συγκρούσεις

Όπως και στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας έτσι και στην Κομοτηνή καλέστηκε πορεία για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Επιλέξαμε να μην συμμετάσχουμε σε μία πορεία που τείνει να γίνει σαν τον επιτάφιο της επετείου της 17 Νοέμβρη.
Έτσι αφού οργανωθήκαμε κατεβήκαμε στο δρόμο εκείνη την ημέρα με τα δικά μας χαρακτηριστικά. Σαν σχέδιο είχαμε βάλει 3 στόχους:
1. Επιλέξαμε να γίνει η σύγκρουση στην αρχή της πορείας για να έχουμε το στοιχείο του αιφνιδιασμού, μιας και οι περισσότερες συγκρούσεις γίνονται κατά της διάρκεια ή στο τέλος μιας  πορείας, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία σε όποιον ήθελε να συμμετάσχει. Επίσης θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε την πορεία για την διάσπαση των δυνάμεων καταστολής..
2. Να μην καταφέρουν οι μπάτσοι να πατήσουν το πόδι τους στον πεζόδρομο, κάτι που έγινε πέρυσι, με αποτέλεσμα να υπάρξουν 2 συλλήψεις.
3. Να προξενήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες φθορές στο κτήριο της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Την ώρα που κατεβήκαμε στο δρόμο, η πορεία δεν εμποδίστηκε και ξεκίνησε κανονικά. Εμείς παραμείναμε στο σημείο για περίπου μιάμιση ώρα, στήσαμε οδόφραγμα και το εμπλουτίζαμε, ενώ κάναμε αλλεπάλληλες επιθέσεις με πέτρες, μπογιές και μολότοφ στο κτήριο της περιφέρειας.
Έχοντας οι δυνάμεις καταστολής δύο μέτωπα καθώς η πορεία εξελισσόταν, αυτοί που έμειναν απέναντί μας, περίπου 30 ασφαλίτες στα γύρω στενά και 2 τζιπάκια οπκε με οπκίτες ντυμένους ματ! μαζί με ένα ασφαλίτικο στη πίσω πλευρά της περιφέρειας, δεν τόλμησαν όχι απλά να πατήσουν τον πεζόδρομο, αλλά ούτε καν να πατήσουν το πεζοδρόμιο της δικιά τους πλευράς καθώς το κτήριο δεχόταν καταιγισμό από πέτρες, μπογιές και μολότοφ. Κάποιοι λιγοστοί λίτες που ξεπρόβαλαν δεν τόλμησαν να κάνουν καμία κίνηση απέναντι μας, ενώ οι μηχανές της ομάδας αηΔίας που προσέγγισαν το σημείο έφυγαν κακήν κακώς!

Στέλνουμε ένα αντάρτικο σινιάλο στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς  και δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας σε όλα τα φυλακισμένα Συντρόφια μας!
Επίσης δηλώνουμε Αλληλεγγύη και Συνενοχή σε Όλους τους συλληφθέντες της 6 Δεκέμβρη και ιδιαίτερα στους 3 προφυλακιστέους.
Όσο για τα σκουπίδια της ελας που τόλμησαν τα βασανίσουν τα συντρόφια που συνελήφθησαν την ημέρα εκείνη , θέλουμε να τους υπενθυμίσουμε πως έχουν ονόματα και διευθύνσεις και πως ο κόσμος είναι μικρός και η Ελλάδα ακόμα μικρότερη.
Τέλος δεν ξεχνάμε τα συντρόφια που διώκονται για την υπόθεση “Scripta Manent” στην Ιταλία και κατηγορούνται για επιθέσεις της FAI, καθώς και τους Monicca Camballiero και Fransisco Solar από την Ισπανία.
Την ημέρα εκείνη είχαμε τις σκέψεις μας στον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Η μνήμη του παραμένει ζωντανή μέσα από τις φωτιές μας. Επίσης οι σκέψεις μας ταξίδευαν στην μνήμη του χιλιανού συντρόφου Sebastian Oversluij Seguel, ο οποίος έπεσε νεκρός από σφαίρες σεκιουριτά κατά την διάρκεια απαλλοτρίωσης τράπεζας στο Σαντιάγο στις 11/12/2013.

Δύναμη σε όλους τους πυρήνες της FAI/IRF

(Λάβαμε 12/12/16)

Ξημερώματα 3/12 νεοναζιστικά σκουπίδια κάνουν μία ακόμα τραγελαφική εμπρηστική επίθεση στην συντροφική κατάληψη Ζαΐμη 11 τοποθετόντας αποτυχημένα γκαζάκια, σε μια απελπισμένη προσπάθεια εναντίωσης στις γενικευμένες συγκρούσεις που θα ακολουθούσαν.
Απόγευμα 6/12  μετά από πολύωρες συγκρούσεις με τα ένστολα σκουπίδια του κράτους, τρείς από αυτούς καταλήγουν στο νοσοκομείο από επιτυχημένα γκαζάκια και άλλα πολλά πολεμοφόδια.
Δεν μας ενδιαφέρει τόσο ο επετειακός μανδύας της 6ης Δεκέμβρη όσο το πρόσφορο έδαφος για την γενίκευση των συγκρούσεων εκείνη την μέρα. Έτσι κι αλλιώς για μας η φλόγα της μνήμης των νεκρών μας συντρόφων αναζωπυρώνεται μέσα από κάθε συγκρουσιακή πρακτική στον δρόμο.
Στα ίδια πλαίσια επιλέξαμε να επεκτείνουμε μαζί με άλλους συντρόφους τις επιθέσεις ενάντια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και την επόμενη μέρα. Αυτές οι επιθέσεις επίσης θεωρούμε πως είναι η ελάχιστη απάντηση απέναντι στον ξυλοδαρμό συλληφθέντων στη ΓΑΔΑ, όσο και στον τραμπουκισμό αλληλέγγυων έξω από το πλημμεληματοδικείο.
Ενάντια στην αστική ομαλότητα επιθυμούμε να παραδίδουμε καμμένη γη στο κράτος και τους υποστηρικτές του, ένστολους και μη, όποτε βρίσκουμε “εύφορο έδαφος”. Το φάντασμα της κοινωνικής ειρήνης δεν θα μας βρει ποτέ στο πλευρό του. Το εικονοκλαστικό μας μίσοςθα ξεχυθεί πάνω απ’ το κοινωνικό σύμπλεγμα μετριότητας και εθελοδουλείας.

Μέχρι κάθε άστυ να παραδοθεί στις φλόγες…
Μέχρι κάθε εξουσιαστικός μηχανισμός να γίνει συντρίμμια…
Μέχρι το Χάος να εξαπλωθεί στα πέρατα της γης…
Μέχρι το έρεβος να σβήσει τα φώτα του “πολιτισμού” σας…
Οι φλόγες μας θα σας καίνε ως την Αναρχία και την Ολική Απελευθέρωση.

ΟΥΤΕ ΧΙΛΙΟΣΤΟ ΠΙΣΩ, 9 ΧΙΛΙΟΣΤΑ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ

ΥΓ: Ευχόμαστε “καλή ανάρωση” στα παιδιά της ΕΛ.ΑΣ. Με το καλό να βγούν απ’ το νοσοκομείο… για να τους ξαναστείλουμε σε χειρότερη κατάσταση.

Χαοτικός πυρήνας για την ηδονή της καταστροφής

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για συμμετοχή στις συγκρούσεις της 17ης Νοέμβρη 2016 στο Πολυτεχνείο. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για την έκτασή τους, καθώς και για τους 6 μπάτσους στο νοσοκομείο. Χαιρόμαστε που ήμασταν έμπρακτα μέρος μιας αναρχικής εξεγερσιακής πράξης που έδειξε μια ικανοποιητική δύναμη για τα μέτρα της και τις δυνατότητες που προσφέρει.

Δεν ήμασταν μέρος των συγκρούσεων με σκοπό να «γιορτάσουμε την επέτειο» της 17 Νοέμβρη. Δεν ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να κάνουμε κοινωνική απεύθυνση. Δεν ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να «αναβιώσουμε την αίγλη» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Δεν ήμασταν μέρος των συγκρούσεων με την ελπίδα να προκαλέσουμε κάποια σοβαρή υλική ζημιά. Και ούτε ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να δείξουμε πως ο λεγόμενος α/α χώρος έχει κάποια συμπαγή δυναμική και μαχητική παρουσία, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση μιας μάζας που «τα σπάει» και που «σπέρνει το χάος», σε προκαθορισμένα ραντεβού και με υπολογίσιμη επιχειρησιακή ισχύ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΡΑΞΙΑ

Ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να δημιουργήσουμε στιγμές επίθεσης και εξοικείωσης με την άμεση αναρχική βία, για να τεστάρουμε τα αντανακλαστικά μας, να συνυπάρξουμε με ατομικότητες που εκτιμούμε θεωρητικά και πρακτικά, και εν τέλει να ξεφύγουμε βιωματικά από την απραξία και την αδράνεια. Ήμασταν μέρος μιας εξεγερσιακής στιγμής, με κάποια στοιχειώδη (από άποψη υλικού κόστους προς τους εξουσιαστικούς φορείς) αποτελεσματικότητα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΙΕΣΤΕΣ ΤΗΣ

Ήμασταν μέρος των συγκρούσεων ως μια ιερόσυλη φάρσα απέναντι στα προσκυνήματα, στους επετειακούς περιπάτους, στην καφενειακή αναβίωση των παρελθουσών «ωραίων εποχών», στο δημοκρατικό, συμφιλιωτικό πνεύμα του «αγωνιζόμενου λαού», στην ιεροποίηση και συμβολοποίηση αγώνων -με σκοπό να δικαιολογούμε την υπακοή στην τάση μας για ηρεμία και ασφάλεια- ανάγοντάς τους σε κάτι άφταστο που μόνο στο μέλλον θα μπορεί να ξανασυμβεί, και φυσικά από άλλους. Σταθήκαμε απέναντι απ’ τους μπάτσους της δημοκρατίας πολεμώντας την ίδια τη δημοκρατία, καθώς και κάθε εξουσιαστικό καθεστώς, και διαχέοντας την πρόταση της άμεσης δράσης στο παρόν.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΜΟΡΦΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ήμασταν μέρος των συγκρούσεων, αποστασιοποιούμενες-οι από την πλέμπα που ασπάζεται τη λογική πως «τα μπάχαλα είναι άχρηστα, καθιερωμένα, γραφικά και βλαβερά για το κίνημα».

Πρώτον, αδιάφορο μας είναι το κίνημα και η πλασματική του ενότητα, καθώς αναγνωρίζουμε τα θεωρητικά και πρακτικά χάσματα, και δεν επιδιώκουμε σύμπλευση. Καθένας τον δρόμο του.

Δεύτερον, σαφώς και οι συγκρούσεις στο Πολυτεχνείο δεν αποτελούν κάτι το πρωτότυπο. Και μόνο όμως που υπάρχει ένα πεδίο εξοικείωσης με την άμεση υλική σύγκρουση με τον στρατό της παρούσας εξουσίας, και μια κατάσταση έστω και στο ελάχιστο επιθετική, σίγουρα χαιρόμαστε, όπως θα χαιρόμασταν να βλέπαμε πανό, βαψίματα, συμβολικές δράσεις, και γενικότερα κάθε αναρχική πράξη διάχυσης των αντιλήψεών μας.

Και τρίτον, για πολλά άτομα η σύγκρουση με τους μπάτσους, έστω και με σχετικά πιο ασφαλείς όρους, αποτελεί ένα πεδίο γνωριμίας με κόσμο, επιχειρησιακής συνύπαρξης και δυνατότητας περάσματος στην άμεση δράση, κάτι που εμείς προκρίνουμε πλήρως. Σαφώς δεν έχουμε καμία ψευδαίσθηση συντροφικότητας και κοινής θεωρητικής βάσης με όλον τον κόσμο που συμμετέχει, καθώς είναι ετερόκλητος και η ανθρωπογεωγραφία του περιλαμβάνει σε πολλές περιπτώσεις φιγούρες που μας είναι εχθρικές, όπως π.χ. μάτσο αρσενικά που τιμάνε τα παντελόνια, αυτόκλητοι «ειδικοί» της βίας, κλπ. Γι’ αυτό και επικοινωνούμε τη δική μας οπτική, που εκφράζει τις ατομικότητές μας και μόνο.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΑΔΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

Ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να θυμίσουμε στους καθηγητές του ΕΜΠ Δημήτρη Μανωλάκο και Εμμανουήλ Κούκιο πως υπάρχουν άτομα που δεν ξεχνάνε τη συνεργασία που υπέγραψαν στις 24 Αυγούστου 2016 με το πολεμικό ναυτικό. Δεν ξεχνάμε την προώθηση ερευνών και ανάπτυξης πρακτικών επιτήρησης και καταστολής (θερμικές κάμερες στα σύνορα, φράχτης στον Έβρο, υποθαλάσσια συστήματα εντοπισμού μεταναστών, drones, κλπ.) από το ΕΜΠ και τους στρατόκαυλους καθηγητάδες του. Δεν ξεχνάμε τη χρήση του ΕΜΠ για τη διασφάλιση του δόγματος «τάξη και ασφάλεια» στον ελλαδικό χώρο. Να προσέχετε ρουφιάνοι.

ΝΑ ΞΕΧΥΘΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΥ, ΝΑ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΤΟΥΜΕ

Προκρίνουμε την άμεση δράση με σκοπό την υλική καταστροφή απέναντι σε φορείς κάθε είδους εξουσίας. Επιδιώκουμε τη διάχυση του αναρχικού πολέμου, και γι’ αυτό στοχεύουμε στην αποκέντρωσή -συγκεκριμένα στην «αποεξαρχειοποίησή»- του. Να γίνουμε απρόβλεπτες-οι, να εκμεταλλευτούμε την απουσία ή τη μειωμένη παρουσία μπάτσων σε κάθε γωνιά της πόλης για να επιτεθούμε, να προκαλέσουμε υλικό πλήγμα στον εχθρό. Καλά είναι τα στημένα ραντεβού και οι προβλέψιμες δράσεις, αλλά εμείς προτιμούμε να κινούμαστε απαρατήρητες-οι, να αναβαθμίζουμε τα μέσα μας συνεχώς, να μελετάμε το κράτος και τους μηχανισμούς του και να το πλήττουμε σε πιο ευαίσθητα σημεία, χωρίς αυτό να υποτιμά την αξία της κατά μέτωπο σύγκρουσης.

Όσον αφορά τους μπάτσους, τους «αγανακτισμένους» (πο)λίτες, τα δημοσιογραφικά σκουπίδια που παίρνανε φωτογραφίες και βίντεο για να τα πουλήσουν στα καθεστωτικά μέσα εξημέρωσης, τους γείτονες που τους ταράσσεται ο ύπνος, τους ρουφιάνους και κάθε καριόλη, που έχει απλώσει χέρι σε συντρόφισσά/ό μας και σε ατομικότητα που βρέθηκε παρούσα στο πεδίο μάχης, να είναι σίγουροι πως δεν αργεί η μέρα που θα εισπράξουν τη βία που τους αναλογεί. Αυτοί και οι περιουσίες τους, τα κωλομάγαζά τους και τα κρατικά μπουντρούμια, στα οποία ο χρόνος αιωρείται σαν αγχόνη, σίγουρα δεν είναι ασφαλή.

Με τον κόσμο της εξουσίας δεν έχουμε καμία σχέση, οι λογικές μας είναι απολύτως παράλληλες, και καμία συνδιαλλαγή δε γίνεται να υπάρξει. Να οργανώσουμε τον πόλεμό μας. Να τσακίσουμε το κρατικό «μονοπώλιο της βίας». Να γεμίσουμε τα κενά του κρατικού μηχανισμού με βενζίνη, σφαίρες και μπαρούτι.

Χαιρετίζουμε τα συντρόφια που κράτησαν κατειλημμένο το κτήριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο, χαιρετίζουμε τα αδέρφια με τα οποία μοιραστήκαμε αυτές τις στιγμές, και με τα οποία θα μοιραστούμε ακόμα πιο έντονες. Χαιρετίζουμε κάθε εξεγερμένη-ο και κάθε πράξη διάχυσης της αναρχικής μας αντίληψης.

Δύναμη στις-στους 5 συλληφθείσες-έντες της 15ης Νοέμβρη
και στις-στους 13 της 17ης Νοέμβρη στην Αθήνα,
και σε όλα τα συντρόφια που συνελήφθησαν ανά την Ελλάδα.

Φλεγόμενα σινιάλα αλληλεγγύης στα συντρόφια στην Ιταλία
που διώκονται για συμμετοχή στη Fai/Fri.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΠΕΔΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥΔΙΑΣΟΥΝ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ ΜΕ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ
ΤΗΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Κάποιες εξεγερμένες μειοψηφίες

(Πηγή : contrainfo)

“Να συνωμοτείς,να οργανώνεσαι, να επιτίθεσαι.Οι συγκρούσεις στο δρόμο,οι επιθέσεις με μολώτοφ,τα φλεγόμενα οδοφράγματα, απελευθερώνουν έδαφος στην μητρόπολη.Εκεί που διακόπτεται η κανονικότητα, αρχίζει η ζωή.Εκεί συναντιούνται οι μελλοντικοί αντάρτες πόλεων στο πρώτο τους βίωμα της σύγκρουσης”

ΣΠΦ “Το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης”

Στις 17 Νοεμβρη την ίδια στιγμή που το πτώμα της εξέγερσης περιφερόταν στους δρόμους σε μια πορεία -μνημόσυνο,εμείς βρισκόμασταν στο κατειλλημένο πολυτεχνείο,ξανασυνδέοντας κομμάτια μνήμης της εξέγερσης του νοέμβρη του 73 με το σήμερα.

Τότε τους εξεγερμένους τους ονόμαζαν “προβοκάτορες” και “πράκτορες”, σήμερα μας λένε ” μπαχαλάκηδες” και ” γνωστούς -αγνώστους”.

Τότε το ΚΚΕ(πανσπουδαστική) καταδίκαζε την κατάληψη του πολυτεχνείου, τώρα οι κόκκινοι μιμητές του που παρασιτούν εντός της αναρχίας μας χρεώνουν ως ” αντικινηματικους”

Ότι δεν είναι ελέγξιμο από την ” επαναστατική γραφειοκρατία” χαρακτηρίζεται ” ύποπτο”,” ανεύθυνο”και ” αντικοινωνικο”.

Όμως η εξέγερση,πάντα ήταν και είναι μία χαοτική συνάντηση πιθανοτήτων , που ξεπερνούσε αυτούς που έκαναν σχέδια επί χαρτου στα καφενεία και στα μίζερα πολιτικά τους γραφεία και στέκια.Το βράδυ της 17ης Νοέμβρη έγινε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ .Τα οδοφράγματα στα εξάρχεια και στο πολυτεχνείο , όρισαν έστω για λίγες ώρες ,στιγμές ελευθερίας και αναρχίας.

Οι ματαδες χορευαν φλεγόμμενοι και οπισθοχωρούσαν,οι ναρκέμποροι είχαν εξαφανιστεί,οι κοκκινες πολιτοφυλακές έμειναν άνεργες και φοβήθηκαν,ενω τα εναλλακτικά μαγαζιά που θέλουν να μετατρέψουν τα εξάρχεια σε μία αποστειρωμένη ζώνη κατανάλωσης και ψευτοδιασκέδασης έμειναν χωρίς πελατές.

Ξέρουμε ότι στιγμές σαν την νύχτα της 17ης Νοέμβρη δεν κάνουν το σύστημα να οπισθοχωρήσει.Άλλες φορές κάνει λίγο πίσω κι άλλες επιτίθεται με την καταστολή.Όμως οι στιγμές αυτές ξεκλειδώνουν και απελευθερώνουν την δύναμη που μπόρουν να αποκτήσουν οι καταπιεσμένοι όταν εξεγείρονται.Μία δύναμη που δεν χρειάζεται να περιμένει την επόμενη επέτειο ,διαδήλωση ή κάποιο Σάββατο στα εξάρχεια.Μία δύναμη που μας καλεί να επαναστατήσουμε στην καθημερινή μας ζωή εδώ και τώρα οργανώνοντας τους δικούς μας πυρηνες επίθεσης.Μακριά απο μαρξιστικές γελοιότητες μίας δήθεν σοβαρής αναρχίας που ιδεολογικοποιεί τον φόβο της απέναντι στο κράτος και στοχοποιεί συντρόφους.

Δεν είμαστε ούτε δούλοι ,ούτε προλετάριοι,είμαστε εμείς, οι αναρχικοί της πράξης,οι αναρχομηδενιστές,οι αισχρές μειοψηφίες που συνωμοτούν για την επανάσταση στο εδώ και τώρα.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΗΣ 15 ΚΑΙ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΥΤΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

Μαυρη Αναρχια

Μαυρη Αναρχια

(Λάβαμε : 16/11/16)

Ξημερώματα του Σαββάτου της 12ης Νοέμβρη
εκτυλίχθηκαν γενικευμένες συγκρούσεις
περιμετρικά του πολυτεχνείου.
Συγκρούσεις στις οποίες λάβαμε μέρος με
όλη μας την παρόρμηση και τον
ενθουσιασμό. Το αποτέλεσμα κρίνουμε ότι
ήταν ικανοποιητικό εφόσον δεν υπήρξαν
συλλήψεις συντρόφων και καταφέραμε να
σταθούμε εμπόδιο στο έργο των
κατασταλτικών μηχανισμών για την
επαναφορά της ομαλότητας και της τάξης
στην περιοχή. Καταλυτικό ρόλο αποτέλεσαν
αφενός η μαζικότητα και η δυναμική των
επιτιθέμενων και αφετέρου η διάχυση των
πρακτικών μας σε όλους τους γύρω δρόμους
αντί του ενός.

Δεν επιθυμούμε να δίνουμε συντρόφους
βορά στα νύχια του κράτους και
επιδιώκουμε οι οδομαχίες να έχουν τη
μέγιστη έκταση που είναι δυνατόν κάθε
φορά με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες.
Επιλέγουμε αυτές τις πρακτικές για όλους
τους λόγους του κόσμου: διότι οι
δολοφονίες ποινικών μέσα σε τμήματα και
φυλακές, η αθώωση των δολοφόνων, η
εκδικητικότητα του δικαστικού
συμπλέγματος και των εκτελεστικών
οργάνων του, δεν αποτελούν μεμονωμένα
περιστατικά. Ακόμα θεωρούμε πως η δράση
μας και ο λόγος μας δεν πρέπει να
περιορίζονται απ’τα στενά όρια του
ελλαδικού χώρου.
Αντιλαμβανόμαστε την διάχυτη εξουσία ως
ένα παγκόσμιο πρόβλημα το οποίο μαστίζει
τους πληθυσμούς από τις φυλακές της
Αμερικής, τους εξεγερμένους των ΗΠΑ και
τα έγκλειστα συντρόφια σε ιταλία και
χιλή, έως και τον τελευταίο αρνητή αυτού
του σάπιου κόσμου, πανταχού.

Τέτοιες πρακτικές θεωρούμε πως
αποτελούν ένα πολύ καλό εφαλτήριο για
την προώθηση του αναρχικού λόγου και της
εξεγερτικής βίας όχι τόσο στα γερασμένα
μυαλά των υποταγμένων αυτής της
κοινωνίας όσο στα υγιή κομμάτια που
γεννιούνται, συνεχός, μέσα σ΄αυτή. Κατά
την υλοποίηση των επιθυμιών μας, δεν θα
δεχτούμε κανένα μπάτσο ανεξαρτήτου
χρώματος.

Eίναι αλήθεια οτι έχουμε σιχαθεί τους
τσιφλικάδες του αγώνα και τους εκφραστές
της “πολιτικής σοβαρότητας” που
αναμένουν τις συνθήκες για να
εξεγερθούν. Αυτοί που καταδικάζουν τις
επιθέσεις στους μπάτσους και τις θεωρούν
άσκοπες και άγονες για το κίνημα , μόνο
ευνοικά μπορούν να λειτουργήσουν για το
κράτος. Εμείς απ’ την πλευρά μας , δεν θα
πάψουμε να συμμετέχουμε στις
συγκρούσεις και να εντείνουμε τις
εχθροπραξίες. Στόχος μας είναι να
γίνουμε επικίνδυνοι και απρόβλεπτοι για
την άρχουσα τάξη.

Για εμάς η βία αποτελεί σημαντικό μέσο
για την γεφύρωση της θεωρίας μας με την
πράξη. Το κράτος προσπαθεί να διατηρήσει
το μονοπώλιο της βίας, εμείς βρισκόμαστε
εδώ για να το διαψεύσουμε. Επιλέγουμε να
επιτεθούμε στον άμεσο εχθρό που
αποτελείται απο το κράτος και τους
παρατρεχάμενους του, αλλά δεν ξεχνάμε κι
αυτούς που επιτρέπουν την εγκαθίδρυση
της εξουσίας και ουσιαστικά λειτουργούν
ως το ώριμο αυγό εκ του οποίου
εκκολάπτεται διαρκώς η νέα αρχή.

ΘΕΡΜΟΎΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΎΣ ΣΕ ΌΛΑ ΤΑ ΈΓΚΛΕΙΣΤΑ
ΑΔΈΡΦΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ, ΜΈΧΡΙ ΤΗΝ ΜΈΡΑ
ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΟΡΜΉΣΟΥΜΕ ΞΑΝΆ ΜΑΖΊ ΣΤΟΥΣ
ΔΡΌΜΟΥΣ.

ΟΎΤΕ ΦΑΣΙΣΜΌΣ, ΟΎΤΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΌΣ, ΟΎΤΕ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ
ΝΑ ΣΠΕΊΡΟΥΜΕ ΤΟ ΧΆΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΊΑ.

_Συγκρουσιακός πυρήνας εξεγερτικής
αγκιτάτσιας_

 

Τη νύχτα της Τετάρτης 19 Οκτωβρίου πήραμε μέρος, μαζί με πολλές ακόμα ομάδες και ατομικότητες, στις οδομαχίες γύρω από το Πολυτεχνείο που κράτησαν αρκετές ώρες, με διαρκείς επιθέσεις με μολότοφ, πέτρες και βεγγαλικά ενάντια στις δυνάμεις των ΜΑΤ.

Οι οδομαχίες, σε οποιαδήποτε μορφή τους (καγκελάκι, μπάχαλα σε πορείες κτλ), είναι κομμάτι της πολύμορφης αναρχικής επίθεσης στην εξουσία και στην επιβεβλημένη κανονικότητα. Λόγω των χαρακτηριστικών τους είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να καταδειχτεί η σύγκρουση ανάμεσα στην αναρχία και στον κόσμο της εξουσίας. Για αυτό υποστηρίζουμε την διάδοση και αυτής και άλλων μορφών αγώνα, με στόχο την αποσταθεροποίηση και τη διάχυση του χάους μέχρι την κατάρρευση του υπάρχοντος.

Δεν θέλουμε να περιοριστούμε στη ρουτίνα του αντιμπατσικού μένους, για αυτό μαζί με τις επιθέσεις στους μπάτσους προτάσσουμε και την πρακτική της επίθεσης στις δομές και στα σύμβολα της κυριαρχίας, από τα πιο προφανή, όπως οι τράπεζες και τα υπουργεία, μέχρι τα αστικοποιητικά αυτά στοιχεία που προορίζονται για την εύρυθμη λειτουργία της μητρόπολης: πινακίδες, φανάρια, κάμερες, στάσεις λεωφορείων… όπως επίσης τις αναπαραστάσεις, σύμβολα και είδωλα της εξουσίας με τη μορφή εικόνων, μνημείων, αγαλμάτων…

Παράλληλα, τα οδοφράγματα και οι επιθέσεις στα ΜΜΜ (λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό… χωρίς επιβάτες μέσα) συνιστούν μορφές διακοπής της κανονικής ροής ανθρώπων και εμπορευμάτων, και σαμποτάζ ενάντια στις κρατικές και ιδιωτικές εταιρείες που διαχειρίζονται αυτή τη ροή.

Όλα αυτά τα σύμβολα και δομές αντιπροσωπεύουν ή επιτελούν μια λειτουργία του εξουσιαστικού πολιτισμού που θέλουμε να καταστρέψουμε, για αυτό και θα μπαίνουν πάντα στο στόχαστρό μας.

Δεν βλέπουμε την αναρχική βία ως θυσία, ούτε ως επαναστατικό χρέος, αλλά την απομυθοποιούμε, την κάνουμε κοινό τόπο, τη χρησιμοποιούμε με τρόπο παιχνιδιάρικο, κάνοντάς την προσβάσιμη στον καθένα, χωρίς επαγγελματισμούς, ούτε περιορισμούς.

Καμιά πράξη εξέγερσης δεν είναι άχρηστη!

Μπάχαλα παντού!

Δύναμη στους κρατούμενους και στους διωκόμενους!

Κάτι παιδιά κουκουλωμένα

στα αγγλικά, ισπανικά

(Πηγή : contrainfo)

Μια τοποθέτηση για τους βανδαλισμούς, το μαύρο μπλοκ και τα μπάχαλα…

Ας γίνει σαφές πως δεν βγαίνουμε στους δρόμους για να υπερασπιστούμε κάποια κυβέρνηση, ούτε της Ντίλμα, ούτε οποιαδήποτε άλλη. Δεν βγήκαμε για να διαδηλώσουμε ενάντια στο πραξικόπημα, ούτε βέβαια για να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία. Βρισκόμαστε στους δρόμους σήμερα, όπως οποιαδήποτε άλλη μέρα, μαχόμενοι ενάντια στο Κεφάλαιο, στο κράτος και στα πλοκάμια τους. Ξαμολάμε την εξεγερτική κι απελευθερωτική βία και μολύνουμε μ’ αυτήν όσους πρόθυμους να μολυνθούν. Βρισκόμαστε στους δρόμους για να συναντηθούμε με άλλα κοινωνικά απόβλητα και να δημιουργήσουμε συνενοχές υπό τους ήχους των σπασμένων βιτρινών και στη ζεστασιά των πυρπολημένων κάδων…

Το γνωρίζουμε πως οι πολιτικές αλλαγές (όχι μονάχα σε αυτά τα εδάφη) στοχεύουν σε μια ολοένα και πιο σκληρή καταστολή και στην ωμή βία ενάντια σε όποιον δεν συμβιβάζεται με την κοινωνική πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Έχουμε επίσης επίγνωση πως αυτοί που πρόκειται να τον πιούνε ακόμη περισσότερο με την παρούσα κυβέρνηση είναι αυτοί που ήδη τον πίνουνε εδώ και χρόνια (για να μην πούμε αιώνες…).

Δεν αρνούμαστε πως υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στη μια και στην άλλη κυβέρνηση, μπορούμε όμως να δούμε ξεκάθαρα πως πάνω απ’ όλα υπάρχει συνέχεια. Στο κάτω κάτω, τις αρχές της κυβέρνησης Τεμέρ τις έθεσε η κυβέρνηση των PT/PMDB και της Ντίλμα με τις κατασταλτικές μεταρρυθμίσεις που υιοθέτησε: οι Μονάδες Ειρηνευτικής Αστυνομίας (UPP) στις φαβέλες, η προτεινόμενη συνταγματική τροπολογία για τον αποχαρακτηρισμό αυτοχθονικών γαιών, γνωστή ως PEC 215, ο αντιτρομοκρατικός νόμος, κτλ… Αυτό που βιώνουμε στην παρούσα φάση είναι επίσης τα απότοκα της κυβέρνησης του PT και της συμμαχίας του με τους τωρινούς «εχθρούς» του: ένστολοι στους δρόμους, ο βασιλιάς της σόγιας [Blairo Maggi] στο υπουργείο αγροκαλλιέργειας, όλο και περισσότεροι βασανιστές στο κονγκρέσο… PT, PSOL, PMDB, PP, PSB, PCB κτλ… για να υπάρξουν όλοι δαύτοι πρέπει να «κάνουν συμμαχίες» αναμεταξύ τους, να πατήσουν τις ίδιες τους τις αρχές, τις ίδιες τους τις υποσχέσεις για να πάρουν την «εξουσία»… Μια πραγματική κούρσα για τον θρόνο. Κάθε κυβέρνηση και κάθε πολιτικό κόμμα είναι σκέτη υποκρισία…

Αλλά πέρα απ’ όλα αυτά, σε ποιον αρέσει να τον διατάσσουν; Σε ποιον αρέσει να τον κυβερνούν, να τον διευθύνουν, να τον καταπιέζουν; Όλα τα κόμματα αποτελούν διαφορετικές βίδες και γρανάζια της ίδιας μηχανής κυριαρχίας.

Ναι, κάνουμε βανδαλισμούς, ενάντια στον καπιταλισμό, στην μπουρζουαζία και στην κυριαρχία. Και είμαστε περήφανες και περήφανοι γι’ αυτό.

Σπάμε τις τράπεζες, τα μαγαζιά, τα αυτοκίνητα γιατί θυμόμαστε κάθε επίθεση που κάθε κυβέρνηση εξαπέλυσε ενάντια στον κόσμο. Γιατί όταν ένα τζάμι σπάει καταμεσής της νύχτας, τότε είναι ένα κομμάτι της ιεραρχίας, της εξουσίας, της ιδιοκτησίας και της κυριαρχίας που σπάει μαζί μ’ αυτό… Κάθε πέτρα που πέφτει, κάθε βεγγαλικό που σκάει, κάθε αναποδογυρισμένος κάδος είναι μια πράξη εκδίκησης ενάντια στην κρατική βία που ζούμε κάθε μέρα…

Οι σπασμένες τζαμαρίες των υποκαταστημάτων της τράπεζας Bradesco είναι μια υπενθύμιση για τα δισεκατομμύρια ρεάις που επενδύθηκαν στους ολυμπιακούς αγώνες, γιατί εμείς δεν ξεχνάμε. Σπάμε τις τράπεζες γιατί είναι σύμβολα του Κεφαλαίου και θεσμοί που διαιωνίζουν την κοινωνική και «περιβαλλοντική» κατρακύλα που βιώνουμε.

Κάθε πέτρα που πέφτει είναι η έκφραση της αγανάκτησης όλων μας, που κουραστήκαμε να είμαστε αντικείμενα προς χρήση, που κουραστήκαμε να χειραγωγούμαστε και να κυριαρχούμαστε από τους κυβερνώντες, από τα μίντια, από τις πολυεθνικές… Μια πέτρα σε μια τζαμαρία είναι η έκφραση της ανυποταξίας, των ενστίκτων που δεν εξημερώθηκαν και δεν έσβησαν, κι ούτε πρόκειται ποτέ τους. Είναι η ικανότητα να ξεπερνά κανείς τα όρια της πολιτικής διαμαρτυρίας στο δρόμο της λεύτερης ανταρσίας. Ένας πετροβολισμός φέρει μαζί του όλο το θάρρος του να βγει κανείς απ’ το σπιτάκι του κι απ’ το ρόλο του θεατή μπροστά από μια οθόνη για να διατρέξει τους δρόμους και να τους μετατρέψει σε πεδίο πολιτικής δράσης.

Οι δρόμοι στους οποίους συναντιόμαστε δεν είναι κανενός, είναι της εξέγερσης. Αυτοί μας ανοίγουν το μονοπάτι για να ανακτήσουμε τις ζωές μας, ανοίγουν το μονοπάτι της ανυποταξίας και της αξιοπρέπειας… Ανοίγουν τις πόρτες ώστε κάθε άτομο να είναι υπεύθυνο για τον εαυτό του χωρίς να εξαρτάται από κανένα θεσμό, ανοίγουν το μονοπάτι για να πούμε «γαμιέται το κράτος» και να αυτονομηθούμε… και βρισκόμαστε σ’αυτούς τους δρόμους έτσι ώστε η λύσσα μας να εξαπλωθεί ενάντια στην κοινωνική τάξη, όχι ενάντια στο ανδρείκελο που φέρει τον τίτλο του προέδρου, αλλά ενάντια σε κάθε κρατική δομή… γιατί για μας είναι ξεκάθαρο πως οι δρόμοι ουρλιάζουν πολύ περισσότερα από ένα απλό «έξω ο Τεμέρ».

Στους δρόμους είμαστε ανεξέλεγκτοι, στη συνενοχή της κουκούλας είμαστε πιο δυνατοί, και μπορούμε να βιώσουμε έντονα μια μάζωξη όπου οι τράπεζες δεν θα θεωρούνται ποτέ κάτι προς υπεράσπιση, αλλά θεσμοί που τα κονομάνε από την ανισότητα, που υφαρπάζουν ζωές με χτυπήματα από πιστωτικές κάρτες και τόκους. Εκεί που το μπουρζουάδικο αμάξι δεν είναι ένα όνειρο, αλλά το σύμβολο της απληστίας. Εκεί που ένα μαγαζί πουλάει προνόμια κι όχι απλά ρούχα… εκεί όπου είμαστε ικανοί να θίξουμε με υλικούς όρους την κυριαρχία.

Ας μην φρενάρει η οργή μας και οι άμεσες δράσεις από την εσωτερική καταστολή που κηρύσσουν υποψήφιοι και προσκείμενοι σε πολιτικά κόμματα.

Νισάφι πια με τις διαταγές…

Δεν ζητάμε τίποτα, θα τα σπάσουμε όλα…

Για το ανεξέλεγκτο, για την εξέγερση, για την αναρχία

Πηγή και περισσότερες φωτογραφίες: Cumplicidade (8/9/2016) | στααγγλικά

(Πηγή : contrainfo)

Τη νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο 15 Οκτωβρίου κάποιες χαοτικές ατομικότητες βρεθήκαμε ανάμεσα στο πλήθος των εξεγερμένων που επιτέθηκε με μολότοφ στα καθάρματα των ΜΑΤ έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Χαριλάου Τρικούπη.

Με τη μικρή αυτή χειρονομία βίας στέλνουμε τη δύναμή μας στον Manuel, στη Maria Paz, στη Natalia, στον Amaru και στον Felipe που βρίσκονται προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι για την εμπρηστική επίθεση σε τμήμα της αστυνομίας ερευνών της Χιλής στο Σαντιάγο τον Νοέμβριο 2014. Στηρίζουμε το διεθνές κάλεσμα για μια βδομάδα δράσης σε αλληλεγγύη μαζί τους από τις 16 μέχρι τις 21 Οκτωβρίου.

Μαζί με τα αναρχικά άτομα και τις ομάδες δρόμου που παραμένουν επί ποδός πολέμου.

ΝΥΧΤΕΣ ΒΑΜΜΕΝΕΣ ΜΑΥΡΕΣ ΚΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ

στα ισπανικά, αγγλικά

(Πηγή : contrainfo)

Λάβαμε 17/10/16

Ξημερώματα Παρασκευής 14/10/2016 πραγματοποιήθηκε επίθεση στη διμοιρία των ματ, που φυλάνε τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στα Εξάρχεια. Αυτή η επίθεση πήρε χαρακτηριστικά γενικευμένης σύγκρουσης στους γύρω δρόμους, με πλήθος κόσμου να συμβάλει δυναμικά στις οδομαχίες εναντίων των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.

Το συγκεκριμένο γεγονός πραγματοποιήθηκε μετά από μια περίοδο ευρύτερης αδράνειας και απουσίας γενικευμένων συγκρουσιακών καταστάσεων στο δρόμο. Αυτό το γεγονός ωθεί κάποιους σε εσωτερικό ανταγωνισμό, αντί να προωθούν τον αγώνα με τους πραγματικούς μας εχθρούς. Το αποτέλεσμα αυτής της αδράνειας έχει οδηγήσει επίσης στην πιο συχνή εμφάνιση των μπάτσων στα εξάρχεια με προσαγωγές και συλλήψεις μεταναστών, ενώ ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε το βασανισμό του Pellumb Marnikollaj, τους βασανιστές του Καρέλι, που έπεσαν στα μαλακά, τις βιαιοπραγίες εναντίον των παιδιών στο ΑΤ Ομόνοιας και ο κατάλογος δεν έχει τέλος..

Παρότι λοιπόν οι μπάτσοι είναι το πρώτο ανάχωμα στον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο,η σύγκρουση μαζί τους μετατίθεται σ’ ένα επέκεινα, το οποίο θα έρθει όταν οι συνθήκες ωριμάσουν, όταν οργανωθούμε,όταν, όταν…
Το ζήτημα είναι ότι οι συνθήκες είναι παρα-ωριμασμένες και ο πόλεμος είναι εδώ.

Οι οδομαχίες είναι σε μεγάλο βαθμό αυτό που μας προετοιμάζει  για μία γενικευμένη εξέγερση. Αυτό που δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης και ετοιμότητας στο δρόμο, ενώ ταυτόχρονα προλειαίνει το έδαφος μιας ρεαλιστικής σύγκρουσης με τον εχθρό. Το γεγονός ότι δε γίνονται με απόλυτα οργανωμένο τρόπο μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως γόνιμη κριτική για να γίνουμε καλύτεροι. Η οργάνωσή μας είναι είναι το ζητούμενο και η απουσία της δε μπορεί σε καμία περίπτωση να απονοηματοδοτεί τη σύγκρουση καθεαυτή. Επίσης, οι εξεγερμένοι, αυτοί που επιλέγουν να πολιτικοποιηθούν από την πράξη στη θεωρία δεν είναι αντικοινωνικοί, επειδή κάποιοι από μας δεν έχουν ακολουθήσει μία ψευδονοούμενη γραμμικότητα, που ορίζει το πέρασμα από μία ολοκληρωμένη πολιτική θέση στην πράξη. Η πράξη της οδομαχίας, όπως προαναφέραμε, μας φέρνει κοντά και μέσα από αυτή τη διαδικασία επισυμβαίνουν πολιτικές ζυμώσεις, οι οποίες αντικειμενικά έχουν φέρει κόσμο στον αγώνα. Κανείς δε μπορεί να χρησιμοποιεί τα κακώς κείμενα των συγκρούσεων για να τις υπονομεύσει καθώς οι αγώνες μας ωριμάζουν.

Σκοπός λοιπόν, είναι οι ίδιοι να δώσουμε πολιτικό περιεχόμενο και οργάνωση στα πεπραγμένα μας για να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι,ώστε να προετοιμαζόμαστε στο διηνεκές, μέσα  από αυτές τις πρακτικές,  για τη μάχη με το κράτος και το κεφάλαιο..

Από την εξέγερση στην κοινωνική επανάσταση και όλα τα περιεχόμενα που μπορούν να ορίσουν οι εξεγερμένες μάζες,  δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό από τις σχέσεις που δημιουργούμε μεταξύ μας όταν συνοργανωνόμαστε και καμία μεγαλύτερη επιθυμία από το ανατρέψουμε τις συνθήκες υπέρ μας.
Η καταστροφή της διάχυτης υποτέλειας, η συνολική επίθεση στην κρατική δομή στο εδώ και στο τώρα, αποτελεί πάντα τη βασική στόχευση κάθε αναρχικού. Θεωρούμε πως η σύμπλευση λόγου και πράξης είναι μια αναγκαία συνθήκη για την ωρίμανση του εν δυνάμει αναρχικού κινήματος. Γι’ αυτό και η διάχυση των ιδεών και του λόγου μας πρέπει να αποτελεί συστηματική κι αδιαίρετη προσπάθεια για τη δημιουργία των απαραίτητων διόδων επικοινωνίας με νέους συντρόφους ανά τον κόσμο.

Οι πειθήνιοι κι οι υποτακτικοί του κράτους θα βρίσκονται πάντα απέναντί μας.
Εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά. Στο δρόμο για τη διάχυση της αναρχίας, θα γκρεμίσουμε ότι μπαίνει εμπόδιο στην ελευθερία μας.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΡΑΓΜΕΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ  ΣΤΑ ΗΣΥΧΑ ΚΕΛΙΑ  

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ/ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ ΑΠ’  ΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΡΑ