Στις 18 Σεπτεμβρίου, 2014, οι Nataly Casanova και Juan Flores, συνελήφθησαν κατά την επιδρομή της αστυνομία και των μέσων μαζική ενημέρωσης, οι οποίοι κατηγορούνται με τον αντιτρομοκρατικό νόμο για την τοποθέτηση εκρηκτικών σε διάφορα μέρη στο Σαντιάγο.
Μερικούς μήνες αργότερα,ο Enrique Guzmán, που τους επισκεπτόταν συχνά στη φυλακή, συνελήφθη και κατηγορήθηκε για του ίδιους λόγους. Παρουσιάστηκαν εξαρχής ως εσωτερικοί εχθροί που πρέπει να τους καταπολεμήσουν, και έχουν παραμείνει από τότε σε κράτηση.
Στις 24 Μαρτίου ξεκίνησε το δικαστήριο εναντίων των συντρόφων υπερασπίζοντας το μονοπώλιο της βίας από το κράτος, επιτίθενται στις αναρχικές ιδέες και τιμωρούν την αλληλεγγύη με την απειλή της μακροχρόνιας ποινής διαρκής φυλάκισης.
Οι δίκες αποτελούν περιπτώσεις αυτο-επιβεβαίωσης και έχουν μεγάλη σημασία για τις αρχές και για το θέατρο της δημοκρατίας οι οποίες αναμεταδίδονται από τα όργανα της προπαγάνδας, επιδιώκοντας να κλονίσουν τους συντρόφους μας και να τους καταδικάσουν σε παραδειγματική τιμωρία, προκειμένου να εκφοβίσουν όποιον τολμά να επαναστατήσει ενάντια στην εξουσία. Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε αυτές τις περιπτώσεις σε αρένα μάχης και να υπερασπιστούμε τους συντρόφους μας.
Αν τιμωρήσουν την αλληλεγγύη, εμείς θα απαντήσουμε με περισσότερη οργή. Δράσεις χωρίς όρια ενάντια σε Κράτος και Αρχές.
Χαιρετίζουμε και εμεις με την σειρά μας βαθιά ευχαριστημένοι την απελευθέρωση των 2 συντρόφων μας και τους ευχόμαστε ολόψυχα δύναμη σε κάθε νέο τους βήμα.
Μέχρι το γκρέμισμα όλων των φυλακών!
Μετάφραση: Διαχειριστική ομάδα Ragnarok.
Santiago – Οι Χιλιανοί αναρχικοί, Monica Caballero και Francisco Solar, αφίχθησαν αυτό το πρωί στο διεθνές αεροδρόμιο του Santiago, αφότου απελάχθησαν από την Ισπανική επικράτεια πίσω στην πατρίδα τους. Η Monica και ο Francisco είχαν κατηγορηθεί υπό τον ισπανικό αντίτρομοκρατικό νόμο για την υποτιθέμενη βομβιστική επίθεση στον καθεδρικό ναό του Pilar της Zaragoza στις 2 Οκτώβρη του 2013 με αποτέλεσμα να συλληφθούν έναν μήνα μετά το περιστατικό. Οι ισπανικές αρχές επιδίωξαν μια ποινή 44 χρόνων για τους κατηγορούμενους, μα αντ’ αυτού εισέπραξαν μια δωδεκάχρονη ποινή το 2014. Η υπεράσπιση οδήγησε την υπόθεση της Monica και του Francisco στο ανώτατο ισπανικό δικαστήριο, οπού η ποινή μειώθηκε περαιτέρω σε τεσσερισήμισι χρόνια τον περασμένο Δεκέμβρη έχοντας καταρριφθεί μία εκ των βασικών κατηγοριών. Την στιγμή εκέινη, το ανώτατο ισπανικό δικαστήριο αναγνώρισε πως η πρόθεση της βομβιστικής επίθεσης ήταν να προκληθούν υλικές ζημιές σε ένα θρησκευτικό σύμβολο και έτσι χρεώθηκαν τις φθορές και τις απώλειες.
Σαν τελική προσφυγή, η υπεράσπιση υπέβαλε αίτηση υπό τον Ισπανικό ποινικό νόμο αριθμόν 89, ο οποίος αναφέρει πως οι αλλοδαποί μπορούν να απελαθούν πίσω στην χώρα καταγωγής τους έχοντας διανύσει έναν χρόνο στην φυλακή. Η αίτηση έγινε αποδεχτή από το δικαστήριο με απότοκο την απέλαση της Monica και του Francisco πίσω στην Χιλή όπου θα απαλαχθούν εντελώς από όποια επιτήρηση, εν αναμονή τυχόν αδικημάτων σε βάρους του Χιλιανού νομικού συστήματος. Δεδομένου ότι δεν έχουν τέτοια, είναι ελεύθεροι να περπατούν ελεύθεροι κατά την αφιξή τους διερχόμενοι τους Χιλιανούς δασμούς. Αμφότεροι η Monica και ο Francisco ουδέποτε αναγνώρισαν την εμπλοκή τους στην βομβιστική επίθεση και στην πραγματικότητα υπέθεσαν πως οι κατηγορίες τους ήταν μέρος μιας ευρύτερης κρατικής πολιτικής δίωξης τους ως Αναρχικοί
Η Monica Caballero και ο Francisco Solar αρχικά ήρθαν στην Ισπανία αφού οι κατηγορίες τους στην Χιλιανή υπόθεση βομβών αποσύρθησαν από το δικαστήριο του Santiago το 2012. Η υπόθεση αυτή προβλήθηκε έντονα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Χιλιανή επικράτεια όταν πρωτοήρθε στο φως το 2010, με δημόσιες ραδιοτηλεοπτικές μεταδόσεις των συλλήψεων 21 κατηγορούμενων, εικονιζόμενων ως τρομοκράτες. Η υπόθεση όμως σύντομα κατέρρευσε αφού ανεπαρκής και ισχνές αποδείξεις παρουσιάστηκαν από τις κρατικές διωκτικές αρχές στα δικαστήρια με αποτέλεσμα την αθώωση των Αναρχικών αλλά και μια κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης. Το δικαστήριο του Santiago πρόσταξε τις κρατικές διωκτικές αρχές να διαμείψουν με 460 εκκατομύρια Χιλιανά pesos ( περίπου 700.000 δολάρια ) τους πρώην Αναρχικούς, κατηγορούμενες για τις απώλειες και τα τραύματα που υπέστησαν στα χέρια του νομικού συστήματος, πρόταση που στην συνέχεια έγινε δεκτή από το ανώτατο Χιλιανό δικαστήριο. Ο Francisco Solar αμείφθηκε με 100 εκατομμύρια pesos, ενώ η Monica Caballero με 80 εκατομμύρια pesos, τα οποία χρησιμοποίησαν ώστε να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στην Ισπανία σαν ζευγάρι.
Σήμερα η Monica και ο Francisco θα είναι ελέυθεροι να βαδίζουν απρόσκοπτα στους δρόμους του Santiago και να ξεκινήσουν μια νέα ζωή μαζί με τους φίλους τους, τις οικογένειες τους και τους συντρόφους τους. Τους χαιρετίζουμε για τις γενναίες, αξιοπρεπείς προσπάθειες τους όλα αυτά τα χρόνια καταστολής και διωγμών να αντισταθούν στα όρια των κρατικών φυλακών ανά τον κόσμο.
Με αγάπη και οργή
Zήτω η Αναρχία!
The Women’s Coordinating Committee for a Free Wallmapu [Toronto]
Σημείωση από το μπλογκ Ιnsurrection Νews: Το παρακάτω κείμενο είναι των φυλακισμένων συντρόφων Fabián Durán, Enrique Guzmán, Nicolás Rojas και Joaquín García το οποίο γράφτηκε ως απάντηση στις άνανδρες επιθέσεις από τους δεσμοφύλακες ενάντια στις αναρχικές κρατούμενες Tamara Sol, Tato και Claudia που πραγματοποιήθηκαν στις γυναικείες φυλακές του San Joaquin στις 11 και 12 Ιανουαρίου. Ως απάντηση σε αυτές τις βίαιες και άνανδρες επιθέσεις φίλοι και συγγενείς πραγματοποίησαν μια γρήγορη κινητοποίηση έξω από τις φυλακές στις 13 Ιανουαρίου. Τοποθετήσανε πανό έξω από τη φυλακή, φωνάξανε συνθήματα και βάψανε τους τοίχους της φυλακής. Τα **αντίστοιχα για αυτούς** ΜΑΤ επιτέθηκαν στο κόσμο της κινητοποίησης με κανόνια νερού και συλλάβανε 5 συντρόφους. Παρά το γεγονός ότι κατέστειλαν την κινητοποίηση στάλθηκε ένα σαφές μήνυμα στις αρχές ότι, η επίθεση εναντίων φυλακισμένων επαναστατικών συντρόφων, θα υπάρχει άμεση απάντηση. Μπορείτε να δείτε φωτογραφίες της κινητοποίησης ΕΔΩ
Χιλή: Λίγα λόγια αλληλεγγύης στην Ταμάρα Σολ, Τάτο και Κλαούντια
Από την μονάδα των φυλακών υψίστης ασφαλείας χαιρετίζουμε κάθε ένα από τα συντρόφια που απήχθησαν από το κράτος, όπου μέρα με τη μέρα, με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα της φυλακής σε όλες τις εκφάνσεις και μορφές της.
Πριν από λίγες μέρες μάθαμε, πάνω κάτω, για την άνανδρη επίθεση από τους δεσμοφύλακες ενάντια στις συντρόφισσες Tamara Sol, Tato και Claudia. Έχουμε πλήρη επίγνωση για τις επαναλαμβανόμενες επιθέσεις που γίνονται όλο και πιο συχνές, είτε για τιμωρία, απομόνωση είτε αιώνιο εγκλεισμό, αλλά η επανεμφάνιση τους αποτρέπει την ομαλότητα, δίνει περισσότερη δύναμη σε εμάς και τα πιστεύω μας. Κάθε μέρα που περνά γινόμαστε όλο και περισσότερο πρόθυμοι για εκδίκηση ενάντια στην κοινωνία της φυλακής και σε όσους την υπερασπίζονται.
Γνωρίζουμε τα προσωπικά κίνητρα πολλών δεσμοφυλάκων και η αλήθεια είναι ότι δεν μας ανησυχούν, γιατί ξέρουμε πως νιώθουν για τους ανατρεπτικούς φυλακισμένους και ξέρουμε πως κάθε άνανδρη επίθεση οφείλεται στις απογοητευτικές προσπάθειες τους στο να μας κερδίσουν, ως εκ τούτου δεν είναι τίποτα παρά λόγοι για να μας κάνουν να αισθανόμαστε περήφανοι.
Χαιρετίζουμε κάθε έναν σύντροφο/συντρόφισσα και του συγγενείς όπου με την αλληλεγγύη τους και την ακλόνητη στάση τους που πραγματοποίησαν κινητοποίηση έξω από τη φυλακή για να στηρίξουν τα συντρόφια.
Τέλος στέλνουμε πολύ αγάπη και δύναμη στους συντρόφους.
Παρακολουθούμε τις αποφάσεις τους και δεν θα διστάσουμε να συνδράμουμε σε οποιαδήποτε δράση χρειαστεί.
Fabián Durán Enrique Guzmán Nicolás Rojas Joaquín García
Από τη μεριά μου δεν γνώρισα τον Angry, αλλά ο θάνατος του (ο οποίος δεν μου ήταν αδιάφορος) τον φέρνουν κοντά μου μέσα από τα κείμενα του, σκίτσα, τραγούδια ή αναμνήσεις από άλλους ανθρώπους οι οποίοι τον φέρνουν στη ζωή με μεγάλη στοργή, και μου επέτρεψαν και μου επιτρέπουν να πάω λίγο πιο πέρα αυτή τη μέρα στις 11 του Δεκέμβρη ώστε να μπορέσω να έχω χώρο να φέρω στη μνήμη μου κάποιο σύντροφο ή άλλους. Μια αίσθηση της αναγνώρισης του ίδιου του ατόμου, ως ένα ον που έκανε το βήμα για να αμφισβητήσει τον εαυτό του, αυτή την κοινωνία και αυτόν τον πολιτισμό της κυριαρχίας μέσω της προσπάθειας να ζήσει μια διαφορετική ζωή η οποία δεν είναι καθιερωμένη και προ-κατασκευασμένη. Με καλές και κακές στιγμές, αντιφάσεις και χτυπήματα που έχουν ως συνέπεια οι συγκεκριμένες επιλογές και η ανυπακοή.
Η μνήμη για την οποία μιλάω αρχίζει από το συναίσθημα συγγένειας με τον σύντροφο και από ορισμένες εμπειρίες, πρακτικές, επιθυμίες, συναισθήματα και ιδέες που γεμίζουν τις ζωές μας με μια κοινή αίσθηση, περηφάνια και με ώθηση για να περπατήσουμε σε ένα παρόμοιο μονοπάτι του αγώνα και της σύγκρουσης, των επιθυμιών και της δημιουργίας.
Είναι τόσο τα πολιτικά και προσωπικά στοιχεία ( ακόμα και τα τελευταία δεν μπορώ να τα εξηγήσω πολύ καλά) της καθημερινής του ζωής και της προσωπικότητας του που έχουν την σημασία τους. Όπως τον τρόπο με τον οποίο τρεφόταν, την άρνηση να καταναλώνει ορισμένα προϊόντα και ουσίες, την αγάπη του για τη γη, έχοντας υπόψιν του και άλλες ζωές που δεν είναι ανθρώπινες, την περιφρόνηση του για την μισθωτή εργασία, τον ιλεγκαλισμό, αυτή την ενέργεια και αυτή τη σπίθα που είχε, που παίρνει δύναμη επίσης και κάνει τις δράσεις απαλλοτρίωσης και την πολύτιμη στάση του. Για αυτούς τους λόγους, λυπάμαι που κάποιος σαν αυτόν δεν βρίσκεται πλέον εδώ ανάμεσα μας. Γιατί εκτός από την προώθηση για άμεσες δράσεις, απαλλοτριώσεις και ιλεγκαλισμό, ήταν αυτός που προσπάθησε να ζήσει μια εξεγερτική ζωή. Για όλα αυτά δεν θα ξεχάσω ποτέ ποιος και τι είδος πολίτη ( ένας φρουρός ασφάλειας) ήταν αυτός ο καταραμένος που σκότωσε τον Angry.
Ο σύντροφος Σεμπαστιάν Οβερσλουίχ είναι παρών!
Λευτεριά στην συντρόφισσα Ταμάρα Σολ που έκανε το βήμα της εκδίκησης.
Τα ξημερώματα της 1ης Αυγούστου 2015 ο σύντροφος Ιγκνάσιο Μουνιός συνελήφθη την ώρα που μετέφερε έναν εκρηκτικό μηχανισμό και φυλλάδια αλληλεγγύης στα συντρόφια που είναι αιχμάλωτα για την υπόθεση PDI. Έκτοτε παραμένει απαχθέντας στη φυλακή Σαντιάγο 1.
Περισσότερο από ένα χρόνο μετά την προφυλάκισή του ο σύντροφος πέρασε δίκη* στην οποία επιχειρήθηκε να επιβληθούν παραδειγματικές ποινές ενάντια σε όποιον δεν σκύβει το κεφάλι και περνά στη δράση αποσταθεροποιώντας αυτή την κάλπικη ειρήνη που μας επιβάλλεται κάθε μέρα.
Δεν μπορούμε να μείνουμε άπραγοι όσο η εξουσία χαντακώνει με χρόνια φυλακής τα αδέρφια μας στον αγώνα, γι’ αυτό στις 6 Δεκέμβρη 2016 αποφασίσαμε να διασαλέψουμε την τάξη της πόλης, κόβοντας την κυκλοφορία επί της λεωφόρου Μανουέλ Ροδρίγκες, στο ύψος της οδού Σαλεσιάνος, εκφράζοντας έτσι την αλληλεγγύη μας και στέλνοντας δύναμη στον σύντροφο Ιγκνάσιο Μουνιός.
Κανένας πολιτικός κρατούμενος δεν είναι μόνος!
Μέχρι την καταστροφή όλων των φυλακών!
Μέχρι την καταστροφή της κοινωνίας που τις χρειάζεται!
Τη νύχτα της 11ης Δεκέμβρη τοποθετήσαμε έναν εμπρηστικό/εκρηκτικό αυτοσχέδιο μηχανισμό με σύστημα χρονοκαθυστέρησης στην Εθνική Ένωση Δικαστικών Υπαλλήλων, στην οδό Σιενφουέγος, στο κέντρο του Σαντιάγο. Ο μηχανισμός λειτούργησε σωστά με αποτέλεσμα να πυρποληθεί η πόρτα του κτηρίου.
Η Εθνική Ένωση Δικαστικών Υπαλλήλων είναι το μέρος όπου μαζεύονται οι υπάλληλοι που καθημερινά φροντίζουν για τη λειτουργία του δικαστικο-σωφρονιστικού συμπλέγματος. Χτυπήσαμε ένα λημέρι των ενεργών γραναζιών του συστήματος που επιτρέπουν καθημερινά στους τρισάθλιους που απαρτίζουν τους κρατικούς μηχανισμούς να εξασκούν το δικαίωμα που έχουν δώσει στους εαυτούς τους να δικάζουν και να αιχμαλωτίζουν άλλα άτομα.
Κάθε ποινή που επιβάλεται από δικαστές, κάθε καταδίκη που προτείνεται από την εισαγγελία, κάθε αιχμαλωσία στις φυλακές της εξουσίας βασίζεται στον ρόλο κάθε δικαστικού υπαλλήλου που με τη δουλειά του επικυρώνει την ύπαρξη και συντήρηση της κατασταλτικής βιομηχανίας.
Σε εποχές όπου αναρχικοί/ες δικάζονται με κίνδυνο να καταδικαστούν σε πολυετείς ποινές, η δράση μας είναι πύρινο κεραυνοβόλημα που βγαίνει από τα κατάβαθα των πιο σκοτεινών προθέσεών μας ενάνια στην κοινωνική τάξη της κυριαρχίας.
Εντάσσουμε αυτή τη δράση στο πλαίσιο της διεθνούς πρότασης του Σχεδίου Νέμεσις, που προτάθηκε από συντρόφια της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς στην Ελλάδα, για να χτυπήσουμε τους εξουσιαστές και τους συνεργούς τους εκεί που κατοικούν, δουλεύουν και συναθροίζονται.
Δράση αυτόνομη που διαρηγνύει την παθητικότητα των πολιτών κι αποφασίζει να ενεργήσει εκτός των προγραμματισμένων ωραρίων των διαδηλώσεων των κοινωνικών κινημάτων.
Εμπρησμοί που συμπληρώνουν και αναβαθμίζουν τις συγκρούσεις στους δρόμους και τα σαμποτάζ μικρής κλίμακας.
Οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει, το μόνο που χρειάζεται είναι να το αποφασίσει, να το σχεδιάσει, να λάβει τις απαραίτητες προφυλάξεις και να δοκιμάσει την χαρά της επίθεσης, αυτό το συναίσθημα που καλμάρει την αγωνία μας να χτυπήσουμε άμεσα την εξουσία, αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε πιο πλήρεις και να ανασαίνουμε στα γεμάτα, δίχως να αισθανόμαστε ανώτεροι από κάτι ή κάποιον.
Οι νυχτερινές φωτιές και οι εκρήξεις που γεννιούνται από συνωμοσίες είναι αυτές που συνιστούν το δυναμικό όργανο της εξεγερτικής πρότασης ενάντια στην κυριαρχία, το τόσο παρών στις ζωές μας παρά το πόσο αντίξοη φαίνεται να ‘ναι η πραγματικότητα απέναντί μας.
Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα κίνημα, απευθύνουμε ένα κάλεσμα στη σύσταση πυρήνων δράσης συντονισμένων μεταξύ τους.
Είμαστε οι συνεχιστές κάθε εξέγερσης και κάθε συνωμοσίας που αντέταξε την απελευθερωτική βία στη βία της σκλαβιάς στη Χιλή, στη Λατινική Αμερική και σ’ όλο τον κόσμο.
Είμαστε ο σπόρος της συνέχειας των αντάρτικων στρατηγικών και τακτικών που παίρνουν νέα μορφή με τις αντεξουσιαστικές αρχές και μεθόδους.
Ο θάνατος του Φιντέλ Κάστρο, ενός πρώην αντάρτη που κατέληξε να οικοδομεί ένα κομουνιστικό κράτος στην Κούβα, ή η συμφωνία ειρήνης ανάμεσα στο κολομβιάνικο κράτος και τις Farc, το πιο μακρόχρονο αριστερό αντάρτικο του σύγχρονου κόσμου, δεν αντιπροσωπεύουν σε καμία περίπτωση για μας το θάνατο του επαναστατικού αγώνα και της ένοπλης δράσης ενάντια στην καταπίεση. Το μόνο που πεθαίνει μαζί τους είναι το εξουσιαστικό παράδειγμα στις γραμμές του αντικαπιταλιστικού αγώνα.
Τώρα περισσότερο από ποτέ, η εποχή μας απευθύνει ένα κάλεσμα στην αυτόνομη αντεξουσιαστική δράση.
Οι εμπρησμοί και οι εκρήξεις μας δεν λησμονάνε τη σφαγή που διέπραξε τπ κράτος στο Σχολείο Σάντα Μαρία στο Ικίκε το 1907, ούτε τη δολοφονία των 81 κρατουμένων στην πυρκαγιά της φυλακής του Σαν Μιγκέλ τον Δεκέμβρη 2010.
Χαιρετίζουμε την εξεγερμένη ζωή του αναρχικού συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, την οποία έπληξε ένας μπάτσος στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη 2008.
Μνημονεύουμε με φωτιά τον αναρχομηδενιστή Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ ο οποίος πέθανε πυροβολώντας στις 11 Δεκέμβρη 2013, αποπειρούμενος να απαλλοτριώσει χρήματα από τους υπεύθυνους της εξαθλίωσης.
Από την Χιλή ως την Ελλάδα, από την Ροτζάβα ως το Μεξικό, από τις ΗΠΑ ως την Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία και τον κόσμο όλο.
Εξεγερτική δράση κι αλληλεγγύη στα έγκλειστα συντρόφια!
Για την ένοπλη έκφραση των επιθυμιών μας για ελευθερία!
Κάθε μέρα είναι Μαύρος Δεκέμβρης!
Μην μένεις άπραγος! Οπλίσου και πράξε βίαια!
Πόλεμο στην κυριαρχία!
Θάνατο στον πολιτισμό, στην πατριαρχία και σε κάθε εξουσία!
Σαντιάγο, Χιλή 14/12/16: Αναρχικοί πυρπόλησαν λεωφορείο στην Villa Francia στη μνήμη του αναρχικού συντόφου Σεμπαστιάν Angry Οβερσλουίχ ο οποιος δολοφονήθηκε στις 11.12.13 ενώ διέπραττε ληστεία σε τράπεζα.
ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΟΒΕΡΣΛΟΥΙΧ ΠΑΡΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗΣ
ΚΙ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Το πρωί της 11ης Δεκέμβρη 2013 ο σύντροφος Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ ετοιμαζόταν να απαλλοτριώσει ένα τραπεζικό υποκατάστημα στην κοινότητα του Πουδαουέλ, στο Σαντιάγο της Χιλής. Ο σύντροφος «Άνγκρυ» με το που μπήκε στο εν λόγω υποκατάστημα τράβηξε το υποπολυβόλο που έφερε κάτω από τα ρούχα του κι ανακοίνωσε τη ληστεία. Ο τρισάθλιος σεκιουριτάς της τράπεζας άνοιξε τότε πυρ εναντίον του και τον σκότωσε επί τόπου· αυτός ο ένστολος καριόλης είχε στρατιωτική εκπαίδευση και πλούσια εμπειρία ως μισθοφόρος στην Αϊτή και στο Ιράκ.
Δικαιώνουμε την απόφαση του συντρόφου να απαλλοτριώσει τους πλουσίους, αναγνωρίζοντας τους εαυτούς μας ως εχθρούς του Κεφαλαίου και του συστήματος κυριαρχίας που παράγει και προπαγανδίζει τις αθλιότητες που βιώνουμε καθημερινά. Ενθαρρύνουμε κάθε άμεση επίθεση στις ιδιοκτησίες και στα συμφέροντα των πλουσίων και γινόμαστε κομμάτι αυτού του πολύμορφου αγώνα ενάντια στην εξουσία.
Μνημονεύουμε τον σύντροφο γι’ αυτό που υπήρξε, για τη συνέπεια των πράξεών του, για το ότι συνεισέφερε κι εμβάθυνε σε αυτή τη διαδικασία συνεχούς επίθεσης ενάντια στις δομές της εξουσίας. Η μνήμη είναι μια διαρκής κι αδιάκοπη άσκηση στην ιστορία μας, γι’ αυτό και τιμούμε τον σύντροφο που αποφάσισε να φέρει την επαναστατική του πρακτική ως τις έσχατες συνέπειες.
«Ήρθε η ώρα να ανακτήσουμε τη ζωή, να καταστρέψουμε κάθε εξουσία, να χτυπήσουμε τους μπάτσους, να επιτεθούμε στις τράπεζες, να απαλλοτριώσουμε, να μην υπακούσουμε και να καταστρέψουμε»
-Άνγκρυ
ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2013
ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
Σεμπαστιάν Οβερσλουίχ, σε θυμόμαστε σε κάθε άμεση δράση.* 11 Δεκέμβρη περάσανε 3 χρόνια από το θάνατο σου στον αγώνα, με φωτιά θυμόμαστε κάθε πεσόντα σύντροφο.
Λεφτεριά στους συντρόφους της υπόθεσης PDI, Ταμάρα Σολ και όλους τους υπόλοιπους συντρόφους που απήχθησαν και φυλακίστηκαν από το κράτος της αστυνομίας.
Φωτιά στις φυλακές!
Εμείς δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε!
Ο αγώνας συνεχίζεται, ισχυρότερος από ποτέ!
*Οδοφράγματα, πανό, τρικάκια και επιθέσεις με μολότωφ, εναντίον της αστυνομίας στη μνήμη του Σεμπαστιάν«Angry» Οβερσλουίχ και για όλους τους πολιτικούς κρατούμενους έξω από το UMCE(Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο Επιστημών της Αγωγής). Υπήρχαν επίσης συγκρούσεις έξω από το Campus Juan Gómez Millas (Πανεπιστήμιοτης Χιλής). 07/12/2016
Στις πεντέμιση τα ξημερώματα της Παρασκευής 4 Νοέμβρη, εκμεταλλευτήκαμε την παρούσα συγκυρία γενικής απεργίας [για το συνταξιοδοτικό] και του κλίματος ξεσηκωμού που φαινόταν να πλησιάζει για κείνη τη μέρα, με σκοπό να κάνουμε εμφανείς τις ανταγωνιστικές απέναντι στην εξουσία θέσεις μας, μακριά από συνθήματα της κοινωνίας των πολιτών και ρεφορμισμού, καθώς και διεκδικήσεων που απλά θωρακίζουν το κυρίαρχο σύστημα. Μαζευτήκαμε από νωρίς για να διακόψουμε τη ροή των οχημάτων επί της εθνικής οδού Παναμερικάνα, σηκώνοντας οδόφραγμα, πετώντας φυλλάδια και κρεμώντας ένα πανό σε κοντινή αερογέφυρα.
Έχοντας επίγνωση πως κάθε στιγμή είναι πρόσφορη για δράση, εκμεταλλευτήκαμε αυτή τη συγκυρία μαζικής αναμπουμπούλας για να παράξουμε τη ρήξη με τις θέσεις των πολιτών που απαιτούν την αντικατάσταση ενός μοντέλου με κάποιο άλλο χωρίς να αμφισβητούν το αίτιο της σύγκρουσης που τους κινεί, και που είναι η ίδια η εργασία και οι συνθήκες που την υπαγορεύουν ως κάτι υποτίθεται το απαραίτητο.
Γιατί για μας είναι απαραίτητο να φέρουμε την ένταση σε κάθε πιθανό χώρο και να μην αφήσουμε τις απόψεις της κοινωνίας των πολιτών ή των ρεφορμιστών να κερδίσουν τον δρόμο.
Να βγούμε για να μπαχαλέψουμε κάθε γωνιά του κόσμου, δίχως να κάνουμε εκπτώσεις στον λόγο μας, αλλά τοποθετούμενοι με αποφασιστικότητα για τις επιθυμίες μας να δώσουμε ζωή στην αναρχία.
Άμεση, επιθετική και πολύμορφη δράση ενάντια σε κάθε εξουσία, σε όλους τους χώρους!
Δύναμη και αλληλεγγύη στα συντρόφια Νάταλυ Καζανόβα, Χουάν Φλόρες και Ενρίκε Γκουσμάν, που στις 4 Νοέμβρη προβλέπεται να περάσουν από ακροαματική διαδικασία στο πλαίσιο προετοιμασίας της δίκης τους.
Δύναμη και αλληλεγγύη στα συντρόφια της “υπόθεσης PDI”, που στις 7 Νοέμβρη θα αντιμετωπίσουν την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας εναντίον τους [η δίκη επρόκειτο να ξεκινήσει στις 21/10, αλλά πήρε αναβολή], και στους αιχμάλωτους μαπούτσε που κατηγορούνται για την υπόθεση εμπρησμού της έπαυλης Λούσινγκερ-Μακέυ στις 4/1/2013 ενόψει της επερχόμενης δίκης εναντίον τους.
Δύναμη και αλληλεγγύη στις/ους μαχόμενες/ους αιχμάλωτες/ους σε όλο τον ντουνιά και σε όσες/ους βαδίζουν στην παρανομία πάνω σε τούτη τη Γη. Η φωτιά μας ας σας συνοδεύει.
Το φυλλάδιο γράφει:
Δεν είναι το σύστημα των συντάξεων που πρέπει ν’ αλλάξει, είναι οι συνθήκες ζωής που επιβάλλει το κράτος και το Κεφάλαιο που πρέπει να καταστραφούν, μαζί με τις εξουσιαστικές και πολιτισμένες συμπεριφορές μας!
Γιατί η εργασία είναι μια δραστηριότητα επιβεβλημένη με τη βία, που δεν προκύπτει από πηγαία βούληση, από χαρά, αλλά από μια βούληση υποταγμένη στη λειτουργία αυτής της μεγα-μηχανής που δουλεύει ασταμάτητα καταναλώνοντας τις ζωές μας.
Γιατί μας μοιάζει αποκρουστική αυτή η κανονικότητα που μας τρώει από τα μέσα, που μας στερεί τη ζωή εν ελευθερία, την ατομικότητα και αυτονομία μας, την ικανότητά μας ν’ αποφασίσουμε και να καθορίσουμε μόνοι/ες μας πώς θέλουμε να ζήσουμε και να συσχετιστούμε.
Γιατί απεχθανόμαστε αυτή την ασφυκτική ρουτίνα. Γιατί αρνούμαστε να ζήσουμε μια ζωή εξημερωμένη σε μια κοινωνία ιεραρχική, μέσα σε μια πόλη που επεκτείνεται αδιάκοπα, ισοπεδώνοντας αρχέγονα δάση, ποτάμια και τα οικοσυστήματά τους.
Γιατί αρνούμαστε κάθε μορφή εξουσίας, μιας και θεωρούμε τους εαυτούς μας ικανούς να ζήσουμε αυτόνομα, δίχως νόμο, δίχως κράτος, δίχως εξουσία, δίχως κοινωνικές συμβάσεις, μονάχα ελεύθερα συσχετιζόμενες/οι κι αυτοκαθοριζόμενες/οι.
Σήμερα αποφασίσαμε να διακόψουμε τη ροή οχημάτων επί της εθνικής οδού Παναμερικάνα, κεντρικό αυτοκινητόδρομο στον οποίο κυκλοφορεί διαρκώς μια τεράστια ποσότητα εμπορευμάτων και εργατικού δυναμικού/μοντέρνων σκλάβων που επιτρέπουν σε αυτό το σύστημα να συνεχίζει να λειτουργεί.
Γιατί τα συνθήματα που προτάσσει σήμερα η κοινωνία των πολιτών δεν είναι παρά μεταρρυθμίσεις που ενισχύουν αυτό το σύστημα θανάτου.
Σήμερα παραλύουμε την εύρυθμη λειτουργία της μέρας σου για να δυναμιτίσουμε τη βαρετή ζωή σου, φωνάζοντας στη διαπασών:
Ούτε δουλειά, ούτε ιεραρχίες, ούτε έλεγχος επί των συνθηκών της ζωής μας.
Αρκετά με την ανάθεση της ζωής μας σε ξένα χέρια.
Κλέψε τη ζωή σου και ανάλαβε την ευθύνη.
Θάνατος στους αρχηγούς και σ’ όποιον μοστράρει την εξουσία του.
Να καταστρέψουμε τον πολιτισμό και κάθε κοινωνική οργάνωση όπου υπάρχει κυριαρχία.
Πόλεμο ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.
Για τη συνολική απελευθέρωση.
Ζήτω η αναρχία.
Να μην εμβαθύνουμε σε ένα σύστημα που μας εξοντώνει. Να εμβαθύνουμε στο αντάρτικο που κατατρέφει το σύστημα και την κυριαρχία.
