ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ

Ο χρόνος είναι σχετικός. Δεν υπόκειται αφ’ εαυτού του σε κατηγοριοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις. Η κατανομή των χρονικών διανυσμάτων σε δεκαετίες, αιώνες, χιλιετίες είναι προϊόν της ανθρώπινης ανάγκης να σχηματοποιεί, να δημιουργεί πλαίσια που γίνονται αντιληπτά ως “ιστορικές” περίοδοι, ή ως χρονικά ορόσημα τα οποία έχουν ένα διαφοροποιημένο αντίκτυπο στο συνειδησιακό εύρος κάθε ατομικότητας. Άλλες φορές ερμηνευτικό, άλλες πολιτικό κι άλλες καθαρά συναισθηματικό, χωρίς καν αυτό να μπορεί να φιλτραριστεί με ορθολογικούς όρους.
Τη στιγμή λοιπόν που γράφονται αυτές οι γραμμές αρχίζει και πλησιάζει εκείνη η χρονική στιγμή που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τις μεγάλες εκείνες μέρες και νύχτες του Δεκέμβρη του 2008, μέρες και νύχτες που φωτίστηκαν από τις πύρινες φλόγες του μίσους και της εκδίκησης για τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Για κάποιους ίσως είναι ένα ένας ακόμα χρόνος από εκείνα τα γεγονότα, για κάποιες ίσως είναι μια επέτειος που χρόνο με το χρόνο ξεθωριάζει, σβήνεται και χάνεται. Για κάποιους άλλους, για το κομμάτι μιας γενιάς που πέρασε πολλές κόκκινες γραμμές αποτελεί το σφράγισμα μιας δεκαετίας από το σημείο μηδέν, από την μέρα εκείνη όπου τα πράγματα πήραν μία τροπή που έδειχναν ότι μπροστά στον ορίζοντα ανοίγει ένας δρόμος πιθανόν χωρίς επιστροφή. Μιλώντας για εμένα είναι μία δεκαετία από την οποία τον ένα μόνο χρόνο πρόλαβα να ζήσω ελεύθερος, τον δεύτερο σε καθεστώς παρανομίας και τα υπόλοιπα οκτώ σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Επομένως η συνειδητοποίηση ότι ο χρονικός ορίζοντας μιας ολόκληρης δεκαετία εξαντλείται, δε μπορεί παρά να επιφέρει μία δυνατή αλληλουχία συναισθηματικών εξάρσεων και κυρίως μία τεράστια φόρτιση σε κάποιους ανθρώπους που αρνηθήκαμε πεισματικά να δεχτούμε ότι ο Δεκέμβρης ήταν μόνο ένας μήνας. Γιατί για κάποιους ανθρώπους η εξέγερση εκείνη κράτησε λίγο παραπάνω.

Δεν αποφάσισα ωστόσο να τοποθετηθώ δημόσια τόσο για όλα αυτά, όσο για να διεκδικήσω εκείνο το μικρό μερίδιο που μου αναλογεί στην πολιτική και ιστορική αποκατάσταση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, του νεαρού, του μαθητή, του 15χρονου, φίλου για κάποιους, νεαρό μέλος μιας ευρύτερης μεγάλης παρέας για άλλους, αλλά και συντρόφου για πολλούς.
Είθισται ως κινηματική παράδοση και της αναρχίας και της αριστεράς, όταν ένα πρόσωπο από την κοινότητα του αγώνα χάνεται να αναλαμβάνει την τιμητική του προσφώνηση το πιο οικείο, φιλικό και πολιτικό περιβάλλον του, να μιλήσει για το πρόσωπό αυτό, τις απόψεις, τα πιστεύω, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τα προτερήματα ή και τα όποια ελαττώματά συμπληρώνουν τις ανθρώπινες αντιφάσεις που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Μέσα από αυτήν την τιμητική προσφώνησή αναλαμβάνουν να εκθέσουν στον υπόλοιπο κόσμο όσο το δυνατόν περισσότερο την προσωπικότητα του προσώπου που χάθηκε από κοντά μας, να εκφράσουν την λύπη, την οδύνη, την οργή ίσως, για την απώλεια του από δίπλα μας αλλά και ταυτόχρονα από τα χαρακώματα του αγώνα.
Η περίπτωση όμως του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι ίσως από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις, που όσο κι αν έχουν μιλήσει οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, αλλά και οι λιγότερο κοντινοί, όσο κι αν έχει εκφραστεί το στενό αλλά και ευρύτερο φιλικό και συντροφικό του περιβάλλον σχετικά με το ποιος ήταν, ποια ήταν η προσωπικότητά του, ποιες οι θέσεις του και οι απόψεις του, έχουν ωστόσο αγνοηθεί συστηματικά με πείσμα και με ακατάληπτη εμμονή. Όχι μόνο έχουν αγνοηθεί με ξεκάθαρα απροκάλυπτο και χυδαίο τρόπο, αλλά οι φωνές τους έχουν σκεπαστεί κιόλας με μία συστηματική καταγραφή της ιστορίας έτσι όπως βολεύει την κάθε πλευρά που μιλάει πάνω στο θέμα, καταγραφές που εξυπηρετούν την κατασκευή μεγάλων εύπεπτων αφηγήσεων βασισμένες σε μια εργαλειακά λαϊκίστικη πολιτική εξωστρέφειας. Από την πρωτη στιγμή έχουν αρνηθεί να γίνουν δεκτές οι μαρτυρίες ανθρώπουν του περίγυρου του σχετικά με το ποιός ήταν ο Αλέξανδρος. Ακόμα και η προσωπική μαρτυρία του στενού του φίλου και συντρόφου, καθότι αναρχικός και ο ίδιος ως μαθητής από τα 15 του, Νίκου Ρωμανού μέσα από την επιστολή του “Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή” έχει αγνοηθεί από πολλές πλευρές εντός του κινήματος σαν να μην υπήρξε ποτέ. Έτσι έχει καταντήσει ως κυρίαρχη αφήγηση των γεγονότων στο κοινωνικό να έχει μείνει η ιστορία που μιλάει για ένα δεκαπεντάχρονο νεαρό μαθητή που βγήκε στα Εξάρχεια ένα Σάββατο για τη γιορτή του συμμαθητή του και πού κατέληξε να πέσει θύμα ενός αστυνομικού που πυροβόλησε δολοφονικά εναντίον μιας παρέας παιδιών που “αυθαδίασε” στο πρόσωπο της εξουσίας. Η πραγματικότητα για την επίσημη αποτύπωση της οποίας παλεύουμε πολλά άτομα όλα αυτή τη δεκαετία, είναι πολύ μακριά από αυτή τη νερόβραστη σούπα που σερβίρεται ως καταγραφή των γεγονότων.

Ο Αλέξανδρος ήταν ένας νεαρός σύντροφος που ξεκίνησε να ασχολείται με την αναρχία και τους αγώνες της ήδη από το Φλεβάρη του 2008. Άρχισε να δίνει δυναμικά το παρόν σε διάφορες κινηματικές διαδικασίες,  συνελεύσεις μαθητών αλλά και γενικά στα Εξάρχεια, και ειδικά στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, αποτελώντας κι ο ίδιος με τη δική του παρέα επίσης νεαρών ατόμων, κομμάτι της λεγόμενης “παρέας της Μεσολογγίου”, η οποία βρισκόταν σε δυσμένεια για αρκετό κόσμο εντός του αναρχικού χώρου την εποχή εκείνη. Η παρέα αυτή των νεαρών συντρόφων/ισσών που εμφανίστηκε περίπου εκείνη την εποχή αποτελούνταν από ένα εξαιρετικό ενθουσιώδες μπούγιο παιδιών με αστείρευτη ενεργητικότητα, ζωντάνια και θέληση για συμμετοχή σε δράσεις, αρκετά πολύβουο και ζωηρό ώστε σύντομα να γίνει γνωστό σε όλα τα Εξάρχεια Μιλάμε για μια εποχή μετά τους κυβερνητικούς ανασχηματισμούς που ακολούθησαν τις εκλογές του 2007, όπου το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε αναλάβει από κοινού ο τότε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και νυν πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος και ο απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού ναυτικού Παναγιώτης Χηνοφώτης. Η αντικατάσταση αυτή επρόκειτο να δώσει άλλο αέρα στο συγκεκριμένο υπουργείο και συγκεκριμένα μία αλλαγή τακτικής στο ζήτημα της καταστολής. Από το προηγούμενο δόγμα μηδενικής ανοχής Βουλγαράκη – Πολύδωρα, με το ανελέητο κυνηγητό των ΜΑΤ μέχρι και το Λόφο του Στρέφη, τα μαζικά πογκρόμ, προσαγωγών πέριξ της πλατείας, τις στρατοπεδευμένες διμοιρίες μέσα στην καρδιά των Εξαρχείων, της πρώτης εφαρμογής των πεζών περιπολιών ,της σκληρής και αιματηρής καταστολής των φοιτητικών διαδηλώσεων και των μαζικών συλλήψεων και ξυλοδαρμών ακόμα και αλληλέγγυων στα δικαστήρια, υπήρξε μια διάθεση αποκλιμάκωσης. Οι διμοιρίες αποτραβήχτηκαν, ακόμα και αυτή των γραφείων του ΠΑΣΟΚ και για ένα διάστημα φάνηκε πως η πολιτική επιδίωξη του Υπουργείου έτεινε περισσότερο προς μια λογική του κατευνασμού των “μπαχαλάκηδων” σε μία περίοδο όπου ο κοινωνικός ανταγωνισμός είχε ενταθεί πάρα πολύ το προηγούμενο διάστημα.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο μπορούμε να αντιληφθούμε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου ως ένα νεαρό αναρχικό σύντροφο, αρκετά ενθουσιώδη και ενεργητικό, με μια αστείρευτη θέληση για δράση παίρνοντας κι ο ίδιος μέρος μαζί με μια μεγαλύτερη παρέα εξίσου νεαρών δραστήριων ατόμων σε προκλήσεις εναντίον της εξουσίας και της καταστολής εντός των στενών ορίων των Εξαρχείων. Καταστάσεις ωστόσο που προκαλούσαν και μία μεγάλη κινηματική γκρίνια η οποία δεν πρωτοτυπούσε καθόλου, όπως δεν πρωτοτυπεί και τώρα. Τα ίδια επιχειρήματα που ακούγονται σήμερα ακούγονταν και τότε. Αντί για “ακίνδυνη επαναλαμβανόμενη γραφικότητά του Σαββατοκύριακου” είχαμε το κλασικό “Σαββατιάτικο ξεκαύλωμα” και αντί του “επί Σαμαρά αυτά δεν θα τα σκεφτόσασταν καν” είχαμε το “επί Βουλγαράκη-Πολύδωρα δε θα τα τολμούσατε αυτά”. Εντελώς ίδια ήταν τα επιχειρήματα γκρίνιας για τις “κλούβες που γυρίσανε πισω” και όπως επίσης το διαχρονικά πιο άθλιο κατηγορώ εναντίον της αναρχικής νεολαίας αυτό το “σε δυο χρονάκια εσείς θα είσαστε σπιτάκια σας”. Με τη διαφορά ότι ενώ ο Αλέξανδρος ήταν ξεκάθαρα μέσα σε πολλά απο αυτά που διαχρονικά υποτιμούνται καθ’ αυτόν τον τρόπο, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι νεολαίοι της ηλικίας αυτής μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες, όπως και ο σύντροφος Μιχάλης Καλτεζάς το 1985, δε γύρισε σπιτάκι του σε δυο χρονάκια. Τι θά ήταν ο Αλέξανδρος αν ζούσε; Αυτό δεν το ξέρουμε με σιγουριά ούτε μπορούμε να το υποθέσουμε. Θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε οτιδήποτε. Να είχε πάει πράγματι σπίτι του, να είχε εγκαταλείψει την αναρχία, να είχε “ωριμάσει πολιτικά” και να έκραζε τα “μπάχαλα” ή και να είχε μείνει στην κατεύθυνση μιας εξεγερτικής τάσης της αναρχίας. Θα μπορούσε οτιδήποτε που δεν το ξέρουμε και δε θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που ξέρουμε σίγουρα όμως είναι πως έπεσε νεκρός από τα πυρά μπάτσου, ένα Σάββατο βράδυ στις 6 Δεκέμβρη του 2008 στην οδό Μεσολογγίου μέσα στα Εξάρχεια. Ενός μπάτσου που αρνήθηκε να μετανιώσει στο Εφετείο λέγοντας πως πυροβόλησε εναντίον ενός αναρχικού δίνοντας ταυτόχρονα το πολιτικό σκεπτικό της πράξης του το οποίο αναιρεί την αφήγηση περί ενός απλού άφρονος μπάτσου-δολοφόνου .

Αυτό το οποίο συνέβη, και όλα αυτά τα οποία επακολούθησαν εγγράφονται λοιπόν στην ιστορία του κοινωνικού ανταγωνισμού. Στην ιστορία ενός δυναμικού πολύμορφου πολυσυλλεκτικού κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά εντός του οποίου υπάρχουν διαλεκτικές συνδέσεις μεταξύ της διαχρονικής αντιμπατσικής οργής εντός των Εξαρχείων και της γενικότερης όξυνσης του επιπέδου της ανατρεπτικής κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητας. Είναι κατανοητό το γιατί μοχθούν επί 10 χρόνια κάθε λογής προοδευτικοί, αριστεροί, κοινοβουλευτικοί και μη, κάθε λογής προοδευτικοί, ακαδημαϊκοί, εγκληματολόγοι, ψυχολόγοι και λοιποί απολογητές του δημοκρατικού καθεστώτος (όπως εσχάτως η ανεκδιήγητη Ζωή Κωνσταντοπούλου που με θράσος τόλμησε να χαρακτηρήσει στο Εφετείου του Κορκονέα , ως πλαστή την προ τριετίας επιστολή του συντρόφου Νίκου Ρωμανού) να αποσυνδέσουν τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου από αυτή την εξίσωση. Είναι κατανοητό γιατί ο ίδιος ο θεσμικός τους ρόλος απαιτεί να προωθούν την αποριζοσπαστικοποίηση σε κάθε κοινωνικό πεδίο, σε κάθε μεγάλο ή μικρό κοινωνικό γεγονός. Αυτό που δεν είναι εύκολα κατανοητό σε μία πρώτη ανάγνωση είναι το γιατί επιθυμεί το ίδιο ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου προχωρώντας σε μια πεισματική άρνηση να αναγνωρίσει την πολιτική στράτευση του Αλέξανδρου ως αναρχικού/αντιεξουσιαστή μαθητή. Θα μπορούσε να είναι η προσκόλληση σε μία πιο λαϊκίστικη αφήγηση προς επιδίωξη πρόκλησης ευρύτερων κοινωνικών συμπαθειών , είναι όμως μόνο αυτό; Δυστυχώς μέσα σε όλα αυτά τα 10 χρόνια έχει προκύψει περίτρανα η διατύπωση ότι προφανώς και δεν είναι μόνο αυτό. Δεδομένης της προσωπικότητας του Αλέξανδρου, με ποιες παρέες άραζε, ποιους φίλους είχε, σε ποια σκηνικά χωνόταν, πράγματα δηλαδή που κάποιοι εντός του χώρου δεν θα τα συγχωρήσουν ποτέ, η επίσημη παραδοχή της πολιτικής του ιδιότητας θα σημαίνει μία αλληλουχία πολιτικών τετελεσμένων τα οποία κρίνονται ανεπιθύμητα, κι ένα από αυτά θα είναι φυσικά αυτομάτως η παραδοχή ότι σε όλη αυτή την αντιμπατσική οργή, που εδώ και πάνω από 4 δεκαετίες εκφράζεται στα Εξάρχεια, έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά και συνδέεται διαλεκτικά με τον ευρύτερο κοινωνικό ανταγωνισμό. Η αφαίρεση λοιπόν της πολιτικής ιδιότητας του Αλέξανδρου υπακούει,όσο λυπηρό και οικτρό και αν ακούγεται ακούγεται, σε μία εξυπηρέτηση συγκεκριμένης πολιτικής ατζέντας που διακατέχεται από φανατική εμπάθεια σε συγκεκριμένες λογικές και πρακτικές. Το πόσο τραγική και ηθικά μεμπτή είναι μία τέτοια επιλογή μπορεί κανείς να το αντιληφθεί αν απλά φανταστεί πόσο αποκρουστικό θα ήταν να υπάρχουν πολιτικές τάσεις μέσα στο ευρύτερο κίνημα, που θα αρνούνταν την πολιτική ιδιότητα προσώπων που έχουνε εκλείψει από την κοινότητα του αγώνα σε διάφορες εποχές, και που σίγουρα κάποιος κόσμος τις πένθησε βαθύτατα, και που θα αναγνώριζαν μόνο την επαγγελματική ή κοινωνική: εργάτης, πατέρας κτλ.

Με αυτή τη μικρή συμβολή δεν έχω καμία αυταπάτη ότι θα αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί, ότι θα μνημονεύεται εντός του χώρου μας ο Αλέξανδρος ως αναρχικός και ότι κάποιοι θα ρισκάρουν να δημιουργηθούν ανεπιθυμητά για τους ίδιους πολιτικά τετελεσμένα. Είναι όμως μία τοποθέτηση συνεπής σε μια ευρύτερη συλλογική προσπάθεια χρόνων για τη δημιουργία προϋποθέσεων ώστε να φαίνεται ξεκάθαρα η πολιτική αθλιότητα των επιλογών που αρνούνται μέχρι σήμερα κάτι τέτοιο. Από τη δική μου μεριά με όλο το συγκινησιακό βάρος που έρχεται να φέρει αυτή η χρονιά ως το επισφράγισμα μιας ολόκληρης εποχής θα ήθελα να χαιρετίσω τον χαμένο μας σύντροφο, αυτόν που ήταν πάντοτε παρόν μαζί μας σε όλα εκείνα που ακολούθησαν, με το νεανικό του χαμόγελο που έσβησε τόσο γρήγορα, να γνέφει συνωμοτικά και να μας κλείνει το ματι στις καλές εποχές, στις επιτυχίες, στις μέρες και τους μήνες που τραντάχτηκε η κανονικότητα, αλλα και στις στραβές, τις αποτυχίες, τα κυνηγητά, τις παρανομίες, τις φυλακές. Μπορει μια δεκαετία να φτάνει στο τελος της, ένας κύκλος να κλείνει και να αφήνει πίσω μια ολόκληρη εποχή, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που θυμομαστε, πονάμε ακόμα και η καρδιά μας παραμένει μια αρμαθιά απο ξυράφια.

Δε λέμε αντίο. Δέκα χρόνια είναι λίγα. Δε στέγνωσε ακόμα το αίμα, ούτε τα δάκρυα και ούτε έσβησε το μισος.
Μονάχα φωνάζουμε με τις μικρές ή μεγάλες μας φωνές ΕΚΔΙΚΗΣΗ για να μη σταματήσει ποτέ να θυμάται ό κόσμος ότι τους νεκρούς μας δεν τους κλαίμε απλά, δεν τους αφήνουμε πίσω, τους κουβαλάμε βαθιά μέσα μας και ας βαραίνουν τα βήματα μας.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ  ΜΑΘΗΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ
ΝΕΚΡΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της ΣΠΦ

(Πηγή: the-blast.espivblogs.net)

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη

(Λάβαμε 29/11/18)

Ο Δεκέμβρης συνεχίζει να είναι ένας μηνάς που φέρει τη σφραγίδα της μνήμης της εξέγερσης των αναρχικών που υψώνονται απέναντι στην απροκάλυπτη διαμάχη οποιασδήποτε μορφής εξουσίας. Ο Δεκέμβρης του ’18 είναι ο μηνάς που συμπληρώνονται 10 χρονιά από τη συμπλοκή του συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου στο δρόμο και τη δολοφονία του από σφαίρες της αστυνομίας στη γειτονιά των Εξαρχείων, στην Ελλάδα το 2008. Επίσης, είναι ο μηνάς, που 5 χρονιά πριν, ο σύντροφος Sebastián Oversluij πεθαίνει χτυπημένος από σφαίρα μισθοφόρου της εξουσίας κατά την διάρκεια απαλλοτρίωσης τράπεζας το 2013 στη Χιλή.

Γιατί η μνήμη των δικών μας νεκρών είναι το καύσιμο που ξυπνάει τη φλόγα της δίκης μας ζωής για διαρκή εξέγερση, γιατί ο Μαύρος Δεκέμβρης ακόμη μια φορά είναι το σημείο συνάντησης της πολύμορφης δράσης και της αντανάκλασης μας, της δύναμης μας σε αυτή την άνιση μάχη και της δράσης μας σήμερα κόντρα στον καθεστωτικό εχθρό, που είναι η δύναμη του κόσμου της ιεραρχίας, του φασισμού, της πατριαρχίας,του σπισισμού, και των διάφορων εκφράσεων των ανώτερων τάξεων, από κάποιους, απέναντι σε άλλους

Για άλλη μια φορά, ο Μαύρος Δεκέμβρης εξακολουθεί να είναι ένα κάλεσμα για επικοινωνία των εξεγερμένων με την άγρια φωτιά της επιθετικής δράσης εναντίον του κράτους.

Εις μνήμη των νεκρών μας.

Επιθετική αλληλεγγύη με τους συντρόφους που είναι υπό καταστολή στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Χιλή, τη Ρωσία, την Ιταλία, την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη, επιδιώκουμε να ζήσει η αναρχία!

Μετάφραση Traces of Fire

Athens: TWO DAYS OF RESISTANCE TO SINGULARITY-THE FUTURE IS ALREADY HERE (Canceled)

THE FUTURE IS ALREADY HERE

TWO DAYS OF RESISTANCE TO SINGULARITY

Artificial intelligence, databases, augmented reality, high security cameras, digital ecosystems, drones, smartphones with smart advertisements and smart houses that steal our thoughts and turn them into merchandise, spectacle, suppression.

Surveillance. Order and security.

The laboratory escapes the four walls- the laboratory is the whole planet.

All this is what the yuppie entrepreneurs, academics, CEOS and scientists are shouting timidly but yet outrageously from Silicon Valley to Athens. On the 19th of November at the SingularityU Summit the enthusiasts of the technological dystopia will gather at Megaro Mousikis. Therefore, dystopia is here, dystopia is now. Singularity Summit is a gathering that will teach to the aspiring leaders and future entrepreneurs how they will thrive in an environment of competition and high technology. The foundation for all of this are the biggest multinational database companies in the world that govern the whole planet and reign in Silicon Valley, such as Google, Yahoo and Apple. Their dream is being presented worldwide by various arrogant scientists, such as Peter Diamantis, and is being spread to the elites of the international scene. Last year in Milan, now in Athens. The sponsors of this year’s summit here are Kathimerini and SKAI- we’ve always disliked them and they never miss out on reminding us- and the research center Demokritos, that test on non human animals.

The future is already here, but us, our thoughts, our fears, our resistances are also here. Nothing is over – the future is still unwritten.

EVENT-PRESENTATION about the SingularityU Summit and the nanoworld

by the group Resistenze al nanomondo (Italy)

SUNDAY 18/11 (location soon) at 19:00

DEMONSTARTION against the SingularityU Summit

MONDAY 19/11 Parko Eleutherias (Vassilisis Sofias, by Megaro Mousikis) at 11:30

cooperation against the future

initiative from damala fera

traces of fire

2ΗΜΕΡΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ (Ακυρώθηκε)

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ

ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ

Τεχνητή νοημοσύνη, βάσεις δεδομένων, επαυξημένη πραγματικότητα, κάμερες υψίστης ασφαλείας, ψηφιοποιημένα οικοσυστήματα, drones, έξυπνα κινητά με έξυπνες διαφημίσεις και έξυπνα σπίτια που μας κλέβουνε τις σκέψεις και τις κάνουνε εμπόρευμα, θέαμα, καταστολή.

Επιτήρηση. Τάξη και ασφάλεια.

Το εργαστήριο ξεφεύγει από τους τοίχους- το εργαστήριο είναι ο πλανήτης ολάκερος.

Όλα αυτά είναι εκείνα που φωνάζουνε δειλά αλλά ταυτοχρόνως κραυγαλέα όλοι οι γιάπηδες έλληνες επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί, μεγαλοδιευθυντές και επιστήμονες από το Silicon Valley μέχρι την Αθήνα. Στις 19 Νοέμβρη με τη Σύνοδο Μοναδικότητας (SingularityU Summit), οι θιασώτες της τεχνολογικής δυστοπίας θα μαζευτούν στο Μέγαρο Μουσικής. Επομένως, η δυστοπία είναι εδώ, η δυστοπία είναι τώρα. Η Σύνοδος της Μοναδικότητας είναι μια συνάντηση που θα διδάξει στους επίδοξους αρχηγούς και τους επιχειρηματίες του μέλλοντος πώς να θριαμβεύσουν σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικότητας και υψηλής τεχνολογίας. Θεμέλια για όλα αυτά είναι οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες βάσης δεδομένων παγκοσμίως που κυριεύουν τον πλανήτη και βασιλεύουν στην “Κοιλάδα της Σιλικόνης” στην Καλιφόρνια, όπως η Google, η Yahoo και η Apple. Το όνειρο όλων αυτών παρουσιάζεται από διάφορους αλαζόνες επιστήμονες όπως o Πίτερ Διαμαντής, σε όλο τον κόσμο και εξαπλώνεται στις ελίτ της διεθνούς σκηνής. Πέρσι στο Μιλάνο, φέτος στην Αθήνα. Χορηγοί εδώ το ΣΚΑΙ και η Καθημερινή- ανέκαθεν τους τρέφαμε αντιπάθεια και δεν παραλείπουν να μας το υπενθυμίζουν- και το κέντρο ερευνών Demokritos, που κάνει πειράματα σε μη ανθρώπινα ζώα.

Το μέλλον είναι ήδη εδώ, αλλά εδώ είμαστε και εμείς, οι σκέψεις μας, οι φόβοι μας, οι αντιστάσεις μας. Τίποτα δεν έχει τελειώσει – το μέλλον είναι ακόμα άγραφο.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ για τη Σύνοδο Μοναδικότητας και τον νανόκοσμο

από την ομάδα Resistenze al nanomondo (Ιταλία)

ΚΥΡΙΑΚΗ 18/11 (τοποθεσία σύντομα) στις 19:00

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ (-ΜΙΚΟΡΦΩΝΙΚΗ) ενάντια στη Σύνοδο Μοναδικότητας

ΔΕΥΤΕΡΑ 19/11 στο Πάρκο Ελευθερίας (Βασ. Σοφίας δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής) στις 11:30

σύμπραξη ενάντια στο μέλλον

πρωτοβουλία από δαμάλα fera

traces of fire

Απελευθέρωση ζώων στη Σουηδία

ανώνυμη σημείωση

“Στις 28 Οκτώβρη το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων στη Σουηδία απελευθέρωσε 5 κότες και 2 κουνέλια από ένα μέρος στο οποίο θα σκοτώνονταν για το κρέας τους. Κατέληξαν σε ένα ασφαλές σπίτι.

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα ζώα, και να τα απελευθερώνουμε από τα κλουβιά τους.  Και δεν θα σταματήσουμε ποτέ μέχρι τα κλουβιά να είναι άδεια. Βασανιστές ζώων πρέπει να γνωρίζετε, ότι ερχόμαστε για εσάς!

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΖΩΑ”

(Πηγή: directaction.info)

Μετάφραση Traces of Fire

 

Σκύλος απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία του στην Ιταλία

Οι Απελευθερωτές έσπασαν την σχεδόν εγκαταλελειμμένη αποθήκη στο Βένετο, όπου για κάποιο χρονικό διάστημα ένας γέρος είχε ένα σκυλί σε άθλιες συνθήκες. Απελευθερώθηκε, έλαβε την απαραίτητη φροντίδα και δόθηκε σε μια οικογένεια που τον αγαπάει σαν παιδί. Επειδή δεν ήταν αρκετά ικανοποιημένος που βασάνιζε και κακοποιούσε αυτόν τον σκύλο, αυτός ο γέρος, μετά από κάποιους μήνες, έπιασε ένα ακόμα πλάσμα για να το αφήσει στη μοίρα του στην υπαίθρια χωματερή όπου μια στο τόσο γίνονται εμπορικές δραστηριότητες. Όλο αυτό το καιρό μόνος του, περιτριγυρισμένος από σάπιο νερό, σκουριασμένα μπολ, με μοναδικό του καταφύγιο ένα σάπιο ξύλινο σπίτι, η μόνη παρηγοριά του ήταν τα λίγα χάδια των λίγων ανθρώπων που περνούσαν από εκεί και παρακαλούσε με τα θλιμμένα μάτια του για τρυφερότητα.

Αυτό το μικρό πλάσμα απελευθερώθηκε, τώρα είναι ασφαλές, μακριά από τον πόνο και τη δυστυχία. Με τις πρώτες θεραπείες των κτηνιάτρων βρέθηκαν σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας της απόλυτης εγκατάλειψης στην οποία ήταν, και αμείλικτα θα πέθαινε σε λίγες εβδομάδες. Τώρα ξέρουμε που μένεις, για την επόμενη φορά. Έβαλες σε κίνδυνο τη ζωή ενός ζώου, αν δεν σου είναι πλέον ξεκάθαρο, δεν αξίζεις δίπλα σου ούτε ένα μυρμήγκι. Κανένα άλλο ζώο δεν θα πρέπει να περάσει τις πόρτες της περιουσίας σου, μην σπαταλάς ενέργεια στα τελευταία χρόνια ζωής σου, οι απελευθερωτές θα είναι πάντα έτοιμοι να αναλάβουν δράση, τόσο τη μέρα όσο και τη νύχτα, θεώρησε πως σε έχουμε προειδοποιήσει.

Αγόρασε ένα λούτρινο!

Perro liberado de su cautiverio en Italia.

Μετάφραση Traces of Fire

ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ (2-3 Οκτώβρη Πανεπιστημιακή σύνοδος Singularity)

(Λάβαμε 10/10/18)

Η “Μοναδικότητα” είναι μια μεταφορά από την μελέτη του Ray Kurzweil, ιδρυτή του πανεπιστημίου Singularity, και χρησιμοποιείται για να περιγράψει την τεχνολογική μέθοδο που θα καταφέρει να συνδυάσει τον άνθρωπο με την τεχνολογία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το πανεπιστήμιο Singularity έχει σκοπό να διδάξει στους ηγέτες πως να εφαρμόσουν τις σύγχρονες και ανεπτυγμένες τεχνολογίες σε ανθρωπολογικές, κοινωνικές και οικολογικές αλλαγές που απαιτούνται από τον τεχνολογικό κόσμο.

Ο στόχος αυτός είναι σαφώς επιτυχής στην προετοιμασία καλύτερων μετανθρωπιστικών  ερευνητών και διευθυντών του κόσμου, καθώς μερικοί από αυτούς συγχωνεύονται με το ΜΙΤ ( Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης), ένα από τα σπουδαιότερα ερευνητικά πανεπιστήμια του κόσμου· με το DARPA, ένα κυβερνιτικό ίδρυμα του Υπουργείου Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών για στρατιωτική χρήση, με την Google, Microsoft και άλλους…

Το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο Singularity βρίσκεται στην Silicon Valey, εντός των εγκαταστάσεων της NASA και το γεγονός ότι η Google είναι ένας από τους μεγαλύτερους χορηγούς του, είναι μια ακόμη απόδειξη ότι η ιδέα του κόσμου διαμοιράζεται με αυτούς που δημιουργούν και διατηρούν τις συνθήκες της κοινωνικής οικολογικής καταστροφής που αντιμετωπίζουμε. Στη συνέχεια, θα θελήσουν να βρουν μια λύση στην καταστροφή βάζοντας πάνω της ένα μπάλωμα.

Μην ανησυχείτε! Φαίνεται ότι έχουν βρει το διάσημο μπάλωμα, είναι ένα τεχνητό και ρομποτικό μπάλωμα. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία πιστεύουν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν τις πασίγνωστες “μεγάλες προκλήσεις της ανθρωπότητας”: την δυνατότητα ενός εγγυημένου ευτυχισμένου μέλλοντος.

Ένα μέλλον που, απαντώντας στο φόβο του θανάτου και της επιθυμίας για αθανασία, υπόσχεται θεραπεία ασθενειών, απορρόφηση περιβαλλοντικών ρύπων, καταπολέμηση της φτώχειας και της πείνας. Αυτή η υπέροχη προοπτική, ωστόσο, πρέπει να διαπραγματευτεί και, σε αντάλλαγμα, απαιτεί την πλήρη αποδοχή αυτού του τεχνολογικού κόσμου.

Απαντώντας στην επιθυμία μιας καλύτερης ζωής χωρίς βάσανα και όρια, οι μετανθρωπιστές σχεδιάζουν έναν κόσμο τεχνητό, ψηφιοποιημένο, μηχανικό και νανοτεχνολογικό.

Άλλα δεν θα έπρεπε να πέσετε σε αυτή την παγίδα: η περισσότερη τεχνολογία δεν θα φέρει περισσότερη ευτυχία και ελευθερία, αλλά φέρνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Αυτές οι τεχνολογίες είναι όργανα εξουσίας και δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα άλλο παρά να εξαπλώσουν την ίδια την εξουσία καθώς επίσης να χαλιναγωγήσουν τον κόσμο. Η “Μοναδικότητα” δεν είναι απλά η δημιουργία των έξυπνων μηχανών: πρώτα απ’ όλα, είναι η γέννηση ενός νέου ολοκληρωτικού καθεστώτος όπου τα ανθρώπινα όντα θα ελέγχονται από άλλα ανθρώπινα όντα χρησιμοποιώντας νέες τεχνολογίες. Ένα καθεστώς όπου ο άνθρωπος σίγουρος για την ικανότητα του να χειραγωγεί τα πάντα γύρω του σύμφωνα με το δικό του γούστο, μπορεί να δώσει στον εαυτό του την ψεύτικη ελπίδα ότι είναι ελεύθερος και ότι μπορεί να κυνηγήσει το όνειρό του για την τελειότητα, ενισχύοντας τον και εξαλείφοντας κάθε φυσικό μαι μη όριο για να δημιουργήσει το Cyborg (Σαιμποργκ: αυτοματοποιημένος τεχνητός οργανισμός που συνδυάζει οργανικούς και τεχνικούς μηχανισμούς)

Σε ένα κόσμο σαν κι αυτό, τα σώματα, τα φυσικά στοιχεία, δεν αποτελούν πλέον μια μη διαθέσιμη βάση, αλλά γίνονται χρησιμοποιήσιμα, χειραγωγήσιμα, βελτιστοποιήσιμα. Η “Μοναδικότητα” που θέλουν να μας διαβιβάσουν οι επιστήμονες δεν αντιστοιχεί με την μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα του ατόμου, αλλά με την ομοιομορφία και την ομογενοποίηση μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης.

Ένας γκουρού των τεχνικών επιστημών προειδοποίησε τους οπαδούς του ότι θα μπορούσε να επεκταθεί και στους αντιπάλους :  “Μην παραμερίζετε την “Μοναδικότητα”, έχετε την ευκαιρία να οδηγήσετε την προσπάθεια σας στο σημείο της μεγαλύτερης επίπτωσης, την αρχή”

Ο αγώνας ενάντια σε αυτές τις διαδικασίες και αυτού του τεχνο-κοσμου, είναι αναγκαίος, πριν να είναι πολύ αργά.

Μετάφραση Traces of Fire

(Στα Ιταλικά : resistenzealnanomondo.org)

Haut-Valromey (Ain), Γαλλία – Εμπρηστική επίθεση σε σφαγείο (Ανάληψη ευθύνης)

Λάβαμε 12/10/18

Εκείνη τη νύχτα το φεγγάρι έφθινε και ήταν στο τρίτο του τέταρτο.
Μια ομάδα ατόμων, επιτίθεται σε ένα σφαγείο προκαλώντας του οκτώ εμπρησμούς, όπως επίσης και κάτω από οχήματα-και στο ίδιο το κτίριο -έχοντας  το προηγουμένως λεηλατήσει . Οι ηλεκτρικοί του μηχανισμοί κάηκαν από τη φωτιά και με αυτόν τον τρόπο καταστράφηκαν οι μηχανισμοί ψύξης και οι κάμερες ασφαλείας. Ένας μαύρος καπνός με έντονη οσμή εισβάλλει στον έναστρο ουρανό και ορμάει πάνω από το χωριό Hottones και πέριξ.

Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε χαιρετίζοντας τις όλο και πιο πολυάριθμες επιθέσεις σε κρεοπωλεία που έχουν συμβεί από την αρχή της  χρονιάς. Αυτές οι δράσεις, μας αγγίζουν γιατί δεν μας έχουν βάλει σε ρόλο θεατριών-τών αλλά μας ώθησαν να δράσουμε . Θεωρούμε σημαντικό να μην αφήσουμε την καταστολή να μας σταματήσει και διαχέουμε την αδιαμεσολάβητη δράση.

Η αντισπισιστική δράση βιώνεται σε καθημερινό επίπεδο, σε σχέση με τα έμβια όντα που μας περιβάλλουν. Επίσης δεν μας ενδιαφέρει να ασκήσουμε κριτική πάνω στη δολοφονία τους ως μια αξία εξορισμού κακή, καθώς η ηθική καταδίκη μας φαίνεται αποκομμένη από την πραγματικότητα που βιώνεται. Μας ενδιέφερε πιο πολύ να επεκτείνουμε τον αντισπισισμό σε όλα τα έμβια όντα και να αρνηθούμε την διάκριση σε ευάλωτα όντα και τα υπόλοιπα. Η μαζική δενδροφύτευση ελάτων για την σανιδοποίηση, η εντατική κτηνοτροφία πουλερικών για την παραγωγή αυγών μας φαίνονται ισάξιες.

Δεν θέλουμε έναν βίγκαν καπιταλισμό ή ένα καπιταλισμό που σέβεται ζώα αλλά συνεχίζει να εκμεταλλεύεται άλλα είδη.

Θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αποδεχόμαστε καμία κτηνοτροφία όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι.

Αυτό μας υπενθυμίζει η εξημέρωση και το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε τη φύση γύρω μας σαν κάτι προς εκμετάλλευση, ακόμη κι αν είμαστε κομμάτι της και είναι κι αυτή κομμάτι δικό μας. Αποδεχόμενοι ότι είμαστε μέρος της φύσης ,έτσι αποδεχόμαστε την πολυπλοκότητα των σχέσεων αυτών ακόμα κι αν πρόκειται για ένα διασταυρούμενο βλέμμα αλεπούς, ο ήχος του τσεκουριού που βουλιάζει στο ξύλο, το ξερίζωμα άγριων καρπών κατά το ξημέρωμα , το σκαρφάλωμα σε ένα δέντρο, το κυνήγι εντόμων που πηγαίνουν στην τροφή μας ή που εισβάλλουν στα σπίτια, η σωματική ή λεκτική σύγκρουση με άλλους ανθρώπους.

Σφαγεία , κτηνοτροφία, φυλακές είναι εξίσου μέσα εγκλεισμού και υποταγής . Διεξάγοντας αυτή τη δράση μας συντρόφευσαν ανθρώπινα όντα και μη ανθρώπινα ,που δεν ήταν παρόντα είτε γιατί είναι έγκλειστα είτε απειλούνται με εγκλεισμό. Εκφράζοντας  την οργή μας σας έχουμε στην καρδιά μας .

Και μισούμε αυτόν τον κόσμο που μας αναγκάζει να επιλέξουμε ανάμεσα στο να σκοτώνουμε αγελάδες με την παθητικότητά μας  ή να ρισκάρουμε να τις σκοτώσουμε σε δράσεις σαμποτάζ . Στην πραγματικότητα ,από την στιγμή της επίθεσης στο σφαγείο που συνειδητοποιήσαμε τις έγκλειστες αγελάδες -ακόμα κι αν προσπαθήσουμε να ελαττώσουμε τους κινδύνους για εκείνες -οι πράξεις μας τις στρεσσαραν ή τις έκαναν να υποφέρουν. Όμως δεν θέλουμε να ξεχνάμε ότι οι πράξεις μας υπάρχει πιθανότητα να βλάψουν, αλλά η αδιαφορία σκοτώνει με κάθε βεβαιότητα .

Αυτή η δράση εγγράφεται σε μια σειρά επιθέσεων ονόματι “Στοπ στον Σπισισμό “. Όμως θεωρούμε σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι ο στόχος μας είναι να επανατοποθετήσουμε τον αντισπισισμό μέσα σε μια σταθερή σύγκρουση με την εξουσία .

Αυτός ο κόσμος σκοτώνει τις κακές αγελάδες.

Για την προπαγάνδιση του χάους που αρνείται να επιλέξει ανάμεσα στην αγάπη και τη βία.

Λευκή Σελήνη,
Μαύρη αγέλη.

 

Haut-Valromey (Ain), Γαλλία – Εμπρηστική επίθεση σε σφαγείο

Κατά τη διάρκεια της νύχτας, της 28ης Σεπτεμβρίου, το σφαγείο Gesler στο Haut-Valromey (Ain) ήταν ο στόχος για την τοποθέτηση πολλών εμπρηστικών μηχανισμών.

Τα δύο τρίτα των εγκαταστάσεων, συμπεριλαμβανομένου του αλλαντοποιείου, του σφαγείου και των γραφείων καταστράφηκαν από τις φλόγες ολοσχερώς. Επίσης κάηκαν δυο φορτηγά και δυο τρακτέρ της ίδια εταιρίας.

Κανένα ανθρώπινο ή μη ανθρώπινο ζώο δεν τραυματίστηκε.

(Πηγή: contramadriz.espivblogs.net)

Μετάφραση Traces of Fire

Ο βιγκανισμός από μια νιχιλιστική και αντιπολιτισμική σκοπιά -Archegonos-

Το κείμενο αυτό αποσκοπεί στην αποδόμηση του όρου “βιγκανισμός” μέσα από  ηθικές, κοινωνικές ακόμα και πολιτικές θέσεις και καταδεικνύει ότι αν αυτός δεν ευθυγραμμίζεται με μια εντελώς εχθρική συνείδηση απέναντι στο υπάρχον, τότε δεν παύει να είναι μια ακόμα απάτη ή ψευδαίσθηση.

Σαν να λέμε, τα άτομα τα οποία χρησιμοποιούν τον όρο “βιγκανισμός” στηριγμένα σε μια διαφορετική ηθική ή δεν παίρνουν το ρίσκο της επιθετικής δράσης (που μπορεί να έχει διαφορετικές μορφές και όχι μόνο αυτή της σωματικής) ή μιας χαοτικής διατάραξης, τότε παραμένει λάσπη μέσα στο βάλτο απ’ όπου προήλθε.

-Archegonos-

Τι είναι βιγκανισμός? Μια ακόμα ηθική αξία? Μια ακόμα εναλλακτική επιλογή της κοινωνίας? Ένας ακόμη βάλτος μέσα στην απέραντη θάλασσα του σιχαμένου υπάρχοντος? Οι περισσότερες πτυχές του βιγκανισμού είναι ηθικιστικές και ανθρωποκεντρικές. Από αυτή την πτυχή ούτε οι αναρχικοί δεν μπορούν να ξεφύγουν. Ο βιγκανισμός ως παθητική μορφή του “αγώνα” παραβλέπει πολλά πράγματα σε σχέση με την δική μου οπτική γωνία. Τώρα κάποιος μπορεί να μου πει ότι είναι ακριβώς το ίδιο από τη στιγμή που είναι βίγκαν. Αλλά όχι. Η αρχή του συλλογισμού μου είναι τελείως διαφορετική. Αντί για μια μορφή αγώνα θα τον χαρακτήριζα ως μια μορφή αποχής  από κάποια γρανάζια του πολιτισμού και του καπιταλισμού ταυτόχρονα, με την αποδοχή των προβληματικών της στην παρούσα πραγματικότητα. Διότι σαν αγώνας από ποιους και απέναντι σε ποιους θα ήταν αυτός? Ένας αγώνας του πολιτισμένου ανθρώπου απέναντι σε ένα ακόμα ζήτημα εκμετάλλευσης δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά αποστειρωμένος, όπως και πολλοί άλλοι αγώνες. Μια θυματοποίηση. Από την άλλη, ως μια ατομικιστική επιλογή της συνειδητής αποχής και άρνησης ενός μέρους του υπάρχοντος που βλέπει τους συντρόφους μας σαν πρώτη ύλη, μετατρέπεται σε μια δυναμική επιλογή. Δεν υπάρχει “καλό” και “κακό” για εμένα. Μέσα στο σύστημα του καπιταλισμού, αρνούμαι την παρακμή που προέρχεται από την φυλάκιση και την τυραννία της ζωής των μη ανθρώπινων ζώων. Σε έναν άλλο μη συστηματοποιημένο κόσμο δεν θα αρνιόμουν, αν οι συνθήκες επιβίωσης το απαιτούσαν, να χρησιμοποιήσω το οτιδήποτε από τον οποιοδήποτε ζωντανό οργανισμό. Εάν χρειαζόταν και αν ήμουν δυνατότερος, θα επικρατούσα. Με σεβασμό στις ζωές των μη εχθρών μου. Ως μια μορφή αποχής και αντι-νέκρωσης του εγώ μου από την φυλάκιση, εμπορευματοποίηση και υποβάθμιση της μη ανθρώπινης ζωής από την ατέρμονη και άπειρη έννοια του πολιτισμού και όχι ως αποκλεισμό στη βιομηχανία κρέατος που δεν έχει καμία σημασία για εμένα αφού μετέπειτα θα βρεις τον εαυτό σου μπλεγμένο στα γρανάζια μιας άλλης βιομηχανίας. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία για εμένα από τη στιγμή που η οικονομία είναι μέρος του συστήματος και δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα. Θέλω να καταστρέψω την οικονομία και όχι να την χρησιμοποιήσω πολιτικά. Όχι σαν επιλογή “καλού” ή “κακού” αφού δεν αναγνωρίζω καμία μορφή ηθικής κανονικότητας που προέρχεται από κοινωνικές και πολιτιστικές δομές, ούτε με ενδιαφέρει η ηθική γενικώς. Επομένως, είναι απλά ένα εργαλείο που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει δεδομένων των συνθηκών και τίποτα άλλο. Αυτή είναι η πλησιέστερη προσέγγιση για την ατομικότητα μου η οποία έχει αρνηθεί τον ανθρωποκεντρισμό.

Εν πάση περιπτώσει,  δεν μπορεί να είναι κανείς 100% βίγκαν ή να κρατήσει τη στάση που θα ήθελε απέναντι στη γη, μέσα από ένα σύστημα που είναι όλα αφομοιώσιμα και αυτό το έχουμε δει πολλές φορές. Όντας αναρχικός, γρήγορα καταλαβαίνεις ότι τα πάντα μέσα στο σύστημα του κράτους και του πολιτισμού, είναι εχθρός σου. Βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε έναν συνεχή πόλεμο. Όλα τα προϊόντα πρώτης ανάγκης μέσα στο σύστημα είτε θα παράγονται από μη ανθρώπινα ζώα που έχουν πεθάνει για τις ανάγκες του καταναλωτισμού και από διάφορες εταιρίες που υποδουλώνουν τις ζωές μας ή θα είναι τοξικά και μη διασπώμενα από το φυσικό περιβάλλον ή θα είναι προϊόντα των βίγκαν και οικολογικών εταιριών που παίζουν ένα άλλο παιχνίδι κέρδους και καταναλωτισμού απευθυνόμενοι στους ηθικούς ή lifestyle καταναλωτές, δημιουργώντας άλλες κοινωνίες αφομοιώσιμες και φυσικά ελεγχόμενες από το σύστημα. Ακόμα και αν επιλέξεις τακτικές, όπως για παράδειγμα να απαλλοτριώσεις παπούτσια θα μπορούσες να αποφύγεις τη συμβολή στο οικονομικό μέρος του συστήματος αλλά δεν θα είσαι ποτέ σίγουρος αν έχεις ή όχι αποφύγει το γεγονός ότι τα παπούτσια που έκλεψες μπορεί να έχουν πάνω τους τοξικά ή μη διασπώμενα υλικά (ή να είναι φτιαγμένα με τρόπους που μολύνουν το φυσικό περιβάλλον) ή ακόμα και να περιέχουν κόλλα, με υλικά προερχόμενα από φυλακισμένα μη ανθρώπινα ζώα. Τα συστήματα εκμετάλλευσης και καταστροφής που έχει δημιουργήσει ο πολιτισμένος άνθρωπος ενάντια σε οτιδήποτε αγαπάμε είναι ατελείωτα. Ως μηδενιστής και αναρχικός ατομικιστής με συνείδηση για την ολική απελευθέρωση, δεν βλέπω τον βιγκανισμό και την ευαισθητοποίηση μου για τη γη μέσα από ηθικούς δεσμούς οι οποίοι εύκολα θα μπορούσαν να αφομοιωθούν από το σύστημα (το οποίο περιλαμβάνει νόμους, θεσμούς, ηθικές αξίες, κράτος, κοινωνία, πολιτισμό κτλ) και θεωρώ γελοίο ακόμα και για τον εαυτό μου να παίζω το πολιτικό παιχνίδι, του να ψάχνω βίγκαν προϊόντα ή αυτά που είναι φιλικά στο περιβάλλον μέσα σε ένα σύστημα απόλυτης εκμετάλλευσης και υποβάθμισης οποιουδήποτε ζωντανού οργανισμού. Επομένως, είμαι βίγκαν λόγω προσωπικής συνείδησης λαμβάνοντας υπόψη τις τρέχουσες συνθήκες χωρίς να γίνομαι μοναχός και προσπαθώ με όποιο τρόπο και όσο περισσότερο μπορώ να απέχω από την κυρίαρχη ανθρωποκεντρική παρακμή αυτού του κόσμου. Η αντιπολιτισμική συνείδηση είναι μόνο ένα άλλο μέρος της εσωτερικιστικής ατομικότητας που δεν αναγνωρίζει άλλη οντότητα πέρα από το άτομο και τις επιθυμίες του/της, αναλύοντας τη γη ως ένα χαοτικό, αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης και επαναπροσδιορίζει τη σχέση του/της με αυτή και άλλες ατομικότητες.

Μόνο μέσα από τον αυθορμητισμό, την άρνηση αυτών που έχουμε διδαχθεί (συμπεριλαμβανομένων όλων των αξιών και των ιδανικών που προέρχονται από την κοινωνία), τη μοναδικότητα και την κριτική σκέψη, τις στιγμές επίθεσης και αυτοπραγμάτωσης και την επαφή με το φυσικό περιβάλλον, θα μπορούσα να βρω ένα νόημα στην ύπαρξη (προσωπικό νόημα όχι μια αντικειμενική αλήθεια) της ατομικότητάς μου.

Ο βιγκανισμός είναι ξεκάθαρα μόνο ένα εργαλείο ενάντια σε μερικά συστήματα. Για τις άλλες μορφές απελευθέρωσης της κάθε ατομικότητας ο καθένας από εμάς μπορεί να εφεύρει τους δικούς του τρόπους. Δεν υπάρχει ένας μοναδικός αποτελεσματικός τρόπος/μέσο. Θέτουμε στόχους, είμαστε υπομονετικοί, χρησιμοποιούμε κάθε υλικό και μέσο ενάντια στον εχθρό και με ό,τι δύναμη μας έχει απομείνει και όποτε μπορούμε κάνουμε επίθεση σαν τον αετό χωρίς ηθικούς φραγμούς, ούτε σεβασμό για τη ζωή του. Όχι για ένα μεγαλύτερο σκοπό αλλά για το χρόνο που μας έχουν κλέψει. Μακριά από ηθικούς ισχυρισμούς όπως “το κρέας είναι φόνος” νιώθω την ανάγκη να επιτεθώ σε όλα όσα προσβάλλουν την αισθητική μου αντίληψη και δεν με αφήνουν να αντλήσω απόλαυση από αυτά που με περιβάλλουν. Δεν νιώθω την ανάγκη να επικρίνω τον σύντροφο που δεν ακολουθεί τις μεθόδους του βιγκανισμού, για τους δικούς του λόγους, αλλά έχει αναπτύξει μια βαθιά ανάλυση ενάντια στο υπάρχον (παρόλο που η κατανάλωση κρέατος και η χρήση μη ανθρώπινων ζώων είναι η πιο κυρίαρχη μορφή ζωής στον πλανήτη) αφού αυτός ο σύντροφος θα έχει φτάσει σε ένα επίπεδο επίγνωσης μέσω κριτικής σκέψης που δεν θα τον αφήσει να εφησυχαστεί με τις επιλογές του ή θα θεωρήσει έναν άλλο ζωντανό οργανισμό κατώτερο ή ανώτερο, κανονικό ή μη κανονικό. Θα ασκήσω κριτική όμως σίγουρα σε όλους αυτούς που δεν αμφισβητούν τις μαζικές συνθήκες διαβίωσης καθώς και όλους τους αναρχικούς των οποίων η κριτική για τον βιγκανισμό προέρχεται μόνο μέσα από το είδωλο του ανθρωποκεντρικού κόσμου.

Veganism From A Nihilist and Anti-Civ Perspective pdf

(Πηγή: warzonedistro.noblogs.org)

Μετάφραση Traces of Fire