciones, las elecciones de quienes se enfrentaron contra la dominación, la violencia y la muerte. Como punto de refuerzo de la lucha antiautoritaria, nos gustaría mencionar algunas fallas de la guerra social, dedicándoles las líneas superiores y la acción presente.No para honrarlos como tótems sagrados, como recuerdos intocables, solo como simeología histórica, sino como ágiles guerrerxs vivxs, como detonadores de la duda social y personal, como puntos de aumento y expansión de la conciencia insurreccional, como punto de partida de la creación y vinculación de las relaciones, y también como producción de formas y contenidos radicales.

– Alexis Grigoropoulos, cayó muerto por una bala de un policía en Exarchia, el 6 de diciembre de 2008.
– Sebastian Oversluij, muerto por las balas de un guardia de seguridad durante un robo a un banco en Chile, el 11 de diciembre de 2013.
– Zack Kostopoulos / Zackie Oh, asesinado por una multitud de jefes, jefes de hogar griegos y policías, el 21 de septiembre de 2018.
– Mikhail Zhlobitskiy, quien terminó su vida en un atentado con bomba en las Agencias Secretas de Rusia (FSB), el 31 de octubre de 2018.

Ps: Compañero Dimitris, que tenga un buen viaje. Vivirás para siempre en nuestras luchas.

TRADUCCIÓN: INSTINTO SALVAJE

Ανάληψη ευθύνης για καταδρομικές επιθέσεις στα Ιλίσια και το Κολωνάκι

Στο σημείο όπου κατανοείς πως τα “απόβλητα”, οι αυτόχειρες και οι εκτελεσθείσες αυτού του κόσμου αποτελούν τις πλέον ζωντανές και ζωηρά παλλόμενες μορφές του, στο σημείο αυτό κατανοείς και την αξιακή του συγκρότηση και τη δομική του βία. Μας συνέθλιψε πολλάκις το ψύχος στα μάτια των διπλανών, καταστραφήκαμε αργά και βασανιστικά βιώνοντας τον καθημερινό θάνατο. Απ’ το νεκρό χρόνο της μισθωτής σκλαβιάς, την απορρόφηση κάθε ζωτικότητας απ’ τον αυτοματισμό της παραγωγής, τα ανατριχιαστικά απαθή βλέμματα μπρος στον πόνο, απ’ τη μίζερη επιβίωση, το σπαραχτικό αντίκρισμα του αγνώστου στον καθρέπτη, ως τη μετατροπή μας σε κβάντα πληροφοριών για τη σύγχρονη βιοτεχνολογία, ως τον ψυχολογικό μαρασμό και τη θλίψη που κλειδαμπαρώνει τα παράθυρα της ηδονής, του παιχνιδιού, της ποιοτικής κοινωνικής συσχέτισης. Ένα ολάκερο εξουσιαστικό σύμπλεγμα διαρθρώνεται, αναπαράγοντας τον θάνατο, αναπαράγοντας την εξουσία της οικονομίας, του κρατισμού, της πατριαρχίας, του έθνους, αναπαράγοντας τις αξίες της υποταγής, της ιδιώτευσης, της κοινωνικής ανέλιξης, της παραγωγής κανονικοτήτων και στιγματισμών.

Ξημερώματα Τρίτης 6 Νοέμβρη, επιτεθήκαμε καταδρομικά στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο της Eurobank, στην οδό Αυξεντίου στα Ιλίσια, αχρηστεύοντας τις κάμερες, σπάζοντας όλες τις τζαμαρίες και το ΑΤΜ.

Επίσης, ξημερώματα Κυριακής 11 Νοέμβρη, κάναμε καταδρομική επίθεση σε κοσμηματοπωλείο στο Κολωνάκι, στη γωνία Σκουφά και Μασσαλίας, σπάζοντας τις βιτρίνες και την είσοδο του καταστήματος.

Όλα εκείνα τα ρουμπίνια και τα χρυσαφικά που κανένα από εμάς δεν άρμοζε να φορά, βρέθηκαν εκτεθειμένα στη νύχτα του μητροπολιτικού κέντρου. Μας θύμισαν την έκθεση που νιώθουμε όταν περπατάμε μοναχές στον δρόμο, μας θύμισαν την έκθεση που καθένα από εμάς νιώθει απέναντι στα κοινωνικά πρέποντα και μη. Αυτό είναι για όλους εσάς – πατεράδες, αφεντικά, νταβατζήδες, ελληναράδες, και αυτούς του συναφιού σας. Συλλέξαμε τους πόνους, τις καταπιέσεις, τους θυμούς μας, τις γκρίνιες μας, τις καύλες μας, και να που ξεσπάσαμε. Και να που μέρα με τη μέρα ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να δρούμε – προέκυψε ως αναγκαιότητα. Μακάρι ο χρόνος να ήταν πάντα τόσο ασήμαντος και συνάμα απίστευτα σημαντικός όσο ήταν τη στιγμή που αρμονικά και χαοτικά σπάγανε οι τζαμαρίες της τράπεζας. Συγχρονιστήκαμε όλα μαζί, το ένα για το άλλο, για να ξεκλέψουμε δευτερόλεπτα ζωής. Να πάρουμε πίσω το κέφι μας, έστω και για λίγο, για εκείνα τα χέρια που απλώθηκαν αβυσσαλέα πάνω μας, για εκείνα τα βλέμματα που μας στοιχειώνουν ακόμα, για τα πανεπιστημιακά έδρανα και τις εργατοώρες που μας ξεζουμίζουν, για τις φούστες που θέλαμε να φορέσουμε αλλά δεν τολμήσαμε, για τις σκέψεις μας τις ανώμαλες, για τα θέλω μας τα ανεκπλήρωτα, για τα αξιακά μας τα ανεκδήλωτα.

Ζούμε κατ’ επανάληψη τη μέρα της μαρμότας μες στη δυσώδη αποφορά του μητροπολιτικού έλους που μας καταβροχθίζει και μας ξερνά ως μηχανές, ως απρόσωπους ρόλους, ως επιτελέσεις των όσων εκ γεννησιμιού μας ανατέθηκαν. Και, κατά το έθος, επιλέξαμε τη σύνολη υποταγή στους υλακτισμούς των κυρίαρχων του κόσμου. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι επιλογές των οποίων αντιμετωπίστηκαν με φίμωση, βία και θάνατο. Ως σημείο αναζωπύρωσης της επαναστατικής φλόγας, ως συνέχιση του αντιεξουσιαστικού αγώνα, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε περιπτώσεις πεσόντων του κοινωνικού πολέμου, αφιερώνοντάς τους τις παραπάνω γραμμές και την παρούσα δράση. Όχι τιμώντας τους ως ιερά τοτέμ, ως απρόσιτη μνήμη, ως απλή ιστορική σημειολογία, αλλά ως ζωντανά πολεμικά αλυχτίσματα, ως πυροκροτητές κοινωνικής και προσωπικής αμφισβήτησης, ως σημεία ανάδυσης και επέκτασης των εξεγερτικών συνειδήσεων, ως αφετηρία συγκρότησης και σύσφιξης σχέσεων, αλλά και παραγωγής ριζοσπαστικών μορφών και περιεχομένων.

– Αλέξης Γρηγορόπουλος, νεκρός από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια, στις 6 Δεκέμβρη του 2008.

– Sebastian Oversluij, νεκρός από σφαίρες σεκιουριτά σε απαλλοτρίωση τράπεζας στη Χιλή, στις 11 Δεκέμβρη 2013.

– Ζακ Κωστόπουλος / Zackie Oh, που λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου από πλήθος αφεντικών, ελληναράδων νοικοκυραίων και μπάτσων, στις 21 Σεπτέμβρη 2018.

– Mikhail Zhlobitskiy, που έδωσε τέλος στη ζωή του σε βομβιστική επίθεση στις Μυστικές Υπηρεσίες της Ρωσίας (FSB), στις 31 Οκτώβρη 2018.

Υγ: Σύντροφε Δημήτρη, καλό ταξίδι. Θα ζεις πάντα στους αγώνες μας.

(Πηγή: athens.indymedia.org)