Financial Campaign to aid political prisoners in greece

(Received 30/1/17)

The state through repressive mechanisms (cops, jail guards) and judicial power (prosecutors, judges) aimed at physical and psychological extermination of political prisoners.
Prisoners and comrades however, are in a daily struggle between “special” conditions of detention, vindictive transfers, visiting denials, intimidation and persecution of relatives and friendly contacts and relatives, isolations, deprivation of rights like exit permit from prison, intent proceedings and indictments for statements of regret, self-censorship and capitulation. The ideas however are not imprisoned and solidarity is not penalized by any terror law . We build bridges to continue our common struggle by whatever means available. We support the imprisoned comrades both politically and morally through the promotion of their speech and the practical questioning of state power. For a long period some detainees and prisoners do not receive absolutely no material help and they still fight agianst the state oppression .
For these reasons, we constitute an initiative of financial support for the prisoners comrades.

Aggeliki Spiropoyloy
Nikos Maziotis

Conspiracy Cells of Fire-FAI/IRF

Theophilos Mayropoylos
Damianos Mpolano
Xaris Xatzimichelakis
Mixalis Nikopoylos
Giorgos Nikopoylos
Panagiotis Argyroy

Conspiracy Cells of Fire/FAI-Urban Guerrilla Cell

Giorgos Polidoros
Olga Oikonomidoy
Gerasimos Tsakalos
Xristos Tsakalos

There is an account for sending money and a paypal acount too.
For further information, contact the station’s email.

SOLIDARITY IS OUR WEAPON. FIRE TO ALL CELLS AND CAGES. ANARCHIST / antiauthoritarian WEB-RADIO RADIOFRAGMATA
radiofragmata@espiv.net

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΑΜΕΙΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΥΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΡΑΔΙΟΦΡΑΓΜΑΤΩΝ

(Λάβαμε 30/1/17)

Οι φυλακισμένοι/ες σύντροφοι/σες μας βρίσκονται σε αγώνα καθημερινό, ανάμεσα σε «ειδικές» συνθήκες κράτησης, εκδικητικές μεταγωγές, αρνήσεις επισκεπτηρίων, τρομοκράτηση ,δίωξη των συγγενικών και φιλικών τους προσώπων, απομονώσεις, στερήσεις αδειών, δίκη προθέσεων, εγκλήσεις για δηλώσεις μεταμέλειας και καταστάσεις ομηρίας.
Το κράτος μέσω των κατασταλτικών μηχανισμών και της δικαστικής υπερεξουσίας στοχεύει στην φυσική και ψυχολογική εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων.

Οι ιδέες όμως δεν φυλακίζονται και η αλληλεγγύη δεν ποινικοποιείται από κανένα τρομονόμο όσο κι αν το θέλουν. Χτίζουμε γέφυρες για τη συνέχιση του κοινού μας αγώνα, με όποια μέσα διαθέτουμε.

Στηρίζουμε τους έγκλειστους/ες τόσο πολιτικά και ηθικά μέσα από την προώθηση του λόγου τους και την έμπρακτη αμφισβήτηση της κρατικής εξουσίας, όσο και υλικά. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ορισμένοι πολιτικοί κρατούμενοι και κρατούμενες δεν λαμβάνουν απολύτως καμία υλική βοήθεια και παρ’ όλα αυτά στέκονται όρθιοι και όρθιες απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση της κατασταλτικής και δικαστικής εξουσίας.

Για αυτούς τους λόγους, συγκροτούμε πρωτοβουλία οικονομικής στήριξης για τους αιχμάλωτους/αιχμάλωτες συντρόφους και συντρόφισσές μας

Αγγελική Σπυροπούλου
Νίκος Μαζιώτης

Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF
Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Δαμιανός Μπολάνο
Χάρης Χατζημιχελάκης
Μιχάλης Νικολόπουλος
Γιώργος Νικολόπουλος
Παναγιώτης Αργυρου

Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς / FAI- Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης
Γιώργος Πολύδωρος
Όλγα Οικονομίδου
Γεράσιμος Τσάκαλος
Χρήστος Τσάκαλος

Στα πλαίσια της καμπάνιας διατίθενται 200 μπλουζάκια (t-shirt), με αντίτιμο 7 ευρώ, και 1000 μπροσούρες ποιητικής συλλογής και πεζών κειμένων από αλληλέγγυους/ες και από πολιτικούς κρατούμενους, στον Χώρο πολύμορφης δράσης αναρχικών Ζαΐμη 11 στα Εξάρχεια , κάθε Κυριακή από τις 5 έως τις 7 , επίσης θα διατίθενται σε χώρους εκδηλώσεων κατόπιν ανακοίνωσης.

Για τους τρόπους περαιτέρω ενίσχυσης και περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνείτε με το email του σταθμού. (radiofragmata@espiv.net)

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ Τ’ΟΠΛΟ ΜΑΣ.

ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ.

ΑΝΑΡΧΙΚΟ/ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΡΑΔΙΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

“ΤΗΝ ΑΥΛΑΙΑ ΘΑ ΤΗΝ ΡΙΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ” ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΣΠΦ-ΕΕΑ/FAI-IRF

ΤΗΝ ΑΥΛΑΙΑ ΘΑ ΤΗΝ ΡΙΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις 6 παρακάτω εμπρηστικές επιθέσεις

Τράπεζα στα Πετράλωνα λίγα στενά δίπλα στην καταναλωτική γειτονιά του Γκαζιού

Εταιρία security FALCON στην κεντρική και πολυσύχναστη Λεωφόρο Κηφισίας. Η εν λόγω εταιρία διαφημίζεται από τα δημοσιογραφικά σκουπίδια της τηλεόρασης

Ταχυδρομικό ταμιευτήριο στην φαινομενικά αστυνομοκρατούμενη Λεωφόρο Αλεξάνδρας

3 οχήματα διπλωματικού σώματος

Οι πόλεις είναι το θέατρο της ιστορίας. Εκεί δίνει η ζωή την κεντρική της παράσταση μέσα σε πειθαρχημένους κοινωνικούς ρόλους, από νομοταγείς πολίτες μέχρι χαρούμενους σκλάβους πάνω σε αντανακλάσεις ψηφιακών οθονών επικοινωνίας και βιτρινών κατανάλωσης εντός πάντα προκαθορισμένων διαδρομών απ’τη μισθωτή σκλαβιά στη πληρωμένη διασκέδαση. Κάθε κίνηση μας ελέγχεται απ’το άγρυπνο μάτι χιλιάδων καμερών στους δρόμους, ένστολα μπλόκα και μηχανοκίνητες περιπολίες μπάτσων.

Στην τωρινή συνθήκη της οικονομικής κρίσης,μόνο ένα νόμισμα έχει σταθερή αξία,το νόμισμα του φόβου στα χέρια της εξουσίας.Ο φόβος ότι τίποτα δεν αλλάζει,ότι είμαστε λίγοι και ότι η φυλακή παραμονεύει για όποιον τολμήσει και αμφισβητήσει τις διαταγές της εξουσίας.Η ζωή όμως βιάζεται και δεν περιμένει εκείνους που φοβούνται να την ζήσουν.ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΘΑ ΦΟΒΗΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΦΥΓΕΙ.

Μετατρέπουμε τις πόλεις σε πεδίο μάχης και κάνουμε τις νύχτες σύμμαχο για αντάρτικες αιφνιδιαστικές επιθέσεις.Ναρκοθετούμε με φωτιά τα σύμβολα αυτού του κόσμου που μας κρατούν αιχμαλώτους.Ξέρουμε πως μια καμένη τράπεζα ή ένα πυρπολημένο κρατικό όχημα δεν αρκούν για να φοβηθεί η εξουσία όμως η πραγματική δύναμη των αναρχικών παράνομων ενεργειών είναι ότι μοιάζουν με αντικλείδι.Το αντικλείδι που απελευθερώνει την δύναμη που έχουν οι άνθρωποι όταν εξεγείρονται.Την δύναμη να χτυπήσουν την εξουσία και να ζήσουν επικίνδυνα ελεύθεροι Γι’αυτο και δημιουργούμε μικρές μαχητικές ομάδες,έτοιμες για δράση εδώ και τώρα.Δεν περιμένουμε ένα πλήθος χωρίς ψυχή ούτε ψάχνουμε προλεταριακά υποκείμενα που το μόνο που ζητούν είναι ένας καλύτερος μισθός.Δεν είμαστε ούτε βοσκοί να μας ακολουθήσουν οι μάζες,ούτε νεκροθάφτες για όσους έχουν θάψει την ζωή τους μέσα στη σιωπή.

Οργανωνόμαστε και συντονιζόμαστε άτυπα τοποθετώντας μια έμπρακτη παρακαταθήκη στον αγώνα ενάντια στην εξουσία του εγκλωβισμού χαλώντας τους ρυθμούς της έννομης τάξης.Αυτοί οι δύσκολοι καιροί δεν λυγίζουν ούτε στο ελάχιστο τις ιδέες μας αλλά τις οξύνουν και τις αναζωπυρώνουν.Μαγειρεύουμε το μίσος μας με συνείδηση και αξιοπρέπεια και όταν δέσει αυτό το μείγμα θα δηλητηριάσει και θα καταστρέψει το σώμα κάθε εισαγγελέα,κάθε δημοσιογράφου,κάθε μπάτσου,κάθε σεκιουριτά,κάθε ρουφιάνου,κάθε είδους κομματόσκυλου,κάθε φιλήσυχου πολίτη και γενικά κάθε σκουπιδιού που συνθέτει αυτήν την αποστειρωμένη κοινωνία της ασφάλειας.Κανείς βολεμένος δεν θα αφήσει τα προνόμια του για τον δρόμο της εξέγερσης και αυτό το ξέρουμε καλά.Ο φόβος για την κοινωνική απόρριψη ωθεί στην αδράνεια και στην συντηρητικοποιήση των αναρχικών πρακτικών σε “ενδοκινηματικό” επίπεδο.Τα μέσα μας είναι αμιγώς παράνομα και δεν είμαστε πρόθυμοι να υποστούν καμία διαδικασία κοινωνικοποίησης ώστε να γίνουν αποδεκτά όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν οι αριστεροί-δεξιοί διαχειριστές της εξουσίας και οι ενδοκινηματικοί φιλοεξουσιαστές-υποστηρικτές τους.

Γίναμε αυτό που ονειρευόμασταν από μικρά παιδιά,ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ,που δεν κοιμόμαστε τα βράδια και το μόνο που μας νοιάζει είναι να βάλουμε φωτιές στις νύχτες σας και να σας χαλάμε την γιορτή αποσταθεροποιώντας συστηματικά την μητροπολιτική ομαλότητα.Είμαστε τα παιδιά που τολμούν να ρισκάρουν εκεί που παραμονεύει η τιμωρία και ο εγκλεισμός αποδομώντας τον φόβο σε κάθε του πτυχή.Γιατί στην τελική η αναρχία είναι στην καρδία μας,στο μυαλό μας,σε κάθε σταγόνα αίματος που κυλάει στις φλέβες μας και μέσα στις παράνομες πράξεις μας μακριά από την μικροαστική ηθική και καθαρότητα σας.Μπορεί μερικές φορές το σώμα μας να φυλακίζεται αλλά οι αναρχικές ιδέες μας ποτέ,και θα συνεχίσουν να πράττουν ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.Άλλωστε αυτό αποδεικνύεται αδιαμφισβητήτα μέσα από την συνεχόμενη ροή των επιθέσεων μας.

Ζούμε σε καιρούς πολέμου και το ξέρουμε καλά.Η έμπρακτη αλληλεγγύη στους έγκλειστους συντρόφους είναι ένα από τα δυνατότερα όπλα στον κοινωνικό πόλεμο που δυστύχως τείνει να απονοηματοδοτηθεί.Πρέπει να κάνουμε σαφές ότι με την  αλληλεγγύη πρέπει να πραγματώνεται η αναρχική δράση και επίθεση.Δεν στεκόμαστε αλληλέγγυοι ούτε από οίκτο ούτε από φιλάνθρωπους αριστερίστικους συναισθηματισμούς.Στα μάτια των αιχμαλώτων συντρόφων βλέπουμε τους εαυτούς μας εφόσον επιλέξαμε να βρεθούμε  στο πεδίο της παρανομίας και της αντάρτικης αναρχικής δράσης.

Και αν στην μάχη αυτή έχουμε απώλειες και συντρόφους στις φυλακές οι αναρχικοί πυρήνες είναι σαν την Λερναία ύδρα.Για κάθε μια σύλληψη,νέοι σύντροφοι θα ρίχνονται στην μάχη,για κάθε μια σύλληψη,ένας εμπρηστικός μηχανισμός θα τρεμοπαίζει πριν την ανάφλεξη.Και αυτή η φωτιά δεν θα σβήσει ποτέ…Δημιουργώντας μια αναρχία μέσα στην αναρχία.

Γιατί όπως είπαμε και στην αρχή η ζωή παίζει σε μια αρρωστημένη παράσταση με τον σκηνοθέτη να στήνει στο σκηνικό και να τους ευθυγραμμίζει όλους ανάλογα με το συμφέρον του,τους ηθοποιούς που παίζουν τον ρόλο τους κατά γράμμα και τους παθητικούς θεατές που κοιτάνε προσηλωμένοι ή αν βαριούνται σφυρίζουν αδιάφορα και κοιτάνε σιωπόντας.Σε αυτό όμως το θέατρο κάποιοι δεν αποδεχτήκαμε τον προκαθορισμένο ρόλο μας,είμαστε εμείς που θα σαμποτάρουμε την παράσταση και θα δώσουμε στο έργο σας το δικό μας τέλος.Μην λες πως είμαστε λίγοι,μην λες πως δεν έχουμε αξία γιατί στο τέλος θα κερδίσουμε.ΤΗΝ ΑΥΛΑΙΑ ΘΑ ΤΗΝ ΡΙΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

ΟΙ ΕΠΙΘΈΣΕΙΣ ΑΦΙΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Ε.Α., ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ,ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

υ.γ. Ρουφιάνοι δημοσιογράφοι και εισαγγελείς μην νομίζετε ότι σας έχουμε ξεχάσει .ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΠΟΛΗΣ

Συνωμοσία Πυρήνων Της Φωτιάς/FAI-IRF
Εμπρηστικές Εστίες Αποσταθεροποίησης/FAI-IRF

(Πηγή : athensindymedia)

Σύμπραξη αναρχικών Consumimur Igni – Κείμενο για το προσφυγικό.

(Λάβαμε 23/1/17)

Σύνορα αδιόρτα και σύνορα ευκταία

1) Μία παρουσίαση.

Το παρακάτω κέιμενο συντάχθηκε εν μία νυκτι αποκλειστικά για λόγους προσωπικής έκφρασης και ταξιθέτησης της αξιολόγησης των γεγονότων, μένοντας στο συρτάρι περισσότερο από έναν χρόνο δίχως την πρόθεση να δημοσιευθεί. Μετά την απόφαση περί οριστικής δημοσίευσης του, απαραίτητη θεωρήθηκε και η προσθήκη ορισμένων επιπλέον παραγράφων επιχειρώντας να συμπεριληφθούν στο πρωτότυπο τυχόν αναθεωρήσεις αλλά κυρίως πρόσθετα συμπεράσματα, αποβλέποντας στον αμοιβαίο συσχετισμό του αρχικού κειμένου με τις διαδραματιζόμενες έναν χρόνο μετά εξελίξεις. Θέμα βαρύνουσας σημασίας συνιστά η αποφύγη λήψης του κειμένου με την μορφή μιας σοβαροφανούς, κοινωνιολογικής έρευνας στην οποία αρέσκονται όλοι αυτοί που με επαγγελματικό ύφος επαϊόντα, συγκροτούν την αιχμή του δόρατος της δυτικής αποπροσωποποιήσης ενώ αυτή η ίδια αποτελεί πρωταρχικό στόχο του κειμένου. Πρόκειται για μια κριτική και όχι ένα πρόγραμμα. Μία έποψη, όχι μία προσπάθεια καθολικοποίησης της ερμηνείας. Ένα βολονταριστικό χτύπημα στην ουδετερότητα και όχι ένα εκφώνημα ορθολογικοποίησης. Έτσι κ’ αλλιώς κάθε κείμενο οφείλει να αξιολογείται σε σχέση με την στόχευση από την οποία προήλθε. Οτιδήποτε άλλο είναι ακαδημαϊσμός, περιττολογία και διαλεκτική δειλία. Στόχος αμετάκλητος, παραμένει η εξάπλωση της καταστροφικής προοπτικής και η συνακόλουθη εξύψωση του προσώπου που όχι απλώς την πραγματώνει, αλλά αντιθέτως την ενσαρκώνει σε όλης της την ομορφιά και την διαύγεια ενάντια στον σύγχρονο κόσμο. Αν το κείμενο κατορθώνει να τροφοδοτεί τον επαναστατικό εγωισμό, την αδιαφορία απέναντι στα κοινά, τον προσωπικό αμοραλισμό αντί της κοινωνικής ηθικής, την αναπτέρωση της προσωπικής ηθικής κόντρα στον αξιολογικό σκεπτικισμό, τον ανήσυχο πεσιμισμό εις βάρος της εμπορευματικής ματαιοδοξίας, την κατάφαση του εξεγερμένου έναντι του μεταμοντέρνου πεσιμισμού, τον ατομικιστικό μισανθρωπισμό σε αντιδιαστολή με την μαζοποίηση του νεοχριστιανικού πλήθους, την γνήσια συντροφιά των αδελφών στην μάχη αντί του ατομίστικου αριβισμού και τέλος, τον ενεργό μηδενισμό της αναρχικής επίθεσης έναντι του παθητικού μηδενισμού της αστικής αποσύνθεσης, τότε αναμφιβόλως το κείμενο πέτυχε τον στόχο του. Οι διάφοροι φιλάνθρωποι, οι ειδήμονες της ταξικής πάλης και οι λοιποί καλοθελητές ας αναλάβουν την εκδίκαση του μετά την πλήρη αποτυχία σύλληψης του. Αυτή ως γνωστόν αποτελεί εξάλλου την μοναδική πραγματική ειδίκευση τους. Το κείμενο, τέλος θεωρώ αναγκαίο να αφιερωθεί σε πολύ συγκεκριμένους έγκλειστους και μη συντρόφους των οποίων η ζωή, οι αποφάσεις και οι σχέσεις μας προσφέρουν το προνόμιο να διατηρούμε ένα ποιοτικό αντίβαρο στις συγκρίσεις καταστάσεων του σήμερα, αποτελώντας μία αστείρευτη πηγή οίστρου. Καταστάσεις πάθους που οδηγούν στην έμπρακτη συνενοχή από την τυποποιημένη αλληλεγγύη. Γιατί η νέα ποίηση είναι να χτυπάμε τον εχθρό εκεί που δεν το περιμένει με τρόπους που ποτέ δεν καταλαβαίνει.

2) Κοινωνία και γενικότερες υποθέσεις.

Πολλές προτάσεις μπορούν να κατατεθούν και άλλες τόσες σκέψεις και απόψεις να εκφρασθούν όσον αφορά το προσφυγικό ζήτημα και την στρατηγική της Ευρώπης φρούριο, σημασία όμως για μια ανεπηρέαστη, κριτική, ριζοσπαστική ερμηνεία των φαινομένων οφείλει να δοθεί στο επιμέρους στοιχείο των καταστάσεων, στις υποκείμενικές βάσεις, την προέλευση των δράσεων αλλά και το που αυτές αποσκοπούν ώστε συγχρόνως να γινεταί πρόδηλο το τι είδους κοινά γνωρίσματα μας είναι δυνατό να συναντήσουμε σε αυτές. Μια αναρχική ανάγνωση του θέματος παραδείγματος χάριν δεν δύναται να διέπεται από ανθρωπιστικά μικρόβια, ουσιοκρατικά ιδεώδη, ορθολογικά κατάλοιπα και άλλα σπέρματα του διαφωτισμού όπως η ιδεολογική καθαγίαση ταυτοτήτων στο όνομα της μαθηματικής ακρίβειας επαναστατικών εξισώσεων. Στοιχεία που συνηθίζουν να παραμορφώνουν την πραγματικότητα, αποκρύπτοντας τα αίτια γεγονότων και ορθώνοντας άλλοθι για το μερίδιο ευθύνης κάθε επονομαζόμενου αλληλέγγυου και καθαρόαιμου φιλάνθρωπου στο φαινόμενο που οι ίδιοι αρέσκονται να αποκαλούν επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και όργιο ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Η μηδενιστική κριτική δεν ασκείται με σκοπό να προσφέρει λύσεις, προοπτική, ελπίδα ή να μοιράσει στον δημόσιο αρμό νέους ρόλους θυμάτων και καταπιεστών, αγωνιζόμεων και εξουσιαστών, εκμεταλλευόμενων και εκμεταλλευτών. Δεν ενδιαφέρεται να αναζητήσει άλλοθι για την σωτηρία της ευποληψίας φιλήσυχων πολιτών, των οποίων οι δράσεις προσφέρουν την προσήκουσα υπαρξιακή πλήρωση μέσα από την διεκπαιρέωση του κοινωνικού τους καθήκοντως. Φαινόμενο το οποίο γίνεται ευκόλως αντιληπτό για όποιον στην απλόχερη προσφορά κουρελιών και την διανομή φαγητών επέλεξε να στρέψει αλλού την μύτη του αποφεύγοντας την δυσωδία της ιδεολογικής αφόδευσης. Η ρομαντικοποίση των καταστάσεων σίγουρα δεν αποτελεί ιδίωμα μιας αναρχίας αρνούμενης να εθελοτυφλήσει και αγέροχης απένταντι στις ακατάπαυστες επελάσεις των πνευματικών τέκνων του κυρίαρχου μαζισμού. Μιας νέας αναρχίας κομμάτι της οποίας συνιστά και το παρόν κείμενο αποβλέποντας στην κατάθεση σκέψεων μα και ερωτημάτων μέσα πάντα από μία κυνική ματιά η οποία προσπαθεί να αποδομήσει τυχόν παραμορφωτικούς καθρέπτες, ρίχνοντας φως σε ένα ευρύτερο πλέγμα σχέσεων και αλληλοεξαρτήσεων που συμπληρώνουν την ποιοτική μορφή της κατάστασης με τον χαρακτηρισμό του ”προσφυγικού ζητήματος”.

Η καπιταλιστική διαχείριση σε αγαστή συνεργασία με την κυρίαρχη αστική ιδεολατρεία παρά την όποια φαινομενική σταθερότητα και ασφάλεια που επιθυμεί να προβάλλει στο, παρά τους ισχυρισμούς ορισμένων, ασύμμετρο, οχυρωμένο εσωτερικό της, από την φύση της λειτουργίας της παρουσιάζει προβληματικές και ελαττώματα τα οποία διαρκώς την φέρνουν αντιμέτωπη με την δυνητικότητα μιας κατάρρευσης ή μιας επικείμενης, υποχρεωτικής μετάλλαξης- αναδιάθρωσης. Αφθονία παραδειγμάτων εντοπίζουμε δίχως την καταβολή ιδιαίτερης προσπάθειας ανατρέχοντας σε περιβαντολλογικά ζητήματα οπού ο βιασμός της φύσης και η αδιάκοπη λεηλασία των πόρων χάρη στους οποίους καθίσταται δυνατή η παραγωγή των σιχαμερών εμπορευμάτων που καταναλώνουν τα ανθρώπινα ανδρείκελα στις γνωστές και ως ανεπτυγμένες χώρες, κυοφορούν συνεχώς τον κίνδυνο μιας νέας οικολογικής καταστροφής με την μορφή είτε ενός φαινομένου που θα ενσκήψει προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές, είτε ενός ιού προερχόμενου από τις συνθήκες ζωής που επιβάλλει ο σύγχρονος καταμερισμός των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Ένα ακόμα παράδειγμα που έρχεται να προστεθεί και με το οποίο ερχόμαστε καθημερινώς αντιμέτωποι, είναι η τροφοδότηση ψυχολογικών αδιέξοδων και νευρωτικών παθήσεων από τον εκμαυλισμό της ζωής μας σε μια μηχανική, ρουτινιασμένη, ασφυκτική επανάληψη. Φαινόμενα που παρά τις όποιες βαλβίδες αποσυμπίεσης και τις απειλές καταστολής πάντα εγκυμονούν τον κίνδυνο ενός ξεσπάσματος με απρόβλεπτες συνέπειες για την ομαλή λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής. Υπάρχουν ουκ ολίγα παρόμοια παραδείγματα σε κάθε έκφανση της σύγχρονης ζωής ( οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά ) αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα είχε να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνικοί μηχανισμοί αυτοάμυνας της μεγαμηχανής καλούνται να ανταποκριθούν και να ξεπεράσουν τις εν λόγω αντιφάσεις.
Όπως στις μέρες μας έχει καταστεί γνωστό, στην κοινωνία της αφθονίας, της ευημερίας και της δημοκρατίας δεν παγιδευόμαστε στα αδιέξοδα που σκοντάφτουμε. Για κάθε φαινόμενο αναγόμενο στην σφαίρα της κρίσης ( και ένα φαινόμενο κατηγοριοποιείται ως τέτοιο όταν η εμφάνιση του συνοδεύεται από το ενδεχόμενο παρουσίασης δυσλειτουργιών για την ανθρώπινη μηχανή ) υπάρχει η αντίστοιχη περιβαντολλογική, πράσινη επιστήμη με λύσεις που θα αναβάλουν την επερχόμενη κατάρρευση, ελπίζοντας πως έως τότε νέες δυνατότητες αντιμετώπισης θα έχουν ανακύψει μέσα από την τεχνολογική πρόοδο και την διεύρυνση της επιστημονικής γνώσης για την ζωή και το οικοσύστημα. Για κάθε ”ανωμαλία”, ψυχική νεύρωση ή πνευματική κατάρρευση, παραμονεύουν οι ανάλογοι τρελογιατροί να επαναφέρουν το άτομο στα ίχνη μια ορθής πορείας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην επανάληψη του φαινομένου και στην διαιώνιση της φαυλότητας, ή να το διαγράψουν με τα απαραίτητα τεκμήρια εξακριβώνοντας ακόμα και στους πιο δύσπιστους πως ποτέ στο παρελθόν δεν πάτησαν το πόδι τους σε τούτο τον πλανήτη προσφιλέστεροι κομιστές θεϊκού λόγου. Για το καναλιζάρισμα και την εξαχρείωση του γίγνεσθαι, συνεχώς πλάθονται πλείστοι ρόλοι με φανταχτερές, θελκτικές στολές να προχωρήσουν σε μια ευγενέστατη και δίκαιη διαπραγμάτευση πάνω στο κέλυφος νοήματος που ο καθένας επιτρέπεται να διεκδικίσει βάσει της συμβολής του στην γραμμή παραγωγής μαζικού νοήματος για το πλήθος. Για κάθε οικονομική κρίση ευτυχώς υπάρχουν οι ανάλογοι οικονομολόγοι, οι ακαδημαικοί, οι διανοούμενοι, οι λόγιοι και οι κάθε λογής γραβατομένοι, ξιπασμένοι πίθηκοι, επαιρόμενοι για την βεβαιότητα που αφειδώς τους παρέχουν οι στατιστικές τους αναλύσεις και τα κωλόχαρτα που θεωρούν οτί τους δίνουν το δικαίωμα να σμιλεύουν τις ζωές μας στα σχέδια των προγραμματισμών τους για το ετοιμοθάνατο ανθρώπινο συνοθύλευμα. Για κάθε αναλαμπή ξεσηκωμού, αποστασίας ή εξέγερσης καραδοκούν άπλετοι μηχανισμοί αφομοίωσης και κοινωνικοποίησης, οι οποίοι θα στομώσουν και θα καλουπόσουν τις παφλάζουσες επιθυμίες στα στενά πλαίσια μια ιδεολογικής φόρμας με σχέδια προοπτικές και ρεαλιστικές προτάσεις.

Στην περίπτωση μας, για κάθε κύμα μεταναστών προερχόμενο απο τα σπλάχνα της καπιταλιστικής αφαίμαξης και των συγκρούσεων συμφερόντων που επίσης γεννά, παρουσιάζονται οι αντίστοιχες Μ.Κ.Ο, οι κινήσεις πολιτών, οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, τα αυτοοργανωμένα σωματεία, οι πρωτοβουλίες εθελοντών, να καλύψουν τα κενά που το κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει στο σώμα του. Μέσα από τις διαδικασίες επίλυσης και αφομοίωσης, έρχεται η κοινωνικοποίηση και η ταυτοποίηση των άγνωστων μέχρι εκείνη την στιγμή σωμάτων. Παύουν να αποτελούν μερικώς ξένο σώμα ή ένα φαινόμενο το οποίο κινδυνεύει να πάρει απρόβλεπτη μορφή ξεκινώντας να διογκώνεται σαν καρκίνωμα, απειλώντας την επιδεικνυόμενη φαινομενική ομαλότητα και ευταξία της πραγμοποιημένης κοινωνικής ζωής. Οι ορθολογικές δεξαμενές πιστές στο καθήκον που έχουν αναλάβει, οφείλουν μελετώντας να κατανοήσουν το ζήτημα ευελπιστώντας να το ανθρωπινοποιήσουν και αν αυτό καθίσταται αδύνατο, να ανθρωπινοποιήσουν την προβεβλημένη δυνατή λύση. Με αυτόν τον τρόπο η σκιά μιας εθνοκάθαρσης ή μιας γενοκτονίας πάντα φαντάζει πιθανή αφού τίποτα δεν μας εγγυάται πως αποκλείεται το ενδεχόμενο οποιαδήποτε στιγμή να παρουσιαστεί ως βέλτιστη λύση από τους μηχανισμούς παραγωγής ιδεολογίας, οι οποίοι συνεχίζουν να αποτελούν τον μεσάζοντα στις σχέσεις τον ανθρώπων με τους νόμους της διαχρονικής, κυρίαρχης ορθολογικότητας που κατέλαβε τον μισογκρεμισμένο θρόνο του θεού, σκεπάζοντας με μητρική αγάπη κάτω από τις φτερούγες της τον σύγχρονο άνθρωπο. Η αυτοκρατορία της οικονομίας, με αξιοζήλευτη ευερεθιστότητα, κανονικοποιεί και μεταφράζει παν λαμβανόμενο ερέθισμα ή φαινόμενο, προσδίδοντας του μια νέα μορφή και διαχέοντας το ως τροφή στο εσωτερικό της, δίχως να αφήνει την παραμικρή έξοδο διαφυγής από την λαίλαπα της ετερονομίας. Οι πρόσφυγες για παράδειγμα, πέρα από τον όποιο οικονομικό ρόλο που αναμένεται να επιτελέσουν στα χέρια του κεφαλαίου ως εργατικό δυναμικό, ή ως έναυσμα για την εντατικοποίηση της εξάπλωσης αντεργατικών νόμων, θα αποτελέσουν επίσης αναμφιβόλως ψυχολογικό βαρόμετρο για τους υποταγμένους πολίτες των δυτικών κοινωνιών προσωποποιώντας το χέρι της τρομοκρατίας, την αλλοίωση της παραδοσιακής κουλτούρας, τον αποδιοπομπαίο τράγο για μια διοχέτευση της συσσωρευμένης οργής, την άνοδο της εγκληματικότητας, την αύξηση του ανταγωνισμού για την κατάκτηση της πολυπόθυτης στους καιρούς μας επιβίωσης όπως και τον προμαχώνα στο οχύρωμα της κυριαρχίας σαν φόβητρο που υπενθυμίζει την προοπτική ενός πάντα καραδοκούντος πολέμου. Εξίσου αναμενόμενη είναι και μια συνολικότερη χρήση τους ως βαλβίδα αποσυμπίεσης μέσα από την εστίαση και την προβολή του πόνου και του μαρτυρίου τους, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ”πάντα υπάρχουν χειρότερα”, αναπτερώνοντας τον θιγμένο ψευτοεγωισμό του λαουτζίκου ο οποίος μέσα απο πράξεις οίκτου, ελεεινολογίες και ελεημοσύνες θα αποκτήσει την δυνατότητα να θρέψει το ταπεινό του αίσθημα δύναμης, εξυψωμένος έστω και προσωρινά, έστω και αποσπασματικά σε ηγέτη και ευεργέτη. Οι αντιδράσεις των υπήκοων παρ’όλη την πολλαπλότητα των θέσεων που φαινομενικά ίσως εκφράζουν, δεν παύουν να είναι μηχανισμοί κανονικοποίησης, κοινωνικοποίησης, μεταστροφής και αποσυμπίεσης του γεγονότος οι οποίοι όχι μόνο προσδοκόμενα δεν υπονομεύουν το κράτος και την κοινωνία, μα αντιθέτως ενδυναμώνουν την φύση του, ενισχύουν τις δομές τους, συσπειρώνονται και ταυτίζονται με τα συμφέροντα του και ως απότοκο αυτών, αντιμετωπίζουν τις παθογένειες, τους κινδύνους και τις δυσλειτουργίες που ενδέχεται να εξαπλώσουν την αποσταθεροποίηση τους. Εθνολάγνοι που στα πρόσωπα των προσφύγων αντιλαμβάνονται μια πιθανή απειλή για την κουλτούρα, τις παραδόσεις, τα έθιμα, τις σταθερές και την καθαρότητα του έθνους. Φιλάνθρωποι που ξερνάνε ακτάσχετα την δήθεν αλληλεγγύη τους πιστοί στο ανθρωπιστικό τους καθήκον. Στρατευμένοι επαναστάτες κινητροδοτούμενοι απο τους παρωχημένους ιδεαλισμούς τους που καθαγιάζουν την ταυτότητα του μετανάστη. Πολίτες που αγανακτούν ανήσυχοι για την ευταξία και την διατήρηση της ομαλότητας. Μ.Κ.Ο που σπεύδουν να φροντίσουν για την επαγγελματική ενσωμάτωση των προσφύγων στις ανάγκες του σύγχρονου κόσμου και στην δημόσια αιδώ των κοινωνιών. Όλοι εκφράζουν τα αξιακά του υπάρχοντος κόσμου και προπαγανδίζουν την ιδεολογία του.
Η μηδενιστική κριτική όπως προανέφερα δεν αποσκοπεί σε έναν πρόχειρο εξωραισμό προθέσεων και σχέσεων ούτε φυσικά σε μια ρομαντικοποίηση ετοιμόροπων, ευτελών καταστάσεων. Δεν αποτελεί την θεωρία του πως να είσαι ενάρετος άνθρωπος και αναμενόμενο είναι να αποκομίσει χλεύη και αποστροφή ως αντίδωρο του κυνικού λόγου που αφειδώς εκτοξεύει, λερώνοντας τα ιερά εικονίσματα που το εκάστοτε πλήθος με ευλάβεια προσκυνάει. Οι μυωπικές προσεγγίσεις που διατυπώνονται από πένες βουτηγμένες υπέρμετρα μέσα σε ιδεολογικά μελανοδοχεία, διάφορων καλόγερων της επανάστασης και κηρύκων μιας ατράνταχτης, αδιάσειστης αλήθειας, απροσπέλαστη από κριτικές ματιές ή εμπειρικές παρατηρήσεις, αναζητούν τους νέους πιστούς που θα σχηματίσουν την γέφυρα ανάμεσα σε φαντασιακό και πραγματικότητα με προσφορά την ίδια τους την σάρκα. Όλος ο παραπάνω οχετός πλαταγίζει και αποσαθρώνεται καθώς συγκρούεται με την ακμάζουσα διανοητική οξύτητα που διέπει τον εξεγερμένο καταστροφέα, καθώς έχει γκρεμίσει πρωταρχικά το ίδιο το είδωλο της εξέγερσης ως ιδανικού και ως σκοπού βαδίζοντας αγέρωχα στον στέρφο δρόμο προς κορυφές οπού ο ήλιος λησμονά να ανατήλλει. Απάνθρωπος, έκλυτος, βέβηλος, αποτρόπαιος. Αυτοί και πολλοί άλλοι είναι οι χαρακτηρισμοί τους οποίους θα επομιστεί ο άνθρωπος που θα λούσει με την ευθύτητα και την ειλικρίνεια του το πέπλο της εθελοτυφλίας το οποίο απλώνεται ανάμεσα στον θαμπό πλέον ουρανό και στον πνιγηρό κοινωνικό βόρβορο. Χαρακτηρισμούς απέναντι στους οποίους οφείλει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων με ευψυχία ο επιτετράμενος, αποφεύγοντας να γονατίσει ηττημένος υπό το βάρος του φορτίου που πρέπει με κάθε κόστος να διασώσει. Γιατί σε αυτό το βαρύ φορτίο εμπεριέχονται τα εργαλεία με τα οποία θα σφυροκοπήσει ανελέητα όλα τα είδωλα που περιβάλουν τον κόσμο και του λερώνουν το βλέμμα. Αυτή η ιδιαίτερη στόφα που τον διέπει δεν αφήνει χώρο για την φιλοξενεία φιλάνθρωπων αισθημάτων, ιερατικών τρωκτικών και επαναστατών ασκητών καθώς επιθυμεί να διατηρήσει τους χώρους της καρδιάς του καθαρούς για επισκέπτες που προσιδιάζουν στις ραφιναρισμένες επιθυμίες του. Στο κάτω κάτω μαίνεται ένας ανελέητος πόλεμος που δεν έχει προηγούμενο. Ένας πόλεμος για το υπερκέρασμα του κοινωνικού ετεροκαθορισμού με τον αντίπαλο να υπερτερεί σε όπλα. Αυτός ο πόλεμος όμως είναι που μας χαρίζει την δυνατότητα μιας πιο διευρυμένης οπτικής, αποδεσμευμένης από το στενό περιβάλλον που σφίγγει ασφυκτικά τα ανθρώπινα κοπάδια εμποδίζοντας τα να υπερβούν τον καθημερινό κύκλο τους και αυτό που αυθαίρετα,μοιρολατρικά αποδέχονται ως συμφέρον τους. Κάπως έτσι ωστόσο οι μετανάστες καταλήγουν να θεωρούνται κλάσματα επαναστατικών εξισώσεων και απότοκο της παραπάνω διαδικασίας είναι εν μέρει και το καρκίνωμα της πολιτικής και ακόμα χειρότερα, κοινωνικής αλληλεγγύης. Η πραγματικότητα όμως θα σας διαψεύσει ευγενείς λογιστές. Οι μετανάστες δεν θα αποτελέσουν το υλικό για να πλεχτεί το αυθαίρετο αραβούργημα σας που θα εγκωμιάζει τις παρωχημένες, μαρξιστικές παραφυάδες του σήμερα. Τα γεγονότα ήδη έχουν αρχίσει να με επαληθεύουν δεδομένης της εμφανής πλέον απουσίας διάθεσης των προσφύγων για οποιαδήποτε ριζοσπαστικοποίηση ή έγνοιας για την συμβολή τους σε μία επαναστατική αποσταθεροποίηση. Το προσφυγικό ζήτημα είναι επικίνδυνο να προσεγγιστεί αποσπασματικά από τις γενικότερες κινήσεις του υπάρχοντος αλλά είναι ακόμα πιο βλαβερό να αναλύεται συγκινησιακά με χρήση αναλυτικών εργαλείων που μόνο στρεβλώσεις προκαλούν λόγω της προελευσής τους και της προσπάθειας τους να σχηματίσουν οπτικές που αναπαράγον το ιδεολογικό πανδαιμόνιο στο οποίο βρίσκονται.

Τα κύματα μεταναστών που φτάνουν στον δυτικό κόσμο από τη ανατολή αν δεν εκκοινωνηθούν αποτελεσματικά, γεγονός το οποίο καταλαμβάνει μεγάλες πιθανότητες αν λάβουμε υπόψιν μας την γενική άνοδο της ακροδεξιάς, της ξενοφοβίας, του εμπορευματικοποιημένου πλέον εθνικισμού και του γραφικού πατριωτισμού, τότε είναι αναμενόμενο να αποτελέσουν ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ευρωπαικής κοινωνίας που με την έκρηξη της τα θραύσματα θα εκτοξευθούν σε πλήθος κατευθύσεων εγκυμονώντας απρόβλεπτες για το κεφάλαιο και τα κράτη συνέπειες. Από θρησκευτικές σέχτες και επαναστατικές οργανώσεις μέχρι παραβατικές ομαδοποιήσεις με μοναδικό σκοπό την επιβίωση. Ο εγκλιματισμός και η αφομοίωση των προσφυγικών ροών, ως αποκύημα των παραπάνω υποθέσεων, συνιστά προτεραιότητα σε μια κοινωνία της οποίας οι δομές βρίσκονται μονίμος σε επαγρύπνηση και διαδικασία αναδιάθρωσης. Το ζήτημα όμως όπως αποτυπώθηκε εξ αρχής εντοπίζεται στην διαλεκτική σχέση της κοινωνίας με τις αντιφάσεις και τους ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της. Έτσι παρά τα δημοκρατικά, πολιτισμένα αντανακλαστικά μερίδας πολιτών που για διάφορους λόγους επέλεξαν να διατηρήσουν φιλική στάση απέναντι στους πρόσφυγες, δεν είναι λίγοι εκείνοι που τείνουν όλο και περισσότερο στην συντηρητικοποίηση και την ξενοφοβία, αντιλαμβανόμενοι τα υπάρχοντα αξιακά χάσματα ανάμεσα στην σημειολογία των τυποποιημένων εθίμων, αντικαθιστώντας τον αρχαικό φόβο για αλλοτρίωση της παραδοσιακής, ντόπιας κουλτούρας, η οποία έχει ήδη κυριευθεί από τις ορδές των αντικειμένων μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης που συνθαίτουν τις νέες πατρίδες, τις νέες αξίες και τις νέες ταυτότητες.

Ένας αναρχικός λοιπόν, οφείλει να μην παγιδεύεται σε δίπολα τύπου ” Refugees welcome ” – ” Refugees not welcome ”. Οι πρόσφυγες αποτελούν τα περιπτώματα που περίσσεψαν από την ανακατασκευή της αντικειμενοποιημένης ανατολικής κοινωνίας που στα μάτια ενός δυτικού πολίτη κατά συντριπτικό βαθμό εκπροσωπεί το σκοτεινό, μεσαιωνικό παρελθόν που ξεπεράστηκε και η ίδια η δύση χρησιμοποιεί για να επαληθεύεται διαρκώς ως προοδευτικό παρόν. Είναι τα υλικά που απέμειναν από διαδικασία εμπορευματικής αναδιάθρωσης του συγκεκριμένου γεωγραφικού αποσπάσματος να επιπλέουν στο κενό ισορροπίας ανάμεσα στους χώρους της εμπορευματικής ζωής. Στοιχεία δίχως αναγνώριση σε κανένα σημείο του παγκόσμιου γεωπολιτικού χάρτη. Καβαλιστικά σύμβολα μιας γλώσσας άγνωστης με μοναδική λειτουργικότητα προς το παρόν να υπενθυμίζει στους έντρομους πολίτες τον όλεθρο του ξεπεσμού και της ανυπαρξίας μέσα από τον αχό σπαραγμών και ολοφυρμών που ταξιδεύουν στα αυτιά τους δια του συνεχόμενου βομβαρδισμού με εικόνες απόγνωσης και απελπισίας. Ήδη σε αυτήν την πραγματικότητα διαγράφεται το σχεδιάγραμμα της δυναμικής επιρροής που διαμορφώνει τις οικονομικές ζώνες παραγωγής και κατανάλωσης, των οποίων η λειτουργία υπάγεται στην ολότητα που δεν είναι άλλη από το κεφάλαιο. Η κοινωνία και το κράτος είναι αναγκασμένα να ταυτοποιήσουν τα ξένα σώματα, ταξινομώντας τα στο ψηφιδωτό των κοινωνικών σχέσεων, όχι ως φιλικά ή εχθρικά αφού η αντίφαση και ο ανταγωνισμός αποτελεί το προιόν που επικυρώνει θριαμβευτικά την ενότητα της απέχθειας πίσω από το θέαμα γενικευμένου διαχωρισμού των φτιασιδωμένων χαμόγελων, των στιλβωμένων έπιπλων και των υπόλοιπων συμβόλων ταξικής ιεραρχίας των δημόσιων αντιθέσεων, μα ως απλά σύμβολα επικοινωνίας, ως παραγωγικές μονάδες εικόνων, ως καταναλωτές αξιών, ως τουριστική attraction, ως ιστορική αφήγηση μιας ακόμα νίκης απέναντι στην βαρβαρότητα. Το αδιέξοδο καταλήγει πάντοτε σε έναν βρώμικο πόλεμο μέχρις εσχάτων για την επιβίωση και τον αφανισμό. Αυτός είναι ο μόνος πραγματικός πόλεμος σήμερα πίσω από τα δελτία μετάδοσης ένοπλων αντιπαραθέσεων σε κάποιο κομμάτι του πλανήτη τα οποία στην ουσία κατέχουν το μονοπώλιο της επιλογής και κατασκευής των συνθηκών πάνω στις οποίες θα διεξαχθούν απαστράπτουσες αιματοχυσίες.

Οι παρατάξεις πολιτών που με σπουδή προχωρούν σε μια πρόχειρη και συγκεχυμένη προβολή του ζητήματος, καναλιζαρισμένη ιδεολογικά μέσα από τηλεοπτικές ταυτολογίες και από βομβαρδισμούς ανιστορικών, θυμικών ρήσεων, συνασπίζουν το δυτικό, δημόσιο σύστημα εκκοινωνισμού το οποίο ταυτοποιεί το διαφαινόμενο σώμα και μορφοποιεί τις διαστάσεις που οφείλουν να αποκτήσουν οι χώροι αναγνώρισης αναλόγως τον ξενιστή και τον χώρο στον οποίο εισέρχεται. Ο σκοπός παραμένει αναλλοίωτος και δεν είναι άλλος απο την διατήρηση της ομαλής ροής των εμπορευμάτων και της ιδεολογικής ηγεμονίας της οικονομίας. Ένας στόχος του οποίου η εμβρίθεια για την διαιώνιση του εξουσιαστικού συμπλέγματος συγκρίνεται μόνο με την ευχέρεια να το πετύχει θέτοντας σε εφαρμογή τις ορδές ακρωτηριασμένων καταναλωτών, ενάρετων πολιτών, υποκριτών σκλάβων και απρόσωπων αλληλέγγυων που σωρεία χρόνων μυζητούν στις θήλες της κοινωνίας. Το κοινωνικό μόρφωμα πρέπει να προσαρμόσει και να προσαρμοστεί, να μετατρέψει και να εξελιχθεί, να πραγμοποιήσει για να πραγματοποιηθεί, επιδεικνύοντας ακόμη μια φορά την τρομερή ελαστικότητα που διέπει την επιφάνεια του παραγωγικού και του κοινωνικού σώματος πάνω απο την άβυσσο πτωμάτων, γενοκτονιών, διωγμών, αποστραγγίσεων, πολέμων, κατακτήσεων, εκμετάλευσης, ισοπέδωσης και ωκεανών αίματος που έρχονται να συμπληρώσουν το πεδίο της φρίκης, το οποίο θα επιστρέψει ως εμπόρευμα στις διαφημιστικές εκστρατείες του δυτικού κόσμου, εξασφαλίζοντας την διαλεκτική συνέχεια της αχρειότητας. Ο κύκλος θα ολοκληρωθεί αφήνονας την αίσθηση του ανικανοποίητου διεγερμένη για την συνέχεια που έπεται. Η κοινωνία ολόκληρη μιμούμενη της μηχανές μαζικής παραγωγής αντικρύζοντας τον δρόμο ανοιχτό μπροστά της, δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να αναπληρώσει την κίνηση που καιρό τώρα της έχει αποσπαστεί ως απόρροια του γενικευμένου διαχωρισμού η οποία κονιορτοποιήθηκε στους προσομοιωτές μιας ζωής που έχει πάψει να βιώνεται. Γι’αυτό τρέχει ξέφρενα προς στον χαμό της, εναρμονιζόμενη με τους ρυθμούς ενός video game, ή αν προτιμάτε με την θέαση ενός βίντεο στο youtube που η συνήθεια υπόσχεται διαρκώς την επανάληψη του. Η ακαταμάχητη ισχύς της οικονομίας στον θρόνο της κυρίαρχης ιδεολογίας, αφού πρώτα η ίδια προνόησε για την κατασκευή του, πραγματοποεί μια πρωτοφανή επίδειξη της δύναμης της. Αυτή η δύναμη έγκειται στην ικανότητα της να στοιβάζει τα απομεινάρια της αποσύνθεσης που την προυποθέτει, καθώς η ίδια εξαπλώνεται σε κάθε σημείο του πλανήτη, στις αχανείς διανοητικές μητροπόλεις και να τα συμφύρει μαζί με αρχαικές ιδεολογίες, την ίδια στιγμή που αυτές σαπίζουν στα στενοσόκακα της συνυφασμένης με το παρόν λήθης, περιμένοντας να εκλεγούν για το επόμενο μίγμα που θα σερβιριστεί στο λεφούσι των μηχανοποιημένων σκλάβων. Θα επιθυμούσα να κάνω λόγο για αφομοίωση αν ο οξύς πεσιμισμός μου δεν με είχε οδηγήσει στην παραδοχή οτι η έννοια της αφομοίωσης ήταν δυνατό να ειδωθεί ως η ελπιδοφόρα πλευρά ενός επονείδιστου πολιτισμού, του οποίου όμως το δριμύτατο άλγος σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της παραγωγής όπως και της κοινωνικής οργάνωσης που η προαναφερθείσα απαιτεί, δεν θα έστεκε ανυπέρβλητο εμπόδιο στα ακατάβλητα πνεύματα ανθρώπων που εντός τους θα ήταν ικανοί να καλλιεργήσουν έναν νέο κόσμο που θα φύτρωνε μέσα από τις ρωγμές στα τσιμέντα των μεγαλουπόλεων. Δυστυχώς όμως εδώ δεν μπορούμε να επενδύσουμε σε απαντήσεις παρά μόνο σε ερωτήματα. Και αν η επερώτηση και η αναζήτηση σηματοδοτεί μια επαναστατική πράξη στην τρικυμία των αφρισμένων διαπιστώσεων, αυτή που εμένα και των συντρόφων μου δεν παύει να μας κατατρυχεί είναι το κατά πόσο έχουμε ακόμη το θράσος να μιλάμε για αφομοίωση σε μια άγονη γη στην οποία τίποτα νέο δεν δύναται να ανθίσει. Ένα έδαφος στο οποίο κάθε κίνηση αποστερείται της σκιάς της και ενώ αυτή χάνεται στο κενό αφού ότι δεν προβάλεται στον θεαματικό φακό καταδικάζεται στην γέενα της ανυπαρξίας, η σκιά, βάσει της οποίας σχηματίζεται το εκμαγείο νέων εμπορευμάτων, παρουσιάζεται ως η μόνη δραστηριότητα που νομοθετεί τα πλαίσια λόγου της μαζικής κοινωνίας. Ο χώρος όλος έχει κατακληστεί απο σκιές οι οποίες ακολουθούνται από το αυτοπαρουσιαζόμενο μοιραίο καθώς η οποιαδήποτε αυτονομία φυλακίζεται στα κάγκελα της προσομοίωσης με δικαστικό ένταλμα από το δίκαιο που επιβάλει η αναπαράσταση. Και αν αναρωτιόμαστε τελικά τι είναι αυτή η περίφημη αναπαράσταση, οφείλουμε να ανατρέξουμε στις γυάλινες σχέσεις που περιβάλουν τον οπτικό μας ορίζοντα, να ρεμβάσουμε πως η κοινή εμπειρία μετατρέπεται σε αντανακλώμενη εικόνα, λαξευμένη στις αίθουσες της ιδεολογίας ενώ με την σειρά της αυτή ως γλώσσα καθίσταται κοινή δια των μηχανισμών επικοινωνίας, μετατρέποντας τις καταστάσεις και τους ανθρώπους σε εμπειρίες καταδικασμένες να προσεγγιστούν ως εικόνες. Η ρήση ¨γιαυτά που δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, καλύτερα να σωπαίνει” μετατρέπεται σε σλόγκαν της μαζικής κοινωνίας ύπο την μορφή του: ”γιαυτά που δεν μπορεί να σιωπήσει κανείς καλύτερα να τα απεικονίζει”.

Η διαδικασία αυτή, θα ήταν οξύμωρο να ισχυριστούμε πως προέρχεται από ένα οργανωμένο σχέδιο μιας μυστικής, συγκεντρωτικής εξουσίας αφού αυτή υφίσταται ως σώμα μόνο στην αοριστολογία που ενδιετάται στο φαντασιακό του αφηρημένου υποκειμένου μαζικής παραγωγής του έτερου μη-σώματος, της κοινωνίας, η οποία, ως λογοκεντρικό κατασκεύασμα συνθέτει τους χώρους στους οποίους πραγματοποιείται ο προαναφερθέντας μετατονισμός. Στην δραστηριότητα αυτή, η οποία συνιστά το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα κυριαρχίας μιας μηχανιστικής αντίληψης για την ζωή, είμαστε σε θέση να απολαύσουμε τους κοινωνικούς ρόλους να σμιλεύουν πομπώδεις αφηγήσεις στο όνομα της ανέκκλητης κοινωνικής οικουμενοποίησης του δυτικού δημοσίου. Οι πρόσφυγες δεν φιλοξενούνται ούτε διώκονται. Όχι, ο πρόσφυγας ως το νέο δυτικό υποκείμενο το οποίο οι κοινωνικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί επικαλούνται, μονομαχώντας λυσσασμένα, περιδυνόμενοι γύρω από την κοινωνιολογική σφαίρα του, αλλά ο πρόσφυγας, ως το υποκείμενο που εξαναγκάζεται να απολέσει πρωτίστως την συνοχή του ως πρόσωπο ώστε να χαθεί στην μετάφραση του εκκοσμικευμένου δυτικού κράτους, το οποίο εξατομικεύοντας μετατρέπει τον μύθο λογικά σε αφήγηση και τον λόγο σε μύθο δια της αφήγησης.

Η επιστροφή όμως στην μάστιγα του πρακτικισμού, σε μια δημόσια τοποθέτηση είναι κάτι που επιβάλλεται. Το άμεσο αντίκτυπο, το όφελος, το κόστος, η ολοκλήρωση της διαδικασίας και τα προβλήματα που έχουν τακτοποιηθεί η τείνουν σε μια οριστική λύση. Το επικείμενο μέλλον και το αύριο μαζί με την σοδειά που θα φέρει, κατείχαν διαχρονικά εξέχουσα θέση στους προβληματισμούς του εκάστοτε όχλου και μόνο λόγω της δομικής του φύσης. Μία μάζα ανθρώπων, που ενώνεται κάτω από τον την άφεση των ενστίκτων στην εξομοίωση της επιβίωσης και τον συνακόλουθο ευνουχισμό τους, μπορεί μόνο να απαιτεί για απτά αποτελέσματα στην γλώσσα της κοινής αξίας, ενώ η ίδια αυτή η φετιχοποιημένη αξία ταυτόχρονα αίρει το μόνο σημείο κοινού ενδιαφέροντος, άρα και το ενδιαφέρον καθ αυτό. Στην κενή θέση του αποθνήσκοντος ενδιαφέροντος τοποθετείται η πράξη ως παραγωγός αξίας δια του εαυτού της. Η αλληλεγγύη ως διάκοσμος των ανθρώπινων θυμάτων της παγκόσμιας αποστέρησης. Το μίσος ως το χαρακτηριστικό στοιχείο της μοναδικής αλληλεγγύης που μοιάζει να ξεπροβάλλει σε μια κοινότητα σκλάβων, αιχμάλωτων της απουσίας πατρικού εδάφους. “ Η αφομοίωση μέσα στο σύστημα, απαιτεί την ανάκτηση των απομονωμένων ατόμων ως άτομα από κοινού απομονωμένα. ” Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο το κοινωνικό σώμα στερείται της μοναδικής ιδιότητας που του είχε απομείνει σαν φάντασμα, μη-σώμα μιας ιστορικής συνέχειας από την οποία είχε αποκλειστεί καιρό τώρα. Κάτω από την νεολογίζουσα επιχειρηματολογία του ” γιατί όχι;” σε μία ρητορική ερώτηση, στην οποία οι λέξεις έχουν τοποθετηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να προσαρμόζεται ως απάντηση ανεξαρτήτως το περιεχόμενο του στοχασμού, απουσιάζει αυτό ακριβώς για το οποίο θα είχαμε κάποιον λόγο να αναρωτηθούμε το οτιδήποτε. Γιατί αλληλεγγύη; Γιατί ενσωμάτωση; Γιατί διωγμός; Γιατί απειλή; Γιατί όχι; Γιατί ρωτάμε; Όλες οι ερωτήσεις συμπυκνώνονται χονδροειδώς στις προπαγανδιστικές ρεκλάμες συντήρησης της ψευδοεξατομίκευσης. Μπορούμε τουλάχιστον ακόμα όμως να ευχαριστούμε την πανταχού παρούσα διαφήμιση και την απαίτηση της για συνέχεια του διαλόγου που μας χαρίζει το προνόμιο να εξακολουθήσουμε να φανφαρολογούμε υπό τους δικούς της όρους. Όσοι από εσάς ακόμα λοιπόν διαθέτετε την ευχέρεια και κυρίως την ειλικρίνεια να εξαγνίζετε την εργαλειοποίηση των ούτοσι άλλως πραγμοποιημένων ανθρώπινων σχέσεων, οφείλετε να έχετε κατά νου πως η αθώωση είναι εξασφαλισμένη αλλά όχι και η αποφυγή της τιμωρίας. Ας μην χρονοτριβούμε λοιπόν επιστρέφοντας στο διακύβευμα.

3)Αναρχικοί και προσφυγικό

Αλληλεγγύη θηλυκό
η συμπαράσταση σε δοκιμαζόμενους συνανθρώπους
η αλληλοβοήθεια και το αίσθημα ενότητας μεταξύ ανθρώπων με κοινά συμφέροντα και στόχους.

Λες και υπήρχε κάποια εγγύηση για την διάσωση του νοήματος μέσω της διάχυσης του από τις γέφυρες των εννοιών που συνδέουν τους ιστορικούς χρόνους. Ναι, διαβλέπουμε με ευκολία το πώς τα νοήματα μεταναστεύουν με την αρωγή των λέξεων. Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι το πως αυτά απολυτοποιούνται με την ανάπτυξη του κοινωνικού γίγνεσθαι καθώς και τις έσχατες συνέπειες τους. Γιατί το νόημα μπορεί να συνδέει δύο εποχές εκμεταλλευόμενο τον σχετικά σταθερό χαρακτήρα της γλώσσας αλλά δεν δύναται να αποτυπώσει τα αξιακά εφαλτήρια τα οποία διαμορφώνουν την ίδια του την μετάφραση και αναπαραγωγή. Η επαίσχυντη χριστιανική προέλευση της αλληλεγγύης από τις κοινότητες των δούλων, των παρακμιακών και των υποταγμένων, μέσω μιας γενεαλογικής προσσέγγισης, μας αποκαλύπτει το νόημα της λέξης που χρησιμοποιούν ορισμένοι την σήμερον ημέρα ως βασικό πρόταγμα της επανάστασης τους, αυτό που δεν μπορεί να μεταδώσει όμως είναι τη μορφή που πήρε στην τότε κοινωνική πραγματικότητα, διαμορφωμένη από το αντίστοιχο αξιακό υπόβαθρο, όπως και την σημερινή της εξέλιξη σε καθεστώς αδιασάλευτης ομοθυμίας υπό το νανούρισμα μηδενιστικών παραληρημάτων. Απλοϊκά διατυπωμένο: Η λέξη ταξιδεύει στο σήμερα μα η συνεχής φθορά, σε συνέργεια με την διαδεδομένη αποϊστορικοποίηση, μας αφήνει μόνο με την αναμονή της επικείμενης ανασκαφής ενός απολιθώματος.

α) Οικειοποίηση του χώρου που διατίθεται προς οικειοποίηση.

Η απουσία στόχευσης ( πολιτικής η κοινωνικής ) για την ανεύρεση μιας οριστικής λύσης, μα ιδίως η χαρακτηριστική αμέλεια, αποδεικνύει περίτρανα πως σε μια κοινωνία δίχως σκοπό, κατεύθυνση, στόχο και συμφέρον κανένα πραγματικό νήμα δεν δύναται να επουλώσει τις χαίνουσες πληγές στα ίδια τα ανθρώπινα θεμέλια της. Με τον ίδιο τρόπο κάνει εμφανές τον γενικότερα πρόδηλο βαθμό διαποτισμού των αυτοαποκαλούμενων σύγχρονων επαναστατικών κινημάτων από τις κυρίαρχες αξίες. Η έννοια της αλληλεγγύης, όταν δεν κοσμεί σαν φτηνή συνθηματολογία τις εκστρατείες της φακής σε αγώνες πλήρως καταδικασμένους στην τυχαιότητα της δημόσιας θεματολογίας, συνηθίζει να συμπληρώνει το ψηφιδωτό των ανεπίτευκτων ιστορικών υποσχέσεων, αδιαφορώντας και αγνοώντας την υποβάθμιση τους σε ακαθόριστα σχήματα, πομπούς της γνωστής και άχρονης σύγχυσης της εμπορευματικής κοινωνίας. Το περιούσιο κίνημα των ανδραποδισμένων αλληλέγγυων, μαζί με τον ιστορικά δικαιωμένο σκοπό του, δεν δύναται να περιθάλψει και να στηρίξει κανέναν, ούτε καν από την επονείδιστη θέση του ελεήμονα και του γλίσχρου φιλανθρωπικού έργου του. Σε πλήρη αντιστοιχία με το αποσαθρωμένο έθνος-κράτος, του οποίου τα διλήμματα για την διαχείριση του ανεξέλεγκτου ανθρώπινου δυναμικού μετουσιώνονται σε μιντιακά σόου και σε υποκριτικά αναφιλητά ενώ στα παρασκήνια διαδραματίζεται η πλέον βάρβαρη αποκειμενοποίηση του ανθρώπινου σώματος και η μετατροπή της πραγματικότητας σε ένα συνεχές reality τρόμου για την ανάγκη της ολότητας του κεφαλαίου που ασφυκτιά, το αμάλγαμα των ”ανταγωνιστικών δυνάμεων” σκηνοθετεί με τα αποφάγια του θεάματος την δική του παράσταση. Γι’ αυτόν τον λόγο πλέον όλες οι δράσεις, οι κινητοποιήσεις και οι αγώνες έχουν απολέσει τα ακραιφνή αναρχικά τους χαρακτηριστικά και οι συζητήσεις περί της καταγωγής της αναρχίας, οι ιστορικές αναθεωρήσεις, οι διαμάχες, οι σεχταρισμοί επανεμφανίζονται και ανακυκλώνονται σε πλήρη ένταση. Τίποτα δεν είναι πλέον διακριτό, τίποτα δεν είναι πλέον σαφές. Η αναρχική αλληλεγγύη δεν μπορεί να διαχωριστεί από το κοινωνικό ένστικτο στα κοπάδια των ενσυνείδητων πολιτών. Οι επιθέσεις και οι πράξεις καταστροφής αδυνατούν να διαχωριστούν από την καλπάζουσα σήψη που το κεφάλαιο καλλιεργεί ως μόνιμη συνθήκη. Οι επιλογές ζωής αποσυνδέονται από την προέλευση τους και παρουσιάζονται στις αγορές ως απόλυτα, καθολικά και ανεξάρτητα στοιχεία σμίλευσης μιας ταυτότητας. Συνεπώς, καθώς τα πάντα συμβάλουν απλά στην κατασκευή μιας ταυτότητας καταναλωτή και το αστικό περιβάλλον μετατρέπεται σε μια αχανή έρημο εμπορευμάτων, η φιλοξενία των προσφύγων έχει ήδη πραγματοποιηθεί ιστορικά και η μόνη προσφυγική κρίση μέσω της οποίας απειλούνται τα κράτη στην προκειμένη, είναι το φαινόμενο της αυτοεξωρίας των κοινωνικών εξαρτημάτων στο περιθώριο της εξατομίκευσης τους, αντιλαμβανόμενοι ολοένα και περισσότερο τον γενικευμένο παραγκωνισμό τους στην αυτοκρατορία των απρόσωπων ξενιστών.

Αυτός είναι και ο λόγος εξαιτίας τους οποίου δεν διαθέτουμε την ικανότητα να φιλοξενήσουμε η να εκδιώξουμε κανέναν. Ανήμποροι να επαναστατικοποιήσουμε τον οποιονδήποτε, αρκούμαστε στο να επιδιδόμαστε σε άναρθρες κραυγές απελπισίας, φτηνές απομιμήσεις ανθρώπων ιδιοκτήτων της ζωής τους, με την ψευδαίσθηση ενός εκλιπόντως ελέγχου. Τα σύνορα στην σύγχρονη εποχή δεν ρυθμίζονται από τα φυσικά τους όρια αλλά διαμορφώνονται στο ίδιο το εσωτερικό των κρατών. Οι απέλπιδες, σισύφιες προσπάθειες των προσφύγων να διασχίσουν τις πύλες του ευρωπαϊκού παραδείσου, ρισκάροντας την μοναδική περιουσία που κατάφεραν να διαφυλάξουν ώστε να διεκδικήσουν μία θέση στο στερέωμα της μισθωτής κακομοιριάς δεν γνωρίζουν πως θραύονται, όχι στους προμαχώνες των μεθοριακών περιοχών, αλλά στα κυγκλιδώματα της κοινωνικής κατάτμησης και της ταξικής υπαγωγής. Οφείλουμε γι αυτό να διατηρούμε στην σκέψη μας την αντιστρόφως ανάλογη επίρρωση των τεχνικών προσομοίωσης εις βάρος της φθοράς του αυθεντικού βίου. Τα γεγονότα συνεπώς έχουν πάψει να βιώνονται, να νοηματοδοτούνται και πρωτίστως να καταγράφονται δια της φυσικής τους εξέλιξης παρατημένα στην απρόσκοπτη, αχαλίνωτη κίνηση των εικόνων. Οι πρόσφυγες ως φυσική παρουσία, περισσεύουν λοιπόν όταν τα εκάστοτε δυτικά σύνολα, εμποτισμένα με την ικμάδα που προσδίδει η ιδεολογική ασφάλεια, έχουν εκδώσει τις τελεσίδικες αποφάσεις τους μέσω του παραδεδεγμένου ασαφή και αόριστου τρόπου, για τον ρόλο που τους προσήκει. Δεν είναι μόνο ο αχός των ακατάπαυστων βομβαρδισμών, οι μεμψιμοιρίες των ανήσυχων εθνοπόντικων, οι φράχτες στα σύνορα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι υγροί μαζικοί τάφοι, η άνοδος του εθνικισμού, τα φιλάνθρωπα σκέλεθρα και οι κάννες των όπλων πίσω από το αγόγγυστο μαρτύριο των προσφύγων. Είναι τα εμπορικά κέντρα, η θαλπωρή του καναπέ, οι αμέριμνες βραδυνές περιδιαβάσεις στα στενά της πόλης, οι προβολές και οι ταινίες στα αυτοοργανωμένα επιμορφωτικά εργαστήρια, η διαπόμπευση υπό την μορφή επικοινωνίας στα social media, το τετριμμένο καλημέρα με τον γείτονα, η νεκρανάσταση και η κατανάλωση επαναστατικής ιδεολατρείας, ο ίδιος ο λόγος που συνοδεύει την κάθε μας δραστηριότητα. Κυρίως όμως, είναι η γαμημένη καθημερινή ζωή που ασελγεί πάνω στα ζώντα υποκείμενα. Η εκπόρνευση οδυνηρών βιωμάτων στο δημόσιο για την πορνοποίηση κάθε δημόσιου βιώματος. Τότε μονάχα η οδύνη διαλύεται στην φαινομενικότητα.

Φιλοξενία στους μετανάστες. Χαρτιά στους μετανάστες. Refugees Welcome. Είμαστε όλοι μετανάστες. Πόσων αλήθεια οι καρδιές ευφράνθηκαν μόλις βρέθηκαν μπροστά στην φιλόξενη στάση του ελληνικού λαού; Πόσες ελπίδες αναζοπυρώθηκαν βλέποντας κόσμο των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων να στέκεται αλληλέγγυος με το δράμα των προσφύγων, φτάνοντας στο σημείο πολλοί εξ αυτών να φιλοξενούν κόσμο στην ίδια τους την κατοικία; Οι προσδοκίες αναπτερώθηκαν, οι επιθέσεις σε καταυλισμούς, τα πογκρόμ, οι πορείες μίσους και το ρατσιστικό δηλητήριο που για να είμαστε ειλικρινείς ουκ ολίγες φορές χύθηκε, αποτελούσαν μεμονωμένα περιστατικά και φυσικά δεν χαρακτήριζαν σύνολη την ελληνική κοινωνία, η οποία με το προσφυγικό παρελθόν της βαθιά χαραγμένο στην συλλογική μνήμη στάθηκε δίπλα στους πρόσφυγες. Σε ομόλογη διάθεση το ”κίνημα” δεν άργησε να επιδοθεί στην ιδαίτερα ανεπτυγμένη δραστηριότητα της αοριστολογίας, της αμετροέπειας, του μεσσιανισμού και της κατασκευής μανιχαϊστικών αναγνώσεων. Αναγνωρίζοντας στην ταυτότητα του πρόσφυγα, ένα καθ εαυτό επαναστατικό υποκείμενο, έσπευσαν επιτακτικά να δημοσιοποιήσουν τις φιλόξενες προθέσεις τους με τον μανδύα της αγωνιστικής όσμωσης ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους. Επειδή όμως δεν έχω καμία διάθεση να εστιάσω στην αποδόμηση των φαιδρών φληναφημάτων της αριστεράς κλασσικής ή ριζοσπαστικής, θα περιοριστώ στην ανάδειξη των αντιφάσεων, πάνω στις οποίες έχει καλλιεργηθεί το αμάλγαμα των αλληλέγγυων και του κινήματος των καταλήψεων.

β) Ιστορικισμός και η συνακόλουθη αναπαραγωγή των κρατικών αφηγήσεων

Δεν θα προσφέρω μία καινοτόμα διαπίστωση λέγοντας ότι διαχρονικά οι άνθρωποι των καταπιεσμένων εργατικών στρωμάτων, οι περιθωριοποιημένοι, οι αποκλεισμένοι, οι παραβατικοί, οι μετανάστες και γενικότερα οι κοινωνικές ομάδες εντός των οποίων εμφανιζόντουσαν τα εκάστοτε ανατρεπτικά κινήματα, κατοικούσαν στα πλαίσια των αντιφάσεων που τα εξέθρεψαν. Αυτές οι αντιφάσεις εξάλλου προτού υπερκεραστούν ( στοιχείο εμφανές στην αποδοχή τους ως ανατρεπτικό κίνημα διαμέσου της σύγχρονης ιστορικής αφήγησης ) και καταλήξουν στοιχείο της πολιτισμικής διάρθρωσης, τους εξασφάλισαν τον χαρακτηρισμό του ανατρεπτικού κινήματος στο σήμερα. Ήταν όμως η ίδια η αίσθηση του αποκλεισμού η καθοδηγήτρια αρχή, το έρεισμα πάνω στο οποίο κατόρθωσαν να συγκροτηθούν ως αδιαμεσολάβητο κίνημα, ως δύναμη αλλαγής και καταστροφής. Η φιλοξενία αποτελούσε καταφύγιο της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας, δικλείδα ασφαλείας και κανάλι αποσυμπίεσης μπροστά στα επελαύνοντα κύματα των δυσαρεστημένων. Πως θα μπορούσαν στο κάτω κάτω οι ίδιοι οι ”φυλακισμένοι”, οι επιζήσαντες της κρατικής επίθεσης που ναυλοχούν διαρκώς αναζητώντας ρήγματα στο τοίχος με σκοπό να το γκρεμίσουν, να φιλοξενούν επισκέπτες σε έναν κόσμο αδιανόητο να θεωρηθεί ποτέ δικός τους; Η έννοια του φιλόξενου κράτους και του αλληλέγγυου λαού προσιδιάζει περισσότερο σε αριστερές ανθρωπιστικές δοξασίες ή σε χριστιανικά κελεύσματα ηθικής, όχι πάντως σε επιδιώξεις ολικών αρνητών του υπάρχοντος. Γι αυτούς ούτε δυνάμει φιλόξενα κράτη υφίστανται, ούτε καντιανής προέλευσης κοινωνικές εφαρμογές της κατηγορικής προσταγής, ούτε ”κατειλημμένες νησίδες ελευθερίας” εντός των οποίων αναπτύσσεται ένας νέος κόσμος. Είναι φορές που οι λέξεις λειτουργούν σαν κενά σημεία, δίχως να καταλήγουν σε κανένα νόημα και άλλες φορές που η χρήση τους μπορεί να να διαυγάσει άφατες αλήθειες. Αυτό ακριβώς παρατηρούμε να συμβαίνει σήμερα με τις λέξεις φιλοξενία, ανθρωπιά, κοινωνική αλληλεγγύη και άλλα γλοιώδη, αόριστα νοητικά σχήματα της μεταμοντέρνας χύτρας. Οι πράξεις βέβαια κραυγάζουν κι ακτινοβολούν περισσότερο από οποιαδήποτε λέξη, αλλά στην πραγματικότητα του θεάματος που θα μπορούσε να αποτυπωθεί ευκρινέστερα ο απόλυτος ρεφορμισμός αν όχι στην χρήση φράσεων όπως κοινωνική αλληλεγγύη η συνθημάτων τύπου χαρτιά στους μετανάστες, κλοτσιές στα αφεντικά από αναρχικούς; Ας έχουν υπόψιν τους ορισμένοι πριν ξεκινήσουν να μακρυγορούν και να φωνασκούν ότι η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι το αίσθημα του αγώνα ως κοινό βίωμα ανάμεσα στα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα αλλά η πρόσφυση του ποιμνίου στο όνομα της οποίας θυσιάζονται όλες οι αντιφάσεις. Θα αναφερθώ όμως αργότερα στον ιστορικισμό των χαυνωμένων καλοθελητών. Στο παρόν έχει περισσότερο ενδιαφέρον να αναφερθώ στην χωροταξική αμφίδρομη σχέση των εν ελλάδι αναρχικών με το κράτος. Μία σχέση όχι επιβολής, αφομοίωσης και κυριαρχίας αλλά σύνθεσης και αδιαχώριστης συνάφειας υπό την σκεπή της ίδιας ολότητας. Οι αναρχικοί δεν έχουν αφομοιωθεί από την κυριαρχία όπως και η κυριαρχία δεν μεταστρέφεται διόλου από τις κλαυσήγελες προσπάθειες των αναρχικών. Οι αναρχικοί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κυριαρχίας, σε απόλυτη διαλεκτική σχέση με τα υπόλοιπα αόριστα ρεύματα της κοινωνίας και φυσικά απαλλαγμένοι εκ της όποιας συνειδητοποίησης, πυλώνας της συνδιαχείρησης του δημοσίου χώρου. Η ανάγκη άμεσης δραστηριοποίησης μπροστά στα κοινωνικά προβλήματα που ενσκήπτουν φανερώνει ακριβώς αυτήν την αλληλένδετη ύπαρξη. Ακόμα περισσότερο ο τρόπος και τα μέσα. Καταλήψεις κτηρίων, επαγγελματική αποκατάσταση, ένταξη στην κινηματική καθημερινότητα, σεβασμός και αποδοχή της διαφορετικότητας, απάμβλυνση των ανύπαρκτων γενικότερα επαναστατικών θέσεων και προταγμάτων στο όνομα της συνύπαρξης, φιλανθρωπία, αναγωγή της κοινωνικής αλληλεγγύης σε ύψιστο καθήκον, θυματοποίηση, θυμική στοχοποίηση των υπευθύνων η οποία στην πλειοψηφία των περιπτώσεων στερείται οποιασδήποτε κριτικής θέσης η τουλάχιστον υποτυπώδους γεωπολιτικής ανάλυσης, αδιαφορία για μια στοχοθεσία ως εκφραστή μιας συνολικότερης στρατηγικής και άλλα πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν την ομοιότητα ανάμεσα σε ”κίνημα” και τα υπό κατάρρευση κράτη. Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν που τα κράτη αδυνατούν να αφομοιώσουν ουσιαστικά τον οποιοδήποτε έτσι και οι αναρχικοί δεν διαθέτουν κανέναν χώρο εντός του οποίου μπορούν οι πρόσφυγες να ενταχθούν και να αλληλεπιδράσουν. Το μόνο που απομένει είναι η ταυτοποίηση των παρείσακτων και η ραχιτική ψευδοεπικοινωνία μαζί τους με την αρωγή της αστικής πολυσθένειας. Το χωνευτήρι ασχήμιας και αδυναμίας θα συνεχίσει να πλαταίνει έως ότου οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή. Μια καταστροφή, μακριά από την ευκταία διονυσιακή τρέλα του οριστικού ξεπεράσματος διαμέσου της εκφόρτισης μιας συσσωρευμένης δύναμης. Μια καταστροφή βιωμένη στην πλήρη της ένταση στο σήμερα. Στα βράδια της ανοίας, στις μηχανικές διαδρομές ανάμεσα στα αστικά πλήθη, στα υποχρεωτικά πέρα δώθε των διακοπών, στις ανούσιες ανταλλαγές ακατάληπτων πλέον λέξεων, στις μικρές ασήμαντες και αβίωτες πλέον καθημερινότητες μας ανεξαρτήτως αν σε αυτές περιλαμβάνονται πρόσφυγες ή όχι. Όσοι επέλεξαν να ακολουθήσουν αυτήν την καταστροφή αποδεχόμενοι, είτε με επευφημίες είτε με παράπονα το γέρμα της ζωής, δεν θα μας λείψουν καθόλου. Ας κοιτάξουν τουλάχιστον να συμμαζέψουν την μνησικακία τους αποφεύγοντας να διαδώσουν την μιζέρια που έχει γίνει πλέον φύση τους με την μορφή επαναστατικών διαγγελμάτων. Δεν έχουμε κανένα τόπο να θεωρήσουμε πατρίδα μας, δεν θέλουμε να επαν–οικειοποιηθούμε ούτε χαλίκι από τις αυτοκρατορίες των μαζών. Όπως είχε διατυπώσει εύστοχα στο κάτω κάτω και ο Alfredo Bonnano: ” Απομακρυσμένος από την καταστροφή σαν ολικό πρόταγμα, ο ίδιος ο αγώνας αφυδατώνεται και η παραγωγή που θα μπορούσε να κάνει μια απόπειρα αυτοδιαχείρισης λιποθυμά στα χέρια της συν-διαχείρησης”. Αυτό που διαχρονικά απομένει στον εξεγερμένο είναι η διαύγαση του πλέγματος αλληλοεξαρτήσεων στο εσωτερικό του οποίου αναπαράγεται ο εχθρός. Αμφιβολίες σχετικά με την επιλογή και την ηθική διάσταση της επίθεσης δεν υφίστανται.

Επιστρέφοντας στις φαινομενικά πρωτόφαντες ιδεολογικές αναθεωρήσεις εντός του αναρχικού χώρου αλλά όχι μόνο, σε αυτό το όχι μόνο μας δίνεται η δυνατότητα να βρούμε απαντήσεις για καλά επικουρούμενες από την ιστορική νάρκωση, παραδοξολογίες. Οι πολλαπλασιαζόμενες αναθεωρήσεις με την κουστωδία της γενικευμένης σύγχυσης δεν προσιδιάζουν σε απόμερους πρίνους έρημων τόπων, αλλά στους κύριους και μοναδικούς καρπούς της αστικής ισοπέδωσης. Η ρέμβη μιας ιστορίας αυτόνομης, αυταρχικής και διαρκώς επανερχόμενης, μέσω των εμπορευμάτων συμπαρασύρει τα άτομα σε έναν ξέφρενο χορό με τις απραγματοποίητες υποσχέσεις που στον ανεστραμμένο κόσμο του θεάματος έχουν την ευκαιρία να κυριαρχήσουν, ( η για να κυριολεκτούμε να προσποιηθούν την κυριαρχία τους ), μεταφέροντας τις εικόνες του τότε στο σήμερα δίχως την παραμικρή συνέπεια. Οι συνθήκες, τα πρόσωπα, τα κίνητρα, οι ίδιες οι ιστορικές εκρήξεις και τα ποτάμια αίματος στην επιφάνεια των οποίων τα καράβια του χρόνου διαφυλούσαν το μέλλον κυριευμένα με την λατρεία της φθοράς και τον σχεδιασμό της μοίρας αφανίζονται, αγνοώντας τον πνιγμό όσων λαγγεμένων επέλεξαν στο σήμερα να τα ακολουθήσουν κολυμπώντας. Στα συντρίμμια της ιστορίας λοιπόν, ξεπροβάλλει ο πλέον χυδαίος ιστορικισμός. Δεν μιλά όμως για μια ιστορία κομιστή γνώσης και λόγου. Δεν ερείδεται σε μια προϊούσα αποκάλυψη ενός ιστορικού σκοπού, ούτε προτίθεται να πάρει ξεκάθαρη θέση στην μαινόμενη κοινωνική σύγκρουση. Είναι ένας ιστορικισμός, ως εργαλείο διάνθισης ιδεολογικού λόγου, ο οποίος καταναλώνεται από τα πλήθη ως εμπόρευμα. Καλύπτει με ένα μαύρο σάβανο τα κοινωνικά δρώμενα και ωθεί τους θεατές στην θεαματική αυτοαναφορική δράση. Η μοναδικότητα των στιγμών και οι ιστορικοί τόποι στους οποίους μετανάστες και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια ξεδίπλωσαν μια επαναστατική διάθεση αγνοούνται, τα ενεργά υποκείμενα διαχωρίζονται από τις επιλογές τους και απεμπολούν την ολότητα τους ενώ απομονωμένες ανιστορικές εικόνες παρατάσσονται στις βιτρίνες της αλλοτρίωσης. Οι αλληλέγγυοι αντιμετωπίζουν τα πλήθη προσφύγων στην καλύτερη ως άβουλα, ενεργούμενα με την ανάγκη ποδηγέτησης μέχρις ότου την κατανόηση του συμφέροντος τους και στην χειρότερη ως αξιολύπητα ρετάλια, για την εκτόνωση του φιλάνθρωπου οίκτου μας. Οι καταναλωτές ιδεολογίας αφού εδώ και χρόνια απέναντι στις σύγχρονες κρίσεις, ( τις οποίες πρωτίστως ασπάστηκαν ως δικές τους ) επέλεξαν να κατεβάσουν από τα ράφια τον Μαρξ και τον Μπακούνιν, ώστε να αναζητήσουν απαντήσεις στρεφόμενοι με ξέχειλο πάθος στον εργατισμό, στον λαϊκισμό, στην τελεολογία, στην κομμουνιστικοποίηση και στον ντετερμινισμό, τώρα αναπόφευκτα εφαρμόζουν την ίδια στρατηγική όσον αφορά το προσφυγικό ζήτημα. Οι πρόσφυγες παρουσιάζονται ως a priori δυνάμει επαναστατικά υποκείμενα, η κοινωνική αλληλεγγύη ως επαναστατικό καθήκον και ο εχθρός φυσικά αναλλοίωτος και απαράλλαχτος από τον 18ό αιώνα. Παρερχόμενοι βέβαια τις πραγματικότητες και τις δυνάμεις δια των οποίων προέκυψαν οι ”απελευθερωτικές” κοινωνικές συγκρούσεις στο παρελθόν, θέλοντας να τις μεταφέρον αυτούσιες στο τώρα, εκπίπτουν στην ηγεμονισμό, την εξουσιομανία και το καναλιζάρισμα, με απότοκο ο ίδιος ο δήθεν απελευθερωτικός αγώνας να απεμπολεί όποιο απελευθερωτικό η οριζόντιο χαρακτηριστικό του. Φτάνουμε έτσι στο σημείο οι πολυσυζητημένες δομές αλληλεγγύης για την επανένταξη, την φιλοξενία, την αγωνιστική όσμωση η οποιοδήποτε άλλο καθήκον επιλέγει το κάθε σχήμα ώστε να φτιασιδώσει την δραστηριότητα του και να επισκιάσει τα καλορυθμισμένα γρανάζια στα θεμέλια του, όχι μονάχα να φυλακίζουν το σήμερα στην πλέον ειδεχθή παρελθοντολαγνεία, αλλά να κηλιδώνουν το ίδιο το παρελθόν, ενισχύοντας τις στρατιές του υπάρχοντος ενόσω αυτές προελαύνουν ενάντια στα ετοιμόρροπα τείχη της κοινωνικής μνήμης. Αντιλαμβανόμενοι την αλληλένδετη σχέση μεταξύ της ιστορικής παραποίησης διαμέσου των σημερινών νοθευμένων συγκρούσεων και της καταξίωσης του σήμερα διαμέσου της ιστορικής παραποίησης, δεν διαθέτουμε τα περιθώρια να βρεθούμε προ εκπλήξεως μπροστά στους σωρείτες ευφημισμών που το παγκόσμιο θέαμα επιφυλάσσει για τους μη εμφανώς κεφαλαιοποιημένους ακόμα, ανολοκλήρωτους αγώνες. Το ίδιο εγκώμιο, που πλέον δικαιώνει εργατικούς αγώνες του παρελθόντος, κονιορτοποιημένες επαναστάσεις και βαλσαμωμένα κινήματα ( πχ. Αντιρατσιστικά, φεμινιστικά ) θα στολίσει άμεσα και τα ενασχολούμενα με το προσφυγικό ζήτημα κινήματα. Η θέση μου όμως δεν περιορίζεται σε μία μερική κατά την γνώμη μου κριτική της αφομοιωτικής διαδικασίας και αυτό διότι δεν διαχωρίζω τους κοινωνικούς μηχανισμούς από τα πραγματικά ιστορικά πρόσωπα τα οποία τους ενσαρκώνουν. Ως συνέπεια της παραδοχής αυτής τα κινήματα δεν αποτελούν πιθανά αντικείμενα αφομοίωσης, αλλά είναι η ίδια η κοινωνική αφομοίωση δια της οποίας συντίθεται το εκμαγείο του θεαματικού παραπήγματος. Γιατί μόνο η συνολική, αδιαμεσολάβητη, μηδενιστική επίθεση η οποία μετατρέπει τον πόλεμο σε προσωπικό στοίχημα, διαθέτει τα απαιτούμενα στοιχεία ώστε να γκρεμίσει συθέμελα το υπάρχον, απομακρυσμένη από ρεφορμιστικά αιτήματα και αποδεσμευμένη από το βραχνά των κοινών υποθέσεων. Αδιαφορώ για το πόσο ισοπεδωτικό ή ελιτιστικό ακούγεται αυτό. Πολλά έπονται της απόρριψης της αντίληψης ότι το κράτος είναι αυτόνομο υποκείμενο με προσωπική βούληση όσο κι αν οι ιδεολογίες των παρακμιακών του ζηλωτών διατρανώνουν το αντίθετο.

γ) Η αλληλεγγύη κοινός τόπος του φιλελεύθερου κράτους.

Τέλος, θα ήθελα να κάνω μια πολύ σύντομη αναφορά στο δόγμα της κοινωνικής αλληλεγγύης, η οποία προς χάριν της λεκτικής πολυφωνίας μόνο διαχωρίζεται από την έννοια της φιλανθρωπίας. Κοινός τους τόπος είναι ο τόπος του αστικού κράτους, τα κεκτημένα του διαφωτισμού και η θρησκεία του ανθρωπισμού. Η ιεροποίηση της κοσμικότητας, επικουρούμενη από την αποϊεροποίηση της προσωπικότητας. Μια σχέση που διασφαλίζει ο συνεχής κρατικός έλεγχος, με την εισβολή του σε κάθε πλευρά της ιδιωτικής ζωής και την κατάργηση της, μέσω της επιβεβλημένης εξατομίκευσης. Το κράτος αποκτά σάρκα και οστά όσο αποκειμενοποιούνται τα ζώντα υποκείμενα στο εσωτερικό του, όσο οι υποθέσεις του κράτους μετατρέπονται σε υποθέσεις των υποτελών του. Όσο κληρονομούν ανεπιφύλακτα τον λόγο του και όπως ο μεγάλος άπατρις φιλόσοφος Φ. Νίτσε είχε ισχυριστεί ” Κάθε τι που κάνει ένας άνθρωπος που βρίσκεται στην υπηρεσία του κράτους είναι αντίθετο προς την φύση του ”. Η θέληση για δύναμη του κράτους είναι η ατροφία της θέλησης για δύναμη του Εγώ. Είναι όπως θα έλεγε και ο ίδιος η απόλυτη κυριαρχία των ανθρώπινων αντενεργών δυνάμεων. Η αλληλεγγύη των κοινωνικών εξαρτημάτων είναι ο θάνατος της αμφίδρομης αλληλεγγύης, των πραγματικών αόρατων νημάτων ανάμεσα στους δημιουργικούς πλάνητες. Η εσωτερίκευση των κρατικών αναγκαιοτήτων, εκδηλωμένες πλέον ως ένστικτο, ως αντανακλαστική κίνηση, ως φύση, δίνουν την χαριστική βολή στις πιο ρωμαλέες και τις πιο αξιοζήλευτες πλευρές του ανθρώπινου είδους. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν στοχοποιώ τις κινητοποιήσεις για το προσφυγικό ως ρεφορμιστικές στο όνομα μιας επαναστατικής ορθότητας αλλά ως μηχανικές και απρόσωπες. Xαρακιές στα ανθρώπινα σώματα εις όφελος της υγείας της κοινωνίας. Αποτελμάτωση της προσωπικής βούλησης και απόλυτο καναλιζάρισμα των κατ’ επίφαση ελεύθερων επιλογών στα δίκτυα της διαλεκτικής του κράτους. Πόσο δυσμενής είναι η θέση κάποιου ικανού να παρατηρεί την αλληλεγγύη από επιτομή της φυσικής εγγύτητας, από συναισθηματικό παλάτι που αγκαλιάζει στοργικά όσους αντιμετώπισαν θύελλες και δαίμονες στα μέσα της ένσκοπης πορείας τους, να μετατρέπεται σε πρωταρχικό πυλώνα μιας ανθρωπότητας ξεπεσμένης και λιλιπούτειας μπροστά και στον πιο αξιοκαταφρόνητο σκοπό.

4) Μία αντιανθρωπιστική θέαση.

Επιθυμώντας να συνοψίσω και να κλείσω αυτόν τον ορυμαγδό ανώφελων συμπερασμάτων, προσωπικών προβληματισμών και απονενοημένων προσπαθειών για μια κατά το δυνατόν ευδιάκριτη αποτύπωση άφατων συλλογισμών, φτάνω αισίως στην στιγμή να καταθέσω μια δική μου πρόταση. Το πρόταγμα μου που αν κάποιος το εκλάβει σαν τέτοιο είμαι πεπεισμένος πως ανέγνωσε την κάθε πρόταση έχοντας την θετική ή αρνητική κριτική την οποία με τον διαδεδομένο ουδέτερο τρόπο εξέφρασε, σχηματισμένη και ετοιμοπαράδοτη, προτού επιλέξει να αξιοποιήσει τον χρόνο του σπαταλώντας τον σε αυτό το κείμενο. Και αφού μεταφράζω όλες τις επιλογές ως ιδιοτελείς εκφάνσεις μιας και μοναδικής ατομικότητας, καταθέτω την δική μου εγωιστική και γι’ αυτό καθόλου ξεχωριστή καθ’ αυτή θέση της οποίας το νόημα συμπυκνώνεται σε μία φράση: ” Να δολοφωνήσουμε την αλληλεγγύη ως πολιτική πράξη και κοινωνικό καθήκον.”. Η διαβόητη κοινωνική αλληλεγγύη, ως ακόμα μία αλυσίδα, εγγυητής της περίσφιξης των κοινωνικών σχέσεων και της διαιώνισης των κυρίαρχων προτύπων γνωριμίας, οφείλει να αποδομηθεί υπό την συγκεκριμένη μορφή από τους υπονομευτές του υπάρχοντος κόσμου, καθώς εντός της σοβούν οι δουλικές αρχές κατασκευής πολιτών έναντι αυτόνομων εγωιστών. Η ανθρωπιστική αλληλεγγύη των κοινωνικών κυττάρων, αφού υποβαθμίσει και περιθωριοποιήσει τις διαπροσωπικές σχέσεις, τις διαχωρίζει ψευδώς δια της υπαγωγής τους στην γενικευμένη ασάφεια ενώ αποβλέπει στην δημιουργία κλίματος ενότητας μεταξύ των επιμέρους αφαιρέσεων της. Εν τέλει αποκαθαίρει το εντεινόμενο μίσος όσο το αξιοποιεί ενισχυτικά προς τους μηχανισμούς διαμεσολάβησης, μετατρέποντας την δημόσια ζωή σε συνέλευση κωφάλαλων στην οποία μόνο οι διαφημίσεις έχουν λόγο. Ταυτόχρονα όμως, με το αδράχτι του καθήκοντος γνέθει την στιγμή που μιλάμε τον νέο κοινωνικό χάρτη, εκριζώνοντας κάθε τυχόν υπόνοια αυτοκαθορισμού, στοιβάζοντας τους ανθρώπους στους συντεχνιακούς της βόθρους.

Πόσο άραγε το σύνολο των προαναφερόμενων αντιδράσεων αποδεικνύουν την βαθιά πίστη στην κοινωνία, το κράτος και στο ανήκειν στο ανθρώπινο κοπάδι; Πόσο τα ανώτερα αισθήματα της αυτοκυριαρχίας, της δύναμης, της περιφρόνησης, και του αυτοκαθορισμού εξοβελίζονται ώστε να παραταθεί η ανομβρία και η ερημοποίηση της ανθρώπινης αισθαντικότητας; Και δεν είναι η ίδια η εξέγερση και ο πολυδιακηρυγμένος πόλεμος που παραμερίζονται όταν αυτό το κοπάδι βρίσκεται υπό την απειλή της διάλυσης του; Και τελικά πόσο ειλικρινή και ραφιναρισμένο μπορούμε να κατονομάσουμε το αίσθημα αυτό όταν η δυναμική του εξαντλείται σε επιτήδειες πράξεις ελεημοσύνης και εσωτερικευμένα αντανακλαστικά οίκτου? Δίχως πάντα να απουσιάζει η χαρακτηριστική υστεροβουλία, καταχωνιασμένη στα παρασκήνια του απαστράπτοντος ανθρωπιστικού θεάματος. Αν αυτός εν ολίγοις είναι ο καθιερωμένος, κοινά αποδεχτός ορισμός της παραπάνω έννοιας, αξίζει χίλιες φορές να παραδοθεί στην φωτιά παρέα με όλες τις φτηνές βιτρίνες, τα σύμβολα του εμπορευματικού φετιχισμού και τις απομιμήσεις της κατ’ επίφαση ελεύθερης ζωής. Στη θέση του κοσμικού αυτού μιάσματος, στόχος είναι ο κάθε εξεγερμένος να αντιπαραβάλει την τραχύτητα της εγωιστικής, επιλεκτικής και περιπαθούσας συνενοχής μεταξύ προσώπων των οποίων τα δυσεύρετα, εκλεπτυσμένα αισθήματα φωλιάζουν σε πυκνές ανεξερεύνητες λόχμες διεγερμένων επιθυμιών. Η συνενοχή ως ορμέμφυτο, ως ύπατη έκφραση του αισθήματος για αναζήτηση δύναμης, ως περίστροφο στα χέρια της αριστοκρατίας των επαναστατημένων μειοψηφιών και όχι ως κοχλίας στο πλέγμα των κοινωνικών αλληλοεξαρτήσεων ή ως οφθαλμαπάτη στην έρημο της καπιταλιστικής αναγκαιότητας. Συμφωνώ λοιπόν με τον στοίχο του Λώτρεαμον: ” Η μεγάλη πανανθρώπινη οικογένεια είναι μια ουτοπία πολύ μέτριας λογικής.” Σίγουρα όμως κανείς δεν προέβλεψε την σύγχρονη ευτέλεια.

Ότι και να ειπωθεί υπό το πρίσμα οποιασδήποτε θεωρητικής ερμηνείας η εποχή είναι μία, μας εμπεριέχει και την εμπεριέχουμε, μας συντρίβει και την υπονομεύουμε, μας εξυψώνει και της το ανταποδίδουμε με περισσότερο φως. Η ανθρωπότητα ζητά την βοήθεια μας και έχουμε καθήκον απέναντι στον εαυτό μας, για την διατήρηση της συνέπειας μας να της γυρίσουμε ανενδοίαστα την πλάτη. Η ομαλότητα, η ευστάθεια και το αύριο τρεκλίζουν δίχως την ασφάλεια κανενός ιδεολογικού μαξιλαριού. Η αυτοκρατορία καταρρέει, ενώ συγχρόνως ένας γλίσχρος, υποτονικός μηδενισμός την σπρώχνει στις έσχατες μέρες της. Ποια είναι η θέση που θα διατηρήσουμε; Σε αυτό παραμένω κάθετος όσο έκλυτη κι αν φαντάζει η ομολογία μου σε όσους το ρίχνουν στις γονυκλισίες στο άκουσμα της καταστροφής αλλά την πραγματώνουν και την εξαπλώνουν καθημερινώς, αναμένοντας να σκεπάσει η σκόνη κάθε τετραγωνικό εκατοστό της ύπαρξης. Τώρα, την στιγμή της αποσάθρωσης, ας ανοικοδομήσουμε την σχέση μας με τον μύθο, κατασκευάζοντας απαντήσεις που θα μας αρπάξουν και θα μας σηκώσουν απότομα από τον σβέρκο. Αν ζητήσουν την αλληλεγγύη σας δώστε τους την βαθιά σας περιφρόνηση. Αν σας ζητήσουν τροφή προμηθεύστε τους όπλα. Αν σας ζητήσουν συνδρομή χαρίστε τους φωτιά. Αν σας ζητήσουν ενδύματα υπενθυμίστε τους την γύμνια τους. Αν σας ζητήσουν μέλλον προσφέρετε τους παρόν. Αν σας ρωτήσουν για το παρόν παρουσιάστε τους αδιέξοδα και αν αυτά δεν είναι αρκετά βάλτε την φαντασία σας στο παιχνίδι. Σε όποιον εκλιπαρήσει για ενότητα, απαντήστε με ένα ειρωνικό χαμόγελο ικανοποίησης. Οι εποχές της μετριοπάθειας και της παλινδρόμησης φτάνουν στο τέλμα τους. Η πλάστιγγα βρίσκεται στο τραπέζι και ο καθένας είναι υποχρεωμένος να ζυγίσει το βάρος των σκοπών του. Όσο για μένα ” η πτώση των λαών και της ανθρωπότητας θα σημάνει την δική μου ανατολή.”

Για την ανατολή του νέου Νιχιλισμού.
Λύσσα και συνείδηση
Άρνηση και βία.

Horizontal Mortem – Σύμπραξη Αναρχικών Consumimur Igni.
Mail επικοινωνίας: consumimurigni@espiv.net

υ.γ: Τα κείμενα με ατομικές υπογραφές πιθανόν να μην αντιπροσωπεύουν επακριβώς θέσεις και αντιλήψεις όλων των συντρόφων της σύμπραξης αλλά παρά ταύτα να εντάσσονται στην γενικότερη αναρχομηδενιστική σφαίρα και του θεωρησιακού της υπόβαθρου που προωθεί και εξασφαλίζει την αυτονομία του κάθε προσώπου.

Italia: Actualizacion de la operacion “Scripta Manent” – 16/01/2017

(Recibido 17/1/17)

Εl Tribunal de Casación decidió enjuiciar a Daniele Cortelli, en relación con la decisión del Tribunal de Libertad [ corte de apelación provincial] . Αdemás, el 10 de enero el juez de las investigaciones preliminares rechazó el arresto domiciliario.

Νos han informado, después de las visitas a la cárcel, que Marco Bisesti ha tenido el consejo disciplinario el 13 de enero, pero aún no sabía cuál era su resultado, tras haber destrozado varios objetos en la oficina de la prisión. Este gesto fue desencadenado por la instalación de ventanas opacas que hacen imposible mirar fuera del edificio.

Fuentes: Croce Nera Anarchica

(Versión original:  autistici.org/autistici.org2 )

Italy: Update on Operation “Scripta Manent” – 16/01/2017

(Received 17/1/17)

The Court of Cassation decided to commit Daniele Cortelli for trial, concerning the decision of Court of Liberty [provincial appeals court]. Additionally, on January 10th the judge for the preliminary investigations rejected the house arrest.

We have been informed, after the prison visits, that Marco Bisesti has had the disciplinary council on January 13th, but he did not know its outcome yet, following the fact that he smashed with a coatrack several objects in prison office. This gesture was triggered by the installation of opaque windows which actually made impossible to look outside the building.

Sources: Croce Nera Anarchica

(Original version : autistici.org/autistici.org2)

Ιταλία: Ενημέρωση για την επιχείρηση “Scripta Manent”- 16/01/2017

(Λάβαμε 17/1/17)

Το δικαστήριο του Cassation αποφάσισε να παραπέμψει τον Danielle Cortelli σε δική, υπολογίζοντας την απόφαση του Court of Liberty (προκαταρκτική ακροαματική διαδικασία) . Επιπροσθέτως , στις 10 Γενάρη ο αρμόδιος δικαστής για τις προκαταρκτικές έρευνες απέρριψε την κατ οίκον κράτηση.

Πληροφορηθήκαμε , μετά από επισκεπτήρια στη φυλακή, ότι ο Marco Bisesti είχε το πειθαρχικό του συμβούλιο στις 13 Γενάρη, άλλα δεν ήξερε ακόμα τι απόφαση προέκυψε , το οποίο ακολούθησε το γεγονός ότι έσπασε με μια κρεμάστρα διάφορα αντικείμενα στο γραφείο της φυλακής. Αυτή η αντίδραση πυροδοτήθηκε από την τοποθέτηση θαμπών παραθύρων που στην ουσία καθιστούν αδύνατο να δεις έξω απ το κτίριο.

(Μετάφραση Traces of Fire)

(Πηγή : autistici.org/autistici.org2)

Hambach, Germany: Coordinated arson attacks against energy multinational RWE

In the late hours of 25-11-16, we carried out coordinated arson attacks against the German energy multinational RWE in the vicinity of the Hambach opencast lignite mine. We have delayed this communique until now (11-1-17) for strategic purposes.

After a scout of the area, we split up and set fire to six pumping stations, two electrical transformers, one digger and a substation of the electrical grid.
Pumping stations are key pieces of the mines infrastructure used to lower the water table and prevent the flooding of the mine. They most often resemble a section of exposed pipe and an electrical box surrounded by construction fence. We prised open the electrical boxes using a crowbar and placed simple timed incendiary devices and a bundle of bicycle inner tubes inside to ensure the flames caught nicely.

The incendiary devices were composed of a candle secured to a firelighter cube with a strong rubber band. The candles burnt down slowly, then ignited the firelighters once we were safely away from the area. After smashing a window to gain access, we used the same devices to burn out the cab of the digger.

For the transformers and the substation we burnt car tires filled with gasoline soaked rags. We placed these beneath exposed insulated cabling on the substation and inside the transformers. Within several minutes these targets were engulfed in flames and as we departed the substation exploded, sending arcing electricity and purple flames ten metres into the night sky. Although this caused a blackout two kilometres wide, the local media-scum failed to mention it in any of their press, downplaying it to the burning of the two transformers alone.

As the techno-industrial megamachine grinds on every day, destroying and polluting all that is still wild and beautiful in this world, we feel that actions like this are a necessary measure to stay sane and remind ourselves that we are still alive amidst all of the destruction and misery of modern society.

After all, the only way one can enjoy the industrial landscape at all is by crawling around in the tall grasses and nettles with the other animals and finding a good vantage point from which to observe pillars of black smoke rising from the scorched machinery and infrastructure of civilization.

We wish to send a wink of complicity to the captive anarchists accused of bank robberies in Aachen and to Chilean prisoner of war Kevin Garrido, held for explosive attacks in the city of Santiago.

For the multiplication of attacks against RWE!

For anarchy and wildness!

Death to civilization!

– Scoundrels In The Night

(via Act For Freedom Now!)

Πράσινη Νέμεσις – Πράξη 2η (Ανάληψη ευθύνης)

i. Οργανωτικές πτυχές και αποτελέσματα του σαμποτάζ

α) Η προκήρυξη όπως είχε δημοσιευτεί στις 19/12/2016:

Προϊόντα των μεγαλοεταιρειών Coca Cola, Nestle, Unilever και ΔΕΛΤΑ (αναλυτικότερα αναφέρονται παρακάτω) έχουν δηλητηριαστεί με χλωρίνη και υδροχλωρικό οξύ. Για ένα διάστημα, το οποιο δε θα αποκαλύψουμε καθώς δε θέλουμε να αποσυρθούν μερικώς οι παρτίδες που κυκλοφορούν, απαλλοτριώσαμε από γνωστες αλυσίδες super market σε όλη την Αττική τα προϊόντα αυτά.

Η σάλτσα για Ceasar σαλάτες τις Hellmans (που ανήκει στην Unilever) ήταν αρκετά εύκολη. Απλά τραβήξαμε το καπάκι με δύναμη, χωρίς να ξεσφραγιστει, αφαιρέσαμε 10mL του προϊόντος και προσθέσαμε 10mL χλωρίνη. Ανακινήσαμε, και το προϊόν δεν παρουσιάζει καμια εμφανή αλλοίωση.

Για το ”Φρέσκο γάλα” της ΔΕΛΤΑ ήταν επίσης απλή η διαδικασία. Το μονο που χρειάστηκε ήταν να εμβολίσουμε μια σύριγγα στο πάνω μέρος της συσκευασίας, να γείρουμε τη συσκευασία, να αφαιρέσουμε 20mL του προϊόντος και να γεμίσουμε με 20mL υδροχλωρικό οξύ (HCl). ξαναπιεσαμε το χαρτόνι για να σιγουρευτούμε ότι δε στάζει και βεβαιωθήκαμε πως είναι σαν καινούργιο.

Για τις σάλτσες ντομάτας Pummaro (της Unilever) ακολουθήθηκε η ίδια διαδικασία με το γάλα, με τη διαφορα ότι χρειάστηκε να ανασηκώσουμε λίγο το πάνω μέρος της συσκευασίας, ώστε να τοποθετηθεί η σύριγγα, να αφαιρέσουμε 10mL προϊόν και να γεμίσουμε με 10mL υδροχλωρικό οξύ. Έπειτα απλά συγκολλήσαμε τα πλαϊνά του πάνω μέρους με λίγη κολλα σε ένα λεπτό πινέλο.

Για τα προϊόντα τις Nestle και της Coca Cola ακολουθήθηκε η εξής διαδικασία: ξεκολλήσαμε ελάχιστα την ετικέτα τους, και στο σημείο της κολλας ανοίξαμε με πυρωμένο τσιμπιδάκι πολύ λεπτή τρυπα ώστε να χωρα ισα ισα η μύτη της σύριγγας και να αφαιρέσουμε 20mL απ’ τα προϊόντα, επανατοποθετώντας 20mL υδροχλωρικού οξέως. Σφραγίσαμε την τρυπα με ελαχιστη σιλικόνη και απλά ξανακολλήσαμε την ετικέτα. Δεν υπήρξε κάποια εμφανής παραμόρφωση του προϊόντος.

Καθ’ όλη τη διάρκεια τις διαδικασίας φροντίσαμε ώστε να μην αφήσουμε καθόλου γενετικό υλικό που να μπορεί να μας ταυτοποιησει, και επίσης μετά το τέλος τις διαδικασίας για όλα τα προϊόντα, καθαρίστηκαν επαρκώς, για ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά.

Πιο συγκεκριμένα, απαλλοτριώθηκαν και δηλητηριάστηκαν:
-12 σάλτσες για Ceasar σαλάτες της Hellmans (Unilever)
-23 συσκευασίες σάλτσα ντομάτας Pummaro ”Κλασσική” (Unilever)
-11 συσκευασίες σάλτσα ντομάτας Pummaro ”Πιο συμπυκνωμένη” (Unilever)
-35 συσκευασίες ”Φρέσκο γάλα” της ΔΕΛΤΑ
-12 μπουκάλια Nestea ροδάκινο, της Nestle
-10 μπουκάλια Nestea λεμόνι, της Nestle
-29 μπουκάλια Coca Cola Light

Τα δηλητηριασμένα προϊόντα θα επανατοποθετηθούν στα ράφια μεγάλων αλυσίδων super market σε όλη την Αττική. Να είστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να αποτραπεί κάπως η διαδικασία επανατοποθέτησης, καθώς όπως τα απαλλοτριώσαμε έτσι και θα τα βάλουμε πίσω (μακριά από κάθα είδους ”ματια”, ηλεκτρονικά και μη). Η επανατοποθέτηση των προϊόντων θα ξεκινήσει 3 μέρες ακριβώς μετά την αποστολή του συγκεκριμένου μηνύματος (δηλαδή θα ξεκινήσει από τις 22/12/2016) και θα διαρκέσει ακριβώς 2 εβδομάδες (μέχρι τις 5/1/2017).

Επιχειρησιακή στοχοθεσία της συγκεκριμένης δράσης είναι το σαμποτάζ των παραπάνω εταιρειών μέσω της πλήρους απόσυρσης των προϊόντων τους για τις 2 αυτές εβδομάδες, καθιστώντας σαφές πως δεν αποσκοπούμε να προκαλέσουμε οποιαδήποτε ζημια σε καταναλωτές. Χτυπώντας το μαρκετιστικο προφίλ των συγκεκριμένων μεγαλοεταιρειών, επιδιώκουμε να τους προκαλέσουμε οικονομικό πλήγμα, καθώς, αν θέλουν να είναι ”ασφαλείς” οι πελάτες τους, θα πρέπει να αποσύρουν όλες τις παρτίδες των προϊόντων που θα είναι στα ράφια για όλο το διάστημα κατά το οποιο θα διαρκέσει η δράση.

Για τη δημοσίευση του συγκεκριμένου προειδοποιητικού μηνύματος καθιστούμε υπεύθυνα τα καθεστωτικά μέσα στα οποια έχει αποσταλεί (Καθημερινή, Ζούγκλα, Bloko, Newsbeast). Σε περίπτωση μη δημοσίευσης, με ο,τι αυτό συνεπάγεται, καθαρά υπεύθυνα θα είναι πάλι τα συγκεκριμένα μέσα.

Με την ολοκλήρωση της δράσης θα δημοσιευτεί αναλυτικό κείμενο ανάληψης ευθύνης.

β) Παρατηρήσεις και αποτελέσματα της ενέργειας:

– Η ενέργεια ήταν απόλυτα επιτυχημένη ως προς τις αρχικές της στοχεύσεις. Ήδη από τη δεύτερη μέρα μετά τη δημοσίευση της προκήρυξης οι εταιρείες, μετά και από υποδείξεις της αντιτρομοκρατικής, απέσυραν τα προϊόντα που είχαμε στοχοποιήσει, με αποτέλεσμα επί δυο εβδομάδες να μην έχουν κέρδη από τα προϊόντα αυτά. Αποτέλεσμα ήταν χιλιάδες ευρώ χαμένα για τις συγκεκριμένες εταιρείες, καθώς επίσης και η απόδειξη (για άλλη μια φορα) ότι υπάρχουν τρωτά σημεία τα οποια μπορούν να χτυπηθούν ποικιλοτρόπως και να προκαλέσουν πλήγματα κέρδους και γοήτρου στους καπιταλιστικούς φορείς.

– Είναι προφανές πως η παρούσα ενέργεια δεν αποσκοπούσε να ρίξει τον παγκόσμιο καπιταλισμό και να φέρει κάποια παγκόσμια επανάσταση. Όπως αντίστοιχα καμια επιθετική ενέργεια από μονη της δε δύναται να ρίξει ένα τόσο καλά ριζωμένο σύστημα. Δεν έχουμε αυταπάτες μαζικών επαναστάσεων στο παρόν, ούτε αναθέτουμε τη δράση στο μέλλον. Πράττουμε στο τώρα, μελετώντας τους εχθρούς και μεθοδεύοντας τη δράση μας, με στόχο την άμεση ζημια και τη συσπείρωση συντροφισσών/ων γύρω από τα προτάγματα και τα μέσα του πολεμου μας.

– Σε πρακτικό επίπεδο, είναι επίσης προφανές πως κανένας τυχαίος πολίτης δεν κινδύνευσε, καθώς είχαμε προνοήσει ώστε να δημοσιευτεί και να διαχυθεί η αρχική μας προκήρυξη 3 μέρες πριν ξεκινήσει η επανατοποθέτηση των προϊόντων. Η επανατοποθέτηση όμως δεν υπήρξε κανένας λόγος να συμβεί, καθώς τα προϊόντα είχαν ήδη αποσυρθεί, ο στόχος είχε επιτευχθεί, και εφόσον θα ήταν μεγάλο σφάλμα στα ράφια απ’ τα οποια έλειπαν τα προϊόντα που “στοχοποιισαμε” να πάμε και να επανατοποθετήσουμε τα δηλητηριασμένα.

ii. Λίγα λόγια για τους στόχους του σαμποτάζ

Διαλέξαμε να επιτεθούμε στις συγκεκριμένες εταιρείες καθώς αποτελούν όλες μεγάλα μονοπώλια στον κλάδο τους, εκμεταλλεύονται την εργασία εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ χρησιμοποιούν τα μη ανθρώπινα ζώα είτε για την παραγωγή των προϊόντων τους (ΔΕΛΤΑ) είτε για τη διεξαγωγή πειραμάτων με σκοπό να αποδείξουν την ”αξιοπιστία” των προϊόντων τους. Στην εγχώρια αγορά αποτελούν όλες τεραστια πηγή κέρδους για όλο το ευρύ οικονομικό σύμπλεγμα (από τις ίδιες τις εταιρείες, από τις ίδιες τις μονάδες παραγωγής, μέχρι τις μεγάλες αλυσίδες super market και κάθε σημείο πώλησης). Για κάθε μια από τις εταιρείες, όπως και για τις θυγατρικές τους και για τις εταιρείες με τις οποιες συνεργάζονται, υπάρχουν πάμπολλα περιστατικά που καταδεικνύουν την ίδια τους τη φύση και το πως λειτουργούν.

Πιο συγκεκριμένα:

Τόσο η Unilever όσο και η Nestle ευθύνονται άμεσα για την αποψίλωση των δασών στο Βόρνεο, τη Μαλαισία και την Ινδονησία. Χιλιάδες εκτάσεις έχουν ισοπεδωθεί για να πάρουν τη θέση τους μονοκαλλιέργειες φοινικέλαιου, βασικό συστατικό για αρκετά απ’ τα προϊόντα τους, με τη Unilever να είναι απ’ τους μεγαλύτερους αγοραστές παγκοσμίως. Στις περιοχές αυτές οι ουρακοτάγκοι όπως και κάθε τι άλλο ζωντανό εξοντώνεται, καθώς το φυσικό τους περιβάλλον εξαφανίζεται και η βιομηχανία παίρνει τη θέση του.

Την ίδια στιγμή οι αυτόχθονες πληθυσμοί ξεριζώνονται, ιδιαιτερα μάλιστα όταν αυτοί αντιστέκονται, με παράδειγμα την υπόθεση του χωριου Sungai Beruang στην Ινδονησία. H Wilmar, εταιρεία με την οποια η Unilever συνεργάζεται και την οποια θα συναντήσουμε και παρακάτω, με τη βοήθεια τις αστυνομίας και παραστρατιωτικών οργανώσεων κατέστρεψε το χωριο το οποιο βρίσκεται στη μέση μιας φυτείας 40.000 εκταρίων, και κατοικείται απ’ την αυτόχθονη μειονότητα των Suku Anak Dalam. 700 ένοπλοι στρατιώτες επιτέθηκαν στο χωριο καταστρέφοντας 40 σπίτια, τρομοκρατώντας τους κατοικους και τραυματίζοντας κάποιους απ’ αυτούς. Οι κάτοικοι του εν λόγω χωριου αλλα και της ευρύτερης περιοχής αντιστέκονται στην καταστροφή του δασους απ’ τη βιομηχανία φοινικέλαιου λόγω των μονοκαλλιεργειών. Στο Sungai Buayan της Ινδονησιας οι κάτοικοι εκδιώχθηκαν απ’ τα σπίτια τους και η γη τους αποψιλώθηκε. Παραστριωτικοι και δυνάμεις ασφαλειας απ’ την αδερφική εταιρεία της Wilmar, Asiatic Persada, κατέστρεψαν το χωριο.

Οι εταιρείες αυτές επιχειρούν την ίδια στιγμή να προτάξουν ένα πράσινο πρόσωπο με περιβαλλοντολογικές ‘ανησυχίες”. Στην πραγματικότητα, σε οποιες αλλαγές προς αυτήν την κατεύθυνση κι αν έχουν προβεί, αυτές πάντα προέρχονται από εξωτερικές πιέσεις ικανές να επηρεάσουν τα κέρδη τους και εν τελει αποσκοπούν στην κατασκευή ενός ”άνθρωπινου” και οικολογικού προφίλ φιλικό προς τους καταναλωτές σε μια εποχή που η οικολογία πλασάρεται και πουλάει ως trend.

Unilever και Nestle έχουν επίσης διασυνδεθεί με την παιδική και καταναγκαστική εργασία, σε χώρες του λεγομενου ”τρίτου κόσμου”, μέσω των εταιρειών-προμηθευτών με τις οποιες συνεργάζονται. Παιδιά δουλεύουν έως και 13 ώρες την ημερα, ερχόμενα πολλές φορες σε επαφή με βαριά χημικά και φυτοφάρμακα. Η Nestle επίσης φαίνεται να προμιθεουτεται κάποιες απ’ τις πρώτες ύλες της, συγκεκριμένα κακάο απ’ την Κυανή Ακτή και την Γκάνα, που παράγονται απ’ την εξαναγκαστική εργασία παιδιών. Η ίδια εταιρεία μάλιστα έχει δηλώσει πως παρότι το ζήτημα την απασχολεί, δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι οι πρώτες ύλες της φτιάχνονται χωρίς τη χρήση καταναγκαστικής εργασίας.

Και οι δυο προαναφερθείσες εταιρείες διεξάγουν πειράματα σε μη ανθρώπινα ζώα για την υποτιθέμενα ”προστασία” των καταναλωτών με το σχετικά πρόσφατο και γνωστό παράδειγμα όπου 96 ποντίκια τέθηκαν σε απομόνωση και ταΐστηκαν διά της βίας με διατροφή αποκλειστικά αποτελούμενη από τσάι για 6 μέρες, πριν μολυνθούν με το βακτήριο E.Coli, ή την περίπτωση των εγκυμονουσών λαγών που τους χορηγήθηκε υπό δοκιμη σκεύασμα αδυνατίσματος και δολοφονήθηκαν λίγο πριν γεννήσουν. Όλα αυτά για τα προϊόντα της Unilever και της Nestle. Επίσης, μερικές γνωστες εταιρείες που ανήκουν στη Unilever και δοκιμάζουν τα προϊόντα τους σε μη ανθρώπινα ζώα είναι η Axe, η Noxzema, η Dove, η Timotei και η Cif.

Η Coca Cola είναι υπεύθυνη για την ξηρασία και τη μόλυνση του υπεδάφους σε περιοχές της Iνδιας όπου και διατηρεί 58 εργοστάσια εμφιαλωμένου νερού, αναγκάζοντας τις τοπικές κοινωνίες να εγκαταλείψουν τη γεωργία και τον μέχρι τότε τρόπο ζωής τους, με παραδείγματα ανθρώπων να πρέπει να περπατήσουν μέχρι και 5 χιλιόμετρα για την εύρεση καθαρού νερού. Η Coca Cola έφτασε μέχρι το σημείο να χαρίζει η ακόμα και να πουλα μέρος των αποβλητων της ως λίπασμα στους αγρότες, λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε φώσφορο, τα οποια βρέθηκαν να έχουν υψηλά ποσοστά καδμίου, καθιστώντας τα βλαβερά.

Όλα αυτά είναι απλά κάποια ελάχιστα παραδείγματα, καθώς η λίστα είναι πολύ μεγάλη.

Τέλος, η ΔΕΛΤΑ βασίζεται εμφανέστατα στην εκμετάλλευση μη ανθρωπινων ζωων. Μπουκάλια με εικόνες χαρούμενων αγελάδων και διαφημίσεις με ελευθερα ζώα να παίζουν σε καταπράσινα λιβάδια καθώς στοργικοί κτηνοτρόφοι τα επιτηρούν, πλασάρουν στους καταναλωτές που επιλεγουν να εθελοτυφλούν μια πλαστή εικόνα, καθησυχάζοντας την οποια αναταραχή μπορεί να προκαλέσουν οι πραγματικές εικόνες. Εν τελει, οι καταναλωτές που ελάχιστα αναρωτιούνται η θέλουν να γνωρίζουν για το πως έφτασαν τα προϊόντα στα χερια τους. Μη ανθρώπινα ζώα θα περάσουν όλη τη σύντομη και μίζερη ζωή τους σε αιχμαλωσία. Θα γεννηθούν, θα ζήσουν και ύστερα θα πεθάνουν σε άθλιες συνθήκες εγκλεισμού. Θα “παραταιστουν” ορμόνες και αντιβιοτικά ώστε να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στους εξοντωτικούς ρυθμούς ”παραγωγής”, θα βιαστούν-γονιμοποιηθούν διά της βίας συστηματικά, και τα μωρά τους θα απομακρυνθούν από αυτές αμέσως μετά τη γέννηση τους για να σφαχτούν και αυτά με τη σειρά τους για το κρέας που θα στολίσει τα γιορτινά και μη τραπέζια.

iii. Ο ανθρωποκεντρισμός και η αποτύπωση του σε κάθε ανθρώπινη αλληλεπίδραση

Χιλιετίες ολόκληρες καταδυνάστευσης της φύσης από ανθρώπινους πολιτισμούς. Χιλιετίες πρωτοκαθεδρίας απέναντι σε κάθε τι ζωντανό, σε κάθε βιότοπο, σε οτιδήποτε υπάρχει. Τα πάντα ”χαρίζονται’ προς εκμετάλλευση για ένα τέρας που διαρκώς πεινα και κυνηγά να καταβροχθίσει οτιδήποτε ορθώνεται γύρω του. Ένα τέρας για το οποιο η μονη σημασία του φυσικού περιβάλλοντος είναι η απομύζηση κάθε πόρου προς κέρδος. Δάση, υδροβιότοποι, ορεινές περιοχές, πεδιάδες, κάθε χώρος υφίσταται για να συντηρεί το ανθρώπινο τέρας. Ο απόλυτος ανθρωποκεντρισμός, που σαφώς δεν αποτελεί δημιούργημα ούτε του καπιταλισμού, ούτε κάποιου αλλου οικονομικού και πολιτικού συστήματος, είναι βαθύτατα ριζωμένος στη μαζική νοοτροπία. Είναι αυτός που επιβάλλει αξιες καθαρά ιεραρχικές, εργαλειακές και χειριστικές, που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει παντοδύναμος, να αισθάνεται το κέντρο του κόσμου και να συμπεριφέρεται στα πάντα ως αντικείμενα.

Εμφανέστατη απόρροια της ανθρωποκεντρικής αντίληψης αποτελεί ο σπισισμος. Νοοτροπία και πρακτική που αποτυπώνει τα μη ανθρώπινα ζώα ως σώματα προς εκμετάλλευση κάθε είδους. Αρχικά για τροφή, έπειτα για ένδυση, στη συνεχεια για δουλειές και τέλος για πειράματα. Τα μη ανθρώπινα ζώα δέχονται την απόλυτη αντικειμενοποίηση.Λογαριάζονται σαν οι αιώνιοι υποτελείς των ανθρωπινων πολιτισμών. Ο σπισισμος, ως παραγωγο του ανθρωποκεντρισμού, αποτελεί βαθιά ριζωμένη αντίληψη, εσωτερικευμένη στα πιο πολλά μυαλά ως το ”λογικό”, αφού ”ό άνθρωπος έχει τη δύναμη και τη συνείδηση, άρα ο άνθρωπος καθορίζει τις φυσικές δυναμικές”.

Η σχέση με τα μη ανθρώπινα ζώα είναι βαθύτατα δηλωτική της εξουσιαστικής επιθυμίας που κυοφορείται απ’ την πλειονότητα των ανθρώπων, επιθυμία που καταγράφεται απ’ την αρχαιότητα και που προβάλλεται πάνω και στις περισσότερες κοινωνικές σχέσεις, απ’ την πατριαρχία και τον σεξισμό, μέχρι τον εγκλεισμό και τις πλειοψηφικές ή μειοψηφικές δικτατορίες. Κάθε έμβιο on υπάρχει μονο προς χρήση απ’ τον άνθρωπο, ως αντικείμενο που κοστολογείται με βάση τις επιθυμίες και τις ανάγκες του ανθρώπου. Είναι λοιπόν τυχαίες οι αντιστοιχίες με κάθε εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα, με κάθε πατριαρχική αντίληψη, με κάθε ιεραρχικό πολιτικο σύστημα, και γενικά με κάθε τι που χτίζει νόρμες και κανονικότητες; Η πλειοψηφία των ανθρωπινων σχέσεων δομείται ως αντανάκλαση της κυριαρχικής θέλησης. Κι έτσι επικρατούν δίπολα ισχύος, όπου οι αδύναμες/οι αποσιωπούνται και παραδίδονται στη λήθη. Μα εδώ έξω υπάρχουν και κάποιες/οι που θυμούνται. Αναλύουν, επεξεργάζονται, στοχεύουν και επιτίθενται εναντια στον ανθρωποκεντρισμό και κάθε άθλιο προϊόν του, εναντια σε κάθε ιεραρχικό σύστημα, εναντια στην ευρύτερη κουλτούρα της κυριαρχίας.

iv. Εναντια στην κουλτούρα και την ηθική της κατανάλωσης

Εχθρευόμαστε απόλυτα τη μαζική καταναλωτική κουλτούρα, τον πολιτισμό που σαν επίκεντρο έχει την ιδιότητα του καταναλωτή και κατ’ επέκταση την ηθική της θεοποίησης της παραγωγής και της κατανάλωσης, με όλο το εξουσιαστικά διαμεσολαβημένο σύμπλεγμα σχέσεων που έχει ως αναγκαίο και φυσικό επακόλουθο.

Η απόλυτη αδιαφορία ως προς τις συνθήκες παραγωγής των προϊόντων, η εκστατική μανία προσήλωσης στο υλικό, η επέλαση απέναντι σε οικοσυστήματα και βιότοπους που φιλοξενούν εκατομμύρια μη ανθρώπινες μορφές ζωής, η θεώρηση των μη ανθρωπινων ζωων ως κρέας και μηχανές, είναι αναπόσπαστα στοιχεια του καπιταλισμού και του πως αυτός έχει εσωτερικευτει και εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η ψυχρότητα της σωρού του μη ανθρωπινου ζώου που αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο και καταλήγει στον θάνατο μετά από πειράματα, η ψυχρότητα της μηχανής που έκανε κύμα το άψυχο κορμί του, η ψυχρότητα της πλαστικής συσκευασίας που περιλαμβάνει το προϊόν, η ψυχρότητα της μηχανοποιημένης και προβλέψιμης ρουτίνας που απαιτεί η παραγωγή, όλα αυτά διαμορφώνουν την ψυχρότητα και την απάθεια στα ματια και τις αντιλήψεις του σύγχρονου ανθρωποτυπου του πολιτισμένου καταναλωτή, του φιλήσυχου πολίτη, του εργάτη που δεν έχει βλέψεις πέρα απ’ τη βελτίωση των συνθηκών σφαγής του, της κάθε ατομικότητας που δε διανοείται αυτοπλήρωση πέρα από και εναντια στην κυρίαρχη νόρμα.

Το πνεύμα της κατανάλωσης αναδύεται στην πιο φανταχτερή μορφή και εξόφθαλμη μορφή του κατά τη διάρκεια των επισημων ”γιορτών”. Στο μέσο μυαλό ταυτίζεται με μια ευκαιρία φθηνότερης, ξέφρενης κατανάλωσης. Κατανάλωση περισσότερης σάρκας, κατανάλωση διασκέδασης, μόδας, εορταστικών συσκευασιών, κατανάλωση, κατανάλωση, κατανάλωση. Η ευτυχία, η ζωτικότητα, η απόλυτη ηδονή όταν το προϊόν φτάνει στα χερια σου. Το γέμισμα μιας άδειας ζωής.

Σαφώς και οι γιορτές αποτελούν εξαιρετική βαλβίδα αποσυμπίεσης από την κατά τα αλλα μίζερη και κενή καθημερινότητα. Σαφώς και πάντα εξυπηρετούν την κυρίαρχη συστηματοποιημένη κοινωνική δομή. Οι εκπτώσεις, τα δώρα, τα οικογενειακά τραπέζια, τα φώτα, τα χρώματα, τα στολίδια, όλα αυτά είναι που τροφοδοτούν τις ματωμένες εργατοώρες, τα επόμενα πεσόντα μη ανθρώπινα ζώα για χάρι της ανθρώπινης υγείας (μέσω πειραμάτων), της τροφής, της διασκέδασης, τα επόμενα παγωμένα, αδιάφορα και αιμοδιψή βλέμματα στους δρόμους, τη διαιώνιση με λίγα λόγια της κυριαρχίας του καπιταλισμού, του κρατισμού και κάθε συστηματοποιημένης ιεραρχίας, αλλα και της αποδοχής αυτής της κυριαρχίας από κάθε μη προνομιούχα ατομικότητα.

Γι’ αυτό επιλέξαμε να πραγματοποιήσουμε την παρούσα ενέργεια σε περίοδο ”γιορτών”, με σκοπό να χτυπήσουμε έστω και στο ελάχιστο την παραπάνω διωνυμική ηθική του καταναλωτή-παραγωγου, να προκαλέσουμε το ελάχιστο πλήγμα στις σχέσεις που αποτελούν αποκύημα της παραπάνω ηθικής και κουλτούρας.

v. Αναρχική βία και η μεθοδευμένη οικειοποίησή της

Η παρούσα συμβολή μας στον πόλεμο εναντια στον κρατισμό, την πατριαρχία, τον ανθρωποκεντρισμό, κάθε εκμεταλλευτικό οικονομικό σύστημα, και κάθε μορφή ανθρώπινης συστηματοποιημένης κυριαρχίας, θα θέλαμε να συνοδεύεται απ’ την αντίληψη ότι η αναρχική βία είναι κάτι άμεσα οικειοποιήσιμο απ’ την/on καθεμια/ένα, σε συνάρτηση με το αν εν τελει επιθυμεί τη σύγκρουση και το υλικό πλήγμα σε κάθε εξουσιαστή και με το κατά ποσο δύναται να ρισκάρει να βρεθεί αιχμάλωτη/ος ή νεκρή/ός. Ο πόλεμος που δομούμε φροντίζουμε να βρίσκεται σε πλήρη συνάφεια με τις σχέσεις που κυνηγάμε να χτίσουμε. Δε γνωρίζει έμφυλα προνόμια, προνόμια σωματικής δύναμης η διανοητικές διαβαθμίσεις. Δεν ανταποκρίνεται σε ρόλους και νόρμες συμπεριφοράς. Αντίθετα, επιδιώκει το τσάκισμα των παραπάνω. Το τσάκισμα της εξειδίκευσης πάνω στη βία, το τσάκισμα πάσης φύσεως μονοπώλησης της, το τσάκισμα εν τελει κάθε αποκλεισμού πάνω στην άσκησή της.

Θεωρούμε πως η αναρχική βία είναι χρήσιμο να μεθοδεύεται και να αποσκοπεί συνεχώς στην όξυνσή της, αλλα να παραμένει ένα μέσο που σκοπό έχει την εδώ και τώρα πρόκληση κενών και πληγών σε κάθε είδους εξουσία. Όταν η βία γίνεται σκοπός, αποδεικνύεται πως παραμένει στάσιμη, ανεξερεύνητη, ανεπαρκής, προβλέψιμη, και αποκρούεται, αποφεύγεται, αφομοιώνεται η αντιστρέφεται πολύ εύκολα. Aυτο συμβαίνει διότι όταν η επιθυμία για άσκηση βίας καθεαυτή αποτελεί κίνητρο κάθε βίαιης πράξης, και όχι η αποστροφή προς κάθε εξουσία, η τελμάτωση και αυτοπληρωση είναι πολύ πιο εύκολη και δε χρειάζεται να πάει παραπέρα. Για όσες/ους όμως έχουν ως κίνητρο την αποστροφή και την αηδία προς κάθε εξουσιαστή και κάθε κυριαρχική κοινωνική σχέση, όση βία και να ασκήσουν γνωρίζουν πως ποτε δε θα είναι επαρκής. Η συνεχής μελέτη και επιχειρησιακή και οργανωτική αναβάθμιση του αναρχικού μας πολεμου είναι μονόδρομος για εμάς.

Μιλάμε και πράττουμε ως αναρχικές μειoψηφιες. Οι βλέψεις μας δεν αγγίζουν μαζικές επαναστάσεις και σίγουρα οι επιθέσεις μας δεν αυταπατόμαστε πως θα διαλύσουν ένα παγκόσμιο πολιτισμικό στερέωμα που δεν έχει απλά εγκαθιδρυθεί, αλλα έχει εσωτερικευτει και από την πλειοψηφία των μη προνομιούχων του. Κυνηγάμε στιγμές ζωής βασισμένης στις επιθυμίες και τα πάθη μας. Επιθυμίες και πάθη που δεν ικανοποιούνται με ταξικές επαναστάσεις που είτε δεν αγγίζουν καθόλου είτε αγγίζουν επιδερματικα μονο μορφές κυριαρχίας όπως η πατριαρχία, ο σπισισμος, ο ανθρωποκεντρισμός, η καθημερινή απληστία επιβεβαίωσης εις βάρος άλλων. Επιδιώκουμε λοιπόν να στρέψουμε τα πυρά μας απέναντι σε κάθε θεσμό που τις διαιωνίζει και σε κάθε τέτοια σχέση που τις αναπαράγει στο παρόν, χωρίς να υποχωρούμε ως προς την έκφραση του μισους μας προς όλες τις παραπάνω μορφές ανθρώπινης κυριαρχίας.

Είμαστε λοιπόν μακριά από ”ειδικούς” της αναρχικής βίας, μακριά από όσους αναθέτουν σε κάποιο άγνωστο μέλλον τη σύγκρουση με ο,τι μας στερεί τη ζωή, μακριά από lifestyle υποκουλτούρες βίας η μη βίας, που στοχεύουν απλά στην εγκαθίδρυση μιας εναλλακτικής αθλιότητας η οποια κανέναν κίνδυνο δεν εγκυμονεί απέναντι στις κυρίαρχες σχέσεις.

vi. Πράσινη Νέμεσις: Συμβολή στη διάχυση της οικοτερροριστικής θεωρίας και πρακτικής

Η δράση αυτή αποτελεί μέρος του σχεδίου Πράσινη Νέμεσις, καθώς επιδιώκουμε τη στήριξη και τη διάχυση του. Θέλουμε να δούμε να πολλαπλασιάζονται οι άμεσες επιθέσεις σε εξουσιαστικούς στόχους, όχι τόσο υπό το συγκεκριμένο σχέδιο, αλλα σε γενικότερο επίπεδο. Θεωρούμε πως το συγκεκριμένο κάλεσμα αποτελεί απλά μια πολύ καλή ευκαιρία να τεθούν βάσεις συσπείρωσης ατόμων και επιθετικών πρακτικών. Οικονομικό σαμποτάζ σε μεγαλοεταιρείες, πυρπόληση των οχημάτων τους, ανατίναξη, εμπρησμοί και βανδαλισμοί στα εργοστάσια τους, επελευθέρωσης μη ανθρωπινων ζωων, κάθε είδους δράση μας φαίνεται εξίσου όμορφη και χρήσιμη και θα χαιρόμασταν να δίνεται ώθηση για τη δημιουργία συνεχώς νέων αναρχικών πυρήνων επίθεσης που μετουσιώνουν τη θεώρηση τους σε πράξη.

Ανεβάζουμε τον πήχη της αναρχικής βίας. Δεν αυτοεγκλωβιζομαστε στο συμβολικό πεδίο και τις μαζικές δυνατότητες, καθώς επιθυμούμε να συμπληρώσουμε το μωσαϊκό της αναρχικής δράσης με ενέργειες πιο αναβαθμισμένης βίας, αντιμετωπίζοντας όμως κάθε μορφή δράσης ισάξια, εναντια στη λογική των πρωτοποριών και των ελίτ που βγαίνουν μπροστά και οι άλλες/οι ακολουθούν.

Υποστηρίζουμε τον ανορθόδοξο πόλεμο εναντια σε κάθε μορφή εξουσίας, πρακτική που θεωρούμε ότι μπορεί να ενσαρκωθεί στο άτυπο μοντέλο δράσης της FAI. Εναντια σε βραδυκίνητες στρατηγικές αναμονής ιδανικών συνθηκών, επιλέγουμε εμείς τον τόπο και το χρόνο της κάθε σύγκρουσης. Φροντίζουμε να βρισκόμαστε σε θέση επίθεσης, επιλέγοντας εμείς τους ορους τις, αποφεύγοντας λογικές στημένων ραντεβού, καθώς θέλουμε να λάβουμε προβάδισμα, να γίνουμε απρόβλεπτες/οι και αποτελεσματικές/οι. Όπως διαχρονικά αποδεικνύουν οι δυναμικές πολεμου, όταν ο οργανωτικά και στρατιωτικά αδύναμος (στη θέση του οποιου βρισκόμαστε εμείς) συνεχώς αμύνεται, συνεχώς και θα υποχωρεί, συνεχώς και θα πλήττεται περισσότερο.

Η συμβολή μας στο σχέδιο Πράσινη Νέμεσις και στο εγχείρημα της FAI αποτελεί μια έμπρακτη απάντηση εναντια σε κάθε είδους ευαγγέλιο ορθής χρήσης της βίας και των συγκυριών, όπως επίσης και μια στοιχειώδη συνεισφορά στη συνεχίσει του ισοτιμου διαλογου που ανοίγεται μέσω των δράσεων μας, με σκοπό τη βελτιωση μας με υλικούς και οργανωτικούς ορους.

ΥΓ.: Η παρούσα ενέργεια αποτελεί μια πράξη αλληλεγγύης στις συντρόφισσες Πόλα Ρούπα και Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου, μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, οι οποιες συνελήφθησαν στις 5/1/2017, και που από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας τους στάθηκαν πολεμικά και αξιοπρεπώς προχωρώντας σε απεργία πεινας και δίψας εναντια στην ομηρία του 6χρονου παιδιού της Πόλας και του Νίκου Μαζιώτη. Ο στόχος της απεργίας, το να μείνει το παιδί με τους συγγενείς της Πόλας, τελικά πέτυχε και το παιδί δόθηκε στη γιαγιά του στις 9/1. Η ενέργεια μας επίσης αφιερώνεται στα συντροφια στην Ιταλία που κατηγορούνται για συμμετοχη σε δράσεις της FAI-IRF, και επίσης στη μνήμη του συντρόφου Sebastian Oversluij, ο οποιος έπεσε νεκρός στις 13/12/2013 από πυρά σεκιουριτά, τη στιγμή που προσπάθησε να απαλλοτριώσει τράπεζα στη Χιλή.

Πυρήνας Acta Manent
FAI – ELF / Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία – Μέτωπο Απελευθέρωσης Γης
10/01/2017

(Πηγή : athens.indymedia)

ΣΠΦ-Δημοκρατικοι εκβιασμοι σε καιρους πολεμου

Στον Ελλαδικό χώρο η ένοπλη σύγκρουση με το καθεστώς είναι μια υπαρκτή συνθήκη σε όλη την μεταπολίτευση. Με περισσότερες ή λιγότερες εξάρσεις ένα πλήθος ένοπλων ομάδων αντάρτικου πόλης αναρχικών ή αριστερών ιδεολογικών αποχρώσεων έχουν παραταχθεί απέναντι στην εξουσία με ατσάλινη αποφασιστικότητα. Ανά περιόδους η κρατική καταστολή εξαπέλυε συντονισμένα πογκρόμ εναντίον του αντάρτικου πόλης και των ανατρεπτικών κινημάτων συνολικά. Διευρυμένες εκστρατείες συλλήψεων συντρόφων, σχετικών η μη με την εκάστοτε υπόθεση, που σκοπό είχαν να διαχέουν το φόβο σε όσο το δυνατόν περισσότερα κοινωνικοπολιτικά πεδία. Κορύφωση αυτής της μακιαβελικής λογικής ήταν η εκδικητική ομηρία συγγενών ανταρτών πόλης σε διάφορες ιστορικές περιόδους με πιο πρόσφατο παράδειγμα το 2015 με την εκβιαστική αιχμαλωσία συγγενών μελών της ΣΠΦ. Όμως ποτέ μέχρι τώρα στη σύγχρονη ιστορία της ένοπλης πάλης δεν είχε τολμήσει η Δημοκρατική διαχείριση της εξουσίας να χρησιμοποιήσει παιδιά επαναστατών ως ομήρους εναντίον τους. Αυτό που συμβαίνει από τις 5/1 όταν και συνελήφθησαν τα δυο μέλη του Ε.Α. Πόλα Ρούπα και Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου με τη συνεχιζόμενη ομηρια του εξάχρονου γιου των Ρούπα και Μαζιώτη δεν έχει πρόσφατο προηγούμενο ίσως και για πάνω από 40 χρόνια. Είναι μια ξεκάθαρη δήλωση από πλευράς της εξουσίας ότι ο πόλεμος πλέον αλλάζει πρόσωπο, δεν κρατάει κανένα πρόσχημα και ότι θα είναι ανελέητος απέναντι στην επιλογή της ένοπλης πάλης.

Από την πρώτη στιγμή τα μέλη του Ε.Α. Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας και δίψας με σκοπό να τερματιστεί η εκδικητική ομηρία του εξάχρονου γιου τους και να δοθεί σε συγγενείς πρώτου βαθμού. Στην απεργία από σήμερα συμμετέχει και η Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου. Η πραγματικότητα με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι, αυτή η ξεκάθαρη διακήρυξη της εξουσίας ότι ο πόλεμος πλέον αλλάζει μορφή αναβαθμίζοντας τα χαρακτηριστικά του, είναι κάτι που πρέπει να αφορά καθολικά, όσους και όσες στέκονται από τη δική μας πλευρά του οδοφράγματος. Η όξυνση της κρατικής καταστολής με έναν τόσο απροκάλυπτο και ανήθικο τρόπο είναι εκτός όλων των άλλων και μια εικόνα από το μέλλον που θα επαναλαμβάνεται ολοένα και συχνότερα αν το αφήσουμε να περάσει έτσι. Ένα μέλλον που μας αφορά όλους. Η ομηρία του εξάχρονου παιδιού δυο ανταρτών πόλης οφείλει να τερματιστεί άμεσα και με εκείνους μάλιστα τους όρους που θα καταστήσει σαφές στην εξουσία ότι η απαγωγή συγγενών επαναστατών και πολίτικων κρατουμένων δε θα γίνεται ανεκτή με κανέναν τρόπο. Ούτε τώρα ούτε ποτέ.

Άμεση και χωρίς όρους επιστροφή του Βίκτωρα – Λάμπρου στην οικογένεια του.

Κανένας όμηρος στα χεριά του κράτους.

Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Θεόφιλος Μαυρόπουλος
Δαμιανός Μπολάνο
Χάρης Χατζημιχελάκης
Μιχάλης Νικολόπουλος
Γιώργος Νικολόπουλος
Παναγιώτης Αργυρου