ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Συγκέντρωση ενάντια στην τσικνοπέμπτη
28/02/2019 στις 13:00, στη Βαρβάκειο αγορά (επί της Αθηνάς)
ΣΚΑΤΑ ΣΕ ΕΘΝΟΣ/ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ/ΚΡΕΑΤΟΦΑΓΙΑ
Δαμάλα Fera
(Πηγή: athens.indymedia)
Ελλάδα
Ανάληψη ευθύνης για καταδρομικές επιθέσεις στα Ιλίσια και το Κολωνάκι
Στο σημείο όπου κατανοείς πως τα “απόβλητα”, οι αυτόχειρες και οι εκτελεσθείσες αυτού του κόσμου αποτελούν τις πλέον ζωντανές και ζωηρά παλλόμενες μορφές του, στο σημείο αυτό κατανοείς και την αξιακή του συγκρότηση και τη δομική του βία. Μας συνέθλιψε πολλάκις το ψύχος στα μάτια των διπλανών, καταστραφήκαμε αργά και βασανιστικά βιώνοντας τον καθημερινό θάνατο. Απ’ το νεκρό χρόνο της μισθωτής σκλαβιάς, την απορρόφηση κάθε ζωτικότητας απ’ τον αυτοματισμό της παραγωγής, τα ανατριχιαστικά απαθή βλέμματα μπρος στον πόνο, απ’ τη μίζερη επιβίωση, το σπαραχτικό αντίκρισμα του αγνώστου στον καθρέπτη, ως τη μετατροπή μας σε κβάντα πληροφοριών για τη σύγχρονη βιοτεχνολογία, ως τον ψυχολογικό μαρασμό και τη θλίψη που κλειδαμπαρώνει τα παράθυρα της ηδονής, του παιχνιδιού, της ποιοτικής κοινωνικής συσχέτισης. Ένα ολάκερο εξουσιαστικό σύμπλεγμα διαρθρώνεται, αναπαράγοντας τον θάνατο, αναπαράγοντας την εξουσία της οικονομίας, του κρατισμού, της πατριαρχίας, του έθνους, αναπαράγοντας τις αξίες της υποταγής, της ιδιώτευσης, της κοινωνικής ανέλιξης, της παραγωγής κανονικοτήτων και στιγματισμών.
Ξημερώματα Τρίτης 6 Νοέμβρη, επιτεθήκαμε καταδρομικά στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο της Eurobank, στην οδό Αυξεντίου στα Ιλίσια, αχρηστεύοντας τις κάμερες, σπάζοντας όλες τις τζαμαρίες και το ΑΤΜ.
Επίσης, ξημερώματα Κυριακής 11 Νοέμβρη, κάναμε καταδρομική επίθεση σε κοσμηματοπωλείο στο Κολωνάκι, στη γωνία Σκουφά και Μασσαλίας, σπάζοντας τις βιτρίνες και την είσοδο του καταστήματος.
Όλα εκείνα τα ρουμπίνια και τα χρυσαφικά που κανένα από εμάς δεν άρμοζε να φορά, βρέθηκαν εκτεθειμένα στη νύχτα του μητροπολιτικού κέντρου. Μας θύμισαν την έκθεση που νιώθουμε όταν περπατάμε μοναχές στον δρόμο, μας θύμισαν την έκθεση που καθένα από εμάς νιώθει απέναντι στα κοινωνικά πρέποντα και μη. Αυτό είναι για όλους εσάς – πατεράδες, αφεντικά, νταβατζήδες, ελληναράδες, και αυτούς του συναφιού σας. Συλλέξαμε τους πόνους, τις καταπιέσεις, τους θυμούς μας, τις γκρίνιες μας, τις καύλες μας, και να που ξεσπάσαμε. Και να που μέρα με τη μέρα ανακαλύπτουμε νέους τρόπους να δρούμε – προέκυψε ως αναγκαιότητα. Μακάρι ο χρόνος να ήταν πάντα τόσο ασήμαντος και συνάμα απίστευτα σημαντικός όσο ήταν τη στιγμή που αρμονικά και χαοτικά σπάγανε οι τζαμαρίες της τράπεζας. Συγχρονιστήκαμε όλα μαζί, το ένα για το άλλο, για να ξεκλέψουμε δευτερόλεπτα ζωής. Να πάρουμε πίσω το κέφι μας, έστω και για λίγο, για εκείνα τα χέρια που απλώθηκαν αβυσσαλέα πάνω μας, για εκείνα τα βλέμματα που μας στοιχειώνουν ακόμα, για τα πανεπιστημιακά έδρανα και τις εργατοώρες που μας ξεζουμίζουν, για τις φούστες που θέλαμε να φορέσουμε αλλά δεν τολμήσαμε, για τις σκέψεις μας τις ανώμαλες, για τα θέλω μας τα ανεκπλήρωτα, για τα αξιακά μας τα ανεκδήλωτα.
Ζούμε κατ’ επανάληψη τη μέρα της μαρμότας μες στη δυσώδη αποφορά του μητροπολιτικού έλους που μας καταβροχθίζει και μας ξερνά ως μηχανές, ως απρόσωπους ρόλους, ως επιτελέσεις των όσων εκ γεννησιμιού μας ανατέθηκαν. Και, κατά το έθος, επιλέξαμε τη σύνολη υποταγή στους υλακτισμούς των κυρίαρχων του κόσμου. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι επιλογές των οποίων αντιμετωπίστηκαν με φίμωση, βία και θάνατο. Ως σημείο αναζωπύρωσης της επαναστατικής φλόγας, ως συνέχιση του αντιεξουσιαστικού αγώνα, θα θέλαμε να αναφερθούμε σε περιπτώσεις πεσόντων του κοινωνικού πολέμου, αφιερώνοντάς τους τις παραπάνω γραμμές και την παρούσα δράση. Όχι τιμώντας τους ως ιερά τοτέμ, ως απρόσιτη μνήμη, ως απλή ιστορική σημειολογία, αλλά ως ζωντανά πολεμικά αλυχτίσματα, ως πυροκροτητές κοινωνικής και προσωπικής αμφισβήτησης, ως σημεία ανάδυσης και επέκτασης των εξεγερτικών συνειδήσεων, ως αφετηρία συγκρότησης και σύσφιξης σχέσεων, αλλά και παραγωγής ριζοσπαστικών μορφών και περιεχομένων.
– Αλέξης Γρηγορόπουλος, νεκρός από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια, στις 6 Δεκέμβρη του 2008.
– Sebastian Oversluij, νεκρός από σφαίρες σεκιουριτά σε απαλλοτρίωση τράπεζας στη Χιλή, στις 11 Δεκέμβρη 2013.
– Ζακ Κωστόπουλος / Zackie Oh, που λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου από πλήθος αφεντικών, ελληναράδων νοικοκυραίων και μπάτσων, στις 21 Σεπτέμβρη 2018.
– Mikhail Zhlobitskiy, που έδωσε τέλος στη ζωή του σε βομβιστική επίθεση στις Μυστικές Υπηρεσίες της Ρωσίας (FSB), στις 31 Οκτώβρη 2018.
Υγ: Σύντροφε Δημήτρη, καλό ταξίδι. Θα ζεις πάντα στους αγώνες μας.
(Πηγή: athens.indymedia.org)
2ΗΜΕΡΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ (Ακυρώθηκε)
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ
ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ
Τεχνητή νοημοσύνη, βάσεις δεδομένων, επαυξημένη πραγματικότητα, κάμερες υψίστης ασφαλείας, ψηφιοποιημένα οικοσυστήματα, drones, έξυπνα κινητά με έξυπνες διαφημίσεις και έξυπνα σπίτια που μας κλέβουνε τις σκέψεις και τις κάνουνε εμπόρευμα, θέαμα, καταστολή.
Επιτήρηση. Τάξη και ασφάλεια.
Το εργαστήριο ξεφεύγει από τους τοίχους- το εργαστήριο είναι ο πλανήτης ολάκερος.
Όλα αυτά είναι εκείνα που φωνάζουνε δειλά αλλά ταυτοχρόνως κραυγαλέα όλοι οι γιάπηδες έλληνες επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί, μεγαλοδιευθυντές και επιστήμονες από το Silicon Valley μέχρι την Αθήνα. Στις 19 Νοέμβρη με τη Σύνοδο Μοναδικότητας (SingularityU Summit), οι θιασώτες της τεχνολογικής δυστοπίας θα μαζευτούν στο Μέγαρο Μουσικής. Επομένως, η δυστοπία είναι εδώ, η δυστοπία είναι τώρα. Η Σύνοδος της Μοναδικότητας είναι μια συνάντηση που θα διδάξει στους επίδοξους αρχηγούς και τους επιχειρηματίες του μέλλοντος πώς να θριαμβεύσουν σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικότητας και υψηλής τεχνολογίας. Θεμέλια για όλα αυτά είναι οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες βάσης δεδομένων παγκοσμίως που κυριεύουν τον πλανήτη και βασιλεύουν στην “Κοιλάδα της Σιλικόνης” στην Καλιφόρνια, όπως η Google, η Yahoo και η Apple. Το όνειρο όλων αυτών παρουσιάζεται από διάφορους αλαζόνες επιστήμονες όπως o Πίτερ Διαμαντής, σε όλο τον κόσμο και εξαπλώνεται στις ελίτ της διεθνούς σκηνής. Πέρσι στο Μιλάνο, φέτος στην Αθήνα. Χορηγοί εδώ το ΣΚΑΙ και η Καθημερινή- ανέκαθεν τους τρέφαμε αντιπάθεια και δεν παραλείπουν να μας το υπενθυμίζουν- και το κέντρο ερευνών Demokritos, που κάνει πειράματα σε μη ανθρώπινα ζώα.
Το μέλλον είναι ήδη εδώ, αλλά εδώ είμαστε και εμείς, οι σκέψεις μας, οι φόβοι μας, οι αντιστάσεις μας. Τίποτα δεν έχει τελειώσει – το μέλλον είναι ακόμα άγραφο.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ για τη Σύνοδο Μοναδικότητας και τον νανόκοσμο
από την ομάδα Resistenze al nanomondo (Ιταλία)
ΚΥΡΙΑΚΗ 18/11 (τοποθεσία σύντομα) στις 19:00
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ (-ΜΙΚΟΡΦΩΝΙΚΗ) ενάντια στη Σύνοδο Μοναδικότητας
ΔΕΥΤΕΡΑ 19/11 στο Πάρκο Ελευθερίας (Βασ. Σοφίας δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής) στις 11:30
σύμπραξη ενάντια στο μέλλον
πρωτοβουλία από δαμάλα fera
traces of fire
- ΕΛΛΗΝΙΚΑ
- ...
Μπροσουρα: Αντιψυχιατρικη, Κανονικοτητα-Εγκλεισμος-Φαρμακοβιομηχανιες
Η μπροσούρα αυτή αποτελεί σύμπραξη ατομικότητων και παρουσιάστηκε σε εκδήλωση στην κατάληψη 111.
1] Ιστορικό
2] Ευγονική στον 19ο και 20ο αιώνα
3] Γερμανία-Ναζί
4] Αναγκαστική στείρωση στις ΗΠΑ
5] Σωματικές Θεραπείες-Ασθενείς ως πειραματόζωα
6] Πειράματα κοινωνικής συμπεριφοράς σε ζώα προς όφελος της ψυχιατρικής
7] Εγκλεισμός
8] Κανονικότητα
9] Ψυχιατρική
10] Ψυχοφαρμακολογία-Φαρμακοβιομηχανίες
11] Ψυχοτρόπα
12] Η ιατρική ως θέσφατο-Ιατρογένεση
13] Φαρμακοβιομηχανίες
14] Πειράματα σε ζώα
15] Προταγματικά
Μπροσούρα: ‘Αντιψυχιατρική’. Κανονικότητα|Εγκλεισμός|Φαρμακοβιομηχανίες.
Ατομικότητες ενάντια στην ψυχιατρική
(Πηγή : ragnarok)
Ανάληψη ευθύνης για ωρολογιακό εκρηκτικό μηχανισμό στην πίσω πλευρά της Ευελπίδων
Πόσες και πόσες φορές διακηρύξαμε περίτρανα πως ”φτάνει”, πως ”δεν πάει άλλο”. Πόσες και πόσες φορές σιχτιρίσαμε για τον ρημαγμένο χρόνο, τα κατακερματισμένα πρωινά, τα καταρρακωμένα βράδια, το υπαρξιακό κενό του 24ώρου, και τον παγετό που αυτό κληροδοτούσε στα μάτια και τη συνείδηση. Πόσες και πόσες φορές ματώσανε τα σώματά μας και κυρίως τα μυαλά μας από την, κατ’ ουσίαν, άνευ όρων παράδοσή μας στον αυτοματισμό της παραγωγής. Απ’ τα σχολικά κάτεργα, τις πανεπιστημιακές νησίδες, τους χώρους εργασίας, ως τα γκρίζα ιδιωτικά κλουβιά που βαφτίσαμε σπίτια, και στα οποία στεγάσαμε κάθε φορά τις γοερές κραυγές μας για το μάταιο της ύπαρξής μας.
Κάθε μέρα και μια παραίτηση, κάθε μέρα κι ένας θάνατος, κάθε ύπνος και βάλσαμο για να συνεχίσουμε ν’ αναπνέουμε, κάθε αϋπνία και υπενθύμιση ότι το μάταιο είναι εκεί, κι εμείς, απογυμνωμένες και αδύναμοι, να δαγκώνουμε τα χείλη μας στη σκέψη των υφαρπαγμένων μας στιγμών.
Πόσες και πόσες φορές τελικά βγάλαμε την οργή και την απελπισία στους δρόμους. Δώσαμε ονόματα στους εχθρούς μας, ντύσαμε με βαρύγδουπα λόγια τις -ιστορικά σημαντικές ίσως- πράξεις μας, και πιστέψαμε στο συλλογικό μας φαντασιακό. Κατακτούσαμε έστω και στιγμιαία τον κλεμμένο χρόνο, χλευάζαμε το εμπόρευμα, φτύναμε την αξία.
Κάθε μας λεπτό και ζωή, κάθε μας ανταρσία και επανασύνδεση με την απολεσθείσα σωματικότητά μας, κάθε μικρή ή μεγάλη μας νίκη και βάλσαμο για να συνεχίσουμε ν’ αναπνέουμε, μα τελικά, τα χέρια που κινούν τα νήματα των σωμάτων μας έστεκαν ακόμα εκεί, αγέρωχα, με διαφορετικά ονόματα ανά ιστορική συγκυρία, μα πάντα ίδια επί της ουσίας. Παραχωρούσαν ένα για να κατακτήσουν δέκα.
Και κάπου εκεί, το μάταιο ξαναχτύπησε την πόρτα, κι εσύ, με πανίσχυρα πλέον αντισώματα, και με την απάθεια να σε κυριεύει, είπες να πεθάνεις. Τιθάσευσες κάθε πάθος, κάθε αξιοπρέπεια, αγόρασες ελπίδα απ’ τα ίδια χέρια που σου έσφιγγαν τον λαιμό, και όταν είδες ότι παρέμεινες ένας άχρηστος κρίκος στην αλυσίδα της παραγωγής, κάπου εκεί τα παράτησες όλα. Κούρνιασες στον μικρό οικιακό σου τάφο. ”Πάνε οι καλές οι μέρες”, είπες. Μα τέτοιες για εμάς δεν υπήρξαν ποτέ. Να τι παρέλειψες: σχεδόν τρεις αιώνες κυριαρχίας του κεφαλαίου, της αστικής δημοκρατίας και της τεχνοβιομηχανικής επέλασης, αλλά και αρκετές χιλιετίες εκμεταλλευτικών και ιεραρχικών οικονομικο-πολιτικών καθεστώτων, πατριαρχίας, και κυνηγιού για την ανάδειξη προνομίων, με ποικίλους ιστορικά τίτλους.
Κάπου εκεί είναι όπου δε βγήκε η εξίσωση, κάπου εκεί χαώθηκε το βάθος της ψυχοσύνθεσής σου. Ήθελες να είσαι με τους προνομιούχους των εξουσιών ή τους μη προνομιούχους αυτού του κόσμου; Μήπως ήθελες απλώς να αυξήσεις ή να διατηρήσεις τα ήδη υπάρχοντα προνόμιά σου; Ή μήπως ήθελες να σπάσουν τα δίπολα προνομιούχων και μη, να καούν στη φωτιά τα κριτήρια των διαχωρισμών αυτών;
Εμείς κάναμε τις επιλογές μας.
Ο κόσμος κινείται αλλεπάλληλα. Κάθε άτομο, κάθε μόριο, κάθε μορφή ζωής. Έτσι κινούμαστε κι εμείς. Εκεί που όλα ρέουν ομαλά, μέσα στο σκοτάδι, παίρνουμε τις αιρετικές και καταραμένες ψυχές μας, και κινούμαστε ανάστροφα στη ροή του χρόνου. Χαλάμε την ησυχία της νύχτας, γεμίζουμε ρωγμές τα τσιμεντένια καταγώγια της επιτήρησης, της τάξης και της ασφάλειας, για μια στιγμή ηδονής, για μια στιγμή ξέφρενης ανάσας στην καθημερινή σήψη. Κάνουμε ό,τι είχαν απαγορεύσει οι γονείς αυτού του κόσμου. Είμαστε τα ”άρρωστα” παιδιά του, που χαίρονται να παίζουν στα σκοτεινά στενά της μητρόπολης και να οργιάζουν με ό,τι έχει απαγορευτεί από τους άρχοντες της ηθικής και του ”σωστού”. Είμαστε ο σπόρος που θα ξεβράσει την άνομη, χωρίς κανόνες και όρια, ζωή, γιατί αυτό θέλουμε, γιατί μπορούμε, και απλά το κάνουμε.
Αβέβαιο το πώς θα κυλήσει η ύπαρξή μας. Χαμένες οντότητες, να πλανόμαστε στην ένταση της στιγμής, καθώς έχουμε κηρύξει τον ασύμμετρό μας πόλεμο στο σήμερα. Aυτό το σήμερα με τους μεγάλους άρχοντες, τους γεμάτους μιζέρια αναρριχώμενους δουλευταράδες, που απλά συντηρούνται και συντηρούν τον χλωμό και ουδέτερο κόσμο που οι πρόγονοί τους επιμελώς ετοίμασαν γι’ αυτούς. Έναν κόσμο εθνών, περηφάνιας και πίστης, έναν κόσμο αντιδιαμετρικό σε κάθε δική μας επιθυμία και διεκδίκηση ζωτικού χώρου. Φώτισαν καλά την εύθραυστη βιτρίνα του, για να θρέψουν στους πάντες προσδοκίες και ελπίδες κάποια στιγμή ν’ αγγίξουν το επίπλαστο μεγαλείο του, την ετερόφωτη λάμψη του. Τον οχύρωσαν με νόμους και κανόνες, φυλακές και δικαστήρια, επιτήρηση και παρακολούθηση, και τσουτσέκια με στολές πού ‘χουν χαραγμένα όλα τα παραπάνω, και παρέχουν την ασφάλεια.
Μα όσο αναπνέουμε εμείς, θα προσπαθούμε κάθε μέρα αυτή η ασφάλεια να βάλλεται. Είμαστε οι σκιές αυτών που υποφέρουν, μα έχουν την ”τρέλα” να ριχτούν αντιμέτωποι σε κάθε εξουσιαστική δομή. Ακόμα κι αν η υλική ήττα μας -ο θάνατος ή η φυλάκισή μας- είναι ένα σενάριο τόσο ρεαλιστικό και πιθανό, δε θέλουμε να δώσουμε κανένα κομμάτι των αγνών και τρυφερών μας συναισθημάτων στον κόσμο της επιβολής και της καταπίεσης. Γι’ αυτό ετοιμάζουμε το ψυχρό μας μίσος και την περίτρανή μας απέχθεια σε δοχεία με μπαρούτι, κι ένα ρολόι που μετράει ανάποδα απ’ ότι ο χρόνος σας.
Ξημερώματα Σαββάτου 24 Μαρτίου 2018.
Τοποθετήσαμε σε φυλάκιο στην πίσω πλευρά των δικαστηρίων της Ευελπίδων, ωρολογιακό εκρηκτικό μηχανισμό χαμηλής έντασης, με σχεδόν μισό κιλό μαύρο μπαρούτι.
Γνωρίζουμε πως ο μηχανισμός μας λειτούργησε επιτυχώς, καθώς, ενώ ήδη είχαμε απομακρυνθεί αρκετά απ’ το σημείο, ακούσαμε τον ήχο της έκρηξης, ακριβώς στον χρόνο όπου είχαμε ρυθμίσει το ρολόι και την είχαμε υπολογίσει να πραγματοποιηθεί. Δε γνωρίζουμε όμως τα υλικά της αποτελέσματα, καθώς η ενέργειά μας αποσιωπήθηκε από τα καθεστωτικά.
Στέλνουμε σινιάλα δύναμης και αλληλεγγύης στον αιχμάλωτο πολέμου Ντίνο Γιαγτζόγλου, ο οποίος πραγματοποίησε πολύ πρόσφατα απεργία πείνας και δίψας, με αίτημα τη μεταγωγή του απ’ τις φυλακές Λάρισας στις φυλακές Κορυδαλλού, ώστε να έχει άμεση επαφή με τα συντρόφια, την οικογένεια και τους φίλους του, και να έχει ευκολότερη πρόσβαση στη δικηγορική του υπεράσπιση.
Την έμπρακτη αλληλεγγύη και τη δύναμη μας στέλνουμε επίσης στα έγκλειστα συντρόφια Ντάλιο, Ρωμανό, Πολίτη, Χαρίση, Γ. Τσάκαλο, στο εφετείο των οποίων παρουσιάστηκε μια δικαστική πρωτοτυπία, εισάγοντας στον τρομονόμο την κατηγορία της ”ατομικής τρομοκρατίας”. Ένα νομικό παραθυράκι, που ουσιαστικά εγκαθιδρύει την προοπτική να κατηγορούνται με τον 187A και όσα συντρόφια δεν εντάσσονται σε οργανώσεις αντάρτικου πόλης, στρώνοντας έτσι με ροδοπέταλα τον δρόμο για μεγαλύτερες ποινές, οικονομική εξόντωση, και πιο σκληρό καθεστώς αιχμαλωσίας.
Η παρούσα ενέργεια αποτελεί και μια υλική απάντηση απέναντι στο κατασταλτικό καθεστώς του ελληνικού κράτους, το οποίο, εν έτει 2018, αρχικά προχώρησε στην εκκένωση και την κατεδάφιση της κατάληψης Τερμίτα στον Βόλο, έπειτα, σε αρμονικότατη συνύπαρξη -όπως μας έχει συνηθίσει- με φασιστικά μορφώματα, και τη συνέργεια του πατριωτικού βόθρου, πυρπόλησε ολοσχερώς την κατάληψη Libertatia στη Θεσσαλονίκη, και τέλος, πιο πρόσφατα, εκκένωσε 3 καταλήψεις στην Αθήνα, τη Ματρόζου 45, την Gare και τη Ζαΐμη 11, εκ των οποίων οι δύο τελευταίες επανακατελήφθησαν άμεσα.
Τέλος, και επειδή η εξεγερτική μνήμη αποτελεί ακόμη ένα όπλο στη φαρέτρα μας, δεν ξεχνάμε τον αντάρτη πόλης και μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Λάμπρο Φούντα, ο οποίος, στις 10 Μαρτίου του 2010, έπεσε μαχόμενος ενάντια στα κατασταλτικά σκουπίδια, στη διάρκεια προπαρασκευαστικής δράσης για ενέργεια του E.A. Στις 10 του Μάρτη κανένας δεν πεθαίνει. Η 10 του Μάρτη αντάρτες γεννά.
Για εμάς, οι βεβαιότητες υπάρχουν για να κλονίζονται.
Άλλη μια βεβαιότητα επιλέξαμε να διαρρήξουμε το βραδυ εκείνο. Τη βεβαιότητα άλλης μιας ήσυχης νύχτας, τη βεβαιότητα άλλης μιας σιωπής, ακόμα ενός αδιατάραχτου ύπνου. Κι αν αναρωτήθηκε κανείς τι ήταν ο θόρυβος αυτός, ήταν το ξέσπασμα των ανθρώπων που βάδισαν στους διαδρόμους και τις αίθουσες των δικαστηρίων της Ευελπίδων, περιμένοντας να δεχτούν το τσεκούρι του νόμου. Ήταν ο ιδρώτας, τη στιγμή όπου χάνεις τις αισθήσεις σου, έχοντας δεθεί πισθάγκωνα για ώρες απ’ τους ρουφιάνους του κράτους. Ήταν οι λιποθυμίες από το άγχος για την εισαγγελική απόφαση. Ήταν οι κραυγές φίλων, συντρόφων/ισσών και συγγενών, όταν άκουγαν την καταδίκη. Ήταν όλες αυτές οι ενοχές νεαρών ατόμων που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον νόμο, και δέχθηκαν τα επικριτικά βλέμματα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ήταν τα ματωμένα βλέμματα γυναικών, στην προσμονή της καταδίκης τους για την έμπρακτη αυτοάμυνά τους απέναντι σε βιαστές. Ήταν οι μώλωπες και οι μόνιμες βλάβες σε σώματα μεταναστών/ριών μέσα στις κλούβες που τους/τις μετέφεραν στα εδώλια, μπροστά στους λευκούς, ευυπόληπτους εισαγγελείς και ανακριτές. Ήταν όλα αυτά τα φαντάσματα που στοίχειωσαν και θα συνεχίσουν να στοιχειώνουν τους μητροπολιτικούς τάφους.
Ο πόνος, οι αρνήσεις και οι καταφάσεις μας οπλίζονται, περνούν στην αντεπίθεση, γίνονται πείσμα και θράσος, γίνονται ψυχρός υπολογισμός πιθανοτήτων, γίνονται άτυπη οργάνωση και συλλογικοποιούνται. Παύουμε να μοιρολογούμε, σκοτώνουμε κάθε δισταγμό, κι έχουμε ως μόνο οδηγό την επιθυμία μας να ζήσουμε αυτόν τον πόλεμο για τον οποίο τόσοι και τόσοι έχουνε πει πολλά. Τον αναρχικό πόλεμο απέναντι σε κράτη, οικονομία, εμπόρευμα, έθνη, πατριαρχία, και κάθε επιβολή και εκμετάλλευση.
Είμαστε άνθη, μα και καλοακονισμένα μαχαίρια.
Είμαστε σελίδες βιβλίου, μα και μπαρούτι.
Είμαστε σιωπές, μα και κραυγές.
Και η λύσσα μας οργανώνεται.
Όλα συνεχίζονται…
Κύκλος Ασύμμετρου Μητροπολιτικού Πολέμου
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο / FAI-FRI
(Πηγή : athensindymedia)
ΣΠΦ: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ
(Λάβαμε 7/1/18)
Είναι στιγμές στο συνολικό αγώνα για την ελευθερία και τη χειραφέτηση που αποτελούν φλόγα αντίστασης, αξιοπρέπειας και ανυπακοής απέναντι στο ακέφαλο τέρας της κυριαρχίας. Είναι επιλογές που συμπυκνώνουν το νόημα όλων αυτών των λέξεων και το καθρεπτίζουν σε μια πορεία ζωής. Αυτές οι στιγμές , αυτές οι επιλογές έχουν τη δύναμη να λάμπουν, ειδικά στο σκοτάδι μιας γενικευμένης κοινωνικής σιωπής, απάθειας , αδράνειας και αδιαφορίας απέναντι στη βαρβαρότητα του κόσμου της Εξουσίας. Και για αυτό και έρχεται βαρύ το χέρι του Νόμου να τιμωρήσει, να εξοντώσει, να εκδικηθεί έτσι ώστε να χτυπήσει όχι μόνο τα πρόσωπα που σε συγκεκριμένες καίριες στιγμές πήραν κάποιες καίριες επιλογές , αλλά και για να αποτελειώσει τη δύναμη της λάμψης αυτών.
Ο σύντροφος Γρηγόρης Τσιρώνης επέλεξε να σηκώσει το βάρος μιας δύσκολης επιλογής, αυτή της φυγοδικίας , αλλά ταυτόχρονα και της αδιαπραγμάτευτης ελευθερίας με τίμημα να περάσει 9 χρόνια της ζωής του κυνηγημένος , στοχοποιημένος από από την αντριτρομοκρατική και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της για πληθώρα ενεργειών ριζοσπαστικού χαρακτήρα χωρίς ποτέ να υπάρξουν στοιχεία , επικηρυγμένος και εκτεθειμένος κατά συνέπεια στα πιο ταπεινά κοινωνικά ένστικτα . Η δική του επιλογή δε μπορεί να θεωρηθεί ξεκομμένη από ένα ευρύτερο πλαίσιο ριζοσπαστικοποίησης μιας ολόκληρης εποχής που έμελε να εκραγεί λίγο αργότερα κάτι το οποίο έπαιξε ρόλο και στην σκληρότητα με την οποία ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζεται από την καταστολή . Αφού πέρασε εννιά χρόνια φυγόδικος , αφότου συνελήφθη και έμεινε δυόμιση ολόκληρα χρόνια όμηρος στα χέρια του κράτους , ο ένας χρόνος φυλακής εξαφανίστηκε ως διά μαγείας και δεν μετράει πουθενά ως χρόνος έκτισης πραγματικής κάθειρξης μόνο και μόνο επειδή τα πλοκάμια της δικαστικής μαφίας έλλειψη πραγματικών στοιχείων τον έκριναν αθώο για τις κατηγορίες εκείνες που τον εξώθησαν σε εννιά χρόνια φυγοδοκίας. Κι αφού εν τέλει εξέπνευσε και το τυπικό όριο της 18μηνης προφυλάκισης του τον αποφυλακίζουν με τον ασφυκτικό όρο του κατ’ οίκον περιορισμού.
Αυτός ο απεχθής όρος συνιστά μια νέα μορφή εγκλεισμού με νέες διαφορετικές παραμέτρους από τις προηγούμενες. Δεν είναι μόνο φυσικά ο περιορισμός στον ελάχιστο χώρο ενός σπιτιού και η έλλειψη προαυλισμού όπως αυτή προβλέπεται σε κανονικές συνθήκες φυλάκισης. Είναι ότι εκτίει ουσιαστικά μια αόρατη ποινή που δεν προσμετράται πουθενά ως τέτοια ούτε έχει το δικαίωμα κάποιου ευεργετικού υπολογισμού ποινής μέσω εργασίας ή άλλων εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Πρόκειται βασικά για μια σαδιστικής εμπνεύσεως μεταχείριση που μετατρέπει την οικογενειακή του εστία σε φυλακή.
Εμείς από τη δική μας πλευρά αποτελούμε το κομμάτι μιας ολόκληρης γενιάς που είδε και αξιολόγησε υψηλά επιλογές σαν κι αυτή του σύντροφου Γρηγόρη Τσιρώνη . Η περηφάνια, η αξία, το σθένος η αγωνιστικότητα που αντανακλούσαν και αντανακλούν διαχρονικά δεν ήταν δυνατόν να μας αφήσουν ανεπηρέαστους. Και για αυτό δεν μπορούμε ούτε τώρα να σταθούμε αδιάφορα απέναντι στη νέα σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο σύντροφος μας.
Στεκόμαστε ολόψυχα λοιπόν και με όλη μας τη θέρμη αλληλέγγυοι στον αναρχικό Γρηγόρη Τσιρώνη και του ευχόμαστε δύναμη στην προσπάθεια του να απαλλαγεί από τον επαχθή περιοριστικό όρο της κατ’ οίκον φυλάκισης, μια προσπάθεια η οποία εντάσσεται η ίδια στο πλαίσιο μιας πολιτικής σύγκρουσης με το ασφυκτικό καθεστώς επιβολής περιοριστικών όρων γενικώς. Η έκβαση αυτού του αγώνα θα είναι παρακαταθήκη για πράγματα που θα ακολουθήσουν στο μέλλον και για αυτό ελπίζουμε οι συσχετισμοί να γείρουν προς την πλευρά της ελευθερίας.
ΑΜΕΣΗ ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΓΡΗΓΌΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ
Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς
Μιχάλης Νικολόπουλος
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Δαμιανός Μπολάνο
Γιώργος Νικολόπουλος
Παναγιώτης Αργυρού
Χάρης Χατζημιχελάκης
Πράσινη Νέμεσις Πράξη 3
Αυτές τις μέρες των χριστουγέννων χιλιάδες κόσμος αφήνει τον καναπέ για να κάνει τα απαραίτητα ψώνια για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι γεμίζοντας τις κενές υπάρξεις τους με καταναλωτικά σκουπίδια με όμορφα και αστραφτερά περιτυλίγματα. Όλο αυτό το πανηγύρι έχει ως θύματα εκατομμύρια ζωντανά πλάσματα οπού είτε σφάζονται για να φτάσουν στο τραπέζι των ζωντανών/νεκρών, είτε στραγγίζονται μέχρι τελευταίας σταγόνας για να ικανοποιήσουν τις γευστικές ανάγκες τους. Αναγνωρίζουμε πως αυτό γίνεται καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, απλώς τις συγκεκριμένες ημέρες το φαινόμενο αυτό είναι σε ύφεση (?έξαρση?).
Γιαυτό το λόγο επιλέξαμε να κάνουμε σαμποτάζ στα παρακάτω προιόντα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Για πρακτικούς λόγους παραθέτουμε ένα δείγμα οπτικού υλικού από τα προιόντα που δηλητηριάσαμε με υδροχλωρικό οξύ, βήμα προς βήμα. Θα ξεκινήσουμε να τα επανατοποθετούμε στα ράφια από τις 20.12 ως και τις 24.12 σε διαφορετικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ σε όλη την Αθήνα και όλη την Θεσσαλονίκη. Τα προιόντα που δηλητηριάστηκαν είναι Coca Cola και Coca Cola light ενάμιση λίτρο, παριζάκι Υφαντής 500 και 350 γραμμάρια και το πλήρες γάλα της Δέλτα.
Για καθε προιόν δείχνουμε ακριβώς πως βάλαμε το υδροχλωρικό οξύ και το τελικό αποτέλεσμα όταν αυτό είναι ετοιμο να επανατοποτετηθεί στα ράφια των σούπερ μάρκετ.
Μαυροπράσινοι Εμπρηστές
(Πηγή : athensindymedia)
(Ζωγραφου) αναληψη ευθυνης
Ξημερωματα της 28ης Οκτωβρη τοποθετησαμε εμπρηστικο μηχανισμο σε φορτηγο μεταφορας κρεατων καθως επισης σπασαμε και καψαμε αυτοκινητο ενος κυνηγου της περιοχης του Ζωγραφου.
Η δραση αυτη εγινε στα πλαισια του καλεσματος αντισπισιστικων δρασεων, θα ακολουθησει αναλυτικη αναληψη ευθυνης αργοτερα..
Το μονο που εχουμε να πουμε προς το παρον ειναι πως αυτη η δραση ηταν η αρχη.
Εσυ “κυριε” κυνηγε που εβλεπες το αμαξι να καιγεται μπροστα στα ματια σου απο το μπαλκονι, δεν φανταζεσαι τι ευχαριστηση νιωσαμε οταν σε ειδαμε να τσιριζεις απεγνωσμενος και να τραβας τα μαλλια σου. Ειμαστε σιγουροι πως αυτο θα σου γινει μαθημα.
ALF – Πυρηνας Μαυροπρασινων Εμπρηστων
(Πηγή : athensindymedia)
Ανάληψη ευθύνης για επίθεση σε κρεοπωλείο
Το τοπίο της μητρόπολης θυμίζει νεκροταφείο ψυχών. Μαζάνθρωποι κινούνται πέρα-δώθε, όλη τους η ζωή κινείται σε fast-forward μπροστά απ’ τα μάτια τους. Κομμάτι αυτής της πόλης είμαστε κι εμείς. Περπάταμε στους δρόμους της αναπνέοντας το μολυσμένο της οξυγόνο, καταναλώνουμε και καταναλωνόμαστε, το μεγαλύτερο μέρος του βίου μας βουτηγμένο κι αυτό -ως ένα βαθμό- στην οικονομική αλλοτρίωση.
Ζώντας λοιπόν σε μια καθημερινότητα στην οποία κάθε έκφανση του εξουσιαστικού πολιτισμού λεηλατεί τον χώρο και τον χρόνο μας, όπου κι αν κοιτάξουμε βλέπουμε εχθρικά και μισητά υποκείμενα. Μια βόλτα στο κέντρο ή στα προάστια της πόλης είναι αρκετή για να εντοπίσουμε σε κάθε σημείο της κι από έναν στόχο. Ο εχθρός βρίσκεται παντού, αφού παντού λαχταρά να κυριαρχεί και να επιβάλλεται, έχοντας στο πλάϊ του πρόθυμους υπηκόους που κι αυτοί με τη σειρά τους επιλέγουν να άρχονται και να υποτάσσονται. Επομένως, δεν είναι ψέμα το να πούμε ότι βγαίνοντας απ’ τους τέσσερις τοίχους των διαμερισμάτων μας, ολούθε αντικρίζουμε και γευόμαστε τη σαπίλα αυτού του καταπιεστικού κόσμου στον οποίο ζούμε, νιώθοντας διαρκώς έντονη την απέχθεια μας γι’ αυτόν.
Κι ένας απ’ τους πολλούς στόχους που μας προκαλεί αηδία και σιχαμάρα είναι τα κρεοπωλεία. Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε με ατελείωτα λόγια και αράδες τους λόγους για τους οποίους πλημμυρίζουμε από μίσος και λυσσασμένη οργή ενάντια στους σφαγείς των ζώων και τη βιομηχανία κρέατος. Σίγουρα όμως όσα κι αν γράψουμε είναι λίγα και περιττά μπροστά σ’ αυτά που θέλουμε και μπορούμε να πράξουμε. Εκατομμύρια ζώα ανά τη γη δολοφονούνται, φυλακίζονται, γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης και βασανίζονται για την ικανοποίηση υποτιθέμενων ‘’αναγκών’’ των ανθρώπων. Σ’ αυτό συμβάλλουν εμφανώς και τα κρεοπωλεία, εντός των οποίων εκτίθενται και πωλούνται νεκρά και τεμαχισμένα ζώα, έτοιμα να καταναλωθούν απ’ τους πτωματοφάγους της διπλανής πόρτας. Συνεπώς τα κρεοπωλεία αποτελούν τον τελικό προορισμό της διαδικασίας του εγκλεισμού, της σφαγής, του εξευτελισμού και της υποτίμησης ανυπεράσπιστων όντων, όπου η νεκρή τους σάρκα είναι εμπόρευμα για το αγοραστικό κοινό. Αυτό αρκεί για να αναλάβουμε δράση και να μην αναπαυτούμε.
Τα μεσάνυχτα του Σαββάτου της 21ης Οκτώβρη επιτεθήκαμε με σφυριά στο κρεοπωλείο «ο Γιάννης» στην οδό Καλλιδρομίου 51 στα Εξάρχεια, σπάζοντας την τζαμαρία του πτωματοπωλείου και προκαλώντας φθορές στο φορτηγό μεταφοράς (σκίσιμο λάστιχων και σπάσιμο τζαμιών). Η πράξη μας αυτή είναι μία μικρή ανταπόδοση στη βία στην οποία συμμετέχει έμπρακτα κάθε κρεοπώλης. Ποσώς μας ενδιαφέρει αν ο ιδιοκτήτης είναι μικρός ή μεγάλος επιχειρηματίας ή αν “ζει από αυτό” εφόσον οι επιλογές του βασίζονται στην αντικειμενοποίηση και την εκμετάλλευση άλλων αισθανόμενων όντων. Το ίδιο μίσος τρέφουμε και για όσους επιλέγουν να εργαστούν σε τέτοιους χώρους με τη γελοία δικαιολογία “δεν είχα άλλη επιλογή”. Ας θυμηθούμε ότι στην εποχή τους εργάτες θεωρούνταν και όσοι στελέχωναν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η διεθνής εβδομάδα αντισπισιστικών δράσεων 30/10 εως 5/11 ας αποτελέσει αφορμή για να προκαλέσουμε μαυροπράσινο χάος στις γειτονιές των μεγάλων και των μικρών πόλεων: Να σπάσουμε κρεοπωλεία, να πυρπολήσουμε γουναράδικα, να βανδαλίσουμε pet-shop, να απελευθερώσουμε έγκλειστα ζώα, να σαπίσουμε στο ξύλο κυνηγούς και σφαγείς, να δράσουμε με αντισπισιστική φαντασία και μαυροπράσινο σθένος.
ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ ΚΛΟΥΒΙΑ, ΒΙΤΡΙΝΕΣ ΚΑΙ ΚΕΛΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΓΗΣ
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ
Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων (ALF)
Αντισπισιστικός Πυρήνας Σφυροφόρων Καταδρομέων
(Πηγή : athensindymedia)
Ανταπόκριση στο κάλεσμα αλληλεγγύης στους προφυλακισμένους του Αμβούργου
(Λάβαμε 29/7/17)
Στην εξορία της αιχμαλωσίας λίγα είναι εκείνα τα πράγματα που μπορούν να χαρίσουν ένα χαμόγελο, μια ζεστή σκέψη ή ένα ευχάριστο συναίσθημα. Μπορώ να πω ωστόσο με κάποια σιγουριά ότι αυτές τις μέρες του Ιούλη που παρακολούθησα το Αμβούργο να παραδίδεται στη διάρκεια της Συνόδου των G-20 στο χάος των ταραχών, των συγκρούσεων με την αστυνομία, των πυρήνων οδοφραγμάτων, της λεηλασίας εμπορικών καταστημάτων , των βανδαλισμών και εμπρησμών στόχων της κυριαρχίας η σκέψη μου σίγουρα αναθερμάνθηκε, πλήθος ευχαριστώ και ζωντανών συναισθημάτων με κατέκλυσε κι ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο μου.
Θα είμαι ειλικρινής ωστόσο . Αν και πολύ νωρίς είχε φανεί πως ένα μεγάλο κομμάτι της εξεγερσιακής αναρχίας είχε τη διάθεση να σηκώσει ψηλά τον πήχη , κάτι που είχε αποτυπωθεί και στο κάλεσμα για μια μαχητική εκστρατεία άτυπου συντονισμού τους προηγούμενους από τη Σύνοδο μήνες , κι αν και υπήρξε πλήθος δημοσίων κειμένων και αναλήψεων ευθύνης που ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα αυτό (κάποια συντρόφια μάλιστα είχαν την ευγένεια να αναφερθούν και στην παρακαταθήκη του Μαύρου Δεκέμβρη) δεν ήμουν καθόλου βέβαιος πως οι επίμαχες μέρες θα ήταν πράγματι τόσο δυναμικές. Κι αυτό γιατί δε μου ήταν άγνωστες οι δυσκολίες, οι αντιξοότητες και οι προκλήσεις που θα είχε να αντιμετωπίσει ο κόσμος που θα ήθελε να οργανώσει και να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο φιλόδοξο πλάνο ταραχών. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επικρατεί σε διάφορες χώρες λόγω της τζιχαντιστικής ασύμμετρης απειλής , η αυστηροποίηση των διασυνοριακών ελέγχων λόγω των μεγάλων προσφυγικών κυμμάτων , η αναγγελία στρατιωτικοποίησης του Αμβούργου και ανέγερσης ειδικών φυλακών ειδικά για τους ταραχοποιούς, η τρομοκρατία των Media για μηδενική ανοχή σε όσους προκαλέσουν επεισόδια, η κυριαρχία και η ηττοπάθεια διάφορων αντι-εξεγερτικών ρευμάτων της αναρχίας (που πιθανώς να μιλούσαν με μια δόση ειρωνείας για φιλόδοξη προσπάθεια επανάληψης μιας Γένοβας) αλλά ακόμα και μια προκατάληψη ενάντια στις αντι-Συνόδους ως στημένα ραντεβού με τους μπάτσους, από κύκλους της ίδιας της εξεγερσιακή αναρχίας (μια προκατάληψη που θα πρέπει να παραδεχτώ πως κι εγώ έχω στηρίξει στο παρελθόν) , όλα αυτά λοιπόν μαζί ήταν χωρίς αμφιβολία παράγοντες αυξημένης δυσκολίας.
Κι όμως ενάντια στα προβλεπόμενα τελικά η σπίθα άναψε και η εκστρατεία “Φέρτε το Χάος στο Αμβούργο” πέτυχε με αποτέλεσμα αυτός ο τόσο καλοστημένος κατασταλτικός μηχανισμός που υποτίθεται θα τσάκιζε τους ταραχοποιούς να γελοιοποιηθεί.
Η ένταση των γεγονότων και η επιτυχία πάνω από όλα των διαφόρων σχεδίων που τελικώς συνδύασαν την τακτική των αποκεντρωμένων καταδρομικών επιθέσεων μαζί με αυτή της πρόκλησης εξεγερσιακών στιγμών μέσα στην καρδιά των διαδηλώσεων απέδειξαν με τον πιο απτό τρόπο ότι ο ανταγωνισμός των δυο διαφορετικών σκεπτικών είναι ανώφελος καθώς το καθένα συνεισφέρει και εμπλουτίζει με τον τρόπο του την αναρχική εξέγερση. Εξάλλου όταν η σύγκρουση τολμά να αναμετριέται στα ίσια με την παντοδυναμία της καταστολής και την υποτιθέμενη απέραντη ισχύ της κρατικής τρομοκρατίας , τότε όλα είναι πιθανά όπως το να ξεφτιλιστεί ένας τόσο υπερβολικός κατασταλτικός μηχανισμός σαν κι αυτόν που εκτάκτως ενεργοποιήθηκε στο Αμβούργο τις μέρες της Συνόδου. Είναι γεγονός επίσης πως μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές στην ιστορία των απανταχού εξεγερτικών γεγονότων έγιναν ακριβώς κόντρα στις πιθανότητες κι αυτή είναι και η ομορφιά τους σε πολλές περιπτώσεις.
Δε μπορώ λοιπόν παρά να είμαι συνεπαρμένος από έναν άνεμο ενθουσιασμού και αυτοπεποίθησης που ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα από το Αμβούργο ως αυτόν τον τόπο αιχμαλωσίας. Κι αυτό γιατί με αυτά τα γεγονότα μπορεί να δει ο καθένας πως η δυναμική που απελευθερώνουν τέτοιες εκρηκτικές καταστάσεις δεν αρχίζει και τελειώνει σε μια δεδομένη στιγμή αλλά ταξιδεύει και διαχέεται στέλνοντας το μήνυμα παντού πως το κλειδί για τα πάντα είναι η αποφασιστικότητα κι ο θάνατος της ηττοπάθειας. Αυτό αρκεί για τη δημιουργία μιας, δυο ή και περισσότερων στιγμών οι οποίες είναι δυνατόν να αποτελούν ένα ορόσημο , έναν ιστορικό σταθμό , κάτι όπου θα μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας όταν τα πράγματα είναι άσχημα , όταν η απογοήτευση κυριαρχεί και η ματαιότητα φαίνεται να παρελαύνει.
Κι όταν θα κοιτάμε πίσω η ενθύμηση θα μας δίνει αυτήν ακριβώς τη δύναμη που χρειάζεται για να συνεχίζουμε. Μέχρι το επόμενο Αμβούργο, μέχρι την επόμενη εξέγερση , μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή της κυριαρχίας.
Όμως από την άλλη μεριά και οι δυνάμεις της εξουσίας ξέρουν να συνεκτιμούν αυτές τις στιγμές , να τις αξιολογούν , να βυθοσκοπούν τις μακροπρόθεσμες επιδράσεις τους και αντίστοιχα να εκδικούνται με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο που να δηλώνει ότι κάθε εκδήλωση εξέγερσης θα τσακίζεται. Έτσι λοιπόν μετά τις εκατοντάδες συλλήψεις διαδηλωτών , την επέλαση των πάνοπλων κομάντος των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στους εξεγερμένους δρόμους του Αμβούργου, την σκληρή επίθεση σε μπλοκ διαδηλωτών η καταστολή έδειξε κι άλλο τα δόντια της με την προφυλάκιση πολλών δεκάδων ατόμων που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στις ταραχές σύμφωνα με τις ενημερώσεις (36 κρατούνται ακόμα).
Αυτή τη στιγμή ένα νέο κάλεσμα έχει ήδη απευθυνθεί και έχει τεθεί σε κίνηση και αφορά ακριβώς την αλληλεγγύη στους προφυλακισμένους της αντι-συνόδου και ήδη οι πρώτες διαδηλώσεις καθώς και οι επιθέσεις με βανδαλισμούς και εμπρησμούς σε διάφορες ευρωπαϊκές μητροπόλεις είναι γεγονός. Σε ανταπόκριση στο κάλεσμα αυτό θα ήθελα κι εγώ λοιπόν να εκφράσω την αλληλεγγύη μου σε όσους και όσες προφυλακίστηκαν για τα γεγονότα του Αμβούργου καθώς θα ήθελα επίσης να επιστρέψω αυτό το τεράστιο χαμόγελο που μου χάρισαν όλοι εκείνοι κι εκείνες που υπενθύμισαν με τον πιο ωραίο τρόπο ότι η Αναρχία όταν θέλει είναι δυνατή.
Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF