ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ

Ο χρόνος είναι σχετικός. Δεν υπόκειται αφ’ εαυτού του σε κατηγοριοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις. Η κατανομή των χρονικών διανυσμάτων σε δεκαετίες, αιώνες, χιλιετίες είναι προϊόν της ανθρώπινης ανάγκης να σχηματοποιεί, να δημιουργεί πλαίσια που γίνονται αντιληπτά ως “ιστορικές” περίοδοι, ή ως χρονικά ορόσημα τα οποία έχουν ένα διαφοροποιημένο αντίκτυπο στο συνειδησιακό εύρος κάθε ατομικότητας. Άλλες φορές ερμηνευτικό, άλλες πολιτικό κι άλλες καθαρά συναισθηματικό, χωρίς καν αυτό να μπορεί να φιλτραριστεί με ορθολογικούς όρους.
Τη στιγμή λοιπόν που γράφονται αυτές οι γραμμές αρχίζει και πλησιάζει εκείνη η χρονική στιγμή που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τις μεγάλες εκείνες μέρες και νύχτες του Δεκέμβρη του 2008, μέρες και νύχτες που φωτίστηκαν από τις πύρινες φλόγες του μίσους και της εκδίκησης για τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Για κάποιους ίσως είναι ένα ένας ακόμα χρόνος από εκείνα τα γεγονότα, για κάποιες ίσως είναι μια επέτειος που χρόνο με το χρόνο ξεθωριάζει, σβήνεται και χάνεται. Για κάποιους άλλους, για το κομμάτι μιας γενιάς που πέρασε πολλές κόκκινες γραμμές αποτελεί το σφράγισμα μιας δεκαετίας από το σημείο μηδέν, από την μέρα εκείνη όπου τα πράγματα πήραν μία τροπή που έδειχναν ότι μπροστά στον ορίζοντα ανοίγει ένας δρόμος πιθανόν χωρίς επιστροφή. Μιλώντας για εμένα είναι μία δεκαετία από την οποία τον ένα μόνο χρόνο πρόλαβα να ζήσω ελεύθερος, τον δεύτερο σε καθεστώς παρανομίας και τα υπόλοιπα οκτώ σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Επομένως η συνειδητοποίηση ότι ο χρονικός ορίζοντας μιας ολόκληρης δεκαετία εξαντλείται, δε μπορεί παρά να επιφέρει μία δυνατή αλληλουχία συναισθηματικών εξάρσεων και κυρίως μία τεράστια φόρτιση σε κάποιους ανθρώπους που αρνηθήκαμε πεισματικά να δεχτούμε ότι ο Δεκέμβρης ήταν μόνο ένας μήνας. Γιατί για κάποιους ανθρώπους η εξέγερση εκείνη κράτησε λίγο παραπάνω.

Δεν αποφάσισα ωστόσο να τοποθετηθώ δημόσια τόσο για όλα αυτά, όσο για να διεκδικήσω εκείνο το μικρό μερίδιο που μου αναλογεί στην πολιτική και ιστορική αποκατάσταση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, του νεαρού, του μαθητή, του 15χρονου, φίλου για κάποιους, νεαρό μέλος μιας ευρύτερης μεγάλης παρέας για άλλους, αλλά και συντρόφου για πολλούς.
Είθισται ως κινηματική παράδοση και της αναρχίας και της αριστεράς, όταν ένα πρόσωπο από την κοινότητα του αγώνα χάνεται να αναλαμβάνει την τιμητική του προσφώνηση το πιο οικείο, φιλικό και πολιτικό περιβάλλον του, να μιλήσει για το πρόσωπό αυτό, τις απόψεις, τα πιστεύω, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τα προτερήματα ή και τα όποια ελαττώματά συμπληρώνουν τις ανθρώπινες αντιφάσεις που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Μέσα από αυτήν την τιμητική προσφώνησή αναλαμβάνουν να εκθέσουν στον υπόλοιπο κόσμο όσο το δυνατόν περισσότερο την προσωπικότητα του προσώπου που χάθηκε από κοντά μας, να εκφράσουν την λύπη, την οδύνη, την οργή ίσως, για την απώλεια του από δίπλα μας αλλά και ταυτόχρονα από τα χαρακώματα του αγώνα.
Η περίπτωση όμως του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι ίσως από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις, που όσο κι αν έχουν μιλήσει οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, αλλά και οι λιγότερο κοντινοί, όσο κι αν έχει εκφραστεί το στενό αλλά και ευρύτερο φιλικό και συντροφικό του περιβάλλον σχετικά με το ποιος ήταν, ποια ήταν η προσωπικότητά του, ποιες οι θέσεις του και οι απόψεις του, έχουν ωστόσο αγνοηθεί συστηματικά με πείσμα και με ακατάληπτη εμμονή. Όχι μόνο έχουν αγνοηθεί με ξεκάθαρα απροκάλυπτο και χυδαίο τρόπο, αλλά οι φωνές τους έχουν σκεπαστεί κιόλας με μία συστηματική καταγραφή της ιστορίας έτσι όπως βολεύει την κάθε πλευρά που μιλάει πάνω στο θέμα, καταγραφές που εξυπηρετούν την κατασκευή μεγάλων εύπεπτων αφηγήσεων βασισμένες σε μια εργαλειακά λαϊκίστικη πολιτική εξωστρέφειας. Από την πρωτη στιγμή έχουν αρνηθεί να γίνουν δεκτές οι μαρτυρίες ανθρώπουν του περίγυρου του σχετικά με το ποιός ήταν ο Αλέξανδρος. Ακόμα και η προσωπική μαρτυρία του στενού του φίλου και συντρόφου, καθότι αναρχικός και ο ίδιος ως μαθητής από τα 15 του, Νίκου Ρωμανού μέσα από την επιστολή του “Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή” έχει αγνοηθεί από πολλές πλευρές εντός του κινήματος σαν να μην υπήρξε ποτέ. Έτσι έχει καταντήσει ως κυρίαρχη αφήγηση των γεγονότων στο κοινωνικό να έχει μείνει η ιστορία που μιλάει για ένα δεκαπεντάχρονο νεαρό μαθητή που βγήκε στα Εξάρχεια ένα Σάββατο για τη γιορτή του συμμαθητή του και πού κατέληξε να πέσει θύμα ενός αστυνομικού που πυροβόλησε δολοφονικά εναντίον μιας παρέας παιδιών που “αυθαδίασε” στο πρόσωπο της εξουσίας. Η πραγματικότητα για την επίσημη αποτύπωση της οποίας παλεύουμε πολλά άτομα όλα αυτή τη δεκαετία, είναι πολύ μακριά από αυτή τη νερόβραστη σούπα που σερβίρεται ως καταγραφή των γεγονότων.

Ο Αλέξανδρος ήταν ένας νεαρός σύντροφος που ξεκίνησε να ασχολείται με την αναρχία και τους αγώνες της ήδη από το Φλεβάρη του 2008. Άρχισε να δίνει δυναμικά το παρόν σε διάφορες κινηματικές διαδικασίες,  συνελεύσεις μαθητών αλλά και γενικά στα Εξάρχεια, και ειδικά στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, αποτελώντας κι ο ίδιος με τη δική του παρέα επίσης νεαρών ατόμων, κομμάτι της λεγόμενης “παρέας της Μεσολογγίου”, η οποία βρισκόταν σε δυσμένεια για αρκετό κόσμο εντός του αναρχικού χώρου την εποχή εκείνη. Η παρέα αυτή των νεαρών συντρόφων/ισσών που εμφανίστηκε περίπου εκείνη την εποχή αποτελούνταν από ένα εξαιρετικό ενθουσιώδες μπούγιο παιδιών με αστείρευτη ενεργητικότητα, ζωντάνια και θέληση για συμμετοχή σε δράσεις, αρκετά πολύβουο και ζωηρό ώστε σύντομα να γίνει γνωστό σε όλα τα Εξάρχεια Μιλάμε για μια εποχή μετά τους κυβερνητικούς ανασχηματισμούς που ακολούθησαν τις εκλογές του 2007, όπου το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε αναλάβει από κοινού ο τότε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και νυν πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος και ο απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού ναυτικού Παναγιώτης Χηνοφώτης. Η αντικατάσταση αυτή επρόκειτο να δώσει άλλο αέρα στο συγκεκριμένο υπουργείο και συγκεκριμένα μία αλλαγή τακτικής στο ζήτημα της καταστολής. Από το προηγούμενο δόγμα μηδενικής ανοχής Βουλγαράκη – Πολύδωρα, με το ανελέητο κυνηγητό των ΜΑΤ μέχρι και το Λόφο του Στρέφη, τα μαζικά πογκρόμ, προσαγωγών πέριξ της πλατείας, τις στρατοπεδευμένες διμοιρίες μέσα στην καρδιά των Εξαρχείων, της πρώτης εφαρμογής των πεζών περιπολιών ,της σκληρής και αιματηρής καταστολής των φοιτητικών διαδηλώσεων και των μαζικών συλλήψεων και ξυλοδαρμών ακόμα και αλληλέγγυων στα δικαστήρια, υπήρξε μια διάθεση αποκλιμάκωσης. Οι διμοιρίες αποτραβήχτηκαν, ακόμα και αυτή των γραφείων του ΠΑΣΟΚ και για ένα διάστημα φάνηκε πως η πολιτική επιδίωξη του Υπουργείου έτεινε περισσότερο προς μια λογική του κατευνασμού των “μπαχαλάκηδων” σε μία περίοδο όπου ο κοινωνικός ανταγωνισμός είχε ενταθεί πάρα πολύ το προηγούμενο διάστημα.

Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο μπορούμε να αντιληφθούμε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου ως ένα νεαρό αναρχικό σύντροφο, αρκετά ενθουσιώδη και ενεργητικό, με μια αστείρευτη θέληση για δράση παίρνοντας κι ο ίδιος μέρος μαζί με μια μεγαλύτερη παρέα εξίσου νεαρών δραστήριων ατόμων σε προκλήσεις εναντίον της εξουσίας και της καταστολής εντός των στενών ορίων των Εξαρχείων. Καταστάσεις ωστόσο που προκαλούσαν και μία μεγάλη κινηματική γκρίνια η οποία δεν πρωτοτυπούσε καθόλου, όπως δεν πρωτοτυπεί και τώρα. Τα ίδια επιχειρήματα που ακούγονται σήμερα ακούγονταν και τότε. Αντί για “ακίνδυνη επαναλαμβανόμενη γραφικότητά του Σαββατοκύριακου” είχαμε το κλασικό “Σαββατιάτικο ξεκαύλωμα” και αντί του “επί Σαμαρά αυτά δεν θα τα σκεφτόσασταν καν” είχαμε το “επί Βουλγαράκη-Πολύδωρα δε θα τα τολμούσατε αυτά”. Εντελώς ίδια ήταν τα επιχειρήματα γκρίνιας για τις “κλούβες που γυρίσανε πισω” και όπως επίσης το διαχρονικά πιο άθλιο κατηγορώ εναντίον της αναρχικής νεολαίας αυτό το “σε δυο χρονάκια εσείς θα είσαστε σπιτάκια σας”. Με τη διαφορά ότι ενώ ο Αλέξανδρος ήταν ξεκάθαρα μέσα σε πολλά απο αυτά που διαχρονικά υποτιμούνται καθ’ αυτόν τον τρόπο, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι νεολαίοι της ηλικίας αυτής μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες, όπως και ο σύντροφος Μιχάλης Καλτεζάς το 1985, δε γύρισε σπιτάκι του σε δυο χρονάκια. Τι θά ήταν ο Αλέξανδρος αν ζούσε; Αυτό δεν το ξέρουμε με σιγουριά ούτε μπορούμε να το υποθέσουμε. Θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σε οτιδήποτε. Να είχε πάει πράγματι σπίτι του, να είχε εγκαταλείψει την αναρχία, να είχε “ωριμάσει πολιτικά” και να έκραζε τα “μπάχαλα” ή και να είχε μείνει στην κατεύθυνση μιας εξεγερτικής τάσης της αναρχίας. Θα μπορούσε οτιδήποτε που δεν το ξέρουμε και δε θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που ξέρουμε σίγουρα όμως είναι πως έπεσε νεκρός από τα πυρά μπάτσου, ένα Σάββατο βράδυ στις 6 Δεκέμβρη του 2008 στην οδό Μεσολογγίου μέσα στα Εξάρχεια. Ενός μπάτσου που αρνήθηκε να μετανιώσει στο Εφετείο λέγοντας πως πυροβόλησε εναντίον ενός αναρχικού δίνοντας ταυτόχρονα το πολιτικό σκεπτικό της πράξης του το οποίο αναιρεί την αφήγηση περί ενός απλού άφρονος μπάτσου-δολοφόνου .

Αυτό το οποίο συνέβη, και όλα αυτά τα οποία επακολούθησαν εγγράφονται λοιπόν στην ιστορία του κοινωνικού ανταγωνισμού. Στην ιστορία ενός δυναμικού πολύμορφου πολυσυλλεκτικού κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά εντός του οποίου υπάρχουν διαλεκτικές συνδέσεις μεταξύ της διαχρονικής αντιμπατσικής οργής εντός των Εξαρχείων και της γενικότερης όξυνσης του επιπέδου της ανατρεπτικής κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητας. Είναι κατανοητό το γιατί μοχθούν επί 10 χρόνια κάθε λογής προοδευτικοί, αριστεροί, κοινοβουλευτικοί και μη, κάθε λογής προοδευτικοί, ακαδημαϊκοί, εγκληματολόγοι, ψυχολόγοι και λοιποί απολογητές του δημοκρατικού καθεστώτος (όπως εσχάτως η ανεκδιήγητη Ζωή Κωνσταντοπούλου που με θράσος τόλμησε να χαρακτηρήσει στο Εφετείου του Κορκονέα , ως πλαστή την προ τριετίας επιστολή του συντρόφου Νίκου Ρωμανού) να αποσυνδέσουν τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλου από αυτή την εξίσωση. Είναι κατανοητό γιατί ο ίδιος ο θεσμικός τους ρόλος απαιτεί να προωθούν την αποριζοσπαστικοποίηση σε κάθε κοινωνικό πεδίο, σε κάθε μεγάλο ή μικρό κοινωνικό γεγονός. Αυτό που δεν είναι εύκολα κατανοητό σε μία πρώτη ανάγνωση είναι το γιατί επιθυμεί το ίδιο ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου προχωρώντας σε μια πεισματική άρνηση να αναγνωρίσει την πολιτική στράτευση του Αλέξανδρου ως αναρχικού/αντιεξουσιαστή μαθητή. Θα μπορούσε να είναι η προσκόλληση σε μία πιο λαϊκίστικη αφήγηση προς επιδίωξη πρόκλησης ευρύτερων κοινωνικών συμπαθειών , είναι όμως μόνο αυτό; Δυστυχώς μέσα σε όλα αυτά τα 10 χρόνια έχει προκύψει περίτρανα η διατύπωση ότι προφανώς και δεν είναι μόνο αυτό. Δεδομένης της προσωπικότητας του Αλέξανδρου, με ποιες παρέες άραζε, ποιους φίλους είχε, σε ποια σκηνικά χωνόταν, πράγματα δηλαδή που κάποιοι εντός του χώρου δεν θα τα συγχωρήσουν ποτέ, η επίσημη παραδοχή της πολιτικής του ιδιότητας θα σημαίνει μία αλληλουχία πολιτικών τετελεσμένων τα οποία κρίνονται ανεπιθύμητα, κι ένα από αυτά θα είναι φυσικά αυτομάτως η παραδοχή ότι σε όλη αυτή την αντιμπατσική οργή, που εδώ και πάνω από 4 δεκαετίες εκφράζεται στα Εξάρχεια, έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά και συνδέεται διαλεκτικά με τον ευρύτερο κοινωνικό ανταγωνισμό. Η αφαίρεση λοιπόν της πολιτικής ιδιότητας του Αλέξανδρου υπακούει,όσο λυπηρό και οικτρό και αν ακούγεται ακούγεται, σε μία εξυπηρέτηση συγκεκριμένης πολιτικής ατζέντας που διακατέχεται από φανατική εμπάθεια σε συγκεκριμένες λογικές και πρακτικές. Το πόσο τραγική και ηθικά μεμπτή είναι μία τέτοια επιλογή μπορεί κανείς να το αντιληφθεί αν απλά φανταστεί πόσο αποκρουστικό θα ήταν να υπάρχουν πολιτικές τάσεις μέσα στο ευρύτερο κίνημα, που θα αρνούνταν την πολιτική ιδιότητα προσώπων που έχουνε εκλείψει από την κοινότητα του αγώνα σε διάφορες εποχές, και που σίγουρα κάποιος κόσμος τις πένθησε βαθύτατα, και που θα αναγνώριζαν μόνο την επαγγελματική ή κοινωνική: εργάτης, πατέρας κτλ.

Με αυτή τη μικρή συμβολή δεν έχω καμία αυταπάτη ότι θα αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί, ότι θα μνημονεύεται εντός του χώρου μας ο Αλέξανδρος ως αναρχικός και ότι κάποιοι θα ρισκάρουν να δημιουργηθούν ανεπιθυμητά για τους ίδιους πολιτικά τετελεσμένα. Είναι όμως μία τοποθέτηση συνεπής σε μια ευρύτερη συλλογική προσπάθεια χρόνων για τη δημιουργία προϋποθέσεων ώστε να φαίνεται ξεκάθαρα η πολιτική αθλιότητα των επιλογών που αρνούνται μέχρι σήμερα κάτι τέτοιο. Από τη δική μου μεριά με όλο το συγκινησιακό βάρος που έρχεται να φέρει αυτή η χρονιά ως το επισφράγισμα μιας ολόκληρης εποχής θα ήθελα να χαιρετίσω τον χαμένο μας σύντροφο, αυτόν που ήταν πάντοτε παρόν μαζί μας σε όλα εκείνα που ακολούθησαν, με το νεανικό του χαμόγελο που έσβησε τόσο γρήγορα, να γνέφει συνωμοτικά και να μας κλείνει το ματι στις καλές εποχές, στις επιτυχίες, στις μέρες και τους μήνες που τραντάχτηκε η κανονικότητα, αλλα και στις στραβές, τις αποτυχίες, τα κυνηγητά, τις παρανομίες, τις φυλακές. Μπορει μια δεκαετία να φτάνει στο τελος της, ένας κύκλος να κλείνει και να αφήνει πίσω μια ολόκληρη εποχή, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που θυμομαστε, πονάμε ακόμα και η καρδιά μας παραμένει μια αρμαθιά απο ξυράφια.

Δε λέμε αντίο. Δέκα χρόνια είναι λίγα. Δε στέγνωσε ακόμα το αίμα, ούτε τα δάκρυα και ούτε έσβησε το μισος.
Μονάχα φωνάζουμε με τις μικρές ή μεγάλες μας φωνές ΕΚΔΙΚΗΣΗ για να μη σταματήσει ποτέ να θυμάται ό κόσμος ότι τους νεκρούς μας δεν τους κλαίμε απλά, δεν τους αφήνουμε πίσω, τους κουβαλάμε βαθιά μέσα μας και ας βαραίνουν τα βήματα μας.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ  ΜΑΘΗΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ
ΝΕΚΡΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της ΣΠΦ

(Πηγή: the-blast.espivblogs.net)

POR UN DICIEMBRE NEGRO

(Recibido el 29/11/2018)

Diciembre sigue siendo un mes marcado con el sello de la memoria
insurgente de lxs anárquicxs que se levantan en abierto antagonismo a
cualquier forma de poder.

Diciembre de 2018 será el mes en que se cumplirán 10 años desde que el
compañero Alexandros Grigoropoulos fue arrebatado de las calles al ser
asesinado por balas policiales en el barrio de Exarchia, Grecia, el año
2008. También es el mes en el cual hace 5 años atrás, el compañero
Sebastián Oversluij murió abatido por las balas de un mercenario del
capital en medio de una expropiación bancaria el año 2013 en Chile.

Porque la memoria de nuestrxs muertxs es combustible para avivar la
llama de nuestra vida en permanente revuelta, que el Diciembre Negro
vuelva a ser un punto de encuentro en la acción multiforme y en la
reflexión sobre nosotrxs mismxs, sobre nuestras fuerzas en el combate
minoritario y sobre las manifestaciones actuales del enemigo totalitario
que es el poder y su mundo de jerarquías, fascismos, patriarcado,
especismo y las múltiples expresiones del afán de superioridad de unxs
sobre otrxs.

Una vez más, Diciembre Negro continúa siendo una invitación a la
comunicación insurgente al calor salvaje de la acción ofensiva contra el
poder.

Memoria iconoclasta con nuestrxs muertxs.

SOlidaridad ofensiva con lxs compañerxs que enfrentan la represión en
Argentina, Brasil, Chile, Rusia, Italia, Grecia y todo el mundo.

¡¡Por un Diciembre Negro, procura que viva la anarquía!!

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη

(Λάβαμε 29/11/18)

Ο Δεκέμβρης συνεχίζει να είναι ένας μηνάς που φέρει τη σφραγίδα της μνήμης της εξέγερσης των αναρχικών που υψώνονται απέναντι στην απροκάλυπτη διαμάχη οποιασδήποτε μορφής εξουσίας. Ο Δεκέμβρης του ’18 είναι ο μηνάς που συμπληρώνονται 10 χρονιά από τη συμπλοκή του συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου στο δρόμο και τη δολοφονία του από σφαίρες της αστυνομίας στη γειτονιά των Εξαρχείων, στην Ελλάδα το 2008. Επίσης, είναι ο μηνάς, που 5 χρονιά πριν, ο σύντροφος Sebastián Oversluij πεθαίνει χτυπημένος από σφαίρα μισθοφόρου της εξουσίας κατά την διάρκεια απαλλοτρίωσης τράπεζας το 2013 στη Χιλή.

Γιατί η μνήμη των δικών μας νεκρών είναι το καύσιμο που ξυπνάει τη φλόγα της δίκης μας ζωής για διαρκή εξέγερση, γιατί ο Μαύρος Δεκέμβρης ακόμη μια φορά είναι το σημείο συνάντησης της πολύμορφης δράσης και της αντανάκλασης μας, της δύναμης μας σε αυτή την άνιση μάχη και της δράσης μας σήμερα κόντρα στον καθεστωτικό εχθρό, που είναι η δύναμη του κόσμου της ιεραρχίας, του φασισμού, της πατριαρχίας,του σπισισμού, και των διάφορων εκφράσεων των ανώτερων τάξεων, από κάποιους, απέναντι σε άλλους

Για άλλη μια φορά, ο Μαύρος Δεκέμβρης εξακολουθεί να είναι ένα κάλεσμα για επικοινωνία των εξεγερμένων με την άγρια φωτιά της επιθετικής δράσης εναντίον του κράτους.

Εις μνήμη των νεκρών μας.

Επιθετική αλληλεγγύη με τους συντρόφους που είναι υπό καταστολή στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Χιλή, τη Ρωσία, την Ιταλία, την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.

Για ένα Μαύρο Δεκέμβρη, επιδιώκουμε να ζήσει η αναρχία!

Μετάφραση Traces of Fire

Argentina: Publicación solidaria con Marco, Hugo y Anahi

(Recibido el 22/11/2018)

Queremos extender la ofensiva desde todas las variables posibles, este
gesto es muestra de ello.
———————————-

Les presentamos esta nueva publicación que nace desde las entrañas de
nuestras pasiones indómitas de querer romperlo todo y que hoy se expande
en el urgente deseo de extender todo nuestro cariño iconoclasta a Marco,
Hugo y Anahí, quienes viven las consecuencias dolorosas de quienes
apuestan por una vida anárquica en conflicto destructivo con lo
existente y a quienes conocemos y a su vez no porque en este río
anárquico de corrientes caóticas nunca entramos dos veces porque no era
el mismo río aquella vez, porque no somos las misma de ahora. Llamaremos
a éste número “0” para antecederlo al “1” que casi está listo pero que
tiene un enfoque destructivo distinto a éste y ahora queremos lanzar un
mínimo gesto de solidaridad afín a quién puso un artefacto explosivo
(sin éxito en su explosión) en casa del juez Bonadío y a quienes
intentaron estallar la tumba de Falcón en el Cementerio de La Recoleta
(padeciendo el error de una explosión prematura).

Saludos iconoclastas

PDF: Destruir para Destruir

Athens: TWO DAYS OF RESISTANCE TO SINGULARITY-THE FUTURE IS ALREADY HERE (Canceled)

THE FUTURE IS ALREADY HERE

TWO DAYS OF RESISTANCE TO SINGULARITY

Artificial intelligence, databases, augmented reality, high security cameras, digital ecosystems, drones, smartphones with smart advertisements and smart houses that steal our thoughts and turn them into merchandise, spectacle, suppression.

Surveillance. Order and security.

The laboratory escapes the four walls- the laboratory is the whole planet.

All this is what the yuppie entrepreneurs, academics, CEOS and scientists are shouting timidly but yet outrageously from Silicon Valley to Athens. On the 19th of November at the SingularityU Summit the enthusiasts of the technological dystopia will gather at Megaro Mousikis. Therefore, dystopia is here, dystopia is now. Singularity Summit is a gathering that will teach to the aspiring leaders and future entrepreneurs how they will thrive in an environment of competition and high technology. The foundation for all of this are the biggest multinational database companies in the world that govern the whole planet and reign in Silicon Valley, such as Google, Yahoo and Apple. Their dream is being presented worldwide by various arrogant scientists, such as Peter Diamantis, and is being spread to the elites of the international scene. Last year in Milan, now in Athens. The sponsors of this year’s summit here are Kathimerini and SKAI- we’ve always disliked them and they never miss out on reminding us- and the research center Demokritos, that test on non human animals.

The future is already here, but us, our thoughts, our fears, our resistances are also here. Nothing is over – the future is still unwritten.

EVENT-PRESENTATION about the SingularityU Summit and the nanoworld

by the group Resistenze al nanomondo (Italy)

SUNDAY 18/11 (location soon) at 19:00

DEMONSTARTION against the SingularityU Summit

MONDAY 19/11 Parko Eleutherias (Vassilisis Sofias, by Megaro Mousikis) at 11:30

cooperation against the future

initiative from damala fera

traces of fire

2ΗΜΕΡΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ (Ακυρώθηκε)

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ

ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ

Τεχνητή νοημοσύνη, βάσεις δεδομένων, επαυξημένη πραγματικότητα, κάμερες υψίστης ασφαλείας, ψηφιοποιημένα οικοσυστήματα, drones, έξυπνα κινητά με έξυπνες διαφημίσεις και έξυπνα σπίτια που μας κλέβουνε τις σκέψεις και τις κάνουνε εμπόρευμα, θέαμα, καταστολή.

Επιτήρηση. Τάξη και ασφάλεια.

Το εργαστήριο ξεφεύγει από τους τοίχους- το εργαστήριο είναι ο πλανήτης ολάκερος.

Όλα αυτά είναι εκείνα που φωνάζουνε δειλά αλλά ταυτοχρόνως κραυγαλέα όλοι οι γιάπηδες έλληνες επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί, μεγαλοδιευθυντές και επιστήμονες από το Silicon Valley μέχρι την Αθήνα. Στις 19 Νοέμβρη με τη Σύνοδο Μοναδικότητας (SingularityU Summit), οι θιασώτες της τεχνολογικής δυστοπίας θα μαζευτούν στο Μέγαρο Μουσικής. Επομένως, η δυστοπία είναι εδώ, η δυστοπία είναι τώρα. Η Σύνοδος της Μοναδικότητας είναι μια συνάντηση που θα διδάξει στους επίδοξους αρχηγούς και τους επιχειρηματίες του μέλλοντος πώς να θριαμβεύσουν σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικότητας και υψηλής τεχνολογίας. Θεμέλια για όλα αυτά είναι οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες βάσης δεδομένων παγκοσμίως που κυριεύουν τον πλανήτη και βασιλεύουν στην “Κοιλάδα της Σιλικόνης” στην Καλιφόρνια, όπως η Google, η Yahoo και η Apple. Το όνειρο όλων αυτών παρουσιάζεται από διάφορους αλαζόνες επιστήμονες όπως o Πίτερ Διαμαντής, σε όλο τον κόσμο και εξαπλώνεται στις ελίτ της διεθνούς σκηνής. Πέρσι στο Μιλάνο, φέτος στην Αθήνα. Χορηγοί εδώ το ΣΚΑΙ και η Καθημερινή- ανέκαθεν τους τρέφαμε αντιπάθεια και δεν παραλείπουν να μας το υπενθυμίζουν- και το κέντρο ερευνών Demokritos, που κάνει πειράματα σε μη ανθρώπινα ζώα.

Το μέλλον είναι ήδη εδώ, αλλά εδώ είμαστε και εμείς, οι σκέψεις μας, οι φόβοι μας, οι αντιστάσεις μας. Τίποτα δεν έχει τελειώσει – το μέλλον είναι ακόμα άγραφο.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ για τη Σύνοδο Μοναδικότητας και τον νανόκοσμο

από την ομάδα Resistenze al nanomondo (Ιταλία)

ΚΥΡΙΑΚΗ 18/11 (τοποθεσία σύντομα) στις 19:00

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ (-ΜΙΚΟΡΦΩΝΙΚΗ) ενάντια στη Σύνοδο Μοναδικότητας

ΔΕΥΤΕΡΑ 19/11 στο Πάρκο Ελευθερίας (Βασ. Σοφίας δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής) στις 11:30

σύμπραξη ενάντια στο μέλλον

πρωτοβουλία από δαμάλα fera

traces of fire

Απελευθέρωση ζώων στη Σουηδία

ανώνυμη σημείωση

“Στις 28 Οκτώβρη το Μέτωπο Απελευθέρωσης Ζώων στη Σουηδία απελευθέρωσε 5 κότες και 2 κουνέλια από ένα μέρος στο οποίο θα σκοτώνονταν για το κρέας τους. Κατέληξαν σε ένα ασφαλές σπίτι.

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα ζώα, και να τα απελευθερώνουμε από τα κλουβιά τους.  Και δεν θα σταματήσουμε ποτέ μέχρι τα κλουβιά να είναι άδεια. Βασανιστές ζώων πρέπει να γνωρίζετε, ότι ερχόμαστε για εσάς!

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΖΩΑ”

(Πηγή: directaction.info)

Μετάφραση Traces of Fire

 

Σκύλος απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία του στην Ιταλία

Οι Απελευθερωτές έσπασαν την σχεδόν εγκαταλελειμμένη αποθήκη στο Βένετο, όπου για κάποιο χρονικό διάστημα ένας γέρος είχε ένα σκυλί σε άθλιες συνθήκες. Απελευθερώθηκε, έλαβε την απαραίτητη φροντίδα και δόθηκε σε μια οικογένεια που τον αγαπάει σαν παιδί. Επειδή δεν ήταν αρκετά ικανοποιημένος που βασάνιζε και κακοποιούσε αυτόν τον σκύλο, αυτός ο γέρος, μετά από κάποιους μήνες, έπιασε ένα ακόμα πλάσμα για να το αφήσει στη μοίρα του στην υπαίθρια χωματερή όπου μια στο τόσο γίνονται εμπορικές δραστηριότητες. Όλο αυτό το καιρό μόνος του, περιτριγυρισμένος από σάπιο νερό, σκουριασμένα μπολ, με μοναδικό του καταφύγιο ένα σάπιο ξύλινο σπίτι, η μόνη παρηγοριά του ήταν τα λίγα χάδια των λίγων ανθρώπων που περνούσαν από εκεί και παρακαλούσε με τα θλιμμένα μάτια του για τρυφερότητα.

Αυτό το μικρό πλάσμα απελευθερώθηκε, τώρα είναι ασφαλές, μακριά από τον πόνο και τη δυστυχία. Με τις πρώτες θεραπείες των κτηνιάτρων βρέθηκαν σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας της απόλυτης εγκατάλειψης στην οποία ήταν, και αμείλικτα θα πέθαινε σε λίγες εβδομάδες. Τώρα ξέρουμε που μένεις, για την επόμενη φορά. Έβαλες σε κίνδυνο τη ζωή ενός ζώου, αν δεν σου είναι πλέον ξεκάθαρο, δεν αξίζεις δίπλα σου ούτε ένα μυρμήγκι. Κανένα άλλο ζώο δεν θα πρέπει να περάσει τις πόρτες της περιουσίας σου, μην σπαταλάς ενέργεια στα τελευταία χρόνια ζωής σου, οι απελευθερωτές θα είναι πάντα έτοιμοι να αναλάβουν δράση, τόσο τη μέρα όσο και τη νύχτα, θεώρησε πως σε έχουμε προειδοποιήσει.

Αγόρασε ένα λούτρινο!

Perro liberado de su cautiverio en Italia.

Μετάφραση Traces of Fire

Dog liberated from his captivity in Italy

The Liberators broke into a semi-abandoned warehouse in Veneto, where for a while a old man had a dog in shameful conditions. It was liberated, cared for and given to a family that loves him like a child. Not pleased enough with having caused suffering and pain to that dog, this old man, after some months, catch another creature to leave it to his fate, in his outdoor dump were once a time there was commercial activity. All day alone, surrounded by rotten water, with rusted bowls, his only shelter was a rotten wood house, his only solace was the few pettings of the few people who pass from there that he was almost beggin for with his sad eyes and need for tenderness.

The little creature was liberated, now he is safe, far from the pain and suffering. The first veterinarian treatments found serius problems due to the state of total abandoment in wich he was, and relentlessly he would die in a few weeks. Now we adress you, for second time. You put the life on an animal in danger, if it’s not clear for you, you do not deserve next to you not even an ant. No other animal will have to cross the gates of your property, dont waste energy on your last years of life, theliberators will be always ready to take action, both in day and night, consider yourself warned.

get yourself a Stuffed animal!

Perro liberado de su cautiverio en Italia.

Translated by Traces of Fire

Perro liberado de su cautiverio en Italia.

Informe anónimo:

Lxs liberadorxs regresaron a un almacén semi abandonado en Veneto, donde un anciano hace tiempo tenía a un perro en condiciones vergonzosas. Fue liberado, cuidado y confiado a una familia que lo ama como un niño.
 No contento con haber causado sufrimiento y dolor a dicho perro, este anciano, después de algunos meses, cogió a otra criatura para dejarla a su destino, en su basurero al aire libre donde alguna vez hubo actividad comercial. Solo, todo el día, rodeado de agua podrida, con cuencos oxidados, sin más refugio que una casa de madera podrida, el único consuelo que tenía, las caricias de las pocas personas que por allí pasaban que casi las rogaban con sus ojos tristes y necesidad de cariño.

El pequeño fue liberado, ahora está seguro, lejos del dolor y sufrimiento. Los primeros tratamientos veterinarios encontraron serios problemas debido al estado de
abandono total en el que se encontraba e inexorablemente a su muerte en unas pocas semanas. 

Ahora nos dirigimos a ti, por segunda vez. Has comprometido la vida de un animal, si aún no está claro para ti, no eres digno de tener siquiera una hormiga a tu lado. Ningún otro animal tendrá que cruzar las puertas de tu propiedad, no desperdicies la energía durante los últimos años de tu vida, lxs liberadorxs siempre estarán listxs para intervenir, durante el día y la noche, estás avisado.

¡cómprate un peluche de confianza! ”

Perro liberado de su cautiverio en Italia.