Η σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα έχει οικοδομήσει ένα κόσμο στον οποίο οι συνειδήσεις των πολιτών διαμορφώνονται με βάση τις υποχρεώσεις που φέρουνε για την ομαλή λειτουργία του υπάρχοντος και τις ψεύτικες ανάγκες που πασχίζουν να καλύψουν καθημερινά. Η κυριαρχία από την μία στοχεύει στο να καταστήσει την καθημερινότητα απόλυτα ελεγχόμενη και από την άλλη να διευρίνει τα οικονομικά οφέλη της. Έτσι καταφεύγει στην θεσμοθέτηση των μεθόδων επίλυσης των αναγκών.
Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, βασισμένα σε αυτό, μεταφέρουν κόσμο από τα σπίτια τους στις δουλειές τους, στους χώρους κατανάλωσης, στους χώρους διασκέδασης και πάλι πίσω, μέσα σε μία επαναλαμβανόμενη και ρομποτοποιημένη καθημερινότητα. Τα μισοκοιμησμένα βλέμματα των εργαζομένων στα πρωϊνά δρομολόγια, τα αγχωμένα τελευταία ξεφυλίσματα της ύλης από τους φοιτητές στα λεωφορεία με προορισμό τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, το ασφυκτικά γεμάτο 78Ν από τη Βαλαωρίτου για τους χώρους κατοικίας, τα κυριακάτικα δρομολόγια της Τσιμισκή γεμάτα με καταναλωτές που θα εκμεταλλευτούν ακόμη μία μέρα για τα ψώνια τους, αντικατοπτρίζουν τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που εχθρευόμαστε:τον μαζικό συνωστισμό στα αστικά κέντρα, και την ηθική υποχρέωση να παραμένουμε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, όταν μοιραζόμαστε μόνο μερικά εκατοστά και δεν ανταλλάζουμε ούτε μισή κουβέντα.Αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα μιας κοινωνίας που διαρκώς βιάζεται για να καλύψει με τον, πιο κενό περιεχομένου τρόπο, το 24ωρό της.
Φυσικά η εξουσία προσπαθεί διαρκώς να εξωραϊζει την καταπιεστική πραγματικότητα και να την κάνει όσο λιγότερο ορατή γίενται. Σ’ αυτό αποσκοπεί και η κατασκευή του μετρό στην πόλη, μιας και τα πιο πτακτικά, γρήγορα και “άνετα” δρομολόγια, έρχονται να “θεραπεύσουν” τουλάχιστον προσωρινά το καθημερινό στρες της βιασύνης και του συνοστισμού και να κρύψουν υπογείως την σαπίλα του αστικού τοπίου.
Τα οδικά δίκτυα των μητροπόλεων δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από μία μικροκλίμακα του παγκόσμιου δικτύου συγκοινωνιών, εμπορευμάτων και ανθρώπων. Η εξάπλωση της ανθρώπινης κυριαρχίας και η αποικιοποίηση νέων κόσμων, από τους εξερευνητές των αυτοκρατοριών, άνοιξαν τους δρόμους για την δημιουργία δικτύων που εξαπλώνονται απ’ την μία άκρη του πλανήτη στην άλλη. Η δίψα της εξουσίας για κέρδος και επικυριαρχία πάνω στην φύση και τον άνθρωπο τοποθετεί τα πάντα προς εκμετάλλευση της. Η αποικιοκρατία (σύγχρονη ή μη) προσφέρει νέα εδάφη προς εξόρυξη πρώτων υλών, αναγκαίων για την διατήρηση και συνέχεια του καπιταλισμού, νέες στρατιές σκλάβων στα χέρια του κεφαλαίου, και επεκτείνει τις επιχειρηματικές διακρατικές δυτνατότητες. Το οδικό δίκτυοι, συμπεριλαμβανωμένων του εναέριου, του θαλάσσιου και του υπόγειου, προσφέρουν την λύση στην ζήτηση και προσφορά των προϊόντων και των μετακινήσεων τους σε όλο τον κόσμο. Τα αποψηλωμένα δάση με τα κατακρεουργημένα οικοσυστήματα είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης δραστηριότητας. Στην θέση των δασών και των φυσικών τοπίων τώρα στέκονται επιβλητικά οι αυτοκινητόδρομοι, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και κάθε είδους υπόγειας σύραγγας για την μεταφορά των αγαθών στα αστικά κέντρα. Αυτά τα δίκτυα από μόνα τους αποτελούν κομμάτι της κερδοσκοπίας τους κεφαλαίου.
Όλα τα τεχνοβιομηχανικά προϊόντα αλλά και οι θεσμοί που στηρίζουν το υπάρχον, έχουν ένα κοινό. Η εξέλιξη και εξάπλωση τους στηρίζονται στην λειτουργία μιας αλυσίδας θεσμών και μηχανισμών όπου σαν καλά λαδομένο γρανάζι, θέτουν σε λειτουργία την εξουσιαστική μηχανή στο σύνολό της. Οι μηχανισμοί της κυριαρχίας πρέπει να ειδωθούν ως κάτι ενιαίο και συνολικό, όπου χτυπώντας έναν, πλήττεις και ως ένα βαθμό και το σύνολο. Έτσι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι ένας εκφραστής των οδικών δικτύων, οι κεραίες και οι ηλεκτροδοτικοί σταθμοί του ηλεκτρικού δικτύου, και πάει λέγοντας… Βλέποντας την απελευθέρωση συνολικά, ασκούμε και την επίθεσή μας συνολικά, σπάζοντας τα γρανάζια μέχρι το τέλος της επικυριαρχικής μηχανής.
Στη Θεσσαλονίκη “παραδοσιακά” την εξέχουσα θέση όσον αφορά τη διαχείριση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, κατέχει ο ΟΑΣΘ. Με ένα ιδιότυπο καθεστώς βάση του οποίου ένα μεγάλο ποσοστό των υπαλλήλων του ΟΑΣΘ είναι και μέτοχοι, η εταιρία έχει επιτύχει να δομήσει ένα στρατό ανθρώπινου δυναμικού διαρκώς έτοιμου να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Ελεγκτές, σεκιούριτι, και οδηγοί, με την συμβολή μπάτσων και ρουφιάνων επιβατών, δεν θα διστάσουν να τραμπουκίσουν και να ασκήσουν βία σε λαθρεπιβάτες αλλά και σε όσους διαρηγνύουν την κοινωνική κανονικότητα. Ο τραμπουκισμός νεαρής από υπαλλήλους του ΟΑΣΘ στον τερματικό σταθμό του Χαριλάου, η βίαιη αποβίβαση μεταναστών και ομοφυλόφιλων από χρυσαυγίτη οδηγό, η δολοφονία του Καναούτη από ελεγκτές στο τρόλλευ, και ακόμη περισσότερο όλα τα αδημοσίευτα περιστατικά μαγκιάς και ξυλοδαρμών,αποτελούν αιτία πολέμου και καταδεικνύουν τον εχθρικό ρόλο αυτού του συρφετού ανθρώπων. Δεν θα μπορούσαμε προφανώς ούτε στο ελάχιστο να δούμε με θετικό μάτι τους “αγώνες” και τις κινητοποιήσεις τους. Αντίθετα, υποσχόμαστε πως όσο αυτοί “κάνουν απλά τη δουλειά τους” άλλο τόσο και εμείς θα εργαζόμαστε πυρετωδώς για να τους κόψουμε τον αέρα και να τους εξορίσουμε από τα πόστα τους μια και καλή.
Αν κάτι μας εξώθησε στο να τοποθετήσουμε εκρηκτικούς μηχανισμούς σε ενα γραφείο ανταλλαγής και αγοροπωλησίας μετοχών του ΟΑΣΘ στη Τούμπα και στο εργοτάξιο του ΜΕΤΡΟ στην Δελφών (πού την υπεργολαβία του εχεί αναλάβει η ΕΛΛΑΚΤΩΡ Α.Ε, εταιρεία του Μπόμπολα γνωστός για την συνδρομή του στον τομέα της αναπτύξης οπού με εταιρείες εξορύξεων χρυσού, αιολικών παρκών και ηλεκτρικού ρεύματος εκμεταλλεύεται και καταστρεφεί την φυσή) δεν είναι ούτε οι αυξήσεις στις τιμές των εισητηρίων ή το γεγονός πως οι μαζικές μετακινήσεις έχουν αντίτιμο, ούτε μόνο ο ρόλος των ελεγκτών σε ΟΑΣΘ και Μετρό. Αλλά, είναι, πολύ περισσότερο ο ρόλος που επιτελούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ως θεμελιώδης υποδομή του υπάρχοντος. Δεν αρκούμαστε μόνο στο πρόταγμα της λαθρεπιβίβασης, αλλά στην επίθεση με στόχο την καταστροφή τους. Γι’ αυτό και κλείνουμε το μάτι σε όλες τις ενέργειες που τα στοχοποιούν, από τα σαμποταρισμένα με κόλλες ακυρωτικά και τους σπασμένους σταθμούς ΜΕΤΡΟ και ΗΣΑΠ, μέχρι τα σπασμένα γραφεία του ΟΑΣΘ, τα καμμένα τρόλλευ και τους αιμόφυρτους ελεγκτές.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΩΡΑ
Η επιλογή της επίθεσης και της υλικής αντιπαράθεσης με την κυριαρχία χαράζει τα όρια μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων. Οι λόγοι για τους οποίους ως αναρχικοί επιλέγουμε να χτυπήσουμε την εξουσία στις διάφορες πτυχές της είναι απ’ την μία η έμπρακτη υλοποίηση των συνειδήσεών μας κι απ’ την άλλη η επιταγή για διάνοιξη απελευθερωτικών προοπτικών μέσα σε ένα διάχυτα εξουσιαστικό κοινωνικό πεδίο. Ξεφεύγοντας από τους γεωγραφικούς και χρονικούς περιορισμούς σε συγκεκριμένα σημεία και στημένα ραντεβού με το κράτος, οργανωνόμαστε σε ομάδες επίθεσης, με αντιεξουσιαστικούς και ισότιμους δεσμούς, σχεδιάζουμε λεπτομερώς και υλοποιούμε αποφασιστικά ενέργειες οι οποίες θα καταδείξουν το ρόλο του εχθρού σε κάθε πιθανό σημείο της μητρόπολης και θα μας καταστήσουν ανεξέλεγκτους και επικίνδυνους απέναντι τους. Υλοποιούμε ενέργειες οι οποίες θα διαταράξουν την κοινωνική ομαλότητα και θα διατηρήσουν άσβηστη την σπίθα του κοινωνικού πολέμου. Αυτή τη σπίθα που πυροδοτεί εξεγέρσεις και μετατρέπεται σε απελευθερωτική πυρκαγιά.
ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ
ΝΑ ΓΊΝΟΥΜΕ ΣΥΜΜΈΤΟΧΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ
Αναρχικές Ομάδες διατάραξης κοινωνικής ειρήνης
(Πηγή : athens.indymedia)
