(Chile) Sobre la situación de lxs compañerxs anárquicxs Nataly, Juan y Enrique, en juicio desde el 24 de marzo.

(Recibido 29/7/17)

El juicio contra lxs compañerxs fue iniciado el 24 de marzo. Se
esperaba, y así ha sido, que el juicio fuese largo y extenuante, ya que
la fiscalía había anunciado la presentación de 186 testigos, 87 peritos,
231 documentos y 648 evidencias.

Como ya se informó al iniciarse el juicio, las condenas y acusaciones de
la fiscalía son las siguientes:

*Enrique Guzmán: Acusado de la confección del artefacto explosivo usado
en la 1° Comisaria de Santiago Centro. Formalizado por ley
antiterrorista, la fiscalía pide 10 años de cárcel.

*Nataly Casanova: Acusada de la confección del artefacto explosivo usado
en la 1° Comisaria de Santiago Centro, de la colocación del artefacto
explosivo en el vagón de metro en los dominicos, tenencia de material
para la confección de material explosivo. Formalizada por ley
antiterrorista, la fiscalía pide 20 años de cárcel.

*Juan Flores: Acusado de la colocación del artefacto explosivo usado en
la 1° Comisaria de Santiago Centro,de la colocación del artefacto
explosivo en el vagón de metro en los dominicos, de la colocación del
artefacto explosivo en el Subcentro. Formalizado por la ley
antiterrorista, la fiscalía pide cadena perpetua en su contra.

Actualmente, lxs compas están abocadxs a enfrentar el juicio, los sacan
muy temprano desde las celdas cada día para iniciar las sesiones del
juicio cada día a las 9 de la mañana aprox., y los devuelven a eso de
las 14hrs.

En la sala de audiencias están juntxs, pero no pueden tener contacto
directo pues les han puesto entre unx y otrx un gemdarme para
separarlos.

Una fase larga y extenuante ha sido la de presentación de pruebas por
parte de la fiscalía (seguimientos, ADN, elementos  incautados en
allanamientos,etc), así como también la actual fase de declaraciones de
los testigos de la fiscalía.

Los testigos de la defensa de lxs compas aun no declaran e incluyen a
personas cercanas y familiares, por lo cual estas no pueden ingresar a
las audiencias mientras no declaren como testigxs, lo que limita las
posibilidades de obtener información sobre lo que pasa en el juicio.

Lxs compas a través de cartas se han ido y se seguirán enterando de las
acciones e iniciativas de solidaridad, y se les ha transmitido la
importancia de que puedan escribir, a modo de compartir cómo han estado
enfrentando el juicio y de retroalimentación de la solidaridad.

Desde Chile, quienes tomamos parte en apoyar de alguna forma a Nataly,
Juan y Enrique, saludamos las iniciativas de solidaridad impulsadas por
compas de Argentina, de Grecia y otras latitudes.

¡Contra todos los juicios y condenas del poder, la solidaridad anárquica
fortalece nuestros lazos afilando el accionar contra la autoridad!

¡Muerte a la autoridad!
¡Que viva la anarquía!

Ανταπόκριση στο κάλεσμα αλληλεγγύης στους προφυλακισμένους του Αμβούργου

(Λάβαμε 29/7/17)
Στην εξορία της αιχμαλωσίας λίγα είναι εκείνα τα πράγματα που μπορούν να χαρίσουν ένα χαμόγελο, μια ζεστή σκέψη ή ένα ευχάριστο συναίσθημα. Μπορώ να πω ωστόσο με κάποια σιγουριά ότι αυτές τις μέρες του Ιούλη που παρακολούθησα το Αμβούργο να παραδίδεται στη διάρκεια της Συνόδου των G-20 στο χάος των ταραχών, των συγκρούσεων με την αστυνομία, των πυρήνων οδοφραγμάτων, της λεηλασίας εμπορικών καταστημάτων , των βανδαλισμών και εμπρησμών στόχων της κυριαρχίας η σκέψη μου σίγουρα αναθερμάνθηκε, πλήθος ευχαριστώ και ζωντανών συναισθημάτων με κατέκλυσε κι ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο μου.
Θα είμαι ειλικρινής ωστόσο . Αν και πολύ νωρίς είχε φανεί πως ένα μεγάλο κομμάτι της εξεγερσιακής αναρχίας είχε τη διάθεση να σηκώσει ψηλά τον πήχη , κάτι που είχε αποτυπωθεί και στο κάλεσμα για μια μαχητική εκστρατεία άτυπου συντονισμού τους προηγούμενους από τη Σύνοδο μήνες , κι αν και υπήρξε πλήθος δημοσίων κειμένων και αναλήψεων ευθύνης που ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα αυτό (κάποια συντρόφια μάλιστα είχαν την ευγένεια να αναφερθούν και στην παρακαταθήκη του Μαύρου Δεκέμβρη) δεν ήμουν καθόλου βέβαιος πως οι επίμαχες μέρες θα ήταν πράγματι τόσο δυναμικές. Κι αυτό γιατί δε μου ήταν άγνωστες οι δυσκολίες, οι αντιξοότητες και οι προκλήσεις που θα είχε να αντιμετωπίσει ο κόσμος που θα ήθελε να οργανώσει και να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο φιλόδοξο πλάνο ταραχών. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επικρατεί σε διάφορες χώρες λόγω της τζιχαντιστικής ασύμμετρης απειλής , η αυστηροποίηση των διασυνοριακών ελέγχων λόγω των μεγάλων προσφυγικών κυμμάτων , η αναγγελία στρατιωτικοποίησης του Αμβούργου και ανέγερσης ειδικών φυλακών ειδικά για τους ταραχοποιούς, η τρομοκρατία των Media για μηδενική ανοχή σε όσους προκαλέσουν επεισόδια, η κυριαρχία και η ηττοπάθεια διάφορων αντι-εξεγερτικών ρευμάτων της αναρχίας (που πιθανώς να μιλούσαν με μια δόση ειρωνείας για φιλόδοξη προσπάθεια επανάληψης μιας Γένοβας) αλλά ακόμα και μια προκατάληψη ενάντια στις αντι-Συνόδους ως στημένα ραντεβού με τους μπάτσους, από κύκλους της ίδιας της εξεγερσιακή αναρχίας (μια προκατάληψη που θα πρέπει να παραδεχτώ πως κι εγώ έχω στηρίξει στο παρελθόν) , όλα αυτά λοιπόν μαζί ήταν χωρίς αμφιβολία παράγοντες αυξημένης δυσκολίας.
Κι όμως ενάντια στα προβλεπόμενα τελικά η σπίθα άναψε και η εκστρατεία “Φέρτε το Χάος στο Αμβούργο” πέτυχε με αποτέλεσμα αυτός ο τόσο καλοστημένος κατασταλτικός μηχανισμός που υποτίθεται θα τσάκιζε τους ταραχοποιούς να γελοιοποιηθεί.
Η ένταση των γεγονότων και η επιτυχία πάνω από όλα των διαφόρων σχεδίων που τελικώς συνδύασαν την τακτική των αποκεντρωμένων καταδρομικών επιθέσεων μαζί με αυτή της πρόκλησης εξεγερσιακών στιγμών μέσα στην καρδιά των διαδηλώσεων απέδειξαν με τον πιο απτό τρόπο ότι ο ανταγωνισμός των δυο διαφορετικών σκεπτικών είναι ανώφελος καθώς το καθένα συνεισφέρει και εμπλουτίζει με τον τρόπο του την αναρχική εξέγερση. Εξάλλου όταν η σύγκρουση τολμά να αναμετριέται στα ίσια με την παντοδυναμία της καταστολής και την υποτιθέμενη απέραντη ισχύ της κρατικής τρομοκρατίας , τότε όλα είναι πιθανά όπως το να ξεφτιλιστεί ένας τόσο υπερβολικός κατασταλτικός μηχανισμός σαν κι αυτόν που εκτάκτως ενεργοποιήθηκε στο Αμβούργο τις μέρες της Συνόδου. Είναι γεγονός επίσης πως μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές στην ιστορία των απανταχού εξεγερτικών γεγονότων έγιναν ακριβώς κόντρα στις πιθανότητες κι αυτή είναι και η ομορφιά τους σε πολλές περιπτώσεις.
Δε μπορώ λοιπόν παρά να είμαι συνεπαρμένος από έναν άνεμο ενθουσιασμού και αυτοπεποίθησης που ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα από το Αμβούργο ως αυτόν τον τόπο αιχμαλωσίας. Κι αυτό γιατί με αυτά τα γεγονότα μπορεί να δει ο καθένας πως η δυναμική που απελευθερώνουν τέτοιες εκρηκτικές καταστάσεις δεν αρχίζει και τελειώνει σε μια δεδομένη στιγμή αλλά ταξιδεύει και διαχέεται στέλνοντας το μήνυμα παντού πως το κλειδί για τα πάντα είναι η αποφασιστικότητα κι ο θάνατος της ηττοπάθειας. Αυτό αρκεί για τη δημιουργία μιας, δυο ή και περισσότερων στιγμών οι οποίες είναι δυνατόν να αποτελούν ένα ορόσημο , έναν ιστορικό σταθμό , κάτι όπου θα μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας όταν τα πράγματα είναι άσχημα , όταν η απογοήτευση κυριαρχεί και η ματαιότητα φαίνεται να παρελαύνει.
Κι όταν θα κοιτάμε πίσω η ενθύμηση θα μας δίνει αυτήν ακριβώς τη δύναμη που χρειάζεται για να συνεχίζουμε. Μέχρι το επόμενο Αμβούργο, μέχρι την επόμενη εξέγερση , μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή της κυριαρχίας.
Όμως από την άλλη μεριά και οι δυνάμεις της εξουσίας ξέρουν να συνεκτιμούν αυτές τις στιγμές , να τις αξιολογούν , να βυθοσκοπούν τις μακροπρόθεσμες επιδράσεις τους και αντίστοιχα να εκδικούνται με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο που να δηλώνει ότι κάθε εκδήλωση εξέγερσης θα τσακίζεται. Έτσι λοιπόν μετά τις εκατοντάδες συλλήψεις διαδηλωτών , την επέλαση των πάνοπλων κομάντος των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στους εξεγερμένους δρόμους του Αμβούργου, την σκληρή επίθεση σε μπλοκ διαδηλωτών η καταστολή έδειξε κι άλλο τα δόντια της με την προφυλάκιση πολλών δεκάδων ατόμων που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στις ταραχές σύμφωνα με τις ενημερώσεις (36 κρατούνται ακόμα).
Αυτή τη στιγμή ένα νέο κάλεσμα έχει ήδη απευθυνθεί και έχει τεθεί σε κίνηση και αφορά ακριβώς την αλληλεγγύη στους προφυλακισμένους της αντι-συνόδου και ήδη οι πρώτες διαδηλώσεις καθώς και οι επιθέσεις με βανδαλισμούς και εμπρησμούς σε διάφορες ευρωπαϊκές μητροπόλεις είναι γεγονός. Σε ανταπόκριση στο κάλεσμα αυτό θα ήθελα κι εγώ λοιπόν να εκφράσω την αλληλεγγύη μου σε όσους και όσες προφυλακίστηκαν για τα γεγονότα του Αμβούργου καθώς θα ήθελα επίσης να επιστρέψω αυτό το τεράστιο χαμόγελο που μου χάρισαν όλοι εκείνοι κι εκείνες που υπενθύμισαν με τον πιο ωραίο τρόπο ότι η Αναρχία όταν θέλει είναι δυνατή.
Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Σύμπραξη Αναρχικών Consumimur Igni – Το δίκαιο του εγκλεισμού.

(Λάβαμε 27/7/17)

Κάποιες θέσεις με αφορμή τις πρόσφατες δικαστικές μεθοδεύσεις.

1

΄΄Δεν είμαι εγώ που υποφέρω· είναι η ζώσα και δυστυχισμένη ανθρωπότητα που ζωγραφίζει πάνω στο συνετό καμβά της ψυχής μου όλα τα δεινά της δικής της ακατάληπτης δυστυχίας.΄΄

Biofilo Panclasta

Η ατάραχη αναπνοή υπό την απειλή της καρμανιόλας του εγκλεισμού θεωρείται είδος πολυτελείας. Ανήκει στους ισοβίτες εντός της πτέρυγας των απομονωμένων ομοιωμάτων. Αρλεκίνοι, δίκαιοι και ίσοι με τους ομοίους τους απολαμβάνουν το προνόμιο της αθωότητας καθηλωμένοι στην μία μεριά της πλάστιγγας του δικαίου εξισορροπώντας την σταθερότητα τους πάνω στο νεκρό βάρος των ενόχων. Η σχέση μεταξύ ενόχων και αθώων συνιστά την ιδιότυπη διαλεκτική του σύγχρονου δικαιϊκού συστήματος. Εδώ που το δίκαιο εκτελεί την λειτουργία του ως καταδίκη σε χώρους τιμωρίας, σοφρονισμού και ελέγχου. Δικαίωμα της κοινωνίας να απομονώνει τα ”ελαττωματικά” σώματα μηχανικά προκειμένου μέσα από την καταστολή να αναπαράγει την ιδέα μιας ευνουχισμένης ελευθερίας του να καταναλώσεις, να μετακινηθείς, να κάνεις οικογένεια και να επιβιώσεις. Η ελευθερία επιλογής μεταξύ αθωότητας και ενοχής διατηρείται ώστε ο σοφρωνισμός να αποκτά το δικαίωμα να φυλακίζει και να τιμωρεί.

2

΄΄Η φαινομενική αυτονομία των εργασιακών διαδικασιών, που η πορεία τους μπορεί δήθεν να συναχθεί από την εσωτερική ουσία του αντικειμένου τους, αντιστοιχεί στην φαινομενική ελευθερία των οικονομικών υποκειμένων στην αστική κοινωνία. Αυτά τα υποκείμενα δεν πιστεύουν ότι ενεργούν σύμφωνα με προσωπικές τους αποφάσεις, ενώ ακόμη και στους πιο περίπλοκους υπολογισμούς τους δεν είναι παρά εκφραστές ενός ασύλληπτου στο συνολό του κοινωνικού μηχανισμού.΄΄

Μαξ Χορκχάϊμερ

Στον 21ο αιώνα εντός της κατακερματισμένης κοινωνίας η δικαιοσύνη αποσπάται από τον έλεγχο του πλήθους, ορθολογικοποιείται καταλήγοντας εξειδικευμένη επιστήμη στην διάθεση των επαϊοντων του δικαίου και ολοκληρώνεται ως ουδέτερη διαδικασία λειτουργικής διαχείρισης των ανθρώπινων σημείων. Συνάμα το πλήθος αυτούσιο δικαιώνεται ως αντικείμενο εφόσον η αφομοίωση της γενίκευσης αυτής από τους ίδιους τους φορείς της κρίνεται απαραίτητη για την κανονικοποίηση των θυσιών τους σε ένα υπερβατικό σύστημα ωφελιμιστικής λογικής. Το διακύβευμα είναι πως τόσο οι κατηγορίες όσο και οι προσαπτόμενες ιδιότητες διαφεύγουν προδήλως των κατόχων τους. Αποστερημένοι των ιδιοτήτων τους και κεχωρισμένοι από την δραστηριότητα τους δεν εκπλήσσει κανέναν η υποταγή τους εμπρός σε ένα παρουσιαζόμενο ως δεδομένο κύκλωμα  Το ανθρώπινο κοπάδι έχοντας παραιτηθεί οριστικά από οποιαδήποτε έννοια κοινωνικής ύπαρξης και ανθρώπινης συγκρότησης αφήνεται αδιάφορα στον κυκεώνα των μηχανισμών ελέγχου και τιμωρίας. Δεν έχει την δυνατότητα να αντιδράσει σε αυτό αφού είναι το ιδίο όμηρο στην δυαδική λογική ενόχων και αθώων έχοντας διαμορφωθεί μέσα στο αμάγαλμα της αξιακής ισοπέδωσης της μετανεωτερικότητας. Αποστερημένο πλήρως από κάθε προϋπόθεση για την κατασκευή ενός δικαιικού συστήματος φορά εκ περιτροπής τα κουστούμια του έμπορα, του υπάλληλου, του γονέα, του δικαστή μετερχόμενο πάντα το αντικείμενο της δραστηριότητας του απρόσωπα, φορμαλιστικά και μηχανιστικά μοιράζοντας χρόνια στην φυλακή, ξύλο στα παιδιά ή ρέστα στο κατάστημα με τους αναμφισβήτους ρυθμούς που ορίζουν οι διαφορετικοί κλάδοι ειδημόνων. To θεϊκό δίκαιο πλέον επιβάλλεται μέσα από την σιδηρά χειρα της λειτουργικότητας, πέρα από το καλό και το κακό, αχανές, παντοδύναμο και πανταχού παρόν.

3
΄΄Πιστεύετε ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί για τόσο πολύν καιρό, συντηρώντας τις φυλακές, ένα σύστημα κολασμού που έχει κύριο αποτέλεσμα την υποτροπή, αν η εγκληματικότητα δεν ήταν ”χρήσιμη” με τον έναν ή τον άλλον τρόπο; ΄΄

Μισέλ Φουκώ

Είναι λάθος να προσεγγίζεται η υπόθεση της Ηριάννας ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής βούλησης ή μιας μηχανορραφίας πολιτικών συνωμοτών. Οι αναχρονιστικές αυτές πεποιθήσεις προαπαιτούν την σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικές και αντίρροπες πολικές δυνάμεις ενώ σήμερα συγκρούονται μόνο οι επιδιώξεις των αριβιστών μιας καθαρά θεαματικής σφαίρας, ενυπάρχουσας αποκλειστικά για την τέρψη του τηλεθεάμονος κοινού. Το στερέωμα αυτής της υπερπαραγωγής ανταγωνίζεται σε απήχηση που εκφράζεται διαμέσου της κοινωνίας των memes, των ιντερνετικών αστείων, των υποχρεωτικών viral, της πρωτοτυπίας σε ανοησία και της προκλητκής για κάθε αισθητική ξεφτίλας, τα πρόσωπα του κίτρινού τύπου που συναπάρτιζαν και μονοπωλούσαν έως σήμερα το περιεχόμενο αυτών των ψευδοχώρων μη-επικοινωνίας. Οι δικαστικές αυθαιρεσίες σήμερα όταν αυτές συμβαίνουν δεν κινητροδοτούνται από συγκρούσεις διαφορετικών αντιλήψεων και μεγάλων σκοπών αλλά από τις φιλοδοξίες και το όφελος ταρτούφων της επαγγελματικής πολιτικής. Στο δεδομένο κλίμα οι παρατυπίες προσιδιάζουν απόλυτα στον υποδόρια προωθούμενο τύπο μιας κριτικής οπισθοδρόμισης η οποία τείνει να γίνει κομμάτι του καθημερινού έθους. Συνεπώς, κάθε νομική εξαίρεση υφίσταται για να επιβεβαιώνει τον παραδεδεγμένο κανόνα. Νόμος είναι το δίκαιο του εγκλεισμού και δίκαιο του εγκλεισμού είναι η επιβολή του ενός και μοναδικού του νόμου. Στο περιθώριο υπάρχουν απλά άνθρωποι αθώοι ή ένοχοι αλλά αμφότεροι καταδικασμένοι στην εμβαλλόμενη από την ανάπτυξη της βιοπολιτικής ιεροεξεταστικής αθλιότητας.

4
” Όποιος δεν μπορεί πια να πάρει κάποια θέση, επειδή όλοι οι άνθρωποι έχουν κατ’ ανάγκη δίκιο και άδικο, επειδή τα πάντα είναι δικαιωμένα και συνάμα παράλογα, αυτός πρέπει να παραιτηθεί από το όνομα του, να ποδοπατήσει την ταυτότητα του και να ξαναρχίσει μια νέα ζωή μέσα στην απάθεια ή την απελπσία.”

Εμίλ Σιοράν

Στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και σωφρονισμού οριστικοποιείται η πλέον ακραία ιστορικά απανθρωποποίηση της καταστολής. Σε αντίθεση με προγενέστερες εποχές, όταν οι εξαπολυμένες ενάντια στον ένοχο βαρβαρότητες και θηριωδίες είχαν μία συνειδητή κατεύθυνση και γήινο νόημα, το υπάρχον νομικό σύστημα εξολοθρεύει βάσει της ισχύουσας εξισωτικής λογικής του δημοσίου. Καταδικαζόμαστε βάσει του τι θα μπορούσαμε να είμαστε ώστε να στεκόμαστε ευγνώμονες για το τι μας κάνανε να είμαστε. Τιμωρούμαστε αναλόγως τις ανάγκες της διαχείρισης του υποβιβασμένου σε εργατικό δυναμικό αξιοθρήνητου ανθρώπινου πλεονάσματος, ενδεείς επαγγελματίες, εναλλάξιμοι και συγκρίσιμοι σε αλλότριους χώρους και αποικιοποιημένους χρόνους. Πειθαρχούμε προκειμένου το τρεμάμενο κοινωνικό τερατούργημα να πειθαρχήσει στις αβροδίαιτες ορέξεις μας μολονότι πληρώνουμε κάθε του τραύμα με αίμα δικό μας ή των μέχρι τότε ευγενών συμπολιτών μας. Οι Εβραίοι στα ναζιστικά καθαρτήρια έφεραν ως στίγμα μια απαγορευμένη ταυτότητα με τα βασανιστήρια να κατοπτρίζουν το βεληνεκές του άγους τους. Ηταν υποχρεωμένοι να αποδεχτούν ψυχοραγώντας αγόγγυστα την ιδιάζουσα μοίρα που του επιφύλλασσε το δίκαιο της εποχής, της περιοχής και των εσωτερικευμένων με βία αμαρτιών τους. Ο πόνος της διάψευσης, τα δάκρυα της στέρησης, το παράπονο για τις χαμένες προσδοκίες και το ακατάβλητο πάθος για επικράτηση της δικαιοσύνης προυποθέτει έναν συντονισμό των ενστίκτων ανεπίτευχτο στον λαβύρινθο των κοινωνικών ρόλων και των νεκρών προτύπων. Συνιστούν ένδοξα χαρακτηριστικά αναρριγόμενων από πάθη πνευμάτων και διαχωρίζουν τα έμβια από την αδράνή ύλη του πλήθους. Οι ώρες της συμφοράς και των σπασμών κάτω από τις γκρεμισμένες αξιώσεις μας είναι ότι βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα σε μας και τους υπόλοιπους.  Για τι υποφέρετε όμως πλέον άνθρωποι; Τυχεροί όσοι προλαβαίνουν να βρουν μια κινηματογραφική απάντηση στο ναυλοχούν ίσως στο επόμενο στενό μαρτύριο.

5

”Το θέαμα απαντά στο αυξανόμενο ανικανοποίητο με την τάση του για χαμηλότερο κοινό παρανομαστή ομοιομορφίας διαφοροποιώντας τον εαυτό του. Το θέαμα πρέπει αντιφατικά να είναι όλα τα πράγματα για όλους τους ανθρώπους ατομικά και ταυτόχρονα να επιβεβαιώνεται ως η απλή, αποκλειστική ενωτική τους αρχή.”

De Bello Civili

Στα χνάρια του δικαίου βαδίζουν όμως και οι ψευδείς επικριτές του. Οι θιασώτες της πολιτικής σαπουνόφουσκας και των συντεχνιακών αδολεσχιών αναζητούν στις πολλαπλές ιδεολογικές καμπάνιες τους υπεραξία και εξασφάλιση των κεκτημένων τους. Εξίσου υπόλογοι στην χρεία της διατήρησης και αναπαραγωγής ατελέσφορων δραστηριοτήτων μεταχειρίζονται τα δρώμενα με ιδεοληπτική απρέπεια καθώς ιδρώνουν να ισχυροποιήσουν τους εχθρούς τους τοποθετώντας τους πίσω από οποιοδήποτε γεγονός προκειμένου να διασώθουν οι ίδιοι στον τυφώνα των διαρκώς ανανεωούμενων ψευδών αμφισβητήσεων. Το χειρότερο είναι πως ομοίως με όλες τις προτερόχρονες εποχιακές αμφισβητήσεις κληρονομούν το μοναδικό στοιχείο που πίσω από την οργανωμένη φαινομενικότητα αποκαλύπτει την ταυτότητα τους. Το ξεθώριασμα του σκοπού χάριν της διαδικασίας. Έτσι τα συμπεράσματα παράγονται ως φτιασίδωμα για το αποπλανημένο λεφούσι και όχι για την ριζοσπαστική κριτική της παρούσας κοινωνικής ύπαρξης. Η θεωρία τους καταλήγει να ταυτίζεται απόλυτα με την πρακτική των δικαστών αφού αντικαθιστώντας τον ένοχο με τον εχθρό ολοκληρώνουν την ίδια λειτουργική κίνηση υπό τα απαραβίαστα πλαίσια της κυρίαρχης προσταγής να πράττεις δίχως να βούλεσαι. Στον αντίποδα οφείλουμε να συνυπολογίζουμε πως η θεωρία των δικαστών συμπληρώνει την πρακτική, μανιχαϊστική απονομή δικαίου των επαναστατών χωρίς επαναστατική θεωρία. Αυτή είναι η νέα ενότητα θεωρίας και πράξης στον ανεστραμμένο κόσμο του θεάματος.

6

΄΄Τι είναι ευγενές;  Η πεποίθηση ότι έχει κανείς υποχρεώσεις μόνο προς τους ίσους/ομοίους του, ότι προς τους άλλους δρα όπως νομίζει καλύτερα: Ότι μπορεί κανείς να ελπίζει στην δικαιοσύνη μόνο inter pares.΄΄

Φρίντριχ Νίτσε.

Όποιος επιλέγει την σήμερον να αγορεύει υπέρ το δικαίωμα ανθρώπων να είναι αθώοι, να περιδιαβαίνουν ψωνίζοντας ή σπουδάζοντας δίπλα στα κολαστήρια του κορυδαλού, συμπαρατάσσεται ή ακριβέστερα ταυτίζεται με όλες τις τελεσίδικες αποφάσεις του υπάρχοντος κόσμου. Δίκαιο μας δεν μπορεί να είναι παρά αυτό της ατομικής εξέγερσης, των αλαφιασμένων νιάτων και της ορμητικής μανίας για ζωή. Της ίδιας της απαραβίαστης αθωότητας του κόσμου που ζει, πεθαίνει και αποτιμάται κάθε στιγμή σαν ένα μοναδικό και αναντικατάστατο γεγονός. Όλοι εσείς, οι επίδοξοι δικαστές, οι τυβενοφόροι εκτιμητές δίχως τιμή, οι αξιολογητές δίχως αξίες, οι ισόβιοι απολογητές ενός δικαιικού συστήματος που υπερβαίνει την τελματωμένη κριτική σας έχετε ήδη ανεπιστρεπτί κριθεί ένοχοι των ίδιων των απρόσωπων επιλογών σας. Δράμα δικό σας και ψυχαγωγία δικιά μας οι στιγμές της απολογίας σας για αυτές. Όσο για τους εξευγενισμένους υποστηρικτές των μεσοβέζικων αποφάνσεων περί αθωώτητας, δικαίου και εγκλεισμού θα απαντούσαμε στα τσακίδια αλλά η ίδια η εκτατική ανία και η αδυναμία τους να προσεγγίσουν έστω και ένα νανόμετρο την ουσία μιας ριζικής αποτίμησης του κόσμου χουγιάζει πιο αισθητά από τις προτροπές μας.

Το δίκαιο δεν είναι κάτι που επιβάλλεται αλλά αντιθέτως κάτι που επικοινωνείται και συγχρονίζει. Δεν επιθυμούμε και δεν θα μπορούσαμε να αποδόσουμε κανένα δίκαιο σε άτομα με διαφορετικές αξίες γι αυτό εναντιωνόμαστε ριζικά σε κάθε έννοια κοινωνικού δικαίου όπως και σε οποιαδήποτε προσπάθεια ορθολογικοποίησης του. Με όσους βολεύονται ή συμβιβάζονται με την δικαιοσύνη της καθολικής λογικής αναγκαιότητας, της κοινωνικής κατηγορικής προσταγής και της ιδιότυπης ηθικής του εγκλεισμού που την συντροφεύει η επικοινωνία θα παραμείνει αδύνατη. Γιατί η εφαρμογή του δικαίου μας ανοίγει χάσματα αντί για κελιά.

Σύμπραξη Αναρχικών – Consumimur Igni
Horizontal Mortem
Μail επικοινωνίας: consumimurigni@espiv.net

Τορίνο [Ιταλία]: Αίτημα “Scripta Manent” – Όλοι είναι υποχρεωμένοι να δικαστούν! (17/7/17)

(Λάβαμε 18/7/17)

Χθες, 17 Ιουλίου 2017, στο δικαστήριο του Τορίνο ήταν η τελευταία ημέρα της προκαταρκτικής ακρόασης σχετικά με την έρευνα “Scripta Manent”. Η απόφαση του δικαστή για την προκαταρκτική έρευνα δεν μας εξέπληξε. Η δίκη, για όλους τους συντρόφους που κατηγορούνται ότι αποτελούν μέρος της Ανεπίσημης Αναρχικής Ομοσπονδίας [F.A.I.] – Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου [F.R.I.], θα ξεκινήσει στις 16 Νοεμβρίου. Για όλους, εκτός από τον Giuseppe Lo Turco ο οποίος ζήτησε τη συντόμευση της διαδικασίας της εξέτασης.  Μια έρευνα, η “Scripta Manent”, η οποία αναπόφευκτα θυμίζει την “Marini” (1995). Είναι μόνο ένα καζάνι διαφορετικών ερευνών, όπως η “Ardire” (Περούτζια), η “Σκιά” (Περούτζια), η “Moto” (L’Aquila) και η “Evoluzione” (Νάπολη).

Θα ακολουθήσουν ενημερώσεις

(Πηγή :  anarhija.info)

Turin [Italy]: Inquiry “Scripta Manent” – All committed for trial! (17/07/2017)

(Received 18/7/17)
Yesterday, 17 July 2017, at the courthouse of Turin was held the last day of preliminary hearing concerning the inquiry “Scripta Manent”. The decision of judge for preliminary investigation came as no surprise: all suspected were committed for trial.
The trial, for all comrades accused of being part of Informal Anarchist Federation [F.A.I.] — International Revolutionary Front [F.R.I.], will start on November 16th. For all, except for Giuseppe Lo Turco who asked for the abbreviated trial procedure.
An inquiry, the “Scripta Manent”, which inevitably recalls the “Marini” (1995) one. Only one cauldron of different inquiries, as “Ardire” (Perugia), “Shadow” (Perugia), “Moto” (L’Aquila), “Evoluzione” (Naples).
Updates will follow…

Somma Gioacchino — RadioAzione

(Via : anarhija.info)

Επιχείρηση «Scripta Manent»

Τετάρτη 19/7 στις 19:00

Η Σφαίρα στο μυαλό της εξουσίας μαζί με συντρόφισσα μέλους της Σ.Ο. του Traces of Fire παρουσιάζουν και αναλύουν την επιχείρηση «Scripta Manent».

Το χρονικό , την μεθοδολογία των κατασταλτικών μηχανισμών για την σύλληψη των συντροφισσών/ων και όλες τις ενημερώσεις για την εξέλιξη της υπόθεσης από τους αιχμαλώτους συντρόφους.

Η επιχείρηση «Scripta Manent» είναι η επιχείρηση του εισαγγελέα Sparagna που οργάνωσε, με σκοπό να καταστείλει συντρόφισσες/ούς που διαδίδουν το λόγο και κρατάνε ζωντανή τη φλόγα της εξέγερσης.

«Sempri pro s’anarchia. Sempri Ainnantis!

Για πάντα αναρχία. Πάντα προχωράμε μπροστά!»

Συντονίσου  για να μας ακούσεις στο http://radiofragmata.espivblogs.net

Ελεύθερες φωνές, γκρεμισμένες φυλακές!

Edición “Hagamos ver que todo va bien”

(Recibido 12/7/17)

Aquí la introducción:

“Siempre hemos propagado la multiformidad dentro del camino de la
insurreciòn y la ofensiva contra el Estado y la autoridad. Multiformidad
dentro de las ideas y nuestras practicas antiautoritarias.

Si bien dentro de cada camino de cada unx de lxs guerrerxs, claramente
enmarcados por los contextos donde habitan, surge nuestra afinidad y
complicidad sin importar las distancias y los idiomas, mas cuando
hablamos y palpitamos los andares de la anarquia negra.

En este caso el escrito del compa Gianluca, se ve enmarcada dentro del
contexto represivo italiano, la lucha contra el NO TAV (Tren de Alta
Velocidad) y las corrientes sociales y democraticas dentro del
anarquismo.

Gianluca, fue detenido junto al compañerx Adriano Antonacci por una
serie de sabotajes y ataques contra el Eni, Enel (ambas empresas de
energía eléctrica y gas de capitales italianos) y bancos de la zona de
Castelli Romani (cerca de Roma) entre el 2010 y 2013. Gianluca ha
reivindicado individualmente una parte de los ataques con la firma FAI,
durante el juicio y rechazó la defensa.El 26 de mayo de 2014 tuvo lugar
la primera audiencia por videoconferencia del juicio, en el cual
consiste en que lxs acusadxs tendrian el juicio a traves de monitores
dentro de su jaula, siendo juzgadxs sin la minima necesidad de estar
presentes
en la sala. La justicia argumenta diciendo que es debido a la
peligrosidad de lxs presxs y su posible riesgo de intento de fuga,
aunque en mayor medida es que siga el hostigamiento y el encierro
presente. Gianluca y Adriano decidieron, como gesto de no colaboración
en el juicio-farsa por video conferencia, no presenciarlo a través del
monitor. Ambxs fueron condenadxs el 18 de agosto de 2014, Gianluca a 6
años, y Adriano a 3 años y 8 meses de prisión Hemos decidido difundir
este escrito como un aporte mas para la reflexion y la critica de
nuestros entornos y nuestras afinidades que nos sirven para realzar la
guerra como medio y herramientas en nuestro andar. Nos motiva la
revitalización
del proyecto editorial Internacional Negra, lanzado el año 2012 por lxs
compañerxs de Conspiración de Células del Fuego presxs en
Grecia, con el objetivo de contribuir a los debates teórico/prácticos
para la red internacional de individualidades y grupos anárquicxs que
buscan hacer de sus vidas un peligro permanente para la opresión
existente en este y
cualquier orden social.

De la lectura…a la complicidad.

AUTONOMÍA, ACCIÓN,
SOLIDARIDAD E INTERNACIONALISMO
CONTRA TODA FORMA DE AUTORIDAD
.
Ediciones Internacional Negra.”

Sin más que agregar, saludos y cariños en revuelta

https://share.riseup.net/#KFIC3zbY_QUSm9jyNI3KGQ texto
https://share.riseup.net/#prWDgEwryBb5l9eSfejmhQ tapa

Libro “Nuestra es la convicción”

(Recibido 12/7/17)

Compañerxs, con mucho orgullo y luego de bastante trabajo de nuestra
parte; hemos podido sacar este libro recopilatorio adelante. Nuestra es
la convicción, es un libro que intenta recopilar no solo acciones de
ofensiva antiautoritarias en el territorio dominado por el estado
argentino sino ademas reflexiones, aportes críticos y analisis de
contextos entre los años 2008 a 2016. A continuación la introducción…

“La presente es una recopilación de acciones contra el orden, resumida
en una cronología de comunicados públicos del 2008 al 2016, y
representando una de las tantas expresiones de la anarquía, muchas veces
minimizada y tantas otras cayendo en el vacío de lo virtual. Vemos este
aporte como las vinculaciones
del pasado y del presente como una forma de reconocer nuestras
practicas, entiendo la accion individual como el principal motor de la
teoria.

Hemos escuchado tantas veces de la boca de historiadores y
bibliotecarios sobre las acciones anarquistas en el rio de la plata,
incluyendo varios libros, escritos, y hasta películas u obras de teatro.
Por lo tanto, lejos de quedarnos como espectadores o lectores de
momentos, hemos decidido intentar arrebatar de nuestrx enemigx, la
construccion de nuestra memoria negra.

Lamentablemente esos relatos oficiales se acercan más una historia
muerta, empolvada en relatos literarios y a la banalización estética,
antes que la reivindicación anárquica de quienes nos sentimos cercanxs
tanto teóricamente como en la práctica, con quienes a principio de siglo
xx impulsaron la ofensiva
anarquista en sus múltiples formas.

En la actualidad, existe un imaginario de cierto sector anarquista, en
el cual pareciera ser que de repente se abrazan las acciones y contextos
pasados, idealizando una sociedad “combativa de clases“ . Obrerxs
arrojando explosivos, robando bancos y declarando huelgas generales
multitudinarias. Hoy esa dicotomia murio junto con los dogmas
ideologicos y esa sociedad de clases
por los cuales fueron concebidos.

Detrás de cada reivindicación existen procesos y representaciones de la
rebelión activa, seguramente con diversas perspectivas y proyecciones
pero con la certeza de que las practicas ofensivas contra las
estructuras del poder y sus defensores, son posibles y necesarias en el
presente.

Obviamente aquí hemos decidido colocar aquellas acciones y
reivindicaciones con cuales compartimos afinidades o vemos coherentes en
la lucha por la anarquía. Asì como también escritos de reflexiones de
publicaciones, afines a nuestros deseos de aportar a la destrucción de
este mundo de miseria.

No deseamos generar ni fetiches ni una cultura de adoración a la
violencia, sino entender que aquellxs compañerxs que deseamos comenzar o
avanzar en la praxis antiautoritaria, entendamos que existe una historia
de combate y un cúmulo de experiencias, análisis y reflexiones
anteriores.

Por estas razones elegimos plasmar las siguientes experiencias en papel,
rescatando la memoria de la praxis y sus desarrollos teóricos,
intentando que no sean solo un recuerdo vago de un momento determinado o
la imagen caricaturizada de quienes estamos contra toda autoridad.

De la lectura…a la complicidad.

Ediciones Internacional Negra.
Mayo 2017, Buenos Aires”

https://share.riseup.net/#-pU8sP9qFh0LvCLZjcF_FA

Μια απάντηση στο κείμενο “ο μύθος του βιγκανισμού”

**Εισαγωγικό σημείωμα από τη διαχειριστική ομάδα Traces of Fire**

Το κείμενο το οποίο μεταφράσαμε και δημοσιεύσαμε (Ο μύθος του βιγκανισμού) έγινε με σκοπό να φιλοξενηθεί στο blog μας γιατί το βρήκαμε αρκετά ενδιαφέρον σαν κριτική, ως προς τον βιγκανισμό σε μια σύγχρονη κοινωνία που βασίζεται στη βιομηχανία και την τεχνολογία, θίγοντας όσους τον ακολουθούν. Σε καμία περίπτωση δεν ταυτιζόμαστε 100% με το συγκεκριμένο κείμενο καθώς και με ό,τι ανεβάζουμε στο blog. Για οποιαδήποτε ερώτηση ή προβληματισμό στείλτε μας στο mail. (tracesoffire@riseup.net)

 

(Λάβαμε 10/7/17)

Εμφανίστηκε πριν λίγο καιρό σε διάφορα εγχειρήματα λόγου φίλα προσκείμενα στην τάση της μαύρης αναρχίας (αυτή η θεωρησιακή συγγένεια παρακίνησε και τον γράφοντα να μπει στη διαδικασία διαλόγου) ένα κείμενο με τίτλο “ο μύθος του βιγκανισμού”. Κατ’ αρχήν πρόκειται για ένα κείμενο με αρκετές προβληματικές στο ύφος και τη φρασεολογία που αγγίζουν τα όρια της αλαζονείας, της μη συντροφικότητας, της απόλυτης αλήθειας και της απαξίωσης, σε βαθμό που προκαλεί απορίες για την καλή προαίρεση του/της/των συγγραφέα/ων του και κατ’ επέκταση για τη θέση που μπορεί να έχει σε συντροφικά εγχειρήματα. Όμως κάθε κριτική μπορεί να είναι γόνιμη οπότε ας μιλήσουμε με επιχειρήματα.

Το πρώτο επιχείρημα της αυτοαποκαλούμενης απόδειξης είναι πως ό,τι καταναλώνουμε στις σύγχρονες κοινωνίες είναι ένα μέρος του συνολικότερου τεχνοβιομηχανικού συμπλέγματος και ως τέτοιο δε μπορεί να έιναι κομμάτι μιας απελευθερωτικής διεργασίας. Στη συνέχεια γίνεται λόγος για τις μαζικές καλλιέργειες, τις εργασιακές σχέσεις σε αυτές και τις εμπορικές σχέσεις στη γραμμή παραγωγής τροφίμων, τα οποία υπάρχουν πίσω από όσα τρόφιμα δεν προέρχονται από δικιά μας καλλιέργεια. Και πίσω από όλα αυτά υπάρχει το φόντο της βίγκαν στάσης ζωής. Δηλαδή γίνεται μια προσπάθεια κριτικής σε όσους έχουν επιλέξει να μη συμμετέχουν στην παραβίαση της αυτοδιάθεσης των ζώων, με βάση το ότι είναι αναπόφευκτο η τροφή τους στο αστικό περιβάλλον να μην εμπλέκεται σε κάποιο βαθμό με εξουσιαστικές σχέσεις. Αυτή η κριτική όμως δε γίνεται σε όλους τους αναρχικούς που αρνούνται την εξουσία ενώ παράλληλα ζουν και τρέφονται μέσα στον αστικό ιστό συμμετέχοντας σε αυτόν τον εξουσιαστικό – εκμεταλλευτικό κύκλο ροής των τροφίμων, αλλά μόνο σε όσους επιλέγουν να ζουν αποκλείοντας σε όσο μεγαλύτερο βαθμό γίνεται την εκμετάλλευση ζώων. Με κάποιον τρόπο δηλαδή, το ότι επιλέγεις να ζήσεις προκαλώντας όσο γίνεται μικρότερη βλάβη στα ζώα και το περιβάλλον σε καθιστά υπόλογο για τις δευτερεύουσες σχέσεις εξουσίας στα τρόφιμα που καταναλώνεις. Αν πάλι επιλέγεις και τρόφιμα που παράγονται με την πιο οφθαλμοφανή εξουσιαστική βαρβαρότητα, τοτε οι feral revolution δεν έχουν κανένα πρόβλημα και ξεφεύγεις από την κριτική τους. Γιατί; Κρίνοντας από τη χρήση του τσιτάτου με τον ορισμό του βιγκανισμού, μάλλον γιατι έτσι δεν ισχυρίζεσαι ψευδώς ότι απέχεις από την εκμετάλλευση των ζώων. Εκτός κι αν βάζουν στο στόχαστρο όλους τους αναρχικούς που ζουν σε πόλεις, ανεξάρτητα απ το αν είναι βίγκαν ή όχι, καθώς όλων η διατροφή εμπλέκεται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Όμως πέρα από την αστοχία στην ομάδα ανθρώπων που στοχεύει η κριτική, καθώς αφορά κάτι που δε σχετίζεται με την επιλογή του να γίνει κάποιος βίγκαν, πρόκειται και για τραβηγμένο επιχείρημα. Επίσης τα ρούχα που φοράμε, η γλώσσα που γράφουμε τα κείμενά μας, τα πληκτρολόγια στα οποία γράφουμε όλα αυτά, προέρχονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από συνθήκες εξουσιαστικών σχέσεων. Κι όμως τα χρησιμοποιούμε όλοι και όλες παρά το όραμά μας για την καταστροφή τους. Αν οι γράφοντες και συμφωνούντες με το κείμενο έχουν καταφέρει με κάποιον τρόπο να αποκλείσουν στο 100% τις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης από τις ζωές τους (πόσο μάλλον χωρίς να είναι βίγκαν), διατηρώντας στο ακέραιο τη δυναμική της πολύμορφης αναρχικής δράσης τους, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μοιράζονταν μαζί μας το πώς το κατάφεραν ώστε να μιμηθούμε το παράδειγμά τους. Αν πάλι όλα αυτά είναι απλώς σοφίσματα για να συκοφαντηθεί η πρακτική της αποχής από πτώματα ζώων και ζωικά παράγωγα, τότε καλύτερα ας σωπάσουν.

Στη συνέχεια έχουμε ένα πριμιτιβιστικής έμπνευσης επιχείρημα που στοχεύει γενικότερα την επιλογή της τροφής. Ας θυμηθούμε σε αυτό το σημείο ότι το να είσαι βίγκαν δεν είναι επιλογή διατροφής αλλά επιλογή συνείδησης. Σημασία δεν έχει τί τρως, τί φοράς, κλπ, αλλά το να αποφεύγεις τη συμμετοχή στην εκμετάλλευση ζώων στο μέτρο που έχεις τη δυνατότητα. Όσο για την παμφαγία των ανθρώπων, σίγουρα μπορούν να βρεθούν πολλές ερμηνείες για την καταγωγή της (και άλλες τόσες αποδείξεις για τη φυτοφαγική φύση του ανθρώπινου είδους μιας και υπάρχει, ως συνήθως αναπόδεικτα, η αμφισβήτησή της στην 1η σημείωση), αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι χωρίς φονικά όπλα (πολεμική τεχνολογία δηλαδή) είναι αδύνατο για τον άνθρωπο να τραφεί με πτώματα ζώων. Ή ακόμα χειρότερα επικίνδυνο για τη ζωή του. Όσο για τα ζωικά παράγωγα, είναι εντελώς άχρηστα εφ’ όσον με πολύ μικρότερη δαπάνη ενέργειας και βρώσιμων πόρων μπορεί να συλλέγει την τροφή του από τα φυτά, αντί να εκτρέφει ζώα. Αλλά μιλώντας για άγρια φύση, όπως το κείμενο, τα ζωικά παράγωγα βγαίνουν εκτός παιχνιδιού εντελώς, οπότε δε γίνεται περαιτέρω λόγος. Όσο για την αγωνία που εκφράζεται στο κείμενο για την υποτιθέμενη μη επιβίωση των βίγκαν σε συνθήκες άγριας φύσης, καλύτερα ας ανησυχήσουν οι ίδιοι για το πως θα καταφέρουν να αποκτήσουν και να μαγειρέψουν πτώματα ζώων (γιατί ωμά δε γίνεται να φαγωθούν, μόνο τα σαρκοφάγα και τα παμφάγα το κάνουν) και ας αφήσουν τους βίγκαν. Άλλωστε και στην “άγρια φύση” το μεγαλύτερο μέρος των ζώων φυτοφάγο είναι, οπότε μάλλον κι ο άνθρωπος μπορεί να βρει τον τρόπο να τραφεί καρποφαγικά όπως προτάσσει η φύση του, όπως τόσα άλλα ζώα.

Το τελευταίο επιχείρημα αποκαλεί τον βιγκανισμό, δηλαδή τη στάση ζωής που αντιτίθεται σε κάθε φυλάκιση, καταπίεση, βασανισμό και δολοφονία ζώου “ρεφορμιστική”, “αριστερίστικη” και “υπερασπίζουσα το τεχνοβιομηχανικό σύστημα”. Από την κριτική δεν ξεφεύγει ούτε το A.L.F. καθώς δέχεται και αυτό τους παραπάνω χαρακτηρισμούς. Εδώ δε χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, αν και δε θα ήταν δύσκολο, ούτε για τους ελαφρά τη καρδία αφορισμούς αναρχικών πρακτικών, ούτε για τον μεταλλαγμένο χριστιανικό παράδεισο της “αγνής αυθεντικής άγριας φύσης” του ανθρώπου που τόσο παθιασμένα πρεσβεύει το κείμενο, ούτε για τον χλευασμό και τη συκοφάντηση ανθρώπων που βρίσκονται σε φυλακές και νεκροταφεία, ή έστω παίζουν το κεφάλι τους σε κάθε δράση τους, πολεμώντας το σπισιστικό τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα εξουσίας με κάθε τρόπο.

Όσοι έχουμε κηρύξει πόλεμο σε κάθε μορφή εξουσίας, θέλουμε να λυγίσουν τα σίδερα και του πιο μικρού κελιού / κλουβιού και οργανώνουμε τις αρνήσεις μας χωρίς ανασταλτικές φανφαρολογίες (όπως του συγκεκριμένου κειμένου ας πούμε) διακρίνουμε με σαφήνεια ότι η ολική απελευθέρωση περνάει μέσα από τον δρόμο του βιγκανισμού, της μη εξουσιαστικής συμπεριφοράς απέναντι στα ζώα. Και αυτό όχι λόγω ηθικισμού ή χίπικης εναλλακτικοκουλτούρας, αλλά γιατί η διαρκής αναρχική επίθεση στο υπάρχον είναι και επίθεση στις αντιλήψεις και τις συνήθειες που έχουμε αποκτήσει λόγω της διάχυτης κοινωνικής σαπίλας και των ζοφερών αξιών που τη χαρακτηρίζουν. Έτσι, ως τέτοιος, ο σπισισμός δεν είναι παρά ένα ακόμα πεδίο σύγκρουσης, ένας ακόμα κόσμος εξουσιαστικών σχέσεων που μας καλεί να εξαπολύσουμε το μίσος μας εναντίον του, ένας ακόμα στόχος της βίαιης αναρχικής απελευθερωτικής δράσης που ξεφεύγει από ιδεολογικά στεγανά και κινείται χαοτικά, άμεσα επιτιθέμενη σε ό,τι συνθέτει το εξουσιαστικό σύμπλεγμα γύρω μας.

 

Ιταλία: Ενημέρωση για την επιχείρηση “Scripta Manent”, και λίγα σχόλια (03/07/2017)

(Λάβαμε 4/7/17)

Η προκαταρκτική ακρόαση για την έρευνα “Scripta Manent” θα διεξαχθεί στις 11, 17, 18, 19, και 20 Ιουλίου. Θα ήθελα να επισημάνω ότι από τις 3 Ιούνη άλλοι 5 σύντροφοι του  Croce Nera Anarchica (Αναρχικός Μαύρος Σταυρός Ιταλίας), εγώ και όσοι υπογράφουν ως RadioAzione, και ο σύντροφος που διαχειρίζεται το RadioAzione [Κροατία] (Κατά την ακρόαση της 26ης Ιουνίου αποφασίστηκε να δικαστούν ξεχωριστά, αλλά με τις ίδιες κατηγορίες), έχουν προστεθεί στον αριθμό των συντρόφων που έχουν ήδη συλληφθεί και βρίσκονται υπό έρευνα.

Εξετάζοντας τα έγγραφα που σχετίζονται με την έρευνα, μάθαμε ότι η εισαγγελική αρχή της Νάπολης είχε ξεκινήσει το 2012 μια έρευνα εναντίον μου και εναντίον ενός παλιού συντρόφου που κατηγορήθηκε επίσης, μεταξύ και άλλων συντρόφων από το Lazio [ιταλική περιοχή] με αφορμή την Ανεπίσημη Αναρχική Ομοσπονδία.

Για πέντε χρόνια έχουμε υποβληθεί σε πλήρη έλεγχο, με αποτέλεσμα να συμπεριληφθούν και άλλοι σύντροφοι στην έρευνα, μαζί και ο σύντροφος του RadioAzione από την Κροατία. Εγκατεστημένο key-logger στον υπολογιστή (πρόγραμμα καταγραφής κινήσεων μέσω πληκτρολογίου), υποκλοπές τηλεφώνων, στενή παρακολούθηση ακόμα και για 600 χιλιόμετρα… Του τύπου “αν ξεχάσω που έβαλα κάτι, θα ρωτήσω την πράκτορα Έλενα (το όνομα που έδωσαν στο key-logger)”.

Μετά από πέντε χρόνια εικονικού ελέγχου, στις 10 Ιανουαρίου, η εισαγγελική αρχή της Νάπολης απαίτησε τη σύλληψη μου, του συντρόφου του RadioAzione [Κροατία] και δύο άλλων συντρόφων από την Ελλάδα (εκ των οποίων ο ένας είναι ήδη φυλακισμένος για την Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς).

Από εκείνη τη στιγμή, όλα τα ανέλαβε η Εισαγγελική Αρχή του Τορίνο και ο εισαγγελέα Sparagna [υπεύθυνος για την επιχείρηση Scripta Manent], δεδομένου ότι η υπηρεσία της Νάπολης δεν είχε δικαιοδοσία για τα εγκλήματα τα οποία μας χρεώσανε.

Για τι κατηγορούμαστε?

Παροχή πληροφοριών μέσω ιστοσελίδων και περιοδικών, μεταφράσεις αναλήψεων ευθύνης από όλο τον κόσμο, υποστήριξη, αλληλεγγύη και συνενοχή με τους συντρόφους Alfredo [Cospito] και Nicola [Gai], συγκέντρωση χρημάτων για τους φυλακισμένους συντρόφους και την δημιουργία ενός Ιταλικού-Κροατικού-Ελληνικού πυρήνα της FAI.

Σε ορισμένα σημεία των εγγράφων, ο εν ενεργεία εισαγγελέας προσπαθεί να υποδαυλίσει διαμάχες που υπάρχουν μεταξύ κάποιων από εμάς και του υπόλοιπου αναρχικού κινήματος και επιπλέον, εφευρίσκει με τον δικό του τρόπο, μέσω τηλεφωνημάτων που έχουν καταγράψει μια διαφωνία μεταξύ εμένα και των συντρόφων του CNA [Croce Nera Anarchica], ενώ από την αρχή υπήρξε πλήρης συνεργασία και πιστεύω ότι είναι το μόνο αναρχικό περιοδικό στην Ιταλία με άξια ανάγνωσης, τόσο πολύ ώστε να κατηγορούμε για την οργάνωση παρουσίασης αυτού του έργου στη Νάπολη. Το λέω αυτό ακριβώς για να σταματήσω αμέσως μερικές απότομες γλώσσες.

Αν μου χρεώνουν όλα αυτά, τότε:

Ισχυρίζομαι ότι δημοσίευσα στον ιστότοπο RadioAzione.

Ισχυρίζομαι ότι δηλώνω αλληλεγγύη και συνενοχή στον Alfredo, τον Nicola και όλους τους άλλους συντρόφους-αδελφούς και αδελφές που συνελήφθησαν τον Σεπτέμβριο.

Ισχυρίζομαι ότι είχα συγκεντρώσει χρήματα για τους συλληφθέντες συντρόφους.

Ισχυρίζομαι ότι διοργάνωσα την παρουσίαση της Croce Nera Anarchica στη Νάπολη, ελπίζοντας ότι θα οργανώσω και άλλες στο μέλλον.

Ισχυρίζομαι ότι είμαι αναρχικός, ατομικιστής και υπέρ της εξέγερσης!

(Πράκτορα Έλενα, τα αντέγραψες και τα φωτογράφισες όλα καλά? Τότε, ανέφερε τα όλα στα αφεντικά σου!)

Somma Gioacchino, July 2017

(Πηγή :anarhija.info)

(Μετάφραση Traces of Fire)