Ισπανία

Εισαγωγικό σημείωμα Δ.Ο Traces of Fire:

Το παρακάτω κείμενο, επιλέξαμε να το μεταφράσουμε λόγο της σοβαρότητας του περιστατικού.

Από τη μεριά μας αναγνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει σεξισμός μόνο από τη μεριά των αντρών ως προς τις γυναίκες αλλά υπάρχει και το αντίστροφο. Ή για να το θέσουμε καλύτερα, για μας ο σεξισμός είναι ο ίδιος απ όποιο φύλο κι αν προέρχεται.

Το έμφυλο δεν απασχολούσε τόσο σοβαρά το χώρο μέχρι πρότινος και ήταν ένα ζήτημα που έμπαινε κάτω από το χαλάκι σε καταλήψεις, στέκια, χώρους συνελεύσεις και σε άλλες διαδικασίες. Δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο να ασχοληθούμε με αυτό μετά από σοβαρά και άσχημα περιστατικά. Βιασμοί στα Εξάρχεια, παρεμβατικές συμπεριφορές “συντρόφων” κτλπ.

Αυτές είναι μερικές μεταφράσεις, κάποιο μέρος των κειμένων έχει εξαλειφθεί ή τροποποιηθεί για να αποφευχθεί η τοποθέτηση προσωπικών πληροφοριών (ονόματα, συγκεκριμένες καταστάσεις που δεν συνδέονται με τα γεγονότα, προσωπικές απόψεις για ευρύτερα θέματα) και για να επικεντρωθούμε στα κύρια γεγονότα.

Τα κείμενα προέρχονται από δύο διαφορετικά πρόσωπα και αναφέρονται σε ορισμένα πολύ σοβαρά γεγονότα που έλαβαν χώρα σε μια κατάληψη στο Santiago de Compostela της Γαλικίας της Ισπανίας. Μια ομάδα ανδρών κλήθηκε σε μια συνάντηση με σκοπό την κακοποίηση, τον ξυλοδαρμό, την γελοιοποίηση και τον βασανισμό τους από μια ομάδα φεμινιστριών.

Δεν είναι η πρώτη φορά που επιτήθονται, λιντσάρουν, κυνηγούν και διώκουν, αλλά μέχρι τώρα είναι η μόνη φορά που συνέβη σε τέτοια κλίμακα.

Ο ελιτισμός με το πρόσχημα της «ταυτότητας / πολιτικής φύλου», φέρνει μαζί στο πέρασμα του όχι μόνο ένα μάτσο εννοιών που δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα αλλά και ένα παιχνίδι λέξεων, τον διαπληκτισμό, την επιβολή μιας και μοναδικής γραμμής αλλά και την σύγκρουση με όσους βρίσκονται εκτός του κύκλου τους. Τη δίωξη, την τιμωρία όλων όσων θεωρούνται αναξιόπιστοι και αντιτίθενται στη δίψα της εξουσίας των νέων αυτών αρχών στο κίνημα.

Είναι προφανές ότι αυτό το θέμα αξίζει μια πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση και κριτική, την οποία δεν θα αναπτύξουμε σε λίγες γραμμές. Σε κάθε περίπτωση, τα ακόλουθα κείμενα και τα περιστατικά που έλαβαν χώρα είναι αρκετά για να μας κάνουν να σκεφτούμε τι είδους ατομικότητες είναι αυτές.

Ως επιπρόσθετη πληροφορία και για να καταστήσουμε τα πράγματα πιο σαφή, στο τέλος μεταφράζεται επίσης το απόλυτα παραπλανητικό «μανιφέστο» της φεμινιστικής ομάδας που είναι υπεύθυνη για αυτή την ενέργεια.

Ο πόλεμος μεταξύ των φύλων είναι μια στρατηγική αποδιοργάνωσης που προωθείται από το σύστημα!

——————————–

Την ημέρα που ήθελα να εκφράσω την αλληλεγγύη μου και καταλήγω να είμαι κρατούμενος πολέμου.

Εχθές, 1η του Ιούνη, μια μεγάλη ομάδα ακτιβιστών κλήθηκε στην κατάληψη O Attaluxo das Marías, στην πόλη της Compostela. Ήταν ένας «φεμινιστικός συναγερμός», μας είπαν ότι ήταν πολύ σημαντικό οι άνδρες του κινήματος να παρευρεθούν, καθώς οι συντρόφισσες είχαν κάτι σημαντικό να μας πουν. Γνωρίζαμε για κάποιες εντάσεις στο χώρο και είχαμε την εντύπωση ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μια ενημέρωση σχετικά με τα θέματα αυτά.

Περίπου πενήντα άντρες, συνδεδεμένοι κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το κίνημα, εμφανιστήκαμε εκεί. Πολλοί από εμάς απλώς ήθελαν να μάθουν τι ήταν αυτό το κάλεσμα και αισθανθήκαμε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα και να προσφέρουμε κάποια απάντηση. Άλλοι άνθρωποι που κλήθηκαν να συμμετάσχουν δεν μπορούν να έρθουν ή δεν ήθελαν να έρθουν. Μετά από μια μακρά αναμονή στην είσοδο της κατάληψης ανοίγουν και μας πάνε στο επάνω όροφο. Εκεί, εντυπωσιασμένοι, βρήκαμε τα παράθυρα και τους τοίχους γεμάτους με τις φωτογραφίες και τα ονόματά μας, τουλάχιστον εκατό από αυτά.

Μόλις τελείωσε το θέαμα των καταγγελιών και των “ομολογιών”, άρχισαν να σημειώνουν εκείνους που θεωρούσαν ως επιθετικούς. Μας χαρακτήρισαν σχεδόν όλους ως τέτοιους. Δεν μας έδωσαν εξηγήσεις ή λόγους και μας φώναζαν ότι δεν επιτρέπεται να μιλάμε. Κάποιοι από εμάς εξακολουθούμε να σπάμε το κεφάλι μας προσπαθώντας να κατανοήσουμε τον λόγο για τον οποίο είχαμε “σημειωθεί”. Η ένταση αυξήθηκε. Μας προσέβαλαν, μας απείλησαν και μας φώναξαν. Μας είπαν ότι είμαστε όλοι βιαστές, ότι κανένας από εμάς δεν ήταν αθώος και ότι, ως άνδρες, τείνουμε να καλύπτουμε τις επιθέσεις άλλων ανθρώπων (Και πάντοτε, όλοι το κάνουν αυτό, ανεξάρτητα από το φύλο).

Ρητά και δημόσια κήρυξαν πόλεμο εναντίων μας, και είπαν ότι θέλουν να διακόψουν τις σχέσεις με εμάς (τους άνδρες του κινήματος). Μας είπαν ότι κανείς από εμάς δεν αξίζει να σωθεί, ότι είμαστε όπλα μαζικής καταστροφής, ότι πρέπει να κόψουμε το πέος μας και να βάλουμε ένα κάκτο στον κώλο μας. Διάβασαν αρκετά, απολύτως παραπλανητικά, μανιφέστα σε κλίμα αυξανόμενης εχθρότητας. Εμείς, υποτακτικά, σκύψαμε τα κεφάλια μας.

Μετά από αυτό, άρχισαν οι επιθέσεις. Πρώτα απέναντι σε συγκεκριμένα άτομα. Προσβολές, φωνές, χαστούκια και φτύσιμο. Κανένας από εμάς δεν έκανε κανένα παράπονο. Στη συνέχεια, ήρθαν οι κλωτσιές και οι γροθιές. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή εξακολουθούσαν να εστιάζουν τις επιθέσεις σε συγκεκριμένα άτομα, αλλά σύντομα οι επιθέσεις έγιναν αδιάκριτες και τυχαίες: Μία από τις κοπέλες είπε σε κάποιον, ενώ του χαστούκιζε το πρόσωπό, ότι δεν τον γνωρίζει καν, αλλά ότι δεν της άρεσε όπως την κοίταξε. Κανένας από εμάς δεν έκανε τίποτα ενώ η βία αυξανόταν. Αυτός που χτυπήθηκε περισσότερο ήταν ένας άντρας που ζωγράφισε πάνω από την εικόνα του ένα ερωτηματικό, για να γελοιοποιήσει τις αυτό-ενοχοποιητικές διαδικασίες. Ο ξυλοδαρμός ήταν πραγματικά άσχημος, ενώ μια ομάδα γυναικών με μια πιο χαλαρή στάση ενθάρρυνε την επίθεση. Ποτέ σε όλη μου τη ζωή δεν έχω δει τέτοια κακοποίηση, εκτός ίσως από τα σκοτεινά κελιά αστυνομικού τμήματος.

Μόλις ικανοποιήθηκαν, μας είπαν να φύγουμε, αλλά πριν το κάνουμε αυτό, τα κορίτσια σχημάτισαν ένα διάδρομο στην πόρτα. Καθώς βγαίναμε, άρχισαν πάλι να μας χτυπάνε: γροθιές, σπρωξιές, χαστούκια … χωρίς λόγο. Ακόμη και εκείνοι από εμάς που δεν χαρακτηρίστηκαν ως επιθετικοί και ήταν προσεκτικοί, με άψογη συμπεριφορά. Δεν έχει σημασία, είναι άντρες. Νωρίτερα εκείνη την ημέρα τα ίδια κορίτσια μας χαιρετούσαν με χαμόγελο και έπειτα μας χαστούκισαν.

Βγήκαμε από την κατάληψη ως ζωντανοί-νεκροί, με το στόμα ανοιχτό και το βλέμμα χαμένο. Με το ζόρι μιλούσαμε ο ένας στον άλλο, δεν το πιστεύαμε και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι συνέβη. Οι φίλες μας, οι συντρόφισσες μας στον αγώνα, για κάποιους από εμάς, αυτές με τις οποίες έχουμε και ερωτικούς δεσμούς, μας αντιμετωπίζουν ξαφνικά με τον ίδιο τρόπο που κάνουν οι μπάτσοι. Μας ξεφτίλισαν και μας βασάνισαν με τον ίδιο σκληρό και αδιάκριτο τρόπο όπως οι μπάτσοι. Ίσως μερικοί από εμάς το αξίζουν, αλλά η πλειοψηφία από εμάς προφανώς όχι. Ήμασταν μάρτυρες ενός δημόσιου λιντσαρίσματος.

Οι περισσότεροι από εμάς χαρακτηρίστηκαν ως κακοποιοί. Ακόμα και χωρίς να ξέρουμε το γιατί! Μια συνοπτική καταδίκη της οποίας δεν έχουμε δικαίωμα να γνωρίζουμε τις αιτίες. Ούτε ο ίδιος ο Κάφκας δεν θα μπορούσε να σκηνοθετήσει μια τόσο τρομακτική ανοησία.

Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τις διαδικασίες αυτό-ενοχοποίησης στις σταλινικές εκκαθαρίσεις, με τους πρώην επαναστάτες να αναλαμβάνουν την ευθύνη για κάτι που ποτέ δεν έκαναν στο δρόμο προς το ικρίωμα. Ή τις συνελεύσεις της μαοϊκής «αυτοκριτικής», που βασίζονται στην καταστροφή του εγώ και εκείνων που αμφισβητούσαν το κόμμα. Ή τις δίκες-φάρσα του Sendero Luminoso, στις οποίες ο κατηγορούμενος ζήτησε συγχώρεση για τα εγκλήματα και εκτελέστηκε σαδιστικά και σκληρά δημόσια.

Μείναμε έκπληκτοι με την αλλαγή των ρόλων όπου εμείς ήμασταν οι μάγισσες και αυτές ήταν οι ανακριτές. Αυτό ήταν πραγματικά ένα περίεργο δικαστήριο, καταλογίζοντας μας μια ενοχή η οποία δεν μας ανήκει κάτω από το καταπιεστικό βάρος των δογμάτων. Υπομένοντας μια αδικαιολόγητη ταπείνωση η οποία συγχέεται με μια παράλογη ιδεολογική κατάρα. Επιβάλλοντας μια συλλογική τιμωρία με βάση τη φυσική μας κατάσταση και τον σεξουαλικό προσανατολισμό μας. Ένα αυθεντικό κυνήγι μαγισσών.

Είναι αλήθεια ότι οι σεξουαλικές επιθέσεις αξίζουν την τιμωρία, τη συλλογική απόρριψη και την ανάπτυξη αναλύσεων και πρωτοκόλλων που τους επιτρέπουν να αναγνωρίζονται ως αυτές και να σταματούν. Αλλά όταν επιτρέπουμε στην αγανάκτηση, για μια φρικτή πράξη, να προκαλεί καταχρηστικές και αδιάκριτες αντιδράσεις σε ολόκληρες ομάδες λόγω της σωματικής ή σεξουαλικής τους κατάστασης, δημιουργούμε το έδαφος για την αναπαραγωγή απολυταρχικού λόγου.

(…

—————–

Μια ακόμη δήλωση από άλλο πρόσωπο που εμπλέκεται στα γεγονότα:

Λάβαμε ένα μήνυμα από μια “συντρόφισσα” από το Santiago

-Το Σάββατο σας καλούμε σε μια συνάντηση με κάποιους άντρες του κινήματος για να συζητήσουμε για κάτι πολύ σημαντικό μεταξύ γυναικών και ανδρών, σχετικά με το ζήτημα του έμφυλου. Είναι πολύ σημαντικό να έρθετε όλοι. Στις 6:30 στην κατάληψη Aturuxo.

-Εγώ; -Ρώτησα έκπληκτος, καθώς δεν γνώριζα τίποτα για αυτό, και δεν είχα καμία στενή σχέση με το κίνημα χρόνια τώρα.

-Ναι.

Τι θα μπορούσε να είναι; Σκεφτόμουν. Θα πρέπει να είναι κάτι σημαντικό. Πήγα.

Πήγα με έναν φίλο με το αμάξι του στην κατάληψη Aturuxo das Marias όπου ήταν και η συνάντηση. Χτυπήσαμε την πόρτα και μια από τις γυναίκες που δεν γνωρίζαμε καν άνοιξε την πόρτα, ούτε και αυτή μας γνώριζε, και μας ρώτησε τι θέλουμε. Μόλις της εξηγήσαμε, μας είπε να πάμε στον τρίτο όροφο. Το βλέμμα αυτών των γυναικών, οι περισσότερες άγνωστες για εμένα, ήταν απειλητικό. Ενώ ανεβαίναμε τις σκάλες βρήκαμε κάμποσες γυναίκες σε κάθε βήμα μας. Κάποιες από αυτές λέγανε “ελάτε γρήγορα πάνω!”. Όλες φαινόντουσαν καλά εκπαιδευμένες. Μόλις φτάσαμε, είδα 40 άνδρες. Ψάξαμε να βρούμε γνώριμα πρόσωπα. Υπήρχαν σύντροφοι, αλλά και άλλοι που δεν γνωρίζαμε. Παραμένανε όλοι σιωπηλοί σαν πρόβατα, έτοιμοι να φορτωθούν στο φορτηγό για να πάνε στο σφαγείο. Μια θλιβερή σιωπή (και όχι, δεν είμαι υπερβολικός). Κοίταξα γύρω και είδα περίπου 50 φωτογραφίες, τυπωμένες και κολλημένες, κάθε φωτογραφία είχε και το όνομα του ατόμου πάνω σε αυτήν. Όλοι οι άνθρωποι των φωτογραφιών ήταν άνδρες. Φαινόταν σαν παγίδα. Τη στιγμή εκείνη ήρθαν στο μυαλό μου όλα αυτά τα κοινωνικά πειράματα όπως η φυλακή του Stanford, ή η ταινία “Die Welle”. Γιαυτό ίσως ήθελα να φύγω εκείνη τη στιγμή αλλά ο φίλος μου μου είπε να μείνω. Τον άκουσα και έμεινα ακόμα κι αν όλο αυτό μου φαινόταν άθλιο.

Πέντε λεπτά αναμονής. Ενώ περίμενα, βρήκα τη δική μου φωτογραφία. Συνειδητοποίησα ότι όλοι οι άνθρωποι που παρευρίσκονταν στην αίθουσα αυτή βρίσκονταν στις φωτογραφίες, σημειωμένοι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, για να είμαι ειλικρινής. Οι γυναίκες κατέφθασαν σε σειρά. Με μια μιλιταριστική αίσθηση. Με σταυρωμένα χέρια, από πίσω τους οι φωτογραφίες μας και μπροστά τους, εμείς. Σαν να μην έφτανε αυτό μια από αυτές διέταξε τρεις από τους άνδρες που καθόντουσαν στις καρέκλες, να σηκωθούν. Δεν ήθελε να καθίσει. Ήθελε μόνο να αποδείξει ότι θα καθίσει όταν θέλει εκείνη και ότι οι άνδρες δεν έχουν το δικαίωμα να κάτσουν, ακόμα κι αν δεν τους γνώριζε.

Μία από αυτές άρχισε να μιλάει. Πήρε ένα κόκκινο μαρκαδόρο και είπε σε κάθε άτομο να πάρει αυτό το μαρκαδόρο και να γράψει πάνω από στις φωτογραφίες τους τη λέξη “ΝΑΙ” αν θεωρούν ότι το άτομο στη φωτογραφία είναι επιθετικό. Αυτό πραγματικά έμοιαζε πολύ με πεδίο μάχης όπου μόλις τελειώσει η μάχη, οι νικητές παίρνουν τον έλεγχο, αλλά σε αυτή την περίπτωση μεταξύ “συντρόφων”. Θα μας επιβεβαιώσουν αργότερα ότι βρισκόμασταν σε έναν πόλεμο που δεν είχε ακόμη εκδηλωθεί, μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Δεν θα αναφέρω των αριθμό των ατόμων που έγραψαν “ΝΑΙ”. Τότε σκέφτηκα τις αστικές δίκες, στις οποίες έχεις το δικαίωμα να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και στην οποία ακόμη και η ομολογία της ενοχής δεν αποτελεί οριστική απόδειξη. Τι εννοούσαν με το “επιθετικός”; Γιατί οι άνδρες γράψανε “ΝΑΙ” πάνω στις φωτογραφίες χωρίς να ρωτήσουν το λόγο ή απλά να κάνουν ερωτήσεις; Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση έχει πολλές διαφορετικές εκδοχές: Ίσως κάποιοι από αυτούς είχα λόγο να το κάνουν, δεν ξέρω, αλλά η πλειοψηφία το έκανε από φόβο, φόβο ότι θα χάσουν την κοινωνική τους θέση μέσα στο “κίνημα” ή από ψυχολογικό φόβο, όλο αυτό συγχέεται με κάποιο είδος χριστιανικής ενοχής. Επιτρέψτε μου να κάνω μια θρησκευτική αναφορά, αλλά ήταν μια τελετή. Μια τελετή τιμωρίας.

Όταν κάποιος έχει στοχοποιηθεί στο τοίχο με 30 άτομα να σε κοιτάνε με μίσος προσπαθείς να θυμηθείς το προσωπικό σου ιστορικό: ” Μήπως έκανα τίποτα κακό;”…Σταμάτησα να σκέφτομαι. Όπως και κάθε άτομο που προσπαθεί να θυμηθεί το ιστορικό με βάση την ΕΝΟΧΗ (και επίσης κάθε θύμα σε διαφορετικές συνθήκες).

Λοιπόν, οι τύποι σταμάτησαν να στοχοποιούν τους εαυτούς τους γράφοντας “ΝΑΙ”. Ύστερα ένα από τα κορίτσια μίλησε ξανά : “δεν έχει κανείς να γράψει τίποτα άλλο?”. Κάποιοι από τους τύπους δεν γράψανε τίποτα. Σκέφτηκα να πω κάτι για αυτό, αλλά δεν μας επέτρεπαν να μιλήσουμε. Τότε πήρα τον μαρκαδόρο και σημείωσα πάνω από τη φωτογραφία μου ένα ερωτηματικό (?)

(…)

Το σύμβολο, που έβαλα, ήταν ένα αίτημα για να ανοίξει ένα ντιμπέιτ, καθώς ο αρχικός σκοπός αυτής της πρόσκλησης δεν ήταν για να συζητήσουμε για τον σεξισμό/μάτσο επιθετικότητα, ήταν όμως άλλος: η ταπείνωση.

Και πάλι, το στρατιωτικό ύφος των γυναικών. Διάβασαν ένα μανιφέστο. Μια δήλωση πολέμου. Συμπεριλαμβανομένου των φίλων τους, όπου υποθέτω -αν δεν ήταν παραμύθι- θέλανε να διακόψουν τις σχέσεις τους.

Μετά την ανάγνωση του μανιφέστου, που ξεκίνησαν με μια εισαγωγή που μιλούσε για την σκληρή πραγματικότητα σε άλλες χώρες για τους βιασμούς στους πολέμους, επικράτησε το χάος. Τα άτομα εκβιάστηκαν. Παντού είναι το ίδιο. Μια γυναίκα πρόσφυγας που βιάστηκε από τους φρουρούς είναι το ίδιο με το κορίτσι που διαβάζει το μανιφέστο ενώ κανείς δεν γνώριζε το κορίτσι αυτό (που διάβαζε το μανιφέστο). Έπειτα ακούστηκαν κι άλλες λέξεις: “είστε γεννημένοι βιαστές”, “στειρωθείτε σωματικά ή φαρμακευτικά”, “είστε όλοι βιαστές”, “βάλτε έναν κάκτο στον κώλο σας” κτλπ.Χειραγώγηση βιολογική και τρανσφοβικóς λόγος. Μιας και το έφερε η κουβέντα, τι θα σκεφτούν για αυτό οι τρανς “συντρόφισσες” σας;

Ένα φτιαγμένο κείμενο. Έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα και η απομάκρυνσή μου από μια πολιτική θέση.Μόλις τελείωσαν με το μανιφέστο τους, τότε άρχισαν να μας χτυπάνε και να μας φτύνουν. Δεν ήξερα τι συνέβαινε εκεί, για τι εγκλήματα μας κρίνουν ή για τι μας τιμωρούν. Χτύπησαν συντρόφους που ήμουν σίγουρος ότι δεν ταιριάζουν στην κατηγορία των ανθρώπων που αναφέρονται στο μανιφέστο τους. Αλλά εγώ δεν ανήκω πια σε αυτό το πρωτοποριακό μετά-πανεπιστημιακό κίνημα του Santiago de Compostela (με καλή τύχη). Ξαφνικά ένα κορίτσι έρχεται σε εμένα. Εκείνη τη στιγμή, δεν είχα όνομα πια, πρώτα απ όλα κατατάχτηκα στην μαύρη λίστα, και τώρα έχασα μέχρι και το όνομα μου. Τώρα πια ήμουν “αυτός με το ερωτηματικό”. Ήρθε σε εμένα και ξεκίνησε να με χτυπάει. Ήμουν ο μόνος που προστάτευσα τον εαυτό μου (απλά καλύφθηκα, δεν αμύνθηκα). Και μαζί με αυτό το κορίτσι μια ομάδα γυναικών, τις περισσότερες από αυτές δεν τις γνωρίζω καν, τσέκαραν αν προσπαθώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Δέχομαι βια από άτομα που δεν ξέρω καν. Όλο αυτό συνεχίστηκε με σφαλιάρες και φτυσίματα. Ο σωματικός πόνος ήταν το λιγότερο που με ανησυχούσε, το χειρότερο ήταν η ταπείνωση.

Σαν να μην έφτανε αυτό μια από αυτές είπε “Δεν μου φτάνει μόνο αυτό” και ήρθαν ξανά εναντίον μου. Αυτή τη φορά είδε στο πρόσωπο μου ότι δεν θα την αφήσω να με χτυπήσει ξανά, αλλά ξαφνικά άλλα πρόσωπα εμφανίστηκαν, πρόσωπα γεμάτα μίσος εναντίον κάποιου που δεν ξέρουν καν. Τότε είδα μια μαζική και συνένοχη βαρβαρότητα. Αναγνώρισα μια από αυτές, η οποία έπαιζε το ρόλο της καταπιεσμένης, γιατί αυτό το ρόλο έπρεπε να παίξει. Το ύφος της ήταν απειλητικό και ίσως μου έδωσε κι αυτή μερικές γροθιές, αλλά δεν θυμάμαι. Μόλις οι φύλακες σκέφτηκαν ότι η τιμωρία μου ως «επαναστάτης» ήταν αρκετή, σταμάτησαν. Δεν με άφησαν να μιλήσω. Αυτό κατέστησε σαφές μια άλλη γυναίκα που δεν γνωρίζω καθόλου: “σκάσε, μην μιλάς”. Απάντησα “Αρκετά”. Αλλά δεν ήταν αρκετό. Η υποταγή μου δεν ήταν αρκετή. Ήταν διψασμένη για εξουσία και για να με ταπεινώσει. Εξουσία, που είναι κατακριτέα από την αναρχία, ή τουλάχιστον έξω από την Compostela (περιοχή στην οποία βρίσκεται η κατάληψη). Μέχρι που έπεσα και έγνεψα, αυτή όμως δεν σταμάτησε. Μια ταπεινωτική ησυχία, σαν μια κλίκα ανθρώπων που κάνουν μπουλινκ σε κάποιον στο προαύλιο του σχολείου.

“Πηγαίνετε τώρα”. Μόλις τελείωσε το “σόου”, οι άντρες άρχισαν να φεύγουν από αυτό το μέρος. Μια γραμμή γυναικών στέκεται σε κάθε πλευρά του διαδρόμου και καθώς οι άντρες φεύγουν, τους χτυπάνε. Τι ήταν αυτό; Μπορούμε να το ονομάσουμε φασισμό; ή ίσως ένα “θεατρικό”, ένα παιχνίδι ρόλων, αν εφαρμόσουμε την νέο-γλώσσα. Είναι περίεργο γιατί μερικές από αυτές τις γυναίκες έρχονται κάθε φορά στις πορείες ενάντια στις φυλακές, όπως νωρίτερα εκείνη την ημέρα, υποθέτω ότι πήγαν να μάθουν τακτικές από τους φύλακες των φυλακών. Ακόμα πιο περίεργο είναι ότι πολλά από αυτά τα κορίτσια νωρίτερα εκείνη την ημέρα χαιρέτησαν και μίλησαν, σε αυτήν την πορεία, με τους συντρόφους τους και μερικές ώρες μετά τους χτύπησαν και τους ταπείνωσαν.

Το προτελευταίο πράγμα εναντίων μου ήταν όταν με έσπρωξαν στις σκάλες καθώς κατέβαινα. Από κάποια την οποία επίσης δεν ήξερα. Εν τω μεταξύ άκουσα κάποια να φωνάζει “τράβα φύγε από δω” και “τι κοιτάς;”. Το τελευταίο πράγμα που άκουσα από αυτές ήταν κάτι σας “κι εμένα με πονάει αυτό” (Μήπως αυτό ακούγεται γνωστό;)

(…)

Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρω ότι το άτομο που με κάλεσε να πάω στη συνάντηση γνωρίζει την τρέχουσα κατάσταση μου, σωματική και ψυχολογική, λόγο μιας ασθένειας. Κάτι που δεν θα άλλαζε τίποτα από τις σκέψεις μου ή από τις πράξεις μου, ούτε θέλησα να αλλάξω τους άλλους, αλλά σκέφτομαι το γεγονός ότι επαναλαμβάνεται τόσο πολύ η λέξη “αλληλεγγύη”. Δεν ξέρω, αν πρόκειται για την αλληλεγγύη του “κάκτου στον κώλο”.

Λοιπόν, αυτά ήταν τα γεγονότα που συνέβησαν. Σκέφτηκα πως είναι απαραίτητο να αναφερθούν γιατί τώρα θα προσπαθήσουν να τα καλύψουν. Ήταν πραγματικά αναγκαίο να γίνει αυτό? Πιστεύω πως όχι. Πιστεύω ότι εκείνη η ημέρα ήταν ένα ακόμα βήμα, μια τελετή, μια κλιμάκωση. Κάτι το οποίο δεν έφτασε σε αυτό το σημείο μέσα σε μια μέρα. Τροφοδοτείτε εδώ και χρόνια με μια κλίση προς την πολιτική εξουσία, όπου κάποια άτομα έχουν βρει έδαφος, για να τα κάνουν αυτά, μέσα από το κίνημα.

Υπάρχουν ακόμα πολλά που πρέπει να ειπωθούν. Όλα όσα δεν μου επέτρεψαν να πω. Αλλά θα επιλέξω σε ποιον θα μιλήσω και δεν είναι καμία από αυτές.

Alejandro Vila (ένας αντιφρονούντας)

———————–

Το πλήρες μανιφέστο που διάβασαν οι γυναίκες κατά τη διάρκεια της ενέδρας:

ΔΗΛΩΣΗ ΠΟΛΕΜΟΥ

Πρόκειται να μιλήσω για τη βία που διασχίζει, σε υπερθετικό βαθμό, τα σώματα των μεταναστριών. Πρόκειται να μιλήσω για την Τουρκία και την Ελλάδα, για την Ιδωμένη, για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για την UNHCR (UN Refugee Agency) και για τους εθελοντές και ακτιβιστές. Θα μιλήσω για εκείνους που φεύγουν, φτάνουν στην ευρωπαϊκή επικράτεια, και για το ρόλο μας ως ανθρωπιστικοί αποικιοκράτες. Θα ήθελα να μιλήσω πάνω απ ‘όλα για το πώς κάθε είδος μπάτσου, η Fontex (Οργανισμός Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής) ή ένας μακεδονικός στρατός, απαγάγει τις μετανάστριες, στοιβάζοντας τες, δένοντας τες, και συστηματικά, βάζουν τον πούτσο τους, ξανά και ξανά, στο μουνί τους και αυτές αιμορραγούν και φωνάζουν.

Θα ήθελα να μιλήσω για τις μητέρες που έδωσαν τον κώλο τους στις μαφίες των συνόρων έτσι ώστε να φύγουν τα παιδιά τους μακριά από τον πόλεμο. Για τους στύλους, τα σίδερα, τα παλούκια που μπήκαν σαδιστικά στα σώματα των εκδιωγμένων της περιοχής.

Θα ήθελα να μιλήσω για την Ελλάδα, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι έχω τον εχθρό στο σπίτι μου, στο κρεβάτι μου. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι εσείς, οι σύντροφοί μας, είστε εκείνοι που μας παραβιάζουν συστηματικά.

Θα ήθελα να μιλήσω για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέχρι που κατάλαβα ότι οι δικοί μας βιαστές είναι στην Πορεία κατά των Φυλακών, στις Αναρχικές Βιβλιοθήκες, στην κατάληψη “Aturuxo”, στην κατάληψη “Gentalha”, στο Sar, στην Adora…

Μάιος του 2019. Από την απέξω η οργάνωση του κοινωνικού κινήματος φαίνεται σκληρή, αντανακλαστική και μαχητική.

Εσωτερικά όμως συνεχίσουν την κατάκτηση, την κακοποίηση και την εισβολή στα σώματά μας. Με σύστημα. ΟΛΟΙ. Κάθε βράδυ, κι από ένας βιασμός, σε διαφορετικά κρεβάτια. Στα κρεβάτια μας.

Στεκόμαστε δίπλα στις θηλυκές συντρόφισσες μας, μπροστά στην αδιαφορία των άλλων. Κάθε όνομα που σου έρχεται στο μυαλό, δεν θα είναι πότε μόνο του. Και το επόμενο κτλπ. Κάθε βιαστής, μια ακόμα βιασμένη αδερφή μας. Η λίστα, πιστέψτε με, δεν έχει τέλος. Και όλα αυτά τα περιστατικά είναι τα υποδεικνυόμενα, τα μετρημένα, τα αναγνωρισμένα, τα ορατά.

ΑΛΛΑ ΒΙΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ. Δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένες ατομικότητες.

ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ. ΕΙΣΤΕ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΒΙΑ

Είστε όλοι γεννημένοι για να μας βιάσετε.

Εμάς, και τις συντρόφισσες μας.

Και, πώς θα πολεμήσουμε δίπλα σας; Πώς θα βάλουμε το σώμα μας, για εσάς, αν τα σώματά μας είναι εδάφη που αποικίζετε;

Δεν μπορώ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Δεν θέλω να εκθέτω το σώμα μου, η αυτό των συντροφισσών μου, κάθε φορά που συσχετιζόμαστε μαζί σας.

Δεν θέλω να συνεχιστεί ο σιωπηλός βιασμός.Δεν θέλω ομιλίες ή ομάδες ανδρών στα εργαστήρια μακιγιάζ.

Ή οτιδήποτε απομακρύνεται από το χώρο μας για μερικούς μήνες, βάζετε το κεφάλι σας σε μια τρύπα και περιμένετε.

Ούτε για μερικούς μήνες απομακρύνεται από τους χώρους μας, απλά βάζετε το κεφάλι σας σε μια τρύπα και περιμένετε να περάσει η καταιγίδα.

Σύντομα η οργή αποδυναμώνεται, όλα είναι “υπό έλεγχο”, όλα “ξεχνιούνται”, και επιστρέφετε. Επιστρέφετε για να καταλάβετε το μέρος των βιαστών.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΒΙΑΣΕΤΕ. Αυτό που θέλω, αυτό που χρειαζόμαστε, είναι να βάλεις δυναμίτη στην αρρενωπότητά σου. ΤΩΡΑ.

Θέλω να σοδομιστείτε μέχρι να εκραγείτε, να βιώσετε τι σημαίνει το να βιάζεις τους ανθρώπους σου. Δέστε τους εαυτούς σας σε ένα κρεβάτι και βιαστείτε μεταξύ σας. Μπορείτε να επιλέξετε: ή με το στόμα ή με τον κώλο. Ζήστε με έναν κάκτο που τον έχετε βάλει στον κώλο σας. Βάλτε το σώμα σας να πολεμήσει εναντίον αυτής της πανούκλας, που είστε, και προετοιμαστείτε για την ακόρεστη εκδίκησή μας.

Είμαστε σε πόλεμο. Και είναι ένας πόλεμος μέσα στην τάφρο μας. Ο φράχτης γίνεται όλο και μικρότερος και έχουμε ανοικτό μέτωπο στην περιοχή μας, στο σώμα μας.

Είμαστε περικυκλωμένες και είστε οι εχθροί της πρώτης γραμμής.

Υπάρχουν μόνο δύο έξοδοι: να πνιγούμε στην τάφρο μας ή να καταστρέψουμε τα αρσενικά που μας περιβάλλουν

.Στόχος μας να υπερασπιστούμε: το σώμα μας.

Στόχος μας να επιτεθούμε: στο δικός σας.

Είμαστε σε πόλεμο. Και δεν είναι ένας ψυχρός πόλεμος. Ο πόλεμος μας πονάει. Το μουνί μας πονάει, τα έντερα μας πονάνε, η καρδιά μας πονάει. Όλο μας το σώμα πονάει.

Αυτός ο πόλεμος μας πονάει γιατί χάνουμε. Χάνω όταν πρέπει να τα βγάλω εις πέρας με τον εχθρό, επειδή προτιμάς τον προνομιακό σου πούτσο πριν από εμένα.

Εδώ είμαστε

.Όλοι οι χώροι μας έχουν μολυνθεί από βιαστές.

ΕΞΟΡΙΑ

Φεστιβάλ, συναυλίες, διάφορα πάρτι. “Τίποτα δεν συμβαίνει εδώ”

ΕΞΟΡΙΑ

Κοινωνικά κέντρα, συνελεύσεις, μικτές συλλογικότητες. “Είμαστε όλοι φεμινιστές εδώ”

ΕΞΟΡΙΑ

“Είμαι ετεροφυλόφιλος”. Δεν θέλετε να σταματήσετε να είστε άντρες.

ΕΞΟΡΙΑ

Οι φίλοι μου, οι αδελφοί μου, “Δεν έχουμε εργαλεία, αυτό είναι πολύ περίπλοκο”.

ΕΞΟΡΙΑ

Οι απαντήσεις μας δεν μπερδεύονται “Φαίνεται ότι δεν κάνετε τίποτα”

ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΔΩ

Άντρες! Αντί να σπάσετε τα μούτρα εκτός κινήματος, ξεπαστρέψτε τον πούτσο σας, βιαστές του κινήματος.

Δεν ξέρω τι περιμένουμε από εσάς.

Προτιμούμε να μας χάσετε ως συντρόφους, ως φίλες, ως αδελφές, αντί να θεωρήσουμε ότι είστε όπλο μαζικής καταστροφής.

ΝΑΙ. Αυτή είναι μια δήλωση πολέμου.

ΚΑΙ ΟΧΙ. Δεν είστε εσείς αυτοί που θέλω να καταστρέψω. Αυτό που θέλω να καταστρέψω είναι ότι ξοδεύετε ΟΛΗ ΣΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΒΙΑΣΕΤΕ.ΛΗ ΣΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΒΙΑΣΕΤΕ.

Μετάφραση Traces of Fire

Πηγές :

1ο κείμενο barcelona.indymedia.org

2ο κείμενο contraodogma.noblogs.org

3ο κείμενο dworkinista.wordpress.com