Month: Φεβρουάριος 2017

Bremen, Germany: Bundeswehr (Armed Forces) vehicle torched

Posted on by tracesoffire

G20: In Hamburg you say goodbye…in Bremen we do too!

“Everywhere – Soldiers are murderers
All over the world – Uniforms are murderers
German weapons – Soldiers are murderers
German money – Uniforms are murderers
Germany technology – Soldiers are murderers…”

(Tod und Mordschlag)

With this song in our ears and a portion of anger in our stomach we sneaked through the hedges at night with an incendiary device under our arms to reach the consulting office for a career with the Bundeswehr (German Armed Forces). We climbed the fence into the parking lot where we found a vehicle of the Bundeswehr. We quickly lit the device and placed it under the vehicle. Then we whistled with a smile on our lips and headed back into the night…

We are also support the ‘Anarchist call against the G20 summit in Hamburg’ and extend the target selection.

“We want to destroy, by July 2017 (and if only symbolically…) the rule of patriarchy over women, the rule of the states over their borders and urban centres, the rule of labor over our time, the rule of money over our social behavior, the domination of the goods about our lives, the rule of the cops over the fear of repression in our minds.”

Action Group Bundeswehr vehicles are of great interest to us

Bremen, 08.02.2017

(via Linksunten Indymedia, translated by Insurrection News)

No comments yet

Sidney E. Parker[1] —- Νίτσε: Αντίχριστος;

Posted on by tracesoffire

(Λάβαμε 8/2/17)

Σημειώσεις: Οι πληροφορίες στο τέλος είναι συμπληρώσεις του μεταφραστή και όχι κομμάτι του αρχικού κειμένου.
Η μετάφραση αυτή δεν ισοδυναμεί με ταύτιση απόψεων κειμένου και μεταφραστή.

( Όλα τα αποσπάσματα του Νίτσε, εκτός αν σημειωθεί κάτι διαφορετικό, προέρχονται από την έκδοση του αντίχριστου δημοσιεύμένη εκ του E. Haldeman Julius[2] )

Υπήρξαν πολλές εξαιρετικές επιθέσεις εναντίον του χριστιανισμού, ισχυρές και αποτελεσματικές με τον δικό τους τρόπο και κάποιος θα διστάσει να διακρίνει την οποιαδήποτε μέσω του υπερθετικού ” η τελειώτερη” αλλά αν εγώ ήταν να χρησιμοποιήσω τον υπερθετικό αυτό – ιδίως με σεβασμό για την ωμή εκρηκτική δύναμη εμπνευσμένων αφορισμών – θα έπρεπε να τον απονείμω στον Αντίχριστο του Φ.Νίτσε….Ο αναγνώστης δεν θα εντυπωσιαστεί μόνο διανοητικά, αλλά θα παθιαστεί και ταρακουνηθεί στα βάθη, από την έξοχη, σαρωτική θέρμη της επίθεσης του.

Είναι αυτές οι λέξεις με τις οποίες ο περίφημος αμερικάνος στοχαστής και εκδότης, E.Haldeman Julius, ξεκινά την εισαγωγή στην έκδοση του 1930 Ο Αντίχριστος. Αυτός ο Νίτσε είναι αντί-χριστιανός, – ήτοι ενάντια στην χριστιανική εκκλησία – εμφανές στον οποιοδήποτε τον έχει διαβάσει. Η ερώτηση που θα ήθελα να θέσω, ωστόσο, είναι πραγματικά αντί-χριστος όπως ισχυρίζεται ότι είναι; Πριν δώσω την απάντηση μου θα ήταν χρήσιμο εν συντομία να σκιαγραφήσω τον τρόπο που ο Νίτσε αντίκριζε τον χριστιανισμό.

Ο Νίτσε, προτίστως, δεν απασχολεί τον εαυτό του με συνήθεις ερωτήσεις σχετικά με την χρονολόγηση των χριστιανικών ευαγγελίων, την συνέπεια ή την ασυνέπεια τους, ή την ύπαρξη ή όχι του Χριστού. Με άλλα λόγια την εγκυρότητα επίγραφων αποδεικτικών στοιχείων του χριστιανισμού. Ούτε επικέντρωνε σε επιχειρηματολογίες για ή ενάντια στην ύπαρξη του θεού παρότι αποκαλεί τον εαυτό του άθεο, υιοθετεί αυτό που ο ίδιος περιγράφει σαν ψυχολογική προσέγγιση η οποία περιστρέφεται γύρω από την ερώτηση: O χριστιανισμός ενισχύει ή υποτιμά την ζωή; Γράφει:

Τι είναι καλό; Αυτό που ενισχύει την αίσθηση της δύναμης, την θέληση για δύναμη και την ίδια την δύναμη στους ανθρώπους. Τι είναι κακό; Οτιδήποτε είναι ριζωμένο στην αδναμία. Τι είναι ευχαρίστηση; – το αίσθημα ότι η δύναμη αυξάνεται και ότι η αντίσταση υπερνικείται. Όχι η ικανοποίηση, αλλά η περισσότερη δύναμη. Όχι η ειρήνη με κάθε κόστος, αλλά ο πόλεμος. Όχι η αρετή, μα η αξία!…. Οι αδύναμοι και οι παρηκμασμένοι θα έπρεπε να βουλιάξουν στο έδαφος: Αυτό είναι το ανθρωπιστικό μας σύνθημα: και θα έπρεπε να βοηθηθούν να βουλιάξουν. Ποιο είναι το πλέον επιζήμιο ελάτωμα; Ο οίκτος για τους αρρώστους και του εκφυλισμένους – Χριστιανισμός.

Ο Νίτσε διατείνεται πως οι επιθέσεις κατά του χριστιανισμού τον καιρό του δεν ήταν μοναχά άτολμες αλλά και εσφαλμένες. Ο χριστιανισμός είναι έγκλημα ενάντια στην ζωή και το πρόβλημα της ”αλήθειας” του δεν έχει αξία εκτός αν οδηγεί σε μελέτη του ηθικού του κύρους.

Ο χριστιανισμός επιχειρεί να αντιστρέψει την φυσική επιλογή. Ο χριστιανός είναι ένα άρρωστο και παρηκμασμένο άτομο που προσπαθεί να ματαιώσει την φυσική πορεία της εξέλιξης θέλοντας να καταστήσει το αφύσικο, νόμο. Επιδιώκει να διατηρήσει τους φυσιολογικά κακοφτιαγμένους, αυτούς που είναι αδύναμοι και να ενδυναμώσει το ένστικτο να προστατεύουν ο ένας τον άλλο. Αυτοί που δεν θεωρούν την στάση αυτή άσεμνη ανήκουν στο ίδιο αρρωστιάρικο πλήθος.

Η γνήσια αγάπη για την ανθρωπότητα [ γράφει ] κοστίζει θυσίες για το καλό του είδους. Είναι κάτι δύσκολο, γεμάτο με αυτοέλεγχο διότι απαιτεί απώλειες.

Προσθέτει:

Ούτε σαν κώδικας ηθικής αλλά ούτε και σαν θρησκεία ο χριστιανισμός έχει κάποιο σημείο επαφής με τα πράγματα όπως αυτά είναι. Απασχολείται με ολότελα φανταστικές αιτίες…. και αμιγώς φανταστικές ιδιότητες. Επικοινωνεί με καθαρώς φανταστικά πλάσματα….Πρεσβεύει μια φασματική επιστήμη και μια φασματική ψυχολογία…. Αυτός ο κόσμος καθαρής φαντασίας, οφείλει να διακρίνεται αρνητικώς, από τον κόσμο των ονείρων αφού ο κόσμος των ονείρων τουλάχιστον αντανακλά την πραγματικότητα, ενόσω ο άλλος την παραχαράσει, την συκοφαντεί και την αρνείται.

Όλη η θρησκεία γεννιέται από τον φόβο, ο χριστιανισμός όμως είναι κάτ’ ουσίαν προιόν δουλικών πνευμάτων. Οι σκλάβοι φοβόντουσαν τους αφέντες τους και επιθυμούσαν εκδίκηση για την κατωτερότητα τους. Ο χριστιανισμός αναδύθηκε από την δυσαρέσκεια τους ,έχοντας ως στόχο την υπονόμευση της αυτοπεποίθησης των κυρίαρχων καστών μέσω της επικούρειας των προκαλών-ενοχή ιδεών της αμαρτίας και του οίκτου. Ήταν ένα ισοπεδοτικό δόγμα, όπως και ο απόγωνος του ο σοσιαλισμός. Το αποτέλεσμα του θριαμβευτικού αυτού ξεσηκωμού των σκλάβων ήταν η καταστροφή των πνευματικών επιτευγμάτων του αρχαίου κόσμου. Η επιστημονική μέθοδος, η τέχνη της ανάγνωσης, η έννοια των γεγονότων – όλα ήταν μάταια.
Θάφτηκαν σε μια νύχτα. Δεν ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου από γερμανικά και άλλα βαριά πόδια. Αλλά στιγματήστηκαν από επιδέξια, λανθάνοντα ανεμικά βαμπίρ. Δεν κατακτήθηκαν – απλώς αποστραγκίστηκαν.

Ο Νίτσε ολοκληρώνει τον αντίχριστο με μία καταγγελία του χριστιανισμού ως την μεγάλη κατάρα, την εσωτερική εξαχρείωση, την σκοτεινή ώθηση της μνησικακίας για την οποία καμιά υπεκφυγή δεν είναι αρκετά αχρεία, λαθραία, δόλια, αρκετά κακή. Θα έλεγα πως πρόκειται για την βρώμικη κυλίδα στα κατορθώματα του ανθρώπου.

Παρά την τραχύτητα των καταγγελιών του Νίτσε όμως, η θέση του ενάντια στον χριστιανισμό είναι ατελής. Όπως ο Benjamin de Casseres επισήμανε:

Ο Αντίχριστος συνιστά μια υπεκφυγή. Ήταν μια τρομακτικά σφοδρή επίθεση – η μέγιστη στα χρονικά – Αλλά ο χριστιανισμός και ο χριστός είναι ένα και το αυτό.

Ο Νίτσε στην πραγματικότητα αφήνει τον Χριστό σχετικά στο απυρόβλητο, εστιάζοντας το μίσος του στον Απόστολο Παύλο τον οποίο θεωρεί πνευματικό πατέρα της χριστιανικής πίστης. Ο Νίτσε κατηγορεί τον Παύλο για την θυσία του ”Σωτήρα, τον κάρφωσε στον ίδιο του τον σταυρό.” Ακόμα, κατηγορεί τους μαθητές του για κατοχή των ”πλέον αντιχριστιανικών επιθυμιών για εκδίκηση,” λες και οι πολυάριθμες απειλές πέρι κόλασης και καταδίκης αποδιδόμενες στον Χριστό της νέας διαθήκης μπορούν να ερμηνευτούν ως οτιδήποτε άλλο παρά μια γνήσια χριστιανική επιθυμία για εκδίκηση! Αργότερα διατείνεται ότι αυτές οι απειλές ” τοποθετήθηκαν στο στόμα του Κυρίου” από αυτούς τους ασήμαντους ανθρώπους. Σε άλλο απόσπασμα καταγγέλει ότι:

Ο χαρακτήρας του Σωτήρα, η διδασκαλία του, ο τρόπος ζωής τους, το νόημα του, ακόμα και η παρακαταθήκη του θανάτου του – όλα παραποιήθηκαν έως ότου τίποτα καταγεγραμμένο να προσεγγίζει στο ελάχιστο τα γεγονότα.

Τι ήταν αυτό το υποτιθέμενο γεγονός και πως γνώριζε ότι διέφερε εκ του αρχείου ο Νίτσε δεν αναφέρει. Πράγματι, θα φαινόταν πως εδώ αντιπαραβάλει την προσωπική του φαντασία για τον Χριστό με την κοινή φαντασία της εκκλησίας.

Ο περίφημος ισχυρισμός του Νίτσε ότι ΄΄ Υπήρξε μόνο ένας χριστιανός και αυτός πέθανε πάνω στον σταυρό” συνιστά ένα ακόμα παράδειγμα του ευλαβικού τρόπου δια του οποίου προσεγγίζει τον χριστιανικό μύθο. Ακόμα ένας ένθερμος Νιτσεϊκός όπως ο Oscar Levy[3] παραδέχεται ότι:

Ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια αδυναμία στο ισχυρό πνεύμα του Νίτσε ο οποίος, με όλη την βαθιά διορατικότητα του, ήταν περισσότερο αντιχριστιανός παρά ένας αντί-χριστος και ο οποίος διέθετε λόγω καταγωγής, υπολείματα σεβασμού για τον Σωτήρα στο αίμα του.

Αλλά υπάρχουν περισσότερα στον σεβασμό του Νίτσε για τον Χριστό πέραν της επιροής γενεαλογικών αποθεμάτων. Αν ο Χριστός νοηθεί ως ένα σύμβολο για την ”λύτρωση της ανθρωπότητας”, τότε ο Νίτσε θα είχε αισθανθεί μια δυνατή έλξη γι’ αυτόν, διότι ο ίδιος ποθούσε εξίσου την αποκαθαίρεση της ανθρωπότητας μέσω του ευαγγελίου του για τον υπεράνθρωπο παρά τον ισχυρισμό του στο Ίδε ο Άνθρωπος ” Το τελευταίο πράγμα που θα υποσχεθώ είναι η ”βελτίωση” της ανθρωπότητας. Δεν θα εγείρω νέα ίδωλα: ας μάθουν τα παλιά τι σημαίνει να έχεις πύλινα πόδια.’‘

Εδώ για παράδειγμα, βρίσκεται ο μεσσιανικός Νίτσε σε πλήρη πτήση.

Εσείς οι σύγχρονοι ερημίτες, εσείς οι αποστάτες, εσείς μια μέρα θα είστε ένας άνθρωπος: ανάμεσα από σας που επιζητάτε τους εαυτούς σας ένας εκλεκτός άνθρωπος θα ανατήλει – και μέσω αυτού, ο υπεράνθρωπος.

Αλήθεια, ένας τόπος ανάρρωσης η γη θα γίνει. Και ήδη μια νέα τάξη σχηματίζεται γύρω της, λυτρωτική οσμή φέρει και μια νέα ελπίδα. ( Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα )

Αυτή η μεσσιανική ένταση του Νίτσε φανερώθηκε ευκρινώς στην ” Φιλοσοφία του Νίτσε ” από τον Georges Chatterton- Hill[4]:

Αυτοί που αναπαριστούν τον υπεράνθρωπο ως την ενσάρκωση της φιλαυτείας λανθάνουν οικτρά. Δεν είναι η προσωπική απόλαυση αυτό που ο υπεράνθρωπος αποζητά, αλλά η δικαίωση του αιώνιου γίγνεσθαι, το οποίο είναι η αϊδιος κοσμική διαδικασία…. την εξαργύρωση της ανθρωπότητας διαμέσου του πόνου, μέσω του μεγάλου και έντονου πόνου. Και μέσα από αυτόν τον δρυμύ πόνο αναδύεται ακριβώς αυτό το υπέρτατο έργο τέχνης που είναι ο υπεράνθρωπος, ο οποίος μέσω των έργων του δικαιώνει ότι είναι άθλιο και οικτρό στην ύπαρξη εγείροντας το στον κολοφώνα της ομορφιάς. Ο υπεράνθρωπος γαλουχημένος στο σχολείο του πόνου με την σειρά του ανακλά το ίδιο του το μεγαλείο στο όλον της ζωής: και η ζωή ειδωμένη στο εκτυφλωτικό φως, ριγμένο πάνω της από την δόξα του υπερανθρώπου θα απολυτρωθεί, θα επιβεβαιωθεί, θα ιεροποιηθεί και θα δικαιωθεί.

Είναι χαρακτηριστικό όλων των θρησκευτικών και μεσσιανικών δογμάτων η απάιτηση τους για υποβολή του ατόμου σε μια υπερατομική οντότητα η στόχο. Οι χριστιανοί αντιλαμβάνονται το άτομο ως όργανο του θεού, οι μαρξιστές το αντιλαμβάνονται ως οργανο της διαλεκτικής διαδικασίας και ο Νίτσε με την σειρά του, το προβάλει ως ένα μέσο για την κατανόηση του υπερανθρώπου. Έχοντας διακυρήξει τον θάνατο του θεού, έγινε εμμονικός με το πρόβλημα του να βρει έναν νέο σκοπό για την ανθρωπότητα. Η λύση του ήταν η κατασκευή του υπερανθρώπου. Οι άθεοι έμελλε να αποκτήσουν έναν νέο θεό.

Αλλά θα ρωτούσα γιατί η ζωή μου απαιτείται να ”δικαιωθεί” και να ”απολυτρωθεί’, εξευγενισμένη από τον πόνο και την δημιουργία του υπερανθρώπου; Για μένα, όλα αυτά είναι απλώς οι παλίες χριστιανικές ανοησίες με νέο επίχρησμα. Ένας από τους λόγους που είμαι άθεος είναι γιατί αρνούμε κάθε πιστεύω που προστάζει να το υπηρετώ. Θέλω τα πιστεύω μου να υπηρετούν εμένα. Aν υποθετικώς ο Νίτσε μου έλεγε ότι ο χριστιανισμός είναι ένα δουλικό δόγμα, ένα μόνιμο όπιο προορισμένο γι’ αυτούς που στερούνται δύναμης αρκετής ώστε να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, τότε θα συμφωνούσα μαζί του. Αλλά αν συνέχιζε να λέει πως πρέπει να αφιερώσω την ζωή μου στον ερχομό του υπερανθρώπου, τότε θα κατέταζα τα λόγια του στην ίδια κατηγορία με αυτά ενός χριστιανού και του θεού του: Ως ένα μυστικιστικό φαντασιοκόπημα! Ζω την ζωή μου προς όφελος μου, όχι προς όφελος ενός στόχου κατασκευασμένου από κάποιον άλλον και υπερβατικού ως προς εμένα. Ο ίδιος ο Νίτσε ορθώς παρατηρεί πως:

Ο άνθρωπος της πίστης, ο κάθε είδους ”πιστός”, είναι αναγκαστικά υποταγμένος σε κάτι έξω από αυτόν: δεν μπορεί να θέσει τον εαυτό του ως ένα τέλος και δεν μπορεί να βρει όρια εντός του εαυτού του. Ο πιστός δεν ανήκει πραγματικά στον εαυτό του, είναι μόνο μέσο, χρειάζεται να χρησιμοποιείται και χρειάζεται κάποιον να τον χρησιμοποιεί. Το ενστικτό του αποδίδει την υψηλότερη θέση σε μία ηθική αυταπάρνησης, και τα πάντα εντός του – η φρόνηση του , οι εμπειρίες του και η ματαιοδοξία του – τον ωθούν να υιοθετήσει την συγκεκριμένη ηθική. Κάθε είδος πίστης είναι μία έκφραση αυταπάρνησης και αποξένωσης από τον εαυτό…

Έχοντας ο Νίτσε κρατήσει αυτά τα λόγια στην καρδιά του, συμπεριλαμβάνοντας τα στην δική του πίστη, θα είχε ελευθερώσει τον εαυτό του από κάθε θρησκεία. Τότε θα ήταν κάτι περισσότερο από αντι-χριστιανός, θα ήταν αντί-χριστος.

Συντάζοντας τα παραπάνω, συνάντησα το ακόλουθο εδάφιο σε ένα άλλο έργο του Benjamin de Casseres[5]: The muse of lies. Παρόλο που ο de Casseres ήταν ένας φλογερός θαυμαστής του Νίτσε αυτό που γράφει εξυπηρετεί την επιχειρηματολογία μου.

Το φάρμακο του Νίτσε της ‘αιώνιας επιστροφής’ απεικονιζόταν καλύτερα στον ίδιο που κύρηττε το ιδεώδες της θυσίας και της ζωής για μια υπέρβαση. Ήταν ο τελέυταίος μεγάλος χριστιανός. Η θέληση να δημιουργήσει τον υπεράνθρωπο, τον μετά-άνθρωπο, προστάζει κάποιον να θυσιάσει μέχρι και τους στενότερους φίλους του, λέει ο Νίτσε σε έναν από τους αφορισμούς του. Δεν είναι αυτό κατ εξοχήν παράδειγμα εκκλησιαστικής μανίας; Δεν διακρίνεται έναν συγκαλημένο φανατικό σε αυτό; Δεν μυρίζετε τα δεσμά και την πίσσα; Εμείς οι μηδενιστές και οι περιφρονητές δεν παρατηρούμε το ψυχολογικό μικρόβιο ενός νέου Torquemada[6] σε αυτό το κύρηγμα αυταπάρνησης; Η αιώνια επιστροφή! Τωόντι ήσουν εσύ μια επιστροφή, ω εσύ ορχούμενε, Διονυσιακέ πρόδρομε μιας ιεράς εξέτασης.

S.E.Parker

( αρχικά δημοσιευμένο στο Ego: An individualist Review, No.2)

Μετάφραση: Horizontal Mortem – Σύμπραξη Αναρχικών Consumimur Igni
Mail Επικοινωνίας: consumimurigni@espiv.net

Πηγή: Antisocial Evolution

[1]Sidney E. Parker – Βρετανός αναρχοατομικιστής, έντονα επηρρεασμένος από τον Max Stirner με αρκετά πλούσιο έργο έως τον θανατό του. Κείμενα του έχουν στο παρελθόν μεταφραστεί στα ελληνικά από τα εγχειρήματα: Parabellum, Inter Arma, Έρεβος κ.α.

[2] E. Haldeman-Julius – Αμερικάνος- Εβραίος συγγραφέας, αθεϊστής, κοινωνικός μεταρρυθμιστής και εκδότης.

[3] Oscar Levy – Γερμανό-εβραίος φυσικός και συγγραφέας διάσημος λόγιος της Νιτσεϊκής φιλοσοφίας. Γνωστός επίσης για την επίδραση που είχαν πάνω του οι ρατσιστικές αντιλήψεις του Gobineau.

[4] Georges Chatterton-Hill – Ιρλανδός συγγραφέας ορισμένων βιβλίων πάνω στην εξέλιξη και την κοινωνιολογία. Έντονα επηρρεασένος από τον Herbert Spencer και την οπτιμίστικη ιδέα του περί ταύτισης εξέλιξης και βελτίωσης.

[5] Benjamin De Casseres – Αμερικάνος δημοσιογράφος, κριτικός και ποιητής γεννημένος στην Φιλαδέλφεια.

[6] Τomas de Torquemada — Καστιγιάνος δομικανός μοναχός και ο πρώτος μεγάλος ιεροεξεταστής στο Ισπανικό κίνημα για ομογενοποίηση των θρησκευτικών πρακτικών με αυτές της καθολικής εκκλησίας στα τέλη του 15ου αιώνα.

No comments yet

25 chickens liberated (UK)

Posted on by tracesoffire

anonymous report:

“January, 2017

25 chickens were rescued from a poultry farm in the South East UK. The chicks, not older than 40 days, had endured extensive 22 hours of light per day to maximise growth. The night before they were transported to slaughter, 25 comrades were rescued and taken to safe homes. Slogans were painted in the inside of the shed, reading ‘THEY CAME, THEY SAW, THEY LIBERATED’ and ‘WE HAVE BEEN WATCHING YOU’.

We would like show our solidarity to Debbie through this action. She will be released from prison in April 2017.”

(Via : BITE BACK)

No comments yet

Ηνωμένο Βασίλειο: Επίσκεψη του Μετώπου Απελευθέρωσης Ζώων σε πτηνοτροφείο

Posted on by tracesoffire

Μες στον Γενάρη του 2017, διασώθηκαν 25 κοτόπουλα από μια φάρμα πουλερικών στη νοτιοανατολική περιφέρεια του Ηνωμένου Βασιλείου. Τα κοτοπουλάκια, 40 ημερών το πολύ, είχαν υποστεί εκτεταμένη έκθεση στο φως 22 ώρες την ημέρα για μεγιστοποίηση της ανάπτυξής τους. Τη νύχτα πριν τη μεταγωγή τους στο σφαγείο, 25 συντροφάκια διασώθηκαν και μεταφέρθηκαν σε ασφαλή σπίτια. Πατήθηκαν συνθήματα στο εσωτερικό του υπόστεγου, που γράφανε: «Ήρθαν, είδαν, απελευθέρωσαν» και «Σας παρακολουθούμε από καιρό».

Μέσω αυτής της δράσης θα θέλαμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στην Debbie, η οποία θ’ αποφυλακιστεί τον Απρίλη του 2017.

πηγή: bite back

(Πηγή : contrainfo)

No comments yet

Germany: ‘In Spite Of Their Separation’ – call for action & solidarity from Rigaer94

Posted on by tracesoffire

We are writing to you from the threatened houseproject Rigaer 94 in one of Berlins once notorious squatting neighbourhoods. Our contexts might be worlds apart or really close but the reality we lived last year bears the prints of the same systematically oppressive system. In solidarity with all threatened projects, individuals and emancipatory struggles , we would like to better connect our structures and work on a closer link based on support, in our struggles.

Let’s keep walking this path together, but first a short summary of the recent past and our situation.

Last year saw us, the neighbourhood and people around, on the receiving end of much police repression, starting with the declaration by the state that our street and neighbourhood was a danger zone (Gefahrengebiet), giving the police extra search and detain powers and a green light for constant street harassment of anyone fitting their vision of a ‘leftist’, not white or somehow not normative person (this evolved into almost anyone being controlled, no matter how they presented).

This saw a massive rise in police riot vans cruising the streets, meaning constant conflicts for the neighbourhood, and in our efforts to fight for a autonomous and cop free area.

Rigaer 94 was at the centre of these conflicts, as the state and its cops declared it the crux of militant struggle.

This tactic can be seen in the wider context of reactionary imposed controls and intimidation, such as states of emergency and curfews, employed as constant stress factors (and data mining) to those against the aggressive progression of gentrification and public control.

In the beginning of the year, a traffic cop was confronted on the street while trying to give out parking tickets, seven hours later, 500 or more cops were used to raid our house.

Some days later we were raided again, this time after a bag of rubbish was thrown from a window, as cops were going through the nearby house dumpsters (this was a ‘life threatening attack’).
In response to these attacks, we made a call for 1 million euros of damage to the state and its structures to meet any attack on left radical spaces. This was consistently met.
The state was set on trying to destroy our structures and continued to put on pressure, but we never let them get on top of us.
The last attempt by them to crush our spirit was in the summer. A massive police operation was organised to evict the bottom story („Kadterschmiede“ bar andWorkshop) of our project. This plan was concocted by the police chief and the interior minister, who then approached the owner for the final ok.
The house was surrounded 24/7 by cops, who fenced off the front entrance and occupied the attic, stairways and yards. They protected private contractors who started a process of clearing and gutting the bottom story and attic. They were then helped by private security to control the coming and going of people from our house. The narrative given to the media was that the bottom story was going to be renovated and rented as housing for refugees. This was of course proven to be a lie and a divisive tactic by the state, who was trying to manipulate the public opinion and crush left struggle with some of its own pitfalls.
This occupation lasted three weeks.
(This is a more detailed text from the time)

In the summer we saw the occupation of our home and project come to an end from the combination of inspirational street actions and a court process. 

The court hearing concluded that the police action was ‘illegal’ and we had some sort of squatters rights to the contested areas of the house. Whether or not this action was ‘legal’ or ‘illegal’ in the eyes of the courts was and is of no concern to us, but in that moment it meant the state had to eat its own laws and go home.
Of course it would not let go so easily, and there has now been an appeal by the house owner to obtain an eviction order. In their legal way.
This court process will happens today,Thursday Febuary 2nd, and we do not expect to ‘win’.
Once the owner has this eviction paper, the earliest they could evict with due notice is two weeks after the court decision.If their first attempt fails they can theoretically try again at anytime in the future with no prior warning.

The solidarity in response to the past attacks on Rigaer 94 was incredibly powerful.

To read everyday of the actions that had happened in the night before, filled us with the strength and fire that we needed to continue this fight. The forms of resistance within the „Day X“concept were as diverse as the people showing it. The streets were full of action, but not only for us, as the struggle against gentrification is international and these and other actions have inspired and been inspired by movements from all over.

This is our strength against the repressive state and its structures – decentralized actions and autonomous organising that the state cannot even come close to keeping watered down and sated.

This is the pressure we can exert on the apparatus of capital and state.

Selforganized spaces such as Kadterschmiede in Rigaer 94 have to be defended!

We want to keep fighting not just for our housing project but for all those threatened by state violence and oppression- all those fighting for living spaces, all those sitting in prisons, all those fighting for their own autonomous futures, all those who are fighting just to live.

All evictions are Day X.

Day X will only bring us together again and strengthen and extend our networks of rebellion.

Day X means Chaos

Teilt unsere Wut!

Every heart is a revolutionary cell.
See you on the streets.

R94

(Via : insurrectionnewsworldwide)

No comments yet

Greece: Responsibility claim for 6 coordinated incendiary attacks by CCF – Incendiary Destabilization Outbreaks / FAI-IRF

Posted on by tracesoffire

WE ARE THE ONES WHO WILL BRING THE CURTAIN DOWN

We claim responsibility for the 6 following arson attacks.

– A bank at Petralona a few streetss next to the consumer neighborhood of Gazi.
– The security agency FALCON at the main and busy Kifisias Avenue, which is being advertised by the journalistic trash of the television.
– A post office Savings Bank at the seemingly police state Aleksandra’s Avenue.
– 3 diplomatic corps vehicles

Cities are history‘s theatre. They are the places where life performs disciplined social roles, played by law abiding citizens or happy slaves in the reflection of digital communication displays’ and storefronts of consumption, while walking predetermined paths from wage-slavery to paid entertainment. Each move we make is controlled by the vigilant eyes of thousands of cameras on the streets, roadblocks by uniformed police and cops’ motor patrols.

In the current conditions of economic crisis, the only currency with a constant value is the currency of fear in the hands of authority. The fear that nothing can change, that we are few and that prison is lurking for those who dare to question authority’s orders. However life is running fast and cannot wait for those who are afraid to live. LOOK FEAR IN THE FACE AND FEAR WILL FLINCH AND LEAVE.

We must turn the cities into battlefields and the nights into our allies in urban guerilla surprise attacks. We must lay mines of fire in all the symbols of this world that keeps us imprisoned. We know that burning a bank or setting an official state car on fire is not sufficient; however the real power of illegal anarchist actions is that they are like spare keys. Spare keys that release people’s strength of rebellion, the strength to strike authority and live dangerously free. This is why we create small militant groups ready for action, here and now. We can’t wait for the soulless crowd; we can’t seek after proletarians that are asking only for a better salary. We are not shepherds for the masses of people to follow, nor are we gravediggers for those who have buried their lives into silence.

Through self-organization and informal coordination, we create a legacy of deeds in this fight against this authority of entrapment, breaking the pace of the legal order. These difficult times cannot break our beliefs in any way; on the contrary they become more acute, they reignite. We blend our hatred with conscience and dignity and when this mixture binds, it will poison and destroy the body of every prosecutor, every journalist, every cop, every security guard, every snitch, all kinds of henchmen and peaceful citizens and in general all the garbage that forms this sterilized society of security. The settled will never abandon their commodities and choose the road to rebellion; of that we are well aware. Fear of social rejection leads to inaction and conservative anarchist practices which are confined within the “internal” movement. Our means are purely illegal and we are not willing to make them more “social” and therefore acceptable, as much as the left or right wing stewards of power and the sympathizers-supporters of the movement are trying to convince us.

We became what we dreamt since we were children, ANARCHISTS OF THE DEED that don’t sleep at night and all we care for is to set your nights on fire and ruin your party by destabilizing on a regular basis the metropolitan normality. We are the ones that dare to risk where punishment and incarceration is lurking, deconstructing fear in all its aspects. Because in the end anarchy is in our hearts, in our minds, in every drop of blood that runs through our veins, in our illegal actions far away from your bourgeois morals and cleanness. Maybe you can sometimes imprison our bodies but you can never imprison our anarchist beliefs that will always find fertile ground against every form of authority. Besides, our continuous attacks are the most undisputed evidence.

We live in time of war and we know that well. Real solidarity to our imprisoned comrades is one of the most powerful weapons in this social war that is unfortunately being deprived of its meaning. We must make it clear that the anarchist action and assault can only be realized through solidarity. Our solidarity is not a result of mercy or philanthropic, leftist sentimentality. In the eyes of our comrades we can see ourselves, since we chose to be on the field of illegality and the urban guerilla anarchist action.

And if we have losses and imprisoned comrades in this battle, the anarchist cells are like Hydra. For every arrest, new comrades will throw themselves in the battlefield, for every arrest an incendiary device will shimmer right before the ignition. And this fire will last forever… creating anarchy inside anarchy.

Because as we said at the beginning, life is giving a sick performance while the director is setting the scene, lining up everyone to his own interest; with the actors playing their part literally and the passive audience that is either watching absorbed or whistling indifferently and watching silently when bored. However in this theatre, some of us didn’t accept the predetermined parts that have been given to us, we are the ones that will sabotage the show and give to your play our own ending. Don’t say that we are few; don’t say that we don’t matter, because in the end we will win. WE ARE THE ONES WHO WILL BRING THE CURTAIN DOWN!

WE DEDICATE THESE ATTACKS OF SOLIDARITY TO THE IMPRISONED MEMBERS OF REVOLUTIONARY STRUGGLE POLA ROUPA AND KONSTANTINA ATHANASOPOULOU AS A RESPONSE TO THE RECENT REPRESSIVE OPERATIONS

P.S. Snitches, journalists, prosecutors don’t ever think that we have forgotten you.

WE WILL RETURN SOON
LONG LIVE ANARCHY AND THE NEW URBAN GUERILLA

 Conspiracy of Cells of Fire/FAI-IRF
Incendiary Destabilization Outbreaks/FAI-IRF

(via 325)

No comments yet

“Κείμενο του Ν. Ρωμανού σχετικά με την Δήλωση Κορκονέα στο Μικτό Ορκωτό εφετείο Λαμίας”

Posted on by tracesoffire

Στις 23 Δεκεμβρίου σε μια από τις συνεδριάσεις του μικτού ορκωτού εφετείου Λαμίας το οποίο δικάζει τους μπάτσους – δολοφόνους Κορκονέα και Σαραλιώτη η πρόεδρος του δικαστηρίου ζήτησε όπως συνηθίζετε από τους κατηγορούμενους να τοποθετηθούν σχετικά με τις κατηγορίες που τους αποδίδονται.

Η τοποθέτηση του Κορκονέα ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την αντίληψη που διέπει όσους υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας και αποτελούν τους ένοπλους υπερασπιστές της ματωμένης κοινωνικής ειρήνης που επιβάλουν κράτος και κεφάλαιο.

– Δεν ζητάω συγγνώμη για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου επειδή δεν υπήρξε ένας απλός 15χρονος αλλά ήταν αντιεξουσιαστής.

Η συγκεκριμένη δήλωση αποτελεί μια παραδοχή τεράστιας πολιτικής σημασίας που καταρρίπτει στην πράξη όλα τα συστημικά αφηγήματα τα οποία μεθοδευμένα επιχειρούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν την ιστορική πραγματικότητα. Την πραγματικότητα της ύπαρξης ενός αδυσώπητου κοινωνικού πολέμου στον οποίο οι μισθοφόροι της έννομης τάξης ανέκαθεν είχαν έναν συγκεκριμένο ρόλο.

Ας εξετάσουμε όμως τι σημαίνει στην πραγματικότητα αυτή η παραδοχή. Αρχικά η παραίτηση του συνήγορου του Κορκονεά Αλέξη Κούγια δεν αποτέλεσε μια πράξη εναντίωσης του συγκεκριμένου στην δήλωση του πελάτη του. Εξάλλου ήταν ο ίδιος που είχε δηλώσει ότι το αν έπρεπε να πεθάνει ή όχι ο Αλέξανδρος θα το κρίνει τελικά η δικαιοσύνη. Ο μοναδικός λόγος της παραίτησης του ήταν ότι ο πελάτης του με την δήλωση του κατέρριψε την υπερασπιστική γραμμή που ο ίδιος είχε αναλάβει να οικοδομήσει και χάραζε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την υπόθεση.

Το προφίλ του μετανοημένου οικογενειάρχη αστυνομικού με την βαθιά χριστιανική πίστη που βρέθηκε στον λάθος τόπο την λάθος στιγμή και εξαιτίας του κινδύνου που βρισκόταν από μια ομάδα νεαρών με αποκλίνουσες συμπεριφορές αναγκάστηκε να χρησιμοποίησει το όπλο του ρίχνοντας στον αέρα χωρίς να μπορεί να υπολογίσει τον εξοστρακισμό της σφαίρας.

Η δήλωση του Κορκονέα αποδήμησε σε τέτοιο βαθμό την υπερασπιστική γραμμή του Κούγια τόσο δικονομικά όσο και για το ηθικό υπόβαθρο του πελάτη του που ήταν αδύνατον να συνεχίσει να τον εκπροσωπεί.

Μέσα στην δήλωση παραίτησης του ο Κούγιας αποκαλύπτει και μια λεπτομέρεια η οποία μόνο ασήμαντη δεν είναι. Η εντολή για την υπεράσπιση του Κορκονέα στον Κούγια δόθηκε από τον πρόεδρο του σωματείου των ειδικών φρουρών Ντούμα. Αυτή η αποκάλυψη απλώς επιβεβαιώνει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο ότι η αποδοχή που έχει ο Κορκονέας μέσα στα σώματα ασφαλείας δεν προέρχεται μόνο από το 50% των αστυνομικών που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή όπως θα ήθελαν να πούνε κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι του αριστερού εκσυγχρονισμού αλλά από το σύνολο τους για αυτό και τα συνδικαλιστικά τους όργανα ανέθεσαν στον Κούγια να ξελασπώσει τον δικό τους. Επιβεβαιώνει ότι οι δολοφονικές ενέργειες των μπάτσων επικροτούνται και συγκαλύπτονται από όλη την βαθμίδα ιεραρχίας του κατασταλτικού μηχανισμού. Αποδεικνύει το μέγεθος της συγκάλυψης που διαπράττεται καθημερινά στα αστυνομικά τμήματα, στα κρατητήρια, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών για τις βιαιοπραγίες, τους βασανισμούς, τις δολοφονίες των μπάτσων που βαφτίζονται “μεμονωμένα περιστατικά”, “αυτοκτονίες”, “τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις”.

Αποδεικνύεται επίσης ότι η πολιτική κάλυψη των κατασταλτικών πογκρόμ ενάντια στο ανατρεπτικό κίνημα, τους μετανάστες, όσους βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο και πετιούνται στα αστικά γκέτο των μητροπόλεων είναι μια πολιτική επιλογή που ξεπερνάει τις ιδεολογικές ταμπέλες του αστικού πολιτικού προσωπικού. Είναι μια επιλογή κρατικής διαχείρισης και χάραξης κυβερνητικής πολιτικής. Είναι η ίδια η ουσία του κράτους.

Ας επιστρέψουμε όμως στην δήλωση του Κορκονέα. Η αναφορά στην πολιτική ταυτότητα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ως έναν λόγο για τον οποίο παραμένει αμετανόητος δείχνει ότι ο Κορκονέας έχει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο που τον καθιστά εχθρικό απέναντι στους αναρχικούς σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρεί ηθικό και δίκαιο να δολοφονούνται από την αστυνομία. Έχει αντίληψη του θεσμικού του ρόλου καθώς θεωρεί ότι η πράξη του δεν εξελίχθηκε εκτός των αστυνομικών του καθηκόντων αλλά μέσα στα πλαίσια που ορίζει η υπηρεσία του στην αστυνομία.

Με την άρνηση του να ζητήσει συγγνώμη για την δολοφονία του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου εισάγοντας ως βασική επιχειρηματολογία το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος ήταν αναρχικός ουσιαστικά αναλαμβάνει πέρα από τις όποιες ποινικές προεκτάσεις που μας είναι αδιάφορες και την πολιτική ευθύνη καθιστώντας την δολοφονία πολιτική με τις πολιτικές ευθύνες να αναρριχούνται έως την κορυφή της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα η δήλωση του Κορκονέα κουβαλάει και ένα κοινωνικό φορτίο με αντιδραστικό πρόσημο. Εκφράζει εκείνα τα μικροαστικά και συντηρητικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας τα οποία έσπευσαν να νομιμοποιήσουν την κρατική δολοφονία λέγοντας “καλά να πάθει”, “πήγαινε γυρεύοντας”, “τι δουλεία είχε στα Εξάρχεια;”. Τα κοινωνικά κομμάτια που σε ένα ενδεχόμενο μιας επαναστατικής απόπειρας θα ταχθούν ψυχή και σώμα με το στρατόπεδο της αντεπανάστασης.

Την ίδια στιγμή με την δήλωση του αντικρούει και τα αφηγήματα που εμφανίζουν την συγκεκριμένη κρατική δολοφονία ως ένα μεμονωμένο περιστατικό σε μια προσπάθεια να την αποσυνδέσουν από την ιστορική αντιπαράθεση του κόσμους της εξουσίας με όσους εξεγείρονται εναντίων της, να την αφοπλίσουν από τα μαχητικά πεδία του κοινωνικού πολέμου, να την αφομοιώσουν ως μια σταγόνα κρατικής βίας που ξεχείλισε το ποτήρι απαιτώντας τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας.

Όμως αν ο Κορκονέας και οι όμοιοι του παραμένουν αμετανόητοι για την δολοφονία του συντρόφου μας εξίσου αμετανόητοι παραμένουν και όσοι εξακολουθούν να αγωνίζονται για ένα κόσμο ισότητας και ελευθερίας μέσα από τις γραμμές του ανατρεπτικού κινήματος. Εκείνοι που δεν αφήνουν της σταγόνες ζωής να στάζουν ανεκμετάλλευτες στο πάτωμα γνωρίζοντας πως είναι σταγόνες χαμένες από την φυσική ροή των πραγμάτων, της αέναης κίνησης προς την ελευθερία. Εκείνων που χορεύουν μέσα στις δίνες της καταιγίδας που κατακλύζουν το μυαλό και την καρδιά μας, της καταιγίδας δράσεων, σκέψεων και συναισθημάτων που ονειρευόμαστε να ξεσπάσει και να παρασύρει το σώμα μας στα μονοπάτια των απέραντων ωκεανών που θέλουμε να κατακτήσουμε αγναντεύοντας και γελώντας.

Αυτοί είναι εκείνοι που θα βάλουν τις βάσεις ώστε η ιστορία να γραφτεί με τον τρόπο που της αρμόζει.

 

 

Νίκος Ρωμανός

No comments yet

Παρουσίαση αναρχικής ομάδας

Posted on by tracesoffire

NØN SERVIAM: Αναρχική ομάδα από την Ελευσίνα και τα πέριξ

Έπειτα από μία σειρά δράσεων τα τελευταία χρόνια (αφισοκολλήσεις, μικροφωνικές, βαψίματα σε τοίχους, παρεμβάσεις και κυνήγι φασιστών και άλλες αυθόρμητες ή οργανωμένες παρεμβάσεις), άτομα της περιοχής που ενώναμε κάθε φορά τις δυνάμεις μας προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα παραπάνω, αποφασίσαμε από κοινού να συγκροτήσουμε ομάδα η οποία θα συνέρχεται τακτικά με στόχο την παραγωγή αναρχικού λόγου και δράσης.

«Non Serviam» σημαίνει «Δεν θα υπηρετήσω». Πρόκειται για την έκφραση που χρησιμοποίησε ο έκπτωτος άγγελος προκειμένου να δηλώσει την ανυποταξία του στον δημιουργό. Έτσι και εμείς ως άλλοι έκπτωτοι άγγελοι του καπιταλιστικού παραδείσου δηλώνουμε την ανυποταξία μας στην κυριαρχία. Δεν κατέχουμε καμία απόλυτη αλήθεια ή σχέδιο για την απελευθέρωση των μαζών και ως εκ τούτου οφείλουμε να αναζητούμε διαρκώς τους τρόπους και τα μέσα έτσι ώστε να αποτελούμε εμπόδιο για το κράτος, τα αφεντικά και τους στρατούς και να μην συμβαδίσουμε με τις κοινωνικές νόρμες. Οφείλουμε να ανακαλύπτουμε νέες ιδέες και να αμφισβητούμε παλιότερα δόγματα και αλήθειες, μέσω της αναρχικής δράσης. Διαλέγουμε το μονοπάτι της αμφιβολίας και της συνεχούς αναζήτησης. Μονοπάτι που περνάει μέσα από την σκέψη, την δράση, και την καταστροφή. Εκεί που θεωρία συναντά την πρακτική της εφαρμογή μέσα από μια σχέση αλληλοτροφοδότησης. Μέσα από ένα μονοπάτι που δεν ξέρουμε που καταλήγει αλλά είμαστε πεπεισμένοι πως θα γεμίσει αποκαΐδια…

Σκοπός της ομάδας μας είναι η διάχυση σκέψεων της μαύρης και εξεγερσιακής αναρχίας. Να γνωριστούμε και να συμπορευτούμε με ατομικότητες που μοιραζόμαστε κοινούς προβληματισμούς και μίση. Να δημιουργήσουμε έναν νέο πόλο στην πόλη μας, που δεν θα καθοδηγήσει την άγρια νεολαία αλλά θα την ωθήσει στο να χαράξει τα δικά της μονοπάτια.

Ως ομάδα αλλά και ως άτομα ξεχωριστά δηλώνουμε ότι είμαστε εχθρικοί απέναντι σε πάσης φύσης εξουσιαστές όπως το κράτος, οι μπάτσοι, οι ΜΚΟ και λοιποί ανθρωπιστές, τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Ως εκ τούτου δεν συμπράττουμε με κανέναν τους όπως επίσης και με καμία άλλη ιεραρχική δομή κόμμα/οργάνωση/συλλογικότητα.

«Σήμερα που σαπίζει ο κόσμος, κι η ατιμία κι ο συμβιβασμός εξευτελίζουν και τις πιο γενναίες ψυχές, μια μονάχα τακτική είναι πρακτική και συμφέρει. Να’σαι ανένδοτος.»

Ν.Καζαντζάκης

***Επισυνάπτουμε και σχετική αφίσα μέσω της οποίας διαλέξαμε να δηλώσουμε την παρουσία μας στην πόλη καθώς και φωτογραφίες από την αφισοκόλληση.

Επικοινωνία: nonserviamelefsina@espiv.net
Blog: nonserviam@espiv.net

No comments yet

Chilean Prisons: Words in solidarity with Tamara Sol, Tato and Claudia

Posted on by tracesoffire

Note from Insurrection News: The following text by imprisoned compañeros Fabián Durán, Enrique Guzmán,  Nicolás Rojas and Joaquín García was written in response to the cowardly attacks by prison guards against the imprisoned compañeras Tamara Sol, Tato and Claudia that took place at the San Joaquin women’s prison on January 11th and 12th. In response to these brutal and cowardly attacks friends and relatives of the compañeras quickly mobilized and held a demonstration outside the prison on January 13th. Banners were displayed outside the prison, slogans were shouted and also painted on the prison walls. Riot police eventually attacked the demonstration with water cannons and arrested 5 compas. Although the demonstration was suppressed it sent a clear message to the prison authorities that attacks against imprisoned revolutionary compas will be immediately responded to. You can see some photos from the demonstration here.

Chilean Prisons: Words in solidarity with Tamara Sol, Tato and Claudia

From the modules of the maximum security section we salute each of the compas kidnapped by the state, who day by day, with dignity and pride, face the prison reality in each of its expressions and forms.

A few days ago we learned in a more or less partial form of the cowardly attack by the prison guards against the compañeras Tamara Sol, Tato and Claudia. We are fully aware of how repetitive these actions have become, whether as punishment, isolation or an eternal package but the recurrence prevents normalization, this gives us more strength, to ourselves and to our convictions. Each day we become more acutely eager for revenge against the prison society and those who defend it.

We know the personal motivations of many prison guards and the truth is they do not worry us, because we know how they feel about subversive prisoners and we know that each cowardly attack is due to their frustrated attempts at defeating us, therefore they are nothing but reasons for us to feel proud.

We greet each of the compañerxs and relatives who with their solidarity and unyielding attitudes held a rally outside the prison in support of the compas.

We end these words sending much love and strength to the compañeras.

We are attentive to their decisions and we will not hesitate to join them in whatever actions they deem necessary.

Fabián Durán
Enrique Guzmán
Nicolás Rojas
Joaquín García

(via Contra Info, translated by Insurrection News)

No comments yet

Χιλή: Λίγα λόγια αλληλεγγύης στην Ταμάρα Σολ, Τάτο και Κλαούντια

Posted on by tracesoffire

Σημείωση από το μπλογκ Ιnsurrection Νews: Το παρακάτω κείμενο είναι των φυλακισμένων συντρόφων Fabián Durán, Enrique Guzmán,  Nicolás Rojas και Joaquín García το οποίο γράφτηκε ως απάντηση στις άνανδρες επιθέσεις από τους δεσμοφύλακες ενάντια στις αναρχικές κρατούμενες Tamara Sol, Tato και Claudia που πραγματοποιήθηκαν στις γυναικείες φυλακές του San Joaquin στις 11 και 12 Ιανουαρίου. Ως απάντηση σε αυτές τις βίαιες και άνανδρες επιθέσεις φίλοι και συγγενείς πραγματοποίησαν μια γρήγορη κινητοποίηση έξω από τις φυλακές στις 13 Ιανουαρίου. Τοποθετήσανε πανό έξω από τη φυλακή, φωνάξανε συνθήματα και βάψανε τους τοίχους της φυλακής. Τα **αντίστοιχα για αυτούς** ΜΑΤ επιτέθηκαν στο κόσμο της κινητοποίησης με κανόνια νερού και συλλάβανε 5 συντρόφους. Παρά το γεγονός ότι κατέστειλαν την κινητοποίηση στάλθηκε ένα σαφές μήνυμα στις αρχές ότι, η επίθεση εναντίων φυλακισμένων επαναστατικών συντρόφων, θα υπάρχει άμεση απάντηση. Μπορείτε να δείτε φωτογραφίες της κινητοποίησης ΕΔΩ

Χιλή: Λίγα λόγια αλληλεγγύης στην Ταμάρα Σολ, Τάτο και Κλαούντια

 

 Από την μονάδα των φυλακών υψίστης ασφαλείας  χαιρετίζουμε κάθε ένα από τα συντρόφια που απήχθησαν από το κράτος, όπου μέρα με τη μέρα, με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα της φυλακής σε όλες τις εκφάνσεις και μορφές της.

Πριν από λίγες μέρες μάθαμε, πάνω κάτω, για την άνανδρη επίθεση από τους δεσμοφύλακες ενάντια στις συντρόφισσες Tamara Sol, Tato και Claudia. Έχουμε πλήρη επίγνωση για τις επαναλαμβανόμενες επιθέσεις που γίνονται όλο και πιο συχνές, είτε για τιμωρία, απομόνωση είτε αιώνιο εγκλεισμό, αλλά η επανεμφάνιση τους αποτρέπει την ομαλότητα, δίνει περισσότερη δύναμη σε εμάς και τα πιστεύω μας. Κάθε μέρα που περνά γινόμαστε όλο και περισσότερο πρόθυμοι για εκδίκηση ενάντια στην κοινωνία της φυλακής και σε όσους την υπερασπίζονται.

Γνωρίζουμε τα προσωπικά κίνητρα πολλών δεσμοφυλάκων και η αλήθεια είναι ότι δεν μας ανησυχούν, γιατί ξέρουμε πως νιώθουν για τους ανατρεπτικούς φυλακισμένους και ξέρουμε πως κάθε άνανδρη επίθεση οφείλεται στις απογοητευτικές προσπάθειες τους στο να μας κερδίσουν, ως εκ τούτου δεν είναι τίποτα παρά λόγοι για να μας κάνουν να αισθανόμαστε περήφανοι.

Χαιρετίζουμε κάθε έναν σύντροφο/συντρόφισσα και του συγγενείς όπου με την αλληλεγγύη τους και την ακλόνητη στάση τους που πραγματοποίησαν κινητοποίηση έξω από τη φυλακή για να στηρίξουν τα συντρόφια.

Τέλος στέλνουμε πολύ αγάπη και δύναμη στους συντρόφους.

Παρακολουθούμε τις αποφάσεις τους και δεν θα διστάσουμε να συνδράμουμε σε οποιαδήποτε δράση χρειαστεί.

Fabián Durán
Enrique Guzmán
Nicolás Rojas
Joaquín García

(Μετάφραση Traces of Fire)

(Via insurrectionnewsworldwide)

No comments yet