Μια τοποθέτηση για τους βανδαλισμούς, το μαύρο μπλοκ και τα μπάχαλα…
Ας γίνει σαφές πως δεν βγαίνουμε στους δρόμους για να υπερασπιστούμε κάποια κυβέρνηση, ούτε της Ντίλμα, ούτε οποιαδήποτε άλλη. Δεν βγήκαμε για να διαδηλώσουμε ενάντια στο πραξικόπημα, ούτε βέβαια για να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία. Βρισκόμαστε στους δρόμους σήμερα, όπως οποιαδήποτε άλλη μέρα, μαχόμενοι ενάντια στο Κεφάλαιο, στο κράτος και στα πλοκάμια τους. Ξαμολάμε την εξεγερτική κι απελευθερωτική βία και μολύνουμε μ’ αυτήν όσους πρόθυμους να μολυνθούν. Βρισκόμαστε στους δρόμους για να συναντηθούμε με άλλα κοινωνικά απόβλητα και να δημιουργήσουμε συνενοχές υπό τους ήχους των σπασμένων βιτρινών και στη ζεστασιά των πυρπολημένων κάδων…
Το γνωρίζουμε πως οι πολιτικές αλλαγές (όχι μονάχα σε αυτά τα εδάφη) στοχεύουν σε μια ολοένα και πιο σκληρή καταστολή και στην ωμή βία ενάντια σε όποιον δεν συμβιβάζεται με την κοινωνική πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Έχουμε επίσης επίγνωση πως αυτοί που πρόκειται να τον πιούνε ακόμη περισσότερο με την παρούσα κυβέρνηση είναι αυτοί που ήδη τον πίνουνε εδώ και χρόνια (για να μην πούμε αιώνες…).
Δεν αρνούμαστε πως υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στη μια και στην άλλη κυβέρνηση, μπορούμε όμως να δούμε ξεκάθαρα πως πάνω απ’ όλα υπάρχει συνέχεια. Στο κάτω κάτω, τις αρχές της κυβέρνησης Τεμέρ τις έθεσε η κυβέρνηση των PT/PMDB και της Ντίλμα με τις κατασταλτικές μεταρρυθμίσεις που υιοθέτησε: οι Μονάδες Ειρηνευτικής Αστυνομίας (UPP) στις φαβέλες, η προτεινόμενη συνταγματική τροπολογία για τον αποχαρακτηρισμό αυτοχθονικών γαιών, γνωστή ως PEC 215, ο αντιτρομοκρατικός νόμος, κτλ… Αυτό που βιώνουμε στην παρούσα φάση είναι επίσης τα απότοκα της κυβέρνησης του PT και της συμμαχίας του με τους τωρινούς «εχθρούς» του: ένστολοι στους δρόμους, ο βασιλιάς της σόγιας [Blairo Maggi] στο υπουργείο αγροκαλλιέργειας, όλο και περισσότεροι βασανιστές στο κονγκρέσο… PT, PSOL, PMDB, PP, PSB, PCB κτλ… για να υπάρξουν όλοι δαύτοι πρέπει να «κάνουν συμμαχίες» αναμεταξύ τους, να πατήσουν τις ίδιες τους τις αρχές, τις ίδιες τους τις υποσχέσεις για να πάρουν την «εξουσία»… Μια πραγματική κούρσα για τον θρόνο. Κάθε κυβέρνηση και κάθε πολιτικό κόμμα είναι σκέτη υποκρισία…
Αλλά πέρα απ’ όλα αυτά, σε ποιον αρέσει να τον διατάσσουν; Σε ποιον αρέσει να τον κυβερνούν, να τον διευθύνουν, να τον καταπιέζουν; Όλα τα κόμματα αποτελούν διαφορετικές βίδες και γρανάζια της ίδιας μηχανής κυριαρχίας.
Ναι, κάνουμε βανδαλισμούς, ενάντια στον καπιταλισμό, στην μπουρζουαζία και στην κυριαρχία. Και είμαστε περήφανες και περήφανοι γι’ αυτό.
Σπάμε τις τράπεζες, τα μαγαζιά, τα αυτοκίνητα γιατί θυμόμαστε κάθε επίθεση που κάθε κυβέρνηση εξαπέλυσε ενάντια στον κόσμο. Γιατί όταν ένα τζάμι σπάει καταμεσής της νύχτας, τότε είναι ένα κομμάτι της ιεραρχίας, της εξουσίας, της ιδιοκτησίας και της κυριαρχίας που σπάει μαζί μ’ αυτό… Κάθε πέτρα που πέφτει, κάθε βεγγαλικό που σκάει, κάθε αναποδογυρισμένος κάδος είναι μια πράξη εκδίκησης ενάντια στην κρατική βία που ζούμε κάθε μέρα…
Οι σπασμένες τζαμαρίες των υποκαταστημάτων της τράπεζας Bradesco είναι μια υπενθύμιση για τα δισεκατομμύρια ρεάις που επενδύθηκαν στους ολυμπιακούς αγώνες, γιατί εμείς δεν ξεχνάμε. Σπάμε τις τράπεζες γιατί είναι σύμβολα του Κεφαλαίου και θεσμοί που διαιωνίζουν την κοινωνική και «περιβαλλοντική» κατρακύλα που βιώνουμε.
Κάθε πέτρα που πέφτει είναι η έκφραση της αγανάκτησης όλων μας, που κουραστήκαμε να είμαστε αντικείμενα προς χρήση, που κουραστήκαμε να χειραγωγούμαστε και να κυριαρχούμαστε από τους κυβερνώντες, από τα μίντια, από τις πολυεθνικές… Μια πέτρα σε μια τζαμαρία είναι η έκφραση της ανυποταξίας, των ενστίκτων που δεν εξημερώθηκαν και δεν έσβησαν, κι ούτε πρόκειται ποτέ τους. Είναι η ικανότητα να ξεπερνά κανείς τα όρια της πολιτικής διαμαρτυρίας στο δρόμο της λεύτερης ανταρσίας. Ένας πετροβολισμός φέρει μαζί του όλο το θάρρος του να βγει κανείς απ’ το σπιτάκι του κι απ’ το ρόλο του θεατή μπροστά από μια οθόνη για να διατρέξει τους δρόμους και να τους μετατρέψει σε πεδίο πολιτικής δράσης.
Οι δρόμοι στους οποίους συναντιόμαστε δεν είναι κανενός, είναι της εξέγερσης. Αυτοί μας ανοίγουν το μονοπάτι για να ανακτήσουμε τις ζωές μας, ανοίγουν το μονοπάτι της ανυποταξίας και της αξιοπρέπειας… Ανοίγουν τις πόρτες ώστε κάθε άτομο να είναι υπεύθυνο για τον εαυτό του χωρίς να εξαρτάται από κανένα θεσμό, ανοίγουν το μονοπάτι για να πούμε «γαμιέται το κράτος» και να αυτονομηθούμε… και βρισκόμαστε σ’αυτούς τους δρόμους έτσι ώστε η λύσσα μας να εξαπλωθεί ενάντια στην κοινωνική τάξη, όχι ενάντια στο ανδρείκελο που φέρει τον τίτλο του προέδρου, αλλά ενάντια σε κάθε κρατική δομή… γιατί για μας είναι ξεκάθαρο πως οι δρόμοι ουρλιάζουν πολύ περισσότερα από ένα απλό «έξω ο Τεμέρ».
Στους δρόμους είμαστε ανεξέλεγκτοι, στη συνενοχή της κουκούλας είμαστε πιο δυνατοί, και μπορούμε να βιώσουμε έντονα μια μάζωξη όπου οι τράπεζες δεν θα θεωρούνται ποτέ κάτι προς υπεράσπιση, αλλά θεσμοί που τα κονομάνε από την ανισότητα, που υφαρπάζουν ζωές με χτυπήματα από πιστωτικές κάρτες και τόκους. Εκεί που το μπουρζουάδικο αμάξι δεν είναι ένα όνειρο, αλλά το σύμβολο της απληστίας. Εκεί που ένα μαγαζί πουλάει προνόμια κι όχι απλά ρούχα… εκεί όπου είμαστε ικανοί να θίξουμε με υλικούς όρους την κυριαρχία.
Ας μην φρενάρει η οργή μας και οι άμεσες δράσεις από την εσωτερική καταστολή που κηρύσσουν υποψήφιοι και προσκείμενοι σε πολιτικά κόμματα.
Νισάφι πια με τις διαταγές…
Δεν ζητάμε τίποτα, θα τα σπάσουμε όλα…
Για το ανεξέλεγκτο, για την εξέγερση, για την αναρχία
Πηγή και περισσότερες φωτογραφίες: Cumplicidade (8/9/2016) | στααγγλικά
(Πηγή : contrainfo)