Monika Caballero

Χιλη: Οι Monica Caballero Και Ο Francisco Solar Ελεύθεροι Επιτέλους Στους Δρόμους.

Posted on by tracesoffire

Χαιρετίζουμε και εμεις με την σειρά μας βαθιά ευχαριστημένοι την απελευθέρωση των 2 συντρόφων μας και τους ευχόμαστε ολόψυχα δύναμη σε κάθε νέο τους βήμα.

Μέχρι το γκρέμισμα όλων των φυλακών!

Μετάφραση: Διαχειριστική ομάδα Ragnarok.

Santiago – Οι Χιλιανοί αναρχικοί, Monica Caballero και Francisco Solar, αφίχθησαν αυτό το πρωί στο διεθνές αεροδρόμιο του Santiago, αφότου απελάχθησαν από την Ισπανική επικράτεια πίσω στην πατρίδα τους. Η Monica και ο Francisco είχαν κατηγορηθεί υπό τον ισπανικό αντίτρομοκρατικό νόμο για την υποτιθέμενη βομβιστική επίθεση στον καθεδρικό ναό του Pilar της Zaragoza στις 2 Οκτώβρη του 2013 με αποτέλεσμα να συλληφθούν έναν μήνα μετά το περιστατικό. Οι ισπανικές αρχές επιδίωξαν μια ποινή 44 χρόνων για τους κατηγορούμενους, μα αντ’ αυτού εισέπραξαν μια δωδεκάχρονη ποινή το 2014. Η υπεράσπιση οδήγησε την υπόθεση της Monica και του Francisco στο ανώτατο ισπανικό δικαστήριο, οπού η ποινή μειώθηκε περαιτέρω σε τεσσερισήμισι χρόνια τον περασμένο Δεκέμβρη έχοντας καταρριφθεί μία εκ των βασικών κατηγοριών. Την στιγμή εκέινη, το ανώτατο ισπανικό δικαστήριο αναγνώρισε πως η πρόθεση της βομβιστικής επίθεσης ήταν να προκληθούν υλικές ζημιές σε ένα θρησκευτικό σύμβολο και έτσι χρεώθηκαν τις φθορές και τις απώλειες.

Σαν τελική προσφυγή, η υπεράσπιση υπέβαλε αίτηση υπό τον Ισπανικό ποινικό νόμο αριθμόν 89, ο οποίος αναφέρει πως οι αλλοδαποί μπορούν να απελαθούν πίσω στην χώρα καταγωγής τους έχοντας διανύσει έναν χρόνο στην φυλακή. Η αίτηση έγινε αποδεχτή από το δικαστήριο με απότοκο την απέλαση της Monica και του Francisco πίσω στην Χιλή όπου θα απαλαχθούν εντελώς από όποια επιτήρηση, εν αναμονή τυχόν αδικημάτων σε βάρους του Χιλιανού νομικού συστήματος. Δεδομένου ότι δεν έχουν τέτοια, είναι ελεύθεροι να περπατούν ελεύθεροι κατά την αφιξή τους διερχόμενοι τους Χιλιανούς δασμούς. Αμφότεροι η Monica και ο Francisco ουδέποτε αναγνώρισαν την εμπλοκή τους στην βομβιστική επίθεση και στην πραγματικότητα υπέθεσαν πως οι κατηγορίες τους ήταν μέρος μιας ευρύτερης κρατικής πολιτικής δίωξης τους ως Αναρχικοί

Η Monica Caballero και ο Francisco Solar αρχικά ήρθαν στην Ισπανία αφού οι κατηγορίες τους στην Χιλιανή υπόθεση βομβών αποσύρθησαν από το δικαστήριο του Santiago το 2012. Η υπόθεση αυτή προβλήθηκε έντονα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Χιλιανή επικράτεια όταν πρωτοήρθε στο φως το 2010, με δημόσιες ραδιοτηλεοπτικές μεταδόσεις των συλλήψεων 21 κατηγορούμενων, εικονιζόμενων ως τρομοκράτες. Η υπόθεση όμως σύντομα κατέρρευσε αφού ανεπαρκής και ισχνές αποδείξεις παρουσιάστηκαν από τις κρατικές διωκτικές αρχές στα δικαστήρια με αποτέλεσμα την αθώωση των Αναρχικών αλλά και μια κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης. Το δικαστήριο του Santiago πρόσταξε τις κρατικές διωκτικές αρχές να διαμείψουν με 460 εκκατομύρια Χιλιανά pesos ( περίπου 700.000 δολάρια ) τους πρώην Αναρχικούς, κατηγορούμενες για τις απώλειες και τα τραύματα που υπέστησαν στα χέρια του νομικού συστήματος, πρόταση που στην συνέχεια έγινε δεκτή από το ανώτατο Χιλιανό δικαστήριο. Ο Francisco Solar αμείφθηκε με 100 εκατομμύρια pesos, ενώ η Monica Caballero με 80 εκατομμύρια pesos, τα οποία χρησιμοποίησαν ώστε να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στην Ισπανία σαν ζευγάρι.

Σήμερα η Monica και ο Francisco θα είναι ελέυθεροι να βαδίζουν απρόσκοπτα στους δρόμους του Santiago και να ξεκινήσουν μια νέα ζωή μαζί με τους φίλους τους, τις οικογένειες τους και τους συντρόφους τους. Τους χαιρετίζουμε για τις γενναίες, αξιοπρεπείς προσπάθειες τους όλα αυτά τα χρόνια καταστολής και διωγμών να αντισταθούν στα όρια των κρατικών φυλακών ανά τον κόσμο.

Με αγάπη και οργή

Zήτω η Αναρχία!

The Women’s Coordinating Committee for a Free Wallmapu [Toronto]

(Πηγή: insurrection news)

No comments yet

Chile: Free at Last! Mónica Caballero and Francisco Solar onto the Streets!

Posted on by tracesoffire

SANTIAGO – Chilean Anarchists, Mónica Caballero and Francisco Solar, arrived this morning at Santiago’s International Airport, after having been expelled from Spanish custody and deported back to their home country.

Mónica and Francisco had been charged under Spanish Anti-terrorism legislation for the alleged bombing of the Basilica del Pilar Church in Zaragoza, on Oct 2nd, 2013, and were arrested a month after the incident. Spanish prosecution initially sought a 44 year sentence for the accused, but instead received a 12 year sentence in 2014. The Defense took Mónica and Francisco’s case to the Spanish Supreme Court, where the sentence was further reduced to 4 and a half years this past December, having dropped one of the initial charges. At the time, the Spanish Supreme Court recognized that the intent of the bombing was to cause structural damage to a religious symbol  and thus were charged for loses and damages.

As a final recourse, the Defense submitted a claim under Spanish Penal Law No. 89, which states that foreigners can be deported to their country of origin after having spent a year in prison. The claim was accepted by the court, resulting in the expulsion of Mónica and Francisco back to Chile where they will be completely released from custody, pending any possible infractions with the Chilean justice system. Since they have none, they are able to walk free upon arrival passing through Chilean customs. Neither Mónica or Francisco ever recognized their involvement in the bombing, and in fact alleged the charges were part of broader state political persecution as Anarchists.

Mónica Caballero and Francisco Solar first came to Spain after their charges in the Chilean Anarchist Bombs Case were withdrawn by the Santiago court in 2012. The case was heavily publicized by the mass media throughout Chile when it first came to light in 2010, publicly broadcasting the arrest of the 12 accused who were depicted as terrorists. But the case quickly fell apart after insufficient and flimsy evidence was presented by State Prosecution in courts, resulting in the absolution of the Anarchists, as well as a governmental crisis of legitimacy. The Santiago Court ordered the State Prosecution to award $460 million Chilean pesos (approximately $700,000 USD) to the former Anarchist accused for losses and damages of having gone through the legal system, which was later upheld by the Chilean Supreme Court. Francisco Solar was awarded $100 million pesos, while Mónica Caballero was awarded $80 million pesos, which they then used to start a new life together as a couple in Spain.

Today, Mónica and Francisco will be able to walk free on the streets of Santiago and begin a new life together with their friends, family and comrades. We salute them in their brave dignified efforts throughout all these years of repression and persecution in resisting the confines of State prisons around the world.

In love and rage,

Viva la Anarquia!

The Women’s Coordinating Committee for a Free Wallmapu [Toronto]

(Via insurrectionnewsworldwide)

No comments yet

Spain: Supreme Court reduces the sentences of anarchist comrades Mónica Caballero and Francisco Solar

Posted on by tracesoffire

On December 16, the Supreme Court reduced the sentences of comrades Mónica Caballero and Francisco Solar, accused of placing a bomb in the Cathedral-Basilica of Our Lady of the Pillar in Zaragoza in October 2013, repealing the initial sentence of 12 years that was dictated by the National Court to 4 years and 6 months.

This decision was made after partially received an appeal by the defense for the comrade Francisco Solar, who asked that they should not be convicted for the crimes of terrorist damage and separate injuries as if they were the result of two different actions as it was originally in the National Court. In addition the defense noted that the comrades took care when they placed a small homemade device to attack the religious symbol of established power and that they did not intend to cause any injury to any person. To reinforce this defense it noted that at the time of the attack the Basilica was closed to the public and that in addition the device did not contain shrapnel and that they gave a warning before the device was detonated.

In addition to the reduced sentence the court also lowered the costs from 182.601 to 143.317 for the damages caused in the Basilica as there was no evidence that any damage had been caused to any items of historical or cultural value.

The National Court had also considered that both anarchists acted ‘autonomously’ since they did not participate in either the FAI-FRI informal organization or the Coordinated Anarchist Groups (GAC) platform.

Faced with this news we cannot contain our great joy for this new situation of our comrades, for they could still face new scenarios such as being expelled for being ‘foreigners’ and having a sentence under 6 years but for now we prefer to wait for the next move by our enemies and until we seem them on the streets again.

DEATH TO THE STATE AND LONG LIVE ANARCHY!

(via Instinto Salvaje, translated by Insurrection News)

No comments yet

Γραμμα Των Αναρχικων Συντροφων Monica Caballero Και Francisco Solar Απο Τις Ισπανικες Φυλακες

Posted on by tracesoffire

Γράμμα από τους αιχμάλωτους αναρχικούς συντρόφους Monica Caballero και Francisco Solar ( Ισπανία ) [1]

Στη διάρκεια των περίπου τριών ετών που βρισκόμαστε έγκλειστοι σε διαφορετικές φυλακές του ισπανικού κράτους,υπάρχει ένα στοιχειο που χρίζει ειδικής προσοχής λόγω της αποφασιστικής του σημασίας στη ζωή της φυλακής:αναφερόμαστε στη διασπορά.

Η διασπορά αντιστοιχεί σε μια πολιτική των Σωφρονιστικών θεσμών που εφάρμοσε η σοσιαλιστική κυβέρνηση στα μέσα της δεκαετίας του 1980,η οποία περιλαμβάνει μεταγωγές αποφασισμένων φυλακισμένων σε μακρινές φυλακές, πολλά χιλιόμετρα από τον τόπο κατοικίας τους.Σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι μεταγωγές είναι ασταμάτητες και βρίσκουν τους φυλακισμένους αναγκασμένους να περάσουν απο διάφορες φυλακές σε μικρό διάστημα αποτρέποντας τους από το να εγκατασταθούν και να δμιουργήσουν σχέσεις διάρκειας με άλλους.Ο σκοπός αυτής της πολιτικής ήταν να χαλιναγωγήσει τις ταραχές και τις διαμαρτυρίες μέσα στις φυλακές που συνέβαιναν στη διάρκεια αυτών των ετών απομακρύνοτας δραστικά έγκλειστους που θεωρούνταν εχθρικοί προς το σωφρονιστικό σύστημα.

Απο την άλλη πλευρά η διασπορά εφαρμόστηκε σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους ως ένα ειδικό μέτρο για να επιδεινώσει την ποινή τους,οι μεταφορές επίσης επηρέασαν τους κοντινούς τους ανθρώπους οι οποίοι αναγκάστηκαν να ταξιδεύουν εκατοντάδες μίλια για να μπορούν να επισκέπτονται ένα συγγενή ή φίλο στη φυλακή.Συνεπώς,από την έναρξη της, η τακτική της διασποράς επηρεάζει και κοινωνικούς[2] και πολιτικούς κρατούμενους, και συνεχίζει να το κάνει,αντίθετα με πολλούς που θεωρούν και διατείνονται οτι εφαρμόζεται αποκλειστικά σε “πολιτικούς”.Η διαφορά έγκειται, όπως δηλώσαμε, ότι για τους τελευταίους είναι ειδικό μέτρο που τους επηρεάζει όλους και μονο για το λόγο που οδήγησε στη φυλάκιση τους,ενώ εφαρμόζεται σε ποινικούς κρατούμενους για συγκεκριμένες συμπεριφορές μέσα στη φυλακή που θεωρούνται ενοχλητικές για τη “σωφρονιστική τάξη”. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η διάκριση μεταξύ ποινικών και πολιτικών κρατούμενων δεν χρησιμοποιείται απο εμάς,παρ’ όλα αυτά είναι η κατασκευή αυτής της κατηγοριοποίησης που κάνει ικανή τη δόμηση και τη λειτουργία του μέτρου για το οποίο γίνεται λόγος.

Η διασπορά είναι ακόμη όσο διαδεδομένη ήταν στις απαρχές της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει ικανοποιήσει μέρος του σκοπού της να ειρηνέψει τις φυλακές του ισπανικού κράτους όπου οι απαιτήσεις και οι διαμαρτυρίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες και στις οποίες περισσότερο από ποτέ υπάρχει μια στενή συνεργασία μεταξύ έγκλειστου και φύλακα. Μπορούμε να δούμε πόσο η φυλακή είναι αντανάκλαση της κοινωνίας. Η διασπορά έχει επηρεάσει τόσο τη ζωή στη φυλακή που η απειλή της μεταφοράς σε άλλη φυλακή είναι μονίμως στο μυαλό κάθε τροφίμου. Είναι μια συνεχής απειλή που σιωπηλά κανονίζει και ελέγχει τη συμπεριφορά των ανθρώπων εδώ σε τέτοιο βαθμό ώστε κάθε συμπεριφορά που αναστατώνει την “τάξη” και εκδηλώνει κάποια πρόθεση να τιμωρείται με μεταγωγή. Έτσι, η όποια ρηξικέλευθη πρωτοβουλία ακυρώνεται από αυτό το εργαλείο ελέγχου, ο μεταφερθείς κρατούμενος πρέπει να ξεκινήσει να αναπτύσσει νέες σχέσεις και συνδέσεις έως ότου προειδοποιηθεί από τους φύλακες ότι θα υποστεί νέα μεταγωγή. Σήμερα υπάρχουν κρατούμενοι που, λόγω των όρων των σωφρονιστικών θεσμών, δε μένουν για πάνω από ένα χρόνο σε κάθε φυλακή, κυρίως εξαιτίας του συγκρουσιακού ιστορικού τους.

Παρά το γεγονός ότι στο ξεκίνημά της η διασπορά εφαρμόσθηκε στους κοινωνικούς κρατούμενους που συμμετείχαν και ενθάρρυναν τις διαμαρτυρίες και τη ρήξη στο εσωτερικό των φυλακών , στις μέρες μας αφού αυτές οι πρωτοβουλίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες, το σωφρονιστικό σύστημα χρειάστηκε να προσαρμοστεί στην τρέχουσα κατάσταση και πλέον έχει αρχίσει να εφαρμόζει αυτό το μέτρο σε κάθε επαναλαμβανόμενη ή μη, συμπεριφορά που σπάει τα εσωτερικά πρότυπα, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν το μέγεθός της. Παραπτώματα για τα οποία οι κυρώσεις στο παρελθόν ήταν ήπιες, έχουν πλέον ποινικά αναβαθμιστεί , για παράδειγμα στην περίπτωση που κάποιος πιαστεί με ένα κινητό τηλέφωνο ή εμπλακεί σε μία μικρή μάχη.

Σχετικά με τα παραπάνω, ένα στοιχείο που έχει αποκτήσει μεγάλη σημασία είναι οτιδήποτε αφορά τη συμπεριφορά του κρατουμένου, μετατρέποντάς τον σε ένα πραγματικό όργανο του συστήματος των φυλακών. Στο ισπανικό κράτος υπάρχουν περίπου 80 φυλακές, μερικές από τις οποίες είναι μόνο γυναικείες, πολλές ανδρικές, κάποιες μικτές, αλλά και κάποιες ειδικά διαμορφωμένες για τις μητέρες. Συνεπώς, οι επιλογές για τη διενέργεια των μεταφορών είναι ποικίλες και ανεπίσημες , χωρίς να υπολογίζουν το κόστος για τη διεξαγωγή τους. Αν τους ενδιαφέρει να σου δώσουν μια καλή τιμωρία, δεν έχουν ενδοιασμούς να σου χαρίσουν μια καλή περιήγηση στο άλλο άκρο της χερσονήσου. Οι φρουροί ασφαλείας , που έχουν επομιστεί τις μεταφορές είναι άντρες της guardia civilia [3], είναι υπεύθυνοι για τις μεταφορές από φυλακή σε φυλακή. Ίσως κάποιος που διαβάζει αυτό θα αναρωτηθεί τι είναι η μεταφορά. Η κάθε μεταφορά μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τη γεωγραφική θέση, αλλά κατά βάση ακολουθεί το ίδιο πρωτόκολλο. Μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι κάθε κρατούμενος ο οποίος έχει περάσει αυτή την εμπειρία, θα συμφωνούσε μαζί μας ότι είναι αηδιαστική. Συνήθως θα σε μεταφέρουν από τη μια φυλακή στην άλλη οποιαδήποτε στιγμή και μερικές φορές χωρίς να γνωρίζεις την τοποθεσία μέχρι τη στιγμή που θα φτάσεις, διαδικασία που προκαλεί πολύ άγχος. Μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου, είναι πιθανό ότι θα σταματήσεις σε διάφορες φυλακές για μερικές ώρες ή και μερικές ημέρες, διαδικασία που ονομάζεται «διάβαση». Όταν είσαι σε αυτή την κατάσταση ,δεν μπορείς να έχεις περισσότερα από τα απολύτως απαραίτητα (ανάλογα με τις ιδιοτροπίες τις κάθε φυλακής). Τα μέσα μεταφοράς για τη μεταφορά ονομάζονται «καγκουρό», φορτηγά της Πολιτοφυλακής ,τα οποία αποτελούνται από εσωτερικούς θαλάμους, που έχουν χώρο για δύο κρατούμενους . Αυτοί οι θάλαμοι είναι πολύ ασφυκτικοί, δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να κινηθείς, ούτε καν να σταθείς όρθιος και εκεί μπορείς να περάσεις μέχρι και έξι ή επτά ώρες . Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι υπάρχουν φυλακές που προορίζονται να είναι κέντρα μεταφοράς που είναι εξοπλισμένα με όλες τις απαραίτητες υποδομές για αυτό, όπως μεγάλες ενότητες για εκείνους που βρίσκονται υπό μετακόμιση, ειδικές θέσεις στάθμευσης για τα φορτηγά των αστικών φρουρών και άλλα. Η φυλακή του Valdemoro στη Μαδρίτη πληρεί αυτή τη λειτουργία για τους φυλακισμένους , και η φυλακή του Soto del Real είναι το μέρος από το οποίο η πλειοψηφία των κρατουμένων περνά κατά τη μεταφορά τους από το βορρά προς το νότο ή το αντίστροφο.

Όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν την εμβρίθεια των μεταγωγών για τα ιδρύματα σωφρονισμού και φανερώνουν πως η διασπορά είναι θεμελιώδες εργαλείο, με καθαρά εκδικητική πρόθεση προς όλους τους έγκλειστους και όλες τις έγκλειστες που θεωρούνται μπελάς, αφού τους πλήττει με τρόπο ο οποίος έχει την μεγαλύτερη επίδραση πάνω τους: Απομακρύνοντας τους από τα αγαπημένα τους πρόσωπα ανεξαρτήτως αν είναι σύντροφοι, οικογένεια η φίλοι.

Κατ αυτήν την έννοια, μια όψη της διασποράς που εφαρμόστηκε σε μας ήταν το να μας κρατήσουν σε διάσταση, διατηρηθήκαμε σε απομόνωση για τους πρώτους 18 μήνες δίχως να συναντήσουμε ο ένας τον άλλο και δεν υπάρχει τίποτα που να αποτρέψει αυτήν τη κατάσταση από το να επαναληφθεί. Τα σωφρονιστικά ιδρύματα υποτίθεται παρέχουν πρόσβαση για επανασύνδεση μόλις οι κρατούμενοι μπορέσουν να “αποδείξουν” πως πρόκειται για μία στενή και σταθερή σχέση, μολονότι αυτή δεν είναι η συνήθης έκβαση αφού πολλοί κρατούμενοι θα ξοδέψουν μήνες η και χρόνια δίχως να αντικρήσουν τους στενούς τους συντρόφους η και έγκλειστους συγγενείς.

Όντας πίσω από τα κάγκελα η εγγύτητα με τους αγαπημένους σου είναι απαραίτητη, είναι κάτι πολύ σημαντικό σε συναισθηματικό επίπεδο όπως και η με κάποιον τρόπο ρήξη με την συνθήκη της απομόνωσης, κάτι που στην περίπτωση μας θα μας αφήσει να διατηρήσουμε την πολιτική μας σύνδεση με το πεδίο του δρόμου. Ωστόσο αυτό γίνεται πολύ πιο δύσκολο όταν δεν είναι μόνο κάγκελα και ψηλά τείχη αυτά που σε χωρίζουν αλλά επίσης εκατοντάδες χιλιόμετρα.

Ως αναρχικοί δεν επιθυμούμε άλλες φυλακές, ακόμα κιαν είναι “ καλύτερες “ πιστεύουμε όμως πως είναι κρίσιμο να συζητήσουμε πάνω στην αντιμετώπιση και την πάλη ενάντια στην τακτική της διασποράς δεδομένου πως αντιπροσωπεύει δομικό πυλώνα του σωφρονιστικού ελέγχου.

Monica Caballero και Francisco Solar
Φθινόπωρο 2016

[1] Η Monica Caballero και ο Francisco Solar έχουν καταδικαστεί σε 12 χρόνια κάθειρξης ο καθένας στα δημοκρατικά μπουντρούμια για την βομβιστική επίθεση στον καθεδρικό ναό του Πιλάρ στη Σαραγόσα.

[2] Ποινικοί θα λέγαμε στα ελληνικά.

[3] Η guardia Civil αποτελεί σώμα χωροφυλακής διακριτό από την Policia Nacional,αντίστοιχο του σώματος των Carabinieri στην Ιταλία.

 

(Πηγή: https://325.nostate.net)

(Μετάφραση: Διαχειριστική ομάδα Ragnarok)

No comments yet

Letter from imprisoned anarchist comrades Monica Caballero and Francisco Solar (Spain)

Posted on by tracesoffire

During the almost three years that we have been confined by different prisons of the Spanish State, there is one aspect that particularly calls attention to its determinant importance in prison life; we refer to the dispersion.

The dispersion corresponds to a policy of Penitentiary Institutions implemented by the socialist government in the mid-1980s, which consists of transferring determined prisoners to distant prisons many kilometers from their place of residence. In many cases these transfers are incessant and see the prisoners forced to go through various prisons in a short period of time preventing them from establishing themselves and establishing lasting relationships with others. The purpose of this policy was to curb the riots and protests inside the prisons that had been occurring during those years by drastically removing prisoners considered hostile to the prison system.

On the other hand the dispersion was applied to all political prisoners as an exceptional measure to aggravate their punishment, the transfers also affected their close ones who were forced to travel hundreds of miles to be able to visit a family member or friend in prison. Therefore, from its inception, the policy of dispersion affected both social and political prisoners, and continues to do so, contrary to many who think and express that it is only applied to ‘politicos’. The difference lies, as we stated, in that for the latter it is an exceptional measure that affects everyone only for the reason that led to their imprisonment, while it is applied against social prisoners for certain behaviors within the prison that are seen as disturbing to the ‘penitentiary order’. It is important to note that the difference between social and political prisoners is not used by us, however it is the making of this categorization that enables the structuring and functioning of the measure in question.

The dispersion is still as prevalent as it was in its beginnings. No doubt it has fulfilled some of its purpose to pacify the prisons of the Spanish State where the demands and protests are almost nonexistent, and where more than ever there is a close collaboration between prisoner and jailer. We can see how much prison is a reflection of society. The dispersion has so affected the prison life that the threat of prison transfer is permanently in the minds of each inmate. It is a constant threat that implicitly regulates and controls the behavior of the people here insofar as any behavior that disrupts the ‘order’ and manifests some intent is punishable by transfer. Thus, any breakthrough initiative is canceled by this tool of control, the transferred prisoner must begin to develop new relationships and complicities only to be warned by the jailers that they will again be subject to transfer. Today there are prisoners who, because of the provision of penitentiary institutions, do not stay for more than a year in each prison, mainly because of their history of conflict.

Although in its beginnings the dispersion was applied to the social prisoners who participated in and encouraged the protests and the rupture inside the prisons, nowadays since these initiatives are practically non-existent, the penitentiary system has needed to adjust to the current situation and has begun to apply this measure to any more or less repetitive behavior that breaks the internal norms, no matter how minimal. Sanctions that were previously mild are currently cause for possible conduct, for example if you are caught with a mobile phone or you get involved in a minor fight.

Related to the above, one aspect that has gained much relevance is everything that involves the prisoner’s conduct, transforming into a true institution within the prison system. In the Spanish State there are about 80 prisons, some of which are women only, many for men only, others for mixed quarters and also special sections for mothers. Therefore the options to carry out the transfers are varied and anecdotally in this they do not skimp on the expenses; if they are looking for a good punishment they do not mind giving you a good tour to the other end of the peninsula. The security guards in charge of transfers are the civil guards, they are responsible for transfers from prison to prison. Perhaps one who reads this will wonder what a transfer is like? They may vary by geographical location but more or less follow the same protocols. We can assure you that any prisoner who been through this experience would agree with us that it is disgusting. Usually they will take you from one prison to another at any given time and sometimes you do not know where they are taking you until you arrive, which causes much anxiety. Until arriving at your destination it is possible that you stop in several jails for a couple of hours or several days, this is what is called ‘transit’. When you are in this situation you cannot have more than what is strictly necessary (according to the whims of each prison). The means of transport for the transfer are called ‘kangaroos’, vans of the civil guard with interior compartments that have space for two prisoners in each one. These compartments are very asphyxiating, not enough space to move, not even to stand upright and where you can spend up to six or seven hours in a row. It is important to note that there are prisons destined to be transfer centers that are equipped with all the necessary infrastructure for this; large income modules for those who are in transit, special parking bays for the vans of the civil guards, among other things. The prison of Valdemoro in Madrid fulfills this function for prisoners and the prison of Soto del Real is where the majority of prisoners pass that are being transferred from the north to the south or vice versa.

All of this points to the importance of the transfer to the prison institution and shows that the dispersion is a fundamental tool with a clear and vengeful intention towards all prisoners and prisoners who are a nuisance since it attacks them where it has the most effect: Taken away from your loved ones, be they comrades, family or friends.

In this sense, an aspect of the dispersion that was applied to us was to keep us separated, we were kept in seclusion for the first eighteen months without seeing each other and there is nothing to prevent this situation from happening again. Penitentiary institutions are supposed to provide access for regrouping as soon as prisoners can ‘prove’ that there is a close and stable relationship, although this is often not the case, many prisoners will spend months or even years without seeing their close comrades or incarcerated relatives.

Being behind bars the closeness with your loved ones is essential, it is very important on an emotional level and also in some way, to break with the isolation that allows us in our case to maintain the political connection to the street. However this becomes much more difficult when it is not only bars and high walls that separate you but also hundreds of kilometers.

As anarchists we do not want more prisons, even if they are ‘better’, but we believe that we need to discuss how to deal with and fight against dispersion considering that it represents the fundamental pillar of prison control.

Francisco Solar and Mónica Caballero
Autumn 2016

via Publicacion Refractario, translated by Insurrection News

No comments yet

Santiago, Chile: Noise bomb attack against the police church by Anarchic Group of Unpatriotic Heretics FAI-FRI

Posted on by tracesoffire

34

Mobilizing our anti-authoritarian strength in concrete actions of hostility towards the power, we attacked the Evangelical Church of the Carabineros of Chile (located in the center of Santiago) with a noise bomb. We chose the night of September 19 for our action, the day in Chile when the State and the citizen masses celebrate the ‘Fiestas Patrias’ and render honor to the Armed Forces and the police.

Our action is a sign of repudiation against the festive atmosphere of nationalism and alienation promoted by the State and voluntarily accepted by the social majority functional to power.

We send our solidarity to comrade Juan Flores and the comrade Nataly Casanova, two years since their arrest accused of installing explosive devices. We also greet the comrades Juan Aliste, Marcel Villarroel, Freddy Fuentevilla and Natalia Collado. May our solidarity be transformed into fire and explosions for the comrades Monica Caballero and Francisco Solar, the imprisoned comrades of the Conspiracy of Cells of Fire and Angeliki Spyropoulou in Greece, the comrades Nicola Gai, Alfredo Cospito and the comrades recently arrested in Italy for the attacks of the Informal Anarchist Federation (FAI).

Against the Church, the nation, repression and all forms of control over our lives.
Our deafening noise is a cry for freedom.

Anarchic Group of Unpatriotic Heretics (FAI/FRI)

******

Movilizando nuestra fuerza anti-autoritaria en acciones concretas de hostilidad hacia el poder, atacamos con una bomba de ruido la Iglesia Evangelica de Carabineros de Chile (ubicada en el centro de Santiago). Elegimos para nuestra accion la noche del 19 de septiembre, dia en que en Chile el Estado y la masa ciudadana festejan las “Fiestas Patrias” y rinden honores a las Fuerzas Armadas y de Orden.

Nuestro acto es una muestra de repudio ante clima festivo de nacionalismo y enajenacion promovido por el Estado y voluntariamente aceptado por la mayora social funcional al poder

Enviamos nuestra solidaridad al companero Juan Flores y a la companera Nataly Casanova a dos anos de su arresto acusadxs de instalar artefactos explosivos. Tambien saludamos a lxs companerxs Juan Aliste, Marcelo Villarroel, Freddy Fuentevilla y Natalia Collao.
Que la solidaridad se transforme en incendios y explosiones por lxs companerxs Monica Caballero y Francisco Solar, lxs companerxs presxs de la Cospiracion de Celulas del Fuego y la companera Aggeliky Spyropoulou en Grecia, lxs companerxs Nicola Gai, Alfredo Cospito y lxs companerxs detenidxs recientemente en Italia por ataques de la Federacion Anarquista Informal (FAI).

Contra la Iglesia, la Patria, la represion y toda forma de control sobre nuestras vidas.
Nuestro ruido ensordecedor es un grito de libertad.

Grupo anarquico de herejes anti-patriotas (FAI/FRI)

( via : insurrectionnewsworldwide)

No comments yet