Δ
Διεθνές κάλεσμα για αγκιτάτσια και δράση: Για την επιθετική μνήμη και ένα Μαύρο Μάη στη μνήμη του Μαουρίσιο Μοράλες
“Θα αναζητήσω με κίνδυνο της ζωής μου, την καλύτερη, την αυθεντική ελευθερία…”
Mauricio Morales
Πριν από 10 χρόνια, στις 22 Μαϊου 2009, ο εκρηκτικός μηχανισμός που μετέφερε ο αναρχικός σύντροφος Μαουρίσιο Μοράλες εξερράγη κατά λάθος πριν τοποθετηθεί στη Σχολή Χωροφυλακής, στο Σαντιάγο της Χιλής, αγγίζοντας τις μαύρες καρδιές. Έκανε αυτό το θεσμό και εκείνους που τον αποτελούν ορατούς ως στόχο επίθεσης, δημιουργώντας έτσι μια στενή σχέση μεταξύ της αλληλεγγύης με τους κρατούμενους και της δράσης. Αλλά εκείνη την ώρα ο εχθρός δεν δέχτηκε το χτύπημα, αυτή τη φορά ο κρότος δεν ταρακούνησε την υποδομή των δεσμοφυλάκων, αυτή τη φορά η ισχυρή έκρηξη πήρε τη ζωή του Μάουρι εκείνο το ξημέρωμα.
Γρήγορα, τα διάφορα αρπακτικά της αστυνομίας, των εισαγγελέων, των δημοσιογράφων και των υπουργών ήρθαν να σκυλέψουν και να καταβροχθίσουν το αίμα και το σώμα του Μάουρι. Σε αυτή τη συγκυρία, ο θάνατος ενός αναρχικού ήταν η αφορμή για την ανάπτυξη νέας ώθησης στο κυνήγι ενάντια στα αντιεξουσιαστικά περιβάλλοντα.
Από τότε η μνήμη έχει διασχίσει διαφορετικά μονοπάτια, σε διάφορες γλώσσες, ηπείρους, από το δρόμο, στο λόγο, στις δράσεις και τη φωτιά. Η μνήμη του παρέμεινε ζωντανή μέσα στην πολύμορφη δράση που μας κρατάει ενωμένους με τους νεκρούς μας. Είναι με αυτές τις χειρονομίες που ο μηχανισμός της λήθης, της σιωπής και της μετάνοιας δεχόταν συνεχώς επιθέσεις και σαμποτάζ, προστατεύοντας την απόφαση του συντρόφου Μαουρίσιο Μοράλες από το να χαθεί στο χρόνο ή στη δίνη της υπερπληροφόρησης.
Έχουν περάσει 10 χρόνια. Είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές μοιάζει σαν μια αιωνιότητα και κάποιες φορές είναι απλώς μερικά δευτερόλεπτα. Σήμερα επιστρέφουμε σθεναρά στην κίνηση που μονιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, επιδιώκοντας να εμπνεύσουμε νέες ενέργειες και να τις μετασχηματίσουμε σε έναν εξαιρετικό λόγο για να οξύνουμε τις αρνήσεις μας σε αυτόν τον κόσμο: Η μνήμη σήμερα όπως και χτες είναι επίθεση. Δεν επιδιώκουμε να συνεργαστούμε για να επιτείνουμε μια μακρινή, θεαματική και υπερηρωική εικόνα του συντρόφου∙ όπως πάντα, ο Μάουρι ήταν ένας από εκείνους που απέρριψαν αυτόν τον κόσμο, ένας σύντροφος, όχι ένα είδωλο, που, χρησιμοποιώντας την ευφυΐα και τη θέληση του, από τη σύγκρουση με αυτή την επιβεβλημένη πραγματικότητα αποφάσισε να αναλάβει δράση. Εκείνη τη νύχτα θα μπορούσε να είναι αυτός ή κάποιος άλλος σύντροφος που αποφάσισε να οπλιστεί με τις αρνήσεις του.
Υψώνουμε μια αναρχική και εικονοκλαστική μνήμη που μακριά από την αναζήτηση της συνεχούς επανεπιβεβαίωσης ή τον πικρό διαξιφισμό πάνω στην ιδιοκτησία της μνήμης, κατευθύνεται επιθετικά εναντίον αυτού του κόσμου.
Καλούμε τους διάφορους συντρόφους διάσπαρτους ανά τον κόσμο, την πάντα μειοψηφική τάση, που επιδιώκει την καταστροφή όσων μας κάνουν σκλάβους, τα ανήσυχα μυαλά να συμβάλλουν σε μια μνήμη της δράσης ενάντια στην κυριαρχία. Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη μιας διπλής διάστασης σε αυτόν το Μάιο, από τη μία το πρόσχημα για αναρχική μάχη και από την άλλη την ειλικρινή θλίψη για την απώλεια ενός αγαπημένου συντρόφου. Πιστεύουμε ότι με συμπληρωματικό τρόπο μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε και να αναπαράγουμε τις κινήσεις μνήμης: Δραστηριότητες, δημοσιεύσεις, τοιχογραφίες, δράσεις, φωτιές, οδομαχίες. Όλα πιάνουν, επειδή τίποτα δεν περισσεύει.
Το κάλεσμα είναι για να πάρουμε πίσω ό,τι δεν έχει μείνει ποτέ πίσω, δίνοντας ζωή σε αυτή τη συνέχιση της πρακτικής στο τρέχον σενάριο, συνεισφέροντας έτσι ώστε οι θάνατοί μας να παραμένουν επικίνδυνοι στα αυτιά των ισχυρών, αδύνατο να αφομοιωθούν από τους «προοδευτικούς πολίτες», απομακρύνοντάς μας και απορρίπτοντας κάθε θυματοποιητική έκφραση που επιδιώκει να πλασάρει μια παραμορφωμένη εικόνα του συντρόφου.
Αυτά τα λόγια είναι ένα κάλεσμα για δράση και προπαγάνδα, για να πολλαπλασιάσουμε τις χειρονομίες ενάντια στην Εξουσία, κινήσεις που καταστρέφουν την πόρτα της λησμονιάς που προσπαθεί να επιβληθεί στον Μάουρι, αλλά είναι επίσης μια πρόσκληση για να ενισχύσουμε τις ικανότητές μας, να πολλαπλασιάσουμε τις αναφορές μνήμης, να αναπαράγουμε τη μάχη και να γεννήσουμε ένα σύγχρονο αγώνα κατά της κυριαρχίας.
Στα 10 χρόνια: Για την επιθετική μνήμη και ένα μαύρο Μάη στη μνήμη του Mauricio Morales.
Η μαύρη μνήμη μας θα συνεχίσει να αντηχεί στις διαρρήξεις αυτής της πολύτιμης κοινωνικής ειρήνης.
Τίποτα δεν έχει τελειώσει, όλα συνεχίζονται!
Η μνήμη είναι επίθεση.
-2019-
(Πηγή: athens.indymedia.org)