Ανάληψη ευθύνης για εμπρηστικές-εκρηκτικές επιθέσεις σε 3 εφορίες στην Αθήνα
Οι ήρωές μας έχουν χαθεί. Και κανείς δεν μπορεί να τους αναστήσει. Οι ήρωές μας μας υποσχέθηκαν πολλά. Μας τάξαν ζωή, χαρά και παιχνίδι. Μας τάξαν τη βιωμένη ποίηση, μας έταξαν πως κάποτε θα χορέψουμε όλοι μαζί γύρω από τη φωτιά. Οι ήρωές μας μας υποσχέθηκαν την Επανάσταση. Οι ήρωές μας, όμως, έχουν χαθεί. Και οι χαμένοι δεν εκπληρώνουν ποτέ τις υποσχέσεις τους. Ταϊστήκαμε παιδιόθεν με το παχύ γκρίζο των καταναγκασμών. Ώσπου σκάσαμε. Μπορεί, σαφώς, κανείς να μας καταλογίσει πως δε συμπεριφερόμαστε στον κόσμο της τάξης με την αρμόζουσα ευγένεια, με τη μετριοπάθεια που μας έπρεπε. Μας τάισε το σχολείο, μας τάισε η δουλειά, μας τάισε το δελτίο και η χλιαρή ταινία μετά. Και μπουκώσαμε που να πάρει ο διάολος.
Τα ρολόγια μιλάνε τη γλώσσα των κυρίων μας.
Οι λέξεις μιλάνε τη γλώσσα των κυρίων μας.
Οι εικόνες μιλάνε τη γλώσσα των κυρίων μας.
Οι ήρωές μας δώσαν στη γλώσσα των κυρίων μας ονόματα. Την είπαν κι αλλοτρίωση.
Τη γλώσσα των κυρίων μας την κάναμε κομμάτι μας αναπόσπαστο και δικαίωμά μας.
Διαδηλώσαμε για περισσότερη δουλειά, κατακτήσαμε την επιλογή των ηγεμόνων μας, μαθητεύσαμε σε πύργους ευκλεείς τη γλώσσα των κυρίων μας. Διακηρύξαμε πως είμαστε εργάτες, πως είμαστε σπουδαστές, πως είμαστε πολίτες και φορολογούμενοι.
Μα δε μας πρόφτασε που ακόμη μιλούσαμε τη γλώσσα των κυρίων μας.
Μας μπούκωσε το γκρίζο και το ξεράσαμε με αίμα. Το πορφυρό αιμάτινο της ανταρσίας. Τρεις νύχτες περασμένες, χτυπήσαμε, τοποθετώντας εμπρηστικούς μηχανισμούς στις ΔΟΥ Χολαργού και ΔΟΥ Γαλατσίου, και εκρηκτικό μηχανισμό στη ΔΟΥ Αθηνών.
Πολλές φορές η στόχευση, αυτή καθ’ εαυτή, δεν έχει τόση σημασία. Η επιλογή εντός της πληθώρας των εχθρικών στόχων τείνει να συναντήσει την τυχαιότητα, όχι εν απουσία μεμονωμένων αιτιών, αλλα εντός της περιδίνησης των αρνήσεών μας μες στον κυκεώνα των πιο μύχιων επιθυμιών και των πιο καταστροφικών μας ορέξεων. Η πύρινη παλίρροια που φουσκώνει εντός μας δεν είναι ικανή να σαρώσει το ναυάγιο της τρικυμισμένης πραγματικότητας, ούτε η ισχύς των εκρηκτικών μας να διαρρήξει μονομιάς το τείχος ώστε να την απελευθερώσει. Πολλές φορές, σημασία δεν έχει ούτε η στόχευση, ούτε η ισχύς των μέσων, αλλα η ίδια η έκρηξη, και ιδίως το ωστικό κύμα που, στη συντριπτική`του δόνηση, εξωτερικά αφήνει θρύψαλα, αλλά εσωτερικά λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία. Είναι αυτή η δόνηση που συνενώνει τα κατακρημνισμένα και συντεθλιμμένα από τους καθημερινούς συμβιβασμούς και απογοητεύσεις εσώτατα της ύπαρξης μας, που μας προσφέρει το ελάχιστο οξυγόνο να αναπνεύσουμε στη δυσωδία της ελώδους πραγματικότητας στην οποία ασφυκτιούμε.
Όμως, η εφορία για μας δε συνιστά έναν απομονωμένο στόχο επίθεσης. Ο μηχανισμός αυτός, όπως κάθε δομή στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύμπλεγμα, είναι άρρηκτα συνυφασμένος με τις υπόλοιπες λειτουργίες που συγχρονίζονται στους ρυθμούς της οικονομικής ηγεμονίας. Δηλαδή, ωράρια εργασίας, την αφαίρεση της αξίας, την εμπορευματοποίηση των πάντων, την ολοκληρωτική αλλοτρίωση, τη συνολική αποστέρηση του ελέγχου των συνθηκών της ύπαρξης μας και τη ρύθμιση των ζωών μας βάσει των απαιτήσεων του κεφαλαίου. Οι αυξανόμενες λαϊκίστικες κριτικές, λόγω της προσπάθειάς τους να γίνουν προσφιλείς στις στομωμένες συνειδήσεις των θλιβερών καθημερινών λεηλατημένων από την προαναφερόμενη οικονομική δυναστεία ανθρώπων, αφήνουν άθικτες τις πλέον βάναυσες επιθέσεις της ακραία ανεπτυγμένης σύγχρονης βιοπολιτικής στις ζωές μας. Το μεγάλο εργοστάσιο, αντί να καταρρεύσει, συγχωνεύτηκε κι επεκτάθηκε αναίμακτα στα μικρά ιδιωτικά μας καταφύγια, ισοπεδώνοντας ακόμα και τις ύστατες δικαιολογίες που είχαν απομείνει στους δειλούς απολογητές του. Με την οικονομία μετατρεπόμενη σε κινητήρια δύναμη του κοινωνικού γίγνεσθαι, όλες οι μικροπολιτικές και τοπικές αντιστάσεις υποβιβάζονται σε αποσπασματικά διακυβεύματα λειψών προσωπων, ανίκανων να πλήξουν ουσιαστικά τον πυρήνα της σύγχρονης υποβαθμισμένης ζωής. Δεν υπάρχει πια η οικογενειακή θαλπωρή να συμμαζέψει το κατάκοπο εργαζόμενο ερείπιο. Δεν υπάρχει ο ιδιωτικός, σχετικά αυτόνομος, βίος να παρηγορήσει τις ματαιωμένες προσδοκίες των αλλοτριωμένων γειτόνων μας. Δεν υπάρχουν επιθυμίες απρόσβλητες στις διαδοχικές επελάσεις των στρατευμάτων της διαφήμισης. Δεν υπάρχει ηθική τάξη να απειλήσει τη σταθερότητα της τεχνοβιομηχανικής οργανωμένης ανηθικότητας. Δεν υπάρχει κανένας προσωπικός θεός να δικαιολογήσει αυτόν το εξευτελισμό. Και δε λυπούμαστε καθόλου για την κατάντια στην οποία απορροφούνται οι καθόλου αξιότιμοι συνάνθρωποί μας. Δε λυπούμαστε για τα υπέρογκα χρέη τους στις τράπεζες. Δε λυπούμαστε για την απειλούμενη ιδιοκτησία τους. Δε λυπούμαστε για τα ψυχολογικά τους αδιέξοδα. Δε λυπούμαστε για την κρίση που περνάει η σχέση τους με το κράτος. Δε λυπούμαστε για την εκποίηση των μύθων που τους εξέθρεψαν. Καμία επίθεσή μας δεν πρόκειται να συμπαραταχθεί με την πλευρά όσων αγανάκτησαν κατόπιν του ξεπεσμού τους στο περιθώριο του δυστοπικού μεγαλείου, στην υπηρεσία του οποίου εργάστηκαν για χρόνια επιμελώς, δίχως να ανταμειφθούν, σε αντίθεση με τις άφθονες πεποιθήσεις τους. Και πάλι τους βλέπουμε να στέκονται ανήμποροι αντίκρυ στον πολυαναμενόμενο χαμό τους. Να στέκονται άναυδοι, αγόγγυστα, υπομένοντας τον τετριμμένο εξευτελισμό τους.
Οι πραγματοποιημένες επιθέσεις μας, αλλα κυρίως όσες άμεσα σχεδιάζουμε να εφαρμόσουμε σε πολλαπλάσια ένταση, επιδοξούμε να συνεισφέρουν στην επίσπευση του αφανισμού τους, καθώς και της πραγματικότητας που τους παράγει μαζικά, εξασφαλίζοντας τη διαιώνιση της.
Η πραγματικότητα αυτή στάθηκε αμείλικτη με όσους αμφισβήτησαν ή διανοήθηκαν να αμφισβητήσουν τους κοινωνικά αναγνωρίσιμους κι επικροτούμενους τρόπους ζωής ενός χρηστού για το σύνολο, μα συνάμα άχρηστου για οποιοδήποτε δημιουργικό έργο πολίτη. Ένας από τους πολλούς, μα ξεχωριστούς συντρόφους του ασίγαστου κοινωνικού πολέμου, ήταν ο, αιχμάλωτος πλέον, Ντίνος Γιαγτζόγλου, καθώς τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 2017 συνελήφθη, κατηγορούμενος με ο,τι οι κατά τ’ άλλα καθόλου εφευρετικοί τυβενοφόροι κατάφεραν, διάμεσω ποικίλων αίολων και αβάσιμων τρόπων, να του προσάψουν. Λαμβάνοντας στα υπόψιν την απουσία δηλώσεων του ιδιου έως τώρα στο δημόσιο, περιοριζόμαστε σε μια υποτυπώδη διαβεβαίωση. Όσοι σύντροφοι κι αν φυλακιστούν ή εξοντωθούν, όσες απειλές κι αν εκτοξευθούν απέναντι σ’ εμάς και τους άξιους συνδαιτυμόνες μας, όσα κατασταλτικά μετρα κι αν ληφθούν, όσα συστήματα ελέγχου κι αν αναπτυχθούν, οι εχθροπραξίες θα συνεχιστούν με αμείωτη ένταση. Οι εκφοβισμοί και οι τιμωρίες σας συνιστούν απόδοση τιμής στο έργο μας. Το σκοτείνιασμα των προσώπων μας κατόπιν της διέλευσής μας από ένα δικαστήριο, το σφίξιμο στο στομάχι στη θέα μιας φυλακής, η απαράμιλλη οργή που ακολουθεί κάθε άκουσμα σύλληψης ενός συντρόφου, η βουβή λύσσα σε κάθε τυχαία συνάντησή μας με τους φύλακες της τάξης, η απόγνωση και τα αδιέξοδα στην αβάσταχτη πιθανότητα να ζήσουμε μιμούμενοι το θλιβερό παράδειγμά σας, όλος αυτός ο ορυμαγδός καθημερινών συναισθημάτων συσσωματώνεται σε μια ακλόνητη πεποίθηση πως ζούμε αξιοπρεπώς την εποχή μας. Τοποθετούμαστε σε εμπόλεμη θέση, έχοντας πλήρη συνείδηση πάσας ενδεχόμενης συνέπειας, ακόμη και όσων διστάζετε να ανακοινώσετε. Τίποτα δε μας τρομάζει περισσότερο από την προοπτική να ανταλλάξουμε τη συνείδηση και τις αδιαπραγμάτευτες επιθυμίες μας με τα σκουπίδια και το τίποτα που καταχρηστικά ονομάσατε ζωή. Ανταλλάξαμε την ασφάλεια, την ησυχία και τον ύπνο μας για ένα έστω φευγαλέο πέρασμα από τον λαβύρινθο των καταστρεπτικών παθών. Εσείς, απεναντίας, ξεπουλήσατε κάθε πάθος και ακεραιότητα, προκειμένου να αφιερώσετε τις νύχτες σας στον ατάραχο ύπνο. Αλλα ούτε αυτόν θα σας αφήσουμε να ευχαριστηθείτε.
Δύναμη στον αναρχικό αιχμάλωτο πολέμου Ντίνο Γιαγτζόγλου.
Φωτιά στον νέο σωφρονιστικό κώδικα, και σε κάθε νόμο της δυσωδίας που ονομάζεται αστική δικαιοσύνη.
Αλληλεγγύη και συνενοχή με τους συλληφθέντες της κατασταλτικής επιχείρησης Scripta Manent στην Ιταλία.
Θα επανέλθουμε.
Μητροπολιτικοί Πυρήνες Ανταρσίας
(Πηγή : athensindymedia)