Athens, Greece: About the conflicts of the 17th November at the Polytechnic

15128901_1195072373910607_2389407716398924327_o

We take responsibility for the participation in the conflicts of November 17th, 2016 in Athens at the Polytechnic. We are delighted for their scope, and for the 6 cops in the hospital. We are pleased that we were actively part of an anarchist insurrectionary act which showed a sufficient force for the measures and the possibilities it offers.
We were not part of the conflict in order to “celebrate the anniversary” of November 17. We were not part of the conflict to do social constituencies. We were not part of the conflict to “revive the glory” of the Polytechnic uprising. We were not part of the conflict in the hope of provoking some serious property damage. And neither were we part of the conflict to show that the so-called anarchist space has a compact dynamic and combative presence, creating the illusion of a mass “that breaks” and “sows chaos” in pre-arranged meetings with considerable operational force .

AGAINST IDLENESS
We were part of the conflict to create moments of attack and familiarity with the immediate anarchic violence, to test our reflexes to coexist with individualities we value theoretically and practically, and finally get away from experiential inaction and inertia. We were part of an insurrectionary moment, with some elementary (in terms of material costs towards the authoritative carriers) effectiveness.

AGAINST DEMOCRACY AND ITS FIESTAS
We were part of the conflict as a sacrilegious farce toward pilgrimages, the anniversary walks, the coffeehouse revival of past “Good times”, the democratic, conciliatory spirit of “struggling people” , the sanctification and symbolization of struggles -with the aim to justify obedience to our penchant for quietness and security- elevating them into something unattainable that only in the future will happen again, and of course by others. We stood across from the cops of democracy by fighting democracy itself and any authoritarian regime, and diffusing the proposal of direct action in the present.

AGAINST THE DEVALUATION OF FORMS OF WAR
We were part of the conflict, disassociated from the plebs that embraces the logic that “the mess is useless, standard, graphic and harmful to the movement.”
Firstly, indifferent is the movement and its fictitious unity to us, as we recognize the theoretical and practical gaps, and not seek consistency. Each one their own way.
Secondly, clearly the conflicts at the Polytechnic don’t constitute something original. But all that is a familiar field with the direct physical conflict with the army of the present authority, and a situation even in the least aggressive, we certainly rejoice, as we would be pleased to see banners, painting, symbolic actions, and generally any anarchist act of diffusion of our perceptions.
And thirdly, for many people the clash with cops, even with relatively safer conditions, is an acquaintance scope with others, operational coexistence and possibility of passing to direct action, something which we fully choose. Clearly we have no illusion of comradeship and common theoretical base with the people participating, being scrappy and its anthropography includes in many cases figures that are our enemies, for instance a bunch of males who honor their trousers (1), self-appointed “experts” of violence, etc. So we communicate our point of view expressing our individualities alone.

AGAINST THE COOPERATION OF THE POLYTECHNIC PROFESSORS WITH THE NAVY
We were part of the conflict to remind the professors of NTUA Dimitris Manolakos and Emmanuel Koukios that there are people who do not forget the cooperation signed on August 24, 2016 with the navy. We do not forget the promotion of research and development of surveillance and enforcement practices (thermal cameras at the border fence in Evros, immigrants underwater detection systems, drones, etc.), from NTUA and the army enthusiasts professors. We do not forget the use of the NTUA to safeguard the doctrine of “law and order” in Greece. Narks keep you eyes open.

LET’S SURGE EVERYWHERE, LET’S BECOME UPGRADED
We choose the direct action for the physical destruction against carriers of all kinds of authority. We seek to disseminate anarchist war, and for this we aim at decentralization, specifically at its “dis-exarcheia-ization”(2). To become unpredictable, to exploit the absence or reduced presence of cops on every corner of the city to attack, to cause material blow to the enemy. The rigged appointments and foreseeable actions are ok, but we prefer to move unnoticed, to upgrade our means constantly, to study the state and its mechanisms and to strike at more sensitive spots, without underestimating the value of head-on collision.
As for the cops, the “indignant” citizens, the journalistic trash that were taking photos and videos to sell to the regime media of domestication, the neighbors that their sleep was disturbed, the narks and every motherfucker that has touched a companion of ours or whatever individuality was present on the battlefield, let them be sure they do not slow the day they will receive the violence they deserve. They and their properties, their fuckin’ stores and state dungeons, in which time swings as gallows, definitely are not safe.
We have nothing to do with the world of authority, our logics are absolutely parallel, and no reconcilement can be made. Let’s organize our war. To smash the state “monopoly of violence”. To fill the gaps in the state apparatus with gasoline, bullets and gunpowder.
We welcome the comrades who kept squatted the Gini building in Athens, we welcome the brothers/sisters with whom we shared those moments, and with whom we will share even more intense. We welcome any insurrected person and every act of diffusion of our anarchist perception.

Strength to the 5 arrestees of November 15th and to the 13 of November 17th in Athens, and to all the comrades who were arrested in Greece.

Flaming signals of solidarity to the comrades in Italy prosecuted for participation in FAI/ FRI.

FORWARD FOR FIELDS OF CONFLICT AND MOMENTS OF WAR THAT WILL NUMB ANY KIND OF RULERS WITH THE POISON OF THE HERE AND NOW ANARCHIST INSURRECTION

Some insurrected minorities

(1) The comrades mean some numbskulls, part of the plebs who show unrestrained ”masculinity” as part of an ethos of the dominant social ideology in the specific geographic areas.

(2) Exarcheia is the geographic area of ”anti-authoritarianism”.

(via Antisocial Evolution)

UROBOROUS : Ηλεκτρονική Μπροσούρα

artwork-front-2-211x300

(Λάβαμε : 30/11/16)

Uroborus: Ηλεκτρονική Μπροσούρα

Κάποιες αναλύσεις πάνω σε εργαλεία σκέψης και μερικές έννοιες, κάποιες προτάσεις αυτο-συνείδησης, συνύπαρξης και δράσης, υπό αναρχοατομικιστικό πρίσμα. Απλά κάποιες αποτυπωμένες επιθυμίες και συμπεράσματα που, ούτε κάποιο απόλυτο αποτελούν, ούτε διεκδικούν ορθότητα και αποδοχή.

Τα περιεχόμενα της μπροσούρας έχουν ως εξής:

σελ.5 | Α | ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ & ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ | Στοιχεία της ατομικότητας, Περί ατομικισμού.
σελ.8 | Β | Ο ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΝΝΟΙΕΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΕΞΩ-ΑΤΟΜΙΚΕΣ | Περί ηθικής και δικαίου, Περί ιδεολογίας και αίσθησης θυσίας, Ανιδιοτέλεια: Άλλο ένα κοστούμι της ιδιοτέλειας, Κριτική στην κριτική περί ‘‘φαντασμάτων’’.
σελ.16 | Γ | ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ: ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ | Περί ύπαρξης και ουσίας, Περί λογικού, Για τις απόλυτες αλήθειες, Αποκήρυξη λέξεων.
σελ.23 | Δ | ΑΤΟΜΟ, ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ | Περί της σχέσης ατόμου-κοινωνίας, Μια ματιά στη θεωρία του χάους, Η γραμμικότητα ως στόχος των μαζικών κοινωνικών θεωριών.
σελ.28 | Ε | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ & ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ, Η ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ | Πολιτισμός της κυριαρχίας και της επιβολής, Πέρα από γενικότητες: η αγάπη και η ενσυναίσθηση, Η φαινομενική αντίφαση πολέμου και ενσυναίσθησης.
σελ.34 | ΣΤ | ΕΞΕΓΕΡΣΙΑΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΧΗΣ ΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΩΡΑ | Εξεγερσιακές θέσεις μάχης στο εδώ και στο τώρα, Τι προκρίνω.
σελ. 38 | Εν τέλει…

 

uroborus.pdf

Γένοβα [Ιταλία]: Εμπρηστική επίθεση ως ένδειξη αλληλεγγύης στους αναρχικούς συλληφθέντες της επιχείρησης “Scripta Manent”

d2f5257d9d822424ffeb9b32cf069485

ΓΕΝΟΒΑ: 17/11 οχήματα της ΕΝΙ* πυρπολήθηκαν-Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της επιχείρησης “Scripta Manent”. Για την ΑΝΑΡΧΙΑ

*Εταιρία πετρελαίου και αερίου

(Πηγή : autistici.org)

(Μετάφραση : Traces of Fire)

Γραμμα Των Αναρχικων Συντροφων Monica Caballero Και Francisco Solar Απο Τις Ισπανικες Φυλακες

Γράμμα από τους αιχμάλωτους αναρχικούς συντρόφους Monica Caballero και Francisco Solar ( Ισπανία ) [1]

Στη διάρκεια των περίπου τριών ετών που βρισκόμαστε έγκλειστοι σε διαφορετικές φυλακές του ισπανικού κράτους,υπάρχει ένα στοιχειο που χρίζει ειδικής προσοχής λόγω της αποφασιστικής του σημασίας στη ζωή της φυλακής:αναφερόμαστε στη διασπορά.

Η διασπορά αντιστοιχεί σε μια πολιτική των Σωφρονιστικών θεσμών που εφάρμοσε η σοσιαλιστική κυβέρνηση στα μέσα της δεκαετίας του 1980,η οποία περιλαμβάνει μεταγωγές αποφασισμένων φυλακισμένων σε μακρινές φυλακές, πολλά χιλιόμετρα από τον τόπο κατοικίας τους.Σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι μεταγωγές είναι ασταμάτητες και βρίσκουν τους φυλακισμένους αναγκασμένους να περάσουν απο διάφορες φυλακές σε μικρό διάστημα αποτρέποντας τους από το να εγκατασταθούν και να δμιουργήσουν σχέσεις διάρκειας με άλλους.Ο σκοπός αυτής της πολιτικής ήταν να χαλιναγωγήσει τις ταραχές και τις διαμαρτυρίες μέσα στις φυλακές που συνέβαιναν στη διάρκεια αυτών των ετών απομακρύνοτας δραστικά έγκλειστους που θεωρούνταν εχθρικοί προς το σωφρονιστικό σύστημα.

Απο την άλλη πλευρά η διασπορά εφαρμόστηκε σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους ως ένα ειδικό μέτρο για να επιδεινώσει την ποινή τους,οι μεταφορές επίσης επηρέασαν τους κοντινούς τους ανθρώπους οι οποίοι αναγκάστηκαν να ταξιδεύουν εκατοντάδες μίλια για να μπορούν να επισκέπτονται ένα συγγενή ή φίλο στη φυλακή.Συνεπώς,από την έναρξη της, η τακτική της διασποράς επηρεάζει και κοινωνικούς[2] και πολιτικούς κρατούμενους, και συνεχίζει να το κάνει,αντίθετα με πολλούς που θεωρούν και διατείνονται οτι εφαρμόζεται αποκλειστικά σε “πολιτικούς”.Η διαφορά έγκειται, όπως δηλώσαμε, ότι για τους τελευταίους είναι ειδικό μέτρο που τους επηρεάζει όλους και μονο για το λόγο που οδήγησε στη φυλάκιση τους,ενώ εφαρμόζεται σε ποινικούς κρατούμενους για συγκεκριμένες συμπεριφορές μέσα στη φυλακή που θεωρούνται ενοχλητικές για τη “σωφρονιστική τάξη”. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η διάκριση μεταξύ ποινικών και πολιτικών κρατούμενων δεν χρησιμοποιείται απο εμάς,παρ’ όλα αυτά είναι η κατασκευή αυτής της κατηγοριοποίησης που κάνει ικανή τη δόμηση και τη λειτουργία του μέτρου για το οποίο γίνεται λόγος.

Η διασπορά είναι ακόμη όσο διαδεδομένη ήταν στις απαρχές της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει ικανοποιήσει μέρος του σκοπού της να ειρηνέψει τις φυλακές του ισπανικού κράτους όπου οι απαιτήσεις και οι διαμαρτυρίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες και στις οποίες περισσότερο από ποτέ υπάρχει μια στενή συνεργασία μεταξύ έγκλειστου και φύλακα. Μπορούμε να δούμε πόσο η φυλακή είναι αντανάκλαση της κοινωνίας. Η διασπορά έχει επηρεάσει τόσο τη ζωή στη φυλακή που η απειλή της μεταφοράς σε άλλη φυλακή είναι μονίμως στο μυαλό κάθε τροφίμου. Είναι μια συνεχής απειλή που σιωπηλά κανονίζει και ελέγχει τη συμπεριφορά των ανθρώπων εδώ σε τέτοιο βαθμό ώστε κάθε συμπεριφορά που αναστατώνει την “τάξη” και εκδηλώνει κάποια πρόθεση να τιμωρείται με μεταγωγή. Έτσι, η όποια ρηξικέλευθη πρωτοβουλία ακυρώνεται από αυτό το εργαλείο ελέγχου, ο μεταφερθείς κρατούμενος πρέπει να ξεκινήσει να αναπτύσσει νέες σχέσεις και συνδέσεις έως ότου προειδοποιηθεί από τους φύλακες ότι θα υποστεί νέα μεταγωγή. Σήμερα υπάρχουν κρατούμενοι που, λόγω των όρων των σωφρονιστικών θεσμών, δε μένουν για πάνω από ένα χρόνο σε κάθε φυλακή, κυρίως εξαιτίας του συγκρουσιακού ιστορικού τους.

Παρά το γεγονός ότι στο ξεκίνημά της η διασπορά εφαρμόσθηκε στους κοινωνικούς κρατούμενους που συμμετείχαν και ενθάρρυναν τις διαμαρτυρίες και τη ρήξη στο εσωτερικό των φυλακών , στις μέρες μας αφού αυτές οι πρωτοβουλίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες, το σωφρονιστικό σύστημα χρειάστηκε να προσαρμοστεί στην τρέχουσα κατάσταση και πλέον έχει αρχίσει να εφαρμόζει αυτό το μέτρο σε κάθε επαναλαμβανόμενη ή μη, συμπεριφορά που σπάει τα εσωτερικά πρότυπα, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν το μέγεθός της. Παραπτώματα για τα οποία οι κυρώσεις στο παρελθόν ήταν ήπιες, έχουν πλέον ποινικά αναβαθμιστεί , για παράδειγμα στην περίπτωση που κάποιος πιαστεί με ένα κινητό τηλέφωνο ή εμπλακεί σε μία μικρή μάχη.

Σχετικά με τα παραπάνω, ένα στοιχείο που έχει αποκτήσει μεγάλη σημασία είναι οτιδήποτε αφορά τη συμπεριφορά του κρατουμένου, μετατρέποντάς τον σε ένα πραγματικό όργανο του συστήματος των φυλακών. Στο ισπανικό κράτος υπάρχουν περίπου 80 φυλακές, μερικές από τις οποίες είναι μόνο γυναικείες, πολλές ανδρικές, κάποιες μικτές, αλλά και κάποιες ειδικά διαμορφωμένες για τις μητέρες. Συνεπώς, οι επιλογές για τη διενέργεια των μεταφορών είναι ποικίλες και ανεπίσημες , χωρίς να υπολογίζουν το κόστος για τη διεξαγωγή τους. Αν τους ενδιαφέρει να σου δώσουν μια καλή τιμωρία, δεν έχουν ενδοιασμούς να σου χαρίσουν μια καλή περιήγηση στο άλλο άκρο της χερσονήσου. Οι φρουροί ασφαλείας , που έχουν επομιστεί τις μεταφορές είναι άντρες της guardia civilia [3], είναι υπεύθυνοι για τις μεταφορές από φυλακή σε φυλακή. Ίσως κάποιος που διαβάζει αυτό θα αναρωτηθεί τι είναι η μεταφορά. Η κάθε μεταφορά μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τη γεωγραφική θέση, αλλά κατά βάση ακολουθεί το ίδιο πρωτόκολλο. Μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι κάθε κρατούμενος ο οποίος έχει περάσει αυτή την εμπειρία, θα συμφωνούσε μαζί μας ότι είναι αηδιαστική. Συνήθως θα σε μεταφέρουν από τη μια φυλακή στην άλλη οποιαδήποτε στιγμή και μερικές φορές χωρίς να γνωρίζεις την τοποθεσία μέχρι τη στιγμή που θα φτάσεις, διαδικασία που προκαλεί πολύ άγχος. Μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου, είναι πιθανό ότι θα σταματήσεις σε διάφορες φυλακές για μερικές ώρες ή και μερικές ημέρες, διαδικασία που ονομάζεται «διάβαση». Όταν είσαι σε αυτή την κατάσταση ,δεν μπορείς να έχεις περισσότερα από τα απολύτως απαραίτητα (ανάλογα με τις ιδιοτροπίες τις κάθε φυλακής). Τα μέσα μεταφοράς για τη μεταφορά ονομάζονται «καγκουρό», φορτηγά της Πολιτοφυλακής ,τα οποία αποτελούνται από εσωτερικούς θαλάμους, που έχουν χώρο για δύο κρατούμενους . Αυτοί οι θάλαμοι είναι πολύ ασφυκτικοί, δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να κινηθείς, ούτε καν να σταθείς όρθιος και εκεί μπορείς να περάσεις μέχρι και έξι ή επτά ώρες . Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι υπάρχουν φυλακές που προορίζονται να είναι κέντρα μεταφοράς που είναι εξοπλισμένα με όλες τις απαραίτητες υποδομές για αυτό, όπως μεγάλες ενότητες για εκείνους που βρίσκονται υπό μετακόμιση, ειδικές θέσεις στάθμευσης για τα φορτηγά των αστικών φρουρών και άλλα. Η φυλακή του Valdemoro στη Μαδρίτη πληρεί αυτή τη λειτουργία για τους φυλακισμένους , και η φυλακή του Soto del Real είναι το μέρος από το οποίο η πλειοψηφία των κρατουμένων περνά κατά τη μεταφορά τους από το βορρά προς το νότο ή το αντίστροφο.

Όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν την εμβρίθεια των μεταγωγών για τα ιδρύματα σωφρονισμού και φανερώνουν πως η διασπορά είναι θεμελιώδες εργαλείο, με καθαρά εκδικητική πρόθεση προς όλους τους έγκλειστους και όλες τις έγκλειστες που θεωρούνται μπελάς, αφού τους πλήττει με τρόπο ο οποίος έχει την μεγαλύτερη επίδραση πάνω τους: Απομακρύνοντας τους από τα αγαπημένα τους πρόσωπα ανεξαρτήτως αν είναι σύντροφοι, οικογένεια η φίλοι.

Κατ αυτήν την έννοια, μια όψη της διασποράς που εφαρμόστηκε σε μας ήταν το να μας κρατήσουν σε διάσταση, διατηρηθήκαμε σε απομόνωση για τους πρώτους 18 μήνες δίχως να συναντήσουμε ο ένας τον άλλο και δεν υπάρχει τίποτα που να αποτρέψει αυτήν τη κατάσταση από το να επαναληφθεί. Τα σωφρονιστικά ιδρύματα υποτίθεται παρέχουν πρόσβαση για επανασύνδεση μόλις οι κρατούμενοι μπορέσουν να “αποδείξουν” πως πρόκειται για μία στενή και σταθερή σχέση, μολονότι αυτή δεν είναι η συνήθης έκβαση αφού πολλοί κρατούμενοι θα ξοδέψουν μήνες η και χρόνια δίχως να αντικρήσουν τους στενούς τους συντρόφους η και έγκλειστους συγγενείς.

Όντας πίσω από τα κάγκελα η εγγύτητα με τους αγαπημένους σου είναι απαραίτητη, είναι κάτι πολύ σημαντικό σε συναισθηματικό επίπεδο όπως και η με κάποιον τρόπο ρήξη με την συνθήκη της απομόνωσης, κάτι που στην περίπτωση μας θα μας αφήσει να διατηρήσουμε την πολιτική μας σύνδεση με το πεδίο του δρόμου. Ωστόσο αυτό γίνεται πολύ πιο δύσκολο όταν δεν είναι μόνο κάγκελα και ψηλά τείχη αυτά που σε χωρίζουν αλλά επίσης εκατοντάδες χιλιόμετρα.

Ως αναρχικοί δεν επιθυμούμε άλλες φυλακές, ακόμα κιαν είναι “ καλύτερες “ πιστεύουμε όμως πως είναι κρίσιμο να συζητήσουμε πάνω στην αντιμετώπιση και την πάλη ενάντια στην τακτική της διασποράς δεδομένου πως αντιπροσωπεύει δομικό πυλώνα του σωφρονιστικού ελέγχου.

Monica Caballero και Francisco Solar
Φθινόπωρο 2016

[1] Η Monica Caballero και ο Francisco Solar έχουν καταδικαστεί σε 12 χρόνια κάθειρξης ο καθένας στα δημοκρατικά μπουντρούμια για την βομβιστική επίθεση στον καθεδρικό ναό του Πιλάρ στη Σαραγόσα.

[2] Ποινικοί θα λέγαμε στα ελληνικά.

[3] Η guardia Civil αποτελεί σώμα χωροφυλακής διακριτό από την Policia Nacional,αντίστοιχο του σώματος των Carabinieri στην Ιταλία.

 

(Πηγή: https://325.nostate.net)

(Μετάφραση: Διαχειριστική ομάδα Ragnarok)

Αθήνα: Για τις συγκρούσεις της 17ης Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο (Ανάληψη ευθύνης)

15122876_1131348966921028_3840685902756133955_o

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για συμμετοχή στις συγκρούσεις της 17ης Νοέμβρη 2016 στο Πολυτεχνείο. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για την έκτασή τους, καθώς και για τους 6 μπάτσους στο νοσοκομείο. Χαιρόμαστε που ήμασταν έμπρακτα μέρος μιας αναρχικής εξεγερσιακής πράξης που έδειξε μια ικανοποιητική δύναμη για τα μέτρα της και τις δυνατότητες που προσφέρει.

Δεν ήμασταν μέρος των συγκρούσεων με σκοπό να «γιορτάσουμε την επέτειο» της 17 Νοέμβρη. Δεν ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να κάνουμε κοινωνική απεύθυνση. Δεν ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να «αναβιώσουμε την αίγλη» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Δεν ήμασταν μέρος των συγκρούσεων με την ελπίδα να προκαλέσουμε κάποια σοβαρή υλική ζημιά. Και ούτε ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να δείξουμε πως ο λεγόμενος α/α χώρος έχει κάποια συμπαγή δυναμική και μαχητική παρουσία, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση μιας μάζας που «τα σπάει» και που «σπέρνει το χάος», σε προκαθορισμένα ραντεβού και με υπολογίσιμη επιχειρησιακή ισχύ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΡΑΞΙΑ

Ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να δημιουργήσουμε στιγμές επίθεσης και εξοικείωσης με την άμεση αναρχική βία, για να τεστάρουμε τα αντανακλαστικά μας, να συνυπάρξουμε με ατομικότητες που εκτιμούμε θεωρητικά και πρακτικά, και εν τέλει να ξεφύγουμε βιωματικά από την απραξία και την αδράνεια. Ήμασταν μέρος μιας εξεγερσιακής στιγμής, με κάποια στοιχειώδη (από άποψη υλικού κόστους προς τους εξουσιαστικούς φορείς) αποτελεσματικότητα.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΙΕΣΤΕΣ ΤΗΣ

Ήμασταν μέρος των συγκρούσεων ως μια ιερόσυλη φάρσα απέναντι στα προσκυνήματα, στους επετειακούς περιπάτους, στην καφενειακή αναβίωση των παρελθουσών «ωραίων εποχών», στο δημοκρατικό, συμφιλιωτικό πνεύμα του «αγωνιζόμενου λαού», στην ιεροποίηση και συμβολοποίηση αγώνων -με σκοπό να δικαιολογούμε την υπακοή στην τάση μας για ηρεμία και ασφάλεια- ανάγοντάς τους σε κάτι άφταστο που μόνο στο μέλλον θα μπορεί να ξανασυμβεί, και φυσικά από άλλους. Σταθήκαμε απέναντι απ’ τους μπάτσους της δημοκρατίας πολεμώντας την ίδια τη δημοκρατία, καθώς και κάθε εξουσιαστικό καθεστώς, και διαχέοντας την πρόταση της άμεσης δράσης στο παρόν.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΜΟΡΦΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ήμασταν μέρος των συγκρούσεων, αποστασιοποιούμενες-οι από την πλέμπα που ασπάζεται τη λογική πως «τα μπάχαλα είναι άχρηστα, καθιερωμένα, γραφικά και βλαβερά για το κίνημα».

Πρώτον, αδιάφορο μας είναι το κίνημα και η πλασματική του ενότητα, καθώς αναγνωρίζουμε τα θεωρητικά και πρακτικά χάσματα, και δεν επιδιώκουμε σύμπλευση. Καθένας τον δρόμο του.

Δεύτερον, σαφώς και οι συγκρούσεις στο Πολυτεχνείο δεν αποτελούν κάτι το πρωτότυπο. Και μόνο όμως που υπάρχει ένα πεδίο εξοικείωσης με την άμεση υλική σύγκρουση με τον στρατό της παρούσας εξουσίας, και μια κατάσταση έστω και στο ελάχιστο επιθετική, σίγουρα χαιρόμαστε, όπως θα χαιρόμασταν να βλέπαμε πανό, βαψίματα, συμβολικές δράσεις, και γενικότερα κάθε αναρχική πράξη διάχυσης των αντιλήψεών μας.

Και τρίτον, για πολλά άτομα η σύγκρουση με τους μπάτσους, έστω και με σχετικά πιο ασφαλείς όρους, αποτελεί ένα πεδίο γνωριμίας με κόσμο, επιχειρησιακής συνύπαρξης και δυνατότητας περάσματος στην άμεση δράση, κάτι που εμείς προκρίνουμε πλήρως. Σαφώς δεν έχουμε καμία ψευδαίσθηση συντροφικότητας και κοινής θεωρητικής βάσης με όλον τον κόσμο που συμμετέχει, καθώς είναι ετερόκλητος και η ανθρωπογεωγραφία του περιλαμβάνει σε πολλές περιπτώσεις φιγούρες που μας είναι εχθρικές, όπως π.χ. μάτσο αρσενικά που τιμάνε τα παντελόνια, αυτόκλητοι «ειδικοί» της βίας, κλπ. Γι’ αυτό και επικοινωνούμε τη δική μας οπτική, που εκφράζει τις ατομικότητές μας και μόνο.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΑΔΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

Ήμασταν μέρος των συγκρούσεων για να θυμίσουμε στους καθηγητές του ΕΜΠ Δημήτρη Μανωλάκο και Εμμανουήλ Κούκιο πως υπάρχουν άτομα που δεν ξεχνάνε τη συνεργασία που υπέγραψαν στις 24 Αυγούστου 2016 με το πολεμικό ναυτικό. Δεν ξεχνάμε την προώθηση ερευνών και ανάπτυξης πρακτικών επιτήρησης και καταστολής (θερμικές κάμερες στα σύνορα, φράχτης στον Έβρο, υποθαλάσσια συστήματα εντοπισμού μεταναστών, drones, κλπ.) από το ΕΜΠ και τους στρατόκαυλους καθηγητάδες του. Δεν ξεχνάμε τη χρήση του ΕΜΠ για τη διασφάλιση του δόγματος «τάξη και ασφάλεια» στον ελλαδικό χώρο. Να προσέχετε ρουφιάνοι.

ΝΑ ΞΕΧΥΘΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΥ, ΝΑ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΤΟΥΜΕ

Προκρίνουμε την άμεση δράση με σκοπό την υλική καταστροφή απέναντι σε φορείς κάθε είδους εξουσίας. Επιδιώκουμε τη διάχυση του αναρχικού πολέμου, και γι’ αυτό στοχεύουμε στην αποκέντρωσή -συγκεκριμένα στην «αποεξαρχειοποίησή»- του. Να γίνουμε απρόβλεπτες-οι, να εκμεταλλευτούμε την απουσία ή τη μειωμένη παρουσία μπάτσων σε κάθε γωνιά της πόλης για να επιτεθούμε, να προκαλέσουμε υλικό πλήγμα στον εχθρό. Καλά είναι τα στημένα ραντεβού και οι προβλέψιμες δράσεις, αλλά εμείς προτιμούμε να κινούμαστε απαρατήρητες-οι, να αναβαθμίζουμε τα μέσα μας συνεχώς, να μελετάμε το κράτος και τους μηχανισμούς του και να το πλήττουμε σε πιο ευαίσθητα σημεία, χωρίς αυτό να υποτιμά την αξία της κατά μέτωπο σύγκρουσης.

Όσον αφορά τους μπάτσους, τους «αγανακτισμένους» (πο)λίτες, τα δημοσιογραφικά σκουπίδια που παίρνανε φωτογραφίες και βίντεο για να τα πουλήσουν στα καθεστωτικά μέσα εξημέρωσης, τους γείτονες που τους ταράσσεται ο ύπνος, τους ρουφιάνους και κάθε καριόλη, που έχει απλώσει χέρι σε συντρόφισσά/ό μας και σε ατομικότητα που βρέθηκε παρούσα στο πεδίο μάχης, να είναι σίγουροι πως δεν αργεί η μέρα που θα εισπράξουν τη βία που τους αναλογεί. Αυτοί και οι περιουσίες τους, τα κωλομάγαζά τους και τα κρατικά μπουντρούμια, στα οποία ο χρόνος αιωρείται σαν αγχόνη, σίγουρα δεν είναι ασφαλή.

Με τον κόσμο της εξουσίας δεν έχουμε καμία σχέση, οι λογικές μας είναι απολύτως παράλληλες, και καμία συνδιαλλαγή δε γίνεται να υπάρξει. Να οργανώσουμε τον πόλεμό μας. Να τσακίσουμε το κρατικό «μονοπώλιο της βίας». Να γεμίσουμε τα κενά του κρατικού μηχανισμού με βενζίνη, σφαίρες και μπαρούτι.

Χαιρετίζουμε τα συντρόφια που κράτησαν κατειλημμένο το κτήριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο, χαιρετίζουμε τα αδέρφια με τα οποία μοιραστήκαμε αυτές τις στιγμές, και με τα οποία θα μοιραστούμε ακόμα πιο έντονες. Χαιρετίζουμε κάθε εξεγερμένη-ο και κάθε πράξη διάχυσης της αναρχικής μας αντίληψης.

Δύναμη στις-στους 5 συλληφθείσες-έντες της 15ης Νοέμβρη
και στις-στους 13 της 17ης Νοέμβρη στην Αθήνα,
και σε όλα τα συντρόφια που συνελήφθησαν ανά την Ελλάδα.

Φλεγόμενα σινιάλα αλληλεγγύης στα συντρόφια στην Ιταλία
που διώκονται για συμμετοχή στη Fai/Fri.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΠΕΔΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥΔΙΑΣΟΥΝ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ ΜΕ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ
ΤΗΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Κάποιες εξεγερμένες μειοψηφίες

(Πηγή : contrainfo)

Letter from imprisoned anarchist comrades Monica Caballero and Francisco Solar (Spain)

During the almost three years that we have been confined by different prisons of the Spanish State, there is one aspect that particularly calls attention to its determinant importance in prison life; we refer to the dispersion.

The dispersion corresponds to a policy of Penitentiary Institutions implemented by the socialist government in the mid-1980s, which consists of transferring determined prisoners to distant prisons many kilometers from their place of residence. In many cases these transfers are incessant and see the prisoners forced to go through various prisons in a short period of time preventing them from establishing themselves and establishing lasting relationships with others. The purpose of this policy was to curb the riots and protests inside the prisons that had been occurring during those years by drastically removing prisoners considered hostile to the prison system.

On the other hand the dispersion was applied to all political prisoners as an exceptional measure to aggravate their punishment, the transfers also affected their close ones who were forced to travel hundreds of miles to be able to visit a family member or friend in prison. Therefore, from its inception, the policy of dispersion affected both social and political prisoners, and continues to do so, contrary to many who think and express that it is only applied to ‘politicos’. The difference lies, as we stated, in that for the latter it is an exceptional measure that affects everyone only for the reason that led to their imprisonment, while it is applied against social prisoners for certain behaviors within the prison that are seen as disturbing to the ‘penitentiary order’. It is important to note that the difference between social and political prisoners is not used by us, however it is the making of this categorization that enables the structuring and functioning of the measure in question.

The dispersion is still as prevalent as it was in its beginnings. No doubt it has fulfilled some of its purpose to pacify the prisons of the Spanish State where the demands and protests are almost nonexistent, and where more than ever there is a close collaboration between prisoner and jailer. We can see how much prison is a reflection of society. The dispersion has so affected the prison life that the threat of prison transfer is permanently in the minds of each inmate. It is a constant threat that implicitly regulates and controls the behavior of the people here insofar as any behavior that disrupts the ‘order’ and manifests some intent is punishable by transfer. Thus, any breakthrough initiative is canceled by this tool of control, the transferred prisoner must begin to develop new relationships and complicities only to be warned by the jailers that they will again be subject to transfer. Today there are prisoners who, because of the provision of penitentiary institutions, do not stay for more than a year in each prison, mainly because of their history of conflict.

Although in its beginnings the dispersion was applied to the social prisoners who participated in and encouraged the protests and the rupture inside the prisons, nowadays since these initiatives are practically non-existent, the penitentiary system has needed to adjust to the current situation and has begun to apply this measure to any more or less repetitive behavior that breaks the internal norms, no matter how minimal. Sanctions that were previously mild are currently cause for possible conduct, for example if you are caught with a mobile phone or you get involved in a minor fight.

Related to the above, one aspect that has gained much relevance is everything that involves the prisoner’s conduct, transforming into a true institution within the prison system. In the Spanish State there are about 80 prisons, some of which are women only, many for men only, others for mixed quarters and also special sections for mothers. Therefore the options to carry out the transfers are varied and anecdotally in this they do not skimp on the expenses; if they are looking for a good punishment they do not mind giving you a good tour to the other end of the peninsula. The security guards in charge of transfers are the civil guards, they are responsible for transfers from prison to prison. Perhaps one who reads this will wonder what a transfer is like? They may vary by geographical location but more or less follow the same protocols. We can assure you that any prisoner who been through this experience would agree with us that it is disgusting. Usually they will take you from one prison to another at any given time and sometimes you do not know where they are taking you until you arrive, which causes much anxiety. Until arriving at your destination it is possible that you stop in several jails for a couple of hours or several days, this is what is called ‘transit’. When you are in this situation you cannot have more than what is strictly necessary (according to the whims of each prison). The means of transport for the transfer are called ‘kangaroos’, vans of the civil guard with interior compartments that have space for two prisoners in each one. These compartments are very asphyxiating, not enough space to move, not even to stand upright and where you can spend up to six or seven hours in a row. It is important to note that there are prisons destined to be transfer centers that are equipped with all the necessary infrastructure for this; large income modules for those who are in transit, special parking bays for the vans of the civil guards, among other things. The prison of Valdemoro in Madrid fulfills this function for prisoners and the prison of Soto del Real is where the majority of prisoners pass that are being transferred from the north to the south or vice versa.

All of this points to the importance of the transfer to the prison institution and shows that the dispersion is a fundamental tool with a clear and vengeful intention towards all prisoners and prisoners who are a nuisance since it attacks them where it has the most effect: Taken away from your loved ones, be they comrades, family or friends.

In this sense, an aspect of the dispersion that was applied to us was to keep us separated, we were kept in seclusion for the first eighteen months without seeing each other and there is nothing to prevent this situation from happening again. Penitentiary institutions are supposed to provide access for regrouping as soon as prisoners can ‘prove’ that there is a close and stable relationship, although this is often not the case, many prisoners will spend months or even years without seeing their close comrades or incarcerated relatives.

Being behind bars the closeness with your loved ones is essential, it is very important on an emotional level and also in some way, to break with the isolation that allows us in our case to maintain the political connection to the street. However this becomes much more difficult when it is not only bars and high walls that separate you but also hundreds of kilometers.

As anarchists we do not want more prisons, even if they are ‘better’, but we believe that we need to discuss how to deal with and fight against dispersion considering that it represents the fundamental pillar of prison control.

Francisco Solar and Mónica Caballero

Autumn 2016

via Publicacion Refractario, translated by Insurrection News

Italy: Direct actions in solidarity with anarchists arrested in Operation “Scripta Manent”

ubpnlxd

Trento: In the night between 7th and 8th, 9 cars of Italian postal service were torched. Stop deportation. For the arrested in Scripta Manent. Ignis Ardens.

Bologna: In a night of boredom in Bologna, a supermarket was sanctioned and its invasive eyes were blinded. Immediately after this act, the flames of a roadblock broke the city quietness, screaming our complicity whit those hit by repression. You can act everywhere and in every moment. No one has to give us the green light, or impose the how on us.
Tired of those who imprison us.
Tired of those who are watching and spying us.
As reply fire and action!
Solidarity for the arrested in scripta manent and for everyone behind bars.

Some skeevygenic timewasters

https://radioazione.org/2016/11/trento-e-bologna-azioni-in-solidarieta-con-i-compagni-arrestati-per-loperazione-scripta-manent/

Ιταλία: Δράσεις αλληλεγγύης στους αναρχικούς συλληφθέντες της επιχείρησης “Scripta Manent”

ubpnlxd

Τρέντο : Την νύχτα μεταξύ της 7ης και 8ης, πυρπολήθηκαν 9 αυτοκίνητα της ταχυδρομικής υπηρεσίας. Σταματήστε την απέλαση. Για τους συλληφθέντες της επιχείρησης “Scripta Manent”.

Ignis Ardens

Μπολόνια : Μια νύχτα απόλυτης πλήξης στην Μπολόνια, παραβιάστηκε ένα σούπερ μάρκετ και “τυφλώθηκαν τα διεισδυτικά μάτια του” (σημ :εννοεί τις κάμερες).Μετά από αυτή τη δράση, η φωτιά ενός οδοφράγματος διέλυσε την ησυχία αυτής της πόλης, ουρλιάζοντας για την συνενοχή μας με εκείνους που τους έπληξε η καταστολή. Μπορείς να δράσεις οπουδήποτε την οποιαδήποτε στιγμή. Δεν χρειάζεται να σου δώσει κανείς το πράσινο φως, και να σου επιβάλει το πως.

Κουρασμένοι από αυτούς που μας φυλακίζουν.

Κουρασμένοι από αυτούς που μας βλέπουν και μας παρακολουθούν.

Απαντάμε με φωτιά και δράση!

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της επιχείρησης  “Scripta Manent” και σε όσους βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα

Some skeevygenic timewasters

(Πηγή : radioazione.org)

(Μετάφραση : Traces f Fire)