ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Είναι πολλές οι φορές εκείνες που έρχεται, με το διθυραμβικό ύφος του νικητή, η σκληρή επίγνωση της αδυναμίας μας να εκφραστούμε όπως θα θέλαμε να μας σφίξει την καρδιά. Ανέκαθεν μας εκνεύριζε  να περιορίζουμε την εκδήλωση των επιθυμιών μας, πόσο μάλλον να τις παγιδεύουμε απλά με μελάνι σε ένα κομμάτι χαρτί, μεταμορφώνοντας τις σε λέξεις που επαναλαμβάνονται τόσο συχνά, ώστε η δύναμη τους να ξεψυχά υπό το βάρος αυτής της σχεδόν τυπικής επαναληψιμότητας. Υπάρχουν όμως λέξεις, που όσο κι αν φθείρονται από τη συχνή τους χρήση, εξακολουθούν να ακτινοβολούν από τη λάμψη που τους προσδίδει η  συντροφικότητα. Λέξεις που δίνουν δύναμη, που χαρίζουν χαμόγελα, που σπάνε τη φυλακισμένη μοναξιά.
Λέξεις όπως η αλληλεγγύη.

Θα προτιμούσαμε φυσικά χίλιες φορές τούτες τις λέξεις να τις συνόδευε το ζωτικό σθένος μια δράσης, μιας επίθεσης, η ένταση μιας φωτιάς στο σκοτάδι, ο ήχος μιας έκρηξης, το στριφογύρισμα μιας σφαίρας στη θαλάμη. Κι αν όμως η γκρίζα πραγματικότητα της αιχμαλωσίας μας στερεί παρόμοιες επιλογές και δυνατότητες, θέλουμε να ελπίζουμε τουλάχιστον πως η θέρμη των λόγων μας θα μεταδώσει λίγη από τη δύναμη των συναισθημάτων μας ώστε να νιώσουν τα επίσης φυλακισμένα αδέρφια μας στο εξωτερικό το σθένος της αλληλεγγύης που αισθανόμαστε απέναντι τους.

Γράφουμε λοιπόν για τους αναρχικούς αδερφούς και αδερφές μας στη Χιλή που κρατούνται όμηροι της δικαιοσύνης κατηγορούμενοι για την εμπρηστική επίθεση σε τμήμα ερευνών της αστυνομίας το Νοέμβρη του 2014 -γνωστής κι ως υπόθεση PDI- η εκδίκαση της οποίας αναμένεται να  ξεκινήσει  μετά από  κι άλλη αναβολή στις 28/11. Maria, Natalia, Amaru, και Felipe η σκέψη μας είναι μαζί σας και σας ευχόμαστε μέσα από την καρδιά μας δύναμη κατά τη διάρκεια της δίκης σας. Ελπίζουμε οι άσχημες μέρες της αιχμαλωσίας σας να είναι σύντομα ένα δυσάρεστο παρελθόν που αφήνετε πίσω σας.

Γράφουμε επίσης και για τους Ιταλούς αναρχικούς αδερφούς και αδερφές μας που συνελήφθησαν και διώκονται στα πλαίσια της επιχείρησης Scripta Manent και ιδιαίτερα για το σύντροφο και μέλος της FAI-Πυρήνας Όλγα, Alfredo καθώς και για τη συντρόφισσα Anna που πρόσφατα βγήκαν νικητές στον αγώνα που έδωσαν για να σπάσουν τις ειδικές συνθήκες απομόνωσης που τους είχαν επιβληθεί. Έναν αγώνα με ενέχυρο και οδόφραγμα τα ίδια τους τα κορμιά, καθώς ρίσκαραν με απεργία πείνας τις ζωές τους. Θέλουμε να τους εκφράσουμε ολόψυχα την χαρά μας για αυτή τους τη νίκη που όσο κι αν φαίνεται μικρή σε κάποιους, σε μας που έχουμε δοκιμαστεί στο παρελθόν με παρόμοιες επιλογές η σημασία της είναι τεράστια. Τέτοιες νίκες εξάλλου όσο κι αν αποτελούν κουκκίδες στον χάρτη της συνολικής απελευθερωτικής οπτικής για έναν κρατούμενο δεν παύουν να αποτελούν ταυτόχρονα και “ανάσες ελευθερίας” σε ένα έτσι κι αλλιώς ασφυκτικό περιβάλλον.

Μέσα λοιπόν από τα δικά μας κελιά στέλνουμε αυτό το σινιάλο αλληλεγγύης, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι σε όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες που υπομένουν, λόγω της θέσης που πήραν στον πόλεμο απέναντι στην Κυριαρχία, το βασανιστήριο της αιχμαλωσίας. Γνωρίζουμε πλέον και βιωματικά πως όταν η αλληλεγγύη είναι αυθεντική και γνήσια, δραπετεύει απ’ το άψυχο χαρτί, για να ταξιδεύσει χιλιάδες χιλιόμετρα, να διαπεράσει περιφράξεις και τείχη και να ζεστάνει τις καρδιές των αιχμαλώτων στη σκέψη και μόνο ότι δεν είναι μόνοι τους. Ότι κάποιος άλλος, κοντά η μακριά, τους σκέφτεται, ανησυχεί για εκείνους, και νιώθει τις πράξεις που είτε τεχνηέντως τους αποδίδονται είτε περήφανα τις αναλαμβάνουν ως κομμάτι της συνολικότερης γεωγραφίας του αναρχικού αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να γεμίσει δύναμη έναν πολιτικό αιχμάλωτο, να του χαρίσει ψυχική ανάταση και να ενισχύει την ανθεκτικότητα του. Έτσι μονάχα εκπληρώνει η αλληλεγγύη τον στόχο της που δεν είναι άλλος από το να αποτελεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ρωγμή στον σκλαβωμένο χρόνο.

Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF
Μιχάλης Νικολόπουλος
Χάρης Χατζημιχελάλης
Δαμιανός Μπολάνο
Γιώργος Νικολόπουλος
Παναγιώτης Αργυρού
Θεόφιλος Μαυρόπουλος

Η επιλεκτική μνήμη της καταστολής

Με την ολοκλήρωση των καταθέσεων των τεσσάρων ανδρών της αντιτρομοκρατικής, των τριών ως φερόμενων μελών της ομάδας παρακολούθησης του σπιτιού στο Χαλάνδρι και του προϊσταμένου τους, ολοκληρώθηκε ένας πρώτος κύκλος εξέτασης μαρτύρων που έχουν σχέση με την έναρξη της κατασταλτικής επιχείρησης εναντίον της Σ.Π.Φ. Τι μάθαμε όμως κατά την εξέταση αυτών των μαρτύρων;

Το σημαντικότερο απ΄ όσα μάθαμε είναι ότι στην υπηρεσία της αντιτρομοκρατικής, τη θεωρούμενη και ως ελίτ της αστυνομίας κι ως νούμερο ένα πυλώνα αντιμετώπισης του εσωτερικού εχθρού της Δημοκρατίας, μικρή σημασία έχει το να θυμάται κανείς λεπτομέρειες σχετικές με τη φύση της δουλειάς τους.

Για παράδειγμα μάθαμε ότι υπήρξαν πληροφορίες σε κεντρικό επίπεδο στην αντιτρομοκρατική ότι στο σπίτι στο Χαλάνδρι συνέβαιναν παράνομες πράξεις του ενδιαφέροντος της υπηρεσίας. Στο σπίτι αυτό είναι γεγονός ότι διέμεναν αναρχικοί κι ότι ήταν κέντρο επίσκεψης και από πολλούς άλλους αναρχικούς κι αντιεξουσιαστές κι εντελώς συμπτωματικά υπάρχει και ένα τρίτο Τμήμα στην αντιτρομοκρατική με αρμοδιότητα τον έλεγχο αντι-εξουσιαστικών οργανώσεων ( που ως γνωστόν αποτελούν τμήμα του ευρύτερου αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου. Παρόλα αυτά οι πληροφορίες σε “κεντρικό επίπεδο” διοχετεύονται περιέργως στο 1ο τμήμα της αντιτρομοκρατικής με τμηματάρχη τότε τον Φραγκίσκο και προϊστάμενο τον Χωριανόπουλο. Φυσικά αυτά τα τελευταία τα μάθαμε μετά από πίεση που ασκήθηκε σε αστυνομικούς της αντιτρομοκρατικής και συγκεκριμένα στον Χηνόπουλο στην εξέταση του στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο.

Μάθαμε ακόμα ότι υπό την επίβλεψη του συγκεκριμένου αξιωματικού, του Χηνόπουλου δηλαδή, συστήθηκε 20μελής επιχειρησιακή ομάδα επιτήρησης του σπιτιού. Από αυτούς τους 20 όμως μόνο 3 ήρθαν να καταθέσουν ( κι αυτοί επιλέχθηκαν από τον ίδιο τον Χηνόπουλο) κι οι υπόλοιποι 17 δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Κι όχι μόνο δεν εμφανίστηκαν αλλά κανένας από τους υπόλοιπους 3 δεν θυμόταν ή δεν γνώριζε ποιοί ήταν οι υπόλοιποι 17, ούτε καν ο ίδιος ο προϊστάμενος της επιχείρησης στον οποίο υποτίθεται έδιναν και αναφορά. Θα περίμενε κανείς πως τέτοια επιχειρησιακά στελέχη ενός τέτοιου επίλεκτου σώματος θα είχαν μια ανωτέρου επιπέδου ικανότητα μνήμης και συλλογής πληροφοριών αλλά από ότι φαίνεται τελικά μάλλον αυτές οι ικανότητες είναι πολυτέλεια για τους συγκεκριμένους αστυνομικούς που κατέθεσαν. Όχι μόνο δε θυμάται κανείς ή δεν ξέρει ποιοι ήταν οι υπόλοιποι 17 που έλαβαν μέρος στην επιχείρηση αλλά η μνήμη και οι γνώσεις τους περιορίζονται αισθητά σε εξαιρετικά κομβικά και νευραλγικά σημεία της υπόθεσης στα οποία οι απαντήσεις επαναλαμβάνονται στο ίδιο μονότονο τέμπο: δεν ξέρω, δεν θυμάμαι, δεν ξέρω, δεν θυμάμαι…

Τι άλλο μάθαμε απ΄ τους μάρτυρες της αντιτρομοκρατικής; Μάθαμε ότι η όλη επιχείρηση ήταν επιτήρηση λέει και όχι παρακολούθηση. Τι σημαίνει αυτό; Όπως ο ίδιος ο επιβλέπων της επιχείρησης ο Χηνόπουλος διευκρίνισε δίνοντας σε παλιότερη απάντηση του τον ορισμό του τι είναι επιτήρηση: η επιτήρηση συνίσταται στη μη στατική και σταθερή παρουσία αστυνομικών στο σημείο αλλά στη συχνή διέλευση τους ανά διαστήματα, χωρίς μάλιστα να τους απασχολεί αν θα γίνουν αντιληπτοί. Όπως προέκυψε όμως τελικά από τα ίδια τους τα λεγόμενα οι επιφορτισμένοι με την επιτήρηση του σπιτιού αστυνομικοί έκαναν το εντελώς αντίθετο καθώς όχι μόνο είχαν σταθερή και στατική παρουσία πέριξ του σπιτιού αλλά έπαιρναν και μέτρα προφύλαξης ώστε να μη γίνουν αντιληπτοί (είτε μέσα σε κάποιο αυτοκίνητο σε διακριτική απόσταση, ή σε στάση λεωφορείων παριστάνοντας τους επιβάτες). Πως εξηγείται αυτή η αντίφαση; Όπως είπε κι ένας από αυτούς όταν ρωτήθηκε( και συγκεκριμένα ο Ξένος) είχαν το ελεύθερο για ορισμένες πρωτοβουλίες. Πράγμα που κι αυτό από μόνο του είναι μια αντίφαση διότι στο συντριπτικό ποσοστό των απαντήσεων τους σχετικά με τις ενέργειες τους ακούγαμε συνέχεια το ίδιο: “εγώ δεν ξέρω απλά εντολές έπαιρνα”. Τελικά τι ισχύει;

Μάθαμε ακόμα πως οι πληροφορίες σε “κεντρικό επίπεδο” για το σπίτι στο Χαλάνδρι έφτασαν τέλη Αυγούστου αρχές Σεπτέμβρη. Πράγμα όμως που διέψευδαν πλήθος δημοσιευμάτων και ρεπορτάζ στα ΜΜΕ/τα οποία επικαλούμενα άκρως έγκυρες και εμπιστευτικές πληροφορίες εκ των έσω, μέσα από την ίδια την αντιτρομοκρατική δηλαδή, έκαναν λόγο για ένα καλά οργανωμένο σχέδιο της αντιτρομοκρατικής, που εκπονήθηκε τρεις μήνες πριν την εισβολή στις 23/9 και περιελάμβανε την εντατική παρακολούθηση συγκεκριμένων ατόμων του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου που θεωρούνταν ύποπτοι για συμμετοχή σε οργανώσεις αντάρτικου πόλης. Τα δημοσιεύματα έκαναν λόγο, μάλιστα, για συγκεκριμένη επιχείρηση σε νησί του Αιγαίου και πιο ειδικά στην Ικαρία, όπου αστυνομικοί της αντιτρομοκρατικής υποδύονταν τους τουρίστες προκειμένου να παρακολουθούν ύποπτους για συμμετοχή στη Σ.Π.Φ. Επρόκειτο για την περιβόητη “επιχείρηση βερμούδα” για την οποία τόσος λόγος έγινε στα κανάλια και τον Τύπο και η οποία υποτίθεται ήταν η καθοριστική επιχείρηση που οδήγησε στο σπίτι στο Χαλάνδρι. Πως τώρα φτάσαμε από την υποτιθέμενη εντατική παρακολούθηση ενός κύκλων υπόπτων για τρομοκρατία στην υποτιθέμενη διακριτική επιτήρηση του ίδιου κύκλου υπόπτων; Φυσικά και σε αυτή την περίπτωση όλοι οι αστυνομικοί που κατέθεσαν επικαλέστηκαν άγνοια για τα δημοσιεύματα και αρνήθηκαν κατηγορηματικά ότι έχουν ακούσει να έγινε κάποια τέτοια επιχείρηση το καλοκαίρι του 2009. Σε ερωτήσεις που του έγιναν όμως ο Χηνόπουλος αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι είναι συνήθης πρακτική των ΜΜΕ να υπερβάλουν για να δημιουργήσουν κλίμα μετά από παρόμοιες αστυνομικές επιχειρήσεις και μάλιστα δήλωσε εμφατικά και λίγο ενοχλημένος γιατί στριμώχτηκε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση “κακώς βγήκαν αυτά τα δημοσιεύματα”. Αυτές οι δηλώσεις από έναν αξιωματικό της αντιτρομοκρατικής, υπεύθυνο μάλιστα για μια ολόκληρη επιχείρηση που παρουσιάστηκε κι ως εξάρθρωση της Σ.Π.Φ. έχουν ιδιαίτερη σημασία αν και έρχονται κάπως καθυστερημένες κατά εφτά χρόνια. Ουσιαστικά όμως μάλλον είναι η πρώτη φορά που στέλεχος της αντιτρομοκρατικής παραδέχεται ότι τα ΜΜΕ έχουν ένα ιδιαίτερο ρόλο σε τέτοιες κατασταλτικές επιχειρήσεις και μπορεί ο στόχος του Χηνόπουλου να ήταν η αποστασιοποίηση του από τα δημοσιεύματα, με αυτό που είπε ωστόσο ομολογεί άθελα του αυτό που όλοι ξέρουμε: ότι η αντιτρομοκρατική και τα ΜΜΕ βρίσκονται σε απόλυτη σύμπνοια.

Αυτό που επίσης μάθαμε από την εξέταση των αντιτρομοκρατικάριων είναι ότι κανείς τους δεν αναγνώρισε πρόσωπα παρά μόνο όταν τους επιδείχθηκαν φωτογραφίες ταυτότητας (ή τουλάχιστον έτσι είπαν) οι οποίες με τη σειρά τους προέκυψαν μετά από ταυτοποίηση συγκεκριμένων οχημάτων με τους φερόμενους κατόχους τους. Φυσικά και σε αυτή την περίπτωση οι λεπτομέρειες και η χρονική ακολουθία των γεγονότων παρέμειναν θολές καθώς για ακόμα μια φορά κανείς δεν ήξερε ή δεν θυμόταν. Παραβλέποντας ωστόσο την αναγνώριση προσώπων των οποίων η ταυτότητα δεν προέκυψε από κάπου, διότι τα οχήματα που οδηγούσαν ήταν στο όνομα συγγενών τους, φτάνουμε στο άκρως παράδοξο: την ταυτοποίηση και αναγνώριση προσώπου για το οποίο εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης και μάλιστα φωτογραφιζόταν για μήνες από τα ΜΜΕ κι ως μέλος του “σκληρού πυρήνα” της Σ.Π.Φ. Πρόκειται για ένα υποτιθέμενο πρόσωπο με όνομα Ελένη Κοντοπούλου, ηλικίας 19-20 χρονών το 2009. Μόνο που τέτοιο πρόσωπο με αυτό το όνομα κι αυτή την ηλικία δεν υπήρξε ποτέ το 2009. Ο Χηνόπουλος όταν αρχικά ρωτήθηκε προσπάθησε να τα μπαλώσει λέγοντας πως η ταυτοποίηση του συγκεκριμένου ατόμου τελικώς ήταν λάθος διότι δεν είχε σχέση με την υπόθεση. Όταν βέβαια πιέστηκε κι άλλο αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι επρόκειτο για ένα ανύπαρκτο πρόσωπο εξαρχής κι ότι η υπηρεσία του προέβη σε γκάφα.

Τελειώνοντας λοιπόν ο πρώτος κύκλος εξέτασης μαρτύρων σχετικά με την υπόθεση της καταστολής της Σ.Π.Φ. μένουν πίσω κάποια βασικά χαρακτηριστικά μιας βιαστικής, κακοσχεδιασμένης και πρόχειρης προετοιμασίας καθώς μέχρι τώρα έχουν φανεί και θα φανούν κι άλλα συνέχεια, καίρια λάθη της αντιτρομοκρατικής. Λάθη τα οποία σε λιγότερο από δυο μήνες μετά τις 23/9 κόστισε όλο το ξήλωμα της ηγεσίας της αντιτρομοκρατικής. Ένα ξήλωμα που κι ο ίδιος ο Χηνόπουλος χαρακτήρισε άδικο δεδομένης της πολύ πρόσφατης επιτυχίας της αντιτρομοκρατικής που τελικά δεν ήταν τόσο επιτυχία καθώς σχεδόν όλο το επιχειρησιακό σκέλος της οργάνωσης κατάφερε να διαφύγει και να οργανώσει σε διάστημα περίπου δέκα ημερών τη βομβιστική επίθεση στην προεκλογική ομιλία του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Φυσικά για όσους από εμάς έχουν αναλάβει περήφανα την ευθύνη για τη συμμετοχή τους στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς χωρίς ΠΟΤΕ να μετανιώσουν όλα αυτά, δεν έχουν καμία σημασία όσον αφορά τη νομική τους διάσταση. Αυτό που έχει σημασία όμως για εμάς και που θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε είναι κάτω από ποιες πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες έγινε η συγκεκριμένη επιχείρηση, ποιες πολιτικές σκοπιμότητες εξυπηρετούσε, ποιες μεθοδεύσεις έγιναν σε πολλαπλά θεσμικά επίπεδα και κάτω υπό ποιες συνθήκες ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που είτε λόγω πολιτικής στράτευσης τους στον αναρχικό χώρο, είτε επειδή ανήκουν σε ένα ευρύτερο συγγενικό-φιλικό περιβάλλον βρέθηκαν να διώκονται, να καταζητούνται, να προφυλακίζονται ακόμα και να καταδικάζονται χωρίς να έχουν την οποιαδήποτε σχέση με την Σ.Π.Φ. Αυτά είναι πράγματα που θα προκύψουν και στη συνέχεια με την εξέταση κομβικών ηγετικών στελεχών της αντιτρομοκρατικής, οι οποίοι θα κληθούν να απαντήσουν σε ζητήματα που θα ρίξουν περισσότερο φως στην υπόθεση, στελέχη όπως ο Δημήτρης Χωριανόπουλος, ο οποίος διατηρούσε και στενές σχέσεις με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο ίδιος ο Χηνόπουλος μάλιστα τον αναγνώρισε σε φωτογραφία στην οποία βρισκόταν στα βαφτίσια της οικογένειας Καραμανλή και μάλιστα απάντησε ότι από όσο γνωρίζει δεν είναι στις αρμοδιότητες των στελεχών της υπηρεσίας τέτοιου επιπέδου κοινωνικές συναναστροφές.

Παναγιώτης Αργυρού
μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς- FAI/IRF

topothetisi_argurou_polyefeteio

Πριν από λίγους μήνες στην Γαλλία, υπήρχαν καθημερινά πορείες ενάντια στην εργασιακή μεταρρύθμιση με τους διαδηλωτές να επιτίθονται ενάντια στην αστυνομία. Το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν το “Όλοι μισούν την αστυνομία”. Είναι γεγονός πως η αστυνομία αποτελεί έναν απ’ τους πιο μισητούς μηχανισμούς της εξουσίας.
Οι καταθέσεις των μπάτσων της αντιτρομοκρατικής και κυρίως του προϊσταμένου τους Χηνόπουλου, αποδεικνύουν γιατί “όλοι μισούν την αστυνομία”.
Εξουσιομανία, αλαζονεία, ψέματα και συλλήψεις…
Μπορεί στο δικαστήριο, τα στελέχη της αντιτρομοκρατικής να εμφανίζονται με χαμηλό προφίλ και να κρύβονται πίσω από χαμηλόφωνες αοριστίες του στυλ “δεν γνωρίζω”, “δεν θυμάμαι”, αλλά αυτό δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την ισχύ του αστυνομικού κράτους που εδρεύει στα κεντρικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Οι ίδιοι που τώρα στέκονται αμήχανα και μασούν τις απαντήσεις τους, εν ώρα υπηρεσίας έχουν την αλαζονεία χιλίων δικαστών και εισαγγελέων μαζί, όταν χτυπάνε, όταν συλλαμβάνουν και όταν πυροβολούν.
Τι είπαν λοιπόν οι 2 πρώτοι μάρτυρες της Αντιτρομοκρατικής, Μουρδουκούτας και Σιώκας.
Ότι δεν θυμούνται ποιοι παρακολουθούσαν μαζί τους το σπίτι στο Χαλάνδρι, ότι δεν είδαν κάτι ύποπτο, ότι κάποιους κατηγορούμενους δεν τους αναγνωρίζουν κι ότι ακολουθούσαν απλά εντολές.
Τι είπε ο προϊστάμενος Χηνόπουλος που έδινε τις εντολές.
Ότι και αυτός δεν θυμόταν ποιοι άλλοι παρακολουθούσαν το σπίτι, ότι ίσως έγιναν λάθη στην παρακολούθηση, ότι ακολούθησαν λάθος άτομο το οποίο αποδείχτηκε ότι δεν είχε σχέση με την υπόθεση, ότι οι μεταθέσεις που έγιναν μετά την υπόθεση Χαλανδρίου και τις εκλογές ήταν άδικες…
Τι λέει και η πραγματικότητα;
Ότι ένα σπίτι στο οποίο βρέθηκε μία βόμβα της οργάνωσης, βαπτίστηκε κεντρική γιάφκα, ώστε όσοι το επισκέφτηκαν να χαρακτηριστούν μέλη της οργάνωσης.
Για ποιο λόγο;
Το λέει ο ίδιος ο τότε υφυπουργός Δημόσιας Τάξης Χ. Μαρκογιαννάκης…ήταν προεκλογική περίοδος κι ένα χτύπημα ενάντια στην οργάνωση Σ.Π.Φ. θα είχε πολιτικά οφέλη.
Έχει προηγηθεί η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, η Σ.Π.Φ. έχει πραγματοποιήσει πάνω από εκατό επιθέσεις και ένα κομμάτι, των νεαρών κυρίως αναρχικών, δείχνει ότι δεν έχει καμία διάθεση να επιστρέψει στην κανονικότητα.
Η εξουσία χρειαζόταν επειγόντως μια νίκη.
Έτσι φτάσαμε στην “υπόθεση Χαλανδρίου”.
Στήθηκε ένα πανηγυρικό σόου, με κουκουλοφόρους της αντιτρομοκρατικής να κάνουν πασαρέλα κουβαλώντας συλληφθέντες μπροστά από τηλεοπτικές κάμερες και την πολιτική εξουσία να μιλάει για εξάρθρωση της Σ.Π.Φ.
Οι τρεις μάρτυρες της αντιτρομοκρατικής που κατέθεσαν εδώ, υποτίθεται ότι ήταν απ’ τους στυλοβάτες αυτής της επιτυχίας.
Μίας επιτυχίας που στηρίχτηκε σε μία αστυνομική έρευνα που συνοψίζεται στα “δεν γνωρίζω”, “δεν είδα”, “δεν θυμάμαι”.
Μίας επιτυχία που όσο εκκωφαντικά διαφημίστηκε από ΜΜΕ, αστυνομία και κράτος, τόσο γρήγορα κατέρρευσε.
23 Σεπτεμβρίου γίνονται οι επίσημες ανακοινώσεις απ’ τον αρχηγό της αστυνομίας για εξάρθρωση της Σ.Π.Φ.
Εννιά μέρες μετά, στις 4 Οκτωβρίου, εκρηγνύεται βόμβα στην προεκλογική συγκέντρωση του προέδρου της Ν.Δ. Κ. Καραμανλή.
Την ευθύνη αναλαμβάνει η Σ.Π.Φ. Τόσο άντεξε το ψέμα της εξουσίας.
Αντίθετα η Σ.Π.Φ. οχτώ χρόνια μετά, παραμένει ζωντανή μέσα στον πυρήνα του αναρχικού αγώνα και του αντάρτικου πόλης.
Μην ψάχνετε τους λόγους, σε κρησφύγετα, εκρηκτικά και όπλα που δεν βρέθηκαν, απ’ την αστυνομία.
Η συνέχιση της Σ.Π.Φ. οφείλεται στο ότι κανένας απ’ τους λόγους που την γέννησαν δεν λείπει ούτε και σήμερα…
Η οικονομική εκμετάλλευση, η τυραννία της εξουσίας, η βία των μπάτσων, η δικτατορία του θεάματος, ο εκβιασμός της μισθωτής σκλαβιάς, η εθελοδουλία των υπηκόων, ο φασισμός των θρασύδειλων είναι οι λόγοι που η Σ.Π.Φ. θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρις εσχάτων…

Στην Ιταλία από τις 3 Οκτωβρίου ο σύντροφος Alfredo Cospito  και απο τις 10 Οκτωβρίου η συντρόφισσα Anna Beniamino, πραγματοποιούν απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς απομόνωσης που έχει επιβληθεί στους ίδιους και στους αναρχικούς που προφυλακίστηκαν για τις επιθέσεις της FAI ( επιχείρηση scripta manent)

Γνωρίζουμε πως η μάχη ενάντια στην εξουσία , είναι άνιση ..Όμως διαλέγουμε τον πόλεμο για την ελευθερία από την ειρήνη του φόβου

Γιατί ξέρουμε πως υπάρχουν ” ελεύθεροι” που είναι πιο σκλάβοι από τους φυλακισμένους  και ζωντανοί που είναι πιο πεθαμένοι απο τους νεκρούς συντρόφους μας που έπεσαν στην μάχη για την ελευθερία

Γιατί για κάθε μάχη που χάνουμε , ξεκινάμε μία καινούργια

” Γιατί αν δεν καώ εγώ , αν δεν καείς εσύ , πως θα γίνουν τα σκοτάδια λάμψη..”

Για εμάς η αλληλεγγύη δεν είναι απλά μία ” συγκινητικη” λέξη , αλλά ένας τρόπος ζωής , για να γίνουμε άνθρωποι που το μέτρο μας θα είναι το όνειρο.

Στεκόμαστε με όλη μας την καρδιά και το μυαλό δίπλα στους συντρόφους Alfredo και Anna ,μέχρι το αντάμωμα του ονείρου..

ΔΥΝΑΜΗ Κ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ          ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

ALFREDO COSPITO ΚΑΙ ANNA BENIAMINO

ΠΟΤΕ ΜΕΤΑΝΙΩΜΕΝΟΙ

ΠΟΤΕ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ

ΣΠΦ/ FAI- Πυρήνας Αντάρτικου Πόλης

Πολύδωρος Γιώργος

Οικονομίδου Όλγα

Τσάκαλος Γεράσιμος

Τσάκαλος Χρήστος

φυλακές Κορυδαλλού

Εφετείο Σ.Π.Φ. – Η υποκρισία των δικαστών – Τσάκαλος Χρήστος

 

Απόσπασμα από την τοποθέτηση του μέλους της Σ.Π.Φ. Τσάκαλου Χρήστου στη συνεδρίαση του εφετείου της ΣΠΦ στις 16 Σεπτέμβρη.

 

Σχετικά με τα όσα ακούστηκαν στις ενστάσεις, θέλω να πω δυο λόγια για το ζήτημα του “πολιτικού εγκλήματος” δηλαδή της αναγνώρισης ότι σε αυτό το δικαστήριο δικάζονται πολιτικές πράξεις.

Η έννοια του πολιτικού εγκλήματος εμφανίζεται το 1830 στον γαλλικό συνταγματικό χάρτη μετά την Γαλλική Επανάσταση. Στην ελλάδα το σύνταγμα του 1944 προέβλεπε “ότι τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται υπό των ενόρκων”.

Τι είναι όμως “πολιτικό έγκλημα” σύμφωνα ακόμα και με τη γλώσσα της εξουσίας.

Υπάρχουν 3 θεωρίες:

Η πρώτη είναι υποκειμενική. Σύμφωνα με αυτήν το κίνητρο του δράστη είναι αυτό που χαρακτηρίζει μια πράξη ως πολιτική ή όχι.

Η δεύτερη είναι η αντικειμενική, που αδιαφορεί για τα κίνητρα και χαρακτηρίζει πολιτικό έγκλημα αυτό που προσβάλλει “έννομα αγαθά πολιτικής φύσεως”.

Η τρίτη είναι η μεικτή που συνδέει τα κίνητρα με τα “έννομα αγαθά” που πλήττονται.

Και για τις τρεις θεωρίες, η υπόθεση Σ.Π.Φ. ανήκει στην κατηγορία του “πολιτικού εγκλήματος”.

Τα κίνητρα είναι πολιτικά, όπως και οι στόχοι που χτυπήθηκαν. Εδώ δικαζόμαστε για δύο βομβιστικές επιθέσεις στα σπίτια δύο υπουργών (του πρώην υφυπουργού εσωτερικών Π. Χηνοφώτη και του πρώην υπουργού παιδείας Γ. Αρσένη) καθώς και για την έκρηξη στο υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης.

Άρα η υπόθεση αυτή σύμφωνα με τις δικές σας θεωρίες θα έπρεπε να εξεταστεί από ενόρκους.

Για εμάς φυσικά κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να δικάσει μια αναρχική οργάνωση, αλλά θα επανέλθω μετά σε αυτό το ζήτημα.

Φαίνεται λοιπόν πως η υποκρισία της δικαιοσύνης έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Γιατί ποιος πιστεύει ότι, ιδιαίτερα σήμερα που συντελείται μια κοινωνική γενοκτονία θα βρίσκονταν ένορκοι που θα θλίβονταν για την επίθεση σε υπουργούς και υπουργεία.

Για αυτό υπήρξε μια εφεδρική ερμηνεία του νόμου, η οποία λέει “δεν αρκούν τα κίνητρα, δεν αρκούν οι αντικειμενικοί στόχοι, ΑΛΛΑ για να αναγνωριστεί ως πολιτικό το “έγκλημα” θα πρέπει να υπάρχει επικινδυνότητα της ανατροπής του πολιτεύματος.” Χρησιμοποιώντας αυτό το παραθυράκι, αυτήν την βολική “έξοδο κινδύνου” τα δικαστήρια αρνούνται να αναγνωρίσουν τον πολιτικό χαρακτήρα των αντάρτικων οργανώσεων.

Δηλαδή αποδέχονται ότι τα κίνητρα και οι στόχοι που χτυπήθηκαν είναι πολιτικά ΟΜΩΣ ερμηνεύουν ότι δεν υπήρχε επικινδυνότητα για το πολίτευμα.

Μέχρι εδώ καλά… υπάρχει όμως ένα νοηματικό κενό.

Πώς είναι δυνατόν για πράξεις οι οποίες τελικά δεν χαρακτηρίζονται επικίνδυνες για το καθεστώς τελικά να θεσπίζονται τρομονόνοι 187Α και ειδικές διατάξεις λόγω της επικινδυνότητας των “εγκλημάτων”.

Γιατί για αυτό το λόγο μας επιβλήθηκε ο αντιτρομοκρατικός 187Α, που είναι ο πιο σκληρός νόμος, κάτι που ομολογούν και οι ίδιοι οι δικαστές.

Πώς υπάρχει αυτή η αντίφαση;

Ο λόγος είναι απλός. Λένε πως ο καλύτερος τρόπος να πολεμήσεις τον εχθρό σου, είναι να μην του αναγνωρίσεις την ταυτότητά του. Η εξουσία αρνείται ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και “πολιτικό έγκλημα” γιατί αν το αναγνώριζε θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι υπάρχει επαναστατικός πόλεμος.

“Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι” λένε κάποιοι… το ίδιο είπε και ο υπουργός δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος.

Η μνήμη όμως, είναι ο καλύτερος κριτής. Σε περίοδο δημοκρατίας υπήρχε η Μακρόνησος, ο Άη Στράτης και πολλοί ακόμα τόποι εξορίας πολιτικών κρατουμένων.

Επίσης εδώ εμφανίζεται ένα πολιτικό φαινόμενο.

Όταν πραγματοποιείται ένας αγώνας στο εσωτερικό μιας χώρας, η επίσημη προπαγάνδα και οι ηθικοί αυτουργοί της τον συκοφαντούν για να τον απονοηματοδοτήσουν. Όταν όμως συμβαίνει σε άλλες χώρες τον αναγνωρίζουν στα πλαίσια του δημοκρατικού πλουραλισμού.

Για παράδειγμα όταν γίνονται συγκρούσεις σε διαδηλώσεις στην Ελλάδα, τα ΜΜΕ οργιάζουν για τους “μπαχαλάκηδες”, τους “γνωστούς αγνώστους”, το “εξαρχιστάν”… Όταν όμως γίνονται διαδηλώσεις με συγκρούσεις σε άλλες χώρες στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Γαλλία, τότε οι “μπαχαλάκηδες” γίνονται “οργισμένοι νεαροί”, και “διαδηλωτές”.

Το ίδιο συμβαίνει και με την δικαιοσύνη σας.

Το 1976 συλλαμβάνεται στη Ελλάδα ο αγωνιστής Ρολφ Πόλε κατηγορούμενος για μέλος της γερμανικής “τρομοκρατικής οργάνωσης ΡΑΦ”. Όταν οι γερμανικές αρχές ζητούν την έκδοσή του, το ελληνικό δικαστήριο αποφάσισε πως “ο Πόλε διώκεται στη Δ. Γερμανία για πολιτικά εγκλήματα” και ακυρώνει την έκδοση. Και μιλάμε για την επαναστατική οργάνωση ΡΑΦ που μόνο και μόνο η έκφραση συμπάθειας προς αυτήν, ποινικοποιούνταν απ’ την γερμανική δικαιοσύνη. Βέβαια για την ιστορία, λίγες μέρες μετά κατόπιν πιέσεων του Γερμανού καγκελάριου Χέλμουτ Σμιτ, ο Άρειος Πάγος ακύρωσε την απόφαση και άσκησε πειθαρχική δίωξη εναντίον των δικαστών και ο Πόλε εκδόθηκε.

Το 1987 πάλι ελληνικό δικαστήριο ακυρώνει την έκδοση του Ιταλού αγωνιστή Μαουρίτσιο Φολλίνι που κατηγορείται για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, αναγνωρίζοντας ότι πρόκειται για “πολιτικό έγκλημα”.

Το 1997 ελληνικό δικαστήριο ακυρώνει την έκδοση του Ενρίκο Μπιάνκο στην Ιταλία, που και αυτός κατηγορείται για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, αποφασίζει ότι τα αδικήματα έχουν πολιτικό χαρακτήρα.

Η ΡΑΦ και οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στη Γερμανία και στην Ιταλία θεωρούνταν “τρομοκρατικές οργανώσεις” όπως ακριβώς θεωρούνται στην Ελλάδα η Σ.Π.Φ., η Σέχτα Επαναστατών, ο Επαναστατικός Αγώνας, η 17 Νοέμβρη.

Όμως ποτέ σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αναγνωρίστηκε ο πολιτικός χαρακτήρας των οργανώσεων αυτών.

Ο λόγος είναι απλός, λέξεις, υποτάσσονται στην εξουσία και νοθεύουν στην ιστορία.

Σήμερα οι δικαστές αρνούνται τον πολιτικό χαρακτήρα των πράξεων μας, όπως ακριβώς έκαναν και οι προκάτοχοί τους.

Μας λέτε “τρομοκράτες”, όπως “τρομοκράτες” ονόμαζαν οι Γερμανοί ναζί, τους Γερμανούς αντιφασίστες που αγωνίζονταν ενάντια στον Χίτλερ.

Μας λέτε “τρομοκράτες” όπως “τρομοκράτες” και “ληστοσυμμορίτες” ονόμαζαν οι Έλληνες δωσίλογοι τους αντάρτες του ΕΛΑΣ.

Η ιστορία απλώς επαναλαμβάνεται.

“Δεν διώκεται στην δημοκρατία κανένας για τις ιδέες του”

Προφανώς, αν και στις δύο τελευταίες δίκες της Σ.Π.Φ., είχαμε διώξεις για κείμενά μας.

Όμως στην πραγματικότητα, οι ιδέες δίχως πράξεις είναι υποκριτικές, δειλές και πεθαμένες.

Όντως διωκόμαστε για πράξεις που άλλωστε τις υπερασπιζόμαστε έχοντας αναλάβει την ευθύνη, οι οποίες εκφράζουν τις ιδέες μας.

Για να στηρίξει την άποψη ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και πολιτικό έγκλημα, ο λακές της εξουσίας και συστημικός καθηγητής συνταγματικού δικαίου Αλεβιζάτος γράφει… “Όπως εδώ και χρόνια υποστηρίζω οι συλληφθέντες για ένοπλες οργανώσεις, θα πρέπει να καταδικάζονται απερίφραστα πολιτικά και ποινικά να αντιμετωπίζονται ως μέλη εγκληματικών οργανώσεων.”

Το αποκορύφωμα της αντίφασης.

Για ποιο λόγο ένα ποινικό αδίκημα να καταδικαστεί πολιτικά.

Για ποιο λόγο κάθε φορά μετά από μια αντάρτικη ενέργεια, απαιτείται η πολιτική καταδίκη από τα κόμματα.

Ξέρετε καμία περίπτωση κλέφτη, εμπόρου ναρκωτικών, ληστή, απατεώνα που να ζητήθηκε η πολιτική καταδίκη.

Μόνο αν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά μια πράξη έχει νόημα να της αντιπαρατεθεί κάποιος πολιτικά.

Αυτοί λοιπόν που αρνούνται την ύπαρξη πολιτικού εγκλήματος και πολιτικών κρατουμένων είναι οι ίδιοι που με το άγχος και τη στάση τους αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και η εντολή της εξουσίας είναι να θαφτούν στη φυλακή.

Άλλωστε οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι.

Εδώ και μήνες η εισαγγελέας των φυλακών Κορυδαλλού, αρνείται να δώσει άδεια στον Δ. Κουφοντίνα μέλους της 17Ν, ενώ έχει συμπληρώσει τον χρόνο έκτισης της ποινής του, καθώς όπως γράφει η ίδια στην απορριπτική της απόφαση “οι ιδέες του είναι επικίνδυνες και στο παρελθόν με κείμενά του έχει στηρίξει τις τρομοκρατικές οργανώσεις Πυρήνες της Φωτιάς και Ε.Λ.Α.”

Γνωρίζεται πολλές περιπτώσεις “ποινικών κρατουμένων” που η εισαγγελέας αρνείται άδεια “λόγω ιδεολογίας”;

Αν αυτό δεν είναι απόδειξη της ύπαρξης πολιτικών κρατουμένων, τότε τι είναι;

Κλείνοντας να υπενθυμίσω ότι απ’ την πρώτη στιγμή της προφυλάκισής μας, εφαρμόστηκαν εναντίον μας ειδικές συνθήκες κράτησης.

Ενώ σχεδόν όλοι οι “ποινικοί κρατούμενοι” προφυλακίζονται σε φυλακές υποδίκων μέχρι να γίνει η δίκη τους, εμείς που συμμετέχουμε την Σ.Π.Φ. διασκορπιστήκαμε 500 και 600 χιλιόμετρα (Γρεβενά, Κέρκυρα, Κομοτηνή, Τρίκαλα κ.α.) μακριά από την Αθήνα σε κλειστές φυλακές, σε πτέρυγες προστασίας χωρίς να έχουμε καμία επικοινωνία μεταξύ μας.

Είναι ακριβώς το ίδιο σύστημα, που εφαρμόζεται στους Βάσκους κρατούμενους της ΕΤΑ που το ισπανικό κράτος τους διασκορπίζει μακριά από την χώρα των Βάσκων για να τους σπάσει το ηθικό.

Ακόμα και τώρα που μιλάμε κάποιοι από εμάς κρατούμαστε σε ειδικές συνθήκες κράτησης στα υπόγεια των φυλακών Κορυδαλλού απομονωμένοι από τον γενικό πληθυσμό των φυλακών.

Αν όλα αυτά δεν αποδεικνύουν ότι υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι και ότι η υπόθεση της Σ.Π.Φ. είναι μια πολιτική δίκη, τότε η λογική υποχωρεί.

Είναι αυτό που λένε.. αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τους δικαστές, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…

(Πηγή : athens.indymedia)

ΕΦΕΤΕΙΟ ΣΠΦ: Η δωροδοκία της δικαιοσύνης – Τσάκαλος Χρήστος μέλος της ΣΠΦ

Απόσπασμα από την τοποθέτηση του Τσάκαλου Χρήστου στην συνεδρίαση της Τετάρτης 21/09 για το εφετείο της Σ.Π.Φ.

 

Καταρχάς, θα ξεκινήσω λέγοντας πως κάθε δίκη είναι πολιτική κι όχι απλά μια τεχνική διαδικασία. Τεχνική διαδικασία είναι να πας να μάθεις να οδηγείς.

Πας στη σχολή, πληρώνεις, παρακολουθείς μαθήματα και μαθαίνεις να οδηγείς (…)

Αντίθετα σε κάθε δίκη, υπάρχει μια πολιτική σύγκρουση, καθώς η δικαιοσύνη είναι προσανατολισμένη στην υπεράσπιση της καθεστηκυίας τάξης.

Όσο για τους νόμους, οι νόμοι έχουν να κάνουν με την ερμηνεία ανθρώπινων συμπεριφορών. Οι συμπεριφορές μπορεί να μοιάζουν, αλλά δεν νοηματοδοτούν ίδιες πράξεις. Άλλο είναι η δολοφονία ενός διαδηλωτή από έναν μπάτσο, κι άλλο η εκτέλεση ενός βιαστή από το θύμα του, άλλο η καθημερινή ληστεία από τα αφεντικά στους εργαζόμενους τους κι άλλο η απαλλοτρίωση μίας τράπεζας από μία επαναστατική οργάνωση με σκοπό την χρηματοδότηση επαναστατικών διαδικασιών.

Βέβαια οι νόμοι ερμηνεύουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Αυτόν που συμφέρει την εξουσία.

Υπάρχουν όμως δίκες, όπως αυτή, που το ενδιαφέρον της, δεν περιορίζεται στην αίθουσα του δικαστηρίου, αλλά διευρύνεται, καθώς αυτό που διακυβεύεται σε μια πολιτική δίκη, είναι από την μία η ισχύς της εξουσίας να επιβάλλει την τιμωρία της σε όσους την αμφισβητήσουν κι από την άλλη η αξιοπιστία των επαναστατών, να παραμείνουν συνεπείς στις θέσεις τους, δίχως να υπολογίζουν το κόστος.

Στις πολιτικές δίκες λοιπόν, ανάλογα με την στάση που κρατάνε οι κατηγορούμενοι, το αποτέλεσμα της δίκης, δεν κρίνεται από την απόφαση του δικαστηρίου αλλά από την δικαίωση της ιστορίας.

Για αυτό με κάθε τρόπο, η εξουσία θέλει να ακυρώσει τον πολιτικό χαρακτήρα της δίκης, να την αποσυνδέσει από τον κόσμο και να την περιορίσει, όχι μόνο στην αίθουσα ενός δικαστηρίου, αλλά στην αίθουσα ενός δικαστηρίου, μέσα στο κτίριο της φυλακής.

Θα φέρω δύο παραδείγματα που αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά το άγχος της εξουσίας να αποκρύψει τον πολιτικό χαρακτήρα των πράξεων μας.

Στην Ελλάδα, της κρίσης και της οικονομικής τυραννίας, το κράτος έχει επικηρύξει με εκατομμύρια ευρώ δράστες πολιτικών ενεργειών( διπλή εκτέλεση χρυσαυγιτών στο Ν.Ηράκλειο) αλλά και την καταζητούμενη – μέλος του Ε.Α Πόλα Ρούπα.

Είναι οι μοναδικές περιπτώσεις που το κράτος σε στυλ Άγριας Δύσης, προχωράει σε επικηρύξεις.

Ποτέ δεν επικηρύχτηκε, ούτε κάποιος βαρώνος ναρκωτικών, ούτε κάποιος μαφιόζος, ούτε κάποιος βιαστής.

Αφού σύμφωνα με το δικαστήριο σας, η αντάρτικη δράση θεωρείται “έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου” για ποιο λόγο επικηρύσσεται;

Η απάντηση είναι απλή.

Η αντάρτικη δράση, είτε συμφωνεί κάποιος μαζί της, είτε διαφωνεί, είναι απειλή μόνο για την εξουσία.

Αντίθετα, ένας βιαστής ή ένας έμπορος ναρκωτικών είναι ένα μισητό πρόσωπο.

Η εξουσία, λοιπόν, επικηρύσσει το αντάρτικο πόλης, γιατί αφού λείπει το ηθικό κίνητρο για την καταδίκη του, επιστρατεύει το οικονομικό όφελος. Είναι το σημείο όπου η δικαιοσύνη προσπαθεί να δωροδοκήσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Αφού το αντάρτικο πόλης έχει το ηθικό πλεονέκτημα, οι διωκτικές αρχές δημιουργούν ένα χρηματικό κίνητρο για να κερδίσουν την βοήθεια καλοθελητών ρουφιάνων.

Αυτό το ηθικό πλεονέκτημα αναγνωρίζουν τόσα χρόνια οι ένορκοι και δημιουργούσαν πρόβλημα στις κατά παραγγελία καταδίκες κρατουμένων.

Επίσης πριν από περίπου ενάμιση χρόνο όταν επανήλθε το ζήτημα των πολιτικών κρατουμένων με αφορμή την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής εξουσίας ζητούσε επίμονα δημόσιες δηλώσεις αποκήρυξης της επαναστατικής βίας από εμάς.

Συγκεκριμένα αναφέρθηκε το παράδειγμα της Ιταλίας, που το κράτος , ζητούσε από τα μέλη ένοπλων οργανώσεων να αποκηρύξουν δημόσια τον ένοπλο αγώνα και τα πολιτικά τους πιστεύω.

Αφού αρνείστε ότι υπάρχει πολιτική πράξη και πολιτικοί κρατούμενοι, γιατί ζητάτε αποκήρυξη των πολιτικών μας πεποιθήσεων;

Είναι παράδοξο, αλλά όχι πρωτοφανές…

Το ίδιο έκαναν και στην μετεμφυλιακή περίοδο, όταν ζητούσαν από τους εξόριστους και τους πολιτικούς κρατούμενους, να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας.

Κλείνοντας, να υπενθυμίσω για ακόμα μία φορά, ότι το κατηγορητήριο εναντίον μας γράφει επί λέξει “συγκρότησαν τρομοκρατική οργάνωση με την επωνυμία Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς με σκοπό να βλάψουν τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δομές της χώρας”.

Δηλαδή ο πολιτικός χαρακτήρας των πράξεων μας, φαίνεται από τον τρόπο διατύπωσης της κατηγορίας, καθώς αναφέρεται συγκεκριμένα πως σκοπός μας είναι η επίθεση στις πολιτικές δομές του κράτους. Στις πολιτικές δομές που στραγγαλίζουν κάθε μέρα την ελευθερία μας και στα πολιτικά πρόσωπα που δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν δίχως την συνοδεία μικρών ένοπλων στρατών σωματοφυλάκων για όλα αυτά που έχουν κάνει.

Όμως κατά τα άλλα, εμείς είμαστε οι τρομοκράτες και αρνείστε να παραδεχτείτε τον πολιτικό χαρακτήρα αυτής της δίκης …
Τσάκαλος Χρήστος,
Μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

topothetisi_tsakaloux_polyefeteio

(Πηγή : athens.indymedia)