Στις 7 και 8 Ιουλίου 2017, όταν οι πιο επιτυχημένοι εγκληματίες πολέμου του σήμερα, οι πιο αδίστακτοι εκμεταλλευτές των ανθρώπων και της φύσης, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι αρχηγοί αυτού του πλανήτη, θα συναντηθούν στο Αμβούργο, οι οποίοι δεν θα εξετάσουν, ούτε θα επανεκτιμήσουν αιτήματα για καλύτερη διακυβέρνηση ή κοινωνική σκλαβιά.
Θα νιώσουν την οργή του δρόμου, όταν θα κινούνται βιαστικά με τη συνοδεία τους μέσα από εγκαταλελειμμένες περιοχές και θα συζητούν για τις νυχτερινές επιθέσεις των τελευταίων εβδομάδων. Αυτό το κάλεσμα, όπως και σε άλλες παρόμοιες συναντήσεις, δεν θέλουμε να χάσει το σημαντικό του ρόλο μέσα από μια ανάλυση της συνάντησης κορυφής των G-20 ή της πολιτικής που ακολουθούν οι συμμετέχοντες της. Η αδικία αυτού του κόσμου έχει κηρυχτεί χίλιες φορές, οποιοσδήποτε δε νιώθει την ορμή να δράσει, δε θα του αλλάξει τη γνώμη κάποιο κείμενο.
Θέλουμε να μιλήσουμε σε εκείνους που έχουν ήδη αναμιχθεί στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και των πολιτειών του που ασκούν εξουσία με τις κομφορμιστικές κοινωνίες τους – Η.Π.Α.
Από το Σηάτλ το 1999, οι διαμαρτυρίες σε τέτοιες συναντήσεις ήταν ο καταλύτης της ριζοσπαστικής αντίστασης. Ατομικότητες και ομάδες ενώθηκαν, αντάλλαξαν ιδέες, στάθηκαν μαζί πίσω από οδοφράγματα και κουβαλούσαν τη φλόγα της αντίστασης πίσω στις περιοχές τους. Ακόμα και οι σφαίρες στο Γκόθενμπεργκ και τη Γένοβα, ή οι αναρίθμητοι ρουφιάνοι δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την εξέλιξη ενός χαώδους ευρωπαϊκού δικτύου αυτόνομων/αναρχικών/αντιεξουσιαστικών τάσεων.
Τότε η κριτική για τη μεταπήδηση από εκδήλωση σε εκδήλωση ήρθε , λες και κάποιος το επικαλέστηκε να λειτουργήσει ως τουριστικός οδηγός μπάχαλων σε κάθε πόλη . Οι διαμαρτυρίες ενάντια στους G – 20 στις Κάννες και τη Νίκαια το 2011 διοργανώθηκαν από την μπουρζουαζία , κάποιων κινηματικών μάνατζερ. Τα πάντα θα πρέπει να αλλάξουν, να γίνουν καλύτερα και περισσότερο πολιτικά. Τότε δεν υπήρξε καμία απολογιστική ανάλυση ή συμπέρασμα – η αντίσταση είχε απλά αποτύχει, μόνο το συνηθισμένο άλλοθι των ΜΚΟ έπαιξε το ρόλο του.
Έτσι τώρα είναι το Αμβούργο και τα υπεύθυνα άτομα στα δολοφονικά αρχηγεία των μυστικών υπηρεσιών, της αστυνομίας και του στρατού διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους. Φοβούνται ότι θα έρθουμε. Όμως δεν έχουμε κάποιον αρχηγό που να μπορεί να εξαλειφθεί, η αντίστασή μας δεν βασίζεται στο πλαίσιο συμπεριφοράς κάποιων ατομικοτήτων. Ίσως να μη συμβεί και τίποτα, αν εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή αυτό το κείμενο αποφασίσεις να μη δράσεις. Μη περιμένεις από άλλους να προετοιμάσουν κάτι για σένα έτσι ώστε το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να σηκωθείς. Σίγουρα θα υπάρξει μια μεγάλη πορεία αριστερών ηλίθιων, οι οποίοι θα θέλουν να παίξουν το δημοκρατικό τελετουργικό τους όπως τους επέβαλλε κάποιος κύριος Μαρξ ή Λένιν 150 χρόνια πριν. Και ίσως να υπάρχουμε και εμείς εκεί, κοντά ή στη πρώτη γραμμή. Υπάρχει ακόμα αρκετός χρόνος να το σκεφτούμε και να το προετοιμάσουμε.
Όπως και να έχει, κάνουμε ένα κάλεσμα για μια καμπάνια ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Θέλουμε να έχουμε καταστρέψει τον Ιούλιο του 2017 (έστω και συμβολικά) τη πατριαρχία ενάντια στις γυναίκες, τους νόμους των κρατών και των συνόρων τους, τις υπερωρίες, τον έλεγχο του χρήματος στη κοινωνική μας συμπεριφορά, τη κυριαρχία του καλού για τις ζωές μας, το φόβο της καταστολής και των μπάτσων που έχουμε στο μυαλό μας. Στο Αμβούργο και σε κάθε χωριό, υπάρχουν άπειροι στόχοι καταστροφής, οπότε ας αρχίσουμε. Έτσι ώστε τον Ιούλιο του 2017 η αποξένωση μεταξύ του κόσμου των G – 20 και των υπολοίπων να έχει γίνει τόσο μεγάλη, έτσι ώστε να μη χρειαζόμαστε συναντήσεις κορυφής για να έρθουμε κοντά. Η μαχητική καμπάνια ενάντια στους G8 στο Χαιλιγκενταμ το 2007 θα μπορούσε να αποτελέσει μοντέλο, γιατί πέρα από τις ανούσιες προκαταρκτικές διαδικασίες, δημιούργησε μια νέα γενιά ακτιβιστών μέσω αυτεξούσιων κρυφών δράσεων καθώς και του σκορπίσματος των μπάτσων από το χαλάζι πετρών στο Ροστοκ, ένα αίσθημα της δικής τους δύναμης αλλά και των πιθανοτήτων μιας οριζόντιας οργάνωσης.
Καλούμε επίσης για μια θεωρητική εμβάθυνση των πρακτικών μας, στην οποία θα εξεταστεί η παρουσία ή απουσία της αναρχίας από εξεγέρσεις, όπως προσφάτως στην Γαλλία, το υπερθεάματα όπως στην Φρανκφούρτη το Μάρτιο του 2010, τελετουργίες όπως η εργατική πρωτομαγιά ή η καθημερινότητα στις γειτονιές και ο αγώνας ενάντια στους ναζί. Επειδή όταν δε δίνουμε το παρόν, δε μπορούμε να παραπονιόμαστε για τη κυριαρχία των ρεφορμιστών. Και όπου υπάρχουν μόνο κενά τσιτάτα με ένα Α , την καθιστά επιπόλαιη φλυαρία της «συναίνεσης των πράξεων», με αποτέλεσμα μια αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα. Τέτοιου είδους ομιλίες πρέπει να ξεπερνάνε το καλωσόρισμα των G – 20 με αναλήψεις ευθύνης.
Η αντίστασή μας ενάντια στους G -20 δεν θέλουμε να είναι «νικηφόρα» δηλαδή δεν επιδιώκουμε να αποτρέψουμε αυτό το γεγονός. Θα μπορούσε απλά να αποτελέσει την αρχή για κάτι που θα μπορούσε να ξεκινήσει οποιαδήποτε άλλη ημέρα: την αυτό-ενδυνάμωση της ατομικότητας πέρα από το υπάρχον και της οργάνωσης σε συλλογικές δομές. Όμως ένα κάλεσμα μόνο σε κάτι τέτοιο θα πέρναγε απαρατήρητο. Έτσι,
