Germany-Claim of responsibility and Statement – Wildfire Cell

Claim of responsibility and Statement – Wildfire Cell

I

“It’s about time that we burned this country, this artificial world; it’s the onset of the black fire that will consume their businesses and industry of the filthy techno-industrial society. It is now time to articulate a direct and cold criticism, away from fantasies, put it forth, and present strikes.”

As the plague of modernization runs rampant in the urban-cemetaries of technological mass-society, suffocating our existence more and more with every passing day, we press on with our personal war against civilization and the hordes of submissive cowards who recreate and uphold it with their everyday acts of servitude and compliance.

New innovations in the realm of technological control and domination advance daily, with most welcoming the proliferation of “smart” technologies and the total digitalization of life’s every aspect. In the name of “convenience” the hyper-civilized masses mediate the entirety of their worthless lives through screens and receivers, feeding the industrial leviathan with an endless stream of data. Data which with the aid of corporations like Google, Facebook, Microsoft, Vodafone, Sony etc. is used to further state and governmental surveillance programs, solidifying and enforcing the illusions of “social peace” and control.

Mobile phone antennas, besides functioning as important pieces of technical infrastructure for the smooth-functioning of society and the process of mass stupification also emit massive amounts of toxicity in the form of radiowaves and microwaves, resulting in tumors and brain damage in creatures dwelling nearby and are known to interfere with the navigational senses of birds and insects, leading to mass die-offs of entire colonies of bees and thus causing irreparable damage to existing ecosystems.

We know that by destroying these antennas and severing a couple of veins of the telecommunications sector we do little to harm the corporations who own these devices, but we create moments of pleasure and egoistic satisfaction in our lives, breaking with the routinization of life when spending time in the cities and aiming to cause stress and discomfort amongst the techno-junkies of the repugnant masses by disrupting the increasingly normalized and manufactured “need” for constant connectivity.
In the late hours of 2/2/17, accompanied by our furious hatred of society and a deep love for the aforementioned non-human animals, we spread our fire to the icy streets of Leipzig, Germany. Hooded and masked, we lurked under the cover of darkness and headed for our first target, a cluster of well-hidden antennas owned by Vodafone. We put the torch to a number of cables that ran up the side of a brick chimney between some houses and a vegan hipster cafe. The flames climbed all the way up the cables to the antennas, engulfing them completely and scattering flames and sparks across an area of 60 meters. This was achieved by covering the bottom of the exposed cables in flammable gel and then placing two slow-burning incendiaries between the cables. We lit them up and set off laughing to ourselves as we disappeared once more into the night.

Then on the night of 7/2/17 more attacks were carried out by an individuality of the cell in a different area of the city, these are their words.

… Between the sounds of the wintering forest and the sounds of non-human creatures trying to live their wild lives, in the middle of these calming moments I hear myself asking for moments of joy, for the free moments of rage. So I destroyed 7 hunting towers and when I was finished, my desire was asking for more. More moments of silent activities between the singing of the birds. More moments of self liberation. So in the same night I set fire to 6 cars indiscriminately. Without caring for the moral ideas of targets and accepted targets, the abstract ideas of the “right” or “wrong”. Just with my fully lonely desire for disturbing normal civilized life, just for the smell of burning rubber in the frosty winter air when you know that tomorrow some civilized slaves are going to cry for their disgusting cars. Three of them were torched completely…

In the news report concerning this attack, the police made the statement with regards to the motives of the arson spree that “A political background, however, can be excluded”. We were surprised to see that these morons actually got one thing right. We don’t give a shit about the “political”, we just want to have some fun while watching this whole world burn.

II

When we first began claiming some of our acts of destruction as the Wildfire Cell, we also associated our little gang with the ALF, ELF and FAI as part of a final experiment in communication between other interesting individualities within the “Anarchist” camp who we were not in direct contact with. Then in our second communique we abandoned the use of these acronyms and spoke briefly about some of our motivations for doing so. We will take the time to continue the dialogue surrounding this process here, for the sake of deconstructing the abstractions of our ideas which we ourselves were the authors of.

As we expressed previously, we no longer need these labels to “identify” ourselves or our actions as a “part” of anything. We will never belong to the “movements” created by these reified collectivist identities and we completely and especially reject the moralizing principles of “non-violence” towards “humans” advocated by the tendencies of the Animal Liberation Front and Earth Liberation Front.

We retained the name of the cell to mark clearly our departure from the sewers of ideologicalized and/or idealistic thinking and signify the development of our desires and iconoclastic praxis. To be honest with ourselves, we feel that in our first communique some rather erroneous claims were made by the use of expressions which at times we feel correspond with our passions, but inside the quagmire of civilized interactions, the chains of language present the opportunity for countless misinterpretations, rendering our war cries into mere slogans and catch-phrases reproducing roles and ideals. We aim to do away with all of these ghosts that hinder the strengthening of our individualities and block our paths towards the chaos of an unmediated, wild existence which we strive for in the present.

From here on the communiques and claims of responsibility coming from each nuclei of the Wildfire Cell will be accompanied by a secondary cell name to allow for greater flexibility and autonomy in carrying out international attacks and for clearer expression of the motives and opinions held by the individual(s) responsible.

We will be very clear that this is no “call out” for others who we do not know to take up our name in the ritualistic pluralism typical of the “Anarchist” camp. It is simply a strategic move on our behalf to enhance our capabilities for greater destruction.

III

When we speak of idealism, we mean the hypocritical idea of fighting for an external goal or cause, for some better future or mystified idol. As we do not believe in the possibility of destroying the prison of civilization completely, our acts of destruction are acts tending towards our self-liberation. Acts which aim to break the chains that society has forced upon us from birth and create the potential to escape the great cage momentarily by decivilizing ourselves and becoming dangerous. The idea of causing terror and disturbances amongst the slumbering masses and transforming the dream worlds of progressivism and utopia into a living nightmare for those we consider our enemies is for us an other important part of the reasons why we carry out our egoistic and criminal acts.

We are not “Anarchists” because we have long since rejected the stagnant ideology of “Anarchism”. We are not so foolish to invest any “hope” in the “struggle”. We are not motivated by devotional fantasies of “victory”, “revolution” or “collapse”. We have grown utterly sick of this christianizing circus and all of the posturing, censorship, backstabbing, moralistic preaching and the ceaseless dull chatter. We are not saying that all who call themselves “anarchists” fall into this ideological trap, there are still some unique ones who claim this “identity” for themselves, that is their discretion. Amongst these few we proudly count some of our close allies and accomplices.

We are a small circle of criminal nihilists and selfish individualists. Nihilism for us represents a process of negation and denial, it is our tool to tear down the walls of civilized constructs imposed on our indomitable egos. The cultural-social chains of “morality”, “identity”, “gender”, “altruism”, “optimism”, “equality”, “solidarity”, “respect”, “humanism”, “anthropocentrism” and so forth all go up in the flames of iconoclastic destruction. When we head into battle, we wield our nihilism as a weapon with which we playfully create moments of joyous rupture within the suffocating confines of techno-industrial society in the here and now. We are motivated by our desires and passions of vengeance for all that which we have lost. With all the strength and ingenuity we possess, we turn our vitality into our means of attack against the reality we hate, meeting our enemies head on and coming out stronger for it.

IV

We have wandered far and wide. We have seen the beauty of natural chaos deep within ancient woodlands and amongst the weeds that crack the concrete. In the solitude of the mountain tops and in the silent encounters with other nocturnal individuals stalking in the night.  When sharpening our knives in the shadows of the forests and conspiring around campfires with our fierce accomplices, those with whom we share the desire to break out of the cages of our domestication and become feral beings.

We have witnessed first-hand the devastation that the kingdom of “humanity” wreaks on the earthly environment, we have stood on the edges of vast and desolate quarries, we have walked through the clear cut forests and along the oil-slicked beaches strewn with plastic and the corpses of fishes and birds, feeling the hatred and anger building up inside us more and more like the blackness that gathers in our lungs. We have seen the horrors inside the factory farms and we each knew then in our hearts that liberation alone could never be enough.

We have set off incendiaries, torching the machines and infrastructure that annihilate the wild, momentarily paralyzing the norms and procedures of civilized order. We have launched attacks on the employees of ecocidal companies by daylight and moonlight, feeling more alive than ever as they fled before our knives, molotovs and stones. Our acts of vandalism have caused powercuts and severed internet and telephone connections to countless homes and businesses. We have rioted with criminal intent that does not stop at merely breaking a few windows and our rabid hands move to steal every necessity for our survival that comes within reach.

We are amoral, illegalist, antisocial and unrepentant individualists at war with techno-industrial society and all human progress.

With courage and determination we continue to practice new techniques in the application of the destructive arts, improving our methods of sabotage, attack and evasion. As we will stop at nothing, our attacks will erupt asymmetrically as we scurry from shadow to shadow and our fires will continue to spread across this entire filthy continent.

Our battle lines are drawn and we know where we stand; in complicity with the fierce anticivilizationists, eco-extremists, uncontrollables and pessimists who, burdened neither by hope nor fear, continue to return shameless, indiscriminate and decisive blows against the techno-hive.

“Towards the proliferation of attacks and coordination of groups and individualities to strike harder and constantly against the patriarchal civilization and its techno-industrial framework, the path is arduous and uncertain, only our actions in the present reveal our real convictions.”

Merciless annihilation is the only thing this putrid system, its representatives, its workers and its loyal citizens deserve!

Let the moral-judiciaries of every stripe continue to cry and whine! Let the talkers keep on talking!

On with the war!

– Wildfire Cell

PS. We were excited to hear that on the morning of 8/2/17 a bomb threat was declared to the students of the Education and Technology Center (BTZ) in Leipzig, causing the evacuation of 500 people from the premises, a large police and military response and a state of fear and panic amongst the disgusting progressivist students and teachers. Terrorist acts of this kind, especially ones directed against the techno-science institutions are somewhat rare in this particular geographical region and we welcome the spread of unrest and disorder inside “Fortress Europe”. The barbarians are already within the walls. We have always been here and we always will be.

(Via : actforfree.nostate)

Γερμανία-Ανάληψη ευθύνης και τοποθέτηση από τον Πυρήνα Wildfire

Ανάληψη ευθύνης και τοποθέτηση από τον Πυρήνα Wildfire

I

“Είναι θέμα χρόνου να κάψουμε αυτή την χώρα, αυτόν τον τεχνικό κόσμο· αυτός είναι ο ερχομός της μαύρης φωτιάς που θα καταστρέψει τις επιχειρήσεις τους και την βιομηχανία της βρώμικης τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας τους. Τώρα είναι η στιγμή για να γίνει μια ξεκάθαρη, άμεση και ψυχρή κριτική, μακριά από φαντασιώσεις, προωθήστε την,και παρουσιάστε επιθετικές δράσεις”

Όσο η επιδημία του εκσυγχρονισμού τρέχει ανεξέλεγκτα στα αστικά-νεκροταφεία της τεχνολογικής μαζικής-κοινωνίας, κάνοντας αποπνικτική την ύπαρξη μας όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα, εμείς θα συνεχίσουμε τον προσωπικό μας πόλεμο ενάντια στον πολιτισμό και στις ορδές των υποτελών δειλών που αναπαράγουν και υποστηρίζουν με τις καθημερινές τους πράξεις της υποτέλειας και της συμμόρφωσης.

Νέες καινοτομίες στο χώρο του τεχνολογικού ελέγχου και της κυριαρχικής προώθησης καθημερινά, με πιο καλοδεχούμενη την γρήγορη εξάπλωση της “έξυπνης” τεχνολογίας και την πλήρη ψηφιοποίηση κάθε ζωντανής ύπαρξης. Στο όνομα της “ευκολίας” οι υπερ-πολιτισμένες μάζες μεσολαβούν στο σύνολο των ασήμαντων ζωών τους μέσα από οθόνες και δέκτες, τροφοδοτώντας την βιομηχανική Λεβιάθαν με μια ατελείωτη ροή δεδομένων. Δεδομένα που με την βοήθεια των εταιριών όπως Google, Facebook, Microsoft, Vodafone, Sony κτλπ χρησιμοποιούνται για να προωθηθούν προγράμματα παρακολούθησης από το κράτος και την κυβέρνηση παγιώνοντας και εφαρμόζοντας την αυταπάτη της “κοινωνικής ειρήνης” και του ελέγχου.

Κεραίες κινητής τηλεφωνίας, οι οποίες λειτουργούν ως σημαντικά κομμάτια της τεχνικής υποδομής για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας και ως διαδικασία μαζικής αποβλάκωσης καθώς επίσης εκπέμπουν τεράστιες ποσότητες τοξικότητας με την μορφή ραδιοκυμάτων και μικροκυμάτων, με αποτέλεσμα τους όγκους και τις εγκεφαλικές βλάβες όπως και βλάβες σε πλάσματα που ζουν γύρω από την κατοικία. Είναι γνωστό ότι επηρεάζει την αίσθηση του προσανατολισμού των πουλιών και των εντόμων και οδηγούν σε μαζικούς θανάτους σε ολόκληρη την αποικία των μελισσών. Συνεπώς προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά στο υπάρχον οικοσύστημα.
Γνωρίζουμε ότι με την καταστροφή αυτών των κεραιών, αποκόπτοντας μερικές από τις αρτηρίες του τομέα των τηλεπικοινωνιών, κάνουμε μια ελάχιστη βλάβη στις επιχειρήσεις όπου τους ανήκουν αυτές οι συσκευές, αλλά δημιουργούμε στιγμές απόλαυσης και εγωιστικής ικανοποίησης στη ζωή μας, σπάζοντας την ρουτίνα της ζωής όταν περνάμε χρόνο στις πόλεις με στόχο να προκαλέσουμε άγχος και δυσφορία ανάμεσα στους τεχνο-εξαρτημένους των αποκρουστικών μαζών με την διατάραξη της εξομάλυνσης και των κατασκευαστικών “αναγκών” για συνεχή συνδεσιμότητα.

Τις τελευταίες ώρες της 2/2/17, με την συνοδεία του εξαγριωμένου μας μίσους για την κοινωνία και την βαθιά αγάπη μας για τα προαναφερθέντα μη-ανθρώπινα ζώα, εξαπλώσαμε την φωτιά μας στους παγωμένους δρόμους της Λειψία, στη Γερμανία. Κουκουλωμένοι και μεταμφιεσμένοι, καραδοκούσαμε υπό το σκοτάδι και κατευθυνθήκαμε στον πρώτο μας στόχο, ένα σύμπλεγμα από καλά κρυμμένες κεραίες οι οποίες ανήκουν στην Vodafone. Βάλαμε φωτιά σε έναν αριθμό από καλώδια τα οποία καταλήγουν στη πλευρά μιας χτιστής καμινάδας μεταξύ ορισμένων σπιτιών και μιας χιπστερ βιγκαν καφετέριας. Οι φλόγες σκαρφάλωσαν μέσω των καλωδίων ως τις κεραίες, σκεπάζοντας τες εντελώς σκορπώντας φλόγες και σπίθες σε μια έκταση 60 μέτρων. Αυτό επετεύχθη καλύπτοντας το κάτω μέρος των εκτεθειμένων καλωδίων με ένα εύφλεκτο τζελ και στη συνέχεια με την τοποθέτηση δυο βραδύκαυστων εμπρηστικών μηχανισμών μεταξύ των καλωδίων. Τις φωτίσαμε και εξαφανιστήκαμε γελώντας ξανά μέσα στη νύχτα.

Στη συνέχεια, το βράδυ της 7/2/17 περισσότερες επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από την ατομικότητα του πυρήνα σε μια διαφορετική περιοχή της πόλης, και αυτά είναι τα λόγια τους.

…Μεταξύ των ήχων του χειμερινού δάσους και των μη ανθρώπινων πλασμάτων που προσπαθούν να ζήσουν την άγρια ζωή τους, μεταξύ αυτών των ήρεμων στιγμών έπιασα τον εαυτό μου να αναζητάει στιγμές χαράς, στιγμές ελευθερίας και οργής. Έτσι λοιπόν κατέστρεψα 7 πύργους για κυνήγι και όταν τελείωσα, η επιθυμία μου απαιτούσε περισσότερα. Περισσότερες στιγμές σιωπηλών δραστηριοτήτων μεταξύ του κελαιδίσματος των πουλιών. Περισσότερες στιγμές αυτο-απελευθέρωσης. Έτσι λοιπόν, το ίδιο βράδυ, έβαλα φωτιά σε 6 αμάξια αδιακρίτως. Χωρίς να νοιάζομαι για τις ηθικές αξίες των στόχων και τις αφηρημένες ιδέες του “σωστού” και του “λάθους”. Μόνο με την πλήρως μοναχική μου επιθυμία για την διατάραξη της κανονικής πολιτισμένης ζωής, μόνο για την μυρωδιά του καμένου πλαστικού στον παγωμένο χειμωνιάτικο αέρα, όταν ξέρεις ότι αύριο κάποιοι πολιτισμένοι σκλάβοι θα κλάψουν για τα αηδιαστικά τους αυτοκίνητα. Τρία από αυτά κάηκαν εντελώς…

Στο δελτίο ειδήσεων σχετικά με αυτή την επίθεση, η αστυνομία έκανε την δήλωση σχετικά με τα κίνητρα του εμπρηστικού οργίου ότι “Κάποιο πολιτικό υπόβαθρο, ωστόσο, μπορεί να αποκλειστεί”. Μείναμε έκπληκτοι όταν αυτοί οι ηλίθιοι ήταν σωστοί. Δεν δίνουμε μια για το “πολιτικό”, θέλουμε απλά να διασκεδάσουμε καθώς βλέπουμε αυτόν τον κόσμο να φλέγεται.

II

Όταν αρχίσαμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για κάποιες από τις δράσεις καταστροφής μας ως Πυρήνας Wildfire, συσχετίσαμε την μικρή μας συμμορία με την ALF, ELF και την FAI ως κομμάτι ενός ολοκληρωμένου πειράματος σε επικοινωνία μεταξύ άλλων ενδιαφέρων ατομικοτήτων εντός του “Αναρχικού” στρατοπέδου όπου δεν είμαστε σε άμεση επικοινωνία. Στη συνέχεια, στην δεύτερη ανάληψη ευθύνης εγκαταλείψαμε την χρήση αυτών των ακρωνύμων και μιλήσαμε εν συντομία για ορισμένα από τα κίνητρά μας. Θα χρειαστεί να πάρουμε το χρόνο μας για να συνεχίσουμε το διάλογο γύρω από αυτή την διαδικασία, για χάρη της αποδόμησης των αφηρημένων μας ιδεών που εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δημιουργοί της.
Όπως έχουμε εκφραστεί και στο παρελθόν, δεν χρειαζόμαστε πλέον αυτές τις ταμπέλες για να “κατηγοριοποιήσουμε” τους εαυτούς μας ή τις δράσεις μας ως “κομμάτι” του οτιδήποτε. Εμείς ποτέ δεν θα ανήκουμε σε ένα “κίνημα” που έχει δημιουργηθεί από αυτές τις κολεκτιβίστικες ταυτότητες και απορρίπτουμε παντελώς τις ηθικές αρχές της “μη βίας” προς τους “ανθρώπους” που υποστηρίζουν το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων και το Μέτωπο Απελευθέρωσης Γης.

Διατηρήσαμε το όνομα του πυρήνα για να κάνουμε ξεκάθαρη την αποχώρηση μας από τους υπονόμους της ιδεολογικοποιημένης και/ή της ιδεαλιστικής σκέψης και σημασίας της εξέλιξης των επιθυμιών μας και της εικονοκλαστικής πράξης. Για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, έχουμε την αίσθηση ότι στην πρώτη ανάληψη ευθύνης κάποιες λανθασμένοι ισχυρισμοί με την χρήση εκφράσεων που κατά καιρούς νιώθουμε ότι συμβαδίζουν με τα πάθη μας, αλλά μέσα από την αδιέξοδο των πολιτισμένων αλληλεπιδράσεων, οι αλυσίδες της γλώσσας παρουσιάζουν την ευκαιρία για αμέτρητες παρεξηγήσεις, προσαρμόζοντας τις πολεμικές μας κραυγές σε πολύ μερικά συνθήματα και προκατ-φράσεις αναπαράγοντας ρόλους και ιδανικά . Στόχος μας είναι να απομακρύνουμε όλα αυτά τα φαντάσματα που αποτελούν εμπόδιο στην ενίσχυση των ατομικοτήτων μας και μπλοκάρουν το μονοπάτι μας προς τη χαοτική και αδιαμεσολάβητη, άγρια ύπαρξη για την οποία κοπιάζουμε.

Από εδώ και στο εξής οι ανακοινώσεις και οι αναλήψεις ευθύνης που προέρχονται από κάθε πυρήνα της Wildfire θα πρέπει να συνοδεύεται από έναν δευτερεύον πυρήνα/όνομα για να υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία και αυτονομία στην εκτέλεση επιθέσεων διεθνώς και για την σαφέστερη έκφραση των κινήτρων και απόψεων που αναλαμβάνει την ευθύνη το άτομο(α).
Θα είμαστε απόλυτα σαφείς ότι αυτό δεν είναι κάποιο “κάλεσμα” για όλους,τους οποίους δεν γνωρίζουμε για να χρησιμοποιήσουν το όνομα μας στον τελετουργικό πλουραλισμό χαρακτηριστικό του “Αναρχικού” στρατοπέδου. Είναι μια στρατηγική κίνηση εκ μέρους μας για να ενισχύσουμε τις δυνατότητες μας για μεγαλύτερη καταστροφή.

III

Όταν μιλάμε για ιδεαλισμό, εννοούμε την υποκριτική ιδέα του αγώνα για έναν εξωτερικό στόχο ή αιτία, για ένα καλύτερο μέλλον ή για κάποιο κατόρθωμα. Όπως επίσης δεν πιστεύουμε στην ολοκληρωτική καταστροφή της πολιτισμικής φυλακής, οι δράσεις της καταστροφής είναι οι δράσεις που μας φέρνουν κοντά στην αυτο-απελευθέρωση μας. Δράσεις που αποσκοπούν την διάλυση των αλυσίδων που μας έχει φορέσει η κοινωνία από την στιγμή της γέννησης μας και έχει δημιουργήσει την δυνατότητα της διαφυγής από το μεγάλο κλουβί στιγμιαία αποβάλλοντας τον πολιτισμό από μέσα μας και μετατρέποντας μας σε επικίνδυνους. Η ιδέα της πρόκλησης τρόμου και αναταραχών ανάμεσα στις κοιμισμένες μάζες και η μετατροπή του κόσμου των ονείρων, του προοδευτισμού και της ουτοπίας σε έναν ζωντανό εφιάλτη για αυτούς που θεωρούμε εχθρούς είναι για μας ένα άλλο σημαντικό κομμάτι από τους λόγους για τους οποίους έχουμε πραγματοποιήσει εγωιστικές και εγκληματικές πράξεις.

Δεν είμαστε “Αναρχικοί” γιατί έχουμε απορρίψει εδώ και καιρό την στάσιμη ιδεολογία του “Αναρχισμού”. Δεν είμαστε τόσο ανόητοι για να επενδύσουμε καμία “ελπίδα” στον “αγώνα”. Δεν ενθουσιαζόμαστε από τις θεοσεβούμενες φαντασιώσεις της “νίκης”, της “επανάστασης” ή της “καταστροφής”. Έχουμε μεγαλώσει σε ένα άρρωστο κλήμα χριστιανικού τσίρκου με όλη αυτή την προσποίηση, λογοκρισία, πισώπλατα μαχαιρώματα, ηθικό κήρυγμα και την αδιάκοπη βαρετή φλυαρία. Δεν ισχυριζόμαστε πως όσοι αποκαλούν εαυτούς “αναρχικούς” πέφτουν μέσα σε αυτήν την ιδεολογική παγίδα , υπάρχουν και μερικοί μοναδικοί που διεκδικούν αυτήν την ” ταυτότητα” για τους εαυτούς τους, αυτή είναι η ειδοποιός διάφορα . Αυτούς τους λίγους λοιπόν, με υπερηφάνεια, τους υπολογίζουμε ως κοντινούς συμμάχους και συνεργούς μας.

Είμαστε ένας μικρός κύκλος ποινικών μηδενιστών και ατομικιστών εγωιστών. Ο μηδενισμός για εμάς αποτελεί μια διαδικασία αναίρεσης και άρνησης, είναι το εργαλείο μας για να γκρεμίσουμε τα τείχη του πολιτισμένου κατασκευάσματος που επιβάλλεται στο αδάμαστο εγώ μας. Οι πολιτιστικές-κοινωνικές αλυσίδες όπως “ηθική”, “ταυτότητα”, “φύλο”, “αλτρουισμός”, “αισιοδοξία”, “ισότητα”, “αλληλεγγύη”, “σεβασμό”, “ανθρωπισμός”, “ανθρωποκεντρισμός» και ούτω καθεξής όλες καταλήγουν στην φωτιά τη εικονοκλαστικής καταστροφής. Όταν είμαστε στη μάχη, χρησιμοποιούμε τον μηδενισμό σαν όπλο με τον οποίο μπορούμε να δημιουργήσουμε στιγμές χαρούμενης ρήξης μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της τεχνο-βιομηχανικής κοινωνίας στο εδώ και το τώρα. Υποκινούμαστε από τις επιθυμίες και τα πάθη μας  τα οποία έχουμε χάσει. Με όλη τη δύναμη και την εφευρετικότητα που διαθέτουμε, θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε την ζωτικότητα σε μέσο επίθεσης ενάντια στην πραγματικότητα την οποία ζούμε, συναντώντας τους εχθρούς και κάνοντας μας ισχυρότερους.

IV

Έχουμε περιπλανηθεί μακριά και ευρύτερα. Έχουμε δει την ομορφιά του φυσικού χάους μέσα σε αρχαία δάση και ανάμεσα σε αγριόχορτα που έχουν σπάσει το μπετό. Στην απομόνωση των βουνοκορφών και στις σιωπηλές συναντήσεις με άλλες νυκτόβιες ατομικότητες παρακολουθώντας την νύχτα. Καθώς ακονίζουμε τα μαχαίρια μας στις σκιές του δάσους συνωμοτικά γύρω από φωτιές με τους άγριους συνεργούς μας, εκείνους με τους οποίους μοιραζόμαστε την επιθυμία να δραπετεύσουμε από τα κλουβιά της εξημέρωσης και να εξελιχτούμε σε άγρια όντα.

Έχουμε γίνει μάρτυρες, από πρώτο χέρι, της καταστροφής όπου το βασίλειο της “ανθρωπότητας” έχει προκαλέσει στο περιβάλλον, έχουμε σταθεί στις άκρες των τεράστιων και έρημων λατομείων, έχουμε περπατήσει μέσα στα αποψιλωμένα δάση και μέσα από τις πετρελαιοκηλίδες σε παραλίες όπου πλαστικά απόβλητα είναι διασκορπισμένα σε αυτές καθώς και ανάμεσα σε νεκρά ψάρια και πουλιά, νιώθοντας το μίσος και τον θυμό μέσα μας όλο και περισσότερο όπως την μαυρίλα που γεμίζει τα πνευμόνια μας. Έχουμε δει την φρίκη μέσα στις φάρμες-εργοστάσια και γνωρίζουμε ότι η απελευθέρωση μόνο δεν είναι αρκετή.

Έχουμε πραγματοποιήσει εμπρησμούς, πυρπολώντας τα μηχανήματα και τις υποδομές που εξοντώνουν το άγριο, για μια στιγμή έχουμε παραλύσει τους κανόνες και τις διαδικασίες της πολιτισμένης τάξης. Έχουμε ήδη ξεκινήσει επιθέσεις σε υπαλλήλους οικολογικών εταιριών υπό το φως της ημέρας και υπό το φως του φεγγαριού , νιώθοντας περισσότερο ζωντανοί από ποτέ καθώς τράπηκαν σε φυγή πριν τα μαχαίρια, τις μολότοφ και τις πέτρες. Οι βανδαλισμοί μας έχουν προκαλέσει διακοπή της ηλεκτροδότησης, του ιντερνετ και της τηλεφωνικής επικοινωνίας σε αμέτρητα σπίτια και επιχειρήσεις. Έχουμε διαταράξει με εγκληματική διάθεση, που δεν σταματά απλά με το σπάσιμο ορισμένων παραθύρων, και τα λυσσασμένα χέρια μας που κλέβουν ότι είναι αναγκαίο για την επιβίωση μας.

Είμαστε ανήθικοι,  ιλεγκαλιστές, αντικοινωνικοί και αμετανόητοι ατομικιστές σε ένα πόλεμο με την τεχνο-βιομηχανική κοινωνία και με όλη την ανθρώπινη πρόοδο.

Με θάρρος και αποφασιστικότητα συνεχίζουμε την πρακτική με νέες τεχνικές για την εφαρμογή της καταστροφικής τέχνης, βελτιώνοντας τις μεθόδους σαμποτάζ, επίθεσης και τη αποφυγής. Δεν θα μας σταματήσει τίποτα, οι επιθέσεις μας θα ξεσπάσουν ασύμμετρα καθώς θα τρέχουμε από σκιά σε σκιά και οι φωτιές μας θα εξαπλωθούν σε όλη αυτή τη βρωμερή ήπειρο.

Οι γραμμές μάχης έχουν σχεδιαστεί και ξέρουμε που βαδίζουμε· συνενοχή με τους άγριους αντιπολιτισμικούς, εκο-εξτρεμιστές, ανεξέλεγκτους και πεσιμιστές που δεν επιβαρύνονται ούτε από κάποια ελπίδα, ούτε από φόβο, συνεχίζουν να επιστρέφουν ξεδιάντροπα, χωρίς διακρίσεις με αποφασιστικά χτυπήματα ενάντια στην τεχνο-κυψέλη.

“Προς τον πολλαπλασιασμό των επιθέσεων και το συντονισμό των ομάδων και των ατομικοτήτων ώστε να χτυπήσουν δυνατότερα και αδιάκοπα ενάντια στον πατριαρχικό πολιτισμό και στο τεχνο-βιομηχανικό πλαίσιο, η διαδρομή είναι επίπονη και αβέβαιη, μόνο οι δράσεις μας μπορούν να αναδείξουν τις πεποιθήσεις μας”.

Η ανελέητη εξόντωση είναι το μόνο πράγμα που αξίζει σε αυτό το σάπιο σύστημα, στους εκπροσώπους του, στους εργαζόμενους  και στους φιλήσυχους πολίτες του!

Αφήστε τις ηθικές-δικαστικές αρχές να συνεχίσουν να κλαίνε και να γκρινιάζουν! Αφήστε τους πολυλογάδες να συνεχίσουν να μιλάνε!

Είμαστε σε πόλεμο!

– Wildfire Cell

Υ.Γ Ενθουσιαστήκαμε όταν μάθαμε το πρωί της 8/2/17 όταν έγινε ανακοίνωση στους μαθητές η απειλή βόμβας στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Τεχνολογίας (ΒΤΖ) στην Λειψία, προκαλώντας την εκκένωση 500 ανθρώπων από τις εγκαταστάσεις, με μεγάλη αστυνομική και στρατιωτική ανταπόκριση  και με μια κατάσταση τρόμου και φόβου μεταξύ των αηδιαστικών προοδευτικών φοιτητών και καθηγητών. Αυτού του είδους τρομοκρατικές ενέργειες, ειδικά αυτές που γίνονται ενάντια στα τεχνο-επιστημονικά ιδρύματα είναι κάπως σπάνιες στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Καλωσορίζουμε την εξάπλωση των ταραχών στο εσωτερικό «Φρούριο Ευρώπη». Οι βάρβαροι είναι ήδη εντός των τειχών. Ήμασταν πάντα εδώ και θα εξακολουθήσουμε να είμαστε.

(Μετάφραση Traces of Fire)

(Πηγή : actforfree.nostate)

Mexico City: Explosive attack against a Citibanamex branch by Night Cats & Evil Sorcerers Incendiary Cell FAI-FRI

Reasons to fight, we have plenty. We have taken into account the need to act directly against Capital, every time we find more reasons to continue fighting. A few weeks ago for example some comrades were accused of armed robbery in Aachen, Germany; and understanding the bureaucratic process of the ‘legitimate justice’ of the bourgeoisie, they were deprived of freedom. We must not forget, as has already been mentioned in these spaces of diffusion, that expropriation is a just, direct action and part of the history of every revolutionary movement. Emphasizing the slogan: “What crime is it to expropriate or set fire to a bank compared to founding it?”

The rage and anger have made us stronger. We can no longer afford to give ourselves the luxury of remaining in the passivity and conditional comfort that imprisons us in a ‘reality’ imposed by a group of murderers.

At dawn on February 2nd of this year, we concentrated our discontent inside a drum containing 8 liters of highly flammable material combined with explosive material and a simple detonator. We placed it right in the middle of two ATMs at the CitiBanamex branch located on the corner of Axis 10 South and Xocoyoacán street, causing total destruction to both machines with the money inside them burned. The branch will apparently be closed for several weeks.

Citigroup is the largest representation of disgusting imperialism. The banks, the sanctuaries of Capital. And us, the consequence of its disgusting system. Every day more conscious and connected to the struggle for freedom.

As for us, we stand in solidarity with the imprisoned compañeras in Germany and the compañeros Luis Fernando Sotelo and Fernando Bársenas.

Neither guilty nor innocent!
Prisoners of war, to the street!
Let the walls of the prisons burn!

Against the State, Capital and all forms of authority.

Night Cats & Evil Sorcerers Incendiary Cell FAI-FRI

(via Contra Info, translated by Insurrection News)

Bremen, Germany: Bundeswehr (Armed Forces) vehicle torched

G20: In Hamburg you say goodbye…in Bremen we do too!

“Everywhere – Soldiers are murderers
All over the world – Uniforms are murderers
German weapons – Soldiers are murderers
German money – Uniforms are murderers
Germany technology – Soldiers are murderers…”

(Tod und Mordschlag)

With this song in our ears and a portion of anger in our stomach we sneaked through the hedges at night with an incendiary device under our arms to reach the consulting office for a career with the Bundeswehr (German Armed Forces). We climbed the fence into the parking lot where we found a vehicle of the Bundeswehr. We quickly lit the device and placed it under the vehicle. Then we whistled with a smile on our lips and headed back into the night…

We are also support the ‘Anarchist call against the G20 summit in Hamburg’ and extend the target selection.

“We want to destroy, by July 2017 (and if only symbolically…) the rule of patriarchy over women, the rule of the states over their borders and urban centres, the rule of labor over our time, the rule of money over our social behavior, the domination of the goods about our lives, the rule of the cops over the fear of repression in our minds.”

Action Group Bundeswehr vehicles are of great interest to us

Bremen, 08.02.2017

(via Linksunten Indymedia, translated by Insurrection News)

Sidney E. Parker[1] —- Νίτσε: Αντίχριστος;

(Λάβαμε 8/2/17)

Σημειώσεις: Οι πληροφορίες στο τέλος είναι συμπληρώσεις του μεταφραστή και όχι κομμάτι του αρχικού κειμένου.
Η μετάφραση αυτή δεν ισοδυναμεί με ταύτιση απόψεων κειμένου και μεταφραστή.

( Όλα τα αποσπάσματα του Νίτσε, εκτός αν σημειωθεί κάτι διαφορετικό, προέρχονται από την έκδοση του αντίχριστου δημοσιεύμένη εκ του E. Haldeman Julius[2] )

Υπήρξαν πολλές εξαιρετικές επιθέσεις εναντίον του χριστιανισμού, ισχυρές και αποτελεσματικές με τον δικό τους τρόπο και κάποιος θα διστάσει να διακρίνει την οποιαδήποτε μέσω του υπερθετικού ” η τελειώτερη” αλλά αν εγώ ήταν να χρησιμοποιήσω τον υπερθετικό αυτό – ιδίως με σεβασμό για την ωμή εκρηκτική δύναμη εμπνευσμένων αφορισμών – θα έπρεπε να τον απονείμω στον Αντίχριστο του Φ.Νίτσε….Ο αναγνώστης δεν θα εντυπωσιαστεί μόνο διανοητικά, αλλά θα παθιαστεί και ταρακουνηθεί στα βάθη, από την έξοχη, σαρωτική θέρμη της επίθεσης του.

Είναι αυτές οι λέξεις με τις οποίες ο περίφημος αμερικάνος στοχαστής και εκδότης, E.Haldeman Julius, ξεκινά την εισαγωγή στην έκδοση του 1930 Ο Αντίχριστος. Αυτός ο Νίτσε είναι αντί-χριστιανός, – ήτοι ενάντια στην χριστιανική εκκλησία – εμφανές στον οποιοδήποτε τον έχει διαβάσει. Η ερώτηση που θα ήθελα να θέσω, ωστόσο, είναι πραγματικά αντί-χριστος όπως ισχυρίζεται ότι είναι; Πριν δώσω την απάντηση μου θα ήταν χρήσιμο εν συντομία να σκιαγραφήσω τον τρόπο που ο Νίτσε αντίκριζε τον χριστιανισμό.

Ο Νίτσε, προτίστως, δεν απασχολεί τον εαυτό του με συνήθεις ερωτήσεις σχετικά με την χρονολόγηση των χριστιανικών ευαγγελίων, την συνέπεια ή την ασυνέπεια τους, ή την ύπαρξη ή όχι του Χριστού. Με άλλα λόγια την εγκυρότητα επίγραφων αποδεικτικών στοιχείων του χριστιανισμού. Ούτε επικέντρωνε σε επιχειρηματολογίες για ή ενάντια στην ύπαρξη του θεού παρότι αποκαλεί τον εαυτό του άθεο, υιοθετεί αυτό που ο ίδιος περιγράφει σαν ψυχολογική προσέγγιση η οποία περιστρέφεται γύρω από την ερώτηση: O χριστιανισμός ενισχύει ή υποτιμά την ζωή; Γράφει:

Τι είναι καλό; Αυτό που ενισχύει την αίσθηση της δύναμης, την θέληση για δύναμη και την ίδια την δύναμη στους ανθρώπους. Τι είναι κακό; Οτιδήποτε είναι ριζωμένο στην αδναμία. Τι είναι ευχαρίστηση; – το αίσθημα ότι η δύναμη αυξάνεται και ότι η αντίσταση υπερνικείται. Όχι η ικανοποίηση, αλλά η περισσότερη δύναμη. Όχι η ειρήνη με κάθε κόστος, αλλά ο πόλεμος. Όχι η αρετή, μα η αξία!…. Οι αδύναμοι και οι παρηκμασμένοι θα έπρεπε να βουλιάξουν στο έδαφος: Αυτό είναι το ανθρωπιστικό μας σύνθημα: και θα έπρεπε να βοηθηθούν να βουλιάξουν. Ποιο είναι το πλέον επιζήμιο ελάτωμα; Ο οίκτος για τους αρρώστους και του εκφυλισμένους – Χριστιανισμός.

Ο Νίτσε διατείνεται πως οι επιθέσεις κατά του χριστιανισμού τον καιρό του δεν ήταν μοναχά άτολμες αλλά και εσφαλμένες. Ο χριστιανισμός είναι έγκλημα ενάντια στην ζωή και το πρόβλημα της ”αλήθειας” του δεν έχει αξία εκτός αν οδηγεί σε μελέτη του ηθικού του κύρους.

Ο χριστιανισμός επιχειρεί να αντιστρέψει την φυσική επιλογή. Ο χριστιανός είναι ένα άρρωστο και παρηκμασμένο άτομο που προσπαθεί να ματαιώσει την φυσική πορεία της εξέλιξης θέλοντας να καταστήσει το αφύσικο, νόμο. Επιδιώκει να διατηρήσει τους φυσιολογικά κακοφτιαγμένους, αυτούς που είναι αδύναμοι και να ενδυναμώσει το ένστικτο να προστατεύουν ο ένας τον άλλο. Αυτοί που δεν θεωρούν την στάση αυτή άσεμνη ανήκουν στο ίδιο αρρωστιάρικο πλήθος.

Η γνήσια αγάπη για την ανθρωπότητα [ γράφει ] κοστίζει θυσίες για το καλό του είδους. Είναι κάτι δύσκολο, γεμάτο με αυτοέλεγχο διότι απαιτεί απώλειες.

Προσθέτει:

Ούτε σαν κώδικας ηθικής αλλά ούτε και σαν θρησκεία ο χριστιανισμός έχει κάποιο σημείο επαφής με τα πράγματα όπως αυτά είναι. Απασχολείται με ολότελα φανταστικές αιτίες…. και αμιγώς φανταστικές ιδιότητες. Επικοινωνεί με καθαρώς φανταστικά πλάσματα….Πρεσβεύει μια φασματική επιστήμη και μια φασματική ψυχολογία…. Αυτός ο κόσμος καθαρής φαντασίας, οφείλει να διακρίνεται αρνητικώς, από τον κόσμο των ονείρων αφού ο κόσμος των ονείρων τουλάχιστον αντανακλά την πραγματικότητα, ενόσω ο άλλος την παραχαράσει, την συκοφαντεί και την αρνείται.

Όλη η θρησκεία γεννιέται από τον φόβο, ο χριστιανισμός όμως είναι κάτ’ ουσίαν προιόν δουλικών πνευμάτων. Οι σκλάβοι φοβόντουσαν τους αφέντες τους και επιθυμούσαν εκδίκηση για την κατωτερότητα τους. Ο χριστιανισμός αναδύθηκε από την δυσαρέσκεια τους ,έχοντας ως στόχο την υπονόμευση της αυτοπεποίθησης των κυρίαρχων καστών μέσω της επικούρειας των προκαλών-ενοχή ιδεών της αμαρτίας και του οίκτου. Ήταν ένα ισοπεδοτικό δόγμα, όπως και ο απόγωνος του ο σοσιαλισμός. Το αποτέλεσμα του θριαμβευτικού αυτού ξεσηκωμού των σκλάβων ήταν η καταστροφή των πνευματικών επιτευγμάτων του αρχαίου κόσμου. Η επιστημονική μέθοδος, η τέχνη της ανάγνωσης, η έννοια των γεγονότων – όλα ήταν μάταια.
Θάφτηκαν σε μια νύχτα. Δεν ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου από γερμανικά και άλλα βαριά πόδια. Αλλά στιγματήστηκαν από επιδέξια, λανθάνοντα ανεμικά βαμπίρ. Δεν κατακτήθηκαν – απλώς αποστραγκίστηκαν.

Ο Νίτσε ολοκληρώνει τον αντίχριστο με μία καταγγελία του χριστιανισμού ως την μεγάλη κατάρα, την εσωτερική εξαχρείωση, την σκοτεινή ώθηση της μνησικακίας για την οποία καμιά υπεκφυγή δεν είναι αρκετά αχρεία, λαθραία, δόλια, αρκετά κακή. Θα έλεγα πως πρόκειται για την βρώμικη κυλίδα στα κατορθώματα του ανθρώπου.

Παρά την τραχύτητα των καταγγελιών του Νίτσε όμως, η θέση του ενάντια στον χριστιανισμό είναι ατελής. Όπως ο Benjamin de Casseres επισήμανε:

Ο Αντίχριστος συνιστά μια υπεκφυγή. Ήταν μια τρομακτικά σφοδρή επίθεση – η μέγιστη στα χρονικά – Αλλά ο χριστιανισμός και ο χριστός είναι ένα και το αυτό.

Ο Νίτσε στην πραγματικότητα αφήνει τον Χριστό σχετικά στο απυρόβλητο, εστιάζοντας το μίσος του στον Απόστολο Παύλο τον οποίο θεωρεί πνευματικό πατέρα της χριστιανικής πίστης. Ο Νίτσε κατηγορεί τον Παύλο για την θυσία του ”Σωτήρα, τον κάρφωσε στον ίδιο του τον σταυρό.” Ακόμα, κατηγορεί τους μαθητές του για κατοχή των ”πλέον αντιχριστιανικών επιθυμιών για εκδίκηση,” λες και οι πολυάριθμες απειλές πέρι κόλασης και καταδίκης αποδιδόμενες στον Χριστό της νέας διαθήκης μπορούν να ερμηνευτούν ως οτιδήποτε άλλο παρά μια γνήσια χριστιανική επιθυμία για εκδίκηση! Αργότερα διατείνεται ότι αυτές οι απειλές ” τοποθετήθηκαν στο στόμα του Κυρίου” από αυτούς τους ασήμαντους ανθρώπους. Σε άλλο απόσπασμα καταγγέλει ότι:

Ο χαρακτήρας του Σωτήρα, η διδασκαλία του, ο τρόπος ζωής τους, το νόημα του, ακόμα και η παρακαταθήκη του θανάτου του – όλα παραποιήθηκαν έως ότου τίποτα καταγεγραμμένο να προσεγγίζει στο ελάχιστο τα γεγονότα.

Τι ήταν αυτό το υποτιθέμενο γεγονός και πως γνώριζε ότι διέφερε εκ του αρχείου ο Νίτσε δεν αναφέρει. Πράγματι, θα φαινόταν πως εδώ αντιπαραβάλει την προσωπική του φαντασία για τον Χριστό με την κοινή φαντασία της εκκλησίας.

Ο περίφημος ισχυρισμός του Νίτσε ότι ΄΄ Υπήρξε μόνο ένας χριστιανός και αυτός πέθανε πάνω στον σταυρό” συνιστά ένα ακόμα παράδειγμα του ευλαβικού τρόπου δια του οποίου προσεγγίζει τον χριστιανικό μύθο. Ακόμα ένας ένθερμος Νιτσεϊκός όπως ο Oscar Levy[3] παραδέχεται ότι:

Ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια αδυναμία στο ισχυρό πνεύμα του Νίτσε ο οποίος, με όλη την βαθιά διορατικότητα του, ήταν περισσότερο αντιχριστιανός παρά ένας αντί-χριστος και ο οποίος διέθετε λόγω καταγωγής, υπολείματα σεβασμού για τον Σωτήρα στο αίμα του.

Αλλά υπάρχουν περισσότερα στον σεβασμό του Νίτσε για τον Χριστό πέραν της επιροής γενεαλογικών αποθεμάτων. Αν ο Χριστός νοηθεί ως ένα σύμβολο για την ”λύτρωση της ανθρωπότητας”, τότε ο Νίτσε θα είχε αισθανθεί μια δυνατή έλξη γι’ αυτόν, διότι ο ίδιος ποθούσε εξίσου την αποκαθαίρεση της ανθρωπότητας μέσω του ευαγγελίου του για τον υπεράνθρωπο παρά τον ισχυρισμό του στο Ίδε ο Άνθρωπος ” Το τελευταίο πράγμα που θα υποσχεθώ είναι η ”βελτίωση” της ανθρωπότητας. Δεν θα εγείρω νέα ίδωλα: ας μάθουν τα παλιά τι σημαίνει να έχεις πύλινα πόδια.’‘

Εδώ για παράδειγμα, βρίσκεται ο μεσσιανικός Νίτσε σε πλήρη πτήση.

Εσείς οι σύγχρονοι ερημίτες, εσείς οι αποστάτες, εσείς μια μέρα θα είστε ένας άνθρωπος: ανάμεσα από σας που επιζητάτε τους εαυτούς σας ένας εκλεκτός άνθρωπος θα ανατήλει – και μέσω αυτού, ο υπεράνθρωπος.

Αλήθεια, ένας τόπος ανάρρωσης η γη θα γίνει. Και ήδη μια νέα τάξη σχηματίζεται γύρω της, λυτρωτική οσμή φέρει και μια νέα ελπίδα. ( Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα )

Αυτή η μεσσιανική ένταση του Νίτσε φανερώθηκε ευκρινώς στην ” Φιλοσοφία του Νίτσε ” από τον Georges Chatterton- Hill[4]:

Αυτοί που αναπαριστούν τον υπεράνθρωπο ως την ενσάρκωση της φιλαυτείας λανθάνουν οικτρά. Δεν είναι η προσωπική απόλαυση αυτό που ο υπεράνθρωπος αποζητά, αλλά η δικαίωση του αιώνιου γίγνεσθαι, το οποίο είναι η αϊδιος κοσμική διαδικασία…. την εξαργύρωση της ανθρωπότητας διαμέσου του πόνου, μέσω του μεγάλου και έντονου πόνου. Και μέσα από αυτόν τον δρυμύ πόνο αναδύεται ακριβώς αυτό το υπέρτατο έργο τέχνης που είναι ο υπεράνθρωπος, ο οποίος μέσω των έργων του δικαιώνει ότι είναι άθλιο και οικτρό στην ύπαρξη εγείροντας το στον κολοφώνα της ομορφιάς. Ο υπεράνθρωπος γαλουχημένος στο σχολείο του πόνου με την σειρά του ανακλά το ίδιο του το μεγαλείο στο όλον της ζωής: και η ζωή ειδωμένη στο εκτυφλωτικό φως, ριγμένο πάνω της από την δόξα του υπερανθρώπου θα απολυτρωθεί, θα επιβεβαιωθεί, θα ιεροποιηθεί και θα δικαιωθεί.

Είναι χαρακτηριστικό όλων των θρησκευτικών και μεσσιανικών δογμάτων η απάιτηση τους για υποβολή του ατόμου σε μια υπερατομική οντότητα η στόχο. Οι χριστιανοί αντιλαμβάνονται το άτομο ως όργανο του θεού, οι μαρξιστές το αντιλαμβάνονται ως οργανο της διαλεκτικής διαδικασίας και ο Νίτσε με την σειρά του, το προβάλει ως ένα μέσο για την κατανόηση του υπερανθρώπου. Έχοντας διακυρήξει τον θάνατο του θεού, έγινε εμμονικός με το πρόβλημα του να βρει έναν νέο σκοπό για την ανθρωπότητα. Η λύση του ήταν η κατασκευή του υπερανθρώπου. Οι άθεοι έμελλε να αποκτήσουν έναν νέο θεό.

Αλλά θα ρωτούσα γιατί η ζωή μου απαιτείται να ”δικαιωθεί” και να ”απολυτρωθεί’, εξευγενισμένη από τον πόνο και την δημιουργία του υπερανθρώπου; Για μένα, όλα αυτά είναι απλώς οι παλίες χριστιανικές ανοησίες με νέο επίχρησμα. Ένας από τους λόγους που είμαι άθεος είναι γιατί αρνούμε κάθε πιστεύω που προστάζει να το υπηρετώ. Θέλω τα πιστεύω μου να υπηρετούν εμένα. Aν υποθετικώς ο Νίτσε μου έλεγε ότι ο χριστιανισμός είναι ένα δουλικό δόγμα, ένα μόνιμο όπιο προορισμένο γι’ αυτούς που στερούνται δύναμης αρκετής ώστε να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, τότε θα συμφωνούσα μαζί του. Αλλά αν συνέχιζε να λέει πως πρέπει να αφιερώσω την ζωή μου στον ερχομό του υπερανθρώπου, τότε θα κατέταζα τα λόγια του στην ίδια κατηγορία με αυτά ενός χριστιανού και του θεού του: Ως ένα μυστικιστικό φαντασιοκόπημα! Ζω την ζωή μου προς όφελος μου, όχι προς όφελος ενός στόχου κατασκευασμένου από κάποιον άλλον και υπερβατικού ως προς εμένα. Ο ίδιος ο Νίτσε ορθώς παρατηρεί πως:

Ο άνθρωπος της πίστης, ο κάθε είδους ”πιστός”, είναι αναγκαστικά υποταγμένος σε κάτι έξω από αυτόν: δεν μπορεί να θέσει τον εαυτό του ως ένα τέλος και δεν μπορεί να βρει όρια εντός του εαυτού του. Ο πιστός δεν ανήκει πραγματικά στον εαυτό του, είναι μόνο μέσο, χρειάζεται να χρησιμοποιείται και χρειάζεται κάποιον να τον χρησιμοποιεί. Το ενστικτό του αποδίδει την υψηλότερη θέση σε μία ηθική αυταπάρνησης, και τα πάντα εντός του – η φρόνηση του , οι εμπειρίες του και η ματαιοδοξία του – τον ωθούν να υιοθετήσει την συγκεκριμένη ηθική. Κάθε είδος πίστης είναι μία έκφραση αυταπάρνησης και αποξένωσης από τον εαυτό…

Έχοντας ο Νίτσε κρατήσει αυτά τα λόγια στην καρδιά του, συμπεριλαμβάνοντας τα στην δική του πίστη, θα είχε ελευθερώσει τον εαυτό του από κάθε θρησκεία. Τότε θα ήταν κάτι περισσότερο από αντι-χριστιανός, θα ήταν αντί-χριστος.

Συντάζοντας τα παραπάνω, συνάντησα το ακόλουθο εδάφιο σε ένα άλλο έργο του Benjamin de Casseres[5]: The muse of lies. Παρόλο που ο de Casseres ήταν ένας φλογερός θαυμαστής του Νίτσε αυτό που γράφει εξυπηρετεί την επιχειρηματολογία μου.

Το φάρμακο του Νίτσε της ‘αιώνιας επιστροφής’ απεικονιζόταν καλύτερα στον ίδιο που κύρηττε το ιδεώδες της θυσίας και της ζωής για μια υπέρβαση. Ήταν ο τελέυταίος μεγάλος χριστιανός. Η θέληση να δημιουργήσει τον υπεράνθρωπο, τον μετά-άνθρωπο, προστάζει κάποιον να θυσιάσει μέχρι και τους στενότερους φίλους του, λέει ο Νίτσε σε έναν από τους αφορισμούς του. Δεν είναι αυτό κατ εξοχήν παράδειγμα εκκλησιαστικής μανίας; Δεν διακρίνεται έναν συγκαλημένο φανατικό σε αυτό; Δεν μυρίζετε τα δεσμά και την πίσσα; Εμείς οι μηδενιστές και οι περιφρονητές δεν παρατηρούμε το ψυχολογικό μικρόβιο ενός νέου Torquemada[6] σε αυτό το κύρηγμα αυταπάρνησης; Η αιώνια επιστροφή! Τωόντι ήσουν εσύ μια επιστροφή, ω εσύ ορχούμενε, Διονυσιακέ πρόδρομε μιας ιεράς εξέτασης.

S.E.Parker

( αρχικά δημοσιευμένο στο Ego: An individualist Review, No.2)

Μετάφραση: Horizontal Mortem – Σύμπραξη Αναρχικών Consumimur Igni
Mail Επικοινωνίας: consumimurigni@espiv.net

Πηγή: Antisocial Evolution

[1]Sidney E. Parker – Βρετανός αναρχοατομικιστής, έντονα επηρρεασμένος από τον Max Stirner με αρκετά πλούσιο έργο έως τον θανατό του. Κείμενα του έχουν στο παρελθόν μεταφραστεί στα ελληνικά από τα εγχειρήματα: Parabellum, Inter Arma, Έρεβος κ.α.

[2] E. Haldeman-Julius – Αμερικάνος- Εβραίος συγγραφέας, αθεϊστής, κοινωνικός μεταρρυθμιστής και εκδότης.

[3] Oscar Levy – Γερμανό-εβραίος φυσικός και συγγραφέας διάσημος λόγιος της Νιτσεϊκής φιλοσοφίας. Γνωστός επίσης για την επίδραση που είχαν πάνω του οι ρατσιστικές αντιλήψεις του Gobineau.

[4] Georges Chatterton-Hill – Ιρλανδός συγγραφέας ορισμένων βιβλίων πάνω στην εξέλιξη και την κοινωνιολογία. Έντονα επηρρεασένος από τον Herbert Spencer και την οπτιμίστικη ιδέα του περί ταύτισης εξέλιξης και βελτίωσης.

[5] Benjamin De Casseres – Αμερικάνος δημοσιογράφος, κριτικός και ποιητής γεννημένος στην Φιλαδέλφεια.

[6] Τomas de Torquemada — Καστιγιάνος δομικανός μοναχός και ο πρώτος μεγάλος ιεροεξεταστής στο Ισπανικό κίνημα για ομογενοποίηση των θρησκευτικών πρακτικών με αυτές της καθολικής εκκλησίας στα τέλη του 15ου αιώνα.

25 chickens liberated (UK)

anonymous report:

“January, 2017

25 chickens were rescued from a poultry farm in the South East UK. The chicks, not older than 40 days, had endured extensive 22 hours of light per day to maximise growth. The night before they were transported to slaughter, 25 comrades were rescued and taken to safe homes. Slogans were painted in the inside of the shed, reading ‘THEY CAME, THEY SAW, THEY LIBERATED’ and ‘WE HAVE BEEN WATCHING YOU’.

We would like show our solidarity to Debbie through this action. She will be released from prison in April 2017.”

(Via : BITE BACK)

Ηνωμένο Βασίλειο: Επίσκεψη του Μετώπου Απελευθέρωσης Ζώων σε πτηνοτροφείο

Μες στον Γενάρη του 2017, διασώθηκαν 25 κοτόπουλα από μια φάρμα πουλερικών στη νοτιοανατολική περιφέρεια του Ηνωμένου Βασιλείου. Τα κοτοπουλάκια, 40 ημερών το πολύ, είχαν υποστεί εκτεταμένη έκθεση στο φως 22 ώρες την ημέρα για μεγιστοποίηση της ανάπτυξής τους. Τη νύχτα πριν τη μεταγωγή τους στο σφαγείο, 25 συντροφάκια διασώθηκαν και μεταφέρθηκαν σε ασφαλή σπίτια. Πατήθηκαν συνθήματα στο εσωτερικό του υπόστεγου, που γράφανε: «Ήρθαν, είδαν, απελευθέρωσαν» και «Σας παρακολουθούμε από καιρό».

Μέσω αυτής της δράσης θα θέλαμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στην Debbie, η οποία θ’ αποφυλακιστεί τον Απρίλη του 2017.

πηγή: bite back

(Πηγή : contrainfo)

Germany: ‘In Spite Of Their Separation’ – call for action & solidarity from Rigaer94

We are writing to you from the threatened houseproject Rigaer 94 in one of Berlins once notorious squatting neighbourhoods. Our contexts might be worlds apart or really close but the reality we lived last year bears the prints of the same systematically oppressive system. In solidarity with all threatened projects, individuals and emancipatory struggles , we would like to better connect our structures and work on a closer link based on support, in our struggles.

Let’s keep walking this path together, but first a short summary of the recent past and our situation.

Last year saw us, the neighbourhood and people around, on the receiving end of much police repression, starting with the declaration by the state that our street and neighbourhood was a danger zone (Gefahrengebiet), giving the police extra search and detain powers and a green light for constant street harassment of anyone fitting their vision of a ‘leftist’, not white or somehow not normative person (this evolved into almost anyone being controlled, no matter how they presented).

This saw a massive rise in police riot vans cruising the streets, meaning constant conflicts for the neighbourhood, and in our efforts to fight for a autonomous and cop free area.

Rigaer 94 was at the centre of these conflicts, as the state and its cops declared it the crux of militant struggle.

This tactic can be seen in the wider context of reactionary imposed controls and intimidation, such as states of emergency and curfews, employed as constant stress factors (and data mining) to those against the aggressive progression of gentrification and public control.

In the beginning of the year, a traffic cop was confronted on the street while trying to give out parking tickets, seven hours later, 500 or more cops were used to raid our house.

Some days later we were raided again, this time after a bag of rubbish was thrown from a window, as cops were going through the nearby house dumpsters (this was a ‘life threatening attack’).
In response to these attacks, we made a call for 1 million euros of damage to the state and its structures to meet any attack on left radical spaces. This was consistently met.
The state was set on trying to destroy our structures and continued to put on pressure, but we never let them get on top of us.
The last attempt by them to crush our spirit was in the summer. A massive police operation was organised to evict the bottom story
(„Kadterschmiede“ bar andWorkshop) of our project. This plan was concocted by the police chief and the interior minister, who then approached the owner for the final ok.
The house was surrounded 24/7 by cops, who fenced off the front entrance and occupied the attic, stairways and yards. They protected private contractors who started a process of clearing and gutting the bottom story and attic. They were then helped by private security to control the coming and going of people from our house. The narrative given to the media was that the bottom story was going to be renovated and rented as housing for refugees. This was of course proven to be a lie and a divisive tactic by the state, who was trying to manipulate the public opinion and crush left struggle with some of its own pitfalls.
This occupation lasted three weeks.
(This is a more detailed text from the time)

In the summer we saw the occupation of our home and project come to an end from the combination of inspirational street actions and a court process. 

The court hearing concluded that the police action was ‘illegal’ and we had some sort of squatters rights to the contested areas of the house. Whether or not this action was ‘legal’ or ‘illegal’ in the eyes of the courts was and is of no concern to us, but in that moment it meant the state had to eat its own laws and go home.
Of course it would not let go so easily, and there has now been an appeal by the house owner to obtain an eviction order. In their legal way.
This court process will happens today,Thursday Febuary 2nd, and we do not expect to ‘win’.
Once the owner has this eviction paper, the earliest they could evict with due notice is two weeks after the court decision.If their first attempt fails they can theoretically try again at anytime in the future with no prior warning.

The solidarity in response to the past attacks on Rigaer 94 was incredibly powerful.

To read everyday of the actions that had happened in the night before, filled us with the strength and fire that we needed to continue this fight. The forms of resistance within the „Day X“concept were as diverse as the people showing it. The streets were full of action, but not only for us, as the struggle against gentrification is international and these and other actions have inspired and been inspired by movements from all over.

This is our strength against the repressive state and its structures – decentralized actions and autonomous organising that the state cannot even come close to keeping watered down and sated.

This is the pressure we can exert on the apparatus of capital and state.

Selforganized spaces such as Kadterschmiede in Rigaer 94 have to be defended!

We want to keep fighting not just for our housing project but for all those threatened by state violence and oppression- all those fighting for living spaces, all those sitting in prisons, all those fighting for their own autonomous futures, all those who are fighting just to live.

All evictions are Day X.

Day X will only bring us together again and strengthen and extend our networks of rebellion.

Day X means Chaos

Teilt unsere Wut!

Every heart is a revolutionary cell.
See you on the streets.

R94

(Via : insurrectionnewsworldwide)

Greece: Responsibility claim for 6 coordinated incendiary attacks by CCF – Incendiary Destabilization Outbreaks / FAI-IRF

WE ARE THE ONES WHO WILL BRING THE CURTAIN DOWN

We claim responsibility for the 6 following arson attacks.

– A bank at Petralona a few streetss next to the consumer neighborhood of Gazi.
– The security agency FALCON at the main and busy Kifisias Avenue, which is being advertised by the journalistic trash of the television.
– A post office Savings Bank at the seemingly police state Aleksandra’s Avenue.
– 3 diplomatic corps vehicles

Cities are history‘s theatre. They are the places where life performs disciplined social roles, played by law abiding citizens or happy slaves in the reflection of digital communication displays’ and storefronts of consumption, while walking predetermined paths from wage-slavery to paid entertainment. Each move we make is controlled by the vigilant eyes of thousands of cameras on the streets, roadblocks by uniformed police and cops’ motor patrols.

In the current conditions of economic crisis, the only currency with a constant value is the currency of fear in the hands of authority. The fear that nothing can change, that we are few and that prison is lurking for those who dare to question authority’s orders. However life is running fast and cannot wait for those who are afraid to live. LOOK FEAR IN THE FACE AND FEAR WILL FLINCH AND LEAVE.

We must turn the cities into battlefields and the nights into our allies in urban guerilla surprise attacks. We must lay mines of fire in all the symbols of this world that keeps us imprisoned. We know that burning a bank or setting an official state car on fire is not sufficient; however the real power of illegal anarchist actions is that they are like spare keys. Spare keys that release people’s strength of rebellion, the strength to strike authority and live dangerously free. This is why we create small militant groups ready for action, here and now. We can’t wait for the soulless crowd; we can’t seek after proletarians that are asking only for a better salary. We are not shepherds for the masses of people to follow, nor are we gravediggers for those who have buried their lives into silence.

Through self-organization and informal coordination, we create a legacy of deeds in this fight against this authority of entrapment, breaking the pace of the legal order. These difficult times cannot break our beliefs in any way; on the contrary they become more acute, they reignite. We blend our hatred with conscience and dignity and when this mixture binds, it will poison and destroy the body of every prosecutor, every journalist, every cop, every security guard, every snitch, all kinds of henchmen and peaceful citizens and in general all the garbage that forms this sterilized society of security. The settled will never abandon their commodities and choose the road to rebellion; of that we are well aware. Fear of social rejection leads to inaction and conservative anarchist practices which are confined within the “internal” movement. Our means are purely illegal and we are not willing to make them more “social” and therefore acceptable, as much as the left or right wing stewards of power and the sympathizers-supporters of the movement are trying to convince us.

We became what we dreamt since we were children, ANARCHISTS OF THE DEED that don’t sleep at night and all we care for is to set your nights on fire and ruin your party by destabilizing on a regular basis the metropolitan normality. We are the ones that dare to risk where punishment and incarceration is lurking, deconstructing fear in all its aspects. Because in the end anarchy is in our hearts, in our minds, in every drop of blood that runs through our veins, in our illegal actions far away from your bourgeois morals and cleanness. Maybe you can sometimes imprison our bodies but you can never imprison our anarchist beliefs that will always find fertile ground against every form of authority. Besides, our continuous attacks are the most undisputed evidence.

We live in time of war and we know that well. Real solidarity to our imprisoned comrades is one of the most powerful weapons in this social war that is unfortunately being deprived of its meaning. We must make it clear that the anarchist action and assault can only be realized through solidarity. Our solidarity is not a result of mercy or philanthropic, leftist sentimentality. In the eyes of our comrades we can see ourselves, since we chose to be on the field of illegality and the urban guerilla anarchist action.

And if we have losses and imprisoned comrades in this battle, the anarchist cells are like Hydra. For every arrest, new comrades will throw themselves in the battlefield, for every arrest an incendiary device will shimmer right before the ignition. And this fire will last forever… creating anarchy inside anarchy.

Because as we said at the beginning, life is giving a sick performance while the director is setting the scene, lining up everyone to his own interest; with the actors playing their part literally and the passive audience that is either watching absorbed or whistling indifferently and watching silently when bored. However in this theatre, some of us didn’t accept the predetermined parts that have been given to us, we are the ones that will sabotage the show and give to your play our own ending. Don’t say that we are few; don’t say that we don’t matter, because in the end we will win. WE ARE THE ONES WHO WILL BRING THE CURTAIN DOWN!

WE DEDICATE THESE ATTACKS OF SOLIDARITY TO THE IMPRISONED MEMBERS OF REVOLUTIONARY STRUGGLE POLA ROUPA AND KONSTANTINA ATHANASOPOULOU AS A RESPONSE TO THE RECENT REPRESSIVE OPERATIONS

P.S. Snitches, journalists, prosecutors don’t ever think that we have forgotten you.

WE WILL RETURN SOON
LONG LIVE ANARCHY AND THE NEW URBAN GUERILLA

 Conspiracy of Cells of Fire/FAI-IRF
Incendiary Destabilization Outbreaks/FAI-IRF

(via 325)

“Κείμενο του Ν. Ρωμανού σχετικά με την Δήλωση Κορκονέα στο Μικτό Ορκωτό εφετείο Λαμίας”

Στις 23 Δεκεμβρίου σε μια από τις συνεδριάσεις του μικτού ορκωτού εφετείου Λαμίας το οποίο δικάζει τους μπάτσους – δολοφόνους Κορκονέα και Σαραλιώτη η πρόεδρος του δικαστηρίου ζήτησε όπως συνηθίζετε από τους κατηγορούμενους να τοποθετηθούν σχετικά με τις κατηγορίες που τους αποδίδονται.

Η τοποθέτηση του Κορκονέα ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την αντίληψη που διέπει όσους υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας και αποτελούν τους ένοπλους υπερασπιστές της ματωμένης κοινωνικής ειρήνης που επιβάλουν κράτος και κεφάλαιο.

– Δεν ζητάω συγγνώμη για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου επειδή δεν υπήρξε ένας απλός 15χρονος αλλά ήταν αντιεξουσιαστής.

Η συγκεκριμένη δήλωση αποτελεί μια παραδοχή τεράστιας πολιτικής σημασίας που καταρρίπτει στην πράξη όλα τα συστημικά αφηγήματα τα οποία μεθοδευμένα επιχειρούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν την ιστορική πραγματικότητα. Την πραγματικότητα της ύπαρξης ενός αδυσώπητου κοινωνικού πολέμου στον οποίο οι μισθοφόροι της έννομης τάξης ανέκαθεν είχαν έναν συγκεκριμένο ρόλο.

Ας εξετάσουμε όμως τι σημαίνει στην πραγματικότητα αυτή η παραδοχή. Αρχικά η παραίτηση του συνήγορου του Κορκονεά Αλέξη Κούγια δεν αποτέλεσε μια πράξη εναντίωσης του συγκεκριμένου στην δήλωση του πελάτη του. Εξάλλου ήταν ο ίδιος που είχε δηλώσει ότι το αν έπρεπε να πεθάνει ή όχι ο Αλέξανδρος θα το κρίνει τελικά η δικαιοσύνη. Ο μοναδικός λόγος της παραίτησης του ήταν ότι ο πελάτης του με την δήλωση του κατέρριψε την υπερασπιστική γραμμή που ο ίδιος είχε αναλάβει να οικοδομήσει και χάραζε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την υπόθεση.

Το προφίλ του μετανοημένου οικογενειάρχη αστυνομικού με την βαθιά χριστιανική πίστη που βρέθηκε στον λάθος τόπο την λάθος στιγμή και εξαιτίας του κινδύνου που βρισκόταν από μια ομάδα νεαρών με αποκλίνουσες συμπεριφορές αναγκάστηκε να χρησιμοποίησει το όπλο του ρίχνοντας στον αέρα χωρίς να μπορεί να υπολογίσει τον εξοστρακισμό της σφαίρας.

Η δήλωση του Κορκονέα αποδήμησε σε τέτοιο βαθμό την υπερασπιστική γραμμή του Κούγια τόσο δικονομικά όσο και για το ηθικό υπόβαθρο του πελάτη του που ήταν αδύνατον να συνεχίσει να τον εκπροσωπεί.

Μέσα στην δήλωση παραίτησης του ο Κούγιας αποκαλύπτει και μια λεπτομέρεια η οποία μόνο ασήμαντη δεν είναι. Η εντολή για την υπεράσπιση του Κορκονέα στον Κούγια δόθηκε από τον πρόεδρο του σωματείου των ειδικών φρουρών Ντούμα. Αυτή η αποκάλυψη απλώς επιβεβαιώνει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο ότι η αποδοχή που έχει ο Κορκονέας μέσα στα σώματα ασφαλείας δεν προέρχεται μόνο από το 50% των αστυνομικών που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή όπως θα ήθελαν να πούνε κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι του αριστερού εκσυγχρονισμού αλλά από το σύνολο τους για αυτό και τα συνδικαλιστικά τους όργανα ανέθεσαν στον Κούγια να ξελασπώσει τον δικό τους. Επιβεβαιώνει ότι οι δολοφονικές ενέργειες των μπάτσων επικροτούνται και συγκαλύπτονται από όλη την βαθμίδα ιεραρχίας του κατασταλτικού μηχανισμού. Αποδεικνύει το μέγεθος της συγκάλυψης που διαπράττεται καθημερινά στα αστυνομικά τμήματα, στα κρατητήρια, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών για τις βιαιοπραγίες, τους βασανισμούς, τις δολοφονίες των μπάτσων που βαφτίζονται “μεμονωμένα περιστατικά”, “αυτοκτονίες”, “τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις”.

Αποδεικνύεται επίσης ότι η πολιτική κάλυψη των κατασταλτικών πογκρόμ ενάντια στο ανατρεπτικό κίνημα, τους μετανάστες, όσους βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο και πετιούνται στα αστικά γκέτο των μητροπόλεων είναι μια πολιτική επιλογή που ξεπερνάει τις ιδεολογικές ταμπέλες του αστικού πολιτικού προσωπικού. Είναι μια επιλογή κρατικής διαχείρισης και χάραξης κυβερνητικής πολιτικής. Είναι η ίδια η ουσία του κράτους.

Ας επιστρέψουμε όμως στην δήλωση του Κορκονέα. Η αναφορά στην πολιτική ταυτότητα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ως έναν λόγο για τον οποίο παραμένει αμετανόητος δείχνει ότι ο Κορκονέας έχει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο που τον καθιστά εχθρικό απέναντι στους αναρχικούς σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρεί ηθικό και δίκαιο να δολοφονούνται από την αστυνομία. Έχει αντίληψη του θεσμικού του ρόλου καθώς θεωρεί ότι η πράξη του δεν εξελίχθηκε εκτός των αστυνομικών του καθηκόντων αλλά μέσα στα πλαίσια που ορίζει η υπηρεσία του στην αστυνομία.

Με την άρνηση του να ζητήσει συγγνώμη για την δολοφονία του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου εισάγοντας ως βασική επιχειρηματολογία το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ήταν αναρχικός ουσιαστικά αναλαμβάνει πέρα από τις όποιες ποινικές προεκτάσεις που μας είναι αδιάφορες και την πολιτική ευθύνη καθιστώντας την δολοφονία πολιτική με τις πολιτικές ευθύνες να αναρριχούνται έως την κορυφή της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα η δήλωση του Κορκονέα κουβαλάει και ένα κοινωνικό φορτίο με αντιδραστικό πρόσημο. Εκφράζει εκείνα τα μικροαστικά και συντηρητικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας τα οποία έσπευσαν να νομιμοποιήσουν την κρατική δολοφονία λέγοντας “καλά να πάθει”, “πήγαινε γυρεύοντας”, “τι δουλεία είχε στα Εξάρχεια;”. Τα κοινωνικά κομμάτια που σε ένα ενδεχόμενο μιας επαναστατικής απόπειρας θα ταχθούν ψυχή και σώμα με το στρατόπεδο της αντεπανάστασης.

Την ίδια στιγμή με την δήλωση του αντικρούει και τα αφηγήματα που εμφανίζουν την συγκεκριμένη κρατική δολοφονία ως ένα μεμονωμένο περιστατικό σε μια προσπάθεια να την αποσυνδέσουν από την ιστορική αντιπαράθεση του κόσμους της εξουσίας με όσους εξεγείρονται εναντίων της, να την αφοπλίσουν από τα μαχητικά πεδία του κοινωνικού πολέμου, να την αφομοιώσουν ως μια σταγόνα κρατικής βίας που ξεχείλισε το ποτήρι απαιτώντας τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας.

Όμως αν ο Κορκονέας και οι όμοιοι του παραμένουν αμετανόητοι για την δολοφονία του συντρόφου μας εξίσου αμετανόητοι παραμένουν και όσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται για ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας μέσα από τις γραμμές του ανατρεπτικού κινήματος. Εκείνοι που δεν αφήνουν της σταγόνες ζωής να στάζουν ανεκμετάλλευτες στο πάτωμα γνωρίζοντας πως είναι σταγόνες χαμένες από την φυσική ροή των πραγμάτων, της αέναης κίνησης προς την ελευθερία. Εκείνων που χορεύουν μέσα στις δίνες της καταιγίδας που κατακλύζουν το μυαλό και την καρδιά μας, της καταιγίδας δράσεων, σκέψεων και συναισθημάτων που ονειρευόμαστε να ξεσπάσει και να παρασύρει το σώμα μας στα μονοπάτια των απέραντων ωκεανών που θέλουμε να κατακτήσουμε αγναντεύοντας και γελώντας.

Αυτοί είναι εκείνοι που θα βάλουν τις βάσεις ώστε η ιστορία να γραφτεί με τον τρόπο που της αρμόζει.

 

 

Νίκος Ρωμανός