Η Αρχιτεκτονική των αντιφάσεων και η επιστημονική μυθολογία της αντιτρομοκρατικής.
Τους προηγούμενους μήνες έλαβε χώρα ένας επιπλέον κύκλος εξέτασης μαρτύρων κατηγορίας. Κάποιες από αυτές έχουν ενδιαφέρον καθώς είναι αποκαλυπτικές ως προς τις μεθοδεύσεις του συνόλου των διωκτικών αρχών. Δεδομένης της έλλειψης ενημέρωσης όπως αυτή φάνηκε στα κενά της αντιπληροφόρησης (σκοπούμενα ή μη) θα αποπειραθώ να καταγράψω εκείνες τις λεπτομέρειες που θεωρώ ότι αξίζουν αναφοράς.Όσα ακολουθήσουν θα είναι μια όσο το δυνατόν συμπυκνωμένη παράθεση καταθέσεων αρκετών από τους μάρτυρες, σε μια διαδικασία που διήρκεσε αρκετούς μήνες. Σίγουρα θα υπάρχουν παραλείψεις και σημεία που ίσως μου διέφυγαν, οπότε ο εμπλουτισμός των ενημερώσεων και από άλλους μόνο χρήσιμος θα είναι. Δυστυχώς, η απουσία διαθεσιμότητας, αν όχι για τίποτα άλλο, τουλάχιστον για την καταγραφή στιγμιότυπων των δικών αυτών (που στην τελική δεν αφορούν μονάχα τους εμπλεκόμενους σε αυτές αλλά και όσους αντλούν ενδεχομένως ένα ενδιαφέρον γύρω από τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις) ενισχύουν τα ελλείμματα ενημέρωσης. Ελπίζω τα όσα αναφερθούν να μπορούν να χρησιμεύσουν κάπου σε υποθέσεις που είναι ήδη ανοιχτές και στις οποίες σύντροφοι δικάζονται με παρόμοια μοτίβα μεθοδεύσεων, όπως αυτά φάνηκαν μέσα από τις καταθέσεις μαρτύρων ( ψεύτικες αναγνωρίσεις, ανώνυμα τηλεφωνήματα, παρακολουθήσεις σπιτιών κτλ). Σε κάθε περίπτωση πιστεύω πως όλη αυτή η ενημέρωση έχει και μια αυτούσια πολιτική αξία, διότι μέσα από τις περιγραφές προκύπτει αρκετά γλαφυρά το πως οι κατασταλτικοί θεσμοί της Δημοκρατίας αντιμετωπίζουν το φαινόμενο του εσωτερικού εχθρού που βαφτίζουν “τρομοκρατία”.
1) Στην ογκώδη λίστα μαρτύρων κατηγορίας οι περισσότεροι ήταν αστυνομικοί διαφόρων βαθμών και βαθμίδων. Όχι κάτι παράξενο για υποθέσεις όπως αυτή. Όμως εδώ το αξιοπερίεργο είναι ότι πολλοί από αυτούς δεν είχαν το παραμικρό να πουν γιατί πολύ απλά δεν είχαν κανενός είδους εμπλοκή στις εξεταζόμενες υποθέσεις (εκρήξεις στην οικεία του πρώην υπουργού Παναγιώτη Χηνοφώτη, της πρώην υπουργού Λούκας Κατσέλη και στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης). Για παράδειγμα στην περίπτωση της έκρηξης στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης εμφανίστηκαν αρκετοί αστυνομικοί των ΜΑΤ που δεν είχαν να πουν τίποτα απολύτως καθώς ναι μεν υπηρετούσαν στην διμοιρία που αναλάμβανε τη στατική φύλαξη του υπουργείου, τη μέρα της έκρηξης όμως έλειπαν σε άδεια. Ως προς το περίεργο της υπόθεσης οι ίδιοι απάντησαν πως δεν είχαν ιδέα γιατί καλέστηκαν, κι ότι ενώ φρόντισαν να ξεκαθαρίσουν πως έλειπαν σε άδεια, παρόλαυτά τα ονόματα τους μπήκαν στην λίστα με τους μάρτυρες. Αν αυτό το μπέρδεμα αφορούσε μόνο την προανάκριση δεν θα προξενούσε εντύπωση διότι κάτι τέτοια διαδικαστικά λάθη δεν είναι σπάνια. Πως όμως έφτασαν τα ονόματα τους να συμπεριληφθούν στη λίστα μαρτύρων κατηγορίας για την δίκη; Ούτε και η πιο αφελής καλοπιστία δεν θα δεχόταν το επιχείρημα ότι όλο αυτό οφείλεται σε μια απλή γραφειοκρατική κωλυσιεργία. Δεδομένου μάλιστα ότι η επιλογή των συγκεκριμένων μαρτύρων έγινε, όπως οι ίδιοι είπαν, από την ίδια την αντιτρομοκρατική, η καχυποψία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η προσθήκη μαρτύρων κατηγορίας στη λίστα χωρίς αυτοί να έχουν οτιδήποτε να πουν ήταν μια μεθόδευση και όχι ένα απλό λάθος. Που μπορεί να αποσκοπεί όμως αυτή η φαινομενικά άκυρη μεθόδευση;Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι το να εμφανίζονται πολλοί μάρτυρες κατηγορίας σε μια δίκη, και δη αστυνομικοί, επιβαρύνει από μόνο του το κλίμα. Πόσο μάλλον όταν στην εξέταση τους μπορεί να προκύψει ένα αόριστο κλίμα κινδυνολογίας. Είναι δεδομένο ότι καθώς οι αστυνομικοί έλειπαν σε άδεια μόνο υποθετικά θα μπορούσαν να απαντήσουν σε μια ερώτηση του στυλ : “Από την θέση που ήταν τοποθετημένη η βόμβα θα μπορούσατε να κινδυνέψετε αν είχατε υπηρεσία και εάν η έκρηξη γινόταν πρόωρα ;” Ό,τι κι αν απαντούσαν όμως με αυτή την τεχνική ενισχύεται η γενική εντύπωση ότι οι βομβιστικές επιθέσεις αντάρτικου πόλης αποσκοπούν ή δεν νοιάζονται για παράπλευρες απώλειες. Δεν είναι τόσο το ποινικό κομμάτι που ενδιαφέρει τις αρχές σε αυτήν την περίπτωση, όσο η πολιτική σκοπιμότητα του να ακούγεται όσο περισσότερο γίνεται αυτή η αόριστη κινδυνολογία, ώστε να χτυπιέται το κύρος και το ηθικό ανάστημα των ανταρτών πόλης, καθώς είναι πάγια τακτική να επιχειρείται η αποδόμηση τους ως εν δυνάμει μακελάρηδες αθώων ανθρώπων. Σε τελική ανάλυση κανείς δεν θα ασχοληθεί με το αν οι αστυνομικοί ήταν ή δεν ήταν παρόντες καθώς αυτό που μένει είναι αυτή η αόριστη κινδυνολογία. Το γεγονός αυτό το πιστοποιεί και η κατάθεση τηλεφωνήτριας της άμεσης δράσης, η οποία ήταν αυτή που κλήθηκε να μεταβιβάσει το προειδοποιητικό τηλεφώνημα στους ανωτέρους της. Η συγκεκριμένη τηλεφωνήτρια αρνιόταν επίμονα να αναγνωρίσει εάν τέτοιου είδους προειδοποιητικά τηλεφωνήματα έχουν ή όχι έναν προστατευτικό χαρακτήρα, βρίσκοντας προφάσεις του στυλ “δεν μπορώ να έχω άποψη επί του θέματος”. Μόνο όταν ρωτήθηκε ότι αφού δεν μπορεί να έχει άποψη γιατί μπήκε στον κόπο να απασχολήσει τους ανωτέρους της, παραδέχθηκε “υποθέτω πως ναι έχουν προστατευτικό χαρακτήρα”.
Ανάμεσα στους αστυνομικούς που κατέθεσαν ήταν κι ένα στέλεχος της αντιτρομοκρατικής που ισχυρίστηκε ότι υπηρεσιακό του καθήκον είναι να συλλέγει πληροφορίες μέσω ιστοσελίδων στο ιντερνετ, κι ότι κατά την έρευνα του αυτή, εντόπισε μια ανάληψη της ΣΠΦ στον ιστότοπο athens indymedia. Αρχικά όταν καλέστηκε να εξειδικεύσει το αντικείμενο των ερευνών του απάντησε αόριστα πως ερευνά ανοικτές πηγές στο ιντερνετ, τις οποίες αργότερα προσδιόρισε ως ειδησεογραφικές σελίδες. Σε αυτό το σημείο μη μπορώντας να συνδέσει τις ειδησεογραφικές σελίδες με το athens indymedia άρχισε σιγά σιγά να αποφεύγει τις απαντήσεις ή να απαντάει με ένα τελείως γελοίο τρόπο. Στο τέλος κατέληξε να μας πει πως το αντικείμενο της δουλειάς του είναι να πραγματοποιεί τυχαίες αναζητήσεις στο google και πως τυχαία ανακάλυψε την ανάληψη στο athens indymedia, το οποίο αφενός παραδεχόταν ότι δεν είναι ειδησεογραφικό σαιτ από την άλλη όμως εμφανιζόταν ανίκανος να το εντάξει σε κάποια κατηγορία. Ο λόγος φυσικά ήταν απλός. Ήθελε πάση θυσία να αποφύγει να αναγνωρίσει ότι το athens indymedia είναι ένα αντιεξουσιαστικό μέσο αντιπληροφόρησης, καθώς αυτό θα ήταν μια έμμεση παραδοχή ότι η αντιτρομοκρατική παρακολουθεί τέτοιου είδους μέσα σε σταθερή βάση.
Μια ιδιαίτερη περίπτωση όμως ήταν η εξέταση των αστυνομικών ειδικών φρουρών που υπηρετούσαν στην φύλαξη της οικείας του πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης Παναγιώτη Χηνοφώτη. Προσπερνώντας το διόλου ασήμαντο γεγονός πως ένας από αυτούς δήλωσε πως κατά τη γνώμη του η φύλαξη του υπουργού οφείλεται σε πολιτικούς λόγους, έχει σημασία να σταθούμε στην κατάθεση των άλλων δύο. Αυτοί λοιπόν (και οι δύο) κατέθεσαν πως το διάστημα πριν την έκρηξη αντιληφθήκαν τον οδηγό μιας μοτοσικλέτας να φωτογραφίζει ένα σπίτι στον ίδιο δρόμο με το σπίτι του υπουργού. Αν και ο οδηγός φορούσε κράνος, οι ειδικοί φρουροί αναγνώρισαν με τα διαπεραστικά μάτια τους πως κάτω από το κράνος είναι ένας νεαρός άντρας περίπου 25 χρονών με μακριά σγουρά καστανά μαλλιά. Ως εδώ καλά. Το μόνο παράξενο είναι η ικανότητα των φρουρών να βλέπουν μέσα από κράνη. Το θέμα είναι πως αυτή η περιγραφή συνέπιπτε με την τότε εμφάνιση μέλους της ΣΠΦ. Το πραγματικό πρόσωπο όμως κάτω από το κράνος καλέστηκε και εμφανίστηκε στο δικαστήριο όπου και προέκυψε πως επρόκειτο για έναν επαγγελματία μεσίτη πάνω από 40 χρονών, φαλακρός ήδη από τα 17 του χρόνια, ο οποίος εκείνη την ημέρα τραβούσε φωτογραφίες ένα σπίτι για επαγγελματικούς λόγους. Αυτό το έργο παίχτηκε και στο πρωτόδικο δικαστήριο και συνεχίστηκε και τώρα στο εφετείο. Βέβαια, ενώ όπως είναι λογικό, μιας και η πραγματικότητα διέψευσε τους αστυνομικούς, θα περίμενε κανείς να ανασκευάσουν οι φρουροί τις καταθέσεις τους ή τουλάχιστον να πουν ότι έκαναν λάθος, αυτοί αρνήθηκαν πεισματικά και επέμειναν ακόμα και στο εφετείο στην αρχική τους αναγνώριση. Μπροστά σε αυτό το προκλητικό θράσος τους κατατέθηκε αίτημα για κατ’ αντιπαράσταση εξέταση των δύο αστυνομικών με τον μεσίτη. Το αίτημα έγινε δεκτό και έτσι εμφανίστηκαν και οι τρεις μπροστά στην έδρα με τους αστυνομικούς να πρέπει να εξηγήσουν το πως ο φαλακρός μεσίτης 40 χρονών μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένας 25χρονος νεαρός με μακριά καστανά σγουρά μαλλιά. Σε μια προσπάθεια να τα μπαλώσουν ο ένας αστυνομικός προσπάθησε να τα γυρίσει λίγο λέγοντας ότι “εντάξει δεν είναι απαραίτητο να οδηγούσε ο μεσίτης τη μηχανή την συγκεκριμένη ημέρα”για να πάρει την πληρωμένη απάντηση του μεσίτη πως αυτός ήταν .Το όλο σκηνικό ήταν τόσο γελοίο που ακόμα και η έδρα κρατιόταν να μη γελάσει. Μπροστά σε αυτό το τσίρκο με μια εντυπωσιακή κωλοτούμπα ο ένας εκ των αστυνομικών άλλαξε την κατάθεση του λέγοντας πως τον οδηγό δεν τον είδε ο ίδιος αλλά ότι μετέφερε ότι του είπε ο συνάδερφος του που τον είδε, έκανε δηλαδή μια διαμεσολαβημένη αναγνώριση. Ο άλλος τώρα που έμεινε μόνος του, καθώς ακόμα και ο συνάδελφος του τον κρέμασε, δεν μπόρεσε ποτέ να αιτιολογήσει, με κάποιο λογικό στοιχείο τουλάχιστον το γεγονός ότι το πρόσωπο που είδε ο ίδιος δεν είχε καμία σχέση με το πραγματικό πρόσωπο που βρισκόταν ακριβώς μπροστά του. Πέρα όμως από το γελοίο του θέματος αυτό που χρήζει προσοχής και είναι ενδεικτικό του πως μαγειρεύονται τέτοιες αναγνωρίσεις, είναι το γεγονός πως οι δύο ειδικοί φρουροί προφανώς καθοδηγήθηκαν από την αντιτρομοκρατική να δώσουν την υπαρκτή περιγραφή ενός προσώπου που βρισκόταν στο στόχαστρο των αρχών, ώστε ακόμα κι αν αυτή διαψευστεί αργότερα στη δίκη να έχουν ήδη δημιουργηθεί εντυπώσεις που θα δώσουν πάσα στο δικαστήριο να ξεθολώσει το τοπίο με κάποια υπεραπλουστατευτική εξήγηση του στυλ: “Μπορεί οι αστυνομικοί να είδαν τον συγκεκριμένο ύποπτο σε άλλο χρόνο και τόπο και να μπερδεύτηκαν”. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η επιμονή των αστυνομικών να επιμένανε στην αναγνώριση της πρώτης της κατάθεσης μέχρι και στο εφετείο και ενώ μπροστά στα μάτια τους βρισκόταν με σάρκα και οστά ένας τελείως άλλος άνθρωπος από αυτόν που αναγνωρίσανε, και παρόλα αυτά να μην τίθεται ζήτημα ψευδορκίας αυτεπάγγελτα. Φυσικά όσοι έχουμε αναλάβει ευθύνη για την συμμετοχή μας στην οργάνωση δεν ενδιαφερόμαστε τόσο πολύ για τέτοιες τεχνικές λεπτομέρειες και για το λεγόμενο αδιάβλητο κύρος της δικαιοσύνης, αλλά για το γεγονός ότι οι διωκτικές αρχές συνολικά μεθοδεύουν πλαστές αναγνωρίσεις προσώπων με σκοπό να τους εμπλέξουν σε υποθέσεις, καθώς δεν είναι καθόλου αδιάφοροτο το ότι ένα σωρό άνθρωποι έχουν βρεθεί να κατηγορούνται χωρίς λόγο για τη ΣΠΦ.
Ένας από τους σημαντικότερους μάρτυρες της δίκης (από πολιτικής άποψης) ήταν ο πρώην υπουργός Παναγιώτης Χηνοφώτης, ο οποίος είπε ενδιαφέροντα πράγματα από πολλές απόψεις. Πρώτα από όλα ενίσχυσε τον ισχυρισμό του αστυνομικού της προσωπικής του φρουράς ότι η φύλαξη του οφείλεται σε πολιτικούς λόγους, προσθέτοντας κιόλας πως “όλα τα πρόσωπα θεσμικού και πολιτικού κύρους και επιφάνειας διαθέτουν προσωπική φρουρά για πολιτικούς λόγους”. Στην συνέχεια μάλιστα παραδέχτηκε πως η βομβιστική επίθεση εναντίον του θα μπορούσε να έχει και πολιτικό χαρακτήρα λόγω της θέσης του ως υπουργός το 2009. Σε σχέση με την ίδια την ΣΠΦ ανέφερε πως ενημερώθηκε σχετικά πρώτη φορά από κάποιον αστυνομικό της αντιτρομοκρατικής, αρμόδιο για αυτά τα θέματα, κάποιον ταξίαρχο Μπαλακο. Κατατέθηκε επιτόπου αίτημα να κληθεί ο ταξίαρχος Μπαλακος ώστε να μας πει αν όντως έκανε μια τέτοια ενημέρωση στον υπουργό καθώς και το περιελάμβανε αυτή η ενημέρωση. Το αίτημα έγινε δεκτό, ο Μπαλάκος ήρθε λοιπόν σε επόμενη συνεδρία στην οποία αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι παρείχε οποιαδήποτε τέτοια ενημέρωση στον υπουργό, είτε γραπτώς, είτε προφορικώς, καθιστώντας φανερό ότι ένας από τους δύο ψεύδεται. Σε σχέση με την δολοφονία του αναρχικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο Χηνοφώτης είπε πως υπέβαλλε την παραίτηση του για λόγους ευθιξίας. Ως προς αυτό ρωτήθηκε αν σήμαινε πως ταυτόχρονα αναλάμβανε και την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία ως είθισται να κάνουν οι πολιτικοί που παραιτούνται επικαλούμενοι πολιτική ευθιξία αλλά ενοχλήθηκε και κάλεσε το δικαστήριο να τον προστατέψει λέγοντας πως “δεν ήρθα ως εδώ για να υποστώ ανάκριση”
ii) Ο τελευταίος κύκλος εξέτασης αστυνομικών μαρτύρων κατηγορίας αφορούσε τρία στελέχη της αντιτρομοκρατικής τον Χρήστο Κοτλίδα, τον Ιωάννη Φραγκίσκο και τον Δημήτρη Χωριανόπουλο. Και οι τρεις τους καθαιρέθηκαν στις κρίσεις του Νοεμβρίου του 2009 μαζί με πολλά άλλα ηγετικά στελέχη της αντιτρομοκρατικής, μέσα σε μια νύχτα με τον έντυπο τύπο να μιλάει για “νύχτα των μεγάλων μαχαιριών στην Αντιτρομοκρατική”. Κανένας από αυτούς δεν συμπεριλαμβανόταν στην λίστα μαρτύρων αλλά καλέστηκαν μετά από αίτημα από την πλευρά των κατηγορούμενων.
Ο Κοτλίδας κλήθηκε διότι σε δημοσιεύματα του τύπου περιγραφόταν ως ο τμηματάρχης του 3ου Τμήματος της Αντιτρομοκρατικής, που περιγράφεται ως τμήμα ελέγχου αντιεξουσιαστικών οργανώσεων, κάτι που είχαν επιβεβαιώσει και προγενέστερα κάποιοι από τους προηγούμενους μάρτυρες της Αντιτρομοκρατικής. Το ζητούμενο φυσικά ήταν να έρθει ώστε να δώσει μια εικόνα του τι είναι ακριβώς αυτό το τμήμα και με το ασχολείται. Ο ίδιος αρνήθηκε πως το τμήμα ονομάζεται έτσι και ότι η κανονική ονομασία του τμήματος είναι Τμήμα Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων Βίας κατά του πολιτεύματος. Δεν μπόρεσε βέβαια να πει τι το διαφορετικό ερευνά ένα τμήμα της αντιτρομοκρατικής, ενώ υπάρχει αντίστοιχο τμήμα της κρατικής ασφάλειας. Στην συνέχεια ρωτήθηκε ως προς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά “εγκλημάτων κατά του πολιτεύματος” που ερευνά το τμήμα του και χωρίς να το πολυσκεφτεί έφερε ως παράδειγμα την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού το πρωί της ίδιας ημέρας στο υπουργείο οικονομικών. Αυτό προκάλεσε σειρά ερωτήσεων στις οποίες ο Κοτλίδας απέφυγε να απαντάει καταλαβαίνοντας ότι εκτέθηκε παραπάνω. Έτσι ανέφερε πως δεν θα μπορούσε να ξέρει αν γενικώς τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε υπουργεία είναι ενέργειες κατά του πολιτεύματος αλλά και ότι δεν μπορεί να πει αν θα πρόκειται για ενέργεια κατά του πολιτεύματος αν βγει τελικώς ανάληψη γιατί δεν του αρέσει να μιλάει προκαταβολικά. Τότε ρωτήθηκε αν για μια παλιότερη έκρηξη σε υπουργείο, στην οποία υπήρξε ανάληψη ευθύνης από τη ΣΠΦ, όπως στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, θα μπορούσε να πει αν ήταν ενέργεια κατά του πολιτεύματος, αλλά απάντησε αρνητικά με έναν πολύ αφαιρετικό και αόριστο τρόπο. Όσο όμως κι αν απέφυγε να απαντάει, εκείνο που είχε σημασία είχε ειπωθεί έστω και εκ παραδρομής. Ίσως είναι και η πρώτη φορά (τουλάχιστον δεν θυμάμαι εγώ άλλη) που αξιωματικός της αντιτρομοκρατικής παραδέχεται μπροστά σε δικαστήριο ότι μια βομβιστική επίθεση σε υπουργείο θα μπορούσε υπό συνθήκες να είναι ενέργεια κατά του πολιτεύματος ανοίγοντας το δρόμο για να θεωρηθούν και ως πολιτικά εγκλήματα. Τέτοιες δηλώσεις, ακόμα και με λανθάνουσα γλώσσα ξεκαθαρίζουν το τοπίο ως προς τις δίκες εναντίον αναρχικών ανταρτών πόλης, καθώς εδώ και πολλά χρόνια ακούμε συνεχώς πως πολιτικό έγκλημα είναι μόνο η κατάλυση της Δημοκρατίας από στρατιωτικό πραξικόπημα.
Οι δύο μάρτυρες που απέμειναν ήταν οι πιο κομβικοί ίσως αυτής της δίκης. Επιτελικά στελέχη της αντιτρομοκρατικής και οι δύο, σε ηγετικές βαθμίδες του 1ου τμήματος (καταπολέμηση εσωτερικής τρομοκρατίας) της αντιτρομοκρατικής και οι δύο, ήταν από εκείνους που είχαν ρόλο επόπτη και διευθυντή στην κατασταλτική επιχείρηση εναντίον της ΣΠΦ και ειδικότερα στο σχεδιασμό της εισβολής στο σπίτι του Χαλανδρίου στις 23/9/2009. Αυτοί οι δύο λοιπόν, ο Φραγκίσκος και ο Χωριανόπουλος, καλέστηκαν μιας και ήταν αυτοί που όλοι οι υφιστάμενοι τους, τους υπέδειξαν ως αρχιτέκτονες της όλης επιχείρησης στο Χαλάνδρι. Στις καταθέσεις τους όμως υπήρξε ένα τεράστιο χάσμα που βίαζε την κοινή λογική, καθώς για ακριβώς τα ίδια πράγματα είχαν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις.
Ο Γιάννης Φραγκίσκος εμφανίστηκε πρώτος κατά σειρά. Στάθηκε μπροστά στο δικαστήριο με ένα κάπως απολογητικό ύφος, ακόμα και ως προς την πλευρά αυτών που βρισκόμαστε κατηγορούμενοι. Στις ερωτήσεις που του γίνονταν , άρχισε σιγά-σιγά να σκιαγραφείται μια άλλη εικόνα για το τι συνέβη στο Χαλάνδρι στις 23/9/2009 ανατρέποντας όλα τα ως τότε δεδομένα της υπόθεσης. Ανέτρεψε εντελώς την εκδοχή του ανώνυμου τηλεφωνήματος, μια εκδοχή στην οποία είχαν θεμελιωθεί σε πρώτο βαθμό οι έως τώρα διώξεις όλων των εμπλεκόμενων στις δικογραφίες, ανεξάρτητα από το αν δήλωναν μέλη της ΣΠΦ ή όχι). Τι μας είπε λοιπόν ο Φραγκίσκος για το πως ξεκίνησαν όλα αυτά;
Σύμφωνα με τον Φραγκίσκο το νήμα της ιστορίας ξεκίνησε από τον Γενάρη του 2009 και την επίθεση του ΕΑ στην διμοιρία των ΜΑΤ που φιλούσε το υπουργείο πολιτισμού. Στην τεράστια επιχείρηση της αστυνομίας που ακολούθησε, έγιναν εισβολές σε σπίτια καθώς και προσαγωγές και συλλήψεις διαφόρων αναρχικών. Ένα από αυτά τα σπίτια ήταν και αυτό που διέμενε ο Γιώργος Νικολόπουλος, μέλος της ΣΠΦ, ο οποίος τότε συνελήφθη κιόλας μαζί με άλλους αναρχικούς που βρίσκονταν τότε στο σπίτι ως επισκέπτες. Αυτή είναι η κομβική στιγμή, λέει ο Φραγκίσκος κατά την οποία, ένας συγκεκριμένος κύκλος ανθρώπων μπαίνει στο μικροσκόπιο της αντιτρομοκρατικής, η οποία έκτοτε τους παρακολουθεί περιοδικά με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο σπίτι του Χαλανδρίου, όπου διέμενε το μέλος της ΣΠΦ, Χάρης Χατζημιχελάκης. Μάλιστα ο Φραγκίσκος αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι η εισβολή στο σπίτι των Εξαρχείων δεν έγινε τυχαία, αλλά ότι υπήρχαν στοιχεία από πιο παλιά, τα οποία δεν είχε υπόψη του ο ίδιος. Όπως και να έχει, πρόκειται για μια εκδοχή΄, η οποία χωρίς αμφιβολία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Χωριανόπουλου περί ανώνυμου τηλεφωνήματος. Όσο προχωρούσε η κατάθεση του και συνεχίζονταν οι ερωτήσεις τόσο περισσότερα αποκάλυπτε ο Φραγκίσκος με την ίδια απολογητική διάθεση. Μεταξύ άλλων παραδέχτηκε πως πράγματι υπήρξε ένα τμήμα της αντιτρομοκρατικής (δεν διευκρίνισε ποιο και αν είναι το 3ο ή κάποιο άλλο), του οποίου αρμοδιότητα είναι η μελέτη και παρακολούθηση προσώπων και δραστηριοτήτων του αναρχικού χώρου ώστε να φιλτράρει πληροφορίες και να καταλήγει σε λίστες υπόπτων.
Με τη χαρακτηριστική άνεση ενός αναλυτή πληροφοριών που μελετάει “περιβάλλοντα” περιέγραψε μεταξύ Δεκέμβρη 2009 και Σεπτέμβρη 2009, και ειδικότερα μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, η αντιτρομοκρατική είχε θορυβηθεί και ανησυχούσε ιδιαίτερα για την κατάσταση στην Ελλάδα, καθώς οι δραστηριότητες συνολικά του αναρχικού χώρου έδειχναν μια άνοδο σε επίπεδο κινητικότητας. Η αύξηση της αναρχικής παρουσίας τόσο με τις διάφορες δημόσιες εκδηλώσεις, όσο και με τις συνεχείς επιθέσεις άμεσης δράσης και αντάρτικου πόλης, είχε δημιουργήσει φόβους για μια ενδεχόμενη εσωτερική αποσταθεροποίηση (σύμφωνα πάντα με τον ίδιο τον Φραγκίσκο) φόβους που εντάθηκαν μετά και την εκτέλεση του στελέχους της αντιτρομοκρατικής Νεκτάριου Σάββα, από την οργάνωση Σέχτα Επαναστατών. Άρχισε λοιπόν ,λέει, να γίνεται επιβεβλημένη μια διευρυμένη επιχείρηση αντιμετώπισης του φαινομένου προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα στο μέλλον (πάντα σύμφωνα με τον Φραγκίσκο). Έτσι η αντιτρομοκρατική αποφασίζει να κλειδώσει σε ότι είχε στα χέρια της μέχρι τότε αρχίζοντας μια πιο συστηματική παρακολούθηση των ανθρώπων που είχε στο στόχαστρο ήδη από τον Γενάρη του 2009. Η επιχείρηση αυτή, η οποία κατέληξε να επικεντρωθεί κάποια στιγμή στο Χαλάνδρι, επισπεύσθηκε για δύο λόγους. Ο ένας ήταν η απροσδόκητη βομβιστική επίθεση στο σπίτι της πρώην υπουργού Λούκας Κατσέλη ( κάτι που παραδέχθηκε ο Φραγκίσκος) αλλά και λόγω των εθνικών εκλογών του Οκτωβρίου (κάτι που δεν παραδέχθηκε ο Φραγκίσκος, ούτε απέρριψε όμως κατηγορηματικά). Η στάση του Φραγκίσκου σε αυτό το σημείο υπήρξε τόσο απολογητική, που εκπλαγήκαμε σχεδόν όλοι. Έφτασε στο σημείο να ομολογήσει ότι η επιχείρηση έγινε βιαστικά και πρόχειρα με αποτέλεσμα να εμπλακούν στις δικογραφίες πρόσωπα άσχετα με την υπόθεση, και να χαρακτηριστεί το σπίτι ως γιάφκα, χαρακτηρισμό που ο Φραγκίσκος απέρριψε απόλυτα. Είπε μάλιστα, πως κατά την γνώμη του “θα έπρεπε να περιμέναμε περισσότερο καιρό ώστε να εξασφαλίσουμε πως δεν θα κατηγορηθεί άδικα κόσμος”. Μας έδωσε την εντύπωση, μάλιστα, πως η τελική απόφαση για την ημέρα εισβολής δεν ήταν δική του, αλλά αρνήθηκε να υποδείξει ποιου ήταν, αφήνοντας ωστόσο υπαινιγμούς για τους ανωτέρους του δείχνοντας τον Χωριανόπουλο, χωρίς να λέει το όνομα του. Τέτοιου στυλ υπονοούμενα συνεχίστηκαν, πιο έντονα μάλιστα όταν καλέστηκε να σχολιάσει τις συνθήκες αποπομπής του από τη θέση του, κάτι για το οποίο έδειχνε να μην κατανοεί τους λόγους και δεν έκρυψε μάλιστα και την ενόχληση του για το γεγονός. Οι υπαινιγμοί του ότι η αποπομπή του αυτή ίσως έκρυβε πολιτική σκοπιμότητα ήταν τόσο έντονοι που παρενέβη φανερά ενοχλημένος ο αναπληρωτής εισαγγελέας ( ο οποίος δεν είχε ξαναμιλήσει ποτέ σε δίκη σε βαθμό που να μοιάζει διακοσμητικός) για να απαιτήσει από τον Φραγκίσκο πιο ξεκάθαρες τοποθετήσεις και έτσι ο Φραγκίσκος είπε πως υποθέτει ότι αποπέμφθηκε επειδή οι ανώτεροι του είχαν εχθρική στάση απέναντι του λόγω του “πως έβλεπα τα πράγματα που γίνονταν μερικές φορές”. Με αυτή την ντρίμπλα ο Φραγκίσκος. όχι μόνο εξέθεσε την αντιτρομοκρατική αλλά φρόντισε αρκετά έξυπνα να αποτινάξει κι από πάνω του την ευθύνη για τα όποια μελανά σημεία στον τρόπο λειτουργίας της. Σχολίασε δεικτικά μάλιστα πως όντως ειπώθηκαν μερικές υπερβολές τότε στα κανάλια σε σχέση με το σπίτι, τους συλληφθέντες και όλη την επιχείρηση, αλλά όπως μας είπε δεν ήταν ευθύνη της αντιτρομοκρατικής να τις διαψεύσει αλλά ευθύνη του ίδιου του αρχηγού της αστυνομίας. Τελειώνοντας την κατάθεση του δήλωσε πως αισθάνεται στεναχώρια που οι έρευνες της αντιτρομοκρατικής έγιναν τότε με τέτοιο τρόπο ώστε “να οδηγηθούν πολλά αθώα νεαρά παιδιά στις φυλακές” που θα μπορούσαν να είναι και δικά του παιδιά ( δικά του λόγια) και ξεκαθάρισε πως πλέον δεν έχει τις αντιλήψεις που είχε τότε. Στο γιατί πιστεύει ότι δεν καλέστηκε τόσα χρόνια να καταθέσει αυτά που είπε τώρα, ακόμα και ο ίδιος έδειξε να απορεί και είπε πως πραγματικά δεν καταλαβαίνει τον λόγο, αλλά πως ποτέ δεν είναι αργά.
Τα αποτελέσματα από αυτήν την κατάθεση ενός εξέχοντος στελέχους της αντιτρομοκρατικής που τίναξε στον αέρα όλο το επικοινωνιακό παιχνίδι της υπηρεσίας γύρω από το πως έφτασε στο σπίτι του Χαλανδρίου και το αν αυτό ήταν τελικά γιάφκα ή όχι, προφανώς καταλήγουν ότι ο Φραγκίσκος είχε τη δική του προσωπική ατζέντα να εκθέσει την αντιτρομοκρατική (για ρεβανσιστικούς λόγους ενδεχομένως επειδή τον ξήλωσαν μέσα στην νύχτα δια τηλεφώνου). Αυτό ωστόσο είναι αδιάφορο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δημιουργήθηκε ένα ρήγμα στις αφηγήσεις της αντιτρομοκρατικής.
Οι προεκτάσεις αυτής της ιστορίας ξεπερνούν κατά πολύ την υπόθεση που εκδικάζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση καθώς παρόμοιες επιχειρήσεις και μεθοδεύσεις της αντιτρομοκρατικής έχουν υπάρξει πολλές και αν κάτι μένει είναι το πόσο παρασκήνιο τελικά κρύβεται πίσω από κάθε ανώνυμο τηλεφώνημα που δέχεται η αντιτρομοκρατική.
Η τελευταία κατάθεση, αυτή του Δημήτρη Χωριανόπουλου, του διευθυντή της αντιτρομοκρατικής και προϊσταμένου του Γιάννη Φραγκίσκου, αναμενόταν με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς επρόκειτο να έχει τεράστια απόκλιση από όσα είπε ο Φραγκίσκος. Με δεδομένο όμως τα απολύτως αντικρουόμενα δεδομένα ανάμεσα στις δυο εκδοχές το ρήγμα που είχε δημιουργηθεί όχι μόνο δεν καλύφθηκε αλλά μεγάλωσε κι άλλο.
Ο Χωριανόπουλος, βασικά, κατάφερε το ακατόρθωτο. Αφού έπεσε σε αντιφάσεις με όλα όσα είχαν δηλώσει οι υφιστάμενοι του σχεδόν σε όλα τα επίπεδα κατέληξε στο τέλος να αντιφάσκει πλήρως και με τον εαυτό του από ερώτηση σε ερώτηση.
Ξεκινώντας ο Χωριανόπουλος να καταθέτει επέδειξε ένα αρκετά εντυπωσιακό ταλέντο ελιγμών. Έτσι, ανάλογα με το αν ήθελε να επωμιστεί κάποιες ευθύνες ή όχι φαινόταν πότε να είναι σε γνώσει όλων των ενεργειών των υφισταμένων του και πότε όχι. Κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με τις καταθέσεις όλων των προηγούμενων αντιτρομοκρατικάριων (Χηνόπουλος και λοιπών), οι οποίοι, επίσης, για να αποφύγουν να απαντούν σε καυτές ερωτήσεις έλεγαν ότι ενεργούσαν αποκλειστικά κατόπιν εντολών ανωτέρων τους, δείχνοντας όλοι τον Χωριανόπουλο. Ο ίδιος ωστόσο επιφύλαξε για τον εαυτό του μια εικόνα Πόντιου Πιλάτου, ο οποίος δεν χρειαζόταν καν να δίνει εντολές, γιατί οι υφιστάμενοι του ήταν έμπειροι και ήξεραν τι να κάνουν, επομένως αυτός καθόταν στο γραφείο του και ενημερωνόταν μόνο για τα ουσιώδη κι όχι για τα γενικά στοιχεία της επιχείρησης. Αυτό σημαίνει, σύμφωνα με το Χωριανόπουλο, πως έχουμε μία επιχειρησιακή ομάδα 20-30 ατόμων γύρω από το σπίτι του Χαλανδρίου, η οποία κινείται αυτόνομα παίρνοντας πρωτοβουλίες και στέλνοντας απλώς αναφορές για τα ουσιώδη στο Χωριανόπουλο, κάτι ολωσδιόλου αντίθετο με αυτά που είχε πει ο Χηνόπουλος, ο οποίος ουσιαστικά μας είχε δώσει την εντύπωση πως κανείς δεν έκανε ρούπι αν πρώτα δεν το ήξερε ο Χωριανόπουλος.
Όλα αυτά ίσως ήταν ασήμαντα, παρά το ότι βρίθουν αντιφάσεων, άρχισαν όμως να αποκτούν πιο σοβαρή διάσταση όταν ο Χωριανόπουλος κλήθηκε να πει αν ήξερε το πως προέκυπταν οι ταυτοποιήσεις υπόπτων που έμπαιναν και έβγαιναν στο σπίτι στο Χαλάνδρι. Εδώ εξέλειπε το στοιχείο της σύνδεσης οχημάτων με τα στοιχεία ταυτότητας των υπόπτων. Αντ’ αυτού ο Χωριανόπουλος ανέπτυξε μία περιπτωσιολογία βασισμένη σε εικασίες: είπε για παράδειγμα πως οι ύποπτοι (όσοι δηλαδή μπαινόβγαιναν στο σπίτι) είτε αναγνωρίζονταν από φωτογραφίες τους που είχε η αντιτρομοκρατική εξαιτίας προηγούμενου ποινικού μητρώου τους (όταν ρωτήθηκε βέβαια να πει ποιοι ήταν αυτοί, είπε πως δεν θα μπορούσε να ξέρει), είτε οι ύποπτοι τύγχαναν παρακολούθησης από τους αστυνομικούς που επιτηρούσαν το σπίτι στο Χαλάνδρι μέχρι το δικό τους σπίτι, όπου και οι γείτονες υποβάλλονταν σε άτυπη ανάκριση από τους αστυνομικούς για να δώσουν πληροφορίες για τους υπόπτους, “γιατί αλλιώς”, λέει, “δεν θα μπορούσε να προκύψει ταυτοποίηση στοιχείων”. Φυσικά, επικαλέστηκε άγνοια για το αν υπήρξαν τέτοιες παρακολουθήσεις, καθώς ο ίδιος δεν έδωσε (σύμφωνα με τα λεγόμενά του) σχετική εντολή για το πως και αν θα πρέπει να γίνονται τέτοιες παρακολουθήσεις πετώντας έτσι το μπαλάκι στους υφισταμένους του. Αν, δηλαδή, είχαν γίνει θα ήταν πρωτοβουλία των ίδιων και όχι κατόπιν δικής του εντολής, μάλιστα δε θα χρειαζόταν καν να ενημερωθεί, διότι οι αναφορές που λάμβανε αφορούσαν μόνο τα ουσιώδη. Έτσι, παρότι επόπτης ο Χωριανόπουλος του συνόλου των επιχειρήσεων κατά ένα πολύ βολικό τρόπο ήξερε μονάχα αυτά που δεν θα τον έφερναν σε μια δύσκολη θέση στο δικαστήριο. Βέβαια, οι 4 από τους συνολικά 20-30 αστυνομικούς που συμμετείχαν στην επιχείρηση (και που κανένας τους δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιοι ήταν όλοι οι υπόλοιποι) ποτέ δεν ανέφεραν κάποια τέτοια παρακολούθηση υπόπτου μέχρι την προσωπική του οικεία. Στο δια ταύτα, λοιπόν, ως προς την ταυτοποίηση υπόπτων με τα πραγματικά τους στοιχεία το μόνο που μας προσέφερε ο Χωριανόπουλος ήταν δύο ζουμερές εικασίες.
Στο βασικό ζήτημα του ανώνυμου τηλεφωνήματος, η κατάσταση άρχιζε να αγγίζει τη γελοιότητα. Σε πρώτη φάση, ο Χωριανόπουλος, και παρά τις διαψεύσεις Φραγκίσκου, επέμεινε στην αρχική του κατάθεση περί ανώνυμου τηλεφωνήματος ορίζοντας το χρονικά κάπου κοντά στις 23/9. Είπε, επίσης, πως η υπηρεσία δεν προέβη σε καμία ενέργεια ταυτοποίησης του τηλεφωνήματος, γιατί ο αριθμός ήταν απόρρητος και καλούσε στην εσωτερική γραμμή της υπηρεσίας. Δηλαδή, προσπάθησε να μας πείσει πως η αντιτρομοκρατική δεν έχει τη δυνατότητα να εντοπίσει την πηγή μίας κλήσης με απόκρυψη στην εσωτερική της γραμμή!!! Στη συνέχεια, για να τα μπαλώσει κάπως, παραδέχθηκε ότι η δυνατότητα υπάρχει, αλλά θα χρειαζόταν να διατάξει άρση απόρρητου ο αρμόδιος εισαγγελέας κάτι που κρίθηκε πολυτέλεια. Δηλαδή, εντελώς πρακτικά μιλώντας, έρχεται πιο εύκολο στην αντιτρομοκρατική να στείλει 20-30 άτομα να παρακολουθούν ένα σπίτι και όσους μπαινοβγαίνουν σε αυτό, βασισμένη σε ένα απλό ανώνυμο τηλεφώνημα, παρά να κοιτάξει να διασταυρώσει πρώτα την αξιοπιστία του ίδιου του τηλεφωνήματος. Βέβαια, για να μην μας δημιουργηθεί η εντύπωση πως η αντιτρομοκρατική αξιολογεί τα ανώνυμα τηλεφωνήματα ανάλογα με το πόσο ειλικρινής ακούγεται η φωνή του εκάστοτε πληροφοριοδότη, ο Χωριανόπουλος μας ξεκαθάρισε πως αυτή είναι η πάγια τακτική της αντιτρομοκρατικής σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις. Έτσι, λοιπόν, ήρθε και κόλλησε η ερώτηση “πως αφού αυτή είναι η πάγια τακτική της αντιτρομοκρατικής, αν δηλαδή αρκεί ένα ανώνυμο τηλεφώνημα για να τεθεί ένα σπίτι υπό επιτήρηση από δύναμη 20-30 αστυνομικών, τι θα γινόταν αν υπήρχαν 100 ανώνυμα τηλεφωνήματα (έστω και στημένα) που θα υποδεικνύουν 100 διαφορετικά σπίτια ως κρησφύγετα τρομοκρατών και αν θα δέσμευε 20-30 αστυνομικούς για κάθε ένα από αυτά (δηλαδή κάπου στους 2000-3000 αστυνομικούς συνολικά);” ζήτησε τη βοήθεια της προέδρου για να αποφύγει να απαντήσει φανερά ενοχλημένος κιόλας, αλλά υπήρξε επιμονή στην ερώτηση και έτσι επανέλαβε ξανά πως “η υπηρεσία λειτουργεί έτσι σε όλες τις περιπτώσεις”. Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως η ακραία συνέπεια αυτού του ισχυρισμού σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο όπου κάποιοι κακόβουλοι φαρσέρ θα έστελναν την αντιτρομοκρατική να παρακολουθεί 100 σπίτια δείχνει πόσο αβάσιμη είναι εξαρχής όλη αυτή η ιστορία των ανώνυμων τηλεφωνημάτων, η οποία διακρίνεται από ένα modus operandi που στηρίζεται αποκλειστικά στην παραδοξολογία. Σε αναζήτηση έστω ενός ψήγματος λογικής, ρωτήθηκε αν δίνεται συνήθως ένα χρονικό περιθώριο λήξης τέτοιων επιχειρήσεων σε περίπτωση που δεν προκύπτει κάτι επιλήψιμο κατά την επιτήρηση, αλλά ο Χωριανόπουλος έσπευσε να δώσει μία αφοπλιστικότατη απάντηση “όσο χρειαστεί”, κάνοντας την υπόθεση να φαίνεται ακόμα πιο γελοία, καθώς αν πιστέψουμε όλη αυτή τη μπούρδα θα πρέπει να δεχτούμε πως η αντιτρομοκρατική δέχεται π.χ. ένα ωραίο ωραίο ανώνυμο τηλεφωνηματάκι, στο οποίο ένας υπερβολικά πρόθυμος ρουφιάνος υποδεικνύει ένα σπίτι ως γιάφκα τρομοκρατών κι αντί να διασταυρωθεί η αυθεντικότητα του τηλεφωνήματος οργανώνεται ευθύς ένα κλιμάκιο 20-30 μπάτσων που παρακολουθούν νυχθημερόν το σπίτι κι όσους μπαινοβγαίνουν για “όσο χρειαστεί” για αόριστο χρονικό διάστημα, δηλαδή αφού συγκεκριμένο deadline για τη λήξη της επιχείρησης δεν παίζει.
Σε δεύτερη φάση, πάντα σε σχέση με το ανώνυμο τηλεφώνημα, ο Χωριανόπουλος ρωτήθηκε πως σχολιάζει το γεγονός ότι ο Φραγκίσκος στη δίκη του κατάθεση ισχυρίστηκε εντελώς διαφορετικά πράγματα αρνούμενος την εκδοχή του ανώνυμου τηλεφωνήματος, δίνοντας μάλιστα μία πολύ λογικότερη και ρεαλιστικότερη εκδοχή του πως η αντιτρομοκρατική κατέληξε στο σπίτι στο Χαλάνδρι, απάντησε μεταξύ άλλων ασυναρτησιών ότι δεν ήταν υποχρεωμένος να ενημερώσει το Φραγκίσκο για την ύπαρξη τηλεφωνήματος. Ρωτήθηκε και για άλλα πράγματα αλλά κρυβόταν πίσω από ηλίθιες προφάσεις. Είτε π.χ. ότι δεν μπορούσε να ξέρει πως υπήρχαν στοιχεία για τον ίδιο κύκλο ανθρώπων ήδη απ’ το Γενάρη, διότι αυτός ανέλαβε τα καθήκοντα του το Μάρτιο του 2009 και δεν κατάφερε να δώσει μία επαρκή εξήγηση για το αν στην αντιτρομοκρατική στοιχεία από ανοιχτές υποθέσεις μένουν αναξιοποίητα με κάθε αλλαγή ηγεσίας και απλώς επέμεινε πως ο ίδιος ενημερώθηκε για τα συγκεκριμένα άτομα κατευθείαν από το ανώνυμο τηλεφώνημα. Στο τέλος κι αφού ρωτήθηκε για το αν θα επαναλάμβανε αυτά που έλεγε και μπροστά στο Φραγκίσκο κατατέθηκε αίτημα για κατά αντιπαράσταση εξέταση των δύο τους.
Σε τρίτη φάση διαβάστηκε στο Χωριανόπουλο η συνέντευξη ενός ανώνυμου αστυνομικού της αντιτρομοκρατικής στο δημοσιογράφο του Βήματος Βασίλη Λαμπρόπουλο. Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο αστυνομικός στη συνέντευξη αυτή εξηγούσε πως τα ανώνυμα τηλεφωνήματα που υποτίθεται δίνουν πληροφορίες στην αντιτρομοκρατική είναι ψεύτικα, ότι αποτελούν απλώς ένα εφεύρημα προκειμένου η υπηρεσία να κρύβει τον πραγματικό τρόπο που συλλέγει πληροφορίες, κι όταν ρωτιούνται σχετικά με τα τηλεφωνήματα στις δίκες είχαν κάποιες απαντήσεις-κονσέρβα, όπως ότι τα τηλεφωνήματα είναι μη εντοπίσιμα, άλλοτε γιατί δεν υπάρχει αναγνώριση κλήσης στο κέντρο, ή αν υπάρχει βγάζει απόκρυψη ή ότι απλώς είναι στην εσωτερική γραμμή της αντιτρομοκρατικής. Ζητήθηκε ένα σχόλιο από τον Χωριανόπουλο, αλλά αυτός το μόνο που ψέλλισε ήταν πως ο συνάδελφός του είναι ανεύθυνος που έδωσε συνέντευξη, το ίδιο κι ο Λαμπρόπουλος που τη δημοσίευσε.
Στο ζήτημα του αν το σπίτι στο Χαλάνδρι είναι γιάφκα ή όχι, ο Χωριανόπουλος αναίρεσε την πρώτη του κατάθεση στο πρωτόδικο δικαστήριο, πως επρόκειτο για σπίτι και το γύρισε λέγοντας πως τελικά αποφάσισε πως είναι γιάφκα διότι μετά την πρώτη κατάθεση άνοιξε ένα λεξικό κι είδε τον ορισμό της λέξης γιάφκας ως παρασκευαστήριο βομβών. Αφήνοντας κατά μέρος τον απίθανο ισχυρισμό ότι ένας βετεράνος αξιωματικός της αντιτρομοκρατικής δεν έχει την κριτική ικανότητα να διακρίνει τις λεπτές αποχρώσεις των λέξεων σπιτιού-γιάφκας και πως χωρίς τη βοήθεια λεξικού μπερδεύεται, εγείρεται κι ένα σημαντικό ερώτημα: που στηρίζει ο Χωριανόπουλος τον ισχυρισμό του ότι στο συγκεκριμένο σπίτι κατασκευάστηκε ο μηχανισμός που βρέθηκε μέσα; θέλει και ρώτημα; Στο γεγονός ότι βρέθηκε μέσα κάτι που συνιστά, όμως, υπερβατικό συμπέρασμα. Αυτό που μένει, λοιπόν, από όλο αυτό είναι πως για το Χωριανόπουλο το σπίτι είναι γιάφκα επειδή το διάβασε σε ένα λεξικό.
Στο ζήτημα της συνέντευξης του στην τηλεοπτική εκπομπή του δημοσιογράφου Τέλογλου, ο Χωριανόπουλος ρωτήθηκε τι τον ώθησε να μιλήσει δημόσια ως διευθυντής της αντιτρομοκρατικής για την υπόθεση που ήταν ακόμη ανοιχτή, κι αν αυτό συνάδει δεοντολογικά με τη θέση του, ο ίδιος απάντησε πως μίλησε γενικά κι όχι πάνω στα στοιχεία της δικογραφίας. Αυτός ο εξωφρενικός ισχυρισμός προκάλεσε μοιραία ένα ντόμινο ερωτήσεων στις οποίες προσπαθώντας ο Χωριανόπουλος να απαντήσει ξεφτιλίστηκε εντελώς.. Τόλμησε, δηλαδή, να πει πως παρόλο που μίλησε στην εκπομπή για το σπίτι του Χαλανδρίου δεν υπάρχει κάτι το αντιδεοντολογικό, καθώς το σπίτι δεν ήταν, λέει, κομμάτι της δικογραφίας!!! Το σπίτι, δηλαδή, του οποίου τη διεύθυνση έδωσε στην αντιτρομοκρατική ένα ανώνυμο τηλεφώνημα ως γιάφκα τρομοκρατών, το ίδιο σπίτι το οποίο ανέλαβαν να παρακολουθούν 20-30 αστυνομικοί για 3-4 συνεχόμενες μέρες, το ίδιο σπίτι από το οποίο όσοι μπαινοβγαίνουν ήταν ύποπτοι κι έπρεπε να τους βγουν εντάλματα κατά τον Χωριανόπουλο, το ίδιο σπίτι στο οποίο έγινε η εισβολή στις 23/9 και στο οποίο βρέθηκε ένας εκρηκτικός μηχανισμός, αυτό λοιπόν το σπίτι δεν ήταν στοιχείο της δικογραφίας που σχηματίστηκε ακριβώς λόγω αυτού του σπιτιού, επομένως δεν ήταν αντιδεοντολογικό να το σχολιάζει δημόσια ο Χωριανόπουλος σε μία τηλεοπτική εκπομπή.
Αν νομίζει κανείς πως ο παραλογισμός τελείωσε εκεί γελιέται. Πιο μετά, ο Χωριανόπουλος παραδέχθηκε κι αυτός πως πράγματι υπάρχει ένα τμήμα στην αντιτρομοκρατική που παρακολουθεί τον αναρχικό χώρο, τα πρόσωπα που κινούνται σε αυτόν καθώς και τις δραστηριότητες στο εσωτερικό του, αλλά αυτό δεν είναι και κάτι παράξενο, λέει, γιατί έτσι κι αλλιώς η αντιτρομοκρατική παρακολουθεί “τους πάντες”. Δηλαδή, από το να ομολογήσει ο Χωριανόπουλος ανοιχτά ότι η αντιτρομοκρατική έχει μια συγκεκριμένη ατζέντα παρακολούθησης ανατρεπτικών και επαναστατικών χώρων, προτίμησε να ομολογήσει ευθέως ότι ζούμε σε μια κοινωνία που η αντιτρομοκρατική παρακολουθεί ο,τι κινείται. Στο δικό του μυαλό ίσως έτσι το έσωσε κάπως αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε ότι λέει αλήθεια (κι εδώ που φτάσαμε γιατί να μην το δεχτούμε άραγε;) υπάρχει μία επίσημη, πλέον, διαβεβαίωση από τα πλέον αρμόδια χείλη ότι στη Δημοκρατία όλοι είναι υπό παρακολούθηση.
Στο ζήτημα του αν η επιχείρηση αυτή κάθε αυτή κρίνεται επιτυχής από τον ίδιο απάντησε θετικά, αλλά όταν ρωτήθηκε αν η συνέχιση της δράσης της Σ.Π.Φ. λίγες μέρες μετά την εισβολή στο Χαλάνδρι είχε σχέση με την καθαίρεση του ίδιου κι άλλων στελεχών της αντιτρομοκρατικής απάντησε πως δεν τον απασχόλησε ιδιαίτερα, καθώς θεώρησε πως έτσι κι αλλιώς είχε έρθει η ώρα του.
Τώρα όλα αυτά ίσως να φαίνονταν αστεία αν όλη αυτή η κωμωδία δεν ήταν εις βάρος ανθρώπων που έχουν ταλαιπωρηθεί, έχουν φυλακιστεί ή αναγκαστεί να περάσουν στην παρανομία με βάση όλες αυτές τις μεθοδεύσεις της αντιτρομοκρατικής (και δεν αναφέρομαι φυσικά σε όσους έχουμε αναλάβει περήφανα την ευθύνη για τη συμμετοχή μας στη Σ.Π.Φ., καθώς εμείς γνωρίζαμε τις συνέπειες των επιλογών μας) αλλά δεδομένης της κατάστασης είναι εξοργιστική. Έτσι, λοιπόν, ο Χωριανόπουλος ρωτήθηκε αν θεωρεί πως η αντιτρομοκρατική διαθέτει ένα κάποιο κώδικα δεοντολογίας που της προσδίδει ένα ηθικό πλεονέκτημα έναντι αυτών των “αδίστακτων και σκληρών τρομοκρατών που δε διστάζουν να θέσουν σε κίνδυνο τις ζωές αθώων”, όπως διατείνεται και η επίσημη καθεστωτική προπαγάνδα, κι απάντησε πως σαφώς και έχει. Τότε του ζητήθηκε να πει που εντοπίζει αυτό το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα, όταν είναι δεδομένο πως η αντιτρομοκρατική είναι εκείνη που όχι μόνο δε διστάζει αλλά επιδιώκει κιόλας να έχει “παράπλευρες απώλειες”, προκειμένου να φτάσει στην εξάρθρωση ομάδων αντάρτικου πόλης, κάτι που επιβεβαιώνει περίτρανα ο τεράστιος αριθμός ενταλμάτων σύλληψης που βγήκαν με βάση το σπίτι στο Χαλάνδρι, ανάμεσα στα οποία κι ένα ένταλμα για ένα ανύπαρκτο πρόσωπο με το όνομα “Ελένη Κοντοπούλου”. Για τα υπόλοιπα δεν είχε κάτι να πει, προφανώς, ο Χωριανόπουλος όσο για την περίπτωση του εντάλματος για το ανύπαρκτο πρόσωπο, δήλωσε πως ήταν ένα λάθος ενώ μετά από πιέσεις έδειξε ως άμεσα υπεύθυνους το Χηνόπουλο και το Μουρδουκούτα για αυτό το λάθος και στο τέλος κατέληξε να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογούσε ως επόπτης και να ζητήσει μάλιστα και “χίλιες συγγνώμες”. Όσες συγγνώμες κι αν ζητήσει, όμως, ο Χωριανόπουλος ή και άλλα στελέχη της αντιτρομοκρατικής για ένα ζήτημα που εκτός των άλλων εξέθεσε ανεπανόρθωτα το κύρος της (καθώς την έκδοση εντάλματος σύλληψης για ένα ανύπαρκτο πρόσωπο τη λες και επική πατάτα) δεν ξεπλένεται με τίποτα για τις δεκάδες αθρόες συλλήψεις προσώπων λόγω των δεσμών τους (φιλικών, συγγενικών, συντροφικών) με μέλη αντάρτικων οργανώσεων, συλλήψεις που πατάνε πάνω στη σκοπούμενη στρατηγική της αντιτρομοκρατικής για “παράπλευρες απώλειες”. Η ύπαρξη, λοιπόν, ενός εντάλματος σύλληψης για ένα ανύπαρκτο πρόσωπο είναι η πιο καραμπινάτη απόδειξη της ευρείας εφαρμογής αυτής της συγκεκριμένης τακτικής. Κι επειδή η αντιτρομοκρατική δεν είναι ένας αυτοτελής και αυτόνομος θεσμός, αλλά έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό ως η αιχμή του δόρατος της ίδιας της Δημοκρατίας εναντίον του εσωτερικού εχθρού, κάθε πλήγμα στο υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα της αντιτρομοκρατικής είναι και πλήγμα στην ίδια τη Δημοκρατία, καθώς χτυπιέται το λεγόμενο ηθικό της πλεονέκτημα ενάντια στην “τρομοκρατία και την κουλτούρα της βίας”. Επειδή, λοιπόν, σε κάθε πόλεμο το κάθε στρατόπεδο πίσω από την ισχύ των όπλων παρατάσσει κι ένα ιδεολογικό οπλοστάσιο πάνω στο οποίο χτίζει την προπαγάνδα εναντίον του αντιπάλου του, της Δημοκρατίας εναντίον μας εν προκειμένω, για αυτό έχει τόση σημασία αυτή ακριβώς η προπαγάνδα να αποδομείται μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, τους λεγόμενους και ναούς της δικαιοσύνης μέσα από τους οποίους αναπνέει η δημοκρατία.
Φτάνοντας στο τέλος αυτής της μαραθώνιας εξέτασης του Χωριανόπουλου, που κράτησε αρκετές ώρες ένας ακόμα κραυγαλέος παραλογισμός ζωντάνεψε μπροστά στα μάτια μας. Στη διάρκεια της μέρα ο Χωριανόπουλος είχε αρνηθεί πως είχε σχέση με πολιτικά πρόσωπα. Αργότερα, ωστόσο, του ζητήθηκε να σχολιάσει το γεγονός ότι ο υφιστάμενος του Χηνόπουλος τον αναγνώρισε σε φωτογραφία δημοσιεύματος του Crimes on Air, σύμφωνα με το οποίο ήταν παρών στα βαφτίσια της οικογένειας Καραμανλή. Εκεί πραγματικά ο Χωριανόπουλος έδωσε ρέστα εκπλήσσοντάς μας όλους. Με μία θεατρική κίνηση τράβηξε απ’ το σακάκι του μία φωτοτυπία του εν λόγω δημοσιεύματος την οποία και κατέθεσε στο δικαστήριο προκειμένου να λάμψει η αλήθεια. Η αλήθεια, λοιπόν, ήταν πως δεν βρισκόταν στα βαφτίσια της οικογένειας Καραμανλή αλλά στα βαφτίσια της οικογένειας ενός άλλου βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό υποτίθεται πως ήταν το χαρτί του Χωριανόπουλου, καθώς, όπως είπε είχε προνοήσει ότι θα του γινόταν αυτή η ερώτηση και για αυτό προσκόμισε το συγκεκριμένο απόκομμα. Δεν τον βοήθησε ιδιαίτερα, όμως. Γιατί συνεχίζει να είναι απορίας άξιο ως τι προσκλήθηκε στη συγκεκριμένη κοινωνική εκδήλωση. Συνηθίζεται, ας πούμε, να καλούνται διευθυντές της αντιτρομοκρατικής σε βαφτίσια βουλευτών κοινοβουλευτικών κομμάτων παρουσία μάλιστα του ίδιου του πρωθυπουργού; Όπως ήταν αναμενόμενο ο Χωριανόπουλος αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως μία κάποια τριβή ανάμεσα στον ίδιο και το βουλευτή υπήρχε, αλλά κατά τη γνώμη του αυτό δεν αποτελούσε αντίφαση σε σχέση με ο,τι είχε δηλώσει πριν ως προς τη μη σχέση του με πολιτικά πρόσωπα. Το πως γίνεται αυτό να μη συνιστά αντίφαση το τεκμηρίωσε ο Χωριανόπουλος με έναν οντολογικό διαχωρισμό της προσωπικότητάς του: άλλο πρόσωπο ο Δημήτρης Χωριανόπουλος εν ώρα υπηρεσίας κι άλλο πρόσωπο εκτός, Συνεπώς αν ο Χωριανόπουλος εκτός υπηρεσίας έχει φίλους πολιτικούς δεν σημαίνει πως ο Χωριανόπουλος εν ώρα υπηρεσίας έχει κι αυτός φίλους πολιτικούς. Όταν αντιλήφθηκε μόνος του πόσο πραγματικά ηλίθιο ήταν αυτό που έλεγε, εξεγέρθηκε φωνάζοντας “μα τώρα θα κατηγορήσετε και τις κοινωνικές μου σχέσεις δηλαδή;”. Τώρα ασφαλώς έχει κι ο Χωριανόπουλος τα δίκια του κι ορθώς διαμαρτύρεται ο άνθρωπος αφού θεωρεί πως δεν τρέχει και τίποτα να χαριεντίζεται ένας διευθυντής της αντιτρομοκρατικής με όλη την ηγεσία της ΝΔ (που ήταν κυβερνών κόμμα το 2009, όταν δηλαδή έγινε και η επιχείρηση στο Χαλάνδρι) στα βαφτίσια κάποιου βουλευτή του κόμματος και παρουσία του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος αμέσως μετά την επιχείρηση στο Χαλάνδρι πανηγύριζε στην προεκλογική ομιλία του στο Ζάππειο για την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης του στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Τέτοιες πολιτικές επαφές, εξάλλου, ίσως δεν σημαίνουν απαραίτητα κάτι και ένας συλλογισμός που θα ένωνε το παζλ όλων αυτών των γεγονότων μαζί με τις καταθέσεις όλων των αστυνομικών της αντιτρομοκρατικής για να καταλήξει στην υπόθεση ότι όλη η επιχείρηση της 23/9/2009 στήθηκε όπως στήθηκε και μεθοδεύτηκε όπως μεθοδεύτηκε, προκειμένου η τότε ηγεσία της αντιτρομοκρατικής να προσφέρει πολιτική εκδούλευση στη ΝΔ, λόγω επικείμενων εκλογών, ίσως να είναι παρακινδυνευμένος. Ίσως από την άλλη, οι κρίσεις στην αντιτρομοκρατική το Νοέμβριο του 2009 που έχουν περιγραφεί ως οι χειρότερες από τη δημιουργία της υπηρεσίας ως τότε, όταν πλέον ήταν κυβέρνηση το Πασοκ και η Σ.Π.Φ. συνέχιζε κανονικά τις επιθέσεις της, καθώς μόνο εξαρθρωμένη δεν ήταν, μας βοηθά να συμπεράνουμε ότι έγινε αντιληπτό το φιάσκο της επιχείρησης της 23/9, ένα φιάσκο για το οποίο ο ίδιος ο Φραγκίσκος εμφανίστηκε να ασκεί σκληρή αυτοκριτική.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προξενεί αλγεινή εντύπωση είναι να ακούει κανείς τον διευθυντή της αντιτρομοκρατικής, της ίδιας αντιτρομοκρατικής που έχει στοχοποιήσει δεκάδες φορές φίλους, συγγενείς, συντρόφους λόγω των δεσμών τους με κάποιον κρατούμενο ή καταζητούμενο οδηγώντας τους, μάλιστα, στη φυλακή, να διαμαρτύρεται έντονα κιόλας, για στοχοποίηση κοινωνικών σχέσεων. Αν μη τι άλλο, αυτή είναι μια δήλωση που αξίζει να μείνει στην ιστορία των δικαστικών χρονικών, για το θράσος της και μόνο.
Παναγιώτης Αργυρού , μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς- FAI/IRF
