Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης

Σ.Π.Φ. – Για τον Σεμπάστιαν – Από την άρνηση εργασίας… στην άρνηση εξουσίας.

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου που θα κυκλοφορήσει στην Χιλή στην μνήμη του αναρχικού Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ

Στις 11 Δεκεμβρίου 2013, πραγματοποιείται ληστεία σε τράπεζα στην συνοικία Πουδαουέλ.

Ο αναρχικός Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ καθώς μπαίνει, ανακοινώνοντας την ληστεία, δέχεται τις σφαίρες από τον ένοπλο φρουρό των συμφερόντων των πλουσίων και εξουσιαστών που φύλαγε την τράπεζα. Ο Σεμπάστιαν πέφτει νεκρός αδειάζοντας ριπές από το πολυβόλο του…

Όμως υπάρχουν καθημερινοί θάνατοι δίχως νεκρούς, θάνατοι επαναλαμβανόμενοι…από πρωινά ξυπνητήρια για να μην αργήσεις στην δουλειά, μελαγχολικές διαδρομές ανάμεσα σε ένα μοναχικό πλήθος που κατευθύνεται σε γραφεία, εργοστάσια, καταστήματα, φωνές του αφεντικού που θέλει πιο πολλά από εσένα και πιο γρήγορα, μονότονες μηχανικές κινήσεις σε μία εργασία που εξοντώνει την δημιουργικότητα, προσποιητή ευγένεια σε πελάτες κι έναν εξευτελιστικό μισθό ως αποζημίωση για την ζωή που σου έκλεψαν.

Μία ζωή που μετριέται σε χρήμα.

Ληστεύοντας μια τράπεζα, δεν κλέβουμε το χρήμα, παίρνουμε για λίγο πίσω την ζωή που μας έκλεψαν.

Όμως και η ληστεία μίας τράπεζας, μπορεί να γίνει μία εξαρτημένη εργασία. Μία δουλειά, όπως όλες οι άλλες, με την διαφορά ότι ο “μισθός” δεν είναι σίγουρος και σε περιπτώσεις “εργατικού ατυχήματος” σε περιμένει η φυλακή ή ο θάνατος.

Συχνά οι ληστές τραπεζών δεν διαφέρουν από τους μισθωτούς εργάτες, απλά δουλεύουν λιγότερο, σε συνθήκες υψηλού ρίσκου. Μοιράζονται όμως την ίδια νοοτροπία. Την νοοτροπία του καταναλωτή που θεοποιεί το χρήμα, θαυμάζει την ισχύ του πλούτου και το αυτοκίνητό του, το ρολόι του, τα επώνυμα ρούχα του, είναι η προέκταση του εαυτού του.

Ο Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ δεν ήταν ένας ληστής τραπεζών. Ήταν ένας αναρχικός. Αρνήθηκε να γίνει σκλάβος του ρολογιού των αφεντικών. Ήταν αρνητής εργασίας, γιατί αρνήθηκε την ηθική της εργασίας, την ηθική του δούλου που σκέφτεται σαν καταναλωτής. Η ληστεία μίας τράπεζας, από μόνη της δεν είναι μία επαναστατική πράξη. Η ληστεία είναι ένα μέσο του αναρχικού αγώνα για να πάρουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο απ’ τα αφεντικά και να τον οργανώσουμε επιθετικά εναντίον τους, σχεδιάζοντας αναρχικές δράσεις, βοηθώντας αιχμάλωτους συντρόφους, ενισχύοντας εκδοτικά εγχειρήματα και δημιουργώντας ένοπλες υποδομές επίθεσης ενάντια στην εξουσία.

Ανήκουμε στην ίδια γενιά με τον Σεμπάστιαν.
Μία γενιά που δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε εθνικότητα.
Στην ίδια γενιά των ανυπόμονων, των ασυμβίβαστων και των ονειροπόλων.

Δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες, θέλουμε όμως συντρόφους που να πυρακτώνουν την ζωή τους με τις ιδέες τους. Κρατώντας ζωντανούς στην μνήμη μας, τον Σεμπάστιαν κι όλους τους συντρόφους που έπεσαν στην μάχη, κρατάμε ζωντανό τον αγώνα. Έναν αγώνα ενάντια στην εξουσία, που ξέρουμε ότι η φυλακή ή ο θάνατος είναι συχνά το τίμημα. Όμως όπως έχει γραφτεί “Πέντε ελεύθερα πουλιά, ξεκίνησαν το ταξίδι προς τον νότο, μόνο ένα έφτασε, αλλά αυτό που το ταξίδι τους σίγουρα ήθελε να πει, είναι ότι άξιζε που δοκίμασαν να πετάξουν…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF

Πολύδωρος Γιώργος
Τσάκαλος Χρήστος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Οικονομίδου Όλγα

Σ.Π.Φ. – Για τον Σεμπάστιαν – Από την άρνηση εργασίας… στην άρνηση εξουσίας.

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου που θα κυκλοφορήσει στην Χιλή στην μνήμη του αναρχικού Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ

Στις 11 Δεκεμβρίου 2013, πραγματοποιείται ληστεία σε τράπεζα στην συνοικία Πουδαουέλ.

Ο αναρχικός Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ καθώς μπαίνει, ανακοινώνοντας την ληστεία, δέχεται τις σφαίρες από τον ένοπλο φρουρό των συμφερόντων των πλουσίων και εξουσιαστών που φύλαγε την τράπεζα. Ο Σεμπάστιαν πέφτει νεκρός αδειάζοντας ριπές από το πολυβόλο του…

Όμως υπάρχουν καθημερινοί θάνατοι δίχως νεκρούς, θάνατοι επαναλαμβανόμενοι…από πρωινά ξυπνητήρια για να μην αργήσεις στην δουλειά, μελαγχολικές διαδρομές ανάμεσα σε ένα μοναχικό πλήθος που κατευθύνεται σε γραφεία, εργοστάσια, καταστήματα, φωνές του αφεντικού που θέλει πιο πολλά από εσένα και πιο γρήγορα, μονότονες μηχανικές κινήσεις σε μία εργασία που εξοντώνει την δημιουργικότητα, προσποιητή ευγένεια σε πελάτες κι έναν εξευτελιστικό μισθό ως αποζημίωση για την ζωή που σου έκλεψαν.

Μία ζωή που μετριέται σε χρήμα.

Ληστεύοντας μια τράπεζα, δεν κλέβουμε το χρήμα, παίρνουμε για λίγο πίσω την ζωή που μας έκλεψαν.

Όμως και η ληστεία μίας τράπεζας, μπορεί να γίνει μία εξαρτημένη εργασία. Μία δουλειά, όπως όλες οι άλλες, με την διαφορά ότι ο “μισθός” δεν είναι σίγουρος και σε περιπτώσεις “εργατικού ατυχήματος” σε περιμένει η φυλακή ή ο θάνατος.

Συχνά οι ληστές τραπεζών δεν διαφέρουν από τους μισθωτούς εργάτες, απλά δουλεύουν λιγότερο, σε συνθήκες υψηλού ρίσκου. Μοιράζονται όμως την ίδια νοοτροπία. Την νοοτροπία του καταναλωτή που θεοποιεί το χρήμα, θαυμάζει την ισχύ του πλούτου και το αυτοκίνητό του, το ρολόι του, τα επώνυμα ρούχα του, είναι η προέκταση του εαυτού του.

Ο Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ δεν ήταν ένας ληστής τραπεζών. Ήταν ένας αναρχικός. Αρνήθηκε να γίνει σκλάβος του ρολογιού των αφεντικών. Ήταν αρνητής εργασίας, γιατί αρνήθηκε την ηθική της εργασίας, την ηθική του δούλου που σκέφτεται σαν καταναλωτής. Η ληστεία μίας τράπεζας, από μόνη της δεν είναι μία επαναστατική πράξη. Η ληστεία είναι ένα μέσο του αναρχικού αγώνα για να πάρουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο απ’ τα αφεντικά και να τον οργανώσουμε επιθετικά εναντίον τους, σχεδιάζοντας αναρχικές δράσεις, βοηθώντας αιχμάλωτους συντρόφους, ενισχύοντας εκδοτικά εγχειρήματα και δημιουργώντας ένοπλες υποδομές επίθεσης ενάντια στην εξουσία.

Ανήκουμε στην ίδια γενιά με τον Σεμπάστιαν.
Μία γενιά που δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε εθνικότητα.
Στην ίδια γενιά των ανυπόμονων, των ασυμβίβαστων και των ονειροπόλων.

Δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες, θέλουμε όμως συντρόφους που να πυρακτώνουν την ζωή τους με τις ιδέες τους. Κρατώντας ζωντανούς στην μνήμη μας, τον Σεμπάστιαν κι όλους τους συντρόφους που έπεσαν στην μάχη, κρατάμε ζωντανό τον αγώνα. Έναν αγώνα ενάντια στην εξουσία, που ξέρουμε ότι η φυλακή ή ο θάνατος είναι συχνά το τίμημα. Όμως όπως έχει γραφτεί “Πέντε ελεύθερα πουλιά, ξεκίνησαν το ταξίδι προς τον νότο, μόνο ένα έφτασε, αλλά αυτό που το ταξίδι τους σίγουρα ήθελε να πει, είναι ότι άξιζε που δοκίμασαν να πετάξουν…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF

Πολύδωρος Γιώργος
Τσάκαλος Χρήστος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Οικονομίδου Όλγα

(Πηγή : contrainfo)

(Λάβαμε 3/12/16)

“Απόσπασμα από την τοποθέτηση του μέλους της ΣΠΦ Τσάκαλου Χρήστου στο εφετείο στην αρχή της συνεδρίασης της Παρασκευής 2 Δεκεμβρίου”

 

Πριν ξεκινήσω, θα διαβάσω ένα μικρό απόσπασμα.

“Το δικαστήριο, έμοιαζε με πραγματικό φρούριο, που είχε κατασκευαστεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό, έναντι ενός υπέρογκου ποσού. Περιμετρικά υπήρχε ένας ψηλός τείχος από μπετόν, συρματοπλέγματα, ενώ τα παράθυρα ήταν σφραγισμένα. Η κινητοποίηση της αστυνομίας ήταν πρωτοφανής. Μέσα στην αίθουσα βρίσκονταν αστυνομικοί με πολιτικά, έξω ήταν σταθμευμένο αυτοκίνητο με άντρες της Μονάδας καταστολής, ενώ όσοι ήθελαν να παρακολουθήσουν την δίκη, περνούσαν από ειδικούς αστυνομικούς ελέγχους πριν μπουν στην αίθουσα. Οι αρχές κρατούσαν τα στοιχεία τους, ενώ ακόμα και οι δικηγόροι ήταν υποχρεωμένοι να υποστούν έλεγχο κατά την είσοδό τους.”

Διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα, κάποιος θα θεωρούσε ότι είναι μία συνοπτική περιγραφή της δικαστικής αίθουσας που βρισκόμαστε σήμερα. Κι όμως είναι η περιγραφή του Ανώτατου Δικαστηρίου της Στουτγάρδης στην Γερμανία, το οποίο διαμορφώθηκε ειδικά για να δικάσει την γερμανική επαναστατική οργάνωση RAF. Μία δίκη που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως “δίκη-τέρας”, για τις συνθήκες μέσα στις οποίες πραγματοποιήθηκε, καθώς όπως έγραφε το περιοδικό Spiegel “μία τέτοια ατμόσφαιρα, ενός δικαστηρίου σε ειδικές συνθήκες, προεξοφλούσε την καταδίκη των κατηγορουμένων, αφού δημιουργούσε εξαρχής ένα κλίμα πίεσης και εμφάνιζε τους κατηγορούμενους εξαιρετικά επικίνδυνους, άρα και ένοχους”.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλές περιπτώσεις στην διάρκεια αυτών των έξι χρόνων που δικαζόμαστε ως Σ.Π.Φ., που αποδείχθηκε ότι συγκεκριμένοι δικαστές, ακολουθούσαν σαφείς εντολές της πολιτικής εξουσίας, δίκες χωρίς την παρουσία κατηγορουμένων, παύση δικηγόρων της επιλογής μας, διαδικασίες fast track με ανάγνωση χιλιάδων σελίδων αναγνωστέων εγγράφων σε μία ώρα, με καθοδήγηση μαρτύρων κατηγορίας, με παρεμπόδιση της δημοσιογραφικής κάλυψης της δίκης… Θα σταθώ όμως σε ένα άλλος σημείο…

Στην αρχή αυτής της δίκης, θέσαμε ένα αίτημα.

Να μην καταγράφονται τα στοιχεία της ταυτότητας όσων επιθυμούν να παρακολουθούν την δίκη.

Με λίγα λόγια να σταματήσει το φακέλωμα συντρόφων και φίλων, το οποίο δημιουργεί λίστες υπόπτων για την αστυνομία και τροφοδοτεί σενάρια δημοσιογράφων που στοχοποιούν συγκεκριμένους ανθρώπους.

Το δικαστήριο αυτό αναγνώρισε ότι το φακέλωμα των στοιχείων, παραβιάζει τον δημόσιο χαρακτήρα της δίκης και αποφάσισε οι ταυτότητες να επιδεικνύονται, αλλά να μην καταγράφονται τα στοιχεία.

Φαίνεται όμως, πως κάποιες αστυνομικές πρακτικές λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο. Όσοι έρχονται σε αυτήν την δίκη, εξακολουθούν να θεωρούνται ύποπτοι και να στοχοποιούνται.

Λίγες μέρες μετά την βομβιστική επίθεση στο σπίτι της εισαγγελέως Γ. Τσατάνη απ’ την Σ.Π.Φ. για τους λόγους που αναφέρονται στην προκήρυξη, εμφανίστηκε δημοσίευμα στις 20 Οκτωβρίου της συνεργάτιδας της αστυνομίας Μ. Καραμήτρου, το οποίο φωτογράφιζε έναν συγκεκριμένο φίλο, λέγοντας ότι συνεργάζεται μαζί μας στον σχεδιασμό επιθέσεων. Μάλιστα ανέφερε συγκεκριμένα “το άτομο αυτό, μπορεί να παρακολουθεί τις δίκες της Συνωμοσίας με ό,τι αυτό σημαίνει για συνεννοήσεις που μπορεί να γίνονται”.

Άρα ο χώρος του δικαστηρίου, είναι μία κόκκινη ζώνη, που σύμφωνα με την αστυνομικοδημοσιογραφική οπτική, θα έπρεπε να υπήρχε απαγορευτικό για κάποιους φίλους. Κι όποιος σπάει αυτό το απαγορευτικό, μπορεί να μπει σε μία λίστα υπόπτων.

Παράλληλα με αφορμή τα όσα ειπώθηκαν την τελευταία φορά, σχετικά με τον αριθμό και την συχνότητα των συνεδριάσεων, να τονίσω ότι τα δικαστήρια και ο χρόνος δεν είναι δύο έννοιες ασύνδετες.

Όπως έχει γραφτεί, τα δικαστήρια παράγουν το δίκιο της εξουσίας, αλλά ανάλογα με την στάση των κατηγορουμένων παράγεται και η μνήμη του αγώνα.

Όπως είπα και στην αρχή, όλοι εμείς που έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη και στηρίζουμε την αναρχική οργάνωση Σ.Π.Φ., βρισκόμαστε απ’ το 2011 σε έναν ατελείωτο δικαστικό μαραθώνιο. Είμαστε ήδη καταδικασμένοι ο καθένας μας με 200 και 300 χρόνια φυλακής. Αυτή είναι μία ακόμα παραδοξότητα του δικαστικού συστήματος που στις ποινές του, προβλέπει ότι αυτές θα συνεχιστούν και στην μετά θάνατον ζωή.

Σίγουρα λοιπόν εμείς θα έπρεπε να ήμασταν οι πρώτοι, που θα θέλαμε να τελειώσουν πιο γρήγορα οι δίκες. Και ο λόγος μας έχει μία ξεχωριστή βαρύτητα, καθώς δεν υπάρχει καμία άλλη περίπτωση που να δικάζονται άνθρωποι έξι συνεχόμενα χρόνια.

Όμως δεν θέλουμε να ακρωτηριάσουμε το περιεχόμενο των δράσεων για τις οποίες δικαζόμαστε, εγκαταλείποντας στο δικαστήριο ένα μονόλογο των μαρτύρων κατηγορίας. Ούτε θέλουμε να αφήσουμε την δικογραφία να κάνει την αποκλειστική αφήγηση της ιστορίας της Σ.Π.Φ.

Βρισκόμαστε εδώ για να ορθώσουμε τον δικό μας αντίλογο, να εκθέσουμε τις αντιφάσεις του συστήματος και να υπερασπίσουμε τις ενέργειές μας… και το αναρχικό αντάρτικο πόλης.

Επειδή ειπώθηκε στην προηγούμενη συνεδρία, ότι υπάρχουν πιέσεις για επιτάχυνση του εφετείου, φαίνεται πως κάποιοι δυσαρεστούνται που η ιστορία, μπορεί και γράφεται εκτός του πλαισίου της εξουσίας, ακόμα και μέσα στο δικαστήριο. Έτσι θέλουν να τελειώνουν. Γιατί πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι κάποιοι τώρα νοιάζονται για την “γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης”, την ίδια στιγμή που εδώ και πέντε χρόνια, δεν έχουν ορίσει πρωτόδικη δίκη για την πρώτη απόπειρα απόδρασης της Σ.Π.Φ. τον Δεκέμβρη του 2011. Ο λόγος είναι απλός.

Θέλουν να τελειώσει το εφετείο, ώστε να μας διασκορπίσουν με εκδικητικές μεταγωγές, ενώ παράλληλα διατηρώντας στο αρχείο μία υπόθεση του 2011 χωρίς να δικαστεί, μας κρατούν σε μία διαρκή ομηρία.

Αφού πλέον δεν υπάρχουν θανατικές ποινές, το δικαστικό σύστημα δολοφονεί με το σταγονόμετρο.

Υποθέσεις που για χρόνια κρατιούνται στα συρτάρια, εμφανίζονται ξαφνικά πριν από κάποια άδεια κρατουμένου ή κάποια αναστολή.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του φίλου μας Σπύρου Δραβίλα που αυτοκτόνησε πριν την εισβολή των ΕΚΑΜ στον Βόλο, στην υπόθεση που τα ΜΜΕ αποκάλεσαν “οι ληστές του Διστόμου”.

Από το 2013, κι ενώ είχε πάρει τις δύο πρώτες άδειες απ’ την φυλακή, του εμφανίστηκε ξαφνικά μία ξεχασμένη δικογραφία του 2007, με αποτέλεσμα να του κοπούν οι άδειες. Χαρακτηριστική περίπτωση, αλλά όχι εξαίρεση. Είναι μια συνηθισμένη ιστορία μέσα στις φυλακές. Δεκάδες ή και εκατοντάδες άνθρωποι κρατούνται σε μία διαρκή κατάσταση ομηρίας από κάποια ξεχασμένη δικογραφία, που πάντα εμφανίζεται λίγο πριν την έξοδο απ’ την φυλακή.

Απ’ την μία λοιπόν πιέσεις για να μην χάνονται οι συνεδρίες του εφετείου μας, κι απ’ την άλλη δικογραφίες που “ξεχνιούνται” σε ανακριτικά γραφεία, όπως ξεχνιέται και η ελευθερία για τους κρατούμενους.

Αν η εξουσία θέλει οι δίκες της Σ.Π.Φ. να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς δικηγόρους, με μάρτυρες κατηγορίας που αποστηθίζουν καταθέσεις και χωρίς κατηγορούμενους, όπως είχε προταθεί με την εφαρμογή της τηλεδιάσκεψης, τότε ας έχει τουλάχιστον την τιμιότητα, να αποδεχτεί ότι σκοπός της είναι η εξόντωση όσων την αμφισβήτησαν.

Εμείς θα παραμείνουμε συνεπείς, ενάντια στον εκβιασμό του χρόνου, στηρίζοντας την Σ.Π.Φ. και τον αναρχικό αγώνα τώρα και για πάντα.

Πριν από λίγους μήνες στην Γαλλία, υπήρχαν καθημερινά πορείες ενάντια στην εργασιακή μεταρρύθμιση με τους διαδηλωτές να επιτίθονται ενάντια στην αστυνομία. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν το “Όλοι μισούν την αστυνομία”. Είναι γεγονός πως η αστυνομία αποτελεί έναν απ’ τους πιο μισητούς μηχανισμούς της εξουσίας.
Οι καταθέσεις των μπάτσων της αντιτρομοκρατικής και κυρίως του προϊσταμένου τους Χηνόπουλου, αποδεικνύουν γιατί “όλοι μισούν την αστυνομία”.
Εξουσιομανία, αλαζονεία, ψέματα και συλλήψεις…
Μπορεί στο δικαστήριο, τα στελέχη της αντιτρομοκρατικής να εμφανίζονται με χαμηλό προφίλ και να κρύβονται πίσω από χαμηλόφωνες αοριστίες του στυλ “δεν γνωρίζω”, “δεν θυμάμαι”, αλλά αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την ισχύ του αστυνομικού κράτους που εδρεύει στα κεντρικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Οι ίδιοι που τώρα στέκονται αμήχανα και μασούν τις απαντήσεις τους, εν ώρα υπηρεσίας έχουν την αλαζονεία χιλίων δικαστών και εισαγγελέων μαζί, όταν χτυπάνε, όταν συλλαμβάνουν και όταν πυροβολούν.
Τι είπαν λοιπόν οι 2 πρώτοι μάρτυρες της Αντιτρομοκρατικής, Μουρδουκούτας και Σιώκας.
Ότι δεν θυμούνται ποιοι παρακολουθούσαν μαζί τους το σπίτι στο Χαλάνδρι, ότι δεν είδαν κάτι ύποπτο, ότι κάποιους κατηγορούμενους δεν τους αναγνωρίζουν κι ότι ακολουθούσαν απλά εντολές.
Τι είπε ο προϊστάμενος Χηνόπουλος που έδινε τις εντολές.
Ότι και αυτός δεν θυμόταν ποιοι άλλοι παρακολουθούσαν το σπίτι, ότι ίσως έγιναν λάθη στην παρακολούθηση, ότι ακολούθησαν λάθος άτομο το οποίο αποδείχτηκε ότι δεν είχε σχέση με την υπόθεση, ότι οι μεταθέσεις που έγιναν μετά την υπόθεση Χαλανδρίου και τις εκλογές ήταν άδικες…
Τι λέει και η πραγματικότητα;
Ότι ένα σπίτι στο οποίο βρέθηκε μία βόμβα της οργάνωσης, βαπτίστηκε κεντρική γιάφκα, ώστε όσοι το επισκέφτηκαν να χαρακτηριστούν μέλη της οργάνωσης.
Για ποιο λόγο;
Το λέει ο ίδιος ο τότε υφυπουργός Δημόσιας Τάξης Χ. Μαρκογιαννάκης…ήταν προεκλογική περίοδος κι ένα χτύπημα ενάντια στην οργάνωση Σ.Π.Φ. θα είχε πολιτικά οφέλη.
Έχει προηγηθεί η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, η Σ.Π.Φ. έχει πραγματοποιήσει πάνω από εκατό επιθέσεις και ένα κομμάτι, των νεαρών κυρίως αναρχικών, δείχνει ότι δεν έχει καμία διάθεση να επιστρέψει στην κανονικότητα.
Η εξουσία χρειαζόταν επειγόντως μια νίκη.
Έτσι φτάσαμε στην “υπόθεση Χαλανδρίου”.
Στήθηκε ένα πανηγυρικό σόου, με κουκουλοφόρους της αντιτρομοκρατικής να κάνουν πασαρέλα κουβαλώντας συλληφθέντες μπροστά από τηλεοπτικές κάμερες και την πολιτική εξουσία να μιλάει για εξάρθρωση της Σ.Π.Φ.
Οι τρεις μάρτυρες της αντιτρομοκρατικής που κατέθεσαν εδώ, υποτίθεται ότι ήταν απ’ τους στυλοβάτες αυτής της επιτυχίας.
Μίας επιτυχίας που στηρίχτηκε σε μία αστυνομική έρευνα που συνοψίζεται στα “δεν γνωρίζω”, “δεν είδα”, “δεν θυμάμαι”.
Μίας επιτυχία που όσο εκκωφαντικά διαφημίστηκε από ΜΜΕ, αστυνομία και κράτος, τόσο γρήγορα κατέρρευσε.
23 Σεπτεμβρίου γίνονται οι επίσημες ανακοινώσεις απ’ τον αρχηγό της αστυνομίας για εξάρθρωση της Σ.Π.Φ.
Εννιά μέρες μετά, στις 4 Οκτωβρίου, εκρηγνύεται βόμβα στην προεκλογική συγκέντρωση του προέδρου της Ν.Δ. Κ. Καραμανλή.
Την ευθύνη αναλαμβάνει η Σ.Π.Φ. Τόσο άντεξε το ψέμα της εξουσίας.
Αντίθετα η Σ.Π.Φ. οχτώ χρόνια μετά, παραμένει ζωντανή μέσα στον πυρήνα του αναρχικού αγώνα και του αντάρτικου πόλης.
Μην ψάχνετε τους λόγους, σε κρησφύγετα, εκρηκτικά και όπλα που δεν βρέθηκαν, απ’ την αστυνομία.
Η συνέχιση της Σ.Π.Φ. οφείλεται στο ότι κανένας απ’ τους λόγους που την γέννησαν δεν λείπει ούτε και σήμερα…
Η οικονομική εκμετάλλευση, η τυραννία της εξουσίας, η βία των μπάτσων, η δικτατορία του θεάματος, ο εκβιασμός της μισθωτής σκλαβιάς, η εθελοδουλία των υπηκόων, ο φασισμός των θρασύδειλων είναι οι λόγοι που η Σ.Π.Φ. θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρις εσχάτων…

Στην Ιταλία από τις 3 Οκτωβρίου ο σύντροφος Alfredo Cospito  και απο τις 10 Οκτωβρίου η συντρόφισσα Anna Beniamino, πραγματοποιούν απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης που έχει επιβληθεί στους ίδιους και στους αναρχικούς που προφυλακίστηκαν για τις επιθέσεις της FAI ( επιχείρηση scripta manent)

Γνωρίζουμε πως η μάχη ενάντια στην εξουσία , είναι άνιση ..Όμως διαλέγουμε τον πόλεμο για την ελευθερία από την ειρήνη του φόβου

Γιατί ξέρουμε πως υπάρχουν ” ελεύθεροι” που είναι πιο σκλάβοι από τους φυλακισμένους  και ζωντανοί που είναι πιο πεθαμένοι απο τους νεκρούς συντρόφους μας που έπεσαν στην μάχη για την ελευθερία

Γιατί για κάθε μάχη που χάνουμε , ξεκινάμε μία καινούργια

” Γιατί αν δεν καώ εγώ , αν δεν καείς εσύ , πως θα γίνουν τα σκοτάδια λάμψη..”

Για εμάς η αλληλεγγύη δεν είναι απλά μία ” συγκινητικη” λέξη , αλλά ένας τρόπος ζωής , για να γίνουμε άνθρωποι που το μέτρο μας θα είναι το όνειρο.

Στεκόμαστε με όλη μας την καρδιά και το μυαλό δίπλα στους συντρόφους Alfredo και Anna ,μέχρι το αντάμωμα του ονείρου..

ΔΥΝΑΜΗ Κ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ          ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

ALFREDO COSPITO ΚΑΙ ANNA BENIAMINO

ΠΟΤΕ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΙ

ΠΟΤΕ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ

ΣΠΦ/ FAI- Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης

Πολύδωρος Γιώργος

Οικονομίδου Όλγα

Τσάκαλος Γεράσιμος

Τσάκαλος Χρήστος

φυλακές Κορυδαλλού

Εφετείο Σ.Π.Φ. – Η υποκρισία των δικαστών – Τσάκαλος Χρήστος

 

Απόσπασμα από την τοποθέτηση του μέλους της Σ.Π.Φ. Τσάκαλου Χρήστου στη συνεδρίαση του εφετείου της ΣΠΦ στις 16 Σεπτέμβρη.

 

Σχετικά με τα όσα ακούστηκαν στις ενστάσεις, θέλω να πω δυο λόγια για το ζήτημα του “πολιτικού εγκλήματος” δηλαδή της αναγνώρισης ότι σε αυτό το δικαστήριο δικάζονται πολιτικές πράξεις.

Η έννοια του πολιτικού εγκλήματος εμφανίζεται το 1830 στον γαλλικό συνταγματικό χάρτη μετά την Γαλλική Επανάσταση. Στην ελλάδα το σύνταγμα του 1944 προέβλεπε “ότι τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται υπό των ενόρκων”.

Τι είναι όμως “πολιτικό έγκλημα” σύμφωνα ακόμα και με τη γλώσσα της εξουσίας.

Υπάρχουν 3 θεωρίες:

Η πρώτη είναι υποκειμενική. Σύμφωνα με αυτήν το κίνητρο του δράστη είναι αυτό που χαρακτηρίζει μια πράξη ως πολιτική ή όχι.

Η δεύτερη είναι η αντικειμενική, που αδιαφορεί για τα κίνητρα και χαρακτηρίζει πολιτικό έγκλημα αυτό που προσβάλλει “έννομα αγαθά πολιτικής φύσεως”.

Η τρίτη είναι η μεικτή που συνδέει τα κίνητρα με τα “έννομα αγαθά” που πλήττονται.

Και για τις τρεις θεωρίες, η υπόθεση Σ.Π.Φ. ανήκει στην κατηγορία του “πολιτικού εγκλήματος”.

Τα κίνητρα είναι πολιτικά, όπως και οι στόχοι που χτυπήθηκαν. Εδώ δικαζόμαστε για δύο βομβιστικές επιθέσεις στα σπίτια δύο υπουργών (του πρώην υφυπουργού εσωτερικών Π. Χηνοφώτη και του πρώην υπουργού παιδείας Γ. Αρσένη) καθώς και για την έκρηξη στο υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης.

Άρα η υπόθεση αυτή σύμφωνα με τις δικές σας θεωρίες θα έπρεπε να εξεταστεί από ενόρκους.

Για εμάς φυσικά κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να δικάσει μια αναρχική οργάνωση, αλλά θα επανέλθω μετά σε αυτό το ζήτημα.

Φαίνεται λοιπόν πως η υποκρισία της δικαιοσύνης έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Γιατί ποιος πιστεύει ότι, ιδιαίτερα σήμερα που συντελείται μια κοινωνική γενοκτονία θα βρίσκονταν ένορκοι που θα θλίβονταν για την επίθεση σε υπουργούς και υπουργεία.

Για αυτό υπήρξε μια εφεδρική ερμηνεία του νόμου, η οποία λέει “δεν αρκούν τα κίνητρα, δεν αρκούν οι αντικειμενικοί στόχοι, ΑΛΛΑ για να αναγνωριστεί ως πολιτικό το “έγκλημα” θα πρέπει να υπάρχει επικινδυνότητα της ανατροπής του πολιτεύματος.” Χρησιμοποιώντας αυτό το παραθυράκι, αυτήν την βολική “έξοδο κινδύνου” τα δικαστήρια αρνούνται να αναγνωρίσουν τον πολιτικό χαρακτήρα των αντάρτικων οργανώσεων.

Δηλαδή αποδέχονται ότι τα κίνητρα και οι στόχοι που χτυπήθηκαν είναι πολιτικά ΟΜΩΣ ερμηνεύουν ότι δεν υπήρχε επικινδυνότητα για το πολίτευμα.

Μέχρι εδώ καλά… υπάρχει όμως ένα νοηματικό κενό.

Πώς είναι δυνατόν για πράξεις οι οποίες τελικά δεν χαρακτηρίζονται επικίνδυνες για το καθεστώς τελικά να θεσπίζονται τρομονόνοι 187Α και ειδικές διατάξεις λόγω της επικινδυνότητας των “εγκλημάτων”.

Γιατί για αυτό το λόγο μας επιβλήθηκε ο αντιτρομοκρατικός 187Α, που είναι ο πιο σκληρός νόμος, κάτι που ομολογούν και οι ίδιοι οι δικαστές.

Πώς υπάρχει αυτή η αντίφαση;

Ο λόγος είναι απλός. Λένε πως ο καλύτερος τρόπος να πολεμήσεις τον εχθρό σου, είναι να μην του αναγνωρίσεις την ταυτότητά του. Η εξουσία αρνείται ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και “πολιτικό έγκλημα” γιατί αν το αναγνώριζε θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι υπάρχει επαναστατικός πόλεμος.

“Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι” λένε κάποιοι… το ίδιο είπε και ο υπουργός δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος.

Η μνήμη όμως, είναι ο καλύτερος κριτής. Σε περίοδο δημοκρατίας υπήρχε η Μακρόνησος, ο Άη Στράτης και πολλοί ακόμα τόποι εξορίας πολιτικών κρατουμένων.

Επίσης εδώ εμφανίζεται ένα πολιτικό φαινόμενο.

Όταν πραγματοποιείται ένας αγώνας στο εσωτερικό μιας χώρας, η επίσημη προπαγάνδα και οι ηθικοί αυτουργοί της τον συκοφαντούν για να τον απονοηματοδοτήσουν. Όταν όμως συμβαίνει σε άλλες χώρες τον αναγνωρίζουν στα πλαίσια του δημοκρατικού πλουραλισμού.

Για παράδειγμα όταν γίνονται συγκρούσεις σε διαδηλώσεις στην Ελλάδα, τα ΜΜΕ οργιάζουν για τους “μπαχαλάκηδες”, τους “γνωστούς αγνώστους”, το “εξαρχιστάν”… Όταν όμως γίνονται διαδηλώσεις με συγκρούσεις σε άλλες χώρες στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Γαλλία, τότε οι “μπαχαλάκηδες” γίνονται “οργισμένοι νεαροί”, και “διαδηλωτές”.

Το ίδιο συμβαίνει και με την δικαιοσύνη σας.

Το 1976 συλλαμβάνεται στη Ελλάδα ο αγωνιστής Ρολφ Πόλε κατηγορούμενος για μέλος της γερμανικής “τρομοκρατικής οργάνωσης ΡΑΦ”. Όταν οι γερμανικές αρχές ζητούν την έκδοσή του, το ελληνικό δικαστήριο αποφάσισε πως “ο Πόλε διώκεται στη Δ. Γερμανία για πολιτικά εγκλήματα” και ακυρώνει την έκδοση. Και μιλάμε για την επαναστατική οργάνωση ΡΑΦ που μόνο και μόνο η έκφραση συμπάθειας προς αυτήν, ποινικοποιούνταν απ’ την γερμανική δικαιοσύνη. Βέβαια για την ιστορία, λίγες μέρες μετά κατόπιν πιέσεων του Γερμανού καγκελάριου Χέλμουτ Σμιτ, ο Άρειος Πάγος ακύρωσε την απόφαση και άσκησε πειθαρχική δίωξη εναντίον των δικαστών και ο Πόλε εκδόθηκε.

Το 1987 πάλι ελληνικό δικαστήριο ακυρώνει την έκδοση του Ιταλού αγωνιστή Μαουρίτσιο Φολλίνι που κατηγορείται για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, αναγνωρίζοντας ότι πρόκειται για “πολιτικό έγκλημα”.

Το 1997 ελληνικό δικαστήριο ακυρώνει την έκδοση του Ενρίκο Μπιάνκο στην Ιταλία, που και αυτός κατηγορείται για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, αποφασίζει ότι τα αδικήματα έχουν πολιτικό χαρακτήρα.

Η ΡΑΦ και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Γερμανία και στην Ιταλία θεωρούνταν “τρομοκρατικές οργανώσεις” όπως ακριβώς θεωρούνται στην Ελλάδα η Σ.Π.Φ., η Σέχτα Επαναστατών, ο Επαναστατικός Αγώνας, η 17 Νοέμβρη.

Όμως ποτέ σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αναγνωρίστηκε ο πολιτικός χαρακτήρας των οργανώσεων αυτών.

Ο λόγος είναι απλός, λέξεις, υποτάσσονται στην εξουσία και νοθεύουν στην ιστορία.

Σήμερα οι δικαστές αρνούνται τον πολιτικό χαρακτήρα των πράξεων μας, όπως ακριβώς έκαναν και οι προκάτοχοί τους.

Μας λέτε “τρομοκράτες”, όπως “τρομοκράτες” ονόμαζαν οι Γερμανοί ναζί, τους Γερμανούς αντιφασίστες που αγωνίζονταν ενάντια στον Χίτλερ.

Μας λέτε “τρομοκράτες” όπως “τρομοκράτες” και “ληστοσυμμορίτες” ονόμαζαν οι Έλληνες δωσίλογοι τους αντάρτες του ΕΛΑΣ.

Η ιστορία απλώς επαναλαμβάνεται.

“Δεν διώκεται στην δημοκρατία κανένας για τις ιδέες του”

Προφανώς, αν και στις δύο τελευταίες δίκες της Σ.Π.Φ., είχαμε διώξεις για κείμενά μας.

Όμως στην πραγματικότητα, οι ιδέες δίχως πράξεις είναι υποκριτικές, δειλές και πεθαμένες.

Όντως διωκόμαστε για πράξεις που άλλωστε τις υπερασπιζόμαστε έχοντας αναλάβει την ευθύνη, οι οποίες εκφράζουν τις ιδέες μας.

Για να στηρίξει την άποψη ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και πολιτικό έγκλημα, ο λακές της εξουσίας και συστημικός καθηγητής συνταγματικού δικαίου Αλεβιζάτος γράφει… “Όπως εδώ και χρόνια υποστηρίζω οι συλληφθέντες για ένοπλες οργανώσεις, θα πρέπει να καταδικάζονται απερίφραστα πολιτικά και ποινικά να αντιμετωπίζονται ως μέλη εγκληματικών οργανώσεων.”

Το αποκορύφωμα της αντίφασης.

Για ποιο λόγο ένα ποινικό αδίκημα να καταδικαστεί πολιτικά.

Για ποιο λόγο κάθε φορά μετά από μια αντάρτικη ενέργεια, απαιτείται η πολιτική καταδίκη από τα κόμματα.

Ξέρετε καμία περίπτωση κλέφτη, εμπόρου ναρκωτικών, ληστή, απατεώνα που να ζητήθηκε η πολιτική καταδίκη.

Μόνο αν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά μια πράξη έχει νόημα να της αντιπαρατεθεί κάποιος πολιτικά.

Αυτοί λοιπόν που αρνούνται την ύπαρξη πολιτικού εγκλήματος και πολιτικών κρατουμένων είναι οι ίδιοι που με το άγχος και τη στάση τους αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και η εντολή της εξουσίας είναι να θαφτούν στη φυλακή.

Άλλωστε οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι.

Εδώ και μήνες η εισαγγελέας των φυλακών Κορυδαλλού, αρνείται να δώσει άδεια στον Δ. Κουφοντίνα μέλους της 17Ν, ενώ έχει συμπληρώσει τον χρόνο έκτισης της ποινής του, καθώς όπως γράφει η ίδια στην απορριπτική της απόφαση “οι ιδέες του είναι επικίνδυνες και στο παρελθόν με κείμενά του έχει στηρίξει τις τρομοκρατικές οργανώσεις Πυρήνες της Φωτιάς και Ε.Λ.Α.”

Γνωρίζεται πολλές περιπτώσεις “ποινικών κρατουμένων” που η εισαγγελέας αρνείται άδεια “λόγω ιδεολογίας”;

Αν αυτό δεν είναι απόδειξη της ύπαρξης πολιτικών κρατουμένων, τότε τι είναι;

Κλείνοντας να υπενθυμίσω ότι απ’ την πρώτη στιγμή της προφυλάκισής μας, εφαρμόστηκαν εναντίον μας ειδικές συνθήκες κράτησης.

Ενώ σχεδόν όλοι οι “ποινικοί κρατούμενοι” προφυλακίζονται σε φυλακές υποδίκων μέχρι να γίνει η δίκη τους, εμείς που συμμετέχουμε την Σ.Π.Φ. διασκορπιστήκαμε 500 και 600 χιλιόμετρα (Γρεβενά, Κέρκυρα, Κομοτηνή, Τρίκαλα κ.α.) μακριά από την Αθήνα σε κλειστές φυλακές, σε πτέρυγες προστασίας χωρίς να έχουμε καμία επικοινωνία μεταξύ μας.

Είναι ακριβώς το ίδιο σύστημα, που εφαρμόζεται στους Βάσκους κρατούμενους της ΕΤΑ που το ισπανικό κράτος τους διασκορπίζει μακριά από την χώρα των Βάσκων για να τους σπάσει το ηθικό.

Ακόμα και τώρα που μιλάμε κάποιοι από εμάς κρατούμαστε σε ειδικές συνθήκες κράτησης στα υπόγεια των φυλακών Κορυδαλλού απομονωμένοι από τον γενικό πληθυσμό των φυλακών.

Αν όλα αυτά δεν αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και ότι η υπόθεση της Σ.Π.Φ. είναι μια πολιτική δίκη, τότε η λογική υποχωρεί.

Είναι αυτό που λένε.. αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τους δικαστές, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…

(Πηγή : athens.indymedia)

ΕΦΕΤΕΙΟ ΣΠΦ: Η δωροδοκία της δικαιοσύνης – Τσάκαλος Χρήστος μέλος της ΣΠΦ

Απόσπασμα από την τοποθέτηση του Τσάκαλου Χρήστου στην συνεδρίαση της Τετάρτης 21/09 για το εφετείο της Σ.Π.Φ.

 

Καταρχάς, θα ξεκινήσω λέγοντας πως κάθε δίκη είναι πολιτική κι όχι απλά μια τεχνική διαδικασία. Τεχνική διαδικασία είναι να πας να μάθεις να οδηγείς.

Πας στη σχολή, πληρώνεις, παρακολουθείς μαθήματα και μαθαίνεις να οδηγείς (…)

Αντίθετα σε κάθε δίκη, υπάρχει μια πολιτική σύγκρουση, καθώς η δικαιοσύνη είναι προσανατολισμένη στην υπεράσπιση της καθεστηκυίας τάξης.

Όσο για τους νόμους, οι νόμοι έχουν να κάνουν με την ερμηνεία ανθρώπινων συμπεριφορών. Οι συμπεριφορές μπορεί να μοιάζουν, αλλά δεν νοηματοδοτούν ίδιες πράξεις. Άλλο είναι η δολοφονία ενός διαδηλωτή από έναν μπάτσο, κι άλλο η εκτέλεση ενός βιαστή από το θύμα του, άλλο η καθημερινή ληστεία από τα αφεντικά στους εργαζόμενους τους κι άλλο η απαλλοτρίωση μίας τράπεζας από μία επαναστατική οργάνωση με σκοπό την χρηματοδότηση επαναστατικών διαδικασιών.

Βέβαια οι νόμοι ερμηνεύουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Αυτόν που συμφέρει την εξουσία.

Υπάρχουν όμως δίκες, όπως αυτή, που το ενδιαφέρον της, δεν περιορίζεται στην αίθουσα του δικαστηρίου, αλλά διευρύνεται, καθώς αυτό που διακυβεύεται σε μια πολιτική δίκη, είναι από την μία η ισχύς της εξουσίας να επιβάλλει την τιμωρία της σε όσους την αμφισβητήσουν κι από την άλλη η αξιοπιστία των επαναστατών, να παραμείνουν συνεπείς στις θέσεις τους, δίχως να υπολογίζουν το κόστος.

Στις πολιτικές δίκες λοιπόν, ανάλογα με την στάση που κρατάνε οι κατηγορούμενοι, το αποτέλεσμα της δίκης, δεν κρίνεται από την απόφαση του δικαστηρίου αλλά από την δικαίωση της ιστορίας.

Για αυτό με κάθε τρόπο, η εξουσία θέλει να ακυρώσει τον πολιτικό χαρακτήρα της δίκης, να την αποσυνδέσει από τον κόσμο και να την περιορίσει, όχι μόνο στην αίθουσα ενός δικαστηρίου, αλλά στην αίθουσα ενός δικαστηρίου, μέσα στο κτίριο της φυλακής.

Θα φέρω δύο παραδείγματα που αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά το άγχος της εξουσίας να αποκρύψει τον πολιτικό χαρακτήρα των πράξεων μας.

Στην Ελλάδα, της κρίσης και της οικονομικής τυραννίας, το κράτος έχει επικηρύξει με εκατομμύρια ευρώ δράστες πολιτικών ενεργειών( διπλή εκτέλεση χρυσαυγιτών στο Ν.Ηράκλειο) αλλά και την καταζητούμενη – μέλος του Ε.Α Πόλα Ρούπα.

Είναι οι μοναδικές περιπτώσεις που το κράτος σε στυλ Άγριας Δύσης, προχωράει σε επικηρύξεις.

Ποτέ δεν επικηρύχτηκε, ούτε κάποιος βαρώνος ναρκωτικών, ούτε κάποιος μαφιόζος, ούτε κάποιος βιαστής.

Αφού σύμφωνα με το δικαστήριο σας, η αντάρτικη δράση θεωρείται “έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου” για ποιο λόγο επικηρύσσεται;

Η απάντηση είναι απλή.

Η αντάρτικη δράση, είτε συμφωνεί κάποιος μαζί της, είτε διαφωνεί, είναι απειλή μόνο για την εξουσία.

Αντίθετα, ένας βιαστής ή ένας έμπορος ναρκωτικών είναι ένα μισητό πρόσωπο.

Η εξουσία, λοιπόν, επικηρύσσει το αντάρτικο πόλης, γιατί αφού λείπει το ηθικό κίνητρο για την καταδίκη του, επιστρατεύει το οικονομικό όφελος. Είναι το σημείο όπου η δικαιοσύνη προσπαθεί να δωροδοκήσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Αφού το αντάρτικο πόλης έχει το ηθικό πλεονέκτημα, οι διωκτικές αρχές δημιουργούν ένα χρηματικό κίνητρο για να κερδίσουν την βοήθεια καλοθελητών ρουφιάνων.

Αυτό το ηθικό πλεονέκτημα αναγνωρίζουν τόσα χρόνια οι ένορκοι και δημιουργούσαν πρόβλημα στις κατά παραγγελία καταδίκες κρατουμένων.

Επίσης πριν από περίπου ενάμιση χρόνο όταν επανήλθε το ζήτημα των πολιτικών κρατουμένων με αφορμή την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής εξουσίας ζητούσε επίμονα δημόσιες δηλώσεις αποκήρυξης της επαναστατικής βίας από εμάς.

Συγκεκριμένα αναφέρθηκε το παράδειγμα της Ιταλίας, που το κράτος , ζητούσε από τα μέλη ένοπλων οργανώσεων να αποκηρύξουν δημόσια τον ένοπλο αγώνα και τα πολιτικά τους πιστεύω.

Αφού αρνείστε ότι υπάρχει πολιτική πράξη και πολιτικοί κρατούμενοι, γιατί ζητάτε αποκήρυξη των πολιτικών μας πεποιθήσεων;

Είναι παράδοξο, αλλά όχι πρωτοφανές…

Το ίδιο έκαναν και στην μετεμφυλιακή περίοδο, όταν ζητούσαν από τους εξόριστους και τους πολιτικούς κρατούμενους, να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας.

Κλείνοντας, να υπενθυμίσω για ακόμα μία φορά, ότι το κατηγορητήριο εναντίον μας γράφει επί λέξει “συγκρότησαν τρομοκρατική οργάνωση με την επωνυμία Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς με σκοπό να βλάψουν τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δομές της χώρας”.

Δηλαδή ο πολιτικός χαρακτήρας των πράξεων μας, φαίνεται από τον τρόπο διατύπωσης της κατηγορίας, καθώς αναφέρεται συγκεκριμένα πως σκοπός μας είναι η επίθεση στις πολιτικές δομές του κράτους. Στις πολιτικές δομές που στραγγαλίζουν κάθε μέρα την ελευθερία μας και στα πολιτικά πρόσωπα που δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν δίχως την συνοδεία μικρών ένοπλων στρατών σωματοφυλάκων για όλα αυτά που έχουν κάνει.

Όμως κατά τα άλλα, εμείς είμαστε οι τρομοκράτες και αρνείστε να παραδεχτείτε τον πολιτικό χαρακτήρα αυτής της δίκης …
Τσάκαλος Χρήστος,
Μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

topothetisi_tsakaloux_polyefeteio

(Πηγή : athens.indymedia)